The fire has to be tamed my friend ~ Myron

Hij sloop als een schaduw door de nacht heen, alles om hem heen was stil. Zoals dat hoorde in de nacht. Van schaduw tot schaduw kwam hij dichterbij. Hij kon van hier de geur van de fokkerij ruiken, en die stond hem niet echt aan, in zulke gevallen zou er geen geur meer moeten hangen als de fokkerij al maanden gesloten was, maar de geur die hier hing was duidelijk de geur van zwijnen en nog goed sterk ook. Hij bleef bij de bosrand tegen een boom aanstaan en keek naar de fokkerij die duidelijk af was getekend tegen de zwarte nacht. Hij was op hoogstens 100 meter afstand van het grote gebouw, en voor dit moment was het dichtbij genoeg. Hij begon langzaam langs de bosrand heen te lopen, hij bekeek het gebouw van elke kant, hij zag in een van de weiden een paar zwijnen staan. Alle vermoedens waren dus juist geweest, er werden hier nog zwijnen gefokt, en die werden duidelijk gebruikt bij de aanvallen op de andere lenen. Hij hoopte dat op dit moment alle leden van deze bende op de fokkerij waren, anders was er nog een probleem als de andere leden terug kwamen, maar ja dat risico moesten ze morgen maar nemen. Nadat hij alles goed had bekeken draaide hij zich om en liep terug. Ze waren nu al een paar dagen in het dorpje, genoeg tijd had de ridder gekregen om van zijn wonden te genezen, nu was het tijd voor actie. Zijn boog hing over zijn schouder heen, naast de koker met pijlen erin. De koker was helemaal vol, genoeg om twee dozijn mensen te doden. De mensen in het dorp hadden niet door wie of wat hij was, en dat was maar goed ook, ze wisten alleen dat hij een goede schutter was en dat hij niet sprak, maar daar bleef het bij. Als ze een link zouden leggen, dan zou de bende snel gevlucht zijn, daarom wou hij niet meer langer wachten, hoe langer hij hier bleef, hoe gevaarlijker het zou worden, niet voor hem, maar voor de ridder. Hij liep terug door de schaduwen heen, na een paar honderd meter was hij bij Danger. Geluidloos steeg hij op. Het paardje wist wat hem te doen stond. Zacht reden ze door de nacht heen, als schaduwen opgaand in de nacht. Hij had zijn boog voor zich op het zadel gelegd, de pees ervan was gespannen, op dit tijdstip van de nacht reed hij liever met gespannen boog. Danger stapte zacht de stenen op bij de herberg. Hij zette het paardje in zijn stal en klopte die op zijn hals. Als een schaduw liep hij de herberg in, geen slot kon hem tegen houden. Hij liep de trap op. Hij kon zelfs met zijn ogen dicht de kamer vinden, maar dat deed hij nu maar niet. Hij opende zachtjes de deur en liep de kamer in. Hij wist niet of de ridder lag te slapen, ookal was het wel aannemelijk als de ridder zou slapen op dit tijdstip van de nacht. Hij liep naar zijn eigen bed toe. Hij hing de boog over het hoofduiteinde. Zijn laarzen zette hij neer op de grond. Hij ging op zijn zij op het bed liggen, met zijn rug naar de ridder toe. Hij sloot zijn ogen en viel in een lichtte slaap. Sagitta zat op de stoel te slapen, het zou niet lang meer duren of het zou ochtend worden. Zodra de eerste ochtend stralen zijn bed aanraakte was hij wakker. Hij had zijn ogen geopend maar lag nog stil op het bed. Zijn ademhaling was zacht en bleef in hetzelfde tempo doorgaan. Na een tijdje kwam hij overeind. Hij keek in de richting van de roofvogel en zag dat die al wakker was. Hij liep naar Sagitta toe en liet de vogel op zijn arm zitten. Hij aaide de veren van de vogel even en liep er toen mee naar het raam toe. Hij opende een van de luiken een klein stukje, maar groot genoeg dat de vogel er doorheen past. De roofvogel hipte naar buiten toe en spreidde daar haar vleugels en vloog weg. Hij bleef even daar staan, maar deed toen weer het luik dicht. Hij wist niet of de ridder al wakker was, maar hem maakte dat niet uit. Hij liep terug naar zijn bed en pakte de boog van het hoofdeinde af. Hij hing de boog weer over zijn schouder heen, naast de koker waar vierentwintig pijlen in zaten. Hij vond het toch altijd fijner om de boog bij zich te hebben, anders had hij altijd het gevoel dat hij iets miste. Hij had toen hij een leerling was wel een paar keer zijn boog kapot geschoten, maar op een begeven moment had hij om leren gaan met zijn kracht, en had hij een zwaardere boog gekregen. Deze boog had hij al sinds zijn laatste leerjaar, hij hoopte dat de boog nog lang mee zou gaan, maar je wist het maar nooit, soms moest je iets vervangen, voordat het te laat was. Hij keek even naar de ridder maar keek daarna weer weg. Hij liep de kamer uit, naar beneden toe. De ridder moest zelf maar weten wat die ging doen. Hij liep de stal in, naar Danger toe. Hij zou straks wel ontbijten, eerst voor Danger zorgen. Hij zette het voer voor zijn paardje neer en begon daarna het kleine bruine paardje te borstelen.

When you hear nothing
But you think something is watching ad you.
Then it’s him
And the arrow on his bow is for you..

