A secret message for Baron Rinaldo

Hij zat al dagen en nachten in het zadel, maar dat maakte hem niet uit. Hij was er voor getraind om in zo’n kort mogelijke tijd, grote afstanden af te leggen. Dat daarbij er vele slaapuren bij in schoten, dat maakte hem niet uit. Lange dagen in het zadel en ernaast, en korte nachten slaap. Ergens vond hij het wel weer prettig om in dat tempo te rijden. Het stelde hem in staat om goed na te denken, maar tegelijkertijd ook weer alles te vergeten. Normaal zou hij nog allemaal dingen tussen door hebben gedaan als hij een opdracht had gekregen. Maar dit keer niet. Het ging hem meer om het feit dat de koning er zo gebrand op was geweest dat hij die boodschap naar baron Rinaldo toe moest brengen. En dat de koning hem van een verhoor van de raad had afgeholpen. Ze stonden quitte. Maar toch wou hij zo snel mogelijk die rol uit de zak van zijn mantel hebben, en dan eindelijk eens naar huis toe gaan. Hij was al meerdere weken weg geweest van zijn huis en van zijn leen. Hij dacht even aan zijn eigen baron, die helemaal boos op hem zou worden op het moment dat hij weer thuis zou komen. Maar dat alles maakte hem niet uit. Het ging hem om het avontuur, met de gevolgen moest je maar leren leven. Danger draafde in vlot tempo door. Ze zouden er over een paar uur zijn, en dan, dan was het een kwestie van die brief afgeven, en weer verdwijnen, voordat iemand hem tegen zou houden, en hem weer een opdracht zou geven, want hij wist hoe de adel was, die vonden het heerlijk om spelletjes met je te spelen, en je van hot naar her te sturen. Alleen als ze dat ook voor hem hadden bedacht, dan hadden ze toch echt de verkeerde pion voor zich. Want dat was dus iets wat hij niet ging doen. In zulke gevallen, verdween hij altijd gewoon, tot ergernis van de spelers. Hij klopte Danger even op zijn hals. Het paardje bleef koppig doordraven. Hij wist dat het paardje zijn leven voor hem zou geven, hij wist dat hij alles zou doen om het paardje te beschermen. Wederzijds vertrouwen. Iets wat hij maar met weinig deelde. Andere mensen vertrouwden hem wel, maar hij hun niet. Behalve misschien Mystenia, maar meer omdat hij samen met haar had getraind. Een schelle kras haalde hem uit zijn gedachten. De grote roofvogel vloog boven de bomen. Haar schaduw was afgetekend tegen de maan. Hij keek weer vooruit, terwijl ze in gelijkmatig draf verder reden. Hij lette op elk geluid. Maar niks was verdacht. Dit was een van de rustigere lenen, dus veel gebeurde hier niet, de jager die hier zat, was dan ook wel wat ouder, maar dat deed er niet toe. Leeftijd maakte niet uit voor jagers. De oudere stonden meestal wel wat hoger in aanzien, maar iedereen deed hetzelfde werk. Iedereen was gelijk, van leerling tot gepensioneerde, iets wat verder niet voorkwam bij andere groepen, of verder in dit land. Burgers stonden onderaan, dan de lage adel, dan de soldaten, dan de baronnen en de hoge adel, en dan kreeg je de royals. Zij grijze jagers, zij hoorden daar niet tussen. Ze hadden geen wetten waar ze zich aan hielden, officieel bestonden ze niet eens. Er waren geen documenten over hun, behalve die uit hun eigen archief dat op het kasteel van de koning stond. Ze speelden de baas over elke rang, maar beschermde die ook. Iets wat ze uniek, maar ook zeer gevaarlijk maakte. Hij had wel eens geruchten opgevangen, dat de hoge adel de grijze jagers op wou heffen, iets wat ze maar niet hoefden te proberen. Grijze jagers waren onmisbaar voor dit land. Hij keek naar voren, naar de horizon, waar zacht de zon op kwam. Het was voor baron Rinaldo maar te hopen, dat hij niet zo iemand was, die de jagers weg wou hebben, want anders zou die grote problemen hebben. En iets wat je niet wou, waren problemen met een grijze jager, want dan, dan was je je leven niet meer zeker. Het maakte hem niet uit wie hij doodschoot, zodra ze zich op de verkeerde kant van het pad bevonden, dan waren ze er geweest. Gelukkig had hij nog nooit een grijze jager hoeven te doden, omdat die hun verraadde. Dat kwam niet voor. De meest loyale mensen die je kon vinden in dit land, dat waren toch wel de jagers, die elke dag hun leven op het spel zetten om dit land te beschermen, en veel kregen ze er niet voor terug. Geen bedankje, niks. Het duurde niet lang voordat de zonnestralen het pad bereikte. Hij keek langs de rijen met bomen heen, en zag in de verte het kasteel van de baron liggen. Hij was er bijna, nou maar hopen dat de wachters niet voor problemen zouden zorgen. Maar hij verwachtte van niet. Een vreemde grijze jager, die naar het kasteel van een baron toekwam, dat betekende meestal problemen. Hij had geen flauw idee, van wat er in de brief stond, en dat hoefde hij ook niet te weten. Hij was alleen een boodschapper. Ergens vond hij, dat ze misbruik maakten van hun macht, omdat ze een jager voor boodschapper lieten spelen, terwijl ze meer dan genoeg betrouwbare boodschappers hadden. Hij schudde even zijn hoofd. Zacht spoorde hij Danger aan tot galop. Het paardje ging direct over in galop. Ook al was het pas vroeg, overal op het land waren boeren al bezig. Hij zag ze wel opkijken, zich afvragend wat een grijze jager in galop, en dan zo vroeg in de morgen, hier deed. Hij zag wel de verbaasde gezichten, vooral toen ze ontdekten, dat hij niet hun grijze jager was. Hij zat redelijk voor over gebogen in het zadel, om zo min mogelijk weerstand te leveren met de lucht, zodat Danger sneller kon. Zijn mantel wapperde heen en weer door de wind, maar de brief zat goed vast in zijn zak. De paardenhoeven klonken luid op de klinkers, vlak voor de ophaalbrug, die naar beneden lag. Hij hield Danger in. De hengst snoof even. De wachters die er stonden, keken geschokt naar hem. ‘wie is daar’ vroeg één van de twee mannen. Hij had de neiging, om Danger gewoon verder te laten draven, maar dat zou meer problemen opleveren. Hij haalde het zilveren eikenblad onder zijn mantel vandaan. Zodra de ridders dat zagen, lieten ze hem direct doorrijden. Hij liet Danger stoppen op de binnenplaats en steeg af. Het paardje bleef toch wel staan. Hij liep naar de trappen toe. Niemand durfde hem de toegang te weigeren, niemand wist wie hij was, behalve dat hij een grijze jager was. Hij wist waar de kamer van de baron zat, en liep er regelrecht naar toe. Hij had de blauwdrukken van het kasteel in handen gekregen, en wist waar welke gang liep. In één keer liep hij direct er naar toe. Het duurde niet lang voordat hij de werkkamer van de baron had gevonden. Aan de geluiden te horen, was de baron alleen. De man die bij de deur stond, durfde hem niet tegen te houden. Hij opende de deur, en liep naar binnen toe. Zonder verder op iemand te letten. Hij keek naar de baron, die moest nu toch wel door hebben, dat hij niet de grijze jager van zijn eigen leen was. Hij wist, dat zodra hij hier weer weg zou zijn, de mensen hem weer vergeten zouden zijn. Hij liep op de baron af. Hij had zijn wapens nog steeds bij zich. De zwarte pijlen staken dreigend boven zijn schouder uit. Hij bleef rustig wachten, op de reactie van de baron.

