Looking for information.

Rustig liet hij Danger ronddraven, nog geen dag geleden was hij nog in zijn huis geweest, en nu? Nu was hij al weer op weg. Zoals gewoonlijk had zijn paard weer gelijk gekregen, had de drang hun weer op weg gestuurd. Zoals gewoonlijk waren ze niet lang thuis gebleven. Nadat Mystenia weg was gegaan, had hij een paar uur geslapen, maar niet vlak nadat hij wakker was geworden en de ergste dingen aan kant had gemaakt, had Danger daar gestaan, met die blik in zijn ogen. En hij had direct geweten dat het weer tijd was. Toch was hij nog even thuis gebleven, hij had nog een aantal pijlen gehad die vervangen moesten worden. Niet zozeer de schacht of de punt, nee de pijlen. Op sommige was het bloed niet meer verdwenen, en hij had het bloed er niet meer uit kunnen krijgen, waardoor de pijlen niet meer nachtzwart waren, en iedereen wist dat het zijn handelsmerk was om totaal zwarte pijlen te hebben. Niemand anders had nachtzwarte pijlen, altijd zat er bij anderen kleur in de veren en had de schachten waren van hout kleur, maar die van hem niet. De schachten hadden de zelfde kleur zwart als de pijlpunten en de veren. Hij had de veren er één voor één afgehaald, en toen de nieuwe erop vast gezet, de pijlen waren nog steeds zo nachtzwart als eerst, en ze schoten nog net zo, het enige dat veranderd was, was dat ze weer nachtzwart waren. Zoals gewoonlijk waren zijn kokers weer gevuld, en toen dat klusje klaar was, pas toen had hij ingegeven op die blik in de ogen van Danger. Het had niet lang geduurd voordat hij Danger had geborsteld en had opgezadeld. Hoe lang de hengst de dag daarvoor ook had gelopen, de hengst was weer fit geweest. Hij was al lang weggeweest van het leen, het was maar weer eens tijd om een ronde te maken, en tot nu toe, was hem dat niet tegen gevallen. Hij had de laatste tijd een grote drang gehad om weer zijn pijlen af te schieten, om die door iemand heen te jagen, de laatste gebeurtenissen hadden ervoor gezorgd dat het leen iets wat saai was geworden. Toch, deze nacht, had voor wat leuke dingen al gezorgd. Even dacht hij terug aan een paar uur terug, toen het nog schemer was, hij had over het pad heen gereden, en zag hoe even verderop een koets werd beroofd. Eigenlijk zag het er best grappig uit, een dame en heer van hoge adel stonden buiten de koets, de dame ontdaan van haar sieraden, zelfs van de afstand kon hij zien dat de man zeer erg aan het zweten was. Hij had een paar mannen buiten bij de dame en heer zien staan, die moesten duidelijk ervoor zorgen dat die er niet vandoor gingen. Aan de bewegingen van de koets te zien, waren er een paar druk bezig met het doorzoeken van de koets. De beslissing was simpel geweest, ook al was het best wel eens leuk om te zien hoe de adel door normale mensen werden beroofd, in plaats van andersom zoals normaal was. Hij had zich uit het zadel laten glijden en was de schaduwen ingelopen, Danger was simpel gezegd bij de schaduwen van de bomen blijven staan. De mannen waren duidelijk niet gewend aan dit werk, want anders hadden ze wel meer mensen uitgezet om op de omgeving te letten. Hij was al dichtbij genoeg, hij had rustig de boog van zijn schouder afgeschud. Alle tijd van de wereld had hij voor dit klusje, dus hij ging zich ook niet haasten. Op het moment dat de rovers uit de koets waren gekomen, liep degene die duidelijk de leider was naar de dame toe. De man had een mes vast en porde die in de dame. Misschien moest hij toch maar even wachten, maar hij wist dat dingen snel uit de hand konden lopen.
