Finally after all this time traveling!

De reis vanuit Celtica naar hier was zowel slopend als geweldig geweest. Tijdens deze reis had hij vele mensen tegen gekomen. Buiten die vreemde stil zwijgende jager die enkel handelde met gebaren en papiertjes om dingen duidelijk te maken. Dante stapte af van Cry die rustig bleef stil staan.Ze zou pas weer in beweging komen als Dante haar roepen zou of hij haar vrij zou geven. Met rustige pas volgde Dante de aanwijzingen die hij nog gekregen had en liep richting een blokhutje die verdomt veel op die van zijn oude verstorven mentor eruit zag. Gek genoeg voelde het aan alsof hij elk moment naar buiten zou kunnen komen. Hij liep naar de deur toe en terwijl hij dat deed voelde Dante ook een vreemd gevoel binnen in zijn buik. Het was dat zelfde vreemde gevoel die hij had toen Dante als jongentje bij de oude jager aankwam. Hij liep de veranda op en klopte zachtjes maar ferm op de deur. Daarna wachten hij netjes. Ongewilt kwamen gedachten in hem op. Vanaf de boot was het van dorp naar dorp geweest in stap te rijden en de weg te vragen. Een oudere vrouwtje wees hem de weg. Ze had het met hem te doen en had de jonge Dante ook nog wat te eten gegeven. Daar waren Dante en Cry toen heel blij mee geweest en had haar uitvoerig bedankt. Ze had hem glimlachend achter gelaten en was daarna verder gereden op de aanwijzingen van het vrouwtje. Dante werd uit zijn gedachten gehaalt door geluiden en werd weer alert.

Mystenia

Finally after all this time traveling! 9u2q

Geconcentreerd keek ze naar de papieren die voor haar lagen. Haar leerlingen waren er nu even niet. Neen ze had de twee een missie gegeven. Om drie dagen te overleven in het woud. Ze wist dat het niet echt een slim idee was om ze zo maar weg te steuren. Soms ging ze ook wel eens naar ze opzoek. Maar het werd moeilijker en moeilijker om ze te vinden. Ja ze gingen er echt op vooruit. Niet dat het geen goede training was. Maar ze moest toegeven dat ze de twee even weg had gewild. Ze had veel papier werk. Veel berichten over problemen aan de grenzen. Veel brieven van jagers en hun leerlingen. Zich afvragend wanneer er een bijeenkomst zou komen. Ze had veel werk. Meer werk dan dat ze verwachte. Maar ze wist dat als iedereen wat geduld zou hebben. Alles wel goed zou komen. Maar tijd hadden ze duidelijk niet. Veel berichten gingen over vreemdelingen die er gevaarlijk uit zagen. Ze had de opdracht gegeven om die personen extra goed in de gaten te houden. Maar ze wist ook dat de jagers nog andere taken hadden. Toch was ze trots op haar korps. Haar jagers deden het geweldig en ze konden hun werk goed verdelen. Veel berichten van Leonoor daar en tegen kreeg ze niet. Af en toe eens een klein rapport. Maar veel meer dan dat niet. Ze zuchte, ze miste haar commandant. Zeker nu in deze tijden. Toch wist ze ook dat hij het goed deed. Dat hij een geweldig werk leverde. Ze wist dat ze hem wel weer eens te pakken zou krijgen en de vorige keer was het toch goed gegaan? Nou ja goed, ze was heel erg boos op hem geworden. Nou ja boos, misschien was het meer gespeeld. Toch vond ze het leuk om Leonoor een beetje op stang te jagen. Tenminste dat probeerde ze toch en ook al toonde hij het niet. Ze wist dat het soms ook wel lukte. Ze wist dat hij haar soms meed. Ze wist ook dat hij er soms tegen op zag om haar te zien. Toch… Toch kwam elke ontmoeting elk bezoek weer goed. Daar was ze zichzelf erg dankbaar voor. Er kwamen moeilijke tijden aan en ze zou hem nodig hebben. Maar ze wist dat ze op hem en op de rest van het jagerskorps kon rekenen. Ze zou er op moeten rekenen. Ze had ook een bericht van de baron gekregen. Hij had ridders naar het Oosten en het Westen gesteurd. Zelf zou hij naar het Noorden gaan en hij zou Heer Myron naar het Zuiden steuren. Heer Myron dat was de ridder waarmee Leonoor had gereisd. Ja ze wist dat, dat een goede keuze was en ze zou haar vertrouwen dus ook op deze ridder zetten. Als Leonoor vertrouwen in de jonge man had, dan zou zij ook haar vertrouwen geven. Ook al was het een wilde gok, meestal gokte ze goed en ze had al heel veel goede verhalen gehoord.
