A new face and new trouble...

Zacht kwamen de hoeven van het nachtzwarte paard neer op de grond, zijn hoeven zakte een klein stukje weg in laag sneeuw die op het pad lag. De hengst schudde even met zijn hoofd, waarbij zachte klanken door het bos heen echode. De hengst bleef verder lopen, uitkijkend waar hij zijn hoeven neerzettend, voorkomend dat hij uit zou gaan glijden. Met hoge tempo’s door de sneeuw heen galopperen, daarbij had hij geen moeite mee om overeind te blijven, maar in dit stap tempo had de hengst daar meer moeite mee, het was zo moeilijk je gewicht te bewaren als je in een kuil stapte, vooral omdat je de snelheid niet had om je gewicht naar voren te laten gaan en je hoeven op andere plekken neer te zetten, een van de redenen waarom de hengst liever niet stapte in de sneeuw maar wou galopperen of draven, iets wat de hengst jammer genoeg niet uren achter elkaar vol kon houden. Witte wolkjes verlieten de zwarte neus van de hengst, de wolkjes werden opgepikt door de wind en verdwenen even snel als dat ze gekomen waren, alsof ze er nooit waren geweest, alsof de veroorzaker van de wolkjes niet bestond. Het leek erop dat er niks was dat hun aanwezigheid liet merken in het bos. De witte sneeuwvlokken die naar beneden dwarrelden zorgde ervoor dat hun sporen even snel verdwenen als dat ze waren verschenen in de witte sneeuw, waardoor niemand ook maar door zou hebben dat er een paard met ruiter door het bos heen reed, dat er ook maar iemand aanwezig was in het bos. De sneeuw leek te voorkomen dat de rust van het bos werd verstoord door mensen of dieren, het zorgde ervoor dat alles egaal bleef, en dat er niks te zien was. Een zachte koude wind gleed langs hun heen, de hengst schudde opnieuw met zijn hoofd, waardoor er weer een zacht metalen echo door het bos heen klonk. De hengst vond het niet al te prettig dat hij werd bedolven over de lagen sneeuw die uit de lucht kwamen vallen. Het nachtzwarte paard begon daardoor steeds witter te lijken, en dat was iets waar het paard helemaal een hekel aan had, de kleur wit was iets wat hij verachtte, het was de kleur van de onschuld, de kleur van het goede, iets wat hij lang geleden al had opgegeven. De nachtzwarte hengst was trots op zijn kleur, en zou nooit willen veranderen. De nachtzwarte kleur, de kleur van de duisternis, van de schaduwen, van de nacht. Een kleur die velen vreesden. Een kleur die niet tot nauwelijks werd gezien op kastelen, paarden met die kleuren werden gemeden, uit angst voor de kleur van het kwaad, de kleur van de dood. Bij stallen van de kastelen stonden meestal geen zwarte paarden. Paarden met die zwarte kleur werden zodra ze oud genoeg waren los gelaten, alsof de paarden wel buiten konden overleven en dat niet voor ongelukken zou gaan zorgen. Als er zwarte paarden werden geboren, dan zei men altijd dat er een slecht jaar aan zat te komen. Zwarte paarden werden gezien als de paarden van de duivel, de paarden die alles konden vernietigen. De hengst was nog een tint zwarter dan de meeste zwarte paarden, echt nachtzwart. Maar toch liep de hengst niet los als een wild paard, werd hij niet opgejaagd omdat hij een zwarte kleur had, nee, voor hem was het anders verlopen. Hij was altijd al een onhandelbaar paard geweest, al vanaf de dag dat hij geboren was. Altijd was hij aangestaard omdat hij anders was, omdat hij een kleur had die niet gewild was, totdat zij was gekomen. Even draaide de hengst zijn hoofd om, om naar de ruiter op zijn rug te kijken voordat hij zijn aandacht weer richtte op het pad voor hem. Zij was degene die hem het lot had bespaard van in het wild leven, waarschijnlijk zijn dood tegemoet gaan. Zij was degene die hem had gered uit de handen van die vreselijke stalhulpen en leerling ridders die hem pesten. Het had hem niet lang geduurd om te beseffen dat zij net zo was als hij, anders. Het had niet lang geduurd voordat hij die kant van haar had gevoeld, die duistere kant. De kant die ze beiden hadden omarmd, paard en ruiter hoorden bij elkaar. Zij volgden de paden die ze namen om meerdere reden, maar vooral om te zorgen dat niemand ooit hoefde te