who gave this to me?

Een zachte wind liet de witte wolken aan de nachtelijke hemel over de hemel glijden. Het was alsof die een onheilspellend verhaal vertelde en de donkere bergen hun kille uiterlijk nog kouder maakte dan die al was. Schaduwen bewogen voort op de zwarte gronden van dit gebergte. Een volle maan stond groot aan de hemel. Maar zelfs zijn licht kon geen vriendelijk gezicht geven aan deze plek. Alsof deze bergen voor altijd in de duisternis zouden gehuld blijven. Zelfs in klaar lichte dag waren deze bergen zwart en alles wat hier groeide was dor en droog. Weinigen waren dapper genoeg om de toch door deze bergen te maken. Die dat het toch gewaagd hadden waren nooit meer terug gekeerd. Maar door de schaduwen bewoog er een klein gestalte zich moeizaam voort. Hij sloop geruisloos over het zwarte gesteente. Zijn blik naar de hemel gericht. De angst in zijn donkere ogen was makkelijk te onderscheiden in het maanlicht. Het gestalte hijgde hevig, terwijl hij drukte tegen de rotswant en langzaam door zijn benen zakte. Zijn hand gleed langzaam naar zijn zij waar een steek wonde zijn krachten ontnam. Hij voelde het bloed stromen. Maar de man had geen tijd om te stoppen. Neen hij was net ontsnapt aan de enigste plek in deze wereld dat iedereen vreesde. Zelfs de mensen en wezens die er leefden vreesden die vervloekte plek. Waar alleen maar duisternis en dood heerste. Maar hij had kunnen ontsnappen en nu, nu werd hij gevolgd door Zoraf. Angst en pijn namen het van hem over, en ook al was hij nu voor even onzichtbaar door de schaduwen en zwarte gesteente. Hij moest een veiligere plek vinden. Hij moest naar de heilige stad zien te komen en zo snel mogelijk. Maar de reis zou nog maanden duren en als hij dit niet overleefde dan was heel hun wereld in groot gevaar. Langzaam kwam hij op adem. Heel zijn lichaam deed pijn, en zijn maag kromp ineen. Hij had de laatste maanden moeten zien te overleven op droog en oud brood. Met water uit de zwarte rivieren die door deze bergen liepen. Hij wist niet of hij het zou over leven. Maar misschien was dit wel zijn laatste kans en die moest hij zien te grijpen. Neen hij had geen tijd om te stoppen. Hier was hij niet veilig genoeg. Zeker niet voor wie of wat er achter hem aanzat. Zijn spieren protesteerden en in zijn gedachten schreeuwde hij tegen zich zelf het niet te doen. Maar de wil die hij had, was sterker dan de pijn van zijn lichaam. Half schokkend en slepend liep hij voort. Dicht tegen de rost wand, geplet. Hij bleef stil staan wanneer de schaduwen van de wolken even verdwenen. Neen geen risico nemen. Ze mochten en zouden hem niet vinden. Zijn ogen schoten heen en weer terwijl hij probeerde zich te concentreren op iets wat hij niet kon zien. Zijn blik was wazig door de tranen in zijn ogen. Neen hij zou niet veel verder kunnen lopen. Niet hoe hij nu was. Hij viel letterlijk voorover. Met een doffe klap kwam hij tegen de grond terecht. Het deed even het zwarte stof opwaaien. Zijn adem stokte weer en hij kon zijn lichaam nauwelijks nog bewegen. Was dit dan toch het einde. Hij had een kans, maar dan mochten ze hem niet vinden. Maar in zijn gedachten kon het hem niet veel meer schelen. Ook al zou hij het nieuws kunnen vertellen. Hoeveel verschil zou het maken? Hij voelde de wind over zijn lichaam glijden. Alsof die de man wilde beschermen voor wat zou komen. Hij hoorde een luide en angstaanjagende brul. Net op dat moment gleed er een grote donkere wolk over