he doesn’t care
Do you?
You shouldn’t,
It makes you weak…

1296 woorden^^

A secret message for Baron Rinaldo Leonoor2

Lange dagen korte nachten. Dat was wat hij nu elke keer kreeg. De vrede was terug. Maar hij kreeg nu veel meer werk dan voor het grote nieuws. Hij was blij en hij was trots op heer Myron die ooit zijn leerling was geweest. Da jonge man had veel geleerd van de reis en hij moest toegeven dat hij zo iets wel verwacht had. Ook het grote nieuws was al verspreid door het land. Daardoor kreeg hij veel papier werk. Hij had nauwelijks tijd voor zijn dochter. Ergens vond hij het spijtig en de laatste dagen had hij er al over na gedacht om af te treden. Maar helaas, hij kon het niet over zijn hart krijgen om weg te gaan. het was nu een moeilijker moment. Maar het zou weer rustiger worden en dan zou alles in orde zijn. Een glimlach vormde zich over zijn lippen terwijl hij door de gangen van zijn thuis liep. Neen hier was hij niet opgegroeid. Hij was opgegroeid in het dorp als een normale jongen met geen grote toekomst plannen. Maar moest je hem nu zien na al die jaren. Ja hij had het goed en hij wilde ook dat de mensen van het land het even goed hadden als hem. Dat verdiende ze namelijk wel. Agenor was een koning om trots op te zijn. Hij leidde het land goed en had een enorm talent. Maar ook de ridders deden het goed. Hij had al veel goede berichten gekregen over hun werk en de handel ging ook weer uitstekend daardoor. Maar hij mocht de grijze jagers natuurlijk niet vergeten. Vele mensen wilden ze kwijt. Maar wat zou dit land zonder hun zijn? Et zou langzaam uiteen rafelen. Neen de grijze jagers waren onmisbaar hier. Het leek soms alsof ze maar een klein werk verrichte. Maar ze deden meer dan dat mensen wisten veel meer. Hij zuchte even, terwijl hij in de volgende gang kwam. Het leek zo vredig en stil hier. Toch waren er over al mensen aan het werk. Nu hij er aan dacht mocht hij de burgers ook niet vergeten. Die deden zo veel dingen dat ze zelf vergaten hoe belangrijk ze waren. Zonder burgers had je geen stad en zonder stad kon je geen land hebben. Ook zorgden zij voor het eten en alle belangrijke spullen die ieder mens nodig had. Ja burgers waren ook onmisbaar. Maar zo was het. Iedereen in het land hoe klein ook had een taak. Als er iets weg viel was de balans verstoort en viel heel de organisatie in een. Misschien was dat de reden waarom dit land het zo goed deed. Hier dachten de mensen daar tenminste nog aan. Oké je had sommigen die het niet deden. Maar ieder land had ook zo zijn zwakke punten. Die probeerden anderen dan weer te vullen. Hij deed een grote houten deur open die leidde tot de binnen plaats. De winter was bijna geheel voorbij en de lente kwam weer het land binnen. Ja de mensen zouden weer gelukkig zijn.

Je kon voelen dat het warmer werd. Soms zag je zelfs al enkele vroege bloempjes uitkomen. Hij genoot van de kleuren die op kwamen en de zon die er zou komen. Ja lente dat had hij graag. Maar ook de herfst was beeldschoon. Net zoals de winter en zomer. Ook die hadden een balans. Hij liep over de binnen plaats recht terug naar binnen. De wachters aan deden de deur voor hem open. Hij knikte eens vriendelijk. Hij moest toegeven dat ze goed werk leverden. Iedereen eigenlijk. Met een plof ging de deur weer dicht en het zorgde er voor dat hij weer uit gedachten gehaald werd. Hier weer binnen leek het opeens zo kil en donker te zijn. In dit gedeelte kwamen er eigenlijk niet zo veel mensen. Maar het was een makkelijke weg om naar zijn kamer te raken. Of ja zijn kamer, zijn bureau. Daar zou wel veel werk weer op hem liggen te wachten. Tja hij had nu eenmaal die job. Toch ging hij met een lach verder. Als hij doorwerkte kon hij misschien die avond wel wat tijd doorbrengen met zijn dochter. Hij liep dus met snelle passen verder. De trappen op en zo naar zijn bureau. Daar lag een hoop papier werk op. Hij zuchte even en ging zitten. Nam zijn veer en inktpot en begon te lezen en te tekenen. Hij tekende geen papieren zomaar. Neen hij las eerst wat er stond en of hij het goed wilde keuren. Er zaten brieven in die hij niet goedkeurde en die stuurde hij terug op zonder handtekening. Dan wisten ze meteen dat er een verbetering in moest komen. Sommige waren gewoon nieuws met al een handtekening op. Die konden dan naar het archief. Waar ze bewaard bleven en langzaam geel werden. Hij was ooit naar de archieven gaan kijken. Hij had er oude brieven gevonden nog van voor dat hij geboren was. Het was altijd wel leuk om het nieuws van toen te lezen en ze zaten zo geordend dat je het gehele verhaal kon volgen. Ja daar kwamen de schrijvers dan. Die schreven die verhalen op en dan had je de boeken. De tijd streek langzaam voorbij. Terwijl die ene hoop brieven langzaam kleiner werd en verdeelt werd in verschillende hoopjes. Toen hij net Baron geworden was, had hij het moeilijk gevonden. Maar nu was hij het al zo gewoon dat het bijna van zelf ging. Hij was helemaal verdrongen in de papieren. Hij hoorde ergens in zijn achterhoofd dat de deur openging. Hij hoorde zachte voetstappen. Toch las hij verder, alsof hij het niet besefte. Toen hij gedaan had keek hij langzaam op. Het had misschien een minuutje geduurd. Voor hem stond een jager. Met wapens en al. Aan de houding te zien, leek het er niet op dat het de jager van zijn leen was. Nog was het Mystenia, want die klopte meestal. Maar wie was dit dan? Hij lachte even en legde de veer neer waarna hij recht op ging zitten. ”Zo, zo onverwachts bezoek.” Zei hij vriendelijk en met een lach. wenkte de jager dat die dichter mocht komen. Hij vroeg zich af wat een vreemde jager hier deed. Maar hij had geen angst. Ook al had de man voor hem nog al zijn wapens. Hij was gewend aan grijze jagers, dus hij wist ook redelijk goed hoe hun houding was en wat hij wel en niet moest zeggen. Hij wacht even en opende zijn mond dan weer. ”Wat kan ik voor U betekenen?” Vroeg hij toen beleeft aan de man voor hem. Die zou wel een goede reden hebben om hier zo voor hem te komen staan. Anders was de man geheel niet komen opdagen. Ergens had hij het gevoel dat de man snel weg wilde. Vreemd was het zijn verbeelding. Kende hij de man? Misschien moest hij het eens aan Mystenia vragen. Die zou wel weten wie hij was. Maar voor nu was ze er niet en was de man er wel. Zijn ogen standen vriendelijk en hij wachte met een zeker geduld op een antwoord. Of op een reactie een beweging. Iets wat hem duidelijk zou maken wat de man hier precies kwam zeggen of doen.