doorstaan wat zij hadden moeten doorstaan. Zij waren geworden wie de meeste vreesden, omdat ze beiden hetzelfde lot deelde en beiden niks te verliezen hadden. Zij was zijn reddende rode engel, en hij zou alles voor haar doen. De hengst bleef rustig zijn ene hoef voor zijn andere hoef zetten en liet even zijn hoofd hangen. De witte wolkjes die de hengst uitademde bleven even in de lucht hangen voordat er weer een windvlaag voorbij kwam en de witte wolkjes uit elkaar blies. De wind deed de hengst niks, als een schaduw bleef de nachtzwarte hengst verder lopen langs de bomen heen. De zon was nog niet begonnen aan zijn opkomst, maar het was al wel lichter dan diep in de nacht. Zonder te aarzelen liep de hengst verder, over het witte sneeuw bedekte pad, zonder er ook maar over na te denken wat er zou kunnen gebeuren wat er kon gebeuren als er een gat onder de sneeuw zat. Met hoge snelheden maakte het niet uit of er over gaten werd gereden, de snelheid zorgde ervoor dat er niks gebeurde, maar in dit tempo was dat een heel ander verhaal.
De sneeuw was gestopt met vallen, de nachtzwarte hengst stapte rustig verder, dit keer minder oplettend, even klonk er een zacht metaalachtig geluid door het bos heen toen de hengst zijn hoofd omdraaide en naar de ruiter keek die op zijn rug zat. De zwarte ruiter was gehuld in een zwart harnas, daarom heen was strak een zwarte mantel geslagen, om te voorkomen dat het al te koud zou worden. Twee zwarte gaten op de plekken waar de ogen zaten leken de hengst aan te staren. De hengst brieste even zachtjes, waarnaar die weer zijn hoofd omdraaide en op de weg leek te concentreren. De twee zwarte gaten in de helm richtte zich op het besneeuwde pad voor hun, de weg die nog voor hun lag was lang, en besneeuwd terwijl de koude wind langs hun heen sneed. Maar zowel paard als ruiter deed het niks, de kou kon hun niks doen, alsof de kou er helemaal niet was. In het langzame tempo bleef de nachtzwarte hengst doorstappen, om er voor te zorgen dat ze grotere afstanden konden afleggen dan dat als ze steeds een stuk op volle snelheid reden en daarna moesten bijkomen om ervoor te zorgen dat de hengst niet over belast raakte van de snelheden. Dit was de snelste manier, en beiden vonden het prima om in dit tempo te reizen ook al was het wel wat minder fijn met de gaten in de weg waar ze nu wel op moesten letten en dat het tempo wat lager lag dan dat het zou liggen als het niet gesneeuwd zou hebben. Niet dat ze het niet prettig vonden, nee. Zowel paard als ruiter hielden van hun rust, en van het feit dat ze samen waren. Er was niemand die hun in de weg stond, niemand die hun ophield, voor even waren ze vrij. Vrij van alle lasten die op haar waren gelegd, vrij van de snob die haar overal rond volgde. Vrij van de baron die wou dat ze trainde met zijn ridders om er voor te zorgen dat zijn ridders beter werden. Vrij van alle hectische gebeurtenissen die er waren in het dorp, weg van al die mensen die de arena aan het opbouwen waren. Ze was blij dat ze weg was uit het dorp, voor even hoefde ze dan de stroom van mensen te missen, mensen die overal vandaan kwamen om deel te nemen aan het toernooi. De meeste ridders verbleven in het kasteel, of in de herberg, en juist daarom vermeed ze die plekken meer. Ze hoefde niemand eraan te herinneren wie ze was, en ze hoefde niet de nieuwe ridders te laten zien wie er in dat zwarte harnas zat, dat was voor velen een vraag en slechts enkele hadden daar maar een antwoord op. Voor even hoefde ze zich geen zorgen over te maken dat mensen haar zonder helm zagen, omdat er toch niemand in de buurt was, en als er iemand in de buurt was, dan zouden de meesten haar ontwijken, vooral omdat ze in het zwart gehuld was, en op een groot zwart paard zat dat er niet al te aardig uitzag, en daar hadden de mensen gelijk in. Bloodhunter was ver van aardig, de hengst zorgde er liever voor dat je wonden opliep dan dat de hengst je zou helpen, behalve als het natuurlijk om ging. Maar dat was een heel ander verhaal. Paard en ruiter beschermden elkaar, een band die dieper en verder ging dan bij de meeste paard en ruiter.
