Scarlet, The blood wolf

When the red haired appears,
With her sword in her hand,
You realize
That blood will flown..



Name: Scarlet
Birthday: Op een dag midden in de zomer, 21 jaar geleden, was dat de dag dat de bloedmaan te zien was.
Place of birth: In het Noorden, maar niemand behalve zij weet dat.
Family: Haar ouders, zusje en broertje kwamen om in een vreselijke brand, die zij zelf ontsnapte.
Likes: Rond rijden in the Burned forest, mensen voor gek zetten. Streken uithalen met haar baron die te zwak is om er iets aan te doen. Ridders die haar proberen te temmen onderuit te halen en hun ego diep te kwetsen.
Dislikes: arrogante snobs, die doen of ze alles zijn en denken dat ze haar kunnen temmen.
Jobs: Knight
Knight name: The blood wolf
Emblem: Een zwarte wolf, met bloedrode ogen. De wolf is omgeven door bloed en vlammen.



Eyes: een combinatie van licht en donker groen.
Hair: vlammend rood, het komt bijna tot haar middel. Zelden heeft ze het los, meestal hand het in een vlecht op haar rug.
Skintone: licht bruin, doordat ze zoveel dagen buiten in de zon rondbrengt.
Clothing: meestal bestaat haar kleding uit haar donkere harnas, het is net iets lichter dan zwart, maar niet veel. Als ze niet in harnas is draagt ze meestal een zwarte rijbroek, een wit bloesje met om haar middel een soepel bruin korset. Haar schoenen zijn meestal bruine rijlaarzen, omdat die zo goed zitten. Om haar nek heen hangt een kettinkje met een vogel eraan.
Build: Ze is kleiner dan de meeste ridders, maar dat geeft je niet het recht om haar te onderschatten. Ze is sneller dan de meeste ridders, wat haar voordeel geeft bij gevechten.



Horse: Bloodhunter, een groot zwart paard, dat zijn naam niks voor niks draagt. Het paard staat hoger op zijn benen dan de meeste strijdrossen, waardoor het paard sneller is dan de meeste strijdrossen en het in gevecht langer uithoudt. De hengst heeft zijn naam te danken aan het feit dat toen hij nog een veulen was, hij altijd iedereen aanviel, zowel andere veulens als verzorgers. Iedereen vond dat het paard afgemaakt moest worden, maar toen Scarlet een paard uit moest kiezen, koos ze voor Bloodhunter, omdat de hengst even wild en ontembaar is als zijzelf.
Sword: Cruor, dit is Latijns voor bloed en moordenaar. Het zwaard kreeg zijn naam door de smid die hem heeft gemaakt. Toen het zwaard gesmeed werd, werd er bloed vergoten omdat de smid zich sneed aan het snijvlak van het zwaard. Het metaal heeft een zachte rode gloed. Het gevest van het zwaard is bloedrood. Zoals de smid had voorspeld is het zwaard de moordenaar van vele mensen geworden en heeft het bloed doen vloeien. Het zwaard is nog nooit getrokken zonder dat het bloed heeft vergoten.



Ze houdt ervan om lange dagen door te brengen in the burned forest, omdat ze zich daar op haar gemak voelt. Als ze daar niet is, zwerft ze meestal alleen door het leen heen om opdrachten van de baron op te knappen, ook al voert ze die niet uit zoals de baron wil, dit zorgt altijd voor grote spanningen tussen de baron en Scarlet. De baron stuurt om de haverklap ridders op haar af om haar te temmen, wat haar alleen maar botter en afstandelijker heeft gemaakt. Doordat de ridders het op zulke vele manieren hebben geprobeerd, vertrouwd ze niemand meer. De mensen in het dorp waar ze woont zijn bang voor haar omdat ze vaak dingen met hun uithaalt, maar ook omdat als mensen aan haar zitten, ze er niet over aarzelt om hun te verwonden. Ze heeft al veel bloed doen vergieten, omdat dat de enige manier lijkt te zijn om zichzelf te beschermen. Door de jaren heen is ze steeds killer geworden, dit komt vooral omdat mensen nooit een normaal gesprek met haar voeren, maar haar altijd of beledigen, of tegen haar schreeuwen. Soms heeft ze van die moment waarop ze even alles kwijt moet, als je haar op zulke momenten benaderd, kun je er van uitgaan dat je er niet weg komt zonder dat je bloed is vergoten.







