An dangerous shadow ~ Zasha

Het was al weer een tijdje geleden dat hij in dit dorpje was geweest, en dat vond hij eigenlijk prima ook, hij had het niet zo op dorpjes, veel te veel mensen bij elkaar. En daarnaast ook nog eens al die starende blikken. Maar helaas was het dit keer nodig. De laatste keer dat hij hier was geweest, was er nog een andere smid geweest, maar nu was er een nieuwe, degene die het werk van de oude smid over had genomen. Zasha. Hij had geen flauw idee hoe de smid zou gaan reageren op zijn verschijning, maar dat maakte hem niet uit. Hij had de smid nodig voor een klusje, eentje die hij eigenlijk niet aan iemand anders toe vertrouwde, maar hij had nu geen keus. Een andere smid zoeken was geen optie, hij wist dat Zasha aan was gesteld als de smid die de wapens voor het korps maakten. Toch was hij nog nooit op bezoek geweest bij de smid. Zijn wapens waren voor de rest prima in orde, daar ging het niet om. Het ging om een ander wapen, dat hem dierbaar was, maar nu toch echt een smid moest zien, omdat het anders fout kon gaan. En daar zat hij niet op te wachten. Hij klopte Danger even op zijn hals. Het paardje keek naar hem om met zijn trouwe ogen. Zacht spoorde hij Danger aan tot draf. Hij zou niet dwars door het dorp heen gaan rijden om bij de smidse te komen, nee hij zou erom heen rijden, gelukkig voor hem lag de smidse meer aan de rand van het dorp en niet er midden in, want dan zou hij grotere obstakels moeten overwinnen om die smidse in te kunnen gaan. Danger keek hem even aan terwijl het bruin harige beestje verder draafde. Danger wist dat er iets stond te gebeuren, want het bromde zacht, niet waarschuwend, eerder vragend. Hij aaide het paardje even over zijn hals heen. Het zou wel goed komen, en anders, tja hij zou Zasha niet veel keus geven. Hij keek even naar de lucht, de wolken die de blauwe lucht bedekte, de tijd van het jaar. Het einde van de zomer was inzicht, het zou niet lang meer duren voordat de herfst zijn intrede zou gaan doen. Herfst, de tijd ging toch zo snel voorbij. De tijd tikte weg als je in het zadel rondreed. Maar herfst betekende ook dat er meer werk aan de winkel was. Mensen gingen meer reizen, naar gebieden waar het warmer was, en daar komt ongedierte op af, veel ongedierte. Ze reden langs bomen heen, hier en daar waren er al donkere bladeren aan de bomen. Ook in de natuur begon de herfst zijn stempel te zetten. Hij keek weer naar het dorpje, wat dichtbij de bomen lag. In het bos waren geen burgers te vinden, en op dit moment was het maar goed ook, anders zou hij ze de stuipen op het lijf jagen. Hij reed verder. Het duurde niet lang voordat hij de smidse zag liggen. De geur van ijzer en staal dreef hem tegemoet. Hij liet Danger halt houden. Het paardje bleef doodstil staan terwijl zowel paard als ruiter naar het dorpje en de smidse keken. Hij wist dat als hij daar naar toe zou gaan, dat ze dan zichtbaar zouden zijn, en hij voelde er niet veel voor om zo open ernaar toe te rijden, je wist immers maar nooit wie er zich in de buurt bevond. Maar hij moest wel. Hij scande de omgeving, het geluk was dat de zon nog laag genoeg stond om lange schaduwen af te geven naar het dorpje toe. Er was een kans dat hij daar zou kunnen komen zonder dat ze werden opgemerkt. Hij steeg af. Danger zou niet mee kunnen, het paardje viel te veel op. Danger keek hem aan, het paardje vond het duidelijk niet gemakkelijk dat hij niet meer op zijn rug stond. Hij glimlachte even naar het beestje en aaide hem over zijn neus heen. Hij hield zijn hand op voor de neus van het paardje, het teken om te blijven. Danger leek te knikken en duwde daarna zijn neus tegen zijn hand aan. Soms verdacht hij het paardje ervan dat die het laatste woord wou hebben, net zoals nu. Opnieuw keek hij naar de lucht, hij zag Sagitta hoog in de lucht vliegen. De roofvogel genoot duidelijk van de vroege ochtendzon. Hij hing zijn boog over zijn schouder heen en liep naar het zadel toe. Hij gespte het pakketje los en borg het op in zijn mantel. Danger trok even aan zijn koker en de pijlen klikten even zacht. Twee dozijn dodelijke pijlen. Hij klopte het paardje nog even op zijn hals en begon toen naar het dorpje toe te lopen. De schaduwen gaven hem genoeg ruimte om onopgemerkt te blijven. Zonder problemen bereikte hij de smidse, nu alleen nog opzoek gaan naar de smid. Hij hoopte dat Zasha op dit vroege uur al in de smidse was. Meestal was een smid al vroeg op om al het werk te doen, maar je wist maar nooit. Misschien was deze smid anders, maar hij had de gok genomen. De meeste burgers waren al wel naar hun werk toe, of net op weg om naar hun werk. Wat mensen niet verwachten te zien, dat zien ze ook niet. Die regel gold altijd, en was vele malen de perfecte dekmantel geweest. De schaduwen die door de huizen werden afgeworpen waren perfect om in te schuilen. Hij bleef even stil staan toen er een groepje mannen de straat inliep. Hij bleef stil staan, en de mannen liepen voorbij zonder hem te zien. Als hij zich nu zou laten zien, zou er nog paniek toeslaan in dit dorpje ook, en dat had hij helemaal niet nodig op dit moment. Toen het groepje weer uit het zicht was, liep hij weer verder. Hij liep naar de smidse toe, het gehamer klonk al buiten de smidse. Hij had goed ingeschat. Toen de schaduwen even de straat bedekte stak hij over. De geur van ijzer en staal was hier vele malen sterker, maar het was hier ook donkerder. Geluidloos liep hij de smidse binnen, opgenomen door de schaduwen, onzichtbaar voor het oog. Hij liep verder door de schaduwen heen, tot hij de perfecte plek had, eentje waar niks lag dat de smid nodig zou kunnen hebben. Hij keek naar de persoon die bezig was, de smid, Zasha. De kilte sloeg toe in de smidse, ook al was het hier warm door het vuur. Als of de duisternis was binnen gekomen, de duisternis die hij was. Hij wachtte rustig af, totdat de smid zich af zou gaan vragen wie hier was. Geduld was iets wat hij meer dan genoeg had, en tijd had hij ook. Verborgen in de schaduwen bleef hij staan, terwijl de kilte sterker werd. De stilte was altijd degene die won.