Hij had de pees naar achteren getrokken, de nachtzwarte pijl had op zijn boog gelegen, het was een kwestie van seconden geweest voordat hij de pees had laten gaan. De pijl was van zijn boog afgevlogen, en met een dodelijk geluid zich gevestigd in de wand van de wagen. Hij had de kreten van schrik wel gehoord. Maar zoals gewoonlijk had hij zich daar niks van aangetrokken. Hij had zowel de adel als de rovers naar de pijl zien kijken, en op dat moment dat hun aandacht was afgeleid, was hij uit de schaduwen gestapt, op zijn boog had weer zo’n dodelijk pijl gelegen. Opnieuw waren er kreten van schrik geweest toen ze hem hadden gezien, zoals normaal was. En zoals normaal, had hij geen pijl meer af te hoeven schieten, de rovers hadden zich over gegeven. Een van de standaard dingen, waarbij je geen pijl meer fatsoenlijk door iemand heen kon schieten. Hij wist dat de baron van zijn leen, het natuurlijk beter vond als hij door niemand een pijl heen jaagde, maarja, het hoorde nou eenmaal bij het vak. Hij had geen spijt, geen geweten over de gene die al door zijn pijlen waren gevallen. Misschien niet natuurlijk, maar hij was opgehouden erom te geven en toen was het vanzelf verdwenen. Hij had simpel de mannen elkaar laten boeien met de teugels van de paarden, en zijn pijl uit de koets getrokken. Op dat moment was de koetsier terug gekomen op de rug van één van de koetspaarden, de man was blijkbaar hulp gaan halen. De man had ridders meegenomen. Het enige wat hij had gedaan was even naar de ridders gekeken, en toen had hij zich omgedraaid, zo snel als hij was gekomen, zo snel was hij ook weer vertrokken. Danger had op hem staan wachten, en hij had zich weer in het zadel gehesen, en had de hengst de sporen gegeven. Alleen waren ze de andere kant op gegaan, dan de weg waar de koets op stond. Hij had Danger gewoon de weg laten kiezen, hij vond het best. Tot nu toe had hij verder nog geen rover gezien of iets wat er op kon lijken.
Het gerucht had zich in de nacht al snel verspreid, de jager van het leen was terug, en hij zou aanpakken ieder die op zijn weg stond en ernaast. Danger trok even aan de teugels, om hem iets duidelijk te maken, wat? Dat wist hij nog niet, maar ergens had hij het idee dat hij er snel achter zou gaan komen. Even keek hij omhoog, er waren wolken die de maan verduisterde, het was duidelijk een donkere nacht, een nacht waarin hij zich thuis voelde, dit waren de nachten waarvan hij hield. Even zag hij de maan, en hij zag de schaduw ervoor, de schaduw van een vogel. Sagitta. Hij concentreerde zich weer op de bomen, hij hield er niet van om op het pad te rijden, dat was zo open. De wind blies zacht in hun gezicht. Opeens bromde Danger, hij wist genoeg. Hij klopte de hengst even op zijn hals en steeg af. De hengst stapte gewoon verder, maar drukte zijn hoeven dieper in de grond, niemand zou het verschil merken. Hij liep rustig door de schaduwen heen, de nachtzwarte pijl lag al op de boog, de pees nog niet gespannen, maar binnen een fractie van een seconde zou dat kunnen veranderen. Zijn humeur was al redelijk gedaald, dus degene die nu op zijn pad zou komen, die zou grote problemen hebben, hele grote problemen.

