Snow isn´t the only thing around here ~ Crissa

Sneeuwvlokken dwarrelde langzaam naar beneden toe. Het landschap was omgetoverd in een winterlandschap, overal op de takken lag sneeuw, bomen waren half bedolven onder de sneeuw. Alles leek wit en onschuldig. Als twee zwarte dingen staken ze ongelofelijk af tegen de rest van het landschap. Als een schaduw die door het witte heen trok en niet veel goeds zou brengen. Bloodhunter schudde even met zijn hoofd, uit zijn lange manen vielen een paar sneeuwvlokken. De hengst was in kleur het tegenovergestelde van de sneeuw. Zwart, bij elke pas die hij zette schoof zijn zwarte tuig even mee. Het zwarte masker dat over zijn gezicht heen zat, bleef goed vastzitten en dat was maar goed ook. Haar blik gleed even door de omgeving heen , een dikke laag sneeuw lag al op het pad voor haar, het zorgde ervoor dat het pad voor haar niet echt zichtbaar meer was, daarnaast zorgde de dwarrelde sneeuw er half voor dat ze niet veel kon zien, maar veel maakte het haar niet uit. De kou van de wind die langs hun heen gierde en aan haar en haar paard trok, deed haar ook niks. Haar harnas was voor een heel groot deel tegen kou en wind beschermd, en onder haar harnas had ze ook nog dikke kleding aangedaan, ze was op kou voorbereid geweest en dat was maar goed ook, want met deze sneeuw wou je geen dunne kleding aan hebben, dan zou je het heel erg koud krijgen, en een kans op onderkoeling hebben, helemaal als je in hoge snelheid zou gaan rijden, en dat was iets wat ze nogal vaak deed. De kleding onder het harnas zorgde er voor dat als de wind toch door het harnas heen zou komen en het zou gaan tochten, ze het toch niet koud zou gaan krijgen. Ze hoorde even het gewapper van haar mantel, de zwarte mantel die over haar schouders heen lag en over de achterhand van de zwarte hengst heen. Dit was niet de mantel met haar wapen erop, nee een eenvoudige zwarte mantel die haar volgde als een schaduw. De mantel was nog redelijk warm ook. Ze hield van zwarte mantel, vooral omdat het in dezelfde kleur als haar harnas en Bloodhunter was. Ze liet even haar hand over de nek van de hengst heen glijden, niet dat ze veel voelde van zijn zachte vacht, want net zoals de rest van haar lichaam zat haar hand onder het staal, staal van haar harnas. Daarnaast hing het zwarte nekstuk over zijn hals heen, het stuk dat zijn nek moest beschermen voor het geval dat, ze vertrouwde deze omgeving toch niet helemaal, ook al zei iedereen dat het veilig was. Ze wou liever dat het overbodig was, dan dat ze het niet om zijn nek heen hing en de hengst gewond raakte. Niet dat het nekstuk zichtbaar was, het had dezelfde kleur als Bloodhunter, en zijn manen hingen er voor een groot stuk over heen. Je hoorde zacht de plaatjes tegen elkaar aanschuiven toen ze hem aaide. Het zwarte paard danste in response even heen en weer, ze hoorde zijn tuig even rinkelen toen hij dat deed. Alsof hij daarmee wou zeggen dat het hem niet uitmaakte dat ze beiden opgetuigd waren, dat het hem niet uitmaakte dat hij haar hand niet kon voelen. De hengst zou er altijd voor haar zijn, en zij zou er altijd zijn voor hem. Bloodhunter schudde opnieuw met zijn hoofd om aan te geven dat het hem niks uitmaakte hoe ze ook erover dacht, hij was klaar voor alles wat in hun pad kwam, klaar om degene die haar in de weg stond een kopje kleiner te maken als het daartoe leidde. Heel even was er een kleine glimlach zichtbaar op haar gezicht bij de gedachte eraan. Al vaak had Bloodhunter bewezen een goeie tegenstander te zijn voor andere mensen, en ook een gevaarlijke tegenstander. De glimlach op haar gezicht was er misschien even, maar voor iemand die haar tegen zou komen, zou dat niet zichtbaar zijn. Zoals altijd had ze haar helm op. Als zij op een opdracht werd gestuurd, ging haar helm altijd mee. Zonder helm voelde het niet goed om in vreemde gebieden rond te rijden. Alsof de helm een deel van haar was. Ergens was het ook wel zo, als zij haar harnas droeg, dan was direct alles anders. Je kon langs mensen heen rijden zonder aangesproken te worden op dat je te hard reed, je kon ongestoord in de meeste kastelen komen, terwijl als je als burger gekleed ging, je bijna direct werd tegen gehouden. Natuurlijk bracht het harnas ook andere verantwoordelijkheden met zich mee. Zodra zij in harnas reed en ze werd gevraagd ergens te helpen, dan deed ze dat. Als ze op rovers stuitte, dan was het haar taak om deze gevangen te nemen en af te leveren bij het dichtst bijzijnde kasteel. En soms leverde dat een heleboel vertraging op, vooral als je op doortrek was. Maar veel keuze had ze niet. Ze had als ridder een eed gezworen om het land te beschermen, en dat deed ze dus ook. Ridders zaten meestal in lenen en waren gekoppeld aan baronnen, maar hun hoogste loyaliteit lag toch echt bij de koning en het rijk. Haar loyaliteit lag niet eens bij de baron van haar leen, maar direct bij de koning en het rijk.