[1203 woorden XD]

Rustig bleef hij wachten, totdat de baron zou reageren. Hij had de stapels met papieren wel gezien, maar hij wist uit ervaring, dat wat er nu nog op het bureau van de baron lag, niet de stapel was, waarmee die was begonnen, want die zou vele malen groter moeten zijn, dan wat er nu lag. Heel even gleed zijn blik naar buiten. De zonnestralen werden door de grote ramen naar binnen toe geworpen, waardoor het hier een stuk openlijker en vriendelijker uitzag dan in de winter. Hij bleef naar buiten kijken, terwijl hij bleef staan waar hij stond. Zijn gezicht bleef verborgen in de schaduwen. De vierentwintig zwarte pijlen, werden zacht in het licht gezet door een verdwaalde lichtstraal. Zijn boog hing over zijn andere schouder. Hij hoopte dat het niet al te lang zou duren, voordat de baron hem zou ontdekken. Eerst had hij het plan gehad, om de brief op het bureau van de baron te leggen, als die er niet was, en dan weer te verdwijnen. Maar aangezien de koning zo moeilijk over de brief had gedaan, had hij het idee gekregen, dat het nog wel eens een belangrijke brief kon zijn. En zulke informatie, kon je natuurlijk niet zo open en bloot op het bureau van de baron laten liggen, wat als er in de tussentijd iemand langs zou komen, en de brief mee zou nemen, dan zouden er pas grote problemen ontstaan. Dus had hij toen maar besloten, om gewoon de werkkamer van de baron in te lopen, zonder te kloppen, zonder zich bekend te maken, en dan zo maar de brief te overhandigen aan de baron. Hij had geen flauw idee wat erin stond, en dat maakte hem ook niet uit. Hij speelde voor boodschapper, eenmalig. Dat was tenminste hoe hij het zag. Hij bleef rustig staan, hij was heel geduldig, iets wat de normale mensen niet bezaten. Zijn aanwezigheid, had voor een killere sfeer gezorgd in de kamer. Hij had zo’n idee, dat er elk moment wachters het vertrek binnen konden stormen. Om te kijken, wat een vreemde jager bij hun baron deed. Vooral omdat hij wist dat niemand met wapens binnen drong in het vertrek van de baron. En hij had zijn wapens nog bij zich. Hopelijk beseften de wachters, dat als hij hun baron dood had gewild, dat die dan nu al met een pijl door zijn borstkas vastgenageld had gezeten in de stoel, maar ook dat hij niet zo openlijk binnen was komen rijden, ook al wist hij bijna zeker, dat zodra hij hier weer weg was, zij hem weer zouden vergeten. Hij keek weer naar de baron. Hij vond de stilte die er hing prima. Niet dat hij ook maar één woord tegen de man zou zeggen. Hij zou de brief afleveren, zoals hem was opgedragen en dan weer verdwijnen. Hij bleef naar de man kijken, en wachtte nog steeds totdat die op zou kijken. gelukkig duurde het niet zo lang, voordat de man opkeek. Hij zag de nadenkende blik wel in de ogen van de man, als hij een andere jager zou zijn geweest, dan had hij zijn kap afgedaan, en zich voorgesteld, maar hij wis immers zichzelf, en zulke dingen deed hij nou eenmaal niet. Hij boog niet eens voor de koning, waarom dan wel voor een baron? ”Zo, zo onverwachts bezoek.” Hoorde hij de man zeggen. Hij zei geen woord terug, de man moest al lang geweten hebben dat hij kwam. Aangezien de brief die hij bij zich had voor de baron was. Hij had de lach op het gezicht van de baron wel gezien, maar ergens had hij een voorgevoel, dat die lach snel zou verdwijnen, of hij zou er op een moment voor zorgen, dat die lach weer verdween. Hij zag hoe de baron wenkte dat hij dichterbij mocht komen. Hij bleef nog even stil staan, maar liep toen naar de baron toe. Hij bleef naar de man kijken, want hoewel hij de man kon zien, kon die hem niet zien. Baron Rinaldo zag er zo op het eerste gezicht vriendelijk uit, maar je wist het maar nooit met de hogere adel. één woord of actie kon alles verpesten, en er voor zorgen dat je de rest van je leven opgejaagd zou worden. Maar dat gold voor hem ook. Hij bleef naar de ogen van de man kijken, erin lag geen angst, eerder iets wat op verbazing leek. Misschien was de man niet bang voor hem, maar daar kon snel verandering in worden gebracht. De man wist duidelijk niet wie hij was, wel wat hij was. De man wist duidelijk niet wat die moest zeggen. Hij bleef rustig wachten, totdat de man weer iets uit zou kunnen brengen. . ”Wat kan ik voor U betekenen?” Vroeg toen de baron aan hem. Hij bleef even staan. En reikte toen naar zijn binnen zak. Hij haalde het rol perkament los uit de zak en overhandigde het aan de baron. Het zegel van de koning was duidelijk zichtbaar in de rode was. Hij had prima onderweg het zegel kunnen verbreken, en kunnen lezen wat er in had gestaan. Want hij had iets, wat andere mensen niet hadden. Hij had een replica van de zegelring van de koning, hij wist dat er een doodstraf stond op het bezit van een replica, maar daarnaast, gebruikte hij die af en toe ook nog eens. Zoals hij al eerder had gezegd, als zij zich aan de regels hielden, dan zou het goed verkeerd gaan in het land. Maar hij had de brief niet geopend. Hij wou niet het vertrouwen schenden wat de koning in hem had. Maar aan de andere kant, hij was wel nieuwsgierig naar wat erin stond. Maar hij had zo’n idee, dat hij van zelf wel erachter zou komen, wat er in de brief stond. Hij bleef rustig wachten, totdat de baron de brief zou hebben gelezen, en daarna, dan zou hij weer verdwijnen, terug naar zijn eigen leen, tenminste dat hoopte hij. Hij bleef naar de baron kijken, de toekomst zou hem nog heel wat brengen, en misschien, misschien zorgde die brief, wel voor een avontuur, of voor een gevecht. Dat zou maar afwachten worden.

