Training :( [Mystenia]

Met een zucht stond hij op. Het was nog donker. Maar Fernando was toch al wakker. Hij stond slaperig op. Een beetje duizelig kleedde hij zich om. Hij wreef de slaap uit zijn ogen en keek op de klok. Er hing een waterklok een de muur van de kamer die aangaf dat het 5 uur was. Met een zucht liep hij zijn kamer uit. Hij liep de keuken in en pakte een sneetje, razendsnel at hij het op. Hij gaapte, en liep terug naar zijn kamer. Doelloos begon hij wat aan zijn boog te prutsen. Toen er plotseling een idee in zijn hoofd ontstond.

Even later liep Fernando door het bos. Hij verveelde zich hier ook dood, maar hoefde tenminste niet muisstil te zijn. Hij liep kalm door het bos. Er was niet veel bijzonders te zien. Afgezien dan van dat voor hem een plas water lag. Wacht eens, water. Onmiddellijk hield Fernando op met lopen, maar het was al te laat. Hij gleed uit door de modder en lande met ene plons in het water. In stilte vervloekte hij de plas water. Ookal was het zijn schuld. Hij had tenslotte niet goed opgelet. Als Mystenia hem nu had gezien had hij zeker op zijn donder gekregen. De plas water had net zo goed een val kunnen zijn. Drijfnat liep hij weer terug naar de hut. Na een kort wandelingetje was hij weer terug. Fernando opende de deur, en stapte naar binnen. Hij keek op recht in de ogen van Mystenia.

Flut

Een zachte wind streelde haar gezicht. Als een schaduw liep ze voort. Het was koel en ze rook dat het ging vriezen. Ja de winter was gekomen. De feestdagen kwamen dichter en dichterbij. Maar hoe meer ze er aan dacht, hoe pijnlijker het was. Sinds ze haar familie had achter gelaten had ze alleen met haar mentor of alleen de feestdagen gevierd. Nu had ze haar twee leerlingen natuurlijk. Ook al waren de twee heel erg lastig. Toch was ze trots op hun alle bij. Ze hadden alle bij veel vooruitgang gemaakt. Maar toch zou er nog een lange weg voor hun liggen ook. Ze zuchte even. Langzaam, stil en op haar hoede liep ze nu door het donkere bos. De zon zou nog wel een paar uren onder blijven. Maar doordat ze haar leerlingen had ging ze niet vaak weg terwijl die twee wakker waren. Veel slaap had ze dus eigenlijk niet meer. Maar ze zou het wel halen. Soms sliep ze half terwijl Linde en Fernando bezig waren met training. Het was hard. Maar ze had ergere dingen meegemaakt. Nu had ze ook al een brief gekregen dat Leonoor op pad was getrokken met een ridder. Hij had één niet om toestemming gevraagd en twee hij had niet zomaar een ridder mee genomen. Neen hij had heer Myron de witte wolf meegenomen. Leonoor was een harde. Ze had geen schrik dat de ridder iets zou over komen. Maar ze wist het verhaal. Heel de geschiedenis. Weer zuchte ze even. Terwijl ze door de bomen haar hut kon zien. Het leek zo stil en duister in de nacht lucht. Maar het straalde ook een warmte uit. Ze hoorde haar paard zachtjes briesen. Alsof iets of iemand Canavar had wakker gemaakt. Als een schaduw sloop ze het huis binnen. Ze luisterde en hoorde een zachte adem. Maar ze hoorde geen twee. Één van de twee was dus uit het huis. Zo te zien aan de missende schoenen was het Fernando. Linde lag dus nog te slapen. Mystenia wist niet zeker wat ze moest doen met hem. Het was een irritante jongen. Hij had lef en zat vol vuur. Ze wist wel dat hij dacht dat het haar niet zou lukken om hem te temmen en hem te laten luisteren. Maar dan kende hij haar nog niet goed genoeg. Ze deed haar kap naar achteren. Ze nam wat melk uit de kast en dronk er een paar slokken van. Ze draaide zich meteen om toen ze voetstappen hoorde. Ze herkende de passen. Fernando. De deur zwaaide open. Kletsnat en vuil kwam de jongen binnen. Ze zuchte even. Maar haar ogen stonden zoals gewoonlijk neutraal. Ze zei niets. Maar gebaarde hem mee te komen. Ze liep naar de stal en zadelde Canavar op. Ze moest niet zeggen. De hengst wist gewoon Stilletjes liep ze het bos weer in. Maar ze zorgde er wel voor dat Fernando haar volgde. Als hij dat niet zou doen. Zou hij een hele grote verrassing missen. Wat best jammer zou zijn.