Bloodhunter trok even aan de teugels, en nam een andere afslag, ze vond het prima dat de hengst zelf besloot welke kant ze opgingen. In deze sneeuw konden ze toch niet al te veel zien, maar het pad waar ze nu naartoe gingen, daar waren wel meer voetsporen in te zien, duidelijk was dat mensen dus die kant op waren gegaan, en dus zou zij ook die kant op gaan. Ze voelde het bij haar nek een beetje tochten en ze liet de teugels los, de hengst zou toch niks doen. Ze pakte de helm op haar hoofd even vast en schoof die iets heen en weer, zodat die weer goed zat en de tocht in haar nek verdween. Ze keek weer naar de weg voor zich. Haar ogen zaten achter de twee zwarte openingen in de helm, ze was blij dat haar helm niet zo’n opklap vizier had zoals de meeste helmen, daar kon je veel te makkelijk door heen kijken als tegenstander, en drager had je veel last van het feit dat er allemaal streepjes door je zicht heen zaten. En bij zo´n vizier kon je veel te makkelijk het gezicht van de drager zien en dat was het laatste wat ze wou. Dat mensen haar gezicht zouden zien, of haar ogen, dat zou verraden dat ze een vrouw was en dat was iets wat ze wou voorkomen, vandaar dat ze hield van haar bijna dichte helm, het gaf haar dat extra tintje mysterieuze dat de meeste deed trillen op hun benen. Ze hield ervan om zo in vol harnas door de lenen heen te reizen, niemand wist op zulke momenten dat ze een Vrouwe was en geen Sir, zoals iedereen verwachtte. De reden daar achter was redelijk simpel. De andere mensen lette nooit op de vorm van harnassen. Als je wel naar de vorm van de harnassen zou gaan kijken, dan zou je met een geoefend ook heel makkelijk kunnen ontdekken of je een Sir of een Vrouwe voor je had. Gelukkig voor haar deden de andere ridders dat over het algemeen niet, omdat je veel tijd erin moest stoppen om de verschillende soorten harnassen te onderscheiden van elkaar, ze vonden dat meestal verspilling van hun tijd. Maar als mensen dat wel allemaal zouden leren, dan zou het hun op het eind een heleboel nederlagen besparen, en ook hun trots en eer. Want wat was het ergste voor een man zijn trots en eer? Verslagen worden door een vrouw. Dat was meestal de reden waarom zij nooit haar helm afzette na een gevecht, om te voorkomen dat de andere zich terug trok, en zei dat ze vals speelde, alleen maar omdat ze een vrouw was. Daarnaast was het ook de arrogantie van mannen dat ze zich niet verdiepte in de bouw van de harnassen. Arrogantie dat ze toch wel konden winnen, of dat ze het zelf zo wel konden raden. Helaas waren ze daar behoorlijk slecht in, en hadden ze het meestal fout. Waardoor ze hun tegenstander verkeerd inschatte, en dan was het makkelijk om te worden verslagen. Als er één ding was wat ze had geleerd, was dat je nooit, maar dan ook nooit je tegenstander mocht onderschatten. Arrogantie leidde ervoor dat zelfs de sterkste vielen. Ze had al veel dingen ongestoord kunnen uithalen, omdat niemand er achter kwam wie er nou de drager van het harnas was, omdat de mensen niet goed op details lette. Niemand durfde het tegen haar op te nemen, als een Sir. Als ze zouden weten dat ze een Vrouwe was, dan was het natuurlijk een heel ander verhaal. Dan zouden de mannen haar direct aanvallen en haar proberen te verslaan. En dat was waar mannen de fout in gingen als ze tegen een vrouw vochten. Ze onderschatte vrouwen, alleen maar omdat ze vonden dat die thuis hoorde in het huishouden. Dat vrouwen te zwak waren om de taak van ridder aan te kunnen, iets wat totale onzin was.

