{Scarlet} I still have the wounds from yesterday

De hengst gooide even hoog zijn hoofd op, een lichtte glimlach verscheen op haar gezicht terwijl de hengst verder galoppeerde, voor even sloot ze haar ogen. Het zou niet lang meer gaan duren voordat koning winter het land zou opeisen, en het zou gaan onderwerpen aan zijn sneeuwstormen en ijs. De hengst danste half over het pad heen, normaal zou ze hem niet toestaan zo te doen, maar op dit moment vond ze alles best. Ze hield van de winter, de dagen die korter werden, de duisternis die meer toenam, de sneeuw die zo snel rood werd van het bloed. Ze had zin om net zo gek te doen als Bloodhunter, maar ze besloot het toch maar niet te doen. Je wist immers maar nooit wie je tegen zou kunnen komen op zo’n pad. En zo heel veel zin om zich uit te laten terwijl er anderen in de buurt konden zijn, dat deed ze liever niet. Niemand hoefde te weten dat The blood wolf zich soms ook kon laten gaan. Bloodhunter trok even speels aan de teugels en danste half verder. Zijn tuig rinkelde zachtjes door zijn passen, het echode lichtjes tussen de bomen door. Ze voelde heel even licht de bries lang zich heen glijden, maar ze merkte het meer aan de manen van Bloodhunter die heen en weer waaide. Het enige voordeel aan dat ze nu haar harnas aanhad, was dat het haar voor een groot deel tegen de kou beschermde. Ze ging even iets verzitten, en het harnas bewoog soepel mee, gelukkig niet zo’n blokkendoos waarin je nauwelijks kon bewegen. De smid had goed werk gedaan met haar harnas, het had na het toernooi een paar krassen opgelopen, en ze vond dat het toen ook maar direct tijd was voor een onderhoudsbeurt van haar harnas. Even verscheen er een lichte glimlach op haar gezicht. Ze kon zich nog steeds het gezicht van de smid voor zich in gedachten zien van het moment dat ze zijn smid in was gelopen.
Het was een paar dagen na het toernooi geweest, de krassen staken grijs af tegen het nachtzwarte van het harnas, en dat vond ze niet al te mooi, naast het feit dat ze niet wist hoe het metaal onder de krassen eraan toe was, en dat het al lang geleden was geweest dat ze haar harnas had laten nakijken. Ze had het harnas over haar normale kleding aangetrokken en was toen naar buiten toe gelopen. Ze had haar helm opgezet, ze hoefde niet opnieuw bekeken te worden om haar rode haren, niet dat het veel hielp, want de mensen keken nog steeds naar haar. Ze was gestopt bij de smid en was daar afgestegen, Bloodhunter had de hele trog water voor zichzelf gehad. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, was ze de smederij ingelopen, de smid was bezig geweest met het smeden van een zwaard. Ze bleef in de deuropening staan, haar schaduw wierp zich op de grond, en ook over het blad van het zwaard heen waar de smid mee bezig was. Ze zag hoe de man het zwaard uit het vuur haalde en hoorde hem diep adem halen om degene die hem lastig viel eens goed de waarheid te vertellen. Ze zag hoe de man zich omdraaide en wou beginnen om haar de waarheid te vertellen, ze zag hoe het zwaard uit zijn hand glipte en op de grond viel. Een doffe plof ging door de smederij heen. De ogen van de man hadden geschokt gestaan. ”Vrouwe” had de man alleen maar kunnen stamelen. Ze had met haar ogen gerold, maar door haar helm was het niet zichtbaar geweest. Ze had simpel haar helm afgenomen, en was verder de smederij ingelopen. Ze had hem verteld wat er moest gebeuren. De smid had de hele tijd angstig naar Cruor gekeken, alsof de man hoopte dat hij niks aan het zwaard hoefde te doen. Ze had de blik wel gezien, en eigenlijk had het haar aan het lachen gemaakt, maar ze wou wel dat de man haar harnas maakte, en daar had ze niks aan als ze de man tegenover zich boos maakte. Ze had het harnas uitgedaan, de blikken van de smid waren niet onopgemerkt geweest, maar het deed haar niks. De smid was tegen de dertig aan, maar zij had geen interesse in hem. Ze had wel gevoeld hoe zijn blik over haar lichaam heen was gegleden, maar één blik naar hem was genoeg voor de smid om zijn aandacht op het harnas te leggen. Hij had gezegd dat het over een paar uur klaar zou zijn. Ze wist dat het normaal een paar dagen koste omdat de smid meer dingen te doen had, maar blijkbaar wou de smid nu sneller van haar af zijn.
