Shipwreck!!

Op een stormachtige ochtend scheen de zon zelden. Zijn ogen flitsten open bij het horen brullen van zijn vader. Sneeuw lag meters dik in de straten van Hallosholm. Genietend van het aanblik dat zijn kamerraam hem bood zodra een gespierde jongen van 16 jaar de luiken open klapte. Het was nog vroeg en zijn uitzicht keek uit over de wolfschepen. Zijn vader Ulrich Kapitein van de Wolfsbek was druk bezig de slaven te commanderen die voorraden van voedsel aanboord moesten brengen. Van zijn vader was Mike nog te jong om met de Wolfsbek mee te mogen, maar zelf vond hij dat ie sterk genoeg was, maar zijn vader zou hem vast en zeker weer weg sturen. Snel greep Mike naar zijn anderhalve hand en stak die in de schede en gespte de riem om, trok warme kledij aan en een warme dikke schapenvacht mantel en een wolle leder bekleden muts. Voor hij 18 worden zou kreeg Mike toch nog geen helm met horens en het hielt je oren warm. Stilletjes na zijn laarzen aan getrokken te hebben sloop Mike door de straten en glipte aanboord toen niemand keek. Zelfs zijn vader niet die het te druk had. Snel verborg Mike zich onder de boeg onder een voort zeil, maar die zou pas veel later gebruikt worden. Wanneer ze eenmaal op open zee terecht zou komen. Mike wachte gespannen af tot hij de Wolfsbek los voelde komen. Zijn hart sloeg sneller en Mike genoot er gewoon van, maar beef toch nog met 1 vraag zitten. Wat zou zijn vader nu bijvoorbeeld gaan doen als hij achter zijn verstekeling komen zou? Wel werd zijn paard aan boord gebracht. wat moest zijn vader nu met het paard van zijn zoon? Mike snapte er niks van en sloot zijn ogen. Ondanks de bijtende kou buiten het zeil was het lekker warm en Mike viel in slaap. Pas enkele dagen later brak een hevige storm uit en beukte golf na golf over het schip. De wolfsbek werd met alle handen bij gezet en nu zag Mike dat het nog zo gemakkelijk niet was. Nu wilde hij zich toch tonen aan zijn vader, maar Sven was hem voor met het weg trekken vanhet zeil. Geschrokken riep hij de kapitein en die kwam meteen naar voren gespoed en keek heel erg boos naar zijn jongste telg. Hij vroeg wat Mike hier deed en die gaf uitleg dat hij mee wilde en zichzelf al sterk genoeg vond om mee te gaan. Hoewel zijn vader hem met ening respect naar zijn zoon. Ze konden nu toch niet meer terug varen, zeker niet met zo'n storm! Mike werd naar de riemen gedirigeert, maaar kapitein Ulrich vergat iets heel belangrijks. Mike zat niet vast aan het schip!!! Golven zo hoog als huizen of nog groter wilde de Wolfsbek ten onder doen gaan, maar het schip lag goed in he water, maar toch voelde Mike zich niet gerichtop in deze storm. Een nieuwe hoge reuzengolf liet zich de Wolfsbek vallen en sloeg verschillende dingen van boord. Mike zag dat zijn paard daar een van was. Gelukkig waren ze dichtbij de uitmonding van de stormwitsezee. Hoewel het dier sneller aan land was dan normaal doordat een grote golf het paard aan land spoelde.De wolfsbek haalde de uitmonding echter niet en sloeg helaas te laat gezien tegen de klippen. verschillende mannen liepen diepe en dodelijke wonden op, maar de helft