Ze liet haar hand even over de nek van de nachtzwarte hengst heen glijden, niet dat ze ook maar iets van zijn vacht voelde door haar harnas. De hengst schudde even als reactie met zijn grote hoofd, een lichte glimlach verscheen op haar lippen. Ze wist dat de hengst er van hield om met haar op reis te zijn, zij hield er ook van om met hem op reis te zijn. Ze hadden alleen elkaar om op te vertrouwen, en ze hadden verder niemand nodig. Het was een van de weinige momenten dat ze echt vrij kon zijn. Het was maar een geluk dat de baron het niet toestond om andere ridders met haar mee te laten gaan als ze voor hem opdrachten uit moest voeren, want dat leidde er altijd tot dat ze in gevecht raakte met de andere ridders en die het onderspit delfde. Ze kon er gewoon niet tegen als andere ridders of andere mensen haar niet respecteerde of dachten dat ze zwakker was, alleen maar omdat ze een Vrouwe was en geen Sir. En dat zorgde ervoor dat ze nogal een kort lintje had, en als dat op was, dan had je grote problemen. Bloodhunter hief opeens zijn hoofd verder op, tegelijkertijd bereikte de geur van een stoofpot hun neus. De hengst schudde even met zijn hoofd, ze keek even naar de hengst. Het was al een tijdje geleden dat paard en ruiter gegeten hadden. Ze deden rustig aan, vooral omdat ze niet Bloodhunter wou uitputten, de baron mocht dan willen dat ze de brieven snel wegbracht, zij deed het in haar eigen tempo. De baron alles zeggen wat hij zou, maar ze zou niet het leven van Bloodhunter op het spel zetten om er voor te zorgen dat de maten van de baron sneller hun brieven kregen. Ze negeerde de geur en reed verder. Het duurde niet lang voordat ook de geur van koffie haar neus bereikte. Als er iets was waar ze gek op was, dan was het wel op koffie. Ze wist nu wel dat ze niet meer alleen in het bos waren, maar dat maakte haar niet uit. Ze liet Bloodhunter rustig verder stappen over het pad heen, dat het helaas ook in de richting was van de heerlijke geuren, daar kon ze niks aan doen. Ze hield de teugels van Bloodhunter rustig vast en de hengst stapte verder, de wind speelde even zacht met haar zwarte mantel, maar deed er verder niks mee. Haar harnas was verborgen in de schaduwen van de mantel, je kon alleen zien dat ze een harnas droeg aan het feit dat ze de teugels vast hield met haar zwart geharnaste handen. De kap had ze al lang geleden over haar hoofd heen geschoven, waardoor de helm niet meer zichtbaar was. Ze liet Bloodhunter rustig verder stappen. Ze wist dat het misschien niet de beste manier was om het pad te volgen als de geuren daar vandaan kwamen, maar ze hadden niet veel keus, ze moesten over dat pad heen. Ze keek niet naar de omgeving toen ze dichtbij de bron waren van de geuren, ze had geen zin om weer met mensen in aanraking te komen. Bloodhunter had zijn hoofd opgeheven, de oren van de hengst schoten alle kanten heen. Ze waren bijna bij de bron, ze kon de sterke geuren ruiken, maar ze negeerde ze. Paard en ruiter bleven rustig verder over het pad heen rijden, als twee duistere schaduwen, die niet veel goeds voorspelde.

Don’t ever forget that’s the shadows
Who are feared the most.
But the darkness,
Is that what gets you killed..

2112 woorden, sorry voor de laatheid >.< had geen inspiratie.