Lang geleden woonde ze in het Noorden. Samen met haar familie, ze was altijd al een ondeugend kind geweest, maar toen had ze iemand gehad die dat met haar deelde. Haar beste vriend, hoe hij heette is ze vergeten. Ze deed alles met hem samen. Zij waren degene die het dorp terroriseerden en altijd samen in de problemen kwamen. Maar het lukte haar altijd om zichzelf en hem eruit te praten, alsof ze het niet hadden gedaan, wat meestal goed lukte. Mensen zeiden altijd dat ze elkaars wederhelften waren. Waar zij ging, daar was hij ook te vinden. Als hij ergens was, dan was zij altijd bij hem. Sommige mensen vonden het schattig, andere mensen vonden dat niet, omdat ze samen veel erger waren alleen. De rode duivel met naast zich de witte engel. Hij leek haar in de hand te houden, maar dat was totaal niet zo. Soms kon hij haar wel afremmen, maar meestal deed hij net zo hard mee. Op een dag had zij hem een boek gegeven over brand, nouja dat was een van de hoofd onderwerpen die erin had gestaan. Zij had van hem een dun kettinkje gekregen met een vogeltje eraan, die ze direct had omgedaan, eerlijk oversteken leek het wel. Maar die vogel, die stond voor haar vrijheid.

Maar dat alles veranderde toen er een brand ontstond in het dorp. Die nacht was zij haar huis uit geslopen omdat ze een grap uit wou halen met haar beste vriend, maar alles was anders gelopen dan dat ze had verwacht. Toen ze over de weggetjes heen liep, hoorden ze opeens de grote alarmklok slaan. Zo snel als ze kon rende ze terug naar huis, maar het was al te laat. Hun huis stond in lichterlaaie, bewoners hielden haar tegen toen ze naar binnen wou rennen om haar familie te halen. Toen iemand niet oplette ontsnapte ze, en rende ze ernaar toe, maar toen ze het huis inliep, stortte achter haar de blak van de voordeur naar beneden toe. Ze werd erdoor geraakt. Omstanders konden haar nog uit het huis halen, maar voor haar familie was het te laat. Pas later hoorden ze dat het huis van haar vriend ook was afgebrand, maar hij was nergens te vinden. Sinds die dag heeft ze altijd gedacht dat hij dood was. De balk die naar beneden was gevallen had op haar rug een grote wond achter gelaten, een klein deel van de huid op haar rug was verbrand. Van de verbrande huid is bijna niks meer te zien, maar haar rug zit onder de littekens.

Ze werd in een pleeggezin geplaats, nouja, dat gezin was het enige gezin die het aandurfde om de roodharige in huis te halen. Iedere dag dat ze over straat liep, kreeg ze medelijdende blikken toegeworpen. Ze kreeg het voor elkaar om het daar twee jaar uit te houden, maar elke dag dat ze in het dorp bleef, werd haar ziel meer verscheurd. Het was haar thuis niet meer. Alles wat ze daar lief had gehad, had haar in de steek gelaten. Toch bleef ze, totdat haar pleegzus op een dag tegen iemand anders zei: ”Ze zal er nooit overheen komen, dat arme kind” was het genoeg voor haar. Ze had haar spullen gepakt en was vertrokken. Hij was er niet meer, en haar familie ook niet meer. Het was beter voor iedereen om ergens anders een bestaan op te bouwen, want in dit leen kon dat niet meer.

