You can only get better by training(open)

Tikketiketik. Het geluid wat je hoorde van de regen die op de bladen neerkwam. Woesj. Het was de wind die voorbij vloog terwijl Kiara op Proud door het bosje liep. Het was al een tijdje aan het regenen en modderplassen begonnen zich te vormen in de donkere aarde. Het bos werd bedekt door bladeren waardoor de zon moeilijk door de bladeren heen kwam. Niet dat er nu zon was. Het was al avond en Kiara had net stevig ontbeten. Gelijk na het eten had ze Proud weer gezadeld en was weer verder gegaan met haar training. Het enige waaraan ze dacht, waren de woorden die haar mentor altijd tegen haar zei als ze weer eens geen zin had om te trainen. You can only get better by training. Je kan alleen maar beter worden door te trainen. Zei ze er dan altijd achteraan. Elke keer als Kiara daaraan terugdacht was een klein glimlachje zichtbaar op haar mond. Zo even snel als het glimlachje gekomen was, ging hij ook weer weg. Het was tijd om haar hoofd leeg te maken en zich te concentreren op haar doel. Ze keek naar een klein takje. Terwijl ze draafde op Proud om het takje heen pakte ze snel haar pijl en boog. Ze richtte even maar na twee seconde was de pijl al weg. Trrrrrr. Klonk het toen de pijl in de tak was geduwd en zich in de boom had gezet. Kiara knikte tevreden en schoot nog een pijl. Trrrrrr. Klonk er weer. Nu keek ze naar een ander doel. Ze zag een konijn lopen. Ze pakte razendsnel een pijl uit haar koker en wilde al schieten maar ze deed het niet. Net aan. Ze liet haar pijl en boog weer zakken. Ze ging niet op zo'n onschuldig dier schieten. Wat moest ze er dan mee doen. Ze had al gegeten. Stel je voor dat iemand aan het oefenen was met jagen en diegenen ging op haar schieten. Ze stopte haar pijl terug in de koker en haar boog ging ook weer terug op z'n plek. Door de regen besloot Kaila een kamp op te zetten en ze reed al weer weg van de trainingsplek.

Open voor iedereen die zin heeft;)

Het regende. Dat was het eerste dat hem opviel. Hij hield niet van regen. Pippin had altijd al een hekel een regen gehad. Laatst was het erger geworden. Toen hij in de regen naar het dorp aan de rand van het leen moest rijden. Hij was kletsnat toen hij er aan kwam en de jager had zich niet eens mogen opdrogen. Hij was onmiddellijk op zijn allersnelst terug. Volledig verzopen was hij thuisgekomen. Toch moest hij echt de deur uit. Hij moest nog een heleboel regelen. Het was tijd om zijn vaardigheden met messenwerpen weer eens te trainen. Eigenlijk moest hij ook nog oefenen met zijn technieken in messen tegen zwaard, maar hij had niemand waarmee hij kon oefenen. Pippin zuchtte weer en liep door naar de stal. Zijn paard leek ook niet echt blij met de regen. 'Het spijt me, maar we zullen toch echt moeten trainen. De jager besloot zadelloos te gaan en gebruikte het halster als teugels. Hij hoefde toch niks mee te nemen. Behendig ging hij op het dier zitten en spoorde hem aan. Pride ging onmiddellijk in galop. Pippin boog zich voorover en spoorde het dier aan tot Pride op zijn allerhardst ging. Hij was dol op dit. Uiteindelijk stopte hij bij de trainingsplek. Hij liet Pride stoppen en stapte af. Op dat moment Viel hem iemand op die wegliep. Die gene had een mantel van de GJ aan dus riep hij 'Wacht even' misschien zou hij met die jager kunnen trainen. Hij wachtte af of de jager zou komen en ondertussen speelde hij wat met de manen van zijn paard. Hij wachtte ongeduldig af tot het meisje zou komen.
Let niet op het lettertype