Silhouettes,
One is real, the other is fake
But the fake one,
Is your nightmare..

1043 woorden

Zijn gedachten vlogen even weg naar een geheel andere plaats. Weg van de jager, en van de kamer. Hij had geen idee waarom hij hier aan dacht. Hij wist zelf dat hij weg aan het zinken was in zijn gedachten. Maar waarom hield hij het niet tegen? Waarom liet hij zijn gedachten de vrije loop en waarom dacht hij terug aan zijn vrouw? Hij had geen idee hoe het kwam. Maar hoe de jager daar stil stond in de mantel zonder een woord te zeggen deed hem denken aan de eerste dag dat hij zijn vrouw had ontmoet. Hij verdween naar jaren geleden. Het was een zonnige dag geweest. Het licht viel zachtjes door de ramen en je kon kleine stofdeeltjes zien. Hij was toen zo jong geweest en was nog maar een paar weken baron geweest. Hij had toen nog geen rimpels gehad en hij had toen ook nog geen litteken over zijn oog gehad van de laatste oorlog. Neen net als nu had hij gebogen over losse bladeren gezeten. Toen was het langzamer gegaan en hij voelde nog altijd de warmte van de zon op zijn rug. Hoe lang had het geduurd voor hij beseft had dat het de beste dag van zijn leven was geweest. Hij hoorde het zacht geklop op de deur en hij zag de beelden haarscherp voor zijn ogen. De deur verlicht. Zijn jongere vaste stem die riep en toen de beweging van de der. Langzaam en gladjes open gaand. De zwarte slanke gestalte die met lichte passen binnen kwam. Haar gezicht nog verborgen in de schaduwen van haar kap. Hij had zich toen afgevraagd wat zo iemand hier kwam doen. Maar ze was gaan knielen. Had haar kap afgedaan en hij had de tranen zien rollen van haar wang. Haar woorden hadden hem diep geraakt. Sinds die dag had ze geleefd in het kasteel. Langzaam aan was hij gevallen voor haar. Jong en onbezonnen. Maar ze had hem wel de gelukkigste man gemaakt van heel de wereld. Ze had hem een prachtige dochter gegeven. Waar hij trots op was en dan had het nootlot toe gebeten. Een ziekte had haar geveld. Op die dag was er een deeltje van zijn eigen ziel verloren gegaan. Hij had haar in zijn armen gehad toen ze haar laatste adem had uitgeblazen. Dat was ook de dag geweest dat hij voor het eerst in jaren een traan had laten vallen. Niet alleen had ze hem noodgedwongen moeten achterlaten. Maar zijn hart brak in stukken als ij dacht aan Sofie. Haar moeder had beseft dat het einde naderde. Hij wist dat haar hart ook gebroken moest zijn geweest als ze aan de gevolgen had gedacht. Dat ze haar enigste dochter had moeten achterlaten. De begrafenis zou hij nooit vergeten. Die dag was zo zwart geweest. Alsof ook de goden treurden over haar dood. Lang was hij zijn geloof kwijt geweest. Maar langzaam aan was dat terug gekomen. Langzaam aan had hij de moed weer gevat en was hij wie hij nu precies was.

Hij besefte dat hij veel te lang zijn gedachten had laten lopen. Gelukkig bracht de jager hem terug door zijn bewegingen. Als de man iets had gezegd had hij het niet gehoord. Maar aan de bewegingen te zien. Had de man niets gezegd. Anders had die wel nog iets gezegd; hij kreeg meer en meer het gevoel dat hij de man ergens van kende. Maar hij kon niet zeggen van waar. De man legde een rol op de bureau. Het zegel van de koning herkende hij meteen. Als de koning een jager stuurde moest het wel heel belangrijk zijn. Maar hij kon zich niet voorstellen wat er zo dringend was. Hij had al het nieuws gehoord en alles ging goed in het land. Wat zou er mis kunnen zijn? Wat stond er op die rol dat zo belangrijk was? Hij leunde even tegen de stoel om na te denken. Vreemd, zijn blik bleef op de rol gericht. Langzaam nam hij het papier vast en verbrak het zegel. Hij was zenuwachtig over wat er op zou kunnen staan. langzaam ontrolde hij de rol. Het was geschreven door de raad zelf. Maar waarom had de raad het dan niet laten opsturen en waarom stond het zegel van de koning er dan op. Hij gleed even naar beneden. Zelfs geen handtekening van de koning. Hij begon langzaam aan de brief te lezen. Er zou waarschijnlijk wel een uitleg in staan. Langzaam aan begon hij het te begrijpen. De raad had de koning duidelijk geen enkel keuze gegeven. Want het was duidelijk dat de koning er niet echt mee had ingestemd. Agenor zou al die mannen moeten ontslaan en een nieuwe raad opstellen. Één die beter was. Want deze raad bestond uit oude mannen die zelfs niet veel respect voor de koning of zijn werk hadden. Agenor was jong, maar hij was een goede koning en hij verdiende wel respect. Meer dan de raad zelf. Ook hij had geen andere keuze dan te doen wat de raad hem opdroeg. Ook al vond hij het zelf geen goed idee. Hij keek naar de jager. Hij kreeg een steek. Hij was niet iemand die graag spelletjes speelde met mensen. Zeker niet met een jager. De raad zou beter moeten weten. Maar hij had geen keuze. Hij zuchte even. ”Ik begrijp dat u waarschijnlijk liever naar huis zou gaan. Maar zou u misschien nog één bericht willen versturen? Ik weet dat uw geen boodschapper bent. Maar dit bericht was top geheim en het bericht dat ik van plan ben te versturen is minstens even belangrijk voor het welzijn van het land.” Hij sprak het beleeft uit en zoals opgedragen in de brief gaf hij de jager de keuze. Ook al vond hij dat de raad te ver ging. Misschien zou hij de jager kunnen helpen zonder dat iemand er achter zou komen. Maar daarvoor had hij een goede ridder nodig. Een ridder die niet bang was voor een grijze jager en om de waarheid te vertellen. Natuurlijk was er dan meteen maar één iemand die in hem opkwam. Zijn eigen oude leerling dat hij met trots had zien opgroeien en dat nu heel erg bekend was geworden dankzij zijn grote reis en zijn overwinning. Heer Myron de witte wolf. Hij was de perfecte keuze. Myron stond er voor bekend dat hij geen angst had. Of hij liet het toch niet merken. Heer Myron zou waarschijnlijk ook de opdracht met plezier opnemen. Maar hoe kreeg hij het zo ver? Hoe dan ook eerst moest hij weten wat de jager zou zeggen doen of welke reactie die zou geven. De rest zou later komen.