Na een lange reis te voet en soms liftend kwam ze in een van de middelste lenen aan, ze had nooit een plan gehad om ergens specifiek naar toe te gaan, dus was ze gewoon aan het rondreizen. Op een dag kwam ze een poster tegen met daarop de oproep tot meer rekruten voor de krijgsschool van het leen. Zonder te aarzelen schreef ze zich in, vooral omdat ze vroeger altijd met de jongen ridder had gespeeld, en ook omdat ze wist dat dat het enige was wat haar een toekomst kon bieden. De school nam haar aan, zonder verdere vragen te stellen. Blijkbaar waren rekruten zonder ouders de beste die je je kon wensen, omdat ze niks te verliezen hadden, en daarom vochten tot het eind.

Voordat ze aan de krijgsschool mocht beginnen moest ze een tijdje in het dorp blijven omdat ze uit een ander deel van het land kwam, en niemand wist wie ze was. Tijden die maanden was ze in het weeshuis geplaats. Op dat moment begon een hel. Doordat ze veel te brutaal was, leverde het haar vaak pakken slaag op. Mensen schreeuwden tegen haar, de andere weeshuis kinderen behandelde haar als een buitenstaander en ze kreeg overal de schuld van, ook al deed ze bijna niks. En als ze iets deed, dan verraadde de andere kinderen elkaar direct, terwijl ze voor hun eigen groepsgenoten het wel achterhielden. Daar leerde ze dat niemand te vertrouwen was, ze verraden je toch altijd. De volwassenen behandelde haar als vod en lieten haar de vieze dingen doen.

Toen ze aan de krijgsschool mocht beginnen was ze er veel slechter aan toe dan toen ze aan was gekomen in het leen. Maar toen ze niet meer naar het weeshuis toe hoefde, werd alles een stuk beter. Het duurde niet lang voordat ze haar streken weer terug kreeg. Maar de groene ogen, die lachten nooit meer. De sparkel was verdwenen uit haar ogen. Elke dag trainde ze, met gemak kon ze de lessen bijhouden, ze waren te makkelijk voor haar. Het duurde niet lang of ze begon zich te vervelen. Daarnaast was ze het eerste jaar het mikpunt van alle pesterijen die er plaats vonden.

In haar tweede jaar, besloot ze dat ze genoeg had van al die pesterijen. Toen een van de jongens van het hogere jaar opnieuw probeerde haar in de nauw te drijven om haar een lesje te leren, haalde zij uit met een zwaard dat vlakbij lag. De jongen moest het bekopen met zijn oor. Er was eerst sprake van dat ze van school zou worden gestuurd, maar toen uitkwam dat het een van de grootste pestkoppen was, werd de jongen van school afgestuurd, en mocht zij blijven. Zonder de pesterijen ging haar schoolwerk vooruit, maar de andere leerlingen uit haar jaar bleven haar mijden, het had wat te maken met de kleur van haar rode haren. Tijdens de zwaardlessen begon ze zichzelf steeds meer te vervelen, tot het moment dat ze duellen mochten vochten met klasgenoten. Ze was nog steeds wat kleiner dan de meeste van de rekruten, maar het gaf haar een voordeel. Doordat ze vroeger zoveel riddertje had gespeeld met de jongen, had ze zichzelf al een heleboel dingen aangeleerd.

Docenten kregen na een lange tijd een beetje spijt van hun beslissing, de rode duivel stak steeds meer haar kop op. De tijd van wachten was voorbij, maar toch, ze konden het niet over hun hart halen om haar weg te sturen. Ze was een van de beste studenten, naast het feit dat ze goed om kon gaan met haar zwaard. De docenten besloten dat ze haar meer uitdaging gingen geven, en voor een tijdje hielp dat ook. Maar ook de uitdagingen werden na een tijdje geen uitdagingen meer.
De baron besloot dat hij haar mee zou nemen op jacht, niet op zwijnen zoals ze normaal deden, maar op een wolf. De wolf belaagde het land nu al lang genoeg. De baron had nog een paar zwaardvechters meegenomen en een boogschutter. Het duurde niet lang voordat ze de hongerige wolf hadden gelokt met een geit die stond te mekkeren. Het was een zwarte wolf, een van de mooiste die ze ooit had gezien. De boogschutter miste het hart, waardoor de pijl in de poot van het dier terecht kwam. De wolf was te zwak om aan te vallen. Verzwakt door de honger en door de pijl. De baron had haar de opdracht gegeven om de wolf te doden, en dat had ze gedaan. Bloed had gevloeid, rood bloed, het had haar zwaard omgeven, maar de blik die er in de die ogen van de wolf had gezien, die had ze nooit meer kunnen vergeten, geen haat, maar dankbaarheid dat ze hem had verlost. De baron was duidelijk blij geweest dat zijn land was verlost van de wolf, maar hij had geen compliment aan haar gegeven, laat staan tegen haar gesproken.