Fernando had zich voorbereid op een straf en was verast toen hij die niet kreeg. Het enige wat hij hoorde was een zucht. Verder zei Mystenia niks. Wel gebaarde ze hem dat hij haar moest volgen. Hij haalde zijn schouders op en liep achter haar aan. Hij zag dat ze dat rotpaard opzadelde. Sins het paar op zijn arm was gaan staan, waren hij en het paard vijanden. Hij volgde Mystenia nog steeds zwijgend. Hij voelde aan dat hij nu echt even moest luisteren. Hij merkte dat hij deze route al eerder had gelopen, maar was vergeten waarheen die ging. Hij haalde opnieuw zijn schouders op. Terwijl hij zijn leider volgde keek hij gefascineerd om zich heen. Boven hem in de bomen waren een heleboel vogels aan het fluiten, terwijl er aan de rand van de weg afentoe een dier, of sporen daarvan verschenen. Hij schrok een keer toen een eekhoorn over het pad heen rende.

Hij schrok op toen Mystenia halt hield, ze waren er. Verbaasd keek Fernando om zich heen. Ze waren bij die ene man met zij paarden. Hij zag al hoe hij uit de deur kwam. "Aha, dara zijn jullie!" Hoorde Fernando hem roepen. Niet wetend wat te zeggen knikte hij kort. Wat deden ze hier? Toen drong het tot hem door, hij kreeg een paard! En inderdaad, de man liep een stal binnen en kwam er met ene kleine pony weer uit. Verbaasd keek Fernando naar het dier. Het was totaal niet zoals hij verwacht had. Een kleine bruin-witte pony kwam naar hem toe gelopen. Aarzelend stak Fernando zijn hand uit. "Hallo, denk ik maar" Zei hij tegen het dier dat zijn hand besnuffelde. Vragend keek hij naar Jan. Die knikte. Fernando nam aan dat hij erop mocht gaan zitten. Hij herinderde zich iets over wachtwoorden, maar negeerde dat. Hij zat binnen een paar seconden op het beest... en was er binnen een paar seconden ook weer af. Hij lande op zijn rug en kroop beschaamd overeind. Hij kreeg opnieuw een hele les over wachtwoorden, en ontdekte dat het wachtwoord van dit beest was. Ook kwam hij te weten wat de naam is. Het kleine vurige paardje heette Fire, wat precies bij hem paste. Aarzelend fluisterde hij het wachtwoord in de oren van de paard. Wat minder zelfverzekerd ging hij erop zitten. Het beest bleef kalm. Grijnsend van oor tot oor keek hij naar Mystenia. Zijn ogen zenden iets wat hij zelden zei. Om een of andere reden zeiden ze bedankt.