van de bemanning lag nog in zee. Waaronder Mike ook. Hij probeerde een stuk drijfhout vast te grijpen, maar werd steeds kopje onder geduwt door een nieuwe golf. Mike kon goed zwemmen en kwam steeds weer naar het oppenvlak om net genoeg lucht te halen voor hij weer naar beneden geduwt werd. De stroming kreeg vat op Mike en de storm zoog hem mee naar open zee. Eindelijk wist Mike al proestend en hoestend een groot stuk drijfhout van de stuk geslagen boot te bemachtigen. Zichzelf goed vast klemmend aan het hout werd Mike nog vaak overspoelt, maar lang zo erg niet meer als eerst. De storm buiten de stormwitsezee werd minder en half leunend op het hout dreef de jonge skandierer richting een enorm eiland die voor hem nog onbekent was gebleken. Zijn paard voelde angst om zijn verloren baasje, maar had de moed genoeg om Mike na te springen en zwom in diens richting.Hoewel het dier met de storm mee zwom was het toch nog erg vermoeiend. Mike begon moe te worden en dreigde naar de diepte van de zee getrokken te worden door zijn wapen en de hoeveelheid aan wolle kleding die hij aangetrokken had een dag of twee ervoor. Gek genoeg had Mike al die tijd lekker liggen slapen. Vermoeid en verkleumt probeerde Mike zich vast te klampen, maar voelde uit eindelijk de snuit van zijn paard tegen zijn achterhoofd. Mike was het dier dankbaar, maar voelde een nieuw gevaar de kop op steken. De benen van Kandro sloegen ongewilt tegen de benen van Mike die snel het hout los liet en de manen van zijn paard vast pakte en moeizaam trok Mike zich op de rug van zijn paard. Met gestrekte benen over het achterwerk van Kandro bleef Mike liggen met zijn armen om de hals van het dier geslagen Zwommen ze de storm uit richting het enorme eiland dat voor hen oprees. Mike probeerde wakker te blijven, maar hij dreigte verschillende keren weg te zakken. Enkel het ijzige koude zee water hielt hem bij kennis. Kandro klom aan wal waar een rivier uitmonde in zee en sleepte zich met veel kracht in spanning aan land. Mike was dankbaar voor het land dat weer onder hun voeten was gekomen. Kandro liet zich door zijn knie'en zakken en Mike paste nog net op of hij niet onder zijn paard terecht kwam. Daarna ging Mike met zijn laatste vermoeide bewegingen tussen de benen van zijn paard liggen. Het was ijskoud en ook nog eens vroeg in de grijze schemering van de nacht. Mike zag dat de lichtjes ontsteken niet veel verderop, maar hij viel in slaap. Misschien geen goede plek, maar meer dan de helft van zijn doorweekte kleding bestond uit schapenwol en dat zat vol met water... Voetstappen van verschillende dorpelingen wekte zijn aandacht allang niet meer. Mike sliep in een onrustige kille koude slaap en hand dringend behoefte aan warmte...

(Open)

