Het was al weer een paar dagen geleden dat hij een van de hoofden tegen gekomen was. Natuurlijk had Dante het eerst niet geweten, gewoon omdat zijn verstorven oude Leermeerster nooit iets verteld had over het grijze jagers korps nog over de andere lenen op het eiland Araluen. Dante had alles zelf uit moeten dokteren en had daarbij het risico genomen beschoten te worden door Leonoor. De man was bijna net zo stil als Sambozy, maar hij zei nog minder tot helemaal niks. Niet dat Dante het erg vond, maar zijn oude wantrouwen in mannen wakkerde Leonoor enkel alleen maar nog meer aan. Niet dat Dante het express wilde, maar dat had met zijn jeugd te maken. Cry onderwierp zich net als andere jagerspaarden niet aan andere zonder dat ze haar code woorden kende. Dante slenterde nu stilletjes door het bos met de zwarte merrie zonder zadel of ander tuig naast hem mee. Dante kon ook zonder tuig rijden, maar het was wat comfortabeler als hij in een goed zadel kon zitten. Zijn kruisboog hing over zijn schouders. En de korte pijlen hingen aan een pijlenkoker aan zijn heup, waar een ridder zijn zwaard zou hebben hangen. Met een handboog kon Dante ook prima overweg, maar zoals zijn broer hem vaak genoeg in zijn oren geknoopt had was dat Dante altijd al een buitenbeentje was geweest. Niet dat hij zich er ook maar iets van aan trok en stapte gewoon door. Cry snorkte van het lachen toen ze voorbij een paar leerlingen liepen die overduidelijk pas begonnen waren. De kinderen waren net pas bezig de beginselen van het handboog schieten bezig en Dante stoten met zijn elleboog tegen haar schouder. Cry stopte onmiddelijk met haar gelach en keek Dante verontschuldigend aan. Zijn toelating was dan nog wel niet helemaal rond vanwegen bepaalde omstandigheden die voor Dante nog onduidelijk waren, maar hij hoopte snel bericht te krijgen. Sommige leerlingen keken op en om, om de nieuwkomer te bewonderen. Het was als een lopend vuurtje de ronde gegaan dat Dante eigenlijk een grijze jager was die onbekent was aan het korps. Sambozy had volgens sommige Dante gelijk door moeten sturen naar Mystennia of Leonoor. Bitter dacht Dante even terug naar hoe hij eindelijk na alle ontberingen voor het huisje van de oude man had gestaan. Zijn brandwonden half geheelt waar nu vreselijke lelijke littekens zaten. Gelukkig niet op plekken die meteen te zien waren. Zijn bovenlijf een deel van zijn benen en zijn armen waren door de brand voor het leven getekend. Dante zag wel eens hoe sommige mannen van zijn leeftijd of jongere en oudere soms met korte mouwen liepen. Maar dan gaf Dante een deel van zijn geschiedenis bloot en dat was nog iets dat erg gevoelig bij hem lag. Dante meed voor het grootendeel het mannelijke schaar gewoon omdat hij hen nog niet kende en ze liever niet toe wilde laten. Eerder bang om verraden te worden door hen dan gewoon vriendschap. Maar zodra ze eenmaal door dat dikke pantser van hem door broken hadden en Dante's vertrouwen en loyaliteit voor zich gewonnen hadden zou Dante niet zo moeilijk meer doen. eigenlijk was hij zelfs blij dat de leider van het korps vrouwelijk was op haar mannelijke commandant na dan, maar dat was een kwestie die zelfs voor zijn wantrouwende gedrag opzij gezet moest worden. Leonoor stond meilen ver boven hem en dat was ook de enigste reden dat Dante hem acsepteerde en opdrachten zou uit voeren als deze dat vroeg. Dante zuchten even en ging op een daarvoor bedoelde boomstronk zitten en Cry begon tussen de bladeren naar voedsel te scharrelen. Dat was paard eigen wist Dante, maar het bleef leuk om ernaar te kijken. Hoewel Dante niet vermoeden dat iemand toch contact met hem zocht negeerde hij over het algemeen de meeste pogingen ertoe. Vooral als het om een man ging...
(Fire)