Dagen waren voorbij gevlogen. Zijn wonden waren goed genezen en hij was de jager erg dankbaar. Dankbaar voor de tijd dat hij gekregen had. Hij had zich zelf wat sneller willen laten herstellen. Jammer genoeg kon hij geen wonderen verrichten. Hij wist wel dat hij een klomp aan het been was geweest. Misschien ietsje te erg. Meer dan dat hij gewild had. Maar het gevecht met de baron en de dagen in dat kasteel hadden een tol geëist. Hij had wel al mensen horen spreken over het voorval en zo. Maar veel was er nog niet echt veranderd. Hij kon alleen maar hopen dat het snel zou veranderen. Met de jager aan zijn zij zou dat wel lukken. Hij wist nog altijd niet wat ze zouden moeten doen. Hij verwachte dat het niet erger kon zijn dan een gevecht met de baron. Maar in dit deel van het land kon je alles verwachten en de jager zelf was ook niet echt te voorspellen. Myron lag wat te woelen op zijn bed. Hij was uren geleden al wakker geworden en nu kon hij de slaap niet meer vatten. Misschien omdat hij de laatste dagen bijna niets anders had gedaan dan rusten. Misschien was dit wel een teken dat zijn lichaam nood had aan wat beweging. Hij was zich er van berust dat hij dringend weer aan de slag moest. Zeker met een paar oefeningen. Anders zou zijn lichaam helemaal achteruit gaan. Iedereen wist dat het, het best was om je lichaam in vorm te houden. Hij kon gewoon niet wachten om op te staan en naar beneden te vliegen. Hij was jong en had nog veel levenslust. Myron had gewoon zin om eens jong en normaal te zijn. Gewoon weer eens zich zelf te kunnen zijn. Maar de plicht zou weer roepen. Hij hoopte dat het snel afgehandeld zou worden. Ja hij wilde eigenlijk wel naar huis. Weer het gewone ritme. Maar hij was zich er ook van bewust dat hij dit ook wel zou missen. Hij wist van zich zelf dat hij zelf de jager zou gaan missen. Wat eigenlijk een rare gedachte was. De jager was al opgestaan en een tijdje geleden vertrokken. Misschien was het, het best om nu ook op te staan. om er eens echt in te vliegen. Zijn spieren en lichaam op te warmen voor het echte werk. Maar toch bleef hij liggen. Zijn blik gevestigd op het plafond. Waarom wist hij zelf niet. Myron was gewoon lui geworden. Dat merkte hij zelf wel. Als het aan hem zou liggen zou hij heel de dag blijven liggen. Maar dat zou dan ook weer niet goed uit komen bij zijn plannen. Hij zuchte even en kwam langzaam recht. Hij moest echt nodig iets te doen hebben. Al was het iets kleins. Met wat meer tempo deed hij zijn kleren aan en maakte hij zich klaar. Op een normaal tempo ging hij naar beneden en nam een stevig ontbijt. De baas van de herberg was duidelijk wel blij met hun komst. Er kwamen sinds dat zij hier waren veel meer mensen dan eerst. Niet dat hij hier al eerder was geweest. Maar de eerste 4 dagen was het veel rustiger geweest. Sinds het was uitgekomen dat hij de baron had verslagen. Was het opeens en zonder veel moeite drukker geworden. Hij trok zich niets aan van de blikken. Niets aan van de starende mensen. Neen hij at gewoon en ging naar buiten. Hij wist niet echt wat hij nu moest doen. Hij had niet echt iets te doen. Hij zou opzoek kunnen gaan naar de jager. Maar dat was een verloren zaak. Een zaak waar hij niet aan zou gaan beginnen. Dus begon hij maar met wat simpele trainingen. Om zijn lichaam in vorm te houden en om zich zelf wat op te warmen. Warmte kon je hier niet echt verwachten. Het was koud kil en alles leek gewoon dood te zijn. Toch had het gebied hier iets van een rustige smaak. Hij was hier liever dan in het kasteel en had hier ook meer mensen om mee te spreken. Tenminste tot dat ze begonnen te spreken over de baron en dat ze gehoord hadden dat hij dit en dat. Hij had het niet alleen gedaan. Hij wilde niet dat mensen dachten dat hij het alleen had gedaan. Alleen had hij hier niet eens gestaan. Neen hij wist maar al te goed dat de jager een heel grote rol had gespeeld. Misschien wel één van de grootste rollen die er konden gespeeld worden. Daar was hij Leonoor ook heel erg dankbaar voor. Hij snapte de jager niet helemaal. Maar dat moest ook niet. Als het er op aan kwam. Dan begreep hij de man maar al te goed. Zweet drupte van zijn gezicht en zijn aandacht werd getrokken door een man die hout aan het hakken was. Het was een man die werkte voor de herbergier. Redelijk mager en het was te zien dat hij niet te veel eten had. Maar toch nog redelijk gespierd. Hij hoorde de man hoesten en stond even op om het tafereel beter te kunnen bekijken. Hij zag hoe de man maar moeizaam het hout kapte. Hij zag de berg hout liggen dat gekapt moest worden. Als de man zo door ging zou hij pas binnen drie dagen klaar zijn. Hij zuchte even en keek rond. In een hoek naast de deur stond nog een bijl. Die nam hij met gemak op en zonder een woord te zeggen ging hij voor de man ook hout zitten te kappen. De man keek eerst even verbaast. Maar zei er niets op. Hij deed ook gewoon verder met wat hij aan het doen was. Alleen leek de man deze keer wat meer moed te hebben. Hij zag dat de man wat sneller en soepeler het hout begon te kappen. Hij schudde even met zijn witte haren en toen kwam er een lach op zijn gezicht. Nu was hij tenminste niet zo lui. Als de jager hem nodig had dan zou die hem wel kunnen vinden. Waarschijnlijk zou het niet te lang meer duren voor dat ze weer vertrokken. Wat voor taak het was wist hij niet. Maar hij zou het aanvaarden zoals het kwam en hij zou de jager niet kunnen te leur stellen. Neen dat zou hij nu niet meer kunnen. Daarvoor had de jager te veel gedaan. Teveel betekend voor hem. Ook voor andere mensen waarschijnlijk. Opeens kwam een gedachte in zijn hoofd. Waarom had de jager hem eigenlijk gekozen. Hij had zo veel andere ridders kunnen uitkiezen. Misschien had hij het al eens gevraagd. Misschien ook niet. Maar hij zou het wel willen weten. Hij zou het nog wel eens vragen. Op het juiste moment dan.