Een zachte ruk aan haar teugels deed haar opkijken. Bloodhunter was gestopt en stond te kijken naar de twee paden die voor hun lagen. Bij beide waren voetsporen zichtbaar, het was gelukkig al een tijdje gestopt met sneeuwen, zodat de sporen niet meer verdwenen. Iets wat een groot voordeel was, maar nu wist ze nog steeds niet waar ze naar toe moest, omdat ze nu niet meer simpel het pad kon volgen dat onder de voetsporen zat. De hengst keek even naar haar, en zij keek hem even aan. Daarna keek ze weer naar de paden voor zich. Op het rechtse pad leken meer sporen te lopen dan op de linker. Zacht trok ze aan de rechterteugel. De hengst draaide zijn hoofd weer naar voren en begon weer te stappen. Ze keek weer voor zich uit. Heel even liet ze met een hand de teugels los. Bloodhunter danste even een stap opzij voordat de hengst weer normaal doorliep. Nu ze in een gebied kwamen met meer mensen, had ze liever dat de mensen niet direct doorhadden dat ze een ridder was. Ze reikte naar achteren toe en trok toen de kap van de mantel over haar helm heen. Haar hoofd was nu in schaduwen gehuld. Ze trok de mantel meer om zich heen, waardoor de rest van haar harnas ook onder de mantel verdween. Alleen de stukken die op Bloodhunter zaten kon ze niet bedekken, en ze was ook niet van plan om ze van de hengst af te halen. Misschien zouden de meeste mensen het niet eens opmerken. En zo heel ongewoon was het niet dat een paard een masker droeg, het was maar goed dat ze niet de punt op zijn masker had gezet, want dat had er waarschijnlijk wel tot geleidt dat mensen zich af zouden vragen waarom het paard zo bewapend was, en de ruiter slecht zichtbaar was, en omgeven was door een mantel. En dat was nou weer iets wat ze niet wou. Ze wou het liefste naar het kasteel toe dat hier vlak bij in de buurt was, en de brief afleveren. Dan zou het daarna niet meer lang duren voordat ze weer op pad zou zijn, terug naar haar leen. Als een schaduw reden ze over het pad heen, als een zwarte vlek die afstak tegen al het witte om hun heen. Menig bijgelovige burger zou zeggen dat met haar dood en verderf kwam. Ergens was dat ook wel waar, want als je haar tegen je in het harnas jaagde, dan kon je verwachten dat er bloed zou vloeien. Ze genoot van de stilte die er hing, maar er was iets dat haar aandacht trok, een figuur iets verderop, wat duidelijk in haar richting kwam. Bloodhunter stond stil. De zwarte hengst hief zijn hoofd wat meer op en staarde naar het figuur dat dichterbij kwam. Ze bleef gehuld in haar mantel, afwachtend wie ze tegen zou komen, en wat er daarna zou gaan gebeuren.

Like a shadow they ride
Together stronger then alone,
When they attack,
You need to run for your life..