de maan. Zodat alles weer in duisternis was gehuld. Hij richtte zijn vermoeide en angstige blik weer naar de hemel. Waar er een grootte donkere schim aan de hemel verscheen. Je kon hem nauwelijks onderscheiden van de zwarte hemel. Maar je kon het gespierde en grootte lichaam wel zien. De kop met de vlijmscherpe witte tanden en de vurige rode ogen. Die naar hem opzoek waren. Daar was Zoraf. De even angstaanjagende gestalte die de draak bereed. De zwarte draak, ook wel bekend als de duivelsdraak. Die maar eens om de zoveel duizenden jaren werd geboren. De zelfde soort had voor de laatste grootte vernietiging gezorgd. Het was een zeldzame draak, en de persoon die er op reed was al even duister als het beest zelf. Dat was Zoraf, en de duivelsdraak had precies de zelfde naam als zijn meester. Want samen waren ze één. Was het daarom dat die jongen de uitverkorenen was geworden van de draak? Was het daarom dat het duivelse beest de jongen had gekozen? Omdat ze de zelfde naam deelden? Vragen waarop hij geen antwoord wilde. Ze waren zinloos. Maar door het aanblik, kwamen ze wel te boven. Een rilling gleed over zijn rug. Was dit dan toch het einde? Zou het lot hem bijstaan. Als dood bleef hij liggen. Hij volgde de donkere gestalte in de lucht. Ja ze waren op zoek naar hem. Ja ze kwamen van … Hij durfde de naam van die plek niet eens uitspreken. Wat voor zin had het ook. Die plek was vervloekt net als iedereen die er leefde. Net als die jongen die nu op de draak naar hem opzoek was. Hoe kon zo’n jong iemand de duistere heer zijn of worden. Hij wist niets van de jongen. Alleen zijn naam. Maar Zoraf, was uit het niets opgedoemd. Alsof hij jaren lang had zitten wachten. Het was alsof de man zijn laatste adem al had uitgeblazen. Alsof er echt geen hoop meer was en seconden leken minuten. Hij voelde zijn hart kloppen, het klopte alsof het bezeten was. Zou het zo meteen stoppen? Hoe voelde het om te weten dat dit het einde was? Hij kon er geen antwoord op vinden. Neen er leken geen woorden voor te zijn. Terwijl die er wel waren. Maar het waren woorden die nog nooit waren uitgesproken. Langzaam verdween het geschreeuw, de vuur rode ogen en de zwarte draak met zijn rijder. Hadden ze hem dan toch niet gevonden? Langzaam ontspande zijn lichaam. Er kwam een glimlach op zijn gezicht. Het leek te mooi te zijn. Hij voelde de kou van de grond. Het was alsof hij al lang geleden gestorven was, en dat alleen zijn geest over gebleven was en dit lichaam. Toch verliet een zucht zijn mond en een traan gleed over zijn wang. Het gaf een glinstering weer. Het enige lichtpuntje in deze plek. Zijn gezichtveld werd weer wazig en hij voelde zijn lichaam verslappen terwijl zijn ogen zich langzaam sloten. Zodat de man uiteindelijk in een slaap viel. Een slaap die zijn lichaam misschien zou genezen. Maar het kon ook een slaap zijn die juist het einde van zijn leven zou betekenen. Maar hij had geen keuze meer. Geen controle over zijn lichaam. Het enigste wat hij kon doen was de duisternis in gaan, waar hij al maanden geleden in was gekomen. Waar hij nooit meer helemaal van af zou raken. Maar een ding was zeker. Als hij terug wakker zou worden, dan zou hij zijn reis in alle veiligheid kunnen verder zetten. Dan zou hij zijn bericht kunnen versturen. Maar alles in zijn hoofd tolde. Hij vond een rust, terwijl alles rond hem verdween. Samen met hem de slaap ingetrokken. Angstig afwachtend op het moment dat hij wel of dan niet zou ontwaken.