Ze zuchte even en legde alle papieren die ze al had gelezen opzij. Er was nog een heel goede pak papier op haar tafel. Ze stond eerst recht, de kaars die op tafel stond zou bijna doven. Langzaam liep ze naar haar kast waar ze een nieuwe kaars uit haalde. Deze stak ze aan met de oude kaars en verving hem toen. Meteen zag ze het verschil in licht. ze lachte het was zo stil nu ze weer alleen was. Toch was ze ook wel blij met haar leerlingen. Ook al waren ze soms zo druk. Maar wat zou ze er aan veranderen? Het zou nog wel een tijdje deuren voor die twee volleerde jagers zouden zijn. Ze ging weer zitten en nam een slok van haar koffie. Het was al koud, maar dat maakte haar niet zo veel uit. Ook koude koffie kon smaken. Vooral in de zomer, in de zomer was warme koffie een vloek. Koude koffie was een zegening. Haar blik viel op een klein papiertje. Ze lachte omdat ze het geschrift kende. Leonoor, voorzichtig nam ze het papiertje vast. Veel stond er niet op. Maar ze begreep het… “Vreemdeling komt - naam Dante “ Anders stond er niets op. Ze lachte, dus er kwam een vreemdeling op bezoek met de naam Dante. Dat was handig om te weten. Alleen wie was die Dante en waarom zou hij haar komen bezoeken? Wat had een vreemdeling nodig van haar. Wel ze zou er snel genoeg achter komen. Want het was duidelijk dat ze het bezoek elk moment kon verwachten. Ze verbande het briefje van Leonoor. Daarna deed ze haar jagers mantel aan. Ze kon niet voorspellen wanneer die vreemdeling aan haar deur zou staan. Daarna ging ze verder met haar werk. Daarna begon ze met opruimen. Haar werk was bijna zo goed als gedaan toen ze een zacht. Maar toch stevig geklop op haar deur hoorde. Een kleine glimlach kwam op haar gezicht maar verdween ook wel weer meteen. Ze zuchte even en nam een langzame hap met lucht. Daarna liep ze zachtjes naar haar deur. Langzaam opende ze die. Haar gezicht was gehuld in de schaduwen van haar kap. Voor haar stond een man. Hij leek op een grijze jager. Maar ze wist beter, ze kende alle leden in haar korps en ze wist dat deze vreemdeling daar niet toe behoorde. Langzaam gleed haar blik over hem heen. Veel kon ze nog niet zeggen. Maar ze was wel bereid te luisteren. Hij was hier naartoe gekomen. Dus hij moest ook wel zaken hebben met haar. ”Ik verwachte je al…” Zei ze rustig en zonder emotie in haar stem. Toch klonk het niet onvriendelijk. ”Kom binnen Dante.” Ze draaide zich om en vroeg zich af wat zijn reactie zou zijn op het fijt dat ze zijn naam wist. Iets wat ze eigenlijk nog niet hoorde te weten. Ze wachte en ging zitten op haar stoel. Met een gebaar maakte ze duidelijk dat ook hij ‘Dante” mocht gaan zitten.