You never know,
When that arrow on the bow,
Appears,
And ends you..

1253 woorden.
Maakt niet uit^^

Hij liep rustig verder, de schaduwen gaven hem alles wat hij nodig had. Het was een van de weinige plekken waar hij zich thuis voelde. De pijl bleef rustig op de boog liggen. Hij zorgde ervoor dat hij niet op takjes stapte of iets wat lawaai kon maken, natuurlijk was het moeilijker om te zien waar je liep in het donker, maar hij was er wel aangewend, dus zo moeilijk was het na jaren van trainen niet meer. Hij wist dat Danger gewoon verder was blijven lopen, en een stuk verderop wel op hem zou wachten, wel zo dat die zou weten wanner zijn baasje in gevaar was. Niet dat hij verwachtte om iets gevaarlijks tegen te komen. En als dat wel zo was, tja, dan zou hij met gemak een pijl door de persoon heen jagen. Zoveel moeite had hij er niet mee, hij had al zoveel bloed aan zijn handen kleven, wat meer maakte hem ook niet uit, tenminste, zolang het onschuldige mensen waren. Hij had nog nooit een pijl door een onschuldig persoon de dood in gejaagd, en hij was ook niet van plan dat te gaan veranderen. Hij maakte geen geluid terwijl hij verder door de schaduwen heen gleed. Het was redelijk fris vannacht, desondanks dat de wolken een groot deel van de lucht in hadden genomen, en de maan voor een groot deel hadden bedekt. Het zou dus eigenlijk niet zo koud moeten zijn, niet dat het hem wat uitmaakte, zijn mantel beschermde hem toch tegen de kou, en Danger had een vacht die dik genoeg had. En Sagitta? De vogel haar veren beschermde haar vast wel genoeg, en anders zou de vogel wel naar beneden komen. Over de dieren en over zichzelf maakte hij zich geen zorgen, deze kou was nog niks met hoe het echt in hartje winter was, niet dat het lang zou duren voordat het winter zou worden. Maar voor dit moment maakte het hem niet veel uit, het was nacht, en op dit moment was dat alles wat telde. Nieuwsgierigheid, had het toch wel een beetje overgenomen, mensen wisten dat hij niet een jager was om mee te dollen, dus hij vroeg zich af wie zich op dit moment zou durven wagen in zijn leen. De enige die rond deze tijdstippen reisden, waren rovers, mensen die iets te verbergen hadden en grijze jagers. Hij kon niet echt bedenken dat mensen die iets te verbergen hadden nog rond dit tijdstip rond zouden reizen, mensen wisten dat hij alweer terug was, dus smokkel of iets dergelijks, zouden ze niet via deze grote routes doen. Rovers leek hem ook niet al te waarschijnlijk, maar je wist het maar nooit wat die mensen zich in hun hoofd konden halen. Soms dachten mensen omdat ze met een grote groep waren, dat ze automatisch zouden willen als het tot een gevecht aankwam, maar meestal waren mensen juist in een nadeel als ze in een grote groep waren. Je kon toch maar met één tegelijkertijd aanvallen als je in de verkeerde positie zat, en dan hing het totaal van je tegenstander af. En als het een grijze jager tegen een grote groep was, dan kon een jager al vele mensen uitschakelen, voordat die bij de jager waren. Dus een grote groep was helemaal niet zo voordelig. Voor grijze jagers, was een grote groep meer een soort grote schietschijf, waar je ook schoot, er ging altijd wel iemand dood. Niet dat dat de manier was waarop je moest schieten, maar toch.
Even bleef hij staan, toen de maan achter de wolken vandaan kwam, hij stond in de schaduwen van een aantal bomen, het was makkelijk dat de maan even tevoorschijn kwam, want daardoor kon hij duidelijk zien in welk stuk van het bos hij was. Het duurde niet lang voordat de maan weer door de wolken werd bedekt en hij weer verder liep. Hij wist dat hij dichtbij moest zijn, want anders, had Danger al niet zo ver van tevoren gewaarschuwd. De pijl lag nog steeds tussen zijn vingers in terwijl hij de boog vasthield. Het was voor hem geen probleem om ze zo vast te houden, en zo was het nog makkelijker om direct te kunnen