[1110 woorden ^^ sorry voor het lange wachten...]

Bewegingloos bleef hij daar staan, afwachtend op wat de reactie van de Baron zou zijn, op de inhoud van de brief. Hij bleef zwijgen als een graf, als iemand die voor altijd zweeg. Misschien zweeg hij wel, maar hij was springlevend. Zijn ogen volgde elke beweging die de Baron maakte. Hij zag buiten Sagitta vliegen, de vogel leek zich ergens op te richten. Misschien had de vogel een prooi gevonden, of misschien was het wel iets heel anders. Hij richtte zijn aandacht weer op de Baron. De bewegingen van de baron zette hem aan het denken. Hij kende deze baron wel, en hij kende de dochten van de Baron, maar zij kende hem niet. En hij was van plan het zo te houden ook. De meeste mensen kende hij, maar weinigen kenden hem. Heel even dacht hij terug aan vroeger. Toen had hij ook zo gestaan, maar niet voor dit bureau en niet in dit tenue. Hij had voor de desk gestaan van een andere baron, van de Baron in het Noorden. Niet de baron die nu zweeg, nee. De oude baron. De Baron van het witte schild. Vroeger toen hij klein was, toen was alles zo anders geweest. Maar nu, nu was hij iemand die orde handhaafde, maar onzichtbaar was voor het volk. Zij jagers, zij waren de bewakers van het rijk. En hij zou zijn leven geven om het rijk te beschermen, net zoals al zijn andere collega’s. De grijze jagers, zij waren de personen die niet zichtbaar in het leven stonden, het rijk voor gevaren behoedde, maar vooral de burgers tegen zichzelf beschermde. Zijn mentor had hem dat altijd verteld als hij weer eens geen zin had in zijn klusjes. Hij hield van dat verhaal, maar niemand had dat verhaal zo goed en ingrijpend vertellen als zijn oude mentor. De meeste wijze les, had hij ook van zijn mentor geleerd, vlak voordat die het leven liet, “Vertrouw nooit iemand anders dan jezelf” Die wijsheid had al vele malen zijn leven gered, maar soms ook voor problemen gezorgd.
Een lage kras haalde hem weer terug naar het heden. Sagitta vloog vlak langs het raam heen. Hij richtte zijn aandacht weer op de Baron, die aandachtig de brief zat te lezen. Ergens was er weer die nieuwsgierigheid die de kop op stak, om te willen weten wat er in die brief stond. Maar hij vroeg niks, hij deed niks. Hij zweeg alleen maar. Wachtend op de woorden van de baron, die hem weer terug naar huis zou laten gaan. Niet dat hij nog iets anders van plan was. Hij wou wel eens een keer weer een nacht thuis door kunnen brengen, zonder dat hij van hot naar her werd gestuurd, zonder dat hij dag gevolgd door nacht in het zadel zat. Niet dat hij daar niet van hield, nee, het onderweg zijn, was juist een van de redenen waarom hij een grijze jager was geworden, naast nog vele andere redenen. Hij zag de stukjes kaarsvet op het bureau van de baron vallen, stukjes die waren afgebrokkeld van het Koninklijk zegel. Hij zag wel dat de baron zenuwachtig was, de man had alle redenen om zenuwachtig te zijn. Zijn boog hing nog op zijn rug, evenals de vierentwintig veren van de pijlen die in de koker zaten. Hij bleef bewegingsloos staan, al die tijd was hij hetzelfde blijven staan, zonder ook maar één stap te doen, zelfs niet om zich in evenwicht te houden. Zijn ademhaling was zacht. Alsof er alleen maar een mantel voor de baron stond, een mantel zonder inhoud. Zonder dat er een persoon in zat. Hij bleef de bewegingen van de Baron volgen met zijn ogen. . ”Ik begrijp dat u waarschijnlijk liever naar huis zou gaan. Maar zou u misschien nog één bericht willen versturen? Ik weet dat uw geen boodschapper bent. Maar dit bericht was top geheim en het bericht dat ik van plan ben te versturen is minstens even belangrijk voor het welzijn van het land.” De stem van de Baron doorbrak de stilte die er in de kamer had gehangen. Hij hoorde de beleefdheid van de man wel. Hij wist dat hij een keuze had, maar hij wist ook de gevolgen van de keuzes. Hij bleef maar staan, wachtend op de boodschap die de Baron hem mee zou geven. Als de baron een beetje opgelet zou hebben, dan wist hij nu wie hij was. De zwijgende jager. Dan zou de Baron ook moeten weten dat hij geen antwoord zou geven op wat de baron net had gezet. Hij wist dat als hij zou weigeren, de raad hem gevangen zou laten nemen, en hem voor het hof zou laten verschijnen, dat zou gebeuren onder het mom van het negeren van orders van de hoogste afkomst. Maar dat zou meer zijn, omdat de raad zou willen weten wie zich achter die kap verschool. De raad zou daarbij een grote fout maken. Hij erkende geen hoger gezag. Hij nam alleen orders aan van de koning zelf, of van Mystenia, en zelfs bij hun negeerde hij de orders soms nog wel eens, hij was ook een koppige jager. Hij bleef rustig wachtend op het moment dat de baron hem weer een rol mee zou geven, waar naar toe die moest, dat wist hij niet. Maar hij had het gevoel, dat hij dat spoedig zou weten. Hij had er een vreemd gevoel bij, dat hij zijn tijd verspeelde aan zulke dingen, maar ook, had hij ergens het idee, dat er een spelletje met hem werd gespeeld. Misschien het spelletje van de raad, misschien het spelletje van de koning. Hij zou daar snel achter komen, dat wist hij zeker. En degene die er achter zat, die zou wensen, dat die er nooit mee begonnen was. Hij hield niet van zulke spelletjes, en dat zou hij hun duidelijk maken ook. De sleutel tot dit alles, was het bericht van de Baron, dat was de enige reden waarom hij bleef staan, en er niet vandoor ging. De stilte in de kamer was moordend, maar hij bleef zwijgen. Zwijgen en wachten, dat was wat hij deed. Totdat de baron weer zou gaan spreken.