Ze wist precies waar ze naartoe liep. Ze had deze weg al zo vaak gelopen. Ze kon het zelf met haar ogen dicht. Wat ze eigenlijk redelijk vaak deed als ze eens een goede babbel nodig had. Misschien niet het slimste idee. Want als grijze jager babbelde je eigenlijk niet veel. Maar Jan was een goede vriend geworden en hij had haar al veel gesteund. Waarom ze nu deze weg afliep met haar leerling er achteraan. Dat was wel duidelijk genoeg. Het was tijd dat Fernando een eigen jagers paard kreeg. Ze had wel gezien dat hij niets voelde voor Canavar. Niet dat, dat wat uit maakte. Het was trouwens het belangrijkste dat zij in haar paard geloofde en niet Fernando. Ze wist dat hij haar volgde. Ze wist ook dat hij toen hij daarnet zo vies en vuil binnen was gestapt, dat hij eigenlijk een straf had verwacht. Ze was misschien streng. Maar wel rechtvaardig en eigenlijk had hij niets misdaan. Hij zou juist van zijn fout leren. Het moest niet altijd op de harde manier gaan. Het kon ook op de normale manier gaan. Ze zuchte even. Het was niet zo lang geleden dat ze deze weg was afgelopen. Ze vond het wel fijn het nu weer te doen. Geen woord ging over haar lippen. Ook niet toen ze daar aankwamen en jan vrolijk naar buiten stapte. Ze zag wel dat Fernando eindelijk wakker werd. “Aha, daar zijn jullie!" Het was wel duidelijk dat Jan had zitten wachten op hun. Maar ze was er tevreden mee. Ze knikte even kort als begroeting. Ze ging ook een beetje aan de kant. Dit was Fernando zijn moment. Dus ze zou het niet verpesten met woorden. Ze zag hoe Jan de stal binnen liep en even later weer naar buiten kwam met een wit bruine pony. Ze kende het diertje al. Het was Fire. Een heel passende naam en het zou een prima paard zijn voor Fernando. Het leek er even op dat haar leerling aarzelde. Het was vreemd om hem zo te zien. Ze hoorde hem de woorden wel zeggen. Ze zag zijn vragende blik. Misschien had ze zich dit moment wel wat anders ingebeeld. Maar ja het was maar wat je er zelf van maakte hé. Ze was wel even teleur gesteld dat Fernando zijn les van Canavar nu al weer vergeten was. Want hij ging gewoon weer op het beestje zitten. Maar even snel als hij er was gaan opzitten. Hij vloog er al weer van af. Jan begon weer te lachen en gaf hem een gehele preek ever de wachtwoorden en zo. Nu gaf Jan ook de naam van het diertje prijs. Fire heel erg passend. Ze zag hoe Fernando het wachtwoord influisterde en daarna twijfelend op het diertje ging zitten. Deze keer deed het natuurlijk niets. Grijnzend van oor tot oor keek hij haar aan. Zijn ogen zenden iets wat hij zelden zei. Om een of andere reden zeiden ze bedankt. Ze knikte even en schonk hem een van haar mooiste glimlachen. Iets wat ze maar heel zelden deed en alleen maar bij de mensen van wie ze het meeste hield. Daarna bedankte ze Jan en de man liep weer naar binnen. Zelf ging ze ook op Canavar zitten en ze klopte haar hengst even op de nek. Canavar was ietsjes groter dan Fire. Maar dat deed er nu niet toe. Ze keek Fernando nog even aan. Zijn geluk straalde er gewoon van af. ”Heb je al ooit gereden?” Vroeg ze toen op een ongewoon vriendelijke manier aan hem. Het was omdat ze ook weer gelukkig was. Ze was gelukkig dat hij zo gelukkig was. Daarna liet ze Canavar een paar rondjes lopen. Het rijden zelf was niet zo moeilijk. Het waren al de geheime tekens van de jagers dat moeilijk waren om te leren en te onthouden. Een mis stap en het paardje kon geheel iets anders doen dan dat je eigenlijk wou. En zij kon het weten. Ze stopte even met lopen en hield stilstand voor Fernando. Wachtend op een antwoord. Krabbelde ze even achter Canavar zijn oor. Dat had hij namelijk toch zo graag. Ze hoorde hem brommen. Een teken dat hij het goed vond. Ja Canavar was een echte vriend. Ze begrepen elkaar gewoon. Ze hoopte dat, dat ook het geval zou worden Met Fernando en Fire.

Erg opgewonden keek hij naar Mystenia en Canavar. Haar paard was net iets groter. Fernando haalde zijn schouders op een keek weer naar zijn paardje. Hij aaide het diertje terwijl hij naar mystenia luisterde. Deze vroeg hem of hij ooit eerder had paardgereden. "Nou niet echt..." Antwoordde hij aarzelend. Wat dus eigenlijk betekende dat hij het nooit gedaan had. Maar Fernando was er zeker van dat hij het wel ging leren. Hij zag hoe mystenia haar paard achter de oren krabbelde en deed het ook. Fire brieste even en liet duidelijk merken dat hij dat niet leuk vond. Weer wat geleerd. Hij wist wel iets van paardrijden af, en dat wat hij wist was wel handig. Hij spoorde het paard aan, en het begon onmiddellijk te lopen. Toen Fernado het teken gaf om wat harder te gaan ging Fire meteen Na een tijdje toen hij al beter kon paardrijden gingen ze op weg.
Na een eindje ridden kwamen ze bij de hut aan. Hij liet Fire stoppen en stapte af. Hij keek naar Mystenia, wat gingen ze nu doen?