[1000]

Finally after all this time traveling! Mw69

Lang hoefte hij niet te wachten. De deur werd open gemaakt door de leidster van de grijze jagers. Of tenminste dat hoopte Dante? Van die stille jage kon je niet echt een hoogte krijgen nog een woord zoals bij zijn oude mentor Sambozy. De oude jage was ook de stilte zelve geweest tenzij er een opdracht uit gevoert moest worden of juist dat er in zijn ogen iets verkeering. Maar boven dat alles had Dante de oude man graag gemogen. De document dat hij van Sambozy naar Mystenia moest brengen of Leonoor wie dat ook maar mocht zijn had Dante nog steeds onder zijn vest zitten. Toen ze zei dat ze hem al verwachten verbaadse hem dat niet net als dat ze zijn naam wist. Sambozy had die ookal gekent gek genoeg... Dante knikte enkel en volgde haar naar binnen en deed de deur dicht. Zelfs de binnenkant was hetzelfde als bij de blokhut van Sambozy. Dante voelde zich nerveus worden. Dit ging vast niet gemakkelijk worden. Hij had voor alle zekerheid zijn kruisboog al veratst aan de wapensmit hier verderop. Die stille leek er niet zo gebrand op te zijn. Des al niet te min kon Dante ook goed met een gewone handboog over weg. Nasat ze gbaarde dat Dante kon gaan zitten. Wachten hij even, maar het was gewoon eerder uit belftheid om na haar te gaan zitten. ‘Jager Sambozy heeft me naar u toe gestuurt.‘ zei hij beleefd. Zijn woordkeuze waren rustig en goed doordacht. Met beleeftheid kwam je immers verder dan ruwe spraak vooral bij het vrouwelijke geslacht had hij al vroeg gemerkt. Al schoot er wel eens een botte opmerking door. Maar daar letten Dante wel op. Rustig deed hij zijn mantel een stukje opzij zodat Mystenia goed zicht had op wat hij deed en knoopte twee knoopjes los voor Dante een leederenmapje er achter vandaan haalde. Dante zelf had geen idee van de tweede brief achter. ‘Dit moest ik u van hem geven. Vanaf mijn tiende jaar had Jager Sambozy me onder zijn zorg genomen en opgeleid.‘ zei Dante en ging nog even na wat Sambozy ookal weer gezegt had. ‘Mystenia zal vast ook de ketting met et eikenblad vragen. Je kunt haar vast goed stemmen door het blad met de ketting zelf al te geven omdat ze je niet kent nog dat haar commandant weet van je bestaan heeft.‘ hoorde Dante de stem van zijn oude mentor weer. ‘Voor mijn vertrek naar u is hij gestorven. Hij was al een tijdje ziek geweest, maar waarom snap ik niet heeft hij het voor u en de andere mijn bestaan vrborgen gehouden.‘ zei Dante en bij die woorden deed hij de ketting met het zilveren eikenblad af die Dante op het mapje neer legde. Nieuwschririgheid en hoop stroomde door Dante heen. Hij wist niet wat ze zou besluiten... Maar het eerste document bevatten een beschrijving van hoe Dante tijdens de trainingen vooruit gegaan was. Van het boogschieten, de comando‘s van zijn paard en diens tekenen van het gevaar ontdekken of meldingen lezen, Zijn camuflage repotages en welke Missies Dante door Sambozy opgegeven al had gedaan. Maar de brief er achter verklaarde meer waarom Sambozy Dante aan genomen had als leerling.
Geachte Mystenia en de altijd stille Leonoor.
Zodra jullie deze brief krijgen ben ik niet meer in het land der levende.