schieten, dan dat je eerst een pijl had moeten pakken. Hij begon langzamer te lopen, iets zei hem dat hij dichtbij het gene was dat Danger had laten brommen. Hij luisterde even, maar de nacht zweeg, zoals het altijd deed. Weer liep hij wat verder, maar toen hoorde hij duidelijk geluiden. Hij bleef stilstaan, de bron was vlak voor hem, de schaduwen speelden een ingewikkeld spel op de grond, een spel wat niet te volgen was voor de meeste, maar wat voor de grijze jagers een kwestie van volgen en weten was. Het enige wat je moest doen om op te gaan in de schaduwen. De stilte werd doorbroken door een stem, die de volgende woorden sprak: 'Wees gegroet mede grijze jager ik wil je graag spreken.' De stem was op een rustige toon gesproken. Hij liep iets verder, en keek naar de rug van een persoon. Uit de woorden was wel gebleken dat het een jager was, maar op het eerste gezicht, kon hij niet bedenken wie het was. Het was donkerder geworden, het was nog niet gaan regenen, maar het was wel duidelijk dat het ging onweren.
Hij kwam dichterbij, en stopte toen bij de schaduwen. De wind kwam in zijn richting, dus het was niet mogelijk dat het paard hem had geroken. Hij zou zo zonder haast de persoon daar kunnen vermoorden. Maar iets maakte hem nieuwsgierig, de stem had mede grijze jager gezegd, en de mantel waarop hij keek, dat was duidelijk een grijze jager mantel. Hij had de geruchten wel gehoord over dat er een grijze jager met de naam Dante rondreed, en aangezien deze persoon hierzo, duidelijk niet wist in welk leen die was beland, was het wel duidelijk dat dit Dante was. Hij had wel rapporten gelezen over een jager die ergens anders op was geleid, op de grijze jager manier, maar dat die nooit officieel als jagers leerling was ingeschreven. Hij wou wel eens weten wat voor vlees ze hier in de kuip hadden, aan de wapens te zien, droeg de man een kruisboog, iets wat bij de grijze jagers veracht werd. Je was pas een grijze jager als je met een grote handboog overweg kon, en met de twee messen. Hij had geluidloos de boog gespannen, de boog was redelijk groot, en in het midden lag een zwarte punt die bijna niet zichtbaar was, doordat hij in de schaduwen stond, was hij niet zichtbaar. De kap zat ver over zijn gezicht heen getrokken, hij was een met de schaduwen. De punt van de boog was gericht op het hart van de man. Hij hield er niet van als er andere jagers in zijn leen aan het rondneuzen waren, vooral niet mensen die zich voordeden als jagers, maar nog niet het eikenblad hadden, laat staan of die bekwaam genoeg waren. Maar de man moest toch iets van een connectie hebben gehad met een grijze jager, want de mantels worden altijd bij het aftreden weer ingenomen. Om te voorkomen dat de mantels rond gaan zwerven. Niets maakte hem bekend. Hij hoorde zacht de donder rollen. Het was wel duidelijk dat het onweer door had gezet. Zijn aandacht bleef gericht op Dante, de nachtzwarte pijl was gericht op het hart van Dante, hij hoefde alleen de pees los te laten, en de man zou dood zijn, voordat die ook maar zich had kunnen bewegen. Hij hoorde weer donder, nu dichterbij en achter zich. Maar hij bleef rustig staan. Even werd de plek opgelicht toen de bliksem langs de wolken heen ging. Voor een fractie van een seconde was zijn silhouet zichtbaar. Rustig bleef hij staan, hij wist dat Danger gewoon zou blijven wachten, en als Sagitta het te gevaarlijk vond om rond te blijven vliegen, dan zou de vogel wel ergens landen. Een nieuwe bliksemschicht ging langs de hemel heen, waardoor zijn silhouet weer zichtbaar was, maar nu was ook de punt van de pijl even zichtbaar. Nog steeds had hij geen geluid gemaakt, maar toch. Als die jager maar iets van een echte grijze jager in zich had, dan had die zich wel omgedraaid om te kijken naar de bliksem die aan de hemel flitste. De pijl bleef op zijn plek, gericht op zijn doel, alles hing van een beslissing af.