Met zachte streken borstelde hij Danger. Hij keek het paardje even aan. Danger drukte zijn neus zacht in zijn buik. Hij klopte de hengst op zijn nek. Hij draaide zich om en pakte het zadel op van het tussenschot en legde het op de rug van Danger. Hij hoorde licht het opgewonden gesnuif van het paardje. Heel even grinnikte hij. Hij maakte de singel vast, het paardje voerde niet meer het normaal gesproken trucje uit, en ergens was hij daar blij om, dat scheelde weer eens tijd. Snel deed hij het hoofdstel in bij Danger. Het kleine paardje trappelde opgewonden. Hij keek heel even naar Danger, hij wist dat het paardje precies zou doen als wat er van hem gevraagd werd als het nodig was. Hij maakte alleen de extra koker met pijlen aan het zadel vast, en het zwaard. De rest liet hij hier, die zou hij op de terug weg wel ophalen. Zodra het klusje op de fokkerij afgehandeld was, zouden ze direct terug rijden naar hun lenen. Hij wou geen dag langer meer in deze buurt blijven. Te veel herinneringen, en te veel kans dat iemand er achter zou komen. Hij kriebelde even het paardje achter zijn oren en leidde daarna Danger de box uit. Hij keek even om zich heen. Zijn boog hing over zijn rug heen. Hij stond even stil en luisterde naar de geluiden om zich om. Hij hoorde gehak van de binnenplaats komen, van twee mensen, terwijl hij zeker was geweest dat toen hij de stal in was gelopen, hij maar één iemand had gehoord. Hij liep naar de staldeuren toe en keek naar de binnenplaats, ja hoor. Daar stond de ridder de houtblokken te hakken. Hij schudde even zijn hoofd, die ridder was veel te goed voor deze wereld. Blijkbaar had de ridder nog niet alle grillen van het leven geleerd, misschien was dat maar beter ook. Een jonge ridder zoals heer Myron moest het pas allemaal leren als de ridder de juiste leeftijd had. Tot die tijd kon de ridder tenminste nog van het leven genieten. Hij gunde het de ridder wel. Hij draaide zich om en liep terug naar de plek waar hij Danger gelaten had. Hij steeg op. Het kleine paardje schudde even met zijn kop heen en weer en liep toen soepel weg. Ze reden door de staldeuren heen, het leek op sommige momenten alleen of er een bruin paardje liep. Zijn mantel verborg de tweede koker met pijlen en het zwaard. Hij hield Danger even in toen ze vlak bij de ridder en de houthakker waren. Hij keek de ridder aan, ook al kon die zijn ogen niet zien. Danger schraapte even met zijn voorhoef over de grond heen. Hij liet Danger daarna weer verder stappen. Hij wist dat hij duidelijk had gemaakt dat de ridder zich klaar moest maken. Zijn boog lag voor zich op het zadel, en de vierentwintig zwarte veren staken dreigend boven zijn rechterschouder aan. Vandaag zouden ze dit klusje afhandelen. Het zou niet makkelijk worden, dat wist hij zeker, maar veel keus hadden ze niet. Hij zou de ridder wel treffen bij het kruispunt op een paar honderd meter voor de fokkerij. Hij moest eerst nog ergens anders langs. Hij liet Danger rustig de weg op draven, het dorp uit, maar niet de kant van de fokkerij op. Hij keek even omhoog en zag Sagitta vliegen. Hij keek weer vooruit. Na een tijdje kwam hij bij een hutje in het bos aan. Het was een typisch grijze jager hutje, maar deze was al lang vervallen. Danger snoof onrustig. Hij stelde het paard over de nek heen. Hij moest hier iets ophalen, voordat hij terug zou gaan. Hij steeg af en liep naar het hutje toe. De deur hing half uit zijn scharnieren. Hij opende de deur en liep naar binnen toe, het was nu alleen nog maar een grote lege ruimte, de meubels waren allemaal weggehaald. Hij liep naar de linkerkamer toe. Hij telde de planken totdat hij bij de 13de plak was. Hij bukte en haalde de plank los. Hij pakte het pakketje op wat onder de plank lag en veegde het stof eraf. Langzaam vouwde hij het papier weg, hij keek naar het medaillon wat er inlag. Het familie wapen stond erop, met boven aan de witte wolf. Hij liet zijn vingers over het medaillon heen glijden en klikte het toen open. Hij keek naar de tekening van de eerste witte wolf die daar op stond met een getekende witte wolf. Aan de andere kant was een tekening te zien van een kleine jongen. De vader van heer Myron. Hij wist dat het medaillon een erfstuk was, wat officieel verloren was gegaan in een brand, meer het tegendeel was waar. Het was een medaillon wat volgens het testament aan de ridder toebehoorde. Hij dacht even terug aan de laatste woorden die hij hoorde voordat de brand uitbrak en hij de taak kreeg om het medaillon mee te nemen, en zodra hij de geadopteerde zoon had gevonden, hij die het medaillon zou geven. Alleen werd later duidelijk dat de geadopteerde zoon was overleden, dus uit veiligheid had hij met medaillon verborgen, wetend dat hij ooit de laatste zoon zou vinden. En nu had hij de zoon gevonden, de ook de naam de witte wolf droeg. Hij vouwde het papier weer om het Medaillon heen en legde de plank terug. Te veel herinneringen hoorden bij dit hutje, het hutje dat nu in verval was geraakt. Hij kwam overeind en liep het hutje uit. Zijn vingers gleden nog even over het eikenblad heen wat in de deur gekerfd zat. Hij keek naar Danger toe en knikte even. Hij steeg op en liet Danger omdraaien. Hij had het medaillon in een van de zakken gedaan die op het zadel zaten. Ze reden terug naar het kruispunt. Hij bleef aan de bosrand wachten. Danger nam van de tijd gebruik om een paar grassprieten naar binnen te werken. Hij glimlachte heel even. Danger was een van de grootste vreetzakken die er bestond, maar eigenlijk gold dat voor alle jagerspaarden. De paardjes waren getraind om dagen zonder eten te kunnen, maar zodra ze konden grazen, deden ze dat ook en niet al te netjes. De glimlach van zijn gezicht verdween na een tijdje. Hij hoorde vleugelslagen. Sagitta was op een uitstekende tak geland, die zichtbaar was vanaf het kruispunt. Het was meer een soort herkenningspunt voor de ridder. Hij hoopte dat de ridder er niet al te lang overdeed. Hij zou het medaillon wel geven op het moment dat hun wegen zich zouden scheiden, anders zou de ridder veel te veel afgeleid zijn, en vragen gaan stellen, en daar had hij op dit moment geen behoefte aan. Hij wachtte geduldig af, vandaag zouden ze de bende de kop in drukken, en zouden ze terug gaan naar huis. Huis, wat een bittere ironie. Hij wist wat er thuis op hem stond te wachten, en daar had hij nou ook weer niet zo’n zin in. Een woeste Mystenia, een koning die uitleg verwachtte en het papierwerk. Hij had de neiging om te zuchten, maar onderdrukte wat. Hij wist dat hij dit zou missen, maar hij wist ook dat hij al te snel weer in het zadel zou zitten, om er weer op uit te trekken. Hij was een wildebras, maar wel een gevaarlijke met een goed stel hersenen. Hij hield zich meestal niet aan regels, maar dat was maar goed ook. Als de grijze jagers zich aan regels hielden, dan zou het nog fout aflopen met dit land. En juist omdat hij dat punt de hoge bazen steeds in het gezicht wreef, maakte dat ze hem respecteerde, maar hem ook vreesde. Hij vond het niet erg dat men hem vreesde, in de loop der jaren hield hij meer van zijn alleen zijn, dan dat anderen om hem heen hingen, ook al was de ridder wel een prettig gezelschap. Hij bleef rustig wachten. De ridder zou zo wel komen, dat wist hij zeker. Het werd tijd om het vuur te temmen.

