The frightning silence of the snow [Scarlet]

Adastreia liet een geïrriteerde zucht horen en liet haar teugels vallen op de nek van haar paard Noblesse. De merrie draaide even een oortje naar achter, maar stapte gewoon verder, de piste rond. Ze was die buien van Ad al gewend, dus strekte de merrie haar hals en liet een vrolijke bries horen, blij om gewoon te kunnen uitstappen. Ad kruiste geërgerd haar armen voor haar borst en streek een lok haar achter haar oor, die steeds maar weer loskwam. Naar haar gevoel was ze heel de middag bezig geweest om Noblesse te leren aan de teugel te lopen, maar geen succes. Adastreia had enkele dagen geleden iets opgevangen, van een rondtrekkende paardenverkoper, hoe je paard veel beter loopt als het aan de teugel komt. Het meisje had aan zijn lippen gehangen wanneer hij vertelde dat een paard zijn rugspieren veel beter gebruikt, als hij als het ware met zijn nek in een krul loopt. Toch vond Ad het wat onwaarschijnlijk klinken en had het verhaal verteld aan Milosh. De ervaren paardenmeester moest toegeven dat hij ook al eens zoiets had opgevangen, maar er zelf niets over wist. Dus had Adastreia het maar eens op haar eigen paard uitgeprobeerd, maar Noblesse leek gewoon niet te begrijpen wat de bedoeling was. Vanaf dat ze aan de teugels kwam ging de merrie vertragen, maar op de combinatie van druk in de mond en benen geven reageerde Noblesse niet zo goed. Het was zelfs zo ver gekomen dat de merrie bijna begon te steigeren, dus had Ad het maar opgegeven. Volgende keer zou ze het eens vanop de grond proberen, besloot ze. Misschien dat het dan zou lukken. Nu Adastreia niet meer bezig was koelde ze snel af, en de gure wind die door de halfopen poort naar binnen waaide deed haar rillen. Afwezig aaide ze Noblesse wat over haar schoft, en de merrie draaide een oortje naar achter oom aan te geven dat ze het fijn vond. Met kritische blik bekeek Ad haar paard, maar die gaf geen blijk dat ze boos was op haar. Zelf was ze ook niet boos op Noblesse, maar gewoon geïrriteerd dat ze geen manier vond waarop Noblesse begreep wat de bedoeling was. Eigenlijk wist Ad ook niet goed wat ze wilde, ze had zich enkel gebaseerd op een verhaal van een onbekende. Maar ze had paarden in de wei ook wel eens zo zien lopen, als ze anderen wilden imponeren. En had hun nek ook een mooie krulvorm, en stak hun staart in de lucht. Dus in principe konden paarden zo lopen. Adastreia zuchtte nog even en stuurde Noblesse in de richting van de poort. In het voorbijgaan griste ze haar jas van de leuning van de piste. Ze had geen zin hier nog langer te blijven, ze zou Noblesse wel buiten uitstappen. Ze aarzelde even voor de poort, hij was maar halfopen en ze wist niet zeker of ze er wel tussen zou passen. Maar Noblesse was er door gelopen, aan elke kant nog een paar centimeter over houdend. Toen ze buitenkwam werd ze meteen geteisterd door de ijskoude wind. Rillend sloeg Ad haar om haar schouders en deed hem vlug dicht. Ze merkte dat het donkerder begon te worden, blijkbaar was ze toch een tijdje bezig geweest in de piste. Dan pas hoorde ze het kraken van de sneeuw onder Noblesse's voetstappen. Zo te zien had het vanmiddag gesneeuwd, terwijl Adastreia binnen aan het werk was. Ze was maar al te blij dat het nu niet meer sneeuwde. Nee, dat was veel te koud voor haar. Haar paard, daarentegen, had er helemaal geen last van. Noblesse leek zich zelfs in haar element te voelen in de winter, met haar dikke vacht. Adastreia diepte haar leren handschoenen op uit de zak van haar jas en deed ze snel om. Misprijzend keek Ad naar haar handschoenen. Ze waren al oud en hier en daar zaten er gaten in. Het leer was versleten en al op een paar plaatsen opgelapt. Ze had ze al een paar jaar, maar had nooit geld gehad om nieuwe te kopen. Ach, ze zaten nog steeds gemakkelijk. Ze keek weer voor zich uit en zag dat ze bijna in de buurt van het dorp kwamen. Even door de dorpsstraat wandelen en dan weer snel terug, dacht Adastreia rillend. Normaal gezien hoorde je de hoeven van Noblesse zachtjes kloppen op de keien, niet te hard natuurlijk, want Noblesse was niet beslagen. Maar nu was enkel het knerpen van de sneeuw hoorbaar. Bij de kerk hield ze even in, terwijl haar adem in wolkjes uit haar mond kwam. Het leek wel spookachtig stil in het dorp. Ad wist wel dat met zo'n weer de meeste mensen liever binnenbleven, maar tot vond ze de stilte wat akelig. Noblesse trok er zich niets van aan en liet haar hoofd wat zakken en brieste even, waardoor wat sneeuw opwaaide. Ad keek wat om zich heen, naar de huizen met achter elk raam een haardvuur knetterend. Het zag er eigenlijk best wel gezellig uit, besefte ze met een glimlach. Daarna drukte ze lichtjes haar kuiten in de flanken van haar paard, en ze reden stapvoets terug in de richting waarvan ze gekomen waren.