Never cross his path,
Never make him anger.
If a black arrow is targeting you,
You can bet your live on it, that you’re going to die…

1434 woorden

De donder bleef en werd steeds luider. Hij keek niet op of om, het zou toch niet logisch zijn als de bliksem hier in zou slaan, daarvoor duurde de tijd tussen de lichtflits en de donder te lang. En als het dichterbij zou zijn, dan zou het hier regenen, en ook dat was niet het geval. Hij bleef naar zijn doel kijken, wat bij de eerste bliksemschicht gewoon stil was blijven staan. Ergens verontrustende het hem dat de jager zich niet omdraaide, en dat het paard er ook niet op reageerde, maar hij zei niks en deed niks, behalve daar staan, als een schaduw met zijn pijl op de man gericht. Hij wist dat Danger zo wel zou komen kijken, kijken waar zijn baasje was. Het paardje zou vast wel in de buurt staan, op de uitkijk, voor wanneer zijn baasje zou verschijnen, maar op dit moment, maakte hij zich daar geen zorgen over, eerst maar eens kijken wat deze man had te zeggen, en wat die hier wou gaan doen. De man had wel omhoog gekeken bij de eerste bliksemschicht, maar verder niks. Hij wist niet of dat Sagitta nog rondvloog of al ergens was geland. Hij keek even naar het paard van de man, beiden zagen eruit alsof ze lang gereisd hadden. Waarschijnlijk door verschillende lenen heen. Toch, ergens vroeg hij zich af, hoe kwam deze man aan de spullen, maar ook, waar was deze man naar opzoek. De man had duidelijk niet veel kennis over de huidige grijze jagers, want anders had die wel geweten van wie dit leen was. Hij was niet de vriendelijkste in het korps, nee, hij was de gene die je het liefst wou mijden. De duivel, de schaduw van het korps. De tweede bliksem ging, en nog steeds geen reactie van de man. Het paard daarin tegen reageerde wel. Blijkbaar had het paard hem wel gezien, nouja zijn silhouet. Het paard had zijn hoofd omgedraaid en doordat het even stil was, had hij het paard horen snoven. Pas toen had de man zich omgedraaid. Toen de tweede bliksemschicht het veld had verlicht, toen had hij duidelijk gezien dat de man hem had gezien. Hij zag hoe het paard stil bleef staan, en zag dat de kruisboog buiten het bereik van de man was. Hij was nog steeds niet overtuigd wie deze man was, maar vooral niet wat deze ging doen. 'Ik wil met enkel spreken meer niet.' Zei de man zonder enige bewegingen te maken. Tja, dat was best logisch. De man had duidelijk ook de pijl gezien die op het hart van de man was gericht. Hij hoefde alleen maar de pees te laten gaan en die andere man was er niet meer.
Hij stond weer in de schaduwen, het leek erop dat de donder wat rustiger werd, wat alleen maar kon voorspellen dat de bliksem verder wegging. Zijn ogen gleden even naar de lucht toe, hij wist dat de man toch niks zou gaan doen. De maan stond al redelijk laag, wat aangaf dat het al over middernacht was geweest. Maar alsnog maakte dat de nacht en de schaduwen er niet minder donkerder door. Hij had het gevoel alsof de man nog wat wou gaan zeggen. Er was een hard de knal en toen begon het te regenen, blijkbaar had de natuur wat anders in gedachten dan om de regenbui weg te laten drijven. Gelukkig voor hem was het maar een lokale regenbui en hield die al snel weer op. Hij had niet zoveel zin om lang in de regen te staan, en het was ook niet al te best voor de dieren. Hij bleef in de schaduwen staan, even klonk er weer hard gedonder, maar toen het afnam begon de man weer te spreken. 'Ik ben op zoek naar Mystenia of Leonoor.' Nog een teken dat de man duidelijk niet uit dit land kwam. Want als die man was opgegroeid in dit land, dan was die wel in aanraking gekomen met de verhalen die hier rond gingen, en dan had de man ook geweten dat die zich in het leen van de commandant bevond, en dan was die laatste zin totaal niet nodig geweest. Want dan had de man geweten dat hij recht tegen over de commandant stond. Maar hij gaf geen antwoord, geen teken van herkenning. Hij bleef daar staan als een schaduw. De punt van zijn pijl bleef op het hart van de man wijzen. Hij had het eikenblad wel gezien, maar had ook gezien dat het een verouderde versie was. Alle jagers hadden een andere gekregen, eentje die van vorm verschilde van de oudere, iedereen van het korps kende het verschil, en dit was duidelijk een oudere versie, nog iets wat hem er meer aan deed denken dat deze man iemand was die zich valselijk uitdeed voor een grijze jager. Het laatste waar hij zin in had, was in een bedrieger. Maar toch, iets in hem vroeg zich af wat de man hier te zoeken had, vooral omdat die uit een ander land kwam. De man moest ergens toch wel lef hebben om zo’n toon tegen hem aan te slaan, en het risico te nemen een pijl in zijn borstkas te krijgen. Hij keek naar de man, maar hij bleef zelf verder in de schaduwen staan. De wolken verdwenen voor de zon, en even scheen er maanlicht op de open plek, waardoor hij even helemaal zichtbaar was, maar net zoals anders, was zijn gezicht niet zichtbaar, hij was evenveel een schaduw, als de schaduwen van de omgeving. De punt bleef toch echter dodelijk naar de man staren. Hij wist nu dat de man opzoek was naar hem of Mystenia, maar waarom? Dat was de grote vraag. Zeker weten dat hij niet deze man zonder antwoorden naar Mystenia zou brengen. Misschien zou Mystenia wel meer uit hem krijgen dan hij, maar dat maakte hem niet uit. Hij bleef zwijgend staan, zonder een woord te spreken, zonder dat zijn boog trilde of de pijl. De pijl bleef gericht staan op het hard van de man. Hij was de commandant van het korps, hij was de schaduw, de jager zonder gezicht, degene die niet kon praten. Velen schilderde hem af als degene die je niet tegen wou komen, die je zonder genade vermoorde, als de dood die levens wegnam zonder twee keer na te denken. Hij zweeg, de schaduwen lieten hem verschijnen en verdwijnen, alsof hij daar niet was, en dan weer wel, als een schaduw.