Ad the moments you think you know him,
He always does something, to make you confused.
You don’t know his past, you don’t know the man behind the mask.
You don’t know how he looks like,
You only know the fact, that he knows you..

het leek er echt wel op dat de man. Meer moed had gekregen doordat hij daar zo was komen helpen. Misschien deed hij te veel voor de mensen. Dat besefte hij zelf ook wel. Maar er moest toch ook iemand zijn die hen hielp. Niet dat, dat precies hem moest zijn. Maar als hij toch op de juiste plaats was en nog op het juiste moment. Waarom zou hij het dan niet proberen. Hij werd er gelukkig van en de mensen ook. Dat was het enigste dat telde. Toch voor hem. Hij zuchte eens toen hij bijna klaar was. Hij schrok een beetje toen hij de jager naast zich zag. Het was duidelijk een teken. Hij knikte even kort en de jager vertrok weer. De man voor hem leek verstijfd te zijn. Hij kapte nog even verder. Maar toen vertrok hij zonder nog wat te zeggen. Hij wilde de jager niet te lang laten wachten. Dat zou niet eerlijk zijn tegenover de jager. Hij zuchte eens toen hij de stal inkwam. Hij had waarschijnlijk meer tijd dan dat hij dacht. Want zijn spullen en zo stonden al klaar. Hij had de man van de herberg al betaald en er was niets meer over om te doen. Flamelight keek hem vreemd aan toen hij de stal in kwam. Ook zij was eigenlijk al helemaal klaar voor het vertrek. Zachte steeg hij op. De merrie bromde even. Hij liep de stal uit de straten op. Het was hier killer dan normaal. Alsof de mensen niet buiten durfden te komen. Vreemd. De kilte was zo koud. Kouder dan de sneeuw de er lag. Kouder dan de wind die hier af en toe opstak. Hij keek rond. Zijn haar zo wit als de sneeuw. Zijn ogen heen en weer glijdend. Wat was er aan de hand. Het kon zeker niet aan de jager liggen. Want die was een andere kant opgegaan en de mensen moesten onder tussen al gemerkt hebben dat hij niet echt veel kwaad deed. Toch niet hier. Dus wat was er aan de hand. Wat was er gebuurt? Hij wist het niet. Zijn spieren spanden zich langzaam op. Zijn wonden waren zo goed als genezen en hij zou er geen litteken aan overhouden. Gelukkig. Want dat had hij niet zo graag. Hij nam de kleinste geluiden op. De luiken van de huizen waren dicht. Vreemd, anders was het hier zo levendig. Opeens hoorde hij een kuch achter zich. Hij draaide zich om in het zadel. Een magere man liep meteen weg en sloot de duur achter zich. Even haalde hij een wenkbrauw op. Wat hadden de mensen hier opeen gekregen. Hij lette ook op de houding van Flamelight. Ze leek een beetje nerveus te zijn. Maar hij zelf had ook wel door dat er iets niet klopte. Hij werd er zelf nerveus van. Maar hij probeerde zijn koelheid te behouden. Wat niet te moeilijk was met deze temperaturen. Hij lachte even en liet de merrie gewoon wat door draven. Een frisse wind stak op. Alsof de goden (als die bestonden.) iets voor hem in petto hadden. Maar hij geloofde daar niet echt zo in. Toch geloofde hij dat er iets was dat hoger stond dan hun. Maar, wat, wie, of hoe wist hij niet. Misschien zouden ze het nooit weten. Langzaam ging hij verder. Zijn ogen dicht zijn zwaard over zijn schouder. Het was gewoon rechtdoor om uit de stad te gaan. Daar waar het kruispunt was. Hij wist zeker dat, de jager daar op hem zou wachten. Dat moest gewoon en anders had hij een klein probleempje. Hij zou de jager niet zoeken. Maar hij was zeker dat de jager hem zou vinden. Langzaam ging hij verder zijn ogen toe. Maar ze schoten meteen open toen Flamelight zonder reden stopte. Een oude vrouw met een mantel stond voor hem. Ze keek hem recht aan. Het was vreemder dan vreemd. Die vrouw zelf was vreemd. Wat was hier de bedoeling van. Een oude vrouw zou hem toch niet aanvallen. Of wel. Hij had al veel rare dingen gezien en hij zou zich er niet meer over verwonderen. Maar de vrouw deed niets. Zei niets. Ze stond daar alleen maar. Ze staarde hem rechtaan. Haar ogen waren zwart. Zwart als de duisterste nacht. Iets aan die vrouw deed hem denken aan een kraai of een gier. Ze had een wandelstok en haar keep zwierde mee met de wind. Hij wist niet wat hij moest zeggen of doen. Wat kon hij zeggen of doen. Maar de vrouw opende haar mond en haar stem klonk zo oud. Dat hij er van verstijfde. ” Hair white as snow. golden eyes, like the sun in a snowstorm. He who ride with closed eyes. must surrender to the wind. Only then will he see and hear. Only then will he be able to find his true nature. Listen and hear. Look and see. Only then will you make the trip back home.” hij knipperde even met zijn ogen. Hij wilde iets zeggen. Maar de vrouw was al weer verdwenen. Haar stem galmde door zijn hoofd. ” Hair white as snow. golden eyes, like the sun in a snowstorm. He who ride with closed eyes. must surrender to the wind. Only then will he see and hear. Only then will he be able to find his true nature. Listen and hear. Look and see. Only then will you make the trip back home.” Hij snapte de woorden niet. Het leek alsof hij ze niet kon horen. Maar dan tegelijke tijd ook weer wel. Hij klopte Flamelight even op haar nek. De merrie bromde even. Maar ging toen weer verder. De woorden bleven galmen door zijn hoofd. Wat bedoelde ze er mee. ”Haar wit als sneeuw. Goudgele ogen als de zon in een sneeuwstorm. Hij die rijdt met gesloten