Hmm, hello... [Leonoor]

Verveeld staarde de jongen voor zich uit. Hij had niks te doen. Mystenia was vandaag weer eens weg samen met linde. Het was nu al rond de middag, en hij had nog niks gedaan. Mystenia had hem een aantal klusjes gegeven. Maar hij had nog geen enkel ding gedaan. Hij was ook vastbesloten vandaag niks te doen. Hij was zo koppig als een ezel zeiden mensen vaak. Ergens hadden ze gelijk. Hij had alleen geen zin om het toe te geven. Hij was nou eenmaal zo. Fernando vond d’r niks ergs aan. Al vanaf het begin had hij niet naar Mystenia geluisterd. Ze moest niet verwachten dat hij dat nu wel zou doen. Met een zucht stond hij op. De stoel waarop hij had gezeten viel bijna om. Net op tijd kon hij hem vangen. Hij besloot nog maar eens te oefen met pijl en boog schieten. Hij pakte zijn spullen en vertrok.

Fernando haalde hijgend adem. Het was een flink eind lopen, van het huisje naar zijn favoriete plek. Vermoeid plofte hij neer. Na een tijdje was hij weer op adem gekomen en stond op. Hij pakte zijn boog en een pijl. Zorgvuldig legde hij aan en mikte. Hij zorgde dat hij goed stond en schoot. Met een doffe klap knalde de pijl in het doel. Alleen helemaal aan de rand. Dus niet op de plek waar hij moest. Fernando pakte opnieuw een pijl en schoot, weer mis. Boos smeet hij zijn boog op de grond, het lukte hem nooit. Hij pakte de boog weer op. Hij hing hem over zijn schouder, en liep verder. Het schieten ging hij toch nooit leren. Een eind verder stuitte hij op een konijn. Hij pakte zo stil mogelijk zijn boog en legde aan. Hij let los en de pijl vloog. En raakte zijn doel! Trots liep hij naar het dode dier. Hij raapte het op. Met het konijn in zijn hand liep hij verder. Tot hij een geschikte plek vond, hij legde het beest neer. Toen viel hem plots een beweging op.

Fernando liep snel op de beweging af. Hij pakte opnieuw een pijl. ”Sta stil of ik schiet!”Riep hij richting de beweging. Hij liep langzaam op het af. Toen hij zag dat het een bekend persoon was liet hij zijn boog zakken. In plaats van te schieten werd hij boos. ”Ik had toch gezegd dat u hier niet meer mocht komen.” Riep hij naar de jager Boos keek hij naar de jager. ”Ga nu onmiddelijk weg.” Beveelde hij. Boos kijkend wachtte hij op antwoord. Toen pas besefte hij dat hij zich had vergist. De man die tegenover hem stond leek sprekend op iemand die hij ooit langgeleden was tegengekomen. Er was echter een verschil, de man die nu tegenover hem stond was de commandant. "Oeps" mompelde de jongen zacht.