You don’t know
With who you’re messing.
You don’t know
If you have a day left..

1038 woorden
sorry voor de late reactie.

Deze stilte het zou je zo kunnen moorden. Maar hij was al lang gewend aan de stilte die bijna elke dag over hem ging. Het enigste geluid dat hij soms hoorde was dat van zijn eigenbewegingen en dat van het papier. Ja zo gingen er dagen voorbij dat hij bijna niets hoorde. Wel hij zou zeker niet snel doof worden zo. Trouwens hij genoot van de stilte, ja zeker. Neen hij hield niet zo van de luide gesprekjes. Wel sprak hij graag over koetjes en kalfjes. Zeker op zonnige dagen. Dan zat hij graag in het bos, of wandelde hij graag rond in het dorp. De mensen daar waren zo anders dan hier in het kasteel. Ook al waren ze allemaal opgetogen wanneer hij langs kwam. Een glinstering van plezier kwam door zijn ogen. Ja en zo hoorde hij ook de verhalen. Zeker dat van Mystenia en dat van Myron. Maar of ze, helemaal waar waren dat wist hij niet neen. Ook een verrassend verhaal over een nieuwe en jonge ridder. Heer Usui. Hij hield er van om te luisteren naar die verhalen. Ook al over dreven de dorpbewoners duidelijk op sommige momenten. Zoals zijn oude verhalen, verhalen die hij vandaag de dag zelf nog kon vertellen. Maar de bewoners van het rijk konden het zo veel beter vertellen dan hij. Maar zo kon hij ook wel de fouten en de verdraaiingen er in merken. Ook al kon hij er dan wel mee lachen. Maar de meesten waarmee hij die verhalen zelf had gedeeld waren gestorven. Of waren weer eens ergens geheel anders naar overgeplaatst. Vele van zijn vrienden had hij lang geleden al gedag gezegd. Zelfs zijn vrouw had hem moeten verlaten. Hij had tenminste zijn dochter nog. Even schrok hij van zijn eigen gedachten. Hij moest nu aan zijn opdracht denken. Een opdracht van de raad; de domste opdracht die hij ooit had moeten doen. Maar helaas hij had geen keuze. Maar wel een plan om de raad tegen te werken zonder dat ooit iemand anders er iets van te weten zou komen; hoe hij zijn plan zou uitweken. Dat wist hij niet zo precies. Maar zijn oude leerling zou de taak zeker niet afslaan; ook hij was iemand die hier niet mee akkoord zou gaan. natuurlijk zou het gevaarlijk worden. Mocht het ooit uitkomen dan waren de risico’s moordend. Voor hem en voor de rest die er misschien aan mee zou doen. Toch was het een risico die hij wilde nemen. Hij wachte nog steeds een antwoord van de jager. Maar een stem in zijn hoofd schreeuwde dat hij dit niet zou krijgen. Hij lachte even vriendelijk en begrijpend. Opeens bergreep hij wie er voor hem stond en omdat de jager niets deed of zei. Wist hij meteen dat de man er ook mee akkoord ging. Hij vond het laf van hem. Misschien moest hij het zomaar zeggen. Maar dat zou geen goed plan zijn. Neen hij wilde de raad persoonlijk een hak zetten en als hij het zomaar zou zeggen. Dan was het geen goed idee. Hij keek de jager even bedenkelijk aan. Maar daarna gleed zijn arm naar een leeg blad papier. Nou ja meer een rol. Hij nam zijn veer en inktpot en begon langzaam in gelijkmatige patronen. Iets op het papier te schrijven. Hij dacht goed na over de woorden die hij zou gebruiken. Hij kon jammer genoeg niet schrijven wat hij er echt van dacht.

Of wat hij wilde doen in het echt. Maar welk keuze had hij nu. Op twee na. Neen hij zou ook een brief naar de koning sturen. Ja en naar de raad. De koning zou het begrijpen. Duidelijk dat die er niet mee ingestemd had. Agenor, zou zijn plan met plezier laten door gaan. het was toch de zelfde weg. Zo wel naar de koning als naar de raad. Hij lachte even. De koning zou er waarschijnlijk samen zijn met de raad. Hij zou die mannen hun gezicht wel willen zien. Snel schreef hij verder. Terwijl hij wilde lachen, van plezier. Eindelijk weer wat actie, waarbij hij wel een schakelaar kon spelen. Dan ook nog wel een belangrijke. Hij rolde de rollen op. Op allebei zette hij zijn zegel er op. Hij legde ze voor zich. Even bleef hij er op staren. Neen hij mocht geen twijfels hebben over deze gebeurtenis. Neen hij zou ook geen twijfels hebben. Misschien kon hij de jager een hint geven. Maar misschien was dat ook niet het beste idee. Hij was ook niet zo goed in hints geven. Dus hij zou bij zijn eerste plan moeten blijven drijven. Hij schoof de brieven vooruit en gleed naar achteren in zijn stoel. Zijn handen in elkaar gevouwen. Alsof hij aan het bidden was. Hij keek de jager even aan. Hij wenste dat er nu iemand zou komen om wat tijd te rekken. Het mocht iedereen zijn. Zelfs een man die hem wilde vermoorden. Het kon hem dan niets schelen. Maar tijd was nu een belangrijk deel. Waarop hij moest letten. ”Ik wil uw bedanken voor uw harde werk. Ik weet dat het niet altijd even gemakkelijk moet zijn…” Sprak hij weer. Even had hij het gevoel tegen een muur te praten. Omdat de man dood leek en hij kon niet eens in de ogen van de man kijken. Niet dat, dat het belangrijkste was. Neen dat was het zeker niet. Hij moest nog altijd vertellen waar dat deze brieven naar toe moesten. Hij probeerde de juiste woorden te vinden. Misschien kon hij wel even over koetjes en kalfjes beginnen te praten. Maar dan zou hij zelf op een kalf beginnen te lijken. Ook al was hij een eerlijk en vriendelijk man. Hij had ook niet graag dat mensen de verkeerde gedachten over hem hadden. Zeker niet een grijze jager die een belangrijke rol had gepeeld en waarmee de raad nu een gevaarlijk spelletje begon te spelen. Een spel waarvan ze zeker niet zouden worden gespaard. Ergens diep in hem, kon het de baron niets schelen wat er met de raad gebeurde. Neen die mannen mochten verdwijnen. Een nieuwe goede raad zou dan worden verkozen. Nieuwe en betere mensen die trouw en respect voor de koning zouden hebben. Ja zeker. Hij lachte even. ”Nou ik hou u maar beter niet te lang meer op.” Begonnen zijn woorden. Die snel genoeg zouden moeten verder gezet worden.