ogen. Moet zich overgeven aan de wind. Alleen dan zal hij zien en horen. Alleen dan zal hij zijn ware aard vinden. Luister en hoor. Kijk en zie. Alleen dan zal je de reis terug naar huis maken.” Maar wat moest hij horen en zien. Naar wat moest hij kijken en luisteren. Naar wat of wie. Hij schudde zijn hoofd even. Het kruispunt lag in de verte voor hem. Hij keek even bezorgd. Maar hij zette de gedachte van zich af. Hij verharde zijn gezicht. Hij kon zich nu niet veroorloven iets mis te doen. Neen dat kon niet. Hij kwam dichter en dichter bij het kruispunt. Toen hij dicht genoeg was kon hij het paardje van de jager zien. En een vage maar ook wel heel vage vorm op het paardje. Hij deed de moeite niet eens meer om nog echt te kijken. Het was een onbegonnen zaak. Hij ging naast de jager staan en wachte. Hij zou de jager wel volgen als die vertrok. Ook al wist hij niet naar waar ze gingen.

Bleef rustig op de rug van Danger zitten. Het paardje vond het prima zo. Hij had gezien aan de blik van de ridder dat die had begrepen wat er ging gebeuren. Hij wachtte rustig af, geduld had hij meer dan genoeg, het kwam maar zelden voor dat hij zijn geduld was verloren. Danger hief zijn kop op en wees naar links, hij wist genoeg en tikte zacht op de hals van het paardje, die direct weer zijn hoofd goed hield en stil bleef staan. Het duurde even voordat hij het geluid hoorde dat Danger al had gehoord, paardenhoeven, hij glimlachte even, die hoefslagen kende hij ondertussen wel, het waren de hoefslagen van Flamelight, dat betekende dat de ridder eraan kwam, beter dan hoefde hij niet meer zo lang te wachten. Danger bleef rustig staan. Hij wachtte rustig totdat Myron en flamelight in zicht kwamen. Hij zag hoe de ridder het paard stil hield houden op het kruispunt. Zijn boog lag voor zich op het zadel. Hij moest eerst zeker weten zijn dat de ridder alleen was. Hij keek even in de rest van de richtingen en liet toen Danger uit de schaduwen stappen. Het paardje wist dat er een gevecht aankwam. Jagers paarden waren niet alleen gebouwd voor lange ritten, maar ze hadden ook iets van het karakter van gevechtspaarden. Het voordeel was dat alleen jagers er op konden rijden. Een jager droeg altijd geheimen met zich mee, maar het wachtwoord van zijn paard was een geheim dat het best bewaard van allemaal was. Danger liep de schaduwen uit. Hij kon de wind zacht horen suizen. Hij keek even in de richting van de ridder, en stuurde toen Danger het pad op. Hij keek recht vooruit, de pees van de boog was gespannen. Hij was er klaar voor, de vraag was alleen of de ridder er ook klaar voor was. Hij liet Danger in een rustig tempo draven, meer ook dat de ridder en zijn paard het bij konden houden, maar ook om zo weinig mogelijk lawaai te maken. Na een paar minuten werd het wel redelijk duidelijk waar ze naar toe gingen. In de verte aan de rand van de heuvel lag de fokkerij, dat was hun doel. De hele reden waarom ze op reis waren gegaan, en waarvoor hij dwars tegen Mystenia in was gegaan. Hij vocht liever voor zijn leven, dan dat hij op het matje werd geroepen. Maar het één kan niet zonder het ander. Heel even keek hij opzij naar de ridder. Misschien zouden ze niet zonder kleerscheuren uit dit gevecht komen. Hij had niet alleen boeven gezien, maar ook een paar ridders, die duidelijk over waren genomen. Toen ze bijna aan het einde van het bos waren, hield hij Danger in. Het paardje stopte direct en keek hem even aan. Hij keek naar de fokkerij die in het zonlicht lag, nu leek alles zo vredig, maar zodra zou alles veranderen. Hij draaide zich half om en pakte het pakketje wat boven op zijn spullen lag. Hij vouwde het open. Erin lagen 12 pijlen, maar niet zomaar pijlen. Het weinige zonlicht viel op de punten ervan, weerhaken. Het waren pijlen met weerhaken, speciaal gemaakt om door harnassen heen te gaan, en een ridder zonder moeilijkheden te doden. Hij pakte de pijlen uit de doek en vouwde daarna de doek weer op. Hij stak de pijlen met weerhaken in de koker die op zijn rug hing. De veren waren iets anders, maar nog steeds de gevreesde zwarte veren zaten eraan. Hij stopte de doek weg. In zijn koker zaten nu drie dozijn pijlen, hij droeg de levens van 3 dozijn mensen op zijn rug. Hij keek even naar de ridder. Hij verwachtte ergens dat de ridder wel had begrepen dat daar binnen ridders waren, en niet meer ridders van een nobel geslacht, nee ridders die hun eergevoel af hadden gelegd en het nu op de bewoners van het rijk zelf hadden voorzien in plaats van ze te beschermen. “wat je daarbinnen aantreft zijn de mensen die hun eer hebben afgestaan. Ze zijn met veel, vergis je daar niet in heer Myron’ zei hij toen. Hij bleef naar de fokkerij kijken. “je zult me zo niet meer zien, maar weet dat je er niet alleen staat.” Zei hij. Danger schudde even met zijn hoofd, het paardje had er duidelijk zin in. Hij voelde ergens licht de adrenaline, hij had dit al zo vaak gedaan maar elke keer bleef hij die lichte druk voelen, en dat vond hij prima. “ze zullen zo naar buiten komen” zei hij toen. Hij pakte een andere pijl uit een andere doek. Om de punt heen zaten met olie doordrenkte lappen. Hij schraapte de punt langs de boom heen waar hij naast stond. De lappen vlogen in de brand. Hij legde de brandende pijl op zijn boog. Heel even waren zijn ogen zichtbaar in de