Het was een lange rit geweest, en een van de weinige dingen waar hij nu zin in had was om naar Mystenia toe te gaan, meer omdat hij geen zin had om haar leerlingen tegen te komen. Hij klopte Danger even op zijn hals, het paardje schudde even uitbundig en stapte toen weer verder. Hij wist dat hij in de buurt van het hutje was, als je geen grijze jager was, dan wist je niet waar je moest zoeken. Maar hij wist het maar al te goed. Hij keek even omhoog en zag Sagitta vliegen. Die roofvogel had zich al dubbel en dwars laten zien dat die het waard was om erbij te blijven. En Danger vond het extra gezelschap best prettig. Hij keek om zich heen. De vierentwintig nachtzwarte veren van zijn pijlen staken boven zijn schouder uit. Zijn gezicht was zoals gewoonlijk verborgen in de schaduwen van zijn kap. The man without a face, zoals ze hem noemde, maar het deed het niks meer, hij had zich terug getrokken in zichzelf en hield iedereen op afstand. Het leven was nooit eerlijk, en daarom kon hij het zich niet meer veroorloven om iets om iemand te geven. Hij was een genadeloze doder geworden, die geen woord sprak, die zich bewoog als een geest. Waar je alleen het sissende geluid van een pijl hoorde als je stierf en verder niks zag. Sommige kende zijn naam, maar niet zijn verhaal. De enige twee die het hadden geweten lagen onder de graszoden, zoals zijn opa altijd zei: ‘een geheim kun je alleen met meerdere bewaren, als de rest onder de graszoden ligt’ en tot nu toe was die uitspraak altijd de beste geweest. Heer Myron wist van niks, dat gaf wel aan dat het een goed bewaart geheim was, vooral omdat hij samen met de ridder op de plek was geweest waar hij vandaan kwam. Zelfs Mystenia had geen flauw benul wie hij werkelijk was, en dat wou wel wat zeggen, vooral omdat Mystenia altijd haar neus in zaken stak waar ze zich niet mee moest bemoeien, maar als je de enige bent die het weet, dan ben je de enige die het verhaal kon vertellen, en dat was hij zeker weten niet van plan. Dit geheim zou hij mee zijn graf innemen. Toen Danger opeens zijn hoofd bewoog was hij direct weer met zijn gedachten bij het heden. Zijn ogen schoten in het rond. De boog voor op het zadel was gespannen. Hij liet Danger even stoppen en steeg af. Hij pakte zijn boog van het zadel af en gaf het paardje het teken dat die moest blijven wachten. Hij liep snel tussen de bomen door, hij hoorde pijlen die werden afgeschoten. Binnen een fractie van een seconde lag er een pijl op zijn boog, Hij stond bij een boom en keek naar de jongen die iets verder op stond. Zijn boog was gespannen en het zou niet lang duren voordat hij de pijl zou laten gaan. Hij hoorde de jongen roepen: ”Sta stil of ik schiet!” Heel even had hij de neiging om de pijl te laten gaan, maar toen herinnerde hij zich de leerlingen van Mystenia weer. Dit was dus de jongen, die Fernando. Hij bleef doodstil staan, de pijl op zijn boog wees nog steeds dodelijk naar het hart van de jongen. Voordat de jongen zou kunnen schieten, zou hij al dood zijn. Hij zag hoe de jongen ergens duidelijk iets in zag. En in zijn richting liep, maar duidelijk was gefocust op een punt 3 meter naast hem. ”Ik had toch gezegd dat u hier niet meer mocht komen.” Hoorde hij de jongen boos roepen. Hij zag dat de jongen zijn boog had laten zakken, dat was iets waar hij mystenia wel op aan zou spreken, nooit je boog laten zakken als je niet weet wie je tegen over je hebt. . ”Ga nu onmiddelijk weg.” Hoorde hij de jongen bevelend spreken, die duidelijk nog steeds dacht dat in de schaduw 3 meter verderop iemand stond. Hij zette geluidloos een stap naar voren, zodat de jongen zijn aandacht naar hem toe ging. De pijl stond nog steeds op Fernando gericht. Hij hoorde de jongen iets zeggen wat op: "Oeps" leek. Hij liet de pees ontspannen en stopte de pijl terug in de koker die op zijn rug hing. Hij keek nog even in de richting van de jongen, maar draaide zich daarna iets om. Het duurde een paar seconden voordat er tussen de bomen een paardje verscheen. Hij pakte de teugels van het paardje vast toen die bij hem was. De reserve koker met pijlen en het zwaard hingen duidelijk zichtbaar aan het zadel. Hij keek weer naar Fernando, hij vroeg zich af wat de jongen zou gaan doen. Ergens in de verte hoorde hij het gekrijs van een roofvogel, sagitta.

You don’t know who you’re talking to
You don’t know his story
You only know his name,
But not who he is..