Het was donker buiten. In de verte een laag gedonder. Ze rilde onder haar laken. Ze hield niet van het gedonder en nog minder van de bliksem. Het ergste was dan nog dat ze had voorgesteld om nacht werk te gaan doen in de taverne. Niet dat ze het geld nodig had. Haar grootouders zouden zo alles voor haar willen betalen. Maar dat stond ze zich zelf niet toe. Ze wilde niet dat anderen iets voor haar deden. Zeker niet haar familie. Zeker niet als ze kon bewijzen dat ze het alleen ook kan. Ze was nu ook eenmaal leerling schrijver. Ze deed niets liever dan schrijven. Voor al avonturen. Ver weg in een onbekend land. Met mensen die ze niet kende. Gewoon op reis gaan en vrij zijn. Toch op een dag als deze. Nu het donker was en het duidelijk hard regende had ze geen zin om op een avontuur te gaan. Laat staan dat ze graag naar de Taverne ging. Ze hoorde hoe de wind de regen tegen haar raam duwde. Alsof de druppels haar wilden zeggen dat het beter was om vannacht in bed te blijven. Maar ze had het nu eenmaal beloofd en ze was ook van plan te gaan. Maar ze had nog tijd. Ze kon zien dat haar grootouders nog op waren. Ze wist dat vanaf dat het licht beneden uitging ze zich klaar kon gaan maken. Maar ze kon het straaltje licht nog zien. Het scheen zacht door de kier van haar deur. Toch zou wist ze ergens dat ze niet meer zou kunnen slapen en dat het goed was dat ze nu wakker was geworden. Ze keek haar kamer rond. Het was donker. Toch wist ze dat ze niets te vrezen had. De geur van inkt en papier leefde hier en ze kon haar schrijfwerk zien liggen op haar tafel. Ja het was rommelig. Maar dat maakte niet zo veel uit. Een bliksem schiet zorgde er voor dat ze haar laken over haar hoofd heen trok. Ze sloot haar ogen. Moest ze echt naar buiten in dit weer? Ze rilde nog een keer bij de gedachte. Haar ogen werden zwaar van de gedachte om door dit weer door het dorp te stappen. Ze luisterde naar de regen de wind en de donder. Af en toe stak een bliksemschicht licht de hemel in een fel wit licht. Ze telde, één druppel, twee druppels, drie druppels… Weer een bliksemschicht. Één druppel, twee druppels, drie druppels, vier druppels… en weer een bliksemschicht.
Ze begon rustig te ademen. De storm was weg aan het trekken van hier. Dat betekende dat het misschien rustiger zou zijn tegen de tijd dat ze naar de taverne moest. Langzaam keek ze door een gaatje. Haar kamer was donkerder dan vooraf. Nog langzamer kwam ze wat recht. Haar blik gleed naar haar kamer deur. Het was donker. Dat betekende dat haar grootouders waren gaan slapen. Langzaam ging ze zitten op de rand van haar bed. In de verte kon ze nog wat gedonder horen. Maar ze was al lang blij dat het niet meer bliksemde en de wind was ook rustiger geworden. Op haar blote voeten sloop ze naar haar bureau toe. Stilletjes stak ze een kaars aan. Het was een welgekomen licht. Haar kamer leek duizendmaal vriendelijker nu dan dat het daarnet had gedaan. Stilletjes sloop ze naar haar kast toe. Ze wilde haar grootouders zeker niet storen. Ze keek naar haar kleidij. Een mooie donkerpaarse jurk hing al klaar. Snel kleedde ze zich om. Daarna nam ze de kaars en sloop ze haar kamer uit. De hang was ook stil. Toen ze voorbij de kamer van haar grootouders sloop kon ze het zachte snurken van haar grootvader horen. Een zachte glimlach kwam op haar gezicht. De trap kraakte stil onder haar voeten toen ze naar beneden liep. Naära deed snel haar bruine botten aan. Daarna nam ze haar mantel van de kapstok en sloop de koude nacht in.