Ik weet dat ik al een tijdje afwezig ben geweest op de bijeenkomsten, maar mijn redenen zal ik jullie uitleggen. Ik ben dan niet alleen oud, maar heb ook nog voor Dante op de stoep stond al gemerkt en van de heelarst in het dorp hier vlakbij Celtica gehoort dat ik ongenezelijk ziek was. Kort daarna kreeg ik via een van de bewoonsters een brief dat een jongen van Tien genaamt Dante op zoek naar mij was. Eerst wilde ik zeker weten waarom tot ik hem onder ogen kwam. Hij leek als twee druppels water op zijn vader en landverrader... Oordeel niet voor je hem getest hebt Mystenia. In de tijd dat ik Dante eerst voor een week op proef in huis nam merkte ik dat Dante niets van zijn vaders verleden af wist! Dante is eerlijk, betrouwbaar en loyaal aan ons systeem. Tijdens zijn trainingen en op de missies die op het eerdere papier staan heeft hij goed tot uitmuntend uit gevoert en elke boef en bandiet opgepakt. Zelf heb ik ze weg gebracht naar andere steden waar de baron woonde. Natuurlijk was Dante nieuwschierig en wilde graag mee, maar hij overtrad mijn wil nog mijn regels niet. Ik heb deze brief voor Dante geheim gehouden en ik kan aan hem zien dat hij er erg kapot van is me zo ziek te zien. Zelf vind ik het ook niet leuk, maar ik hoop dat jullie heb een kans geven? Zeker jij Leonoor! Al ben je comandant toch hoef je niet in iedereen een pijl te jagen. Maar goed Mystenia laat je leiden door je instinkt en gerechtigheid. Met vriendelijke groet grijze jager Sambozy Dordal
Dante bleef rustig zitten wachten, maar wist ook niet wat er allemaal in die brief stond. Hij had hem tijdens zijn reis het niet in zijn hoofd gehaalt om het mapje te openen en erin te lezen. Zijn blik bleef op de leidster van de grijze jagers gericht. Als ze besloot om hem toch weg te sturen dan zou Dante terug gaan naar zijn oude verblijf plaatst, maar hij zou proberen het huisje dan op te bouwen dat af gebrand was... Tenminste als dat land al niet verkocht was aan iemand anders?

Ze bleef stil en bleef hem onderzoekend aan kijken. Neen ze vertrouwde hem niet helemaal. Maar toch als Leonoor hem hier heen had geleid, moest het beteken dat hij niet al te slecht was. Beleeft dat was hij wel. Hij wachte tot zij neer zat voor hij zelf ging zitten. Ze hield elke beweging die hij maakte grondig in de haten. Één verkeerde beweging en ze kon hem zo afmaken. Toch was ze nieuwsgierig naar wat hij te vertellen had. Waarom hij hier was en waarom hij leek op een grijze jager. Vele vragen. Maar ze bleef stil als een graf; Ze bleef ook zitten als een standbeeld alsof ze dood was. Haar gezicht nog altijd gehuld in de schaduwen van haar kap. Ze volgde zijn handen. Ze kon zien dat hij zelf ook heel voorzichtig was. Zo te zien wist hij met wie hij te maken had. Hij haalde twee enveloppen uit. ‘Jager Sambozy heeft me naar u toe gestuurd.‘ Sambozy? Die oude jager die in het buiten land was? Waarom Zou Sambozy hem naar haar steuren? De oude jager, wat was er met hem gebeurd? Ze had al maanden geen rapporten meer van de oude jager gekregen. Wat haar veel zorgen had gegeven. De jager was oud en ze vreesde dus het ergste. Zeker omdat ze al maanden geen nieuws meer had ontvangen. Was het daarom dat deze man hier was? Om zijn overlijden te verkondigen. Wel dan mocht hij ook meteen weer vertrekken. Woede borrelde in haar op. Maar van buiten was ze koud als ijs. Geen kik gaf ze. Ook niet toen Dante de enveloppen voor haar op tafel schoof. ‘Dit moest ik u van hem geven. Vanaf mijn tiende jaar had Jager Sambozy me onder zijn zorg genomen en opgeleid.‘ Haar ogen schoten even vuur. Gelukkig waren ze niet zichtbaar in de duisternis van haar kap. Hier had Sambozy het nooit over gehad. Had die oude jager nu echt een leerling opgenomen zonder haar toestemming? Waarom zou Sambozy zo iets doen? Er moest een speciale reden zijn geweest. Ja anders had Sambozy haar zeker verwittigt. ’Voor mijn vertrek naar u is hij gestorven. Hij was al een tijdje ziek geweest, maar waarom snap ik niet heeft hij het voor u en de andere mijn bestaan verborgen gehouden.