Hij hoorde het geluid van een pees die ontspannen werd en besefte dat hij moest uitkijken. Hij was dan wel brutaal, hij begreep wanneer hij moest stoppen. Fernando wist dat Leonoor veel macht had en het dus niet slim was om hem uit te dagen. Hij keek naar Leonoor maar het enige wat hij zag waren een kap en de schaduw die het gezicht van de jager verborg. In de verte klonk het gekrijs van een vogel. Onbewegelijk bleef hij staan. De man tegenover hem had ook nog steeds niks gezegd. Hij snapte niet waarom de man die nooit wat zei tot commandant was gekozen. Hij zag dat het paard van Leonoor intussen tevoorschijn was gekomen. Hij floot en zijn eigen paardje Fire kwam aangedraafd. Het dier ging naast hem staan met de oortjes gespannen naar voren. Hij fluisterde wat woorden en zag dat het beestje ontspande. Hij keek naar de commandant, toen nam hij een besluit. Hij zou Leonoor volgen net zolang tot hij iets zou zeggen. Het maakte hem niet wat. Tijdens de wandelingen kon hij zijn gedachtes dan mooi rechtzetten. Hij had namelijk veel om over na te denken. Zijn paard duwde tegen hem aan en hij keek om. Het dier brieste en hij knikte. Fire voelde de spanning aan. Hij grijnsde naar het bruin witte paardje en beloofde het dier dat het wel goed zou komen. Hij aaide het dier en overdacht ondertussen wat hij ging doen. Het kon best riskant zijn om de jager te volgen. Als de jager genoeg van hem kreeg was er een kans dat hij in plaats van te praten een pijl zou pakken en hem zou neerschieten. Tenslotte luidde het gezegde: Een jager draagt twee dozijn mensenlevens op zijn rug. Een volleerd jager kon binnen vijf seconde aanleggen richten en schieten. Bovendien was Leonoor extra beroemd vanwege zijn avonturen met de witte wolf. De commandant werd ook wel de man zonder gezicht genoemd. Volgens Fernando hadden ze hem beter 'Man die niet kan praten' kunnen noemen. Paste veel beter bij hem. Plotseling kwam er een geweldig idee in hem op. Hij had al bedacht dat hij de jager ging volgen, ook al zou dat zijn leven kosten, hij moest het geheim van de commandant ontrafelen. Maar tijdens dat hij de jager zou volgen ging hij de hele tijd praten. Hij besloot meteen te beginnen. "Hallo ik Fernando een Grijze Jager, die wel kan praten. Ik ben in heel veel dingen goed en al bijna volleerd. Bovendien heb ik een paard. Een bruine hengst genaamd Fire. Niemand behalve ik kan op hem rijden want ik heb lekker zijn wachtwoord en dat ga ik nooit vertellen. Al helemaal niet aan u. Bovendien ben ik een kletskampioen en daar ga ik de hele dag mee door. Totdat u iets zegt want dan hou ik op maar dan moet u wel iets zeggen. Want iedereen kan praten dus u ook. Toch?" Hij haalde even adem en gaf Leonoor kans om te antwoorden, toen dat antwoord niet kwam ging hij door. "Trouwens heb ik een medeleerling genaamd Linde. Mijn vader is dood en mijn moeder ook en de rest van mij familie ook. Ik heb geen achternaam, maar wel een voornaam. Zoals ik al zei heet ik Fernando. Ik ben heel slim en super knap en niemand is slimmer dan mij. Ik ben nou eenmaal de beste. Iedereen weet dat en u vast ook." Hij keek grijnzend naar Leonoor. Boven hem krijste de roofvogel nog eens. Hij hield even op met praten. Terwijl er een stilte viel overdacht hij zijn gedachtes. Van wat hij net had gezegd was het grootste deel opschepperij. Maar hij had toch best geloofwaardig geklonken. Naast hem bewoog zijn paard ongeduldig. Hij fluisterde dat het dier stil moest zijn. Zelf ging hij weer verder met zijn verhaal. "Waar was ik gebleven, o ja. Ik ben dus geweldig en ik praat. Ik ben namelijk normaal en dus veel better. Niet dat u slecht bent hoor ik ben alleen maar veel beter." Hij grijnsde en liep een paar rondjes over de open plek. Hij bleef staan bij een dikke boom en ging ertegen zitten. Onder de boom lag zacht mos, en de boom zelf had een perfecte vorm. Waar hij zat was dus een prima zit plek. Hij keek naar de jager en wachtte nieuwsgierig op een reactie. Toen die na een aantal minuten nog niet kwam werd hij ongeduldig. Hij ging weer staan en zei op een boze toon tegen de jager: "Zeg iets, ik word gek van je" Uit woede vergat hij u te zeggen terwijl de commandant toch veel hoger in de rang was dan hij. Zijn ogen spuwde vuur en als blikken konden doden was Leonoor onmiddellijk neergevallen. Toen de kalmte weer was teruggekeerd leunde hij tegen een boom aan en verzonk algauw in zijn eigen gedachtes. Hij moest denken aan zijn vader en moeder en hoe hun dood hem had veranderd. Tot zijn achtste was hij altijd braaf en lief geweest, maar toen had iemand hem verteld over zijn familie. Toen hij net geboren was waren zijn vader en moeder naar Hibernia gegaan en hadden hem achtergelaten om te sterven. Gelukkig vond iemand hem en bracht hem naar het kasteel. Anders stond hij hier waarschijnlijk niet. Een jaar later had iemand zijn ouders vermoord. Zomaar zonder reden. Toen hij het verhaal had gehoord veranderde hij helemaal. Hij begon te liegen en te stelen. Niemand zag het brave jongetje meer dat hij eerst was geweest. Zo was het gegaan totdat hij Jager mocht worden. Een duw van zijn paard bracht hem weer terug op aarde. Fire had gelijk. Het had nu geen zin om aan van alles en nog wat te denken. Zijn taak was nu om Leonoor te laten praten. Blij dat zijn baas weer op de wereld was ging zijn trouwe paardje weer verder met waar het mee bezig was. Grazen. Toen de vogel van Leonoor neerstreek wenste hij dat hij ook zo'n dier had. Een vogel of andere trouw dier dat de hele tijd bij hem bleef. Hij keek Leonoor en plotseling voelde hij een nieuw gevoel, jaloezie. Hij wou dat hij commandant was en wereld beroemd. Hij wou dat hij een avontuur met Myron de witte wolf had beleefd. Commandant zijn leek hem wel leuk, maar het allerleukste leek hem leider zijn. Ooit zou hij zijn doel bereiken en zou hij heersen over de jagers. Maar voor die tijd was hij leerling en ging hij Leonoor volgen. Een geheim ontrafelen was al een belangrijke stap naar de macht, maar hij ging er nog veel meer zetten...