Met een schok schrok hij wakker. Het boek dat hij aan het lezen was voor dat hij wakker werd nog stevig in zijn handen. Zijn blik was wazig en verward keek hij rond. Eerst wist hij niet zeker waar hij was. Hij droomde nog half. Maar al snel werd zijn beeld duidelijker en hij herkende zijn living. Hij veegde even in zijn ogen. Was hij gisteren avond hier in slaap gevallen? Usui kon zich herinneren dat hij aan het lezen was in het boek dat hij nog altijd vast had. Vermoeid zette hij zich recht. Legde het boek op de tafel die naast de zetel stond. De laatste dagen gebeurde het wel vaker dat hij in slaap viel in zijn zetel. Vaak was hij vermoeid. Maar altijd was het nog te vroeg om te gaan slapen. Dan begon hij maar een boek te lezen. Maar elke keer na een hoofdstuk of twee dommelde hij toch in. Dan werd hij in de ochtend hier weer wakker. Hij lachte, die droom. Wat voor een rare droom was dat wel niet geweest? Het was duidelijk dat hij veel te veel boeken las. Voor al fantasie boeken, met spannende verhalen. Hij zuchte, vandaag hoefde hij in elk geval niet in dienst te gaan. of toch niet zo ver hij wist. Het kon altijd zijn dat ze hem opriepen en dan moest hij wel paraat staan. Usui rekte zich eens goed uit. Hij kon al mensen buiten horen. Het leven was weer in het dorp. Even bleef hij zitten, luisteren naar al die verschillende stemmen. Sommige kon hij nog herkennen. Anderen had hij nog niet gehoord, of toch niet dat hij wist. Langzaam stond hij op en liep de keuken in. Het leek er op dat het een prachtige dag zou worden. Hij nam wat droog brood en at dat rustig op. Veel zin om een goed ontbijt klaar te maken had hij niet. Vandaag zou hij eens lui zijn. Toch voor zover hij kon. Nu het er toch op leek dat het een prachtige dag zou worden, kon hij net zo goed wat gaan wandelen. De bossen zouden nu wel mooi begroeid zijn. Daar zou hij ook wel rust kunnen vinden. Gaan liggen in het gras en gewoon naar de lucht liggen staren. Ja daar had hij wel zin in. Snel kleedde hij zich aan. Een losse zwart leren broek met, zwarte losse laarzen en een wit hemt. Daar zou hij het vandaag mee doen. Ergens was hij blij dat hij zijn harnas eens niet aan moest doen. Of een ander kostuum die zo deftig stond. De meesten waren alleen gemaakt voor het oog. Hij zuchte en liep naar buiten, hij sloot de deur goed achter zich. Eerst zou hou Freedom gaan halen. Maar die had ook wel eens een vrije dag verdient. Dus liep hij te voet richting het woud.
De wandeling zelf leek op zichzelf ook een geweldige ervaring. Hij kende deze wegen van buiten. Maar elke keer weer, had hij geen tijd om op de omgeving te letten. Nu hij rustig en op zijn gemak kon lopen., kon hij ook de schoonheid aanschouwen die er was. Het gras was zomer groen en de velden van de boeren lagen er ook gezond bij. Het bos kwam steeds dichterbij terwijl het ook wat warmer werd. Dus was hij blij dat hij de schaduw van de bomen had. De vogels zongen hun dagelijkse liet weer en het geluid ontspande hem. Waarom was het toch zo moeilijk om op dit alles te letten wanneer hij werkte? Waarschijnlijk omdat hij dan op heel andere dingen moest letten. Dingen waar hij zich dan zorgen over moest maken. Zoals het gesnik van mensen. Zijn ogen die tot dan even gesloten waren gingen langzaam open terwijl hij stopte. Het gesnik van mensen? Hij hoorde een zacht gesnik van een persoon. Hij concentreerde zich op het geluid en zachtjes liep hij door de struiken. Wie was er aan het huilen op een dag als deze? Het duurde even, maar het geluid werd sterker en langzaam aan kon hij een persoon zien. Zijn ogen trilden even terwijl hij naar het trillende meisje keek. Hij herkende haar, en hij kreeg een steek door zijn maag. Linde. De grijze jagers leerling die hij al eens eerder had ontmoet. Misschien moet hij zich er niet mee bemoeien. Maar het leek er op dat ze wel wat troost kon gebruiken. Zonder er verder nog bij na te denken, liep hij naar haar toe. Ze stond met haar rug naar hem toegekeerd en waarschijnlijk zou ze hem nog niet hebben opgemerkt. Zachtjes legde hij zijn hand op haar schouder. ”Linde?” Zijn stem klonk zacht en troostend. Één woord leek genoeg; woorden zouden nu niet nodig zijn. Die ene vraag zou duidelijk genoeg moeten zijn. Dus hij wachte, terwijl zijn groene blik vriendelijk blonk.