‘ Dus de oude jager was gestorven. Ze hoopte dat hij de rust had die hij verdiende. Ze zou bij de grootte bijeenkomst een minuut stilte houden om hem te herdenken. Ziek? Neen dat had hij inderdaad nooit verteld. Waarom ze had een goed idee waarom. Ze zag hoe Dante de zilveren ketting met het eikenblad op de enveloppen legde. Nou het was meer een map. Maar je kon goed zien dat er enveloppen in zaten. Langzaam gleed haar hand naar de map. Ze nam het voorzichtig vast. De ketting legde ze op haar schoot. Terwijl ze naar de inhoud binnen in de map keek. Veel informatie over de missies die Dante allemaal op zijn naam had staan.
Ze moest toegeven als alles waar was wat er hier stond dan was het indrukwekkend en zou Dante een uitstekende Grijze jager zijn. Maar zo makkelijk zou ze het hem niet maken. Daarbij kwam nog dat er nog een tweede brief bij zat. Langzaam las ze de woorden. Geachte Mystenia en de altijd stille Leonoor.
Zodra jullie deze brief krijgen ben ik niet meer in het land der levende.
Ik weet dat ik al een tijdje afwezig ben geweest op de bijeenkomsten, maar mijn redenen zal ik jullie uitleggen. Ik ben dan niet alleen oud, maar heb ook nog voor Dante op de stoep stond al gemerkt en van de heelarts in het dorp hier vlakbij Celtica gehoord dat ik ongeneselijk ziek was. Kort daarna kreeg ik via een van de bewoonsters een brief dat een jongen van Tien genaamd Dante op zoek naar mij was. Eerst wilde ik zeker weten waarom tot ik hem onder ogen kwam. Hij leek als twee druppels water op zijn vader en landverrader... Oordeel niet voor je hem getest hebt Mystenia. In de tijd dat ik Dante eerst voor een week op proef in huis nam merkte ik dat Dante niets van zijn vaders verleden af wist! Dante is eerlijk, betrouwbaar en loyaal aan ons systeem. Tijdens zijn trainingen en op de missies die op het eerdere papier staan heeft hij goed tot uitmuntend uit gevoerd en elke boef en bandiet opgepakt. Zelf heb ik ze weg gebracht naar andere steden waar de baron woonde. Natuurlijk was Dante nieuwsgierig en wilde graag mee, maar hij overtrad mijn wil nog mijn regels niet. Ik heb deze brief voor Dante geheim gehouden en ik kan aan hem zien dat hij er erg kapot van is me zo ziek te zien. Zelf vind ik het ook niet leuk, maar ik hoop dat jullie heb een kans geven? Zeker jij Leonoor! Al ben je commandant toch hoef je niet in iedereen een pijl te jagen. Maar goed Mystenia laat je leiden door je instinkt en gerechtigheid. Met vriendelijke groet grijze jager Sambozy Dordal Die Sambozy hij kende Leonoor toch zo goed. Maar Dante was nog altijd levend. Wat betekende dat Leonoor geen pijl door de man had gejaagd. Sambozy vroeg haar om Dante een kans te geven. Als dat zijn laatste wens was dan zou ze die ook respecteren. Ze legde de papieren neer en keek Dante als een standbeeld aan. ”Hij heeft niet verteld dat hij ziek was om niemand zorgen te baren.” Zei ze rustig en kalm. Ze was nog even aan het twijfelen of ze haar kap nu al af zou doen of niet. Als ze haar kap af zou doen, zou het een teken zijn dat ze hem geaccepteerd had. Maar dat had ze nog niet helemaal dus zou ze wachten. ”Sambozy heeft gevraagd je een kans te geven om een grijze jager in mijn korps te zijn. Ik ben er zeker van dat hij je goed heeft opgeleid en ik vind het erg dat hij je zo heeft moeten verlaten.” Ze koos haar woorden voorzichtig. ”Maar Dante de vraag is wil je zelf wel een grijze jager zijn en waarom zou ik je die kans geven?” haar stem klonk kalm en er zat een vriendelijk kantje aan. Dante zou haar beter een goede reden geven waarom hij een grijze jager wilde zijn. Want ze zou hem alleen maar accepteren als zijn hart er bij was. Een grijze jager dat was je, of je was het niet. Het lag allemaal in het hart. Als je dat niet had was je geen familie.