Hij bleef rustig staan, afwachtend op wat de Baron zou gaan zeggen, of zou gaan doen. Hij bleef er dit keer met zijn gedachten bij, hij moest goed opletten wat er zou gaan gebeuren. Of hij de Baron vertrouwde, daar was hij eigenlijk nog niet over eens met zichzelf. Hij vertrouwde hoge heren en vrouwen niet zo snel. Hoge adel speelde meestal een spelletje met je, dat had hij als klein kind al geleerd. Daarom verdacht hij de raad en de koning ervan dat ze een spelletje met hem aan het spelen waren. Hij zag de Baron hem wel afwachtend aankijken, alsof de Baron serieus antwoord van hem verwachte. Door het donker waren de zwarte pijlen niet goed zichtbaar, anders had de Baron het misschien al wel eerder geweten. Alleen hij droeg de gevreesde nachtzwarte pijlen, de meesten hadden een mengelmoes van kleuren, maar geen enkele had van die zwarte pijlen als hem. De Baron deed er wel heel lang over om te besluiten wat die moest doen. Hij begon zich af te vragen wat er in de brief stond waardoor de Baron aan het twijfelen was, waren ze hier dan echt een spelletje aan het spelen? Ergens vroeg hij zich af hoe de koning hiermee akkoord had kunnen gaan, hij had Agenor niet ingeschat als iemand die spelletjes met je speelde, misschien was dit dan voor het eerst dat hij iemand verkeerd had ingeschat.
Het duurde niet lang voordat hij de Baron zag bewegen. Blijkbaar had de Baron door wie hij was, degene die niet sprak. De Baron had door dat hij akkoord ging met de opdracht, zonder dat hij ook maar iets zei of deed. Hij zag hoe de man een perkament rol pakte en er op begon te schrijven. Hij hoorde het rustgevende geluid van het schrijven van de punt van de veer op de rol. Dat de man goed kon schrijven, dat kon hij wel zien aan de halen die de veer maakte. Wat de man schreef, dat wist hij helaas niet. Soms zou hij willen dat hij door de ogen van Sagitta heen kon kijken, de vogel zat namelijk op de vensterbank, en keek nieuwsgierig naar de Baron en naar het stuk perkament.
Hij zag hoe de Baron opnieuw een stuk perkament pakte. Hij bewoog zich niet, maar hij had sterk de neiging om zijn wapens vast te pakken. Dat iemand 1 rol schreef, dat kon nog wel. Maar bij twee rollen werd hij toch wel argwanend. Wat had dit te betekenen. Maar hij bleef zwijgen. Hij zei geen woord. En als hij het later toch niet vertrouwde. Dan kon hij alsnog de brieven openen, en daarna de boodschap lezen. Hij keek even naar het zegel van de Baron, die zegel had hij ook in een van zijn zadeltassen zitten, dus de zegel opnieuw maken, dat was gemakkelijk om te doen. Hij zou straks voor een keuze staan, maar het had niet veel zin om de Baron te gaan bedreigen, nee. Misschien zou hij dat doen, als hij er achter kwam, dat de Baron ook een spelletje met hem speelde. Maar voor dit moment, zou hij het maar gewoon zo laten. Waarvoor de brieven waren, dat wist hij nog niet, dit keer maakte hem dat niet zo veel uit. De Baron zou hem vast wel vertellen voor wie de brieven waren, en of hij nog iets anders moest doen. Hoe hekel hij hier ook aan had, deze keer zou hij maar het bevel van de Koning opvolgen. Want ergens anders belanden, daar had hij nou ook geen zin meer in. Hij bleef naar de Baron kijken, en zag dat de man na een kleine pauze weer verder scheef, nog sneller dan daarvoor.
De geluiden van het perkament dat werd opgerold verbrak de stilte. Hij zag hoe de Baron zijn zegel op de rollen drukte en ze voor zich legde. Hij bewoog zich niet. De Baron leek naar de perkament rollen te staren, alsof de Baron er iets in had gezet, wat de Baron zelf aan het twijfelen bracht, dit voelde niet goed aan om te doen, maar toch zou hij de rollen naar hun adressen brengen. De Baron bewoog weer, hij zag hoe de rollen naar hem toe werden geschoven. Hij bleef even stil staan, afwachtend of de Baron nog iets zou doen of zeggen. Toen die dat niet deed pakte hij de rollen van het bureau van de Baron af. Hij borg de rollen op, in het zelfde vak als waar eerst de rol voor de Baron had gezeten. Gelukkig stonden op de rollen, aan wie ze gericht waren. Heel even bleef hij nog staan, hij had een voorgevoel dat de Baron nog wat wou zeggen. ”Ik wil uw bedanken voor uw harde werk. Ik weet dat het niet altijd even gemakkelijk moet zijn…” hoorde hij de man zeggen. Zoals altijd bleef hij zwijgen, Misschien wou de Baron zelf nog vertellen naar wie de brieven moesten, maar dat stond al op de brieven. Er was geen reden meer om nog langer hier te blijven. Hij had de woorden van de man wel gehoord, maar trok zich er niet veel van aan. De Baron had geen enkel idee hoe het was om een jager te zijn. Alleen jagers wisten hoe hard het leven was. Ook al was hij nog best jong, hij had de zin van het leven al lang geleden geleerd, net zoals de pijn en leed die het veroorzaakte. En toch, hij nam levens zonder te aarzelen, maar met het doel, om andere levens te redden of te wreken. Hij hoorde de Baron even lachen en toen zeggen: ”Nou ik hou u maar beter niet te lang meer op.” Dat waren de woorden van de Baron. Dat waren de woorden die hem het recht gaven om te vertrekken, en dat zou hij ook doen. Sagitta vloog weg. Misschien wou de Baron nog wat zeggen, maar de woorden die gezegd moesten worden, die waren gezegd. Een wolk gleed voor de zon, er viel duisternis in de kamer, die duisternis gebruikte hij om te verdwijnen. Hij ging op in de schaduwen, en nog voordat de wolk weg was voor de zon, was hij al weer uit de kamer verdwenen. Alsof hij daar nooit was geweest. Het enige wat op zijn aanwezigheid had geduid, was de brief die op het bureau van de Baron lag. Hij daalde de trappen af, terug naar Danger. Hij schoof zijn voet in de beugel en steeg op. Hij spoorde de kleine pony aan in galop. Toen de wolk verdween voor de zon, was er geen spoor meer te vinden van de jager. Hij was al weer terug op weg, op weg terug naar de koning, en om er achter te komen, welk spel de raad met hem speelde. Ze reden de horizon tegemoet.