2060 woorden,
Sorry dat het zo lang duurde,

De wind gleed zacht tussen de bomen door. Sneeuwvlokken dwarrelde met de wind mee, de bomen en de rest van het landschap was bedekt met witte sneeuw. Sneeuw waarvan de aanblik je al kou zou moeten laten voelen. Sneeuw, zo onschuldig wit. Sneeuw die zovelen plezier bezorgde, waarin kinderen speelde, waarvan sneeuwpoppen werden gebouwd. Sneeuw dat levens redde omdat als je het smolt het schoon drinkwater was. Sneeuw dat je een heerlijk winters gevoel gaf. De witte sneeuw die je even al je zorgen liet vergeten, de sneeuw die dieren in winterslaap suste. De sneeuw die er voor zorgde dat gezinnen ’s avonds gezellig bij elkaar zaten. De witte sneeuw die het landschap eruit liet zien als in een sprookje. De dagen die niet lang waren, maar die wel gevuld waren met vrolijke mensen. Dagen die werden gebruikt door mensen om oude verhalen op te halen en die te vertellen. Dagen die werden gevuld met vreugd. Dagen die men doorbracht bij familie. De sneeuw zorgde daarvoor, zorgde ervoor dat mensen dichter bij elkaar kwamen, vooral omdat er niks anders te doen was. Elke tijd rond dit jaar als er sneeuw viel leek de sfeer in het land om te slaan. Leken mensen meer tot elkaar aangetrokken, waren de baronnen openlijker en vriendelijker. Om de haverklap werden er feesten gehouden, de herbergen zaten altijd vol met mensen. Het leek wel alsof in de winter mensen in één klap veranderde, door de feesten maar ook door het weer. Je kon dan overal gaan en staan waar je wou, je kreeg bij herbergen makkelijk een slaapplaats aangeboden. Kleine klusjes werden in de winter gedaan, klusjes die er in de zomer niet aan toe kwamen. De feesten waren altijd lawaai maar gezellig. Grote varkens werden aan het spit geregen op de kastelen van de baronnen, grote feesten worden gehouden waarbij de belangrijkste mensen uit het leen aanwezig zijn. De momenten dat bewoners uit de afgelegen dorpjes meer naar de dorpen trokken die dichter bij de kastelen lagen om daar feest te vieren. De momenten dat de baronnen af en toe de meest arme gezinnen hielpen, dat er eten in overvloed was. Iedereen was gul, aardig tegen elkaar. Zodra de eerste sneeuwvlokken vielen, zag je overal de mensen veranderen. De dikke jassen gaven het al aan zodra het kouder werd. Kinderen liepen vrolijk achter hun ouders aan, kijkend naar de grote sneeuwvlokken die naar beneden vielen. En dan was er nog kerstmis, op die dagen hielden de baronnen toespraken voor de burgers die zich op het plein hadden verzameld, toespraken met nieuwe beloftes over hoe het na de winter zou gaan lopen. De grote bomen die dan op het plein stonden, met kaarsjes erin. Hoewel het link kon worden, was het wel altijd iets waar de meeste mensen naar uitkeken, de zingende kinderen om de grote kerstbomen heen, de avonden dat kerstverhalen worden verteld. De sneeuw bracht elk jaar nieuwe beloftes met zich mee, een vooruit zicht op een beter jaar, op nieuwe kansen op verbeteringen en dat was wat mensen veranderde.