Het antwoord van Fernando had ze ergens wel verwacht. Hoe kon hij ook ooit gereden hebben? Misschien was het op zich zelf gewoon een domme vraag geweest. Maar het was beter een domme vraag te stellen dan een domme conclusie te trekken dat dan helemaal fout was. Ze knikte alleen even en legde het hem een beetje uit. Maar toch kon Fernando het best nog wel goed. Hij leerde het snel en daar was ze blij mee. Hij kon het al redelijk toen ze weer vertrokken. Ze paste de pas wel aan. Zodat Fernando er nog wat aan kon wennen. Natuurlijk ging ze ook niet zo traag dat het niet vooruit ging. Maar ze bleef toch nog altijd in een slome gang gaan. Voor haar was het toch sloom en ze voelde dat Canavar dat ook vond. De hengst bromde af en toe eens. Het was duidelijk dat hij sneller wou. Ze klopte hem eens op de nek.
Ze wist hoe hij zich voelde. Maar haar leerling ging nu wel even voor. Af en toe keek ze schuin naar Fernando. Na haar uitleg had ze nog geen woord gezegd. Maar dat moest ook niet echt. Door de struiken heen kon ze het hutje al zien staan. Langzaam steeg ze af toen ze er waren. Ze zag Fernando wel kijken. Ze zuchte even zacht. Maar zo dat hij het niet zou horen. Dan voelde ze zich ergens schuldig tegenover hem. Canavar ging vanzelf naar de stal. Ze volgde het paard en wenkte Fernando het zelfde te doen. Ze zadelde Canavar af en ging het zadel netjes op zijn plaats. Ze had al twee andere hout blokken gemaakt. Zodat Linde en Fernando hun zadels daar op konden leggen. Daarna legde ze de spullen ook netjes waar ze hoorden. Fernando had nog geen spullen in de zadel tassen. Maar dat zou nog wel komen. Ze keek naar haar leerling. Ergens was ze wel trots op hem. Maar aan een andere kant maakte ze zich zorgen om hem. Hij was soms een beetje te wild en ze wist ook dat. Dat hij vaak niet alles aan haar vertelde. Dat maakte het vertrouwen al wat minder. Maar wat zou ze er aan doen? Niet veel. Hij zou gewoon nog veel moeten leren en ze zouden daarna wel zien wat er van zou komen. ”Als je wilt kunnen we nog wat trainen op het paardrijden… Maar dan zonder zadel. dat zal de band versterken.” Ze keek hem vragend aan. Terwijl hij dat toch niet zou kunnen zien. Want haar gezicht was gehuld in de schaduw van haar kap.

Post perongeluk gewist, maar je weet wat er stond.

Ze wachte op een antwoord maar de kreeg ze niet. Een geluid liet haar langzaam omkijken. Ze bleef geconcentreerd op het geluid op een beweging dat zou komen dat ze Fernando een beetje vergat. Opeens kreeg ze een klap. Ze lachte even en hoorde hoe Fernando weg liep. Ze draaide zich langzaam om en klopte de sneeuw van haar af. Dit zou nog een leuk spelletje kunnen worden. Ze keek naar de grond. Fernando was slim en zou zich goed kunnen verstoppen. Maar de sneeuw verraadde zijn sporen. Het spoor ging terug naar de stal. Ze lachte even en liep om het huisje heen. Zachtjes zodat de sneeuw nauwelijks kraakte onder haar voeten. Ze keek voorzichtig de stal in. Ze zag Fernando staan. Achter zijn paard Fire. Het was nu al te zien dat die twee ook een goede band zouden krijgen. Ze lachte nogmaals en ze kneedde zachtjes een bal van de sneeuw. Het voelde koud aan in haar handen. Maar daar gaf ze nu niet om. Ze wachte en maakte het balletje nog wat groter. Daarna wierp ze de bal recht tegen Fernando aan. Zelf Canavar schrok er van dat ze daar opeens stond. Ze liep de stal in. Ze had al weer een andere bal in haar hand. ”Weet dat je de sneeuw niet kunt vertrouwen. Ze verraad je sporen.” Ze lachte nogmaals en gooide de tweede bal. Daarna liep ze de stal weer uit. Ze liep de openplek op. Ze wuifde Fernando toe. Ze daagde hem uit. Dit was niet alleen leuk. Maar ergens was het ook een goede training. Zo kon Fernando zijn snelheid testen en ze zou ook goed kunnen zien. Hoe goed hij kon ontwijken en werpen. Ze pakte alo weer wat sneeuw op. Klaar voor het gevecht. Ze had er best wel zin in en nu alles in orde was. Had ze ook een lach op haar mond. Één die je maar zelden zag. Ergens hoopte ze ook dat het de band die ze had met Fernando een beetje zou versterken. Want erg goed waren ze niet gestart. Ze had wel gemerkt dat. Fernando en Linde ook al wat beter met elkaar omgingen. Dat was heel erg belangrijk. De band tussen die twee was ook belangrijk. Dan gingen de trainingen gemakkelijker. Zo groeide het vertrouwen ook. Ze wierp de bal. Maar ze mikte niet naar Fernando. Neen ze mikte naar de roos die daar stond. Recht in het midden viel de bal in elkaar. ”Laat het gevecht beginnen.” Zei ze speels. Nu was het Fernando zijn buurt om toe te slaan. Na dit zouden ze gerust zich wat kunnen verwarmen aan het vuur. Wat lekkere warme drank drinken en misschien er nog wel eens om kunnen lachen. Maar voor nu hield ze de jongen goed in de gaten.