[1100]

Hij zag hoe Mystenia naar hem zat te kijken toen ze zijn woorden hoorde, maar dat was Dante wel gewent. Sambozy was nog stiller dan Mystenia en sprak enkel wanneer het hem uit kwam. Dante zag hoeze zijn bewegingen volgde, maar ze mocht hem volgen. Hij was hier niet om herrie te schoppen, maar Dante kon voelen dat ze boos was om wat hij vertelde. Goed zij kende Sambozy natuurlijk nog beter dan hij zelf, maar de tijd dat Dante met zijn oude mentor had door gebracht zou vast niet op kunnen met die tijd dat zij met Sambozy had meegemaakt? Dante bleef stil zitten zoals het geleerd was. De kunst van het stil zitten was eerst vervelend geweest, maar nu een pure gewoonheid. Mystenia las de brief en ineens trok ze een tweede brief te voorschijn!? Dante was er verbaasd over, maar reageerde niet op de komst van die brief. Hij wist niet wat Sambozy allemaal daarin geschreven had, maar wat Dante wel wist was dat het vast een of andere uitleg erin zou staan. Wat de leidster van de grijze jagers allemaal dacht wist hij jammer genoeg niet. Hoe gemakkelijk zou het zijn om iemands gedachten te kunnen lezen? Dan hoefte men niet zo kort bij het vuur te komen om iemand af te luisteren, maar goed het was niet anders dus hoefte Dante zich daar ook geen zorgen over te maken. Toen Mystenia klaar was hoorde Dante haar zeggen dat Sambozy nooit iemand vertelt had dat de oude jager ziek was. Dante kon haar daar enkel gelijk in geven. 'Sambozy beweerde ook steeds dat het niet zo erg was. Maar ik kon het gewoon aan hem zien dat hij er erger aan toe was dan dat de oude jager toe gaf.' zei Dante op net zo'n rustige en kalme toon als Mystenia gedaan had. Hij moest haar een goede reden geven. Nou dan kreeg ze die toch. Dante had altijd het al voor andere op genomen en tussen pesterijen vroeger gesprongen. Niet dat het altijd goed af liep en Dante zonder kleer scheuren thuis kwam. 'Mij is geleert altijd goed te doen. Andere te helpen en voor gerechtigheid op te komen. Echter kan ik het niet uit staan hoe andere vaak genoeg hoe mensen denken andere te kunnen manipuleren door hen te kleinneren of te beroven.' Dante koos zijn woorden met zorg. In tegenstelling tot zijn vaders praktijken was hij opgevoed zonder al die listigheden of valse gedachten. Zijn moeder wilde dat hun kinderen zonder al die onderwereldse eigenschappen opgroeide. Dat was ook de reden waarom zijn broer en zus die er eerder achter gekomen waren dat hun vader een verrader en info verkoper was. Dante had dat echter pas hier een week of zo voor hij Leonoor ontmoeten op gepikt. Al wist hij niet dat het Leonoor was, maar misschien kreeg hij dat hier nog wel te horen...