Het was zo wel gemakkelijk geweest om zijn zwakke plek te vinden, een paar uur later waren ook echt haar spullen klaar geweest, de smid had wel beter geweten dan het harnas zwakker te maken, want dan zou de smid Cruor door zich heen gejaagd krijgen. Niet dat ze zinloos moordde, maar als hij expres haar harnas verzwakte, en het harnas zou kapot gaan tijdens een gevecht en zij zou sterven of gewond raken en daardoor ook vele anderen, dan zou dat grote gevolgen hebben. Het harnas glom nu weer zo als de nacht, de duisternis droop ervan af. Niet dat ze zo slecht was, nee, ze was loyaal aan de koning, maar dat was dan ook de enige aan wie ze loyaal was, de rest? Tja, als je pech had, dan zou het er op leiden dat je haar zwaard op je af zou zien komen. Even keken ze naar Cruor die aan het zadel hing, het was nauwelijks zichtbaar tegen het zwarte leer van haar zadel aan. Ze trok even de mantel weer wat verder omhoog en zette hem weer strak vast. Ze had hem de laatste keer niet goed vastgemaakt. De mantel was helemaal zwart, niet met haar teken achterop, ze had geen zin om zo te bekijks te lopen op dit moment. Bloodhunter liep verder in een rustig tempo. Ze keek even naar de omgeving, ze wist dat ze niet meer in het leen van haar baron was, maar dat maakte haar niet uit. Ze kon gaan en staan waar ze wou, en dat wist de baron dondersgoed. Ze zag iets verderop de muur van een kasteel van het andere leen.
Bloodhunter bromde even zachtjes en ging weer normaal lopen, de hengst boog sierlijk zijn nek ietsjes, maar nog wel dat hij normaal voor zich uit kon kijken. Ze voelde de brief in haar mantel even knisperen toen Bloodhunter zijn stap veranderde. De baron had gezegd dat ze met spoed de brief naar het buurleen had moeten brengen, maar zoals altijd deed ze het op haar eigen manier. Ze was wel in galop weggereden bij het kasteel van de baron vandaan, maar zodra ze in het bos was aangekomen had ze Bloodhunter weer over laten gaan in stap, ze ging echt niet de hengst tot het uiterste drijven alleen maar omdat de baron dat wou. Waarschijnlijk als ze dat had gedaan, dan was ze rond deze tijd al weer terug geweest bij de baron, wat de baron wel duidelijk zou maken dat ze weer eens niet had gedaan wat hij vroeg. Het enige voordeel van deze opdracht was dat ze was verlost van de snob, ze had echt genoeg van hem, okey ze had ook zijn zorgzame kant gezien, maar alsnog, ze was sinds die ene dag alleen geweest en had er altijd alleen voor gestaan, ze had geen behoefte aan iemand die probeerde aardig tegen haar te zijn en haar vertrouwen te winnen, haar vertrouwen had geen prijskaartje, je verdiende het of niet, en niemand had tot nu toe haar vertrouwen verdiend. Bloodhunter trok even zacht aan de teugels, om haar attent erop te maken dat ze erbij na waren. Ze keek naar de poort, Bloodhunter liep het bos uit, recht op de grote muur af die daar stond. Ze zag wel hoe de soldaten op de muur opeens interesse hadden in de ridder die daar reed. Het maakte haar niet veel uit, ze had alleen geen zin om een pijl door zich heen te krijgen, alleen maar omdat ze een brief aan de baron van dit leen moest bezorgen. Ergens snapte ze niet dat zij dit moest doen, ze hadden in het leen zelf genoeg boodschappers, maar ergens wist ze de reden wel. De baron wou haar voor een tijdje niet zien, en ze kon hem eigenlijk geen ongelijk geven, ze was blij dat ze niet bij hem in de buurt was op dit moment. Vooral omdat ze vlak voordat ze weg was gegaan nog hem een streek had geleverd, ze had namelijk bij al zijn inktpotten de inkt weg laten lopen en ze gevuld met bloed, niet haar bloed natuurlijk, maar het bloed van een koe, die werden hier toch genoeg geslacht, ze wist dat de baron woedend zou zijn. Niemand kwam aan zijn schrijfspullen, dat was het enige waar de baron echt zuinig op was, en juist daarom had ze dat gedaan. De baron zou of zijn brieven met bloed moeten schrijven, of hij zou moeten wachten totdat er nieuwe inkt was, en dat kon wel een tijdje duren, dus dat zou haar weer opdrachten schelen. Het was jammer dat ze dat niet had gedaan voordat ze deze brief al had gekregen om te vervoeren, want dan was ze niet eens op pad geweest.