Darkness rules everywhere,
It comes with silence,
Silence that can kill you,
Because he’s the silence..

1163 woorden.

In de schaduwen bleef hij staan, de smidse had genoeg schaduwen om zich in te verbergen. De kilte bleef toenemen. Ook al gaf het vuur waarin de smid smeedde een grote warmte af. Zijn kilte overwon. Het leek steeds kouder te worden, niet dat hij er last van had. Hij was aan deze kilte gewend, want dit was zijn kilte. Hij keek naar hoe de smid de materialen voor het zwaard smolt. Hij zag met wat voor een vaardigheid, maar ook met voorzichtigheid de smid bezig was met het nieuwe zwaard. Hij zag hoe de smid de materialen in de aparte mallen gooide en daar edelstenen indrukte. Hij bleef staan, hij wist wel hoe zwaarden werden gemaakt, hij was vaker in een smidse geweest, maar nog nooit bij deze man. Nouja, man. Het was eerder een jongen. Hoe oud zou die zijn? Zoiezo jonger dan dat hij was, dat was wel duidelijk. Deze jongen had nog niet het pijn en de leed van de wereld gezien zoals hij het had gezien. En ergens hoopte hij dat deze jongen dat ook niet zou zien. Maar meestal was dat vergane hoop. Als hij de kinderen uit de dorpen zag, wist hij dat op een dag zij aan het front zouden vechten om het land te beschermen. Dat was altijd al zo geweest, en dat zou ook altijd zo zijn. Hij keek naar hoe de smid tussen zijn werk met het zwaard in, nog wat pijlen maakte, hij keek naar de punten. Die waren duidelijk anders dan ze punten die op zijn pijlen zaten. Maar dat was ook wel redelijk logisch. De klank van ijzer op ijzer doorklonk terwijl de smid het zwaard in de goeie vorm sloeg. Hij keek naar hoe de smid het zwaard weer in het vuur duwde, blijkbaar om het nog even op te warmen, zodat de smid er nog wat dingen aan kon veranderen. Hij bleef gewoon toekijken, zonder kenbaar te maken dat hij hier was. Hij hoorde de smid praten, duidelijk tegen het zwaard. Wat een gewoonte. Maar hij nam het de smid niet kwalijk, zij als grijze jagers voerden meestal hele gesprekken met hun paarden, dat klonk gek, maar dat deden ze toch. Het was meer dat je vertrouwen had in je paard, dan om een andere reden. En natuurlijk was het soms prettig om te praten tegen je paard, die je dan aankeek alsof hij je begreep, tenminste dat had hij soms met Danger. Hij zag hoe de smid het zwaard in een bak met water stak, duidelijk was daarmee het zwaard af. Nu miste natuurlijk nog de schede, en het slijpen van het zwaard, een van de belangrijkste dingen. Hij zag hoe de smid een schede pakte, duidelijk was dat de schede van hout was. Wat ging de smid daar nou mee uitvoeren? Maar het antwoord kwam snel toen de smid brons over de schede heen liet gaan. Het was typisch iets voor deze streek van het land om houten schedes te nemen met brons overgoten. Het duurde niet lang voordat de smid het zwaard begon te slijpen, maar ook dat gaf niet licht genoeg om de hele smidse te verlichten, waardoor hij nog steeds in de schaduwen stond. Hij bleef staan waar hij stond, het was eigenlijk best ontspannend zo, om te kijken naar de smid, die nog niks doorhad. Hij zag hoe de smid opeens ophield met slijpen en twee hendels overhaalde. Hij volgde de bewegingen van de smid met zijn ogen, maar deed verder niks. Het principe van de mantel werkte alleen als je erin geloofde, en als je stil bleef staan, ook als je dacht dat de ander je al had gezien. Want meestal hadden ze dat niet. Het werd donkerder in de smidse. De twee hendels hadden ervoor gezorgd dat