Hij aaide Danger even over zijn hals heen. Hij schoof zijn voet in de stijgbeugel en steeg soepel op. Hij wist dat het niet meer zo ver was naar Mystenia toe. Hij zag wel, hoe er een ander paardje verscheen, nadat de jongen een hoge toon had gefloten. Blijkbaar was dat het paardje van de jongen. Hij keek even naar het bruin witte paardje, dat duidelijk niet helemaal een raszuiver jagerspaard was. Want de jagerspaarden, die waren alleen maar bruin. Maar hij zei er geen woord over. Het maakte niet uit of een jagerspaard bruin, of bruin wit was. het ging erom dat jij het paard vertrouwde en andersom. Ook al was de bruine kleur, voor de paardjes veel handiger om zich te verstoppen. Hij spoorde Danger zacht aan. Het paardje stapte soepel weg. Zijn mantel bedekte het zwaard en de extra koker met zwarte pijlen. Hij liet Danger in de richting van de hut van Mystenia en haar twee leerlingen stappen. Hij had zo’n vaag vermoeden dat de jongen hem zou blijven achtervolgen. Leerlingen, te nieuwsgierig, die wisten duidelijk nog niet, wat ze wel en niet konden maken. Hij was niet een van de jagers die snel zijn geduld verloor, maar als hij zijn geduld verloor, dan moest je maar zorgen dat je niet aan een van zijn pijlen werd geregen. Hij hoorde de paarden hoeven achter zich aan, ja. De leerling volgde hem dus, dat was best jammer. "Hallo ik Fernando een Grijze Jager, die wel kan praten. Ik ben in heel veel dingen goed en al bijna volleerd. Bovendien heb ik een paard. Een bruine hengst genaamd Fire. Niemand behalve ik kan op hem rijden want ik heb lekker zijn wachtwoord en dat ga ik nooit vertellen. Al helemaal niet aan u. Bovendien ben ik een kletskampioen en daar ga ik de hele dag mee door. Totdat u iets zegt want dan hou ik op maar dan moet u wel iets zeggen. Want iedereen kan praten dus u ook. Toch?" Die jongen was duidelijk een kletskous, hij luisterde maar met een half oor naar de woorden van de jongen. Bij elke zin die de jongen zei, wist hij zo een tegen argument te bedenken. De jongen was teneerste nog maar een leerling, en totaal nog niet volleerd. De jongen had nog niet eens een bijeenkomst bij gewoond, die overschatte zich dus duidelijk. En dat over dat wachtwoord was ook niet waar. De man die de paarden voor hun fokte en trainde, die wist het wachtwoord ook. Hij had de neiging om te glimlachen, maar dat deed hij niet. Hij bleef gewoon verder rijden, zonder te reageren op de jongen. "Trouwens heb ik een medeleerling genaamd Linde. Mijn vader is dood en mijn moeder ook en de rest van mij familie ook. Ik heb geen achternaam, maar wel een voornaam. Zoals ik al zei heet ik Fernando. Ik ben heel slim en super knap en niemand is slimmer dan mij. Ik ben nou eenmaal de beste. Iedereen weet dat en u vast ook." Hoorde hij toen de jongen zijn zwetsverhaal vervolgen. De jongen moest duidelijk nog een hele hoop leren. Want als grijze jager, werd er ook nog een andere belangrijke regel in je hoofd gestampt, vertel mensen nooit te veel over jezelf, als ze je ooit nog iets willen aandoen, dan kan dat ze helpen om meer over jou uit te vinden, en het ander was dat een grijze jager bescheiden was. Hij keek even naar boven, en zag de schaduw van Sagitta. Hij liet Danger in een rustig tempo verder stappen, zijn boog lag voor zich op het zadel, maar wel met een zwarte pijl erop. Je wist het maar nooit, en anders, kon hij de pijl altijd nog afschieten op de leerling, maar hij besloot dat hij dat toch meer niet ging doen, want dan zou hij op zijn kop krijgen van Mystenia, als hij de leerling verwondde. Ergens had hij een vermoedde dat de jongen nog niet uit was gepraat, en hij kreeg weer eens gelijk toen hij de stem van de jongen weer hoorde, die zei: "Waar was ik gebleven, o ja. Ik ben dus geweldig en ik praat. Ik ben namelijk normaal en dus veel better. Niet dat u slecht bent hoor ik ben alleen maar veel beter." Hij bleef voor zich uitkijken en reageerde gewoon niet op de woorden van de jongen. Geen enkele grijze jager was normaal. Want wat was normaal? Normaal, dat waren de burgers, zij niet. Grijze jagers hadden alles achter gelaten, om hun land te dienen. Tenminste, dat was wat hij had gedaan. Andere niet, maar dat maakte niet uit. : "Zeg iets, ik word gek van je" hoorde hij toen de jongen met pure frustratie zeggen. De jongen was duidelijk even vergeten tegen wie die het had. Hij liet Danger gewoon verder stappen. Normaal zou het stuk in draf rijden, maar ergens reed hij in stap om de leerling te jennen. Hij keek weer omhoog naar de roofvogel. En stak zijn arm omhoog, de roofvogel wist perfect wat er werd verwacht. De roofvogel maakte een duikvlucht en landde perfect op zijn arm. Hij liet Danger gewoon verder draven terwijl hij de vogel achter zijn kop kriebelde en het beestje een stukje vlees voerde. De roofvogel bleef tevreden zitten, en ging voor op het zadel zitten, hij schoof de zwarte pijl terug in de koker, en hing zijn boog over zijn schouder heen, zodat de vogel er geen last van had. Hij bleef rustig verder rijden. Het maakte hem niet uit dat de jongen hem volgde, die moest dat zelf maar weten, dat die zijn tijd aan hem wou verspillen. Hij bezat vele geheimen, maar hij zou er geen een aan iemand vertellen. En zo zou het blijven ook.

Don’t mess with something you don’t understand
Run, hide,
Before you become his target,
Because then you’re lost..

