can you pleace act normal

Het was niet eerlijk, hij zat hier stom te oefenen met een boog terwijl Linde naar de bakker mocht. Hij was er maar een keer geweest. Dat was al best lang geleden. Hij was toen de bakker tegengekomen, en dat was niet echt goed verlopen. Hij en de bakker hadden na een paar woorden als ruzie gekregen over een of ander broodje. Toch had hij ook wel goede herinderingen. Zoals dat heerlijke broodje dat hij toen had gepikt. Verder waren er ook best veel mensen geweest, en meerdere mensen misten waarschijnlijk nu wat geld. Fernando kon er niks aan doen, maar zijn 'natuurlijke insticten' waren te sterk. Dus had hij flink wat extra geld. Hij hoopte dat Mystenia zijn geheime bergplaats niet zou ontdekken. Dat zou namelijk niet echt handig zijn. Dat hij een dief was hoefde niet de hele wereld te weten. Plotseling kreeg hij een idee, waarom zou hij niet gewoon naar de bakker gaan? Niemand zou er iets van merken, zolang hij niemand tegen het lijf liep. Hij hing zijn boog over z'n schouder en ging op pad.

Na even gelopen te hebben kwam hij uit in het dorp. Hij kwam hier niet vaak sinds hij jager was. Elke keer was het weer leuk om te zien hoe bang mensen voor hem waren. Hij had zijn kap op en daardoor zag niemand hoe jong hij eigenlijk was. In tegenstelling tot de meeste jagers vond hij het leuk om in het middelpunt van belangstelling te staan. Hij glipte weg in een donker steegje, en volgde zonder gezien te worden een smal pad. Hij wist dat dit pad uitkwam op een steegje dat naar de achterdeur van de winkel leidde. Geluidloos ging hij van schaduw naar schaduw. Hij had het jammer gevonden dat Fire niet mee had gekund. Hij was na ongeveer een week erg aan het dier gehecht geraakt. Een frisse wind streek langs zijn gezicht en even rilde hij. Hij hoorde een geluid en keek achterom. Plotseling botste er iets tegen hem aan. Hij hield een vloek in en keek naar het gene wat tegen hem was gebotst. Voor hem stond Linde. Dat kon hij nou net niet gebruiken. Hij hoorde haar fluisteren. ''Wat doe jij hier?" Fernando haalde zijn schouders op. "Gewoon een kijkje nemen." Niks was minder waar dan dat, maar Linde hoefde niet te weten dat hij een dief was. Hij voelde hoe haar ogen naar de zijne zochten. Hij keek haar strak aan, zijn ogen boorde in die van haar. Stilzwijgend bleef hij zitten, zonder ook maar iets te bewegen. Ondertussen bleef een koude wind waaien, uiteindelijk hield hij het niet meer uit. Hij zei het eerste het beste wat in hem opkwam. " Weetje, ik bevries hier."

Hij zag dat Linde knikte. Het meisje had gehoord dat hij moest oefenen, en Fernando was haar dankbaar dat ze niks zei. Hij zag hoe Linde nadat hij had gezecht dat hij bijna bevroor een wenkbrauw optrok. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Het was vreemd maar hij glimlachte terug. Toen Linde voorstelde om ergens anders heen te gaan stemde hij meteen toe. Hij volgde haar ook al had hij geen idee waarheen. ''Ik weet een kleine bar, of wil je iets drukker bezochts. Waar je opvalt tussen de dorpelingen.'' Zijn glimlach verdween weer, in plaats daarvan gaf hij serieus antwoord. "Nee, een klein dingetje is prima." Zijn stem klonk niet boos terwijl hij antwoordde eerder neutraal. Hij was dan wel een dief met grote geheimen, maar toch vond hij het meisje best aardig. Niet dat ze meteen vrienden waren, maar ook geen vijanden. Hij wist dat hij zelf de ruzie had gemaakt, maar hoopte dat die zou weg gaan. In gedachte verzonken liep hij achter het meisje aan. Het ging voorlopig best goed. Hij had een paard, en werd Grijze Jager, en had een genovees ontmoet. Wat wou je nog meer? Normale mensen zouden misschien vrienden willen maar hij had daar totaal geen behoeftes aan. ''Zullen we hier zitten?'' hoorde hij linde op fluistertoon vragen.