Niet lang na de dood van de wolf was het de dag geweest dat ze haar paard uit mocht kiezen. Ze was de grote stallen van het kasteel ingelopen, maar geen van de paarden leek haar aan te spreken. Ze was doorgelopen naar het achterste stuk, hier waren de box van ijzer geweest om de paarden die er stonden, erin te houden. Het was het paard in de achterste box geweest die haar aandacht had getrokken. Toen ze dichterbij was gekomen, had ze een zwarte hengst zien staan. De hengst stond hoger op zijn benen en leek meer op snelheid te zijn gebouwd. De hengst had geen naam, toch wou ze hem hebben, hij had iets in zijn ogen, die ontembaarheid die ze zo goed kende. Ze was terug naar buiten gelopen en tegen haar docent gezegd dat ze de zwarte hengst achterin de stal wou. Iedereen had haar voor gek verklaard, maar toch kreeg ze haar zin. Het leek erop dat de stalmeester blij was, dat er eindelijk iemand was die hem van het zwarte beest zou verlossen. De dag erna was het de dag dat ze de hengst uit zijn box moest halen. De stalknecht had niet al te blij gekeken en haar het touw gegeven. Ze was naar de box toegelopen zonder aandacht te geven aan de andere paarden. De hengst had wild tegen zijn box aanlopen schoppen. Toch was ze zijn box binnen gelopen en had ze het touw vast gemaakt, de hengst was overdonderd geweest. Ze had hem mee zijn box uitgenomen, naar buiten toe. De blikken van haar docenten hadden geschokt en verbaast gestaan, ook die van de stalmeester.
Eén van de jongens had gezegd dat ze hem iets had gegeven waardoor hij zo rustig was geworden, maar dat was niet zo. Ze had het niet gepikt dat ze was beschuldigd dat ze vals had gespeeld. Zelfs de docenten leken erover te twijfelen. Ze had de jongen uitgedaagd om dan maar op de zwarte hengst te gaan rijden. De jongen had gelachen en was stoer naar voren toegelopen, klaar om de hengst te bestijgen. De jongen had de teugels van haar over gepakt, de hengst was heel even stil blijven staan en de jongen had triomfantelijk gekeken, maar voordat de jongen het zadel vast had kunnen pakken, hadden de tanden van de hengst zich in zijn arm geboord en stroomde er bloed uit de wond. Toen was het wel duidelijk geworden dat ze de hengst niks had gegeven, op dat moment had ze ook geweten hoe ze de hengst had moeten noemen, Bloodhunter, omdat de hengst altijd op bloed uit leek te zijn.

Vlak voordat de zomer opnieuw begon, werd ze tot ridder geslagen. Maar het was niet de baron die haar tot ridder had geslagen, het was een afgezant van de koning geweest, wat haar duidelijk had gemaakt dat de baron haar duidelijk niet tot een van zijn ridders wou slaan, bang dat ze dan nog meer dingen uit zou gaan halen. De afgezant had gezegd dat ze in dienst was van de koning en in dit leen zou blijven. De afgezant had haar het zwarte schild overhandigd. Ze zag de kop van een zwarte wolf erop staan, met bloedrode ogen die haar aanstaarde, de wolf was omgeven door vlammen en bloed. Daarna had hij haar het zwaard gegeven met het bloedrode handvat, het blad leek een bloedrode tint te hebben. Toen had hij gezegd dat ze op moest staan, Vrouwe Scarlet, the blood wolf. Vanaf dat moment had zij die naam gedragen.