980 woorden

Sorry voor de superlate reactie

Goed, het was duidelijk. Hij zou geen antwoord krijgen. Een stem in zijn hoofd zei; ”Stop er gewoon mee, het lukt je toch nooit. Maar Fernando was zo’n type dat nooit opgaf. Hij negeerde de stem in zijn hoofd en probeerde een plan te bedenken. Hij moest en zou iets verzinnen. Stil bleef hij de jager volgen. Hij zag hoe de roofvogel vanuit de lucht naar beneden kwam. Het dier was prachtig om van dichtbij te zien. Jaloers keek hij toe hoe Leonoor de vogel een stukje vlees voerde. Hij had ook wel een vogel willen hebben. Hij zag het al helemaal voor zich. In zijn gedachte zat er een prachtige vogel voor op zijn zadel. De mooiste die er maar bestond over de hele wereld. Deze zou hij dan kriebelen en verwennen. Hij zuchtte onhoorbaar toen zijn paard hem door te briessen naar de echte wereld bracht. ”Ik weet het jij bent er ook nog” zei hij tegen het dier. Het was al meer dan hij zich had kunnen voorstellen sinds hij het verhaal van zijn ouders had gehoord. Daarvoor had hij altijd gedacht dat hij ridder wilde worden. Met een prachtig zwart paard en allemaal soorten wapens. Om miljoenen slechteriken te doden. Maar inmiddels was hij totaal veranderd. Hij had na het verhaal besloten om een soort van spion te worden. Alles te bekijken van uit een donkere hoek. Zodat hij alles zou weten over de vijand en zo zou helpen om de vijand te verslaan. Hij zou op die manier beroemd worden. Zijn plan was ongeveer waar geworden. Hij was nu een grijze jager. Weliswaar een leerling, dus geen meester zoals hij aan Leonoor had vertelt, toch ging hij in de goede richting. Hij had en een paard en hij zou een soort van spion worden. Het paard dat hij nu bezat was geen grote strijdros maar toch belangrijk voor hem. Mystenia had hem veel vertelt over het dier. Zoals het feit dat het kleine beestje geen volbloed jagers paard was en ietsje kleiner dan gemiddeld. Dat eerste boeide hem niet zo en het tweede kwam wel handig uit. Fernando was zelf namelijk ook niet zo groot. Dat deed heh weer denken aan het feit dat hij daar vroeger om werd gepest. Dat had ook voor een deel gezorgd voor hoe hij u was. Het pesten had hem hard gemaakt. Nu was hij daar best blij om. Het was slecht om een mietje te zijn. Hij was dat dankzij zijn verleden niet. Hij was eerder het tegenovergestelde. Hij was fel en kon gauw boos worden. Ook durfde hij erg veel. Toch waren die twee jaren dat hij gepest werd niet leuk geweest. Hij was toen vaak gepest wegens het feit dat zijn ouders hem in de steek hadden gelaten. Toch was hij nu niet zelf veranderd in een pestkop zoals een oude vriend van hem. Hij wist hoe erg het is om gepest te worden. Hij keek weer op naar Leonoor. Zou die vroeger gepest zijn. Of was hij juist zelf een pestkop. Of had hij met alle ruzies en zo niks te maken. De nieuwsgierigheid in hem kwam weer naar boven. Hij haalde adem om door te gaan met hun “gesprek”, waarin hij eigenlijk de enige was die praatte. ”Goed, dat was een erg leuk momentje van rust zullen we dan nu weer door gaan? Ik heb namelijk nog een heleboel te vertellen. Maar ten eerste wilt u alsjeblieft heel even met uw hoofd knikken als u kan praten. Ik begin namelijk het idee te krijgen van niet u bent zo stil en zwijgzaam. Ik zou bijna het idee krijgen dat u niet kan praten. Maar u kunt het vastwel want u bent commedant en die moeten kunnen praten, toch? Of schrijft u alles op een briefje. Dat zou natuurlijk ook nog kunnen. Wilt u alstublieft even antwoorden want dan word de rest van de reis een stuk makelijker. Ik ben namelijk vastbesloten om door te gaan net zolang tot u iets zegt. U kunt me vertrouwen hoor ik vertel echt niks door. Bovendien ben ik hele belangrijk, ik heb bijna de macht over de hele wereld. Maar goed, dat is nu even onbelangrijk kunt u nou praten of niet!” Een stemmetje in zijn hoofd zei opnieuw; “Hou toch op,” maar hij antwoordde tegen de stem; ”Nooit!” Hij was vastbesloten om door te blijven gaan. Want zoals vele mensen zeiden: hij was zo koppig als een ezel. Bovendien wou hij de macht. Daarvoor zou hij veel dingen moeten weten dus ook of Leonoor zou kunnen praten. Dat was namelijk erg belangrijk als hij dat niet zou kunnen zou vervelend zijn. Inmiddels kon hij aan de omgeving zijn dat ze vlakbij de hut waren. De boom waar ze langskwamen had hij al miljoenen keren gezien naar zijn gevoel. Hij wist ook dat er een eenhoorn inwoonde. Die gaf hij afentoe nootjes. Plotseling kreeg hij een idee het was dan geen roofvogel, maar hij zou misschien de eekhoorn kunnen temmen. Hij liet Fire even halt houden. Pakte een paar nootjes uit de zadeltas en strooide die bij de boom. Misschien zou Leonoor zich afvragen wat hij aan het doen. Mystenia had al tegen hem gezegd dat hij dat beter niet kon doen. Toch deed hij het. Hij stapte weer op zijn paard en spoorde hem aan tot een langzaam drafje. Hij haalde Leonoor algauw in. Hij klopte zijn paard op de nek en keek naar Leonoor. Misschien zou hij wat zeggen over het feit dat hij een eekhoorn nootjes gaf? Hij haalde zijn schouders op. Waarschijnlijk zou hij daar ook geen commentaar op krijgen. Leonoor was gewoon hopeloos. Hij gaf het op. Zwijgend reden ze verder. Algauw verveeld Fernando zich. Hij hield niet van zwijgen. Bovendien was de stilte erg ongemakkelijk geweest. Hij keek om zich heen. Hier was hij laatst in een plas gevallen en even verderop lag er een paadje hij en mystenia laatst hadden gevolgd. Toen wist hij nog niet wat er ging komen, nu wel. Dat pad was de weg naar Jan. Degene die Fire had gefokt. De enige die afgezien van hem zijn wachtwoord wist. Ook liep er langs dat pad een stroompje water. Waar je afentoe een vis kon zien zwemmen. Soms als hij niks te doen had probeerde hij weleens op een vis te schieten. Hij had nog nooit een vis geraakt en wist dat het ook zinloos was. Vissen waren erg snel en ze hadden geen vis nodig. Hij keek verder om zich heen. Boven hun scheen de zon en het wat heerlijk weer. Toch was somber. Dat kwam waarschijnlijk door Leonoor die nogsteeds geen woord had gezegd en dat waarschijnlijk ook niet zou gaan doen.