Het was rustig in de straten hier en daar een late reiziger die nog rond liep. De sneeuw kraakte zachtjes onder haar voeten. Terwijl ze zich haastte naar de taverne. Het duurde niet lang voor ze het gebouw nog zag. Maar het leek anders dan anders. Het was er stil. Normaal gezien was het er nooit zo stil. Was er iets gebeurd? Ze stapte rustig naar binnen en trok haar kap van haar hoofd. Sommige mensen begroete haar. Maar ze hadden allemaal wel een bezorgde uitdrukking op hun gezicht staan. De baas van de taverne Don kwam naar haar toe gesneld. “eindelijk we hebben je hulp nodig.” Hij nam haar arm vast en trok haar mee naar boven. ”Wat is er aan de hand?” Vroeg ze bezorgd. Don schudde zijn hoofd. “Een drenkeling! Waarschijnlijk is het schip waarop hij zat vergaan. We hebben zijn kleren al veranderd en hij licht nu op één van de kamers. Maar hij heeft een hoge koorts en er moet iemand bij hem blijven.” Een drenkeling? Ze rilde bij de gedachte. Vooral aan de herinnering van haar ouders… “Naära zou jij voor hem willen zorgen?” Ze knikte alleen toen hij de kamer door open deed. Een kaars brandde een post met koel water en een doek stond al klaar. Samen met een stoel naast het bed. Langzaam liep ze naar binnen en Don deed de deur achter haar weer dicht. Ze slikte even en deed haar natte mantel af. Ze legde haar mantel op de kast die naast de deur stond en ging langzaam naar de jongen toe. Hij had een vermoeide uitdrukking op zijn gezicht. Hij leek niet van hier te zijn en leek ongeveer haar leeftijd. Maar daar zou ze zich nu geen zorgen over maken. Haar hand gleed naar zijn voor hoofd hij had inderdaad een hogere temperatuur dan zou mogen. Snel stak ze de doek in het koele water en wrong hem uit. Om daarna het zweet van de jongen zijn hoofd weg te deppen. Veel meer zou ze niet kunnen doen. Ze zuchte. Haar gedachten gingen alle kanten uit. Af en toe herhaalde ze de stap met de doek. Zijn ademhaling was gelukkig rustig en na een tijdje leek het er op dat zijn temperatuur ook begon te dalen. Ze Kreeg een glimlach op haar gezicht. Alles zou wel goed komen. Vermoeid ging ze weer op de stoel zitten. Haar Blik gleed naar het raam. Het regende al niet meer en de wind was ook gaan liggen. Zachte witte sneeuwvlokjes dwarrelden naar beneden. Ze vroeg zich af hoe het zou zijn wanneer hij wakker zou worden. Wat kon ze verwachten?

(Hoop dat ik mag antwoorden ^^)

Kandro keek op en zag een viertal mensen aankomen lopen. Ze droegen ieder een flinke bos met sprokkelhout. Kenelijk waren ze op weg naar de zee voor aangespoelt hout. Niet wetend of dit goed gezint volk was hinnikte het paard luid om hun aandacht te trekken. Gelukkig hoorde ze allemaal het gehinnik en loeten hun bossen in de stromende regen vallen. Opgewonde stemmen klonken en Kandro legde zijn snuit in de hals van zijnbaasje om hem warmte toe te blazen. Al ging dat nniet van harte, want het dier zelf was ook onderkoelt. De vraag wat een gezadelt paard hier deed ging de ronte en ook van wie hij of zij was, maar toen ze zijn berijder zagen liggen schrokken ze pas echt. Twee jongens trokken Mike‘s bewusteloze en slapende lichaam omhoog. Ze moesten hier weg. Weg uit de stromende regen, weg uit dit nood wer! De overige dorpelingen namen de gevallen takken mee. Ze moesten naar de healer toe, maar deze jongen was overduideljk niet van hier en bedachten toen dat de Taverne een betere plaatst kon zijn. Een ging voorop om de healer te halen en de andere spurten weg naar de Taverne om alles uit te leggen. Kandro lieten ze aanzijn lot over al wilde het dier bij Mike bven en werkte zich met veel moeite op om hen te volgen. Bibberend hing Mike in hun armen. Zijn lichaam vocht om weer warm te worden al bleef het voor zijn belevenis stikke donker. Wel voelde Mike zijn grip op de