Net toen Kiara op Pride stapte hoorde ze een stem die naar haar riep. ''Wacht even'' Hoorde ze achter zich. Ze draaide zich om en zag daar een man staan die ook zo rond haar leeftijd was. Ze keek hem vragend aan en stapte nog even niet van Pride af. Ondertussen reed ze wel naar de man toe. ''wat is er?'' Vroeg ze terwijl ze naar de man keek. Hij leek niet erg groot aangezien zijn leeftijd maar zelf was ze ook kleiner dan hoort. Zelfs Pride, haar paard, was kleiner dan hij hoorde te zijn. Pride was al heel lang haar pony/paard. Hij was lichtbruin tot beige en viel niet erg op in de bossen. Ook hier niet. Verder had hij een witte ster op zijn voorhoofd en donkerbruine ogen waarvan Kiara vond dat er altijd een soort glinstering in scheen. Zelf had ze donkerbruin haar en ook vrij mager. Verder droeg ze natuurlijk het zilveren eikenblad, het symbool wat alle geslaagde jagers droegen. Bij Kiara kon je hem nu allen niet zien. Nog steeds keek ze met een blik naar de man van: Komt er nog wat van? Ze had geen zin om te lang in de regen te blijven staan tot hij op z'n antwoordt kwam

Hij zag dat het meisje omkeek, waarna ze op hem af kwam rijden. Hij keek naar d'r paard het was een mooi beest. "Wat is er?" vroeg ze. Het paard was wel klein en het meisje zelf ook best wel. Niet dat het veel uitmaakte, zelf was hij ook klein. Al zijn hele keven was hij de kleinste geweest van zijn vrienden. Die hij nu eigenlijk niet mee had. Soms voelde hij zich best eenzaam, maar ja, dat was nou eenmaal een van de minpunten van jager worden. Het paard van het meisje had een ster op zijn voorhoofd en bijzondere ogen. Plotseling drong het tot hem door dat het meisje iets had gevraagd. 'Ik wou vragen of we misschien even samen konden trainen.' Hij keek naar het meisje, ze was ongeveer zijn leeftijd. Daar zou hij best wel mee kunnen trainen. 'Trouwens ik ben Pippin, ene van de nieuwe jagers.' Hij had het zilveren eikenblad nog niet zo lang, toch voelde het al vertrouwd. Verder had hij niet zo veel spullen. Hij had wat nuttige spullen en zijn paard natuurlijk. Hij kon niet zonder de het mooie dier. Naam was niet speciaal maar toch mooi, het was een doorsnee paard afgezien van het feit dat hij erg harig was. Niet goed met andere paarden overweg kon en hij het zadel haatte. Bovendien had het dier bijzonder ogen waarvan je zenuwachtig werd als je er in keek. Dus al met al niet heel bijzonder. Zelf was hij ook niet echt opvallend, het enige wat opviel was dat hij klein was. Hij keek weer naar het meisje. Dit keer was hij aan het wachten op antwoord. Uit zenuwen begon hij wat met zijn mes te spelen. Hij wierp het in een boom en trok het weer uit de boom. Zo ging hij door, tot het meisje antwoord gaf.

'Ik wou vragen of we misschien even samen konden trainen.' Antwoordde hij. Kiara dacht er even over na. Ze was net klaar en was er blij om geweest aangezien het begon te regenen. Maarja aangezien deze jager nog moest trainen. 'Heel even dan, want eigenlijk was ik van plan om te gaan.' Antwoordde ze toen. Kiara had eigenlijk niet echt zin maar wat maakte het ook uit. Ze was helemaal niet gewend om samen te trainen met iemand. Ze wist ook niet echt hoe hij dat van plan was. Meestal schiet je pijl en boog en werp je met je dolkmessen. Soms wat zwaardbewegingen. Het verschilde iedere dag. ''Wat wil je beoefenen?' Vroeg ze terwijl e frunnikte aan mijn ketting. De ketting die elke grijze jager had, het zilveren eikenblad. Kiara had hem nou al ruim een jaar. Ook sinds ze Proud had, had ze in zijn dekje een eikenblad laten naaien. Ze vond het gewoon speciaal. Misschien konden ze zo wel ontdekken dat het een jagerspaard was maar dat was bijna altijd wel te zien. Ze waren niet al te groot en meestal ging een ruiter niet zonder zijn paard en je kon een grijze jager zo herkennen. Ze wierp haar blik weer op de man voor zich. 'Hoe heet je eigenlijk?' Vroeg Kiara.