schittering van het vuur, heel even maar waren de kille ijsblauwe ogen zichtbaar, maar toen liet hij de pijl gaan. Met zijn ogen volgde hij de baan van d pijl. De pijl lande midden in het rieten dak van het gebouw. “Who ride with closed eyes, must surrender to the wind. Only then will he see and hear” zei hij toen. Hij liet Danger weg stappen, het bos in. Hij werd bijna direct opgenomen door de omgeving. Hij hoorde binnen al het geschreeuw van mensen, buiten hoorde hij de zwijnen krijsen. Hij wist wat zwijnen vreesden, vuur. Vuur vernietigde alles en schiep tegelijkertijd ook andere dingen. Hij liet Danger verder stappen door het bos heen. Op zijn boog lag al een pijl klaar, misschien vond de ridder het totaal niet goed wat hij deed, maar dat maakte hem niet uit. Hij trok zich nooit ergens iets van aan, en juist dat maakte dat mensen hem haatte, maar hem ook respecteerde. Toen de eerste man uit de fokkerij kwam, had hij heel even de neiging om de pijl te laten gaan, maar dat deed hij nog niet. Eerst iedereen eruit, dan pas zou hij gaan vuren, anders zouden er een paar ontsnappen en dat mochten ze niet laten gebeuren. Dood of levend, dat maakte niet uit, zolang dit maar werd opgelost, en meestal als je een jager het op liet lossen, dan bleef er niet veel van over. Maar dit keer was het niet officieel, dus dood was net iets erger dan levend, maar het maakte niet uit. Want de mensen daar zouden allemaal hun einde vinden, op dit moment of in de komende jaren. Hij wist wel dat hij de ridders eigenlijk zou moeten laten leven, maar dit was een spel van leven of dood, en hij nam geen risico in dit geval. Nu was het wachten op de vijand, de strijd kon gestreden worden, hij was er klaar voor, de vraag was, is de rest er ook klaar voor..

He follows his own rulez
He let no one come to close,
He will shoot you, like he shoot thieves
He has no mercy
So watch your steps..

Het duurde niet lang voor dat ze weer op pat gingen. Hij reed weer met zijn ogen toe. Hij hield het vol. Ook al zat het beeld van de vrouw in zijn ogen gebrand. De woorden bleven halmen in zijn hoofd. Hij vertrouwde er op dat Flamelight de jager zou volgen. Hij wist nog altijd niet waar dat ze naartoe gingen gaan. Maar hij had wel een gevoel dat het niet zo ver weg lag. Een paar zuchten liepen wel af en toe over zijn mond. Hij kon alleen maar hopen dat ze snel weer naar huis zouden gaan. Maar hij wist ook dat diep van binnen hij niet weg wilde. Dit was zijn leven. Hij was niet iemand die snel thuis zou blijven. Neen hij ging liever op pat het avontuur tegemoet. Misschien zou hij Leonoor niet meer zien na dit avontuur. Maar als hij wou kon hij er wel voor zorgen dat hij de jager wel nog eens zag. Ze zeiden misschien niet veel tegen elkaar. Maar ze hadden het toch goed samen. Toch dat was zijn mening en dat was genoeg voor hem. Hij zou thuis zijn vrienden en zo weer terug zien. Hij wist niet wat Leonoor zou gaan doen. Waarschijnlijk naar andere grijze jagers gaan of zo. Wist hij veel. Neen hij wist eigenlijk niets, niets van grijze jagers. Alleen de verhalen die duidelijk niet allemaal klopten. Hij was eigenlijk nooit bang geweest van een grijze jager. Hij had er vroeger juist naar opgekeken. Ja echt hij had er naar opgekeken. Zijn vader had hem heel vaak verhalen verteld die meer leken te kloppen dan de verhalen van de gewone burgers. Hij opende zijn ogen even. Een verschrikkelijke geur was zijn neus komen binnen dringen. Het rook naar zwijnen. De stank was niet te houden. Hij was hier al voorbij gereden. Hij wist dat er hier ergens een fokkerij moest liggen. Maar die was normaal toch gesloten geweest? Maar deze geur was vers en sterk. Dus het kon niet zijn dat die fokkerij echt gesloten was. Ze stopten. Door de struiken heen kon hij de fokkerij zien. Hij zag hoe de jager iets deed. Maar hij lette er niet erg sterk op. Hij keek meer naar de zwijnen en het gebouw zelf. Hij lette er wel even op toen hij de 3 dozijn pijlen zag. Hij slikte even. Dat waren veel levens die konden weg genomen worden. Zijn hand ging automatisch naar zijn zwaard. Hij had wel begrepen dat dit een gevecht zou worden. Zo te zien een zwaar gevecht. Hij schrok ook even op toen hij Leonoor hoorde spreken. Hij was niet gewend dat de jager begon te spreken. Normaal moest hij het eerst vragen. “wat je daarbinnen aantreft zijn de mensen die hun eer hebben afgestaan. Ze zijn met veel, vergis je daar niet in heer Myron’ Leonoor keek zijn kant niet op. Het leek er op dat ook de jager zich concentreerde op het gebouw. “je zult me zo niet meer zien, maar weet dat je er niet alleen staat.” Hij knikte ook al zou de jager het niet zijn. Hij had geen zin om zijn mond te openen. Hij snapte dat hij moest vechten. Met elk die uit het gebouw zou komen of er in zat. Hij wist het plan niet van de jager. Hij wist niet wat die van plan was. Maar ook daar kwam hij snel genoeg achter. De jager stak een brandende pijl aan. Hij kon wel denken dat die zou richten op het dak. Dat zou snel genoeg in brand vliegen. Nu draaide hij zijn blik wel om naar de jager. Heel even in een fractie van een seconde kon hij weer die kille ogen van de jager zien. Door de vlammen brandde zijn ogen nog goud kleuriger op dan normaal. Je zou bijna kunnen zeggen dat zijn ziel in brand stond. Want de ogen waren de weg naar de