de ramen dicht waren gegaan, en ook de deur. Niet dat hij zich bedreigt voelde. Nee, hij zou hier zo uit weg kunnen komen, zonder dat de smid het zou kunnen merken, maar dat deed hij niet. Hij had de smid ergens voor nodig. En aan de deskundigheid waarmee de jongen net het andere zwaard had gemaakt, had hij doorgekregen dat deze jongen wel goed genoeg was voor de klus die hij in gedachten had. Hij keek weer naar de smid, en luisterde naar de woorden toen de jongen sprak: "Hallo? Wie is daar? Geen idee hoe je jezelf hebt kunnen verstoppen, maar je kunt nu wel tevoorschijn komen." Hij bleef staan, eigenlijk zou hij best een spelletje met de jongen kunnen spelen, maar dat deed hij niet. Misschien later, als hij de jongen niet ergens voor nodig had. Nu was het tijd om de jongen voor een van zijn doeleinden te gebruiken. Langzaam stapte hij uit de schaduwen. Het vuur van de smidse zorgde voor verspringende schaduwen, die hem alleen maar onduidelijker maakte. Niet dat hij van plan was ook maar één woord te gaan zeggen. Want wat de burgers dachten, was dat hij niet kon spreken, en dat vond hij prima zo, hij had zelf de geruchten een handje geholpen, meer omdat mensen hem dan met rust lieten, en het werkte alleen maar meer mee aan de andere verhalen, over de jager zonder gezicht. Hij liep dichter op de jongen af, zijn blik was gevestigd op de jonge smid die vlak bij het vuur stond. Hij zou de jongen niks doen, tenminste niet zolang de jongen trouw was aan de koning. En niet de geheime technieken om jagers messen te maken doorvertelde aan andere smeden of mensen. Hij stopte toen hij bij de tafel stond. Zijn gezicht zoals normaal verborgen in de schaduwen. De vierentwintig pijlen staken boven zijn ene schouder uit, boven de andere schouder de punt van zijn boog. Hij keek naar de smid en volgde nog steeds alle bewegingen van de smid. Hij had weinig zin om de punt van dat nieuwe zwaard op zijn keel gericht te krijgen. Heel even bleef hij staan. Hij had geen jagers spullen nodig, die waren verder tiptop in orde. Nee, dit ging over iets heel anders. Hij klikte het pakketje los en haalde het onder zijn mantel vandaan. Hij wikkelde de doek ervan af en legde het toen op tafel neer. Het was een zwaard die gestoken was in een schede. De schede bestond niet zoals anderen uit hout met een laagje brons eroverheen, nee, deze schede was van licht metaal gemaakt, maar zo dat de schede het zwaard niet beschadigde. Er zaten maar weinig versieringen op de schede, maar wel in detail. Het gevest van het zwaard was zwart. Hij zette een stap terug. De smid mocht zelf maar het zwaard uit de schede trekken, aangezien hij niet al te dreigend over wou komen. Niet dat de smid ook maar een idee zou kunnen hebben van welk verhaal er achter het zwaard zat. Het zwaard was gemaakt op dezelfde manier als dat grijze jagers messen werden gemaakt, de vorige grijze jager smid had samen gewerkt met een andere smid om het te maken. Het ijzer van het zwaard had een ijzerblauwe kleur. En als het zwaard getrokken zou worden, zou dat zichtbaar zijn, net zoals de inscriptie die boven aan het blad stond: The shadow. Maar dat zou pas zichtbaar worden zodra de smid het zwaard zou trekken. Hij wist dat er bijna geen zwaarden op de grijze jager manier werden geslagen, omdat ze daardoor veel sterker waren. Hij wachtte rustig af, het zwaard had een onderhoudsbeurt nodig, en helaas kon hij die niet zelf aan het zwaard geven, dat was de enige reden dat hij hier was.