Once you believe that you’re save
The next moment you watch the death in the eyes,
Now you know, that you’re never will be save,
Because he’s hunting you..

1106 woorden

De gedachten waren redelijk duidelijk zichtbaar op het gezicht van de man. Hij wist dat de persoon voor hem duidelijk ouder dan hem was, maar in rang stond hij hoger dan de jager voor hem. De punt van zijn pijl bleef gericht op de het hart van de man. Het was nu wel duidelijk dat dit Dante was, aangezien de rest van de jagers wel de nieuwe dingen zou dragen. Hij bleef rustig wachten, wachten op wat de man voor hem zou gaan doen. Hij zag hoe de merrie die naast de man stond in beweging kwam, duidelijk was het paard niet van plan om achterom te blijven kijken, duidelijk een eigenwijs paard. De merrie ging zo staan dat die hem kon zien. Niet dat het paard de man voor hem zou kunnen beschermen tegen zijn pijlen. Toch was de kruisboog nog steeds buiten het bereik van de jager. Maar zeker weten deed je het maar nooit. Je wist maar nooit waarin de ander nog meer in was getraind. Hij hoorde de merrie van Dante brommen, duidelijk had het paard zich ook beseft dat die nooit op tijd kon reageren om Dante te redden van de nachtzwarte pijl die daar klaar lag. Hij hoorde even een schrille kreet, de kreet van een roofvogel, de kreet van Sagitta, maar gezien dat de kreet niet al te hard klonk, wist hij dat de vogel niet dichtbij was. Zijn ogen waren nog steeds gericht op Dante, hij zou de man zo neer kunnen schieten, maar iets zei hem dat hij dat nog niet moest doen. Instinct won het altijd van zijn verstand. Hij bleef daar staan, als een schaduw die niet bewoog. De maan verscheen en verdween steeds achter wolken, het ene moment was hij lichtelijk zichtbaar, het volgende moment totaal verdwenen. 'Sambozy heeft me gestuurt om met Mystenia of Leonoor te praten. Hij was iets vergeten te melden. Veel kreeg je als antwoord nauwelijks uit hem.' Mompelde de man voor hem. Hij keek naar de man. Hij wist wie Sambozy was, de jager was bij de laatste bijeenkomst toen de nieuwe spullen waren uitgedeeld niet op komen jagen. Die jager was nog een van de dingen die nog op het te doen lijstje stonden. Maar het zou wel een hele tijd kosten om naar dat leen toe te gaan en weer terug. En op dit moment had dat niet erg prioriteit over de andere dingen die ze hier handen, ook al moest er natuurlijk gecontroleerd worden of de jager wel zijn leen in het gareel hield. Dat zijn nieuwsgierigheid naar wat er met Sambozy was standhield, was het enige wat hem er op dit moment van weerhield om zijn pijl niet door Dante heen te jagen. Hij wist dat Sambozy een stille was, niet zo stil als hij, maar toch, het was een van de oudere jagers. Het betekende wel dat Dante er al een lange rit op had zitten, en hij was niet echt bepaald vriendelijk tegen de man geweest, maarja. Dat was hij gewoon. . 