Even later stonden ze voor een gebouw dat duidelijk een bar was. Linde duwde de deur open en hij stapte achter haar aan naar binnen. De deur zwaaide vanzelf achter hun dicht. Er waren maar 2 of 3 mensen en niemand keek om naar de nieuwkomers. Het was er warm maar muf. Toch was het heerlijk vergeleken met de kou buiten. ''En laten we nog even onze kap ophouden'' Hij knikte en liep naar de tafel die Linde bedoelde. Hij inspecteerde de tafel kort. Het tafelblad was een beetje vies maar kon er mee door. Hij ging zitten en wachtte tot Linde tegenover hem zat. Na een paar minuten kwam de baas van de kleine bar op hun af. Hij vroeg hun wat ze wouden bestellen. Fernando bestelde een koffie en wachtte tot Linde wat had besteld. Plotseling herinderde hij zich iets buiten. Hij was bij de bakker zijn tas vergeten. "Wacht even!" Zei hij tegen Linde, waarna hij naar buiten sprintte. Hij was bijna bij de bakker toen een jongen hem de weg versperde. Eerst herkende hij de jongen niet maar na goed gekeken hebben wel. Hij had deze jongen een keer met een list laten opdraaien voor wat hij gedaan had. De jongen was toen erg boos geworden en kwam nu zeker weten wraak nemen. Na even stilzwijgen zette de jongen nog een stap op hem af. Meerdere mensen liepen voorbij hun maar niemand scheen het op te merken. Wat hij had gedacht werd bevestigd door de woorden van de jongen. "Je zal boeten voor wat je gedaan hebt." Het was te laat om weg te rennen. En voor zijn boog stond de jongen te dichtbij, en met messen kon hij bijna niks. Terwijl hij nog aan het nadenken was over zijn wapens duwde de jongen hem op de grond. Fernando zou het zonder wapens nooit van de jongen winnen. Deze was veel sterker. Hij kwam weer overeind en ging tegenover de jongen staan. Hij lachte maar zonder vreugde. De jongen kwam weer naar voren en duwde hem op de grond, hij kreunde toen hij de harde grond raakte. Als dit nog langer doorging zou hij hier zeker niet zonder beschadiging vanaf komen.