realiteit weg glippen en probeerde hij uit allemacht zich vast te klammen. Bij de taverne bekommerde de stalknecht zich om het door natte en door koude dier. Zadelde het af en wreef hem droog met stro. De Taverne baas Don herkende de kleding stijl van de bewusteloze jongen. Maar om geen angst te zaaien hield hij zijn mond. Bracht hen naar boven en wachte tot de healer kwam. De oude healer was al zelf niet zo snel te been meer, maar toen die onder weg was met zijn jonge begeleiding naar de Taverne hadden ze Mike al uit gekleed en in bed gelegt. De oude man onderzochtike en zei dat alles wel goed komen zou. ‘Hij zal nog lange tijd last blijven houden van zijn gekneuste ribben. Zodra de koorst zakt en hij weer warm en bij kennis is zal ie vast honger en dorst hebben.‘ zei de oude healer met krakende stem. Don knikte en liet iemand bij de jonge skandier blijven. Dadelijk zou iemand anders wel bij hem blijven. Het bleef stil in de taverne. Eigenlijk oopte iedereen dat de jongen het halen zou. Mike voelde dat hij steeds warmer werd en de kou verdreven werd, maar nu kreeg hhet weer te heet! Er klonken voetstappen en stemmen, maar hij was zo beroerd dat Mike het niet kon op brengen om zijn ogen te open. Een nieuwe koele doek werd om der tijd verwisselt en zijn koorst zakte gelukkig. Na al dat gewoel zat zijn haar echt vreseli wild!? Zachtjes verviel Mike in zijn dromenwereld. Wetend dat er goed voor hem gezorgd werd, maar wie verzorgde zijn paard? Kandro was gaan liggen in het dikke stro dat speciaal voor hem neer gegooit was. Dankbaar snoof het dier zacht en starde naar de muur. Niet wetend hoe het met de ander ging. Mike roerde zich en eindelijk lukte het hem om zijn ogen te open. Hewel eerst nog weinig, maar de aanblik van een meisje lieten zijn ogen verder open gaan. Ze was niet skandie‘s gekleed e haar kennen deed Mike ook niet. Opnieuw sloot hij rustig zijn ogen en probeerde zich de verschillende talen die hun vader hem en zijn oudere broer geleerd hadden voor de geest te halen...

”Het was hard aan het regenen en haar kleren waren doorweekt. Ze zat achter haar vader op het zadel haar moeder en broer reden naast hun. De weg was modderig en glad, af en toe kon ze voelen hoe het paard weg gleed. Ze hield haar vader stevig vast. Door de regen kon je niet ver zien en ze hoorde haar broer wel iets zeggen. Maar ze kon het niet verstaan. Haar moeder lachte even zacht naar haar. Ze wilde wel terug lachen. Maar ze had het te koud en het gevoel van de regen die haar kleren steeds zwaarder maakten was afschuwelijk. Ze kon ook wel zien dat haar vader en moeder en broer het ook koud hadden. Maar die leken zich te veel te concentreren op de weg. Ze waren van plan om naar hun oudere zus te gaan. Die in een ander leen was gaan wonen. Ze had veel zin om haar zus een knuffel te geven. Maar ze wenste dat ze een andere dag hadden gekozen om te vertrekken. Opeens hoorde ze het angstige gehinnik van het paard van hun broer. Die gleed helemaal weg. Ze draaide haar hoofd, het leek alsof de kant van de weg aan het inzakken was. Ze zag hoe haar moed naar hem greep. Maar ook haar paard gleed weg. Ook haar vader wilde grijpen. Maar het zelfde gebeurde met hun. Ze kon nog zien hoe haar broer samen met zijn paard naar beneden rolde. Ook hun moeder was gevallen en lag onder haar paard. Ze kon zien hoe ze werden meegesleurd. Ze wilde nog schreeuwen. Maar haar blik werd opeens naar de hemel gericht. Even leek alles heel langzaam te gaan. Maar toen voelde ze een drukkende pijn. Ze zag hoe het paard op haar viel. De lucht werd uit haar longen geperst. Ze voelde modder over haar glijden. Daarna zag ze weer even licht en ze haalde diep adem. Haar lichaam deed pijn en haar arm zat vast aan het zadel, terwijl het paard daar nog steeds op lag.