You can’t catch him
He’s free,
He goes everywhere
And cares about no one.

1147 woorden

Niets dan stilte. Dat was het enigste wat er nu in deze kamer was. Alsof er niemand was. Zelfs hij was nu dood stil. Alleen zijn zachte ademhaling kon hij horen. Zijn zintuigen waren aan het slapen. Hij zocht naar woorden, om de jager hier langer te houden. Maar dat zou niet lukken. Hij wist dat hij genoeg woorden al had verspilt. Of meer zinloos gebruikt. De jager had hier niets aan. Zeggen voor wie de brieven waren. Tja dat had ook geen zin meer. Want de namen stonden al op de brieven zelf. Hij had ze er misschien beter niet op geschreven. Een donkere wolk gleed voorbij. Nou dit was het dan. hij wist goed genoeg, dat, dat de jager zou verdwenen zijn. Ja eenmaal de wolk weg was zou de jager hier niet meer staan. dan zat hij weer alleen, in zijn kantoor. Hoe hij zo zeker wist dat de jager zou verdwenen zijn. Nou ja hij kende Mystenia, en die had het zelfde al vaker gedaan. In het begin had hij echt gedacht dat het magie was geweest. Maar nu was hij ouder en wijzer. Niet altijd op de goede manier. Maar meestal kwam de ouderdom wel goed van pas. Langzaam verschoof de wolk. Geen jager te zien. Neen die leek opgelost te zijn in de schaduwen en was nu waarschijnlijk al weer lang uit het kasteel. Op weg om de brieven te versturen. Even ontspande hij zich. Sloot hij zijn ogen. Maar na enkele seconden schoot hij meteen recht. Hij had geen tijd om te ontspannen. Dit was een zaak van leven en dood. Hij schoot recht en met zware en snelle passen liep hij op de deur af. Hij trok het letterlijk open zodat de wachters recht schoten en hem verbaast aankeken. Hij keek gespannen naar hun en verhief zijn stem. Tot een dringend bevel.”Zoek Heer Myron, vind hem koste wat het kost. Zoek hem door heel het rijk. Het is een zaak van leven en dood!” Zo hard kwam het aan dat de wachters duidelijk niet goed wisten waarover dit ging en waarom het zo belangrijk was. Maar hoe konden ze het weten? ”Wat staan jullie hier nu te staan, verwittig iedereen en vind hem!” De wachters renden letterlijk weg. Zonder nog vragen te stellen. Myron, waar was hij. Hij wist dat zijn leerling niet makkelijk te vinden was. Meestal vond hij jou wanneer je hem nodig had. Maar nu voor deze ene keer moest hij hem toch vinden. Want hij was de enigste die hij met deze taak vertrouwde. Zelf zou hij ook wel willen zoeken. Maar het werk wachte op hem. Hij slofte weer naar binnen. Zijn spieren gespannen. Even begon hij te ijsberen in zijn kamer. Zouden ze hem op tijd vinden? Wat als ze hem niet vonden. Hij schudde zijn hoofd, en keek door het raam. Waar zou hij zich nu bevinden en zou hij nog in staat zijn de taak te volbrengen. Neen hij kende Myron, die zou niet opgeven wat het hem ook koste. Dat was zo verwonderlijk aan deze jongen. Die al veel had meegemaakt en nu bekend stond als een held. Niet alleen hier maar ook in het noorden. Ja zeker. Hij had veel geleerd op die reis en was nog sterker geworden. Hij schudde zijn hoofd en ging weer aan de tafel met de papieren zitten. Hij zuchte even en begon weer aan het werk. Ook al stonden zijn gedachten er niet naar. Hij las sneller en schreef ook wat sneller. Tja hij had geen tijd om het op zijn gemak te doen. Neen zeker niet, hij moest nog een hele stapel doen. Iets wat hij normaal al tegen op zag. Maar nu, u dat hij zo gespannen was, neen hij kon zich er niet van weerhouden. Als ze heer Myron niet snel genoeg vonden dan zou hij zelf wel gaan zoeken; Wat het ook voor hem koste. Maar hoe zou hij het aan de witte wolf uitleggen? Hoe zou hij dit nu weer op zijn schouders leggen? Hoe moest hij zijn oude leerling nu aanpakken? Neen hij was niet langer meer een leerling hij was nu meer een man geworden. Met die gedachten door zijn hoofd dollen werd het hoopje bladeren kleiner en kleiner. Terwijl de tijd voorbij streek en de jager veel verder uit hun bereik kwam. Maar als de jager weg zou zijn. Dan was zijn plan wel mislukt. Dus het was wel een zware taak. Misschien zwaarder dan de taak dat de jongen al had volbracht; Hij zuchte weer even. Want toen was er geen tijd limiet. Nu wel, en die begon langzamerhand steeds meer te spannen. Na een tijdje zou het knakken en was het al verloren. Hij zuchte even. Waarom had hij hier niet eerder aangedacht? Hij had geen idee gehad over het plan van de raad. Hij kon ze zelf wel moorden. Ze zelfs met blote handen aanpakken. Neen dit zou hij niet doen. Maar toch, als niemand anders het deed… Neen zo zou hij niet moeten denken. Zou hij geen respect moeten hebben voor zijn hogere en oudere. Maar deze oude mannen, waren al lang hun respect voor andere kwijt geraakt. Waarschijnlijk dachten ze nu ook al, dat ze hoger stonden dan de koning zelf. Gelukkig voor het land was het niet zo. Dat zou pas een hel zijn. Zijn hand greep naar het laatste blaadje. Deze keer deed hij het wat rustiger. Eindelijk zijn werk was gedaan. Hoeveel tijd was er verstreken? Hij stond net op toen hij geklop op zijn deur hoorde. Hij lachte. Dat kon maar één persoon zijn!

[Myron zal hier toch niet antwoorden en zal meteen een nieuw topicje maken met in het begin wat er hier gebeurt is ^^ (kort ik weet het)]