'Hm... je bent een stille. Niet dat het er toe doet een luisterend oor heb ik buiten Cry niet gehad.' Hij hoorde een lichte tinteling door de stem van de man heen gaan. Maar hij kon ook duidelijk horen dat de man het noch kwaad noch brutaal bedoelde. Het was hem wel duidelijk geworden dat het paard van de jager dus Cry heette. Zijn ogen gleden even naar het paard, maar doordat zijn kap zijn gezicht in de schaduwen hield, was dat niet zichtbaar. Hij zag wel hoe de merrie even tegen Dante aanduwde, alsof ze de man tegen wou houden om iets te doen wat verkeerd af zou kunnen lopen. De man streelde even de snuit van de merrie, alsof hij daarmee de merrie wou sussen, of juist zichzelf. Hij bleef zwijgen, dat was wat hij deed. Hij sprak niet, volgens de verhalen kon hij niet eens spreken. Maar de man voor hem leek dat zich duidelijk niet te realiseren. Toen dacht hij even terug aan de woorden, de man had hem of Mystenia moeten vinden van Sambozy, dan was er dus iets wat de oude jager aan hem en Mystenia wou laten weten. Hij richtte zijn aandacht weer op de man voor hem. Zijn pijl was de hele tijd op het hart van de man gericht gebleven, zonder ook maar iets te verschuiven. Normale mensen zouden kramp in hun spieren krijgen van het zo blijven staan, maar hij niet.
'Sambozy is gestorven eer hij me de verblijf plaatst van een van de twee hoofden van het grijze jagers korps kon vertellen.' Zei de man toen. Hij fronste even zijn wenkbrauwen, niet dat dat zichtbaar was. Dus de oude grijze jager was dood, dat was wel iets van cruciaal belang, en vooral iets wat hij snel aan Mystenia moest gaan rapporteren. Want als het waar was dat de oorlog in de kinderschoenen stond, dan hadden ze in elk leen iemand nodig die daar voor de ondersteuning van de ridders kon zorgen. Toch, misschien sprak deze man wel niet de waarheid. De wolken dreven even voorbij de maan en voor een tijdje was de plek gehuld in maanlicht, hij was er moeilijker door te zien. Hij zag iets glimmen, en zag dat het de zegelring was. Nu was hij er zeker van dat Sambozy dood was, de jager zou nooit de zegelring afgeven aan iemand anders zonder dat hij dood zou gaan. Elke zegel was uniek aan een leen, zo konden ze zien uit welk leen de brief kwam, en van welke jager. Hij had er zelf ook zo een, alleen droeg hij die niet zo opzichtelijk. De man voor hem zou de ring wel in moeten leveren, maar dat was even voor latere zorg. Er kwamen weer wolken voor de maan en het gebied was weer in schaduwen gehuld. Hij ontspande de pees en stopte de pijl terug in de koker. Toen het weer wat lichter was, was de dreigende zwarte punt verdwenen. Hij bleef staan waar hij stond, gehuld in de schaduwen. Hij zou niks zeggen, hij zou alleen maar zwijgen. Het duurde niet lang voordat Danger opeens van zij opdook. Het paardje draafde naar hem toe. Zoals hij had verwacht, had het paardje gewacht totdat hij de pijl af zou schieten, of totdat hij de pijl op zou bergen. Danger stopte naast hem in de schaduwen, het paardje keek nieuwsgierig naar de andere jager en de merrie. Het paardje bleef rustig staan, afwachtend wat er zou gaan gebeuren. Het paardje droeg de normale jagersuitrusting, de koker met de zwarte pijlen dat aan het zadel hing was duidelijk zichtbaar, de zwarte veren straalden duisternis en dood uit. Op het dek wat onder het zadel lag, zat het teken van de jagers ingegraveerd. Hij bleef rustig staan, misschien zag de boog er nu ongevaarlijk uit, maar voordat Dante in actie zou kunnen komen, zou hij de boog alweer kunnen trekken en de pijl af kunnen schieten. Met hem wist je het maar nooit.

Never jugde someone,
You don’t know his past,
You don’t know who you’re talking too,
So better watch your steps…

1190 woorden.