De jongen hield even rust, en hij krabbelde overeind. Plotseling suisde een pijl voorbij. De jongen zette van schrik een stap achteruit. Hij had echter gezien dat het een pijl van Linde was en bleef kalm staan. De jongen staarde naar hem alsof hij een god was. De pijl was vlak langs hen gevlogen en hij had niet eens bewogen. Fernando grijnsde naar hem, maar werd verstoord door de stem van Linde. ''Doe normaal!'' hoorde hij haar roepen. Zijn blik verstrakte gauw weer. Hij trok gauw zijn mes te voorschijn waar hij jammer genoeg eerst geen kans voor had. Hij ontweek de vernietigende blik van Linde, en keek weg. ''Waarom van je een grijzejagerleerling aan, zo op straat.?'' De jongen bleef zwijgen en gaf geen antwoord op Linde’s vraag. Fernando haalde zijn schouders op, als de jongen geen antwoord gaf moest hij maar zelf antwoorden. Hij wachtte nog heel even maar de jongen bleef zwijgen. ”Ik weet waarom” Zei hij met een nauwelijks hoorbare stem. Hij zuchtte even en begon toen te praten. ”Best lang geleden toen ik een jaar of tien was en hij twaalf heb ik hem eens laten opdraaien voor iets wat ik gedaan heb.” De woorden vlogen razendsnel uit zijn mond. Hij haalde gauw adem en ging verder. ”Ik had die week de hele tijd, als er oudere bij waren braaf gedaan, maar had ondertussen meerdere dingen gestolen. Niemand verdacht mij, en aangezien hij me de hele tijd pestte wees ik hem aan als schuldige, en moest hij dus opdraaien voor wat ik had gedaan. Ik vluchtte en was een week of 3 weg, toen ik terug kwam was hij naar een andere plek overgeplaats, en had hij dus nooit de kans om wraak te nemen. Maar nu dus wel.” Hij haalde weer adem en keek naar Linde. Hij was benieuwd wat ze van zijn verhaal vond. Waarschijnlijk had ze wel iets vermoed maar het nooit geweten. ”Zeg het alsjeblieft niet tegen Mystenia” Voegde hij er nog gauw aan toe. Waarna hij zonder iets te zeggen gauw wegliep, naar ergens in het dorp. Achter zich hoorde hij de jongen roepen. “Jij was het dus, nu weet ik het zeker, daar zul je voor boeten.” Hij liep verder zonder om te kijken. Hij bleef een stuk verder in een verlaten steegje rusten. Hij ging zitten op een muur, en bleef daar zittend doelloos naar de muur te staren. Hij wist dat hij het door weg te lopen alleen nog maar erger maakte, maar het boeide helemaal niks. Hij had het nu eenmaal verprusts. Linde zou het vertellen aan Mystenia, en hij zou worden ontslagen. En zou dan zijn eigen boontjes maar moeten doppen. Met een zucht ging hij verzitten. Toch voelde het ergens opgelucht, eindelijk had iemand zijn verhaal gehoord. Het was vreemd, maar ondanks dat hij nu vast geen jager meer mocht worden voelde hij zich beter.

Doodstil zat hij op de muur. Hij had zijn kap diep over zijn hoofd getrokken, waardoor hij bijna onzichtbaar was geworden. Iemand die een beetje oplette zag hem wel, maar van de burgers die langsliepen zag niemand hem. Dat kwam vooral omdat niemand verwachtte om een jager op een muur te zien zitten. Mystenia had hem wel eens verteld over het feit dat normale mensen als ze iets niet verwachtte te zien ze het ook niet zagen. Dit keer maakte het hem niet uit dat niet iedereen naar hem keek. Er was hem net iets heel vreemds overkomen. Nog nooit had hij iemand iets verteld over zijn daden en nu had hij zomaar een heleboel aan Linde vertelt. Linde nog wel. Iemand die hij eerst had gehaat had nu plotseling iets heel belangrijks te horen gekregen. Wat op zich best logisch was. Tenslotte had Linde niks gedaan. Hij was nog steeds jagersleerling. Hij bewoog niet toen ze na een paar minuten verscheen en naast hem ging zitten. Zwijgend bleven ze een tijd zitten. Hij had gehoopt dat ze doorgingen met zwijgen. Maar algauw onderbrak Linde de stilte. ''Waarom zou ik dit aan Mystenia moeten vertellen?'' Klonk haar stem naast hem. Over deze vraag dacht hij een lange tijd na. Wat kon hij hier ooit op antwoorden. Hij had meteen gevoeld dat Mystenia veel macht had. Hij hield ervan dat soort mensen het leven zuur te maken. Maar wist ook dat juist doordat ze veel macht had hem ook kon straffen. Bijvoorbeeld ontslaan. De meeste jagers hadden nooit andere laten opdraaien voor iets wat zei hadden gedaan, of bijvoorbeeld gesteeld. Hij wel. Dus waren er genoeg redenen voor zijn mentor om hem te ontslaan. Uiteindelijk na lang te hebben nagedacht. Haalde hij zijn schouders op en gaf zuchtend antwoord. "Omdat ik slecht ben." Hij voelde terwijl hij dit zei een klein steekje zelfmedelijden. Had was zijn eigen schuld. Hij hield van vechten, liegen en vijanden hebben. Maar uiteindelijk was het hierdoor gekomen dat hij de rest van zijn leven een zware last droeg. Hij dacht terug aan bijvoorbeeld zijn gesprek met een genovees. Hij wist dat die genoten van dat soort dingen. Daarom wou hij ook bijna genovees worden. Maar het idee dat de hele wereld hem zou haatte had hem tegen gehouden. Een dag voor dat hij Gj zou worden had hij een besloot genomen. Hij was dan wel een slecht persoon. Mensen vermoorden zonder reden ging toch echt te ver. Hij keek naar Linde, zij had nooit iets misdaan. Dat was waarschijnlijk ook een van de redenen waarom hij haar had gehaat. Maar uiteindelijk had hij toegegeven aan het feit dat een mens nou een maal iemand nodig had. Een vriend waarop je vertrouwen. Vandaar dat hij Linde had uitgekozen. Onverwacht kwam er een vraag in hem op. "Waarom vind iedereen jou aardig?" vroeg hij zomaar zonder enige waarschuwing. Hij besefte dat het antwoord wel eens hele belangrijk kon zijn, wilde hij ooit gelukkig worden.