Haar ogen volgden even een paar sneeuwvlokken die langs haar heen dwarrelde. Voor anderen betekende het dan misschien veel. Voor haar betekende het heel iets anders. De sneeuw leek zo onschuldig, maar er zat een gevaarlijk randje aan, dat voor grote ongelukken kon zorgen. De sneeuw was hetgene dat de wegen verraderlijk maakte, wat er voor zorgde dat de paden nauwelijks meer zichtbaar waren. En zonder de paden verdwaalden vele mensen, mensen die in de meeste gevallen niet meer levend terug zouden worden gezien. De sneeuw verborg sporen, zodat mensen ongezien weg konden komen tijdens een sneeuwbui. Als de sneeuw te vroeg kwam, dan zouden vele planten sterven door de vorst, waardoor er in het voorjaar problemen zouden kunnen komen. De kou die met de sneeuw meekwam, bracht de mensen dan misschien wel dichter bij elkaar, het zorgde er ook voor dat de armere gezinnen kou leden omdat ze niet genoeg bescherming hadden tegen de sneeuw. Als schuren bezweken onder het gewicht van de sneeuw, dan betekende dat dat de oogsten van het jaar daarvoor verloren gingen, en dat mensen honger zouden leiden. Baronnen opende dan wel hun kastelen voor de arme burgers die geen andere plek hadden om naar toe te gaan, maar de meeste baronnen deden dat alleen maar om het volk onder de duim te houden, niet omdat ze zo gastvrij waren. Met die acties hielden ze de burgers te vriend, deden ze alsof ze heel vriendelijk waren om de burgers in hun kastelen te laten verblijven, schuilend tegen de kou. Maar zodra de winter dan weer over was, gingen de mannen terug naar hun eigen ritme, en werden ze weer zo harteloos als dat ze altijd waren en hieven ze belastingen. Varkens werden dan wel aan het spit geregen, maar het meeste daarvan kwam bij de baronnen en hun belangrijke gasten terecht. De mensen buiten kregen alleen het overschot, wat af was gekeurd door de rest. De sommige baronnen behandelde hun volk als honden, en gaven die af en toe de restjes. Dingen waren soms vreselijk oneerlijk, ook al was het dan in een tijd van het jaar dat iedereen elkaar op zocht, het was ook de tijd dat gezinnen familieleden verloren aan de kou, de honger maar ook vooral aan de sneeuw. Mensen kwamen bij elkaar, maar degene die niemand hadden, die waren gedoemd om alleen de winter door te brengen. De herbergen zaten dan wel vol, maar de mannen die er zaten, die drukte er het geld dat ze het afgelopen jaar hadden verdiend erdoor heen, waardoor zulke mensen weer geld te kort kwamen. Alles had zijn voor en zijn nadelen, vooral als je begon over die bomen met kaarsen die op de pleinen stonden. Als zo’n boom om zou gaan, dan zouden er dingen goed mis gaan. Daarnaast was het zonde om al die kaarsen zo te zien smelten, met die kaarsen konden een heleboel andere dingen gedaan worden. De feesten die gehouden werden, waren totaal overbodig, eten ging er zo door heen, en er werd nooit nagedacht over hoe ze later dat jaar zouden gaan eten als ze alles op hadden gemaakt in de koude winter maanden.
De sneeuw om haar heen, leek zo vredig, maar de schaduwen die erop speelden, waren alles behalve vredig. Paard en ruiter door braken het vredige witte landschap, het weinige licht wat van de zon afkwam, speelde met een schaduwen. De witte sneeuw weerkaatste de schaduwen, waardoor het er veel meer leken. Elke schaduw leek zijn eigen spel te spelen. Even gleed haar blik naar de sneeuw voor zich. Voor haar gevoel zag het er te mooi uit, het was te vredig te onschuldig. Zij was het enige wat met haar duisternis de sneeuw en de onschuldigheid wegvaagde. Ze vond de sneeuw niet erg, het kon zoveel naars veroorzaken, naast het feit dat de sneeuw zo mooi rood kleurde zodra het in aanraking kwam met bloed. Normale mensen hielden van de onschuld, zij niet. Rond de winter was iedereen altijd vrolijk, maar zij nooit. Ze hield van de sneeuw, maar niet op de manier waarop andere mensen van de sneeuw hielden. Ze moest er niet aan denken om op die manier over de sneeuw na te denken of ernaar te handelen. Vroeger, vroeger toen had ze zich dat kunnen veroorloven, maar nu niet meer. Vroeger was zo lang geleden, toen was alles anders geweest. Toen had ze al gehouden van de sneeuw, soms op de schuldige manier, soms op de onschuldige manier, maar alle feesten die bij de winter hoorde, daar dacht ze nu anders over. Vroeger had ze altijd vrolijk toe staan kijken hoe op het plein alle kaarsjes werden aangestoken van de grote kerstboom, vroeger had ze altijd met haar beste vriend in de sneeuw lopen spelen samen met de rest van de kinderen uit het dorp. Maar dat moment, toen die brand kwam, toen verdween dat alles. Geen familie meer om in de winter rond het haardvuur te zitten, geen familie om ’s nachts in de kou tegen aan te kruipen. Geen vader meer die verhalen vertelde over de kerstboom op het grote plein. Geen vriend meer om sneeuwballen mee te gooien samen met de andere kinderen. Geen sneeuwgevechten die werden uitgevochten. Geen warme haard om bij te zitten. Vanaf het moment dat ze iedereen was verloren, had ze altijd buiten gezeten zodra de rest binnen kerst zat vieren. Ze was vanaf dat moment altijd alleen geweest. Ze hadden haar nooit uitgenodigd om bij de haard te zitten, alsof ze er nooit bij hoorde. Niet dat ze ooit nog probeerde om er bij te horen. Toen ze vertrok uit het leen, liet ze voor altijd de fijne dagen achter zich, ze liet voor altijd de herinneringen aan vroeger achter zich. Toen ze op werd genomen in het weeshuis in een ander leen, had ze altijd als de rest bij de haard zat buiten gezeten. Uren had ze gestaard naar hoe de sneeuwvlokken vielen, naar hoe de wind ze meenam en ze ergens anders neer liet vallen. Wanneer anderen vrij hadden, moest zij werken, en door de jaren heen, ging er niks op vooruit. Op de ridderschool was zij degene die altijd de klusjes moest doen, terwijl de andere leerlingen om de haard heen zaten en naar de verhalen over ridders luisterden die de Jonker vertelde.
