De ochtend was vroeg gekomen. Mayla kende al een beetje haar taken voor ze moest gaan trainen, maar ze had vandaag voor de rest van de dag vrij als ze haar taken had uit gevoerd. Ze klom uit bed rekte zich uit en kleden zich snel aan in haar eerder gekregen grijs/groene kleding. De leren armband die ze voor het boogschieten nodig had bond ze als laatste om na haar laarzen aan gedaan te hebben. Enkel de voordeur kraakte, maar ze had er een kleine truc bij geleerd en probeerde telkens de deur op te tillen, maar daar slaagde ze maar half in. Dus wanneer May er sterk genoeg voor zou zijn zou ze het eens wat vaker proberen. Nu deed ze de deur gewoon open en pakte de emmer van het terras en liep naar de beek toe die niet ver van het huisje lag. Ze haalde water en vulde eerst de waterbakken bij de paarden voor ze de ton bij hun blokhut vulde. Daarna zetten Mayla een ketel water op het vuur zodat deze heet kon worden. Het vuur aanmaken was een makkie. Voor Xavier haar was komen halen had ze in het weeshuis altijd de haard aan mogen steken omdat ze dat thuis van haar vader had geleerd. Nu legde ze nog wat blokken op het vuur en liep terug naar buiten om de paarden hun voer te geven. Ieder twee hooivorken vol vers hooi en borstelde beide paarden met een lekkere roskam. Het was niet meer dan een harde borstel, maar Elanoor vond het tot dus ver heerlijk, maar ze merkte hoe wel Ignis het niet echt leek te laten merken dat ook die het wel lekker vond. Liever had hij natuurlijk dat Xavier hem borstelde, maar ze vond paarden nu eenmaal geweldige dieren dus ze deed het graag. Toen ze daar klaar was liep May terug naar de blokhut en pakte de bezem die buiten stond en poetste daar eerst haar laarzen mee schoon voor ze weer naar binnen toe liep en de vloer begon te vegen. Halverwege begon de ketel te fluiten en May zetten de bezem even tegen de muur om Koffie voor haar mentor te maken. Zelf vond ze Koffie vies en bitter. Liever dronk ze melk of gewoon water. Toen ze de ketel van het vuur had gezet pakte ze de koffiemolen en begon de benodigde koffiebonen te malen en veegde daarna de vermalen bonen in de koffie pot en goot daar het hete water op. Daarna roerde ze er even met een pollepel er door heen en zetten de koffiepot weer op een ijzeren rekte net boven de haard. Zo bleef de koffie goed heet en verging de smaak niet. De rest van de blokhut te vegen was snel genoeg gebeurd en ze veegde alles de veranda op en naast het trapje zodat niemand meteen het naar buiten geveegde vuil weer naar binnen zou lopen. Mayla zetten de bezem weer neer en pakte haar boog van de haak net als haar pijlenkoker en deed ze om haar schouders zodat ze gerust door het bos kon sluipen zonder op gemerkt te worden. Ze wilde de boel rond de blokhut te voet gaan verkennen zo zou ze ook moeilijker verdwalen. Mayla liep en liep tot ze een zacht gejank hoorde. Vreemd, hier kwamen normaal toch geen honden? Tenzij ze met mensen samen waren of het was een weg gelopen hond? Mayla haalde haar boog van haar schouder en pakte voor alle zekerheid een pijl. het dier zou maar eens hondsdolheid hebben? Ze sloop dichter en dichterbij het geluid, maar luisterde naar de toon die van het gejank uit kwam. Het ging hier niet om een volwassen hond?! Het moest een pup zijn... Ze stapte om een paar struiken heen maar zag nog niets al wist ze wel dat hier het gejank vandaan kwam. Mayla nam een besluit en zakte op handen en knieën. Ze schrok bij het zien van het schouwspel. Daar lag een moeder vos met wijd geopende ogen haar recht aan te staren, maar tussen haar voorpoten lag een opgekruld bolletje wol dat aan het piepen was. Mayla controleerde even of de moedervos echt dood was door de punt van haar pijl bij de open bek te houden, maar er kwam geen condensatie op. Ze stak haar pijl weer in de koker en reikte naar het vossen jong uit. Ze sloot haar vingers om het piepende jong en trok hem weg bij zijn dode moeder. Door de plotselinge bewegingen begon het jong nog luider te janken, maar door de geruststellende toon van haar woorden werd het jong rustig en keek haar met grote bange ogen aan. Hij was zo angstig het arme schaapje. May glimlachte zacht naar hem en aaide het diertje over zijn ruggetje. Toen het jong zich weer op krulde en in slaap viel boog May zich weer naar voren en trok zijn moeder wat naar zich toe. Zo te zien was er op haar gejaagd. De arme vos was uit pure jachtlust gebruikt, maar zelf joeg ze enkel op klein wild zodat de roofdieren met rust gelaten werden. In de verte hoorde ze ineens honden geblaf. May keek op. Ze had niets van hondsdolheid kunnen vaststellen, want er zat geen wit schuim rond de lippen zelfs geen opgedroogd schuim. Ze pakte haar boog van de grond en rende weg van de plek. Ze vond een geschikte boom om in te klimmen en koos voor een tak die hoog genoeg van de grond was zodat niemand zomaar bij haar zou kunnen komen. Mayla had het vossenjong in haar tas gestopt waar het warm en veilig zou zijn tot ze weer terug in de blokhut zou zijn. Het jong schatten Mayla was tussen de 5 a 6 weken oud dus het kon al zelf eten. Vlees dat zij voor hem klein zou snijden als Xavier er tenminste geen moeite mee zou hebben dat ze het vosje zou verzorgen?
(Levi)