Een zacht briesje gleed tussen de bomen door en speelde even met zijn mantel. Danger bleef naast hem staan, het paardje keek nieuwsgierig naar het andere tweetal, netzoals zijn baasje. Hij hield zijn boog in zijn hand, en liet de pijlen in de koker zitten. Hij bleef naar de man kijken. Het leek erop dat de man vermoeid was, en hij had de man duidelijk gestoord in zijn nachtrust. Niet dat hij het zo heel erg vond. Hij zag hoe het paard van de man naar de man keek, alsof er iets niet helemaal goed was met de man, of dat die zich niet goed voelde. Hij bleef kijken, maar doordat het zo donker was, kon hij niet zien of de man nou wel of niet had bewogen. Hij zweeg nog steeds en besloot eerst maar eens even om te kijken wat de man nog meer zou gaan doen, en of de merrie van de man nog meer stappen zou ondernemen tegen de man zelf, om die overeind te houden. Het leek erop dat de jager de signalen van het paard negeerde. Hij zei niks, maar normaal vertrouwde een jager op zijn paard, wat voor een signalen het paard ook gaf of waar ze over gingen. De dieren moesten ervan op aan kunnen dat je zelf je grenzen wist, en dat je nog in staat kon zijn om hun te beschermen. De blik van de man voor hem werd wat waziger, alsof de man ergens aan dacht. Hij wist het eigenlijk wel zeker dat de man ergens aan dacht, want mensen hun blik werden alleen zo wazig als ze ergens aan dachten en zich niet tegelijkertijd op het heden concentreerde. Hij had af en toe ook van die blikken, maar nooit voor lang. Hij zag hoe de man even wankelen. Het paard van de man reageerde direct en pakte de man bij zijn kleding vast, alsof het paard bijna zeker was van het feit dat de man ging bezwijken. Maar de man bleef overeind, hij zag wel hoe die een paar stappen achteruit deed en toen zijn hoofd schudde. Het leek erop dat de man zijn evenwicht terug vond. De man beloonde de merrie even door haar onder haar kin te strelen. Toen leek de man zich weer te herstellen. Het was duidelijk dat de man deze situatie snel achter de rug wou hebben. De merrie was duidelijk niet van plan hem los te laten, en misschien was dat maar goed ook. Toch liet de merrie de mouw van de man weer los, zodat die zich weer vrij kon bewegen. Het leek erop dat het paard de man nu nog scherper in de gaten hield, om te voorkomen dat die echt onderuit zou gaan en het paard niet op tijd was om te reageren. Het liefst zou hij eigenlijk zijn dolk onder de kin van de man zetten en net zolang wachten totdat die zou gaan vertellen. Maar hij zag ook wel dat deze man op het punt van breken door slaapgebrek stond. Hij keek even in zijn ooghoeken naar Danger, de hengst keek nog steeds naar het andere tweetal, maar toen het paardje merkte dat hij naar hem keek, richtte de wijze ogen zich naar hem toe. De hengst leek over het zelfde na te denken. Dit was wel het verstandigste op dit moment te doen. Hij zou morgen nog meer dan genoeg tijd hebben om informatie uit de man los te krijgen.
Danger zette een stap naar voren, wat duidelijk aangaf dat het paardje vond dat ze moesten gaan. Het was voor nu de verstandigste oplossing, en aangezien ze nu toch niet veel uit de andere man zouden krijgen, maakte het toch niet uit. Hij hing zijn boog terug over zijn schouder heen en steeg soepel en snel op. Het ene moment vlak voordat de wolken voor de maan waren geschoven had hij nog op de grond gestaan, en nu ze weer weg waren zat hij in het zadel. Hij had de teugels losjes vast en keek neer op Dante. Zijn mantel bedekte nu het zadel, waardoor er niks zichtbaar was van de tweede koker pijlen en de andere dingen die aan zijn zadel hingen. Danger keek even naar het andere tweetal. Hij dacht even na. Hij had de hengst gewoon de sporen kunnen geven en verdwijnen in het bos en Dante hier aan zijn lot over te laten. Maar iets zei hem dat het op dit moment net iets belangrijker was om de man verder te helpen, te beginnen met een normale nachtrust. Hij gebaarde met zijn rechterhand dat de man hem moest volgen. Daarna liet hij Danger wegstappen. De hengst en hij waren hier zo thuis dat ze met hun ogen dicht dit zouden kunnen lopen. Het dorp zat hier vlak bij, daar was vast nog wel iemand op. Aangezien een herberg nooit dicht was, en mensen daar altijd wakker waren. Zijn boog hing nu onschadelijk op zijn rug, maar dat zou binnen een seconde kunnen veranderen. Hij zou nog van gedachten kunnen veranderen en een pijl door de man heen kunnen jagen, met hem wist je het immers maar nooit.

You never know,
When he decides to
Let you live
Or kill you..

868 woorden.