1116 woorden

Hij bleef verder rijden, zonder zich nog iets aan te trekken van de jongen die achter hem reed. Hij had wel meer irritante mensen meegemaakt dan Fernando, en hij zou zeker niet zwikken voor zo’n jongen. Misschien had de jongen er wel schik in om hem zo te ondervragen, en zichzelf helemaal op te hemelen. De jongen deed zijn best om stil te zijn, maar hij bleef de jongen horen, niet het paardje. Ook al was dat paard ook wel een verhaal apart, duidelijk een niet raszuiver jagerspaard, vooral door die vlekken. De vlekken konden handig zijn als je je moest verstoppen tussen de koeien, maar hier in het woud, had je meer aan een totaal bruin paard, het gevlekte paardje viel met zijn witte vlekken veel te veel op.
Hij kriebelde Sagitta even achter haar oren. De roofvogel kraste even zacht van tevredenheid. Danger bleef rustig doorstappen. De dieren gingen perfect met elkaar om, en vertrouwden elkaar feilloos. Zo was het net als bij Grijze jagers, ze gingen met respect met elkaar om, en vertrouwden elkaar. Maar de jongen die achter hem reed, die had duidelijk nog geen idee in welke wereld die verkeerde. Vrienden en bondgenoten waren waarop dit land leefde, je had ze nodig over te overleven. En de jongen, die maakte zo alleen vijanden. Fernando had alleen de verkeerde jager uitgekozen om zo tegen te doen. Respect is het gene wat je moet hebben voor je meerdere en voor de oudere. De jongen hierzo, had duidelijk geen respect voor anderen, en gaf alleen om zichzelf. Hij zou het er nog wel met Mystenia over hebben, de jongen verdiende een koekje van eigen deeg, maar die zou hij de jongen niet geven. Dat was zijn taak niet, maar die van Mystenia. Als die niet Fernando onder handen zou nemen, dan zou hij het wel doen. Hij hoorde de jongen diep ademhalen, daar zou weer die vloed van woorden komen. Hij kreeg weer gelijk, zoals meestal gebeurde. Hij hoorde Fernando praten: ”Goed, dat was een erg leuk momentje van rust zullen we dan nu weer door gaan? Ik heb namelijk nog een heleboel te vertellen. Maar ten eerste wilt u alsjeblieft heel even met uw hoofd knikken als u kan praten. Ik begin namelijk het idee te krijgen van niet u bent zo stil en zwijgzaam. Ik zou bijna het idee krijgen dat u niet kan praten. Maar u kunt het vast wel want u bent commandant en die moeten kunnen praten, toch? Of schrijft u alles op een briefje. Dat zou natuurlijk ook nog kunnen. Wilt u alstublieft even antwoorden want dan word de rest van de reis een stuk makkelijker. Ik ben namelijk vastbesloten om door te gaan net zolang tot u iets zegt. U kunt me vertrouwen hoor ik vertel echt niks door. Bovendien ben ik hele belangrijk, ik heb bijna de macht over de hele wereld. Maar goed, dat is nu even onbelangrijk kunt u nou praten of niet!” De woorden van de jongen begonnen hem nu nog erger te irriteren. De jongen wist echt niks van respect. Hij zag wel in zijn ooghoeken hoe de jongen de nootjes neer legde. De nieuwsgierigheid van Sagitta was gewekt. De roofvogel vloog omhoog. Hij zag hoe een eekhoorn uit de boom kwam, waar Fernando net nootjes neer had gelegd. Hij zou de vogel kunnen stoppen, maar dat deed hij niet. De roofvogel mocht zelf weten wat ze ging doen. Het enige wat hij nog hoorde, waren vleugelslagen, en niet veel later, het mismakende geluid van krakende botten. Of de roofvogel had de eekhoorn te pakken gekregen, of de vogel was tegen de grond aangeslagen. Hij hoorde hoog piepend geluid, het geluid van een eekhoorn, en daarna niks meer. Het duurde niet lang, voordat hij Sagitta weer zag vliegen, met in haar klauwen het levenloze lichaam van de eekhoorn uit die boom. Hij liet de vogel verder met rust. Iedereen wist dat je een roofvogel nooit moest verstoren bij zijn jacht, en vooral niet als die iets had gevangen.
Hij bleef verder rijden, hij hoefde niet eens om zich heen te kijken om te weten dat hij bijna bij het huisje van Mystenia was. Hij had hier samen met Danger een jaar gewoond, dus hij wist maar al te goed waar het was. Hij nam niet het normale pad wat de rest van de mensen gebruikte als ze op het huisje aanreden. Hij stuurde Danger een struik in, tenminste zo leek het. Maar daarachter verscheen het verborgen pad, dat een stuk afsneed, zodat hij eerder bij het huisje zou zijn. Alleen de jagers die hier woonden, wisten dat het pad daar lag. Danger schudde zich even uit, terwijl het paardje stevig door bleef lopen. Ook al waren ze hier al zo lang weg, ergens voelde het nog als thuis, vooral ook nog door het feit dat Mystenia er nog woonde. Hij bleef rustig verder rijden. Danger rook duidelijk de stal, want het paardje voerde het tempo iets op. Het zou nog enkele minuten zijn voordat ze bij het huisje waren. Hij zag Sagitta in de verte vliegen, de roofvogel had de eekhoorn duidelijk al verorberd. Misschien zou de jongen nu wat minder grootspraak zijn, nadat die had gezien hoe makkelijk het leven werd genomen van iemand die je dierbaar kon zijn. Hij bleef verder rijden, als de jongen nog steeds zo grootspraak zou zijn, dan had hij altijd nog pijl en boog. Misschien zou de jongen proberen Sagitta neer te schieten, omdat die net de eekhoorn van de jongen had vermoord. Dan kon hij alvast verzekeren, dat de pijl van zijn eigen boog, door het hart van de jongen heen zou gaan. Hij schudde zijn boog van zijn schouder af, je wist het maar nooit zeker. De pees van de boog was gespannen, in tegenstelling tot de pees van de boog van Fernando. Hij zou eerder schieten, dan dat de jongen de pees zou kunnen spannen en zou kunnen schieten. Hij wachtte af, geduld had hij meer dan genoeg. Het ging juist om de momenten dat je in actie kwam.