Hij zag dat Linde schrok van zijn antwoord, wat hij ook wel verwacht had. Linde was bijna altijd vrolijk. Bovendien was zijn precies het tegenovergestelde van hem, zij had dus voldoende redenen om te schrikken. Hij zuchtte. Hij keek zonder dat ze merkte naar haar. Stil luisterde hij naar Linde's antwoord. Hij onderbrak haar geen moment. Normaal was hij best een kletskous maar vandaag niet. ''Fernando, je bent niet slecht, misschien gedraag je je soms zo. Maar denk alsjeblieft niet zo over jezelf. En als je slecht was, dan had Mystenia je nooit aangenomen als leerling. Het lijkt soms alsof ze niet zo veel van je weet, over dingen die je bijvoorbeeld tegen mij verteld hebt, maar ze weet zoveel meer dan wij zouden kunnen bedenken. En als ze echt dacht dat je het niet waard was dan zou je nu echt niet deze mantel mogen dragen.'' Luidde haar antwoord. Ze had misschien ergens wel gelijk. Beide hadden ze niks te zeggen en er viel een ongemakkelijke stilte. Toen hij die had doorbroken met een vraag vond hij het antwoord maar niks. ''Het zou eraan kunnen liggen dat ik iedereen een kans geef, dat ik iedereen leer kennen zonder van te voren al een mening klaar te hebben. En vooral niet liegen, op een of andere manier komt dat altijd uit.'' Dat was dus de truc, niet liegen, en niet van te voren een mening hebben. Helaas was hij in een ding heel goed en in het andere niet en dan precies verkeerd om. Hij was goed in liegen en slecht in niet van te voren een mening hebben. Volgens Linde zou hij als het andersom was veel meer vrienden hebben. Verder klonk lawaai en hij keek op. Hij zag hoe aan het einde van het straatje een kleine ruzie was ontstaan. Om niet meer aan zijn problemen te denken stond hij op en zei iets tegen Linde. "Misschien moeten we erheen om de ruzie op te lossen." Zei hij, om er daarna gauw iets aan toe te voegen. "Hebben we gelijk een goede smoes" Bij die woorden moest hij even lachen. De gedachte om iets te doen vrolijkte hem al weer een beetje op. Hij zag Linde's gezicht en heel even bekroop een vreemd gevoel hem. Ze was zo aardig, en ook nog eens mooi. Hij schudde zijn hoofd en concentreerde zich weer op de plaats van de ruzie. Hij vond Linde erg aardig en daar bleef het bij. Alhoewel... Hij schrok op door de geluiden van de ruzie en begon te lopen. Nu eerst die oplossen en dan verder denken.