In paniek keek ze rond. Ze zag haar broer en moeder niet meer. Haar vader gleed verder voor haar. Hij schreeuwde iets. Maar ze kon het niet verstaan. Voor ze het wist viel haar vader naar beneden; Ze schreeuwde. Minder dan een seconde later viel ze zelf. Ze zag het paard van haar moeder neer komen en haar broer was verdwenen. Het leek een eeuwigheid te duren. Onder haar was een meer en daar viel ze recht naar toe. Ze zag hoe haar vader verdween. Daarna kwam ze zelf in het water te recht. Ze kwam met een harde klap tegen het paard te recht en even leek alles zwart te worden. Ze had nauwelijks adem. Ze keek wild in het rond en zwaaide wild met haar armen. Ze hoorde het water bonzen terwijl ze dat deed. Voor ze het wist kwam ze boven. Wild keek ze om zich geen en zag hoe het paard van haar vader naar de kant zwom. Het was onduidelijk en wazig. De regen kletste nog altijd neer. Ze was moe en haar lichaam deed pijn. Voor ze het goed besefte wat ze deed, nam ze een grote hap lucht en dook naar beneden. Ze zocht naar haar moeder, die vond ze na een tijdje. Haar moeder zat vast aan het zadel van haar paard. Ze probeerde haar moeder te helpen. Maar het lukte niet, haar adem raakte op en haar moeder duwde haar steeds weer weg. Ze voelde hun een hand haar vast nam. Ze zag haar moeder lachen en verder van zich weg gaan. op weg naar de bodem van het meer. Ze spartelde tegen. Maar kon zich niet los krijgen. Ze draaide zich woedend om en zag haar vader. Die zonk zelf ook langzaam. Zijn harnas was te zwaar. Hij wilde haar weg duwen. Maar ze schudde haar hoofd en drukte zich tegen hem. Ze voelde zijn hand op haar wang. Ze keek hem aan en hij trok een ketting van zijn nek en duwde het in haar hand. Langzaam aan kreeg ze ademsnood. “Het komt goed!” Kon ze van zijn lippen aflezen. “Ik hou van je Naära.” Ze schreeuwde letterlijk onder water dat ze ook van hem hield. Daarna gaf hij nog een snelle zoen en duwde haar naar boven. Snel daarna kwam ze weer boven. Hoestend en de ketting nog steeds in haar had. Ze nam verschrikkelijk diep, veel adem. Klaar om weer onder te gaan. Maar net toen ze weer onder wilde gaan, werd ze terug naar boven getrokken. Verschrikt keek ze in het gezicht van haar broer. ”Laat me los, we moeten ze helpen.” Schreeuwde ze. “het is te laat Naära ze zijn weg!” Toen pas drong het echt in haar door. Haar broer bracht haar naar de oever. Waar zijn paard en dat van hun vader stonden. Daar bleven ze dicht bij elkaar aanliggen. Huilend om het verlies van hun ouders. Voor het eerst was ze ook echt blij dat ze dicht bij haar oudere broer was.”
Ze rilde bij de gedachte aan haar verleden. Aan het koude water waar ze ooit zo veel van gehouden had. Haar blik gleed langzaam weer naar de jongen. Was het ook zo verschrikkelijk geweest voor hem? Was zijn schip door de storm ondergegaan? Waar kwam hij vandaan? Als hij wakker zou worden zou hij de mensen hier dan kunnen verstaan? Do had niet echt iets verteld. Hij was daarnet wel terug gekomen om twee borden soep af te leveren. Hij had haar daarna ook nog een trieste glimlach gegeven. Zo zat ze hier nu wel al even in gedachten verzonken. Terwijl ze af en toe met de koele doek het zweet van de jongen zijn hoofd af veegde. Ze was blij dat zijn temperatuur gezakt was. Ze was ook blij dat ze wist dat alles goed zou koen met hem. Was hij echt de enige geweest die op het strand lag? Was hij echt de enige die het overleefd had?