His history is forgotten,
The one he ones was,
Doesn’t exist anymore,
But still, he’s dangerous..

1278 woorden.

Terug getrokken in de schaduwen bleef hij staan. Niet dat hij het erg makkelijk vond om the shadow in de handen van de smid te zien, maar hij had geen andere keus. Hij wist dat er een stukje uitwas, en dat het voor een scheur zou kunnen zorgen, niet dat dat zo snel gebeurde in dit zwaard doordat het anders was gesmeed, maar toch. Liever het zekere voor het onzekere. Hij had gezien hoe de smid naar het zwaard had gekeken, duidelijk met een kennersblik. Het leek erop dat de smid tot de conclusie was gekomen dat dit geen sierzwaard was. Nee, dat zwaard was verre van dat, maar dat hoefde de smid niet allemaal te weten. De smid hoefde niet te weten wat het zwaard allemaal had gedaan. Het zwaard zou wel in de boeken staan doordat het op de jagers manier was gesmeed, maar hij wist ook dat er niet bij stond wie de drager van het zwaard was. Gelukkig voor hem, wisten maar enkelen dat hij kon spreken, en deze smid was daar niet een van. Dus als de jongen vragen zou gaan stellen, dan zou hij zich kunnen omhullen in zwijgen, zoals hij altijd deed. De jongen was er gelukkig wel voorzichtig mee, als dat niet zo was geweest, dan had nu al zijn mes op de keel van de jongen gestaan. Met dat zwaard moest je voorzichtig zijn, als je je hoofd niet wou verliezen. "Is dat... Nokon No Kage? Ja, het moet wel..." hoorde hij de smid mompelen, fijn, de jongen wist duidelijk welk zwaard die in zijn handen had. Dat zou nog wat worden. De smid pakte een doekje en begon het zwaard te poetsen. Rustig bleef hij toekijken, tot nu toe had de smid nog niks gedaan wat hem tegen stond. En dat was voor het leven van de smid maar goed ook. Normaal zou Zasha niks te vrezen hebben gehad, van een normale jager die voor nieuwe spullen kwam, maar helaas voor Zasha, was hij geen normale jager, en kwam hij niet voor nieuwe spullen. Hij kwam alleen voor de reparatie van het zwaard, en dat zwaard was zeer geliefd. Dus één fout met het zwaard, en dat zou grote gevolgen hebben voor Zasha. En op dat moment zou hem het niks kunnen schelen dat de smid de smid van de grijze jagers was, hij zou met even veel gemak een pijl door hem heen jagen als door een rover heen. De sfeer was nog steeds kil, maar hij was er al lang aan gewend, omdat de kilte hem altijd vergezelde.
Hij zag hoe de smid het zwaard even wat boog, als het zwaard nu zou breken, zou hij de smid wat doen, maar hij wist dat het niet zou breken, daar was het te soepel voor. Zijn ogen volgde elke beweging van de smid, hij wou zeker weten dat de smid niet iets anders met zijn zwaard deed. De smid liep even weg en kwam terug met de twee metalen die voor de blauwachtige kleur zorgden. Het was duidelijk dat de smid er iets van smolt, waarschijnlijk het missende stukje uit het blad. Het leek erop dat de smid het stukje tegen het gaatje aanduwde, en daarmee het blad weer heel maakte. Hij wist dat dit pas het begin was van de beurt die het zwaard moest ondergaan. De smid bedekte de krassen die erop zaten met een klein laagje en stopte het zwaard in het water om het af te laten koelen. Dit was het grove werk, nu moest de smid veel voorzichtiger te werk gaan, aangezien het nu op detail werk aan zou komen. Het zwaard was altijd perfect in balans geweest, dus alles wat de smid eraan zou doen, moest er ook weer voor zorgen dat het zwaard in balans was. "Ik heb iets voor je..." zei de smid opeens. Hij keek naar de smid, maar bleef in de schaduwen staan. Hij wou eerst wel eens zien wat de smid voor hem had, voordat hij dichterbij zou komen. Hij keek naar de soort pijlen die de smid vast had. Het leken op pijlen, maar er zat een gaatje door de schacht heen, duidelijk dat daar het touw door heen moest. Hij keek daarna naar de boog die de smid te voor schijn haalde. De boog leek heel veel op de zijne, maar was iets kleiner. Hij hield er niet van om met andere bogen te schieten, "Als je ze wilt uitproberen, ze liggen hier..." zei de smid tegen hem. Dat was zeker het proberen waard, maar of hij die andere boog zou gebruiken? Hij liet zijn eigen boog nog op zijn rug hangen. En liep op de andere boog af en pakte die op. Hij bestudeerde de boog, die was duidelijk gemaakt door een smid en niet door een boogschutter, de boog was te zwaar om snel mee te kunnen reizen. Hij liet zijn vingers even over de pees heen glijden, die zat duidelijk strak gespannen, maar niet zo strak als die van hem stond. Hij pakte een pijl van tafel af. Iets verderop zag hij een doel staan. Met gemak trok hij de pees naar achteren en liet de pijl gaan. Met een doffe klop boorde de pijl zich in het doel. Hij schoot de rest ook af, met enkele seconden ertussen. Hij merkte dat de boog een kleinere terugslag had, maar ondanks dat, hadden de pijlen zich allemaal in het midden gevestigd van de verschillende doelen die er stonden. Hij legde de boog weer op tafel en liep toen op de doelen af. Met gemak trok hij ze eruit, omdat ze in doelen van stro zaten, en niet steen. Hij liep terug naar de plek waar hij de andere boog had gelaten en legde de pijlen weer neer. Hij hield er een vast en liet zijn vingers erover heen glijden, de pijlen waren duidelijk in evenwicht, maar wat zou er gebeuren als er een touw aanzat? Dan was de pijl niet meer in evenwicht, en niet elk touw was even zwaar. Hij schudde zijn eigen boog van zijn schouder af. De boog was groter dan die op tafel, maar zag er gevaarlijker uit, desondanks dat zijn boog geen versieringen hadden. Hij legde zo’n pijl van de smid erop en trok de pees naar achteren, hij liet de pees gaan, en de pijl stoof ervandoor, zelfs al was het zo donker in de smid, de pijl trof doel, en de klap klonk harder dan met die andere boog. In een hoger tempo dan de vorige keer schoot hij de pijlen af op de verschillende doelen. De inslagen galmden door de smid heen. De smid mocht dan veel verstand hebben van zwaarden, maar in bogen toch echt niet. De bogen van grijze jagers waren anders dan normale bogen, de smid had er duidelijk nog nooit een in zijn handen gehad. Hij hing zijn boog weer over zijn schouder heen en haalde de pijlen uit de doelen, weer allemaal in de roos, maar dit keer zaten ze er vele malen dieper in. Hij trok de pijlen eruit en liep terug. Hij legde de pijlen weer naast de boog neer. Hij keek weer naar de smid. Er waren nog een aantal dingen mis met de pijlen, maar hij zou niet praten.

Don’t underestimate
Them who guard this country
Don’t underestimate,
Their weapons..

1223 woorden.