Bloodhunter stopte vlak bij de twee soldaten die hun wapens gekruist hadden voor de ingang, ze zag wel dat er pijlen op haar waren gericht, maar dat deed haar niks. Een van de mannen vroeg om haar om zichzelf te identificeren, met een hand liet ze de teugels los, ze pakte onder haar mantel vandaan een papier en overhandigde dat aan de wacht, zonder iets te zeggen. Ze zag de man wat bleker worden en toen haar het papier terug geven. Ze wist wat erin stond, en ze wist dat het haar gemakkelijk toegang gaf tot kastelen. Ze pakte het papier weer aan en stopte het terug in haar mantel. De mannen trokken hun wapens weg en Bloodhunter stapte verder zonder aanmoediging van haar. Ze liet de hengst rustig doorstappen, het viel haar op dat er alleen maar lichte kleur paarden stonden, vooral witte en bruine. Bloodhunter was het enige zwarte paard hier. Blijkbaar werd zwart hier als de kleur van het kwaad gezien, en ergens hadden ze wel gelijk. Bloodhunter stopte bij een van de troggen die er stond en ze liet zich uit het zadel glijden. Haar mantel gleed achter haar aan van Bloodhunter af. Ze maakte Cruor los van het zadel, er was geen haar op haar hoofd die er aan dacht om Cruor aan het zadel te laten hangen, ook al wist ze dat het zwaard daar wel veilig zou zijn. Nog steeds voelde ze de starende blikken van de mensen die naar haar keken, ze liet de teugels gewoon liggen en liet even haar hand over de nek van Bloodhunter heen glijden, de hengst keek even naar haar en knikte even. De hengst besteedde daarna weer aandacht aan het hooi wat er lag. Ze draaide zich om en zag dat er twee soldaten op haar af kwamen lopen, ze bleef rustig staan en wachtte af wat die twee soldaten van haar wouden. Ze zag in haar ooghoeken vijandige blikken, duidelijk wisten ze hier niet beter dan dat ze een man was, niet dat het haar wat uitmaakte. ”Als u mij wilt volgen sir” sprak de oudste van de twee soldaten. Bijna had ze de neiging om hun te zeggen dat ze een vrouw was, maar dat deed ze niet. Ze zou ze in hun waan laten, zoals ze bij ieder ander ook deed.
Ze volgde de twee mannen, het was duidelijk dat ze haar niet allen door het kasteel heen gingen laten lopen naar de kamer van de baron toe. Ze gaf ze groot gelijk, vertrouw nooit een vreemde ridder. Ze liep rustig achter de andere twee aan, de wind speelde met de mantel achter haar, waardoor die heen en weer wapperde, wat haar zwarte harnas nog meer een gevaarlijke uitdrukking gaf. Ze waren bijna bij de deuren toen ze iemand Help hoorde schreeuwen. Ze stopte met lopen en de twee soldaten voor zich stopte ook met lopen. Ze draaide zich om in de richting van het geluid en liep er toen op af. Ze had wel de paniek in de ogen gezien van de twee soldaten en ze hoorde hun voetstappen vlak achter zich. Iets verderop zag ze iemand zitten met een wond op zijn been, de persoon verloor duidelijk veel bloed. Het duurde niet lang voordat ze een grijsgroene mantel zag, een grijze jager dus. Ze was verre van bang voor grijze jagers, in tegenstelling tot de meeste mensen. Ze stopte toen ze vlakbij was, de twee andere soldaten stopte naast haar, ze keek hun even aan, ze konden haar ogen niet zien, maar het feit dat ze naar hun keek, maakte wel duidelijk dat ze niet zo moesten blijven staan, en die man moesten gaan helpen. De twee mannen verlieten haar zijde en liepen naar de grijze jager toe. De mannen drukte de wond dicht, en er werden andere mensen bijgehaald. Iedereen was nu druk bezig met de jonge man met de wond, waardoor zij de kans kreeg hier weg te komen zonder bewaking. Ze draaide zich om, haar mantel volgde haar als een schaduw van duisternis. Ze liet haar voeten licht neerkomen op de klinkers, om te voorkomen dat de ridders haar weg hoorde gaan. Ze keek niet eens meer om, die man zou wel in goeie handen zijn bij die ridders. Ze verdween door de deur die open stond, als een schaduw die in de schaduwen werd opgenomen, haar mantel verdween vlak na haar in de duisternis. Ze wist dat elk kasteel ongeveer op elkaar leek, dus het zou niet al te moeilijk zijn om de kamer van de baron te vinden. Ze had het geluk dat ze iemand hoorde praten over waar de baron was, met duidelijke instructies erbij waar de baron was en hoe je moest lopen. Ze sloeg de informatie op, en begon toen te lopen zoals ze de bediende had horen zeggen. De gangen waren donker, en ze liep er door heen als een schaduw, de vlammen flikkerde lichtjes wanneer ze er voorbij liep. Ze was eigenlijk wel nieuwsgierig naar hoe de baron van dit leen was, en daar zou ze snel achter komen. Niemand merkte haar op, haar zwarte harnas ging perfect op in de donkere gangen, ze wist wel dat de soldaten beneden in paniek zouden raken omdat ze opeens de zwarte ridder kwijt zouden zijn, dat zou voor leuke situaties zorgen, overal waar ze kwam veroorzaakte ze problemen, maar dat was gewoon wie ze was. The blood wolf.

Don’t ever underestimate her,
You will regret it,
Your mistake?
Thinking she is weak..

2504 woorden