In het begin ging het nog wel, maar hoe langer verstreek, hoe meer ze zich begon te vervelen. Er was niks aan. De baron stuurde haar op de makkelijkste klusjes uit. Hoe langer het duurde, hoe meer ze terug ging vallen in haar oude patroon en weer streken uit ging halen. De baron merkte dat, en gaf haar moeilijkere opdrachten om haar bezig te houden, maar ook dat hielp na een tijdje niet meer. Het werd daarna duidelijk dat ze ontembaar was, waar de baron haar ook op uitstuurde, ze wist altijd onder zijn opdrachten uit te komen, en het op haar manier te doen, wat de baron tot woede deed uitbarsten. Verschillende malen werd ze naar het kasteel geroepen, maar hij boezemde haar geen angst in, dat had hij nooit gedaan.

Niet lang nadat de baron het op had gegeven om haar brieven te sturen en haar bij zich op het kasteel te roepen, kwam er een ridder aan in de stad. De ridder was op haar huis afgereden, en was bij haar naar binnen gelopen. Op dat moment had ze zich in de woonkamer bevonden, terwijl ze wat papierwerk aan het doen was. De ridder begon tegen haar te schreeuwen en haar te beledigen. Eerst snapte niet waarom, totdat duidelijk werd dat de baron hem gestuurd had. Hij probeerde haar overeind te krijgen, maar daar had zij geen zin in. Ze trok toen haar zwaard dat al weer lange tijd in zijn schede zat, de ridder had dat niet verwacht, en haar zwaard maakte een lelijke verwonding op zijn arm. Hij had geschreeuwd dat ze de duivel was, en was het huis uit gerend.

Ridder na ridder kwam, proberend om haar te temmen, maar bij elke snob die ook maar iets bij haar probeerde, werd ze agressiever, het duurde niet lang voordat de ridders alle soorten manieren hadden geprobeerd om haar wat bij te brengen, maar tegen elke ridder verzette ze zich. Steeds andere soort ridders werden gestuurd, van de zwakste tot de sterkste, maar ze versloeg ze allemaal. Niet eens met haar zwaard. De meeste jaagde ze al weg met woorden, de ridders werden bang voor haar, geen enkele ridder hield het langer dan een dag met haar uit. Altijd kropen ze met hangende pootjes terug naar de baron om hem te vertellen dat ze ontembaar was, een wilde furie. Burgers begonnen haar steeds meer te mijden, omdat ze de duivel was volgens verhalen, de rode duivel. Ze deed er niks aan, als hun dat wilde geloven, dan was dat hun zaak.

Na dat de zoveelste ridder was geweest, had ze een andere brief van de baron gekregen, een brief waarin stond dat zij uitgekozen was om namens hem te strijden op het jaarlijkse toernooi van het kasteel. Ze had het vreemd gevonden, waarom zou de man nu opeens wel aan haar denken? Het antwoord werd al snel duidelijk, de baron hoopte dat hij daar een ridder kon vinden die haar kon verslaan met zwaard of met steekspellen. Maar dat mislukte, want zij was degene die de ridders versloeg. Haar naam werd berucht, de gene die je niet tegen wou komen, die je niet boos wou maken, dat was the blood wolf. Zelfs tijdens het toernooi had haar zwaard bloed doen vloeien. Ze had wel gezien dat de baron wanhopig was geworden, maar veel had haar dat niet uitgemaakt.

De vraag is die rondspookt in de dorpen, of the blood wolf ooit getemd zal worden, of er een ridder bestaat die zijn zwaard durft te kruisen met die van the blood wolf, zonder dat die zou falen of zou opgeven. Het enige wat wel zeker is, is dat zij niet van plan is om op te geven. Want zij is en blijft the blood wolf, the one who can’t be tamed.

When the blood moon rises,
Light falls down on a sword,
As red as blood, covered in it, in the hand of the blood wolf
Who has taken revenge..