Nu moest het zwaard nog verhit worden zodat hij het wat harder kon maken. Ook moest hij nog een paar kleine dingen vervangen. Hij had tijdens het poetsen en buigen gemerkt dat er wat zachtere plekjes waren, en die moesten vervangen worden. Dus pakte hij het zwaard, droogde het af en stopte het in het vuur. Ineens hoorde hij een knal. En nog één. Hij keek even om naar Leonoor en zag toen dat hij de pijlen aan het afschieten was. Snel focuste hij zich weer op zijn werk. Daarna hoorde hij nog hardere knallen. Hij keek weer op en zag dat Leonoor met zijn eigen boog aan het schieten was. Hij zag ook dat de pijlen niet precies deden waar hij ze voor gemaakt had. Als ze goed gewerkt hadden, zouden ze dwars door het doelwit gegaan moeten zijn. Maar dat gingen ze ni- Hij vloekte binnensmonds toen hij zijn handen brandde. Snel trok hij het zwaard uit het vuur en focuste zich daar weer op. Het zwaard was iets te dik... Hij pakte zijn hamer en maakte hem weer wat platter. Daarna strooide hij er een soort vreemd poedertje overheen. Het was een donkerblauwachtig poedertje. Dit zou het veer harder moeten maken. Daarna deed hij het zwaard in het water om het snel af te laten koelen. Ineens moest hij glimlachen. Hij mocht dan wel slecht met bogen zijn en niet perfect met pijlen, hij zou dit zwaard perfect repareren. Vastberaden ging hij verder werken. Voorzichtig vulde hij zelfs de kleinste krasjes met wat van het gesmolten metaal. Daarna koelde hij het weer even af. Hij droogde het zwaard weer af en poetste het weer even. Daarna goot hij een klein laagje metaal over de krasjes. Snel deed hij het in het water om het af te koelen. Het snelle afkoelen was belangrijker om het wapen harder te maken en om tijd te besparen. Daarna ging hij het wapen slijpen. Er moesten nog een paar dingen aan gebeuren, maar het meeste was gedaan. "Je hebt een heel sterk zwaard..." complimenteerde hij de jager, het gerucht dat hij niet kon praten negerend. Daarna stopte hij met het slijpen en zette het ergens neer waar er veel rook van het vuur op kwam. Dat was belangrijk om bij zwaarden te doen, zo werd het staal nog sterker. Hij ging zitten bij een bureau en paste een paar aantekeningen aan over de pijlen die hij had geprobeerd te maken. Daarna ging hij een paar bladzijdes verder in zijn notitieblok en maakte nog een paar berekeningen over een andere soort pijl. Deze soort was zo gemaakte dat hij na een paar meter naar rechts of links ging. Naar boven werkte hij alleen niet, door de zwaartekracht. "Als dat de zwaartekracht is, en dat het gewicht van de pijl..." mompelde hij terwijl hij nog wat aanpassingen maakte. Ineens stond hij op en liep naar een kast. Hij opende een la en pakte een pijl met een soort buiging. In de punt was die het grootste. Hij liep weer terug naar zijn bureau en paste nog wat dingen aan. Daarna herinnerde hij zich het zwaard en legde de pijl weer neer. Snel liep hij naar de plek waar het zwaard lag en draaide het zwaard om. Rustig liep hij weer naar zijn bureau en ging zitten, waarna hij nog andere aantekeningen aanpaste. "Hm... Alweer het probleem met het afschieten..." mompelde hij terwijl hij een hele boel aantekeningen verbeterde. Geërgerd gaf hij het weer even op. Hij liep naar het zwaard toe en pakte het op. Daarna liep hij naar Leonoor toe. "Je moet even testen of hij in evenwicht is. Waarschijnlijk niet, maar ik wil weten hoe erg niet..." zei hij terwijl hij vergat dat hij 'niet kon praten'. "Eh, schud je hoofd als het heel erg is en knik als het niet zo erg is, oké?" Hij gaf Leonoor zijn zwaard weer en keek toe, wachtend op een antwoord.