Hij keek wachtte even en toen hij niks hoorde keek hij opnieuw op. Dat was geen goed idee. Een sneeuwbal vloog recht in zijn gezicht. Hij schudde even met zijn hoofd en het grootste deel van de sneeuw viel naar beneden. Fire was ook een beetje geschrokken en hij kalmeerde zijn dier gauw. ”Weet dat je de sneeuw niet kunt vertrouwen. Ze verraad je sporen.” Hij kon zichzelf weer voor de kop slaan, natuurlijk liet hij voetafdrukken achter in de sneeuw. Hij zag hoe Mystenia een tweede bal gooide en dook gauw weg. Hij was net op tijd weggedoken en de bal kwam ergens achter hem neer. Hij had niet eens de kans om een nieuwe bal te pakken. Hij kwam achte zijn paard vandaan en raapte gauw wat sneeuw op. Met een mooie sneeuwbal rende hij achter Mystenia aan. Opnieuw wierp zijn mentor een bal, deze was duidelijk niet op hem gericht. Hij volgde de bal met zijn ogen en zag dat de hoop sneeuw precies in de roos uit elkaar spatte. ”Laat het gevecht beginnen.” hoorde hij Mystenia roepen. Hij knikte en gooide zijn bal onmiddellijk naar Mystenia. [/b]"Raak!"[/b] Hij raapte nog wat sneeuw op en kneedde dit tot een bal. Toen het spul stevig genoeg was gooide hij het richting Mystenia. Lachend ging hij snel achter een boom staan. Boven hem steeg een vogel op, de tak waarop het dier had gezeten bewoog en er viel wat sneeuw af. Het spul lande boven op hem, maar deed hem niks. Hij concentreerde zich volledig op het gevecht. Nog steeds achter een boom maakte hij een prachtige ronde bal. Hij sprong tevoorschijn en wierp deze naar zijn mentor. Gauw dook hij weer achter de boom, tien seconden later klonk er een plof vlak naast hem. Hij kwam gauw achter de boom tevoorschijn en keek Mystenia recht aan. Hij lachte naar haar en pakte een nieuwe hoop sneeuw. "Kom maar op." Riep hij, terwijl hij zich voorbereide op een bal die ongetwijfeld ging komen.

Ze voelde de sneeuw op haar vallen. het gevecht duurde nu al een tijdje. Ze kon de sneeuwballen vaak ontwijken. Maar soms had ze minder geluk. Er stond een lach op haar gezicht één die je niet vaak zag. Helemaal niet vaak en nog minder vroeger. Maar er was iets verandert. Ze was bevrijd geweest en nu voelde zich weer helemaal zich zelf. Ze Spaarde fernando ook helemaal niet. De sneeuw voelde ze zelf al in haar haren en ze was haar leerling goped aan het uitmatten. Ze gooide nog een laatste bal naar fernando. Maar het was onder tussen hard beginnen te sneeuwen en ze wilde niet dat Fernadno een lou zou vatten. dus ze wenkte hem om naar binnen te gaan. Terwijl ze zelf naar binnen liep. Linde zou wel op haar kamer zitten. Ze maakte het vuur warm aan en maakte een lekker warme drank. Het zou nog wel even duren voor ze het warmer kregen. maar het was wel leuk geweest. Fernando kon goed mikken en daar was ze trots op. Ze zuchte even en deed haar mantel af. het voelde blood en ook ongewoon. Maar hier binnen was ze het gewoon. Ze droogde haar haar een beetje af. Ze voelde hoe haar ogen blonken. Ze blonken op in het vuur en daardoor leken ze te dansen. Ze keek Fernando aan. en streelde hem even door zijn haar. Ze lachte. "Jij laat ook nietmand heel hé." Sprak ze met een vriendelijke en opgewekte toon. één die Fernando misschien zou verbazen. Ze sprak niet vaak zo opgewekt als nu... Ze ging zitten en sloot haar ogen even. Het was een goede dag een heel goede dag. Misschien zou het zelfs nog beter worden. Maar dat kon ze niet zeker weten.