he don’t care,
If you’re hurt.
He does everything on
His own way..

1026 woorden

De hengst bleef rustig door stappen terwijl hij voor zich uit keek, hij trok zich niks aan van wat Fernando allemaal aan het zeggen was. Hij hield er niet zo van als mensen zo erg aan het opscheppen waren, vooral niet als hij zich er dan ook nog half dood aan ergerde. Blijkbaar gingen de gedachten van de leerling alle kanten op, want als die slimmer zou zijn geweest, dan zou die niet zo tegen hem hebben gesproken. Iedereen wist dat je geen dingen uit moest halen met de commandant, want hij kon dan goed gevaarlijk worden. En als er iets was wat je niet wou, was hem tot het uiterste drijven, want dan kon je je leven erom verwedden dat je gewond zou raken. Hij kon voelen aan het lichte gebrom van Danger dat die ook genoeg begon te krijgen van het tweetal dat achter hun reed, natuurlijk kon het paard er niet veel aan doen, maar die leerling kon daar zeker wel wat aan doen. Even vroeg hij zich af waarom Mystenia niks tegen de praatziekheid van Fernando deed, als de leerling zijn leerling was geweest, dan had hij ondertussen de mond van de jongen dicht getapt om te voorkomen dat die zou blijven praten, of misschien wel de tong van de jongen eruit gesneden, dat zou nog meer problemen hebben voorkomen. Even schoot de gedachte door hem heen om de tong van de jongen af te snijden, maar hij wist dat Mystenia zou vinden dat hij daarmee te ver zou gaan, en hij had nou ook geen zin in meer preken van Mystenia, dus dat was geen oplossing. Danger trok even lichtjes aan de teugels, alsof de hengst daarmee wou zeggen dat hij het met zijn baasje eens was. Ze wisten beiden dat als de jongen zo door zou blijven gaan, dan hij dan de jongen zeker nog wat aan zou gaan doen. Hij probeerde zijn gedachten ergens anders op te richten, dat was gelukkig gemakkelijker toen Sagitta opeens aan kwam vliegen. De vogel zag er tevreden uit, en sloeg een hoge kreet, de klauwen van de vogel zaten onder het bloed, het was wel duidelijk dat de roofvogel de eekhoorn had vermoord en in stukken had gescheurd voordat ze hem op had gegeten. Ergens was het wel een grappig dat de vogel zo door de lucht vloog alsof het de normaalste zaak van de wereld was, en dan nog wel terwijl de vogel voor een deel onder het bloed. Opnieuw voelde hij Danger even brommen, de hengst sloeg af, het juiste pad in, een van de tussendoor routes naar Mystenia toe. Hij wist dat het niet meer lang was voordat hij bij Mystenia was, dan zou hij eindelijk af zijn van die leerling. Hij wist dat hoe langer hij nog dit gezeur van het jochie aan moest horen, hoe meer hij genoeg van de leerling zou krijgen. En dat was iets wat niet tot veel goed kon uitlopen, waarschijnlijk zou het er op uit lopen dat hij een pijl zou schieten, of dat hij toch de tong van de jongen af zou snijden.
Hij hoorde de jongen wat roepen over een vliegenmepper, hij besteedde er verder geen aandacht aan de jongen. Het hoorde niet lang voordat de jongen het over allerlei kleuren had, er moest toch echt een steekje los zijn bij de jongen, en dat werd met de minuut duidelijker. Hij hoorde het zoeven van iets door de lucht heen, en wist dat het gevaarlijk kon worden, toch klonk het niet als een pijl of een boog, nee eerder als een stok die door de lucht heen ging, dat hoorde je ook als ridders aan het trainen waren met houten zwaarden. Het kwam opeens heel dichtbij, zowel hij als Danger reageerde tegelijk. Hij dook naar beneden en de hengst sprong naar voren, zodat