In zijn ooghoeken had hij wel opgemerkt dat de smid zijn vingers had gebrand toen die niet oplette. De smid had duidelijk even niet goed opgelet. Het was nu al wel duidelijk dat de smid daardoor iets fout had gedaan. Hij zou de smid echt wat doen als die zijn zwaard had verpest. Hij had gezien hoe de smid in een reflex het zwaard uit het vuur had getrokken. Je moest nooit, maar dan ook echt nooit een zwaard zo uit het vuur trekken, dat zou de metalen uit zijn verband trekken. Hij had de smid wel horen vloeken toen die zijn handen had gebrand. Hij zag hoe de man een hamer pakte en het zwaard wat platter maakte. Toch kon hij zien dat de inscriptie niet aangetast was, als dat zo was geweest, dan had hij de man echt wat gedaan. Er was niet veel wat hem tegen hield als die man het zwaard wat aandeed. Hij had de man wel zien glimlachen, alsof de man had bedacht dat die beter was met zwaarden dan met pijlen, en dat was waar ook. De pijlen hadden nog vele aanpassingen nodig. Maar daarvoor was de man een smid en niet een boogschieter. Hij keek naar hoe de man aan het zwaard werkte. Niet dat hij het al te fijn vond dat de smid aan zijn zwaard zat. Je wist maar nooit wat andere mensen met het zwaard konden uitvoeren. Het was altijd fijner om het zelf te hebben. Dan wist je zeker dat als er iets gebeurde, dat het je eigen schuld was. Hij bleef de bewegingen van de smid volgen. Hij zag hoe de man weer vastberaden aan het werk ging met zijn zwaard. De smid wist duidelijk niet dat die op de rand liep. De rand tussen leven en dood. Even gleden zijn ogen door de smidse heen, totdat hij had gevonden wat hij zocht. Daarna keek hij weer naar de smid. Hij zag hoe de man de kleine krasjes opvulde, dat was niet echt nodig, maarja, de smid deed het toch. Hij zag hoe de smid het zwaard afkoelde en het weer poetste. Hij kon zo al zien dat de smid een perfectionist was, en dat was maar goed ook. De smid wist duidelijk waar die mee bezig was. Maar dit was alleen het uiterlijk waarmee de smid bezig was. Hij wist dat de kern van een ander metaal was, hij was erbij geweest toen de smid het voor hem had gesmeed.
De smid nam het zwaard mee om het te gaan slijpen. Hij keek naar de smid toen die sprak. "Je hebt een heel sterk zwaard..." complimenteerde de smid hem. Hij reageerde niet. Het was een sterk zwaard, gesmeed op een manier die alleen de oude smid had geweten, die niet op was geschreven in boeken. Het was duidelijk dat deze smid dat ook niet wist. Er waren maar weinig exemplaren op die manier gemaakt. Het leek op de grijze jager manier, maar was toch net iets anders. Hij bleef de bewegingen van de smid volgen met zijn ogen. Als de smid toch nog iets fout zou doen, zou hij nog steeds de pijl door de smid heen jagen. Misschien zag hij er nu ongevaarlijk uit, maar binnen een fractie van een seconde zou dat kunnen veranderen. De smid zette het zwaard bij het vuur neer, om het uit te laten harden. Daarna liep de smid naar een bureau toe, het was duidelijk dat de smid bezig was met de pijlen, aangezien de smid overal verschillende soorten pijlen had liggen, pijlen die anders waren dat de pijlen die hij in zijn koker had, of de pijlen die de andere hadden. Pijlen met aanpassingen. Sommige totaal onnodig, andere die misschien later nog wel handig uit konden pakken. Hij hoorde de smid tegen zichzelf praten. . "Als dat de zwaartekracht is, en dat het gewicht van de pijl..." mompelde de smid, duidelijk verdiept in zijn hersenspinsels. Niet dat hij de man kwalijke nam dat die terwijl het zwaard stond uit te harden wat anders ging doen. Dat was beter, dan dat de man hem steeds aan had lopen staren, nouja, naar de plek waar hij zou kunnen staan.
Ineens stond de smid op en liep naar een kast, de smid haalde er een pijl uit, een pijl met een soort buiging erin, niet dat hij er erg op lette, maar toch viel het hem op. De smid ging weer zitten en begon met sleutelen aan de pijl. De smid kwam weer overeind en liep naar de plek waar het zwaard stond en draaide het zwaard om. De smid liep weer rustig terug naar zijn bureau en ging weer verder met aantekeningen. Hm... Alweer het probleem met het afschieten..." mompelde de smid terwijl die weer verder ging met driftig aantekeningen maken. Na een tijdje leek de smid het op te geven en liep naar het zwaard toe. Hij zag hoe de smid het zwaard oppakte en er toen mee naar hem toeliep. De smid begon met praten: "Je moet even testen of hij in evenwicht is. Waarschijnlijk niet, maar ik wil weten hoe erg niet..." dat was ook een smid zeg, niet weten of een zwaard in evenwicht is. Maarja, de man wist niet hoe het evenwicht van het zwaard eerst had gelegen, dus dan was het te begrijpen. Hij keek naar de smid, die duidelijk nog ergens over nadacht. "Eh, schud je hoofd als het heel erg is en knik als het niet zo erg is, oké?" De smid leek over dat kleine dingetje nu pas na te denken. Soms waren mensen of heel dom, of heel vergeetachtig. Hij wist niet wat deze smid was, waarschijnlijk een mengsel ervan. Hij pakte het zwaard op, en liet even zijn vingers erover heen glijden. Hij pakte het gevest vast en liet het even ronddraaien in zijn hand. Hij stak toen het zwaard vooruit, de punt zakte iets naar voren toe. Het was wel duidelijk dat de punt iets te zwaar was. Hij legde het weer neer op de tafel. Hij had nog steeds geen antwoord gegeven, en dat zou hij ook niet gaan doen. Het vuur leek wat te doven, waardoor hij even verdween. Er klonk geklap van iets. Toen het vuur weer oplaaide kwam er uit het niks een grote roofvogel tevoorschijn uit de schaduwen. De vogel krijste even en zette toen zijn landing in. Het beest landde op de tafel, maar voordat iemand iets kon doen, sprong de vogel weer op en landde op zijn schouder. Hij keek niet om naar het beest wat nu op zijn schouder zat. Sagitta bleef zitten en staarde de smid aan met haar heldere oogjes. Afwachtend op wat de smid zou gaan doen.

When you think you’re save,
You realize,
That he’s there,
Ready to kill you..