ziel. Het duurde ook niet lang voor dat de jager de pijl geschoten had. Hij horde de schreeuwen van de mensen al komen. “Who ride with closed eyes, must surrender to the wind. Only then will he see and hear” Zijn ogen schoten meteen open toen hij dat hoorde. Hoe kon de jager? Maar de man verdween al in de struiken. Nu leek het alsof hij hier stond helemaal alleen. Alleen met het gekrijs van de dieren en het geschreeuw van de mensen. Hij zag de eerste mens al naar buiten lopen. Hij wist dat de jager zou schieten. Misschien was het een goed idee om er voor te zorgen dat er niemand zou kunnen ontsnappen. Maar dat zou dan anders kunnen uitlopen. Hij zou midden in de actie moeten staan. hij had de jager al zien schieten en hij wist dat er niemand zou kunnen ontsnappen aan zijn pijlen. Hij vond het niet zo goed van het vuur. Maar dat was waarschijnlijk het beste. Zo zou iedereen er wel uit moeten komen. Hij wilde Flamelight vooruit sturen. Maar dat was vast nog niet zo’n goed idee. Eerst moest iedereen er uit zijn. Want anders zouden ze ook nog achterom kunnen gaan en dat was niet de bedoeling. Maar het duurde niet lang voor dat er 15 mensen buiten waren en nu stuurde hij dus zijn merrie nu in volle galop. Zijn zwaard trok hij er al uit. De mannen liepen alle kanten uit en hij ging er gewoon in volle vaart tussen door. Zijn zwaard zwaaiend door de lucht en kliefde door iedereen die hij tegen kwam. Hij deed het niet hard. Maar hij had van zijn hart een steen gemaakt. Hij keek niet in de ogen. Anders zou hij er misschien niet tegen kunnen. Hij zou de pijlen ook wel zien. De jager zou ook niet treuzelen. Dus waarom zou hij het doen? Een paar mannen haalden hun zwaarden uit. Dat waren waarschijnlijk een paar ridders waar Leonoor over gesproken hadden. Woede stuurde hem voort. Ze hadden de eer van alle ridders schande aan gedaan en daar moest en zou een einde aan komen. En wel deze nacht in het licht van de brandende schuur. De mensen zouden nog wel verrast staan. Want ze wisten niet tegen wie ze het hier moesten opnemen. Ze konden geen idee hebben. En als ze dat wel hadden. Dan hadden ze een probleem. Hij bleef hameren op de mesnen. Wachtend op de eerste pijlen.

Hij bleef rustig tussen de bomen wachten. Hij had Danger iets verder op laten halt houden en was afgestegen en toen naar dit punt toegelopen. Hij vertrouwde erop dat Danger zou komen als hij hem nodig had. Er lag een pijl op zijn boog, maar hij schoot nog niet. Hij zag hoe de ridder op de mensen aanvloog. Hij keek naar de 15 mensen die zich naar buiten hadden gewerkt. Maar toch liet hij zijn pijlen nog niet gaan, niet om de ridder het gevoel te geven dat die alleen stond, nee maar om de mensen daar het gevoel te geven dat ze alleen tegen 1 ridder vochten. Hij had wel gezien hoe een paar mensen naar de stallen waren geglipt. Het duurde niet lang of hij hoorde het getrappel van hoeven. Hij richtte zijn aandacht op de mensen die uit de stal kwamen, zoals hij al had verwacht waren dat ridders in volledig harnas. Hij keek naar de tekens die op hun schilden stonden, het waren niet al te bekende ridders, maar hij wist ongeveer van wie de tekens waren, en van wie ze ooit waren geweest. Veel had hij niet met het ridderschap, maar dit ging hem toch wat te ver. Hij keek weer naar heer Myron en toen naar de 5 ridders die aankwamen gereden op heer Myron af. Hij zou in moeten grijpen, voordat dit verkeerd af zou lopen, hij had uit het bos ook nog leden zien lopen, die hun kameraden bij de ridder te hulp schoten. Hij pakte de pijl van zijn boog af en stopte die terug. Daarvoor in de plaats pakte hij een pijl met een weerhaak. Heer Myron deed het zo ver nog prima. Maar hij had zo het idee dat de ridder het niet tegen 5 ridders tegelijkertijd op kon nemen. Hij wist ook dat zodra hij zou gaan schieten op de ridders, dat er chaos zou ontstaan, maar ook dat de ridders misschien de pijlen zouden herkennen. Veel tijd was er alleen niet. Hij liet de eerste pijl gaan toen de eerste ridder zich vlak bij heer Myron bevond. Hij hoorde de doodskreet wel, hij hoorde ook hoe de mensen begonnen te schreeuwen. Hij stond verborgen in de schaduwen. Snel achter elkaar liet hij 3 pijlen van zijn boog afschieten, naar de normale mensen toe. Hij dacht even na over hoe hij een paar levend kon houden, die moesten terecht staan, niet altijd kon je ze gewoon neerschieten. Hij keek naar het slagveld wat al redelijk bedolven was onder lijken en gewonde mensen. Hij richtte zijn aandacht weer op de ridders. Hij zag hoe 2 ridders tegelijk heer Myron aanvielen. Heel lang hoefde hij niet te kijken om maar weer eens vast te stellen dat dit ridders waren die zonder eer vochten, want een derde viel de ridder in de rug aan, dat ging hij dus zo niet laten gebeuren. Binnen een fractie van een seconde haalde hij een pijl uit de koker en liet de pijl gaan. De doodskreet van de ridder bewees maar weer eens dat hij nooit mis schoot. Hij keek naar de laatste overgebleven ridder die niet in gevecht was met heer Myron of bezig zich naar de ridder toe te werken. Hij liet een pijl gaan, die er voor zorgde dat die ridder in zijn been werd geraakt, en daarmee ook vastgepind werd aan het zadel van het paard, Het paard was daar duidelijk niet van gediend en begon een serie bokken uit te voeren. Hij grijnsde even. Die