Eenmaal een ridder ging het niet anders. Geen ander wou in de winter opdrachten, of tijdens kerstmis, of wanneer er grote feesten waren. Maar voor haar maakte het niet uit. Ze was gaan houden van de ijzige kou van de sneeuw, de zelfde kou die in haar hart heerste en alles bevroor waar het mee in aanmerking kwam. De kou had haar overgenomen, na die eerste winter in haar eentje, was ze nooit meer ontdooit, de gebeurentissen daarna hadden haar alleen maar sterker gemaakt, de kou killer laten worden. Ze moest er niet aan denken dat het binnenkort weer tijd was voor kerstmis, dan zouden al die mensen weer zo vrolijk doen, terwijl zij het liefste weg zou rijden. Ze had al een vermoeden dat ze kerstmis op de rug van Bloodhunter zou doorbrengen, zoals ze elk jaar had gedaan vanaf het moment dat ze samen met de hengst was opgetrokken. Zij had een haat gekregen aan kerstmis en alles wat erbij hoorde. Dat was ook een van de redenen dat ze nu hier reed, over deze besneeuwde paden heen, op weg om de volgende brief af te leveren en te maken dat ze daarna weer terug ging naar het kasteel. Bloodhunter schudde even met zijn manen, een paar sneeuwvlokken waren in zijn manen blijven hangen, maar dat waren er niet veel. Op haar mantel was geen enkele sneeuwvlok blijven liggen, haar zwarte mantel was nog steeds zo zwart als daarvoor. Ze hoorde de hoefslagen dichterbij komen en zag hoe een meisje gezeten op een fries dichterbij kwam. Ze voelde hoe Bloodhunter zijn spieren aanspande. Ze bleef rustig kijken naar het meisje dichterbij kwam, ze zag het houten schild en het houten zwaard. Ze zou geen kans hebben tegen Cruor of haar ijzeren schild. Ze bleef kijken, het andere paard zag er imposant uit zo opgetuigd. Hoe dichterbij ze kwam, hoe duidelijker het haar werd dat het paard kleiner was dan Bloodhunter. Maar Bloodhunter was ook wel een uitzonderlijk geval. Ze deed niks, en de zwarte hengst onder haar ook niet. Als het meisje aan zou vallen, dan zouden het harnas van de hengst hem beschermen. De platen waren zo zwart als zijn vacht. De hengst bleef stil staan, met zijn vier hoeven licht in de sneeuw gedrukt, de pinnen onder zijn hoeven zorgden voor zijn houvast. Haar handen lagen nog rustig op de teugels zonder dat ze ergens aanstalten voor maakte om te pakken. Het enige wat ze nu moest doen, was de weg naar het dorp volgen, en de man zoeken waar ze de brief aan moest geven, en dan maken dat ze weer wegkwam. Hoe korter ze in dorpen was, hoe beter ze dat vond, want dan kon ze langer rond rijden in de witte sneeuw. Bloodhunter bleef stilstaan, beiden afwachtend op wat de ruiter die aankwam zou gaan zeggen.

Traces of what was before,
Coldness of what still is,
White snow is falling,
Covering the blood spots..

2050 woorden.