Ze wilde er niet echt over na denken. Ze hoopte dat zijn familie ook veilig was. Omdat ze goed wist hoe het voelde om afscheid te moeten nemen op zo’n manier. Niemand zou het mogen mee maken. Langzaam at ze de soep op… Het zorgde er voor dat ze zelf ook wat warmer kreeg en dat haar gedachten langzaam vervaagden. Het was vreemd toen ze naar de taverne kwam had ze niet gedacht dat dit haar nacht werk zou worden. Wel het was eens wat anders… Uit haar ooghoeken zag ze wat beweging en ze draaide haar blik rustig naar de jongen om. Net op tijd om te zien hoe zijn ogen weer sloten. Was hij wakker? Of had ze het zelf gedroomd. Ze bleef rustig naar hem kijken. Niet zeker wetend of ze wel wat moest zeggen. Wat kon ze zeggen. Misschien zou hij haar niet eens verstaan. Ze wist niet waar hij vandaan kwam… Haar blik gleed weer naar het raam. Het was nog altijd rustig aan het sneeuwen en de geluiden van de storm waren door de wind weggevaagd. Nu was die storm alleen een herinnering. Het enigste wat de storm had achter gelaten was de jongen.

Terwijl hij na ging welke talen hij allemaal kende hoorde hij de ademhaling van het meisje dat naast zijn bed zat. Ze veegde zo nu en dan het koorstzweet van zijn voorhoofd. Hij was wat dat betreft nog verder bezweet, maar het voelde heerlijk moest ie toe geven. Lekker niks doen en een ander die dan voor je zorgde. Onbewust moest hij even zachtjes glimlachen,maar die verdween net zo snel weer. De gedachten aan het ongeluk dreven ineens boven. De ijskoude zee die haar golven onherroepelijk en met veel geweld op het schip van zijn vader lieten slaan.  Het aanblik van een schip die tenonderging was gewoon doodzonde, maar ondanks de keren dat hij naar beneden werd geduwt door de golven had Mike toch gezien dat zijn vader en zijn bemanning op het land hadden weten te komen. Dat stukje land waar de schepen eigenlijk tijdens de stormen lagen had zijn vader nog het geluk gehad dat daar het schip lag waar zijn oudere broer op meevoer lag. Ondanks dat die gedachten door zijn hoofd spookte kwam hij ineens tot het besef dat ze misschien zijn paard ook mee genomen hadden naar waar hij nu ook lag? Echt skandie's zag het kamertje er niet uit. Het plafon was veel te hoog en die meid leek hem veel te goed doorvoed voor een huisslaaf. Kandro wilde toch eindelijk eens weten of zijn baasje wakker was geworden. Hij richten zijn kop op en hinnikte luid. Hopend dat Mike zijn oproep horen zou? Mike hoorde een gehinnik en herkende die meteen. Zijn ogen gingen open en hij kantelde zijn hoofd richting het raam. 'Kandro? Zijn stem droeg een zwaar accent die helemaal geen Aralun's was, maar meer zei hij voorlopig dan ook niet al wilde hij wel omhoog komen. Een felle pijnscheut drong onverwachts door zijn lichaam heen. Een eerdere zeurende pijn gevoelt, maar dit voelde aan alsof hij gestoken werd met een witheet ijzer. Zijn gekneusde ribben branden en met een pijnlijke kreun zakte Mike weer terug en kneep zijn ogen even dicht. Normaal wist hij wel hoe die aan zijn verwondingen kwam, maar deze was de jonge skandier geheel onverwachts opgelopen. Tijdens de breuk was de mast tegen zijn ribbenkast aan gekomen, maar Mike had niets gevoelt... Misschien kwam het door de adrealiene die hij toen door zijn lichaam had gejaagd door wat er gebeurde, maar nu branden zijn ribben pijnlijk. Kandro hoorde nog niets en legde zijn hoofd weer in het stro. Hij dacht dat Mike nog niet bij gekomen was, maar in feiten kon de jonge Skandier nog het bed niet uit. 
XD~