1134 woorden

Hij zag hoe de jager het punt naar voren stak. Instinctief schuifelde hij een beetje opzij om het beter te kunnen zien. De punt leek iets te zwaar te zijn. Daar kon hij wel wat aan doen. Leonoor legde het zwaard op een tafel neer, maar gaf geen antwoord. Nou ja, had hij ook niet echt nodig. En deels had hij dit wel verwacht. Maar het zette hem wel aan het denken. Wat was er gebeurd waardoor hij nu niets meer zei? Hij wist een deel van Kzazrier’s geschiedenis, maar nog lang niet alles. Daardoor wist hij ook dat je persoonlijkheid voor een deel wordt bepaald door je verleden. Dus moest er wel iets met de grijze jager gebeurd zijn. Maar wat? Nou ja, hij zelf had ook zijn eigen geheimen in zijn verleden, dus hij wist dat hij het maar beter niet kon vragen. “Huh?” zei Zasha toen hij een geluid hoorde. Misschien was het Leonoor wel… Hij wist niet waar hij was, dus het zou kunnen. Maar toch… Ineens vloog er een grote roofvogel tevoorschijn uit de schaduwen. Die krijste nog even en landde daarna op Leonoor’s schouder. Deed dat geen pijn? Hij keek even naar de vogel, niet wetend wat te doen. Oh! Misschien was het wel net zoals met papegaaien! Misschien praatte de vogel wel voor hem! Nee, grijze jagers waren geen piraten. Bij lange na niet. Oh ja, hij moest het zwaard nog afmaken. Maar eerst… “Mooie vogel.” Zei hij. Bijna wilde hij vragen of ze hem konden eten, maar hij bedacht zich nog net op tijd, wat waarschijnlijk zijn leven redde. Hij opende zijn mond om te vragen hoe de vogel heette, maar sloot hem daarna weer, wetend dat hij geen antwoord zou krijgen. Daarna pakte hij voorzichtig het zwaard op en liep naar een werktafel. Hij keek even goed naar het handvat. Daarna begon hij wat meer van het speciale metaal te smelten. Terwijl dat aan het smelten was, ging hij het zwaard alvast voorbereiden. Daarna pakte hij het zwaard en liep ermee naar de plek waar hij het metaal aan het smelten was. Voorzichtig liet hij er een laagje overheen gaan. Toen het metaal op was, wat overigens niet erg veel was, moest hij wat preciezer te werk gaan. Hij pakte een weegschaal en wat meer van het metaal. Daarna pakte hij het zwaard vast om te voelen hoeveel er nog bij moest, zijn handschoenen bedankend voor hun protectie tegen de hitte van het pas gestolde metaal. Nu hij een ruwe voorstelling had voor hoeveel hij ongeveer moest gebruiken, begon hij te wegen. Het moest iets te weinig zijn bij het handvat zodat hij het nog wat kon slijpen. Hij zette wat gewichten aan de linker kant van de weegschaal en deed toen evenveel gewichten aan de andere kant om te controleren of hij het nog wel deed. Hij deed het nog prima, dus haalde hij de gewichten aan een kant weg en verwisselde een paar gewichten van de linker kant. Daarna begon hij stukjes metaal aan de andere kant neer te leggen tot het weer in evenwicht was. Hij pakte al de stukjes metaal en begon het te smelten. Zijn hand, gelukkig in een speciale smidshandschoen, greep het zwaard en begon voorzichtig en geleidelijk laagjes metaal aan het handvat aan te brengen. Toen hij besloot dat het zo genoeg was, liet hij nog even de laatste druppeltjes metaal erop vallen. Daarna liep hij naar zijn speciale werktafel voor het fijnere werk. Met een speciaal soort mesje begon hij de details weer in het handvat te brengen. Dat was weer iets waar hij heel goed in was. Hij had een soort perfect geheugen als het om handvaten ging. En alles wat messen ook hadden. Ja, messen maken, daar was hij pas goed in. Niet dat hij veel opschepte daarover, maar het was gewoon zo. Het was zo dat er ridders waren die een dodelijke situatie hadden overleefd door een mes te gebruiken dat hij gemaakt had. Dat gaf hem altijd een fijn gevoel. Voor het gemak vergat hij even dat er ook misbruik van wapens werd gebruikt. “En… Klaar. Zo goed als nieuw. Letterlijk. Nou ja, nog even testen of het balans nog wel goed is…” mompelde hij, meer tegen zichzelf maar hard genoeg voor Leonoor om te horen. Daarna bedacht hij zich ineens iets. “Wacht eens even… Wat doet die vogel hier? Ach, maakt ook niet uit… Zolang ie maar niet dingen omstoot vind ik het best.” Zei hij ineens. Niet dat hij dacht dat de grijze jager er zich iets van zou aantrekken als hij zou zeggen dat de vogel weg moest. Hij pakte het zwaard weer om het balans te controleren. Die was goed, al kon de voorkant wel wat lichter. Daar zou hij nu wat aan gaan doen. Hij liep naar zijn speciale slijpplek en begon het zwaard te slijpen. Hij sleep vooral op de plekken waar te veel staal zat. Dat kon namelijk nadelen maken bij gevechten. Een zwaard hoort zo licht mogelijk te zijn, of in ieder geval geen extra gewicht te hebben. Na een tijdje slijpen controleerde hij het gewicht nog een laatste keer. Die was goed zo, ongeveer. Het kleine beetje dat de punt te zwaar was, kon weer gebruikt worden om beter mee te steken. Het enige wat hij nu nog kon doen was het zwaard poetsen. En dus pakte hij een doekje, ging ergens zitten en begon met poetsen. “Ik ben zo ongeveer klaar nu… Behalve als er nog verdere wensen zijn.” Vertelde hij de jager. “Oh ja, ik heb nog wat spulletjes die ik wel mee kan geven… Als je dat wilt, tenminste.” Zei hij toen hij zich zijn ‘uitvindingen’ bedacht, waarvan de meeste overigens niet werkten. Terwijl hij op een antwoord wachtte, vergetend dat Leonoor niet praatte, keek hij naar de vogel.