het gezwaai net langs hem heen ging. Het was toch echt wel de druppel, de jongen haalde met dingen naar hem uit, dat was toch echt iets waarmee je hem tot het uiterste kon drijven. Misschien had de jongen het niet expres bedoeld, maar je wist het maar nooit, vooral niet met de leerling achter zich. Danger bromde even lichtjes, alsof de hengst hem opnieuw wou zeggen dat hij wat aan de leerling moest doen, en dat was hij nu zeker ook van plan. Hij keek niet achterom, maar luisterde naar de pas van het paard achter zich. Opeens hoorde dat er iets of iemand in het water viel, wat dus duidelijk de jongen was. Hij vroeg zich af waar de nieuwe generatie toch op uit ging lopen, vooral Fernando, aangezien die nauwelijks in het zadel kon blijven zitten als die over dingen nadacht. Hij verzette zijn gedachten weer op wat anders en concentreerde zich op het pad wat voor zich lag. Het was duidelijk aan de geluiden achter zich te horen dat de jongen terug was gestegen in het zadel. Sagitta vloog weer langs, de roofvogel had iets vast in haar klauwen, toen ze langs hem heen vloog, kon hij zien wat het was, het karkas van de eekhoorn waaraan Fernando zo gehecht was geweest. Hij hoofde niet eens achterom te kijken om te weten wat de vogel ging doen. Hij hoorde opnieuw het gekrijs van de roofvogel en hoorde toen iets wat leek op dat de vogel het karkas los had gelaten, en dat het karkas op de jongen was beland, misschien niet al te tactisch, maar het was in ieder geval iets. Toch, het feit dat Fernando zo’n lak had aan regels en respect, deed dat hij meer dan genoeg had van de jongen. Daarbij werd hij even herinnerd aan het feit dat de jongen hem bijna had geraakt met de zogenaamde vliegenmepper. Hij wist dat ze steeds dichterbij kwamen, dus als hij nog wat aan Fernando wou doen, zonder dat hij direct op zijn kop kreeg van Mystenia, tja dan moest hij het nu wel uitvoeren. Hij wist dat het veel voorspelbaarder was geweest als hij direct had geschoten nadat de jongen hem bijna had geslagen, maar zoals hij altijd was, was hij onvoorspelbaar. In een fractie van een seconde had Danger zich voor de helft omgedraaid, en had hij een pijl op zijn boog liggen, de zwarte punt was gericht op Fernando, zonder dat hij ook maar een seconde twijfelde liet hij de pijl gaan. De pijl schoot recht op zijn doel af, en ging door het vlees van Fernando heen, door zijn rechterschouder heen, het raakte geen bot of belangrijke spieren, maar de jongen zou er voorlopig nog veel last van hebben en een tijdje niet kunnen boogschieten. De pijl ging helemaal door de huid heen en vloog toen verder, de kracht waarmee hij had geschoten had daar voor gezorgd. Toen de pijl in de boom landde, kwam Sagitta aanvliegen. De roofvogel trok met gemak de pijl uit de boom en vloog toen terug naar Leonoor. Hij pakte de pijl uit de klauwen van de vogel en stak de pijl terug in de koker en Danger stapte daarna verder alsof er niks was gebeurt. Hij besteedde verder geen aandacht meer aan de jongen, Fernando zou het verder maar uit moeten zoeken. Hij had gemikt op de arm van de jongen, als hij het had gewild dan had hij de jongen met hetzelfde gemak af kunnen maken. De jongen moest het maar goed onthouden, bedenk het nooit om rond te dolen met Leonoor, want dat pakte altijd verkeerd voor je uit en dat was iets wat je niet moest vergeten, nooit..

Don’t mess with him
Don’t drive hem across the point,
Because when you go there,
There is no way back in life..

1276 woorden.
Met toestemming van Katero