Rustig bleef hij staan, Sagitta bleef op de tafel zitten, de vogel bestudeerde alle bewegingen van de smid. Het was maar goed dat hij de vogel mee had genomen, niet dat hij eigenlijk ergens naar toe ging zonder de vogel. Sagitta volgde hem overal, sommige jagers zouden hem voor gek verklaren dat hij een vogel bij zich had, maar Sagitta had haar nut al erg bewezen. In korte tijd was hij erg gehecht geraakt aan de vogel, en degene die de vogel wat aan wouden doen, die zouden kunnen verwachten dat ze er niet gemakkelijk vanaf zouden komen. Hij was erg beschermend over zijn dieren, zowel over Sagitta als over Danger. Hij had de smid wel verbaasd zien kijken toen die het geluid hoorde dat Sagitta had voortgebracht voordat de vogel was verschenen, de smid had toch moeten weten dat het met jagers nooit een normale werkdag was. ”Mooie vogel” hoorde hij de smid zeggen. Tja mooi was Sagitta wel, maar ze was ook gevaarlijk, hij grijnsde even van binnen toen hij terug dacht aan het moment dat Sagitta de vingers van de dode mensen opvrat die hij vlak daarvoor had vermoord toen die heer Usui aanvielen. Het was voor de meeste niet een prettig gezicht geweest, maar hij was heel wat gewend van de vogel. De vogel zou waarschijnlijk ook wel haar zinnen zetten op de vingers van de smid als die zou wagen de vogel iets aan te doen. Sagitta had iets met vingers opeten. Hij keek naar de smid die duidelijk wat wou gaan vragen maar zich toen bedacht. Hij zou toch geen antwoord geven. De vogel keek nieuwsgierig naar de omgeving, de vogel was nog nooit in de smederij geweest, hij kwam hier ook niet al te vaak. Hij had het niet zo op smids, vooral om het feit dat hij dan zijn wapens af moest geven. En heel graag gaf hij zijn wapens niet af, zijn wapens waren een deel van hem, en hij zorgde goed voor ze. De keren dat hij dus ook bij een smid kwam waren zeldzaam, en meestal alleen voor zijn zwaard omdat dat niet naar een gewone smid toe kon. Hij keek toe naar hoe de smid zijn zwaard weer oppakte. Hij gebruikte het zwaard niet vaak, maar als hij het gebruikte, dan moest het wel in goede staat zijn. Daarnaast was zijn zwaard een deel van zijn verleden, en ook al had hij dat laten gaan en afgesloten, hij zou het zwaard niet laten gaan. Daarnaast zou het zwaard nooit in een ander zijn handen mogen vallen. Als hij ooit dood zou gaan, zou het zwaard met hem mee het graf in gaan. De meeste mensen wisselden na zoveel jaar van zwaard omdat hun zwaard was versleten, maar dat zou met dit zwaard niet gebeuren, en hij zou het zeker niet inwisselen voor een ander.
Zijn ogen volgden elke beweging die de smid uitvoerde met zijn zwaard, hij wou niet dat de man zijn zwaard verpeste, hij wist dat de smid erom bekend stond dat hij perfecte en dodelijke grijze jager messen maakte, maar zwaarden waren toch net iets anders, vooral zijn zwaard. Hij keek toe naar hoe de smid een weegschaal gebruikte om het gewicht af te meten dat er nog bij moest. Zolang de man maar niet de inscriptie in het blad weg zou halen, zou hij het prima vinden. Hij bleef toekijken naar hoe de man wat metaal smolt en wat over het handvat heen goot, zodat het zwaard weer het goede gewicht kreeg. Hij bleef rustig toekijken en zweeg, de vogel bleef ook stil, hij wou niet dat de concentratie van de smid werd verstoort en die daardoor zijn zwaard verpeste, als dat zou gebeuren, dan kon de smid er zeker van zijn dat die de morgen niet meer zou zien. Zijn ogen volgde de smid toen die met zijn zwaard wegliep naar een andere tafel, hij bleef rustig staan, de smid was blijkbaar bezig de details terug te brengen in het handvat van het zwaard. Sagitta verplaatste zich van de tafel terug op zijn schouder en deed haar kop tussen haar vleugels in, de vogel leek te verdwijnen in de schaduwen zoals hij. ”En… Klaar. Zo goed als nieuw. Letterlijk. Nou ja, nog even testen of het balans nog wel goed is…” mompelde de smid, duidelijk meer tegen zichzelf dan tegen hem, maar toch hoorde hij het. De smid leek zich iets te bedenken. ”Wacht eens even… Wat doet die vogel hier? Ach, maakt ook niet uit… Zolang ie maar niet dingen omstoot vind ik het best.” zei de smid opeens. Sagitta haalde haar hoofd weer uit haar veren en kraste beledigend naar de smid, de vogel zou nooit expres dingen omgooien, maar de vogel dacht er nu duidelijk over na om wel expres dingen om te gooien, maar een blik van hem was genoeg om de vogel stil te laten worden en haar kop terug te steken in haar veren. Hij keek naar hoe de smid even zijn zwaard bewoog maar erachter kwam dat de voorkant te zwaar was. Opnieuw nam de smid zijn zwaard onderhanden. Hij bleef rustig toekijken, hij wist dat dit een lang en geduldig klusje was, en voor zijn zwaard had hij alle tijd in de wereld over. ”Ik ben zo ongeveer klaar nu… Behalve als er nog verdere wensen zijn.” zei de smid. Hij zweeg zoals gewoonlijk, verder hadden zijn wapens geen onderhoud nodig, niet op dit moment. Het enige wat hij wou was zijn zwaard terug in zijn schede en weer klaar voor wat hun te wachten stond. ”Oh ja, ik heb nog wat spulletjes die ik wel mee kan geven… Als je dat wilt, tenminste.” vervolgde de smid. De smid had het duidelijk over zijn uitvindingen, hij moest toegeven, sommige dingen waren geniaal maar miste perfectie. Sagitta haalde haar kop weer uit haar vleugels en kraste even, alsof ze daarmee antwoord gaf op de vraag die de smid Leonoor had gesteld, wat aangaf dat hij best wel wat mee zou willen nemen zolang het maar niet al te veel was.

The shadow and the bird
The one remains silent
While the other speaks,
Which one is real…

1031 woorden
Sorry dat het zo lang duurde voordat ik antwoorde, was het topic een beetje vergeten XD