ridder zou het moeilijk genoeg hebben met zijn paard om zijn aandacht te besteden aan heer Myron. Hij had wel door dat de rest van de mensen zich af begonnen te vragen waar die dodelijke pijlen vandaan kwamen. Hij wist dat zodra hij uit de schaduwen zou komen, dit gevecht voorbij zou zijn, maar dat deed hij nog niet. Er liepen nog veel te veel levende mensen rond, en dat was een feit. Hij schoot een paar pijlen af op mensen die achterom probeerde weg te komen. Doodskreten vulde de omgeving, evenals de geur van verbrand haar en huid. De zwijnen stonden in de brand, misschien niet al te vriendelijk, maar de zwijnen zorgden alleen maar voor overlast en werden gebruikt als aanvals middel, en je kon ze ook niet loslaten in het wild, omdat ze gewend waren om van mensen eten te krijgen, en dat kon zo gevaarlijk worden, nee dit was de beste manier om dit op te lossen. Hij kon zelfs op de plek waar hij nu stond de warmte van het vuur voelen, dat was een goed vuurtje. Hij keek naar de mensen die in gevecht waren. Er lag wel een nieuwe pijl op zijn boog, maar op dit moment zou hij die niet afschieten, eerst maar eens kijken wat de andere ridders zouden doen die heer Myron aan het aanvallen waren. Hij tikte even zacht tegen de boomstam aan en wachtte geduldig af. Hij hoorde licht de hoeven van het paardje. Hij deed de pijl terug in de koker die op zijn rug hing. Toen Danger dichtbij genoeg was stak hij zijn hand op in de schaduwen. Het paardje bleef direct staan. Hij liep zacht naar Danger toe en steeg op. Ze bleven in de schaduwen staan. Hij had al weer een pijl op zijn boog gelegd, om als het nodig was direct iemand neer te schieten, hij keek naar de ridder, hoe die het er vanaf bracht.

You don’t see him
But he’s there
To protect you
Or to kill you..

Het was vreemd, zeker omdat hij het niet gewend was. Er waren die terug vochten. Maar jammer genoeg hadden die nauwelijks een kans. Hij had wel doorgehad dat er een paar naar de stallen liepen. Natuurlijk waren dat de ridders. Hij maakte zich er geen zorgen om. Hij had andere dingen aan zijn hoofd. Ergens maakte hij zich ook zorgen om het vuur. Dit gebouw zou instorten. Dat was zeker en de vlammen waren heet. Het was zeker een goed vuurtje. Hij lette wel op de ridders die op hem af kwamen. Eerst wilde hij zich wel schrap zetten. Maar toen hij de eerst pijl zag vliegen maakte hij zich er verder geen zorgen om. Die mensen hadden net hun dood vonnis getekend. Hij concentreerde zich weer op andere mensen. Hij zou niet al de mensen kunnen doden. Zo ver kun hij zijn hart niet kunnen verstenigen. Trouwens ze zouden ook gevangenen moeten hebben. Voor verhoring. Hij wist dat Leonoor daar zeker ook over na gedacht zou hebben. Maar hoe zouden ze dat doen. Hij had wel een idee. Maar hij vreesde er voor dat hij er nog spijt van zou krijgen. Maar het was het enigste wat hij kon verzinnen. Hij draaide zich om in het zadel en stak snel zijn hand in de zak. Even snel kwam zijn hand er terug uit. Met een ferm stuk touw mee. Hij sprong letterlijk van Flamelight. Hij kwam mooi recht hij stak zijn zwaard weg. Hij zou die nu toch even niet meer nodig hebben. Flamelight liep naar de kant. Daar werd ze rustig en begon gewoon te grazen. Hij lachte even. Twee mannen kwamen op hem af. Hij ontweek met gemak hun aanvallen en hij sloeg ze gewoon bewusteloos. Waarna hij ze even snel vast bond. Dat waren er tenminste twee om mee te beginnen. De rest zou nog wel komen. Hij hoorde een groot gegrom en hij deed toch een paar stappen achteruit. Hij zag hou het dak begon in te storten. De vlammen gingen alleen maar omhoog en stof waaide op. Zijn witte haar was al half zwart van het as. Heel even deed hij zijn arm voor zijn ogen. De rook was vertikkend. Hij moest af en toe wel eens hoesten. Myron rookte nu eenmaal niet en hij kon er dus ook niet zo goed tegen. Maar hij bleef wel doorgaan. Hij had al een stuk of 5 mensen vast gebonden en ook al weer een paar weer de nek omgesneden. Misschien zou hij er wel wat nachtmerries aan over houden. Maar dit was nu eenmaal zijn werk. Hij had hier voor getekend. Het land was beter zonder ze en zei zouden een beter leven hebben aan de andere kant. Meer dan de helft lag al dood of zat vast gebonden. Nu was de plek redelijk leeg. De rook versperde redelijk het beeld het enigste was hij heel duidelijk zag was aan de ene kant vlammen en fel licht en aan de andere kant rook stof en donker. Hij had veel zin om weg te rennen en uit de rook te gaan. Maar dat kon hij nu eenmaal niet doen. Opeens voelde hij een hand op zijn schouder. Hij draaide zich vliegensvlug om. Het was een oudere man. Die duidelijk had gedacht dat hij één van zijn mannen was. De man wilde weg rennen. Maar hij was al te laat. Snel vast gebonden. De oude man begon te schreeuwen. Hem mooi uit te schelden. Hij bleef even staan luisteren. Het was verschrikkelijk. ”Jij noemt je zelf een man, klein grut. Weet je dan niet wat een echte ridder is jij klein zielig ventje!” Hij had problemen om zijn lach in te houden. Terwijl de man maar bleef schreeuwen. Maar toen hij zich omdraaide en half veranderde dat geschreeuw in gesmeek. Alsof de man besefte wat er aan de hand was. Maar hij luisterde er niet naar. Het leek alsof hij hier echt eenzaam en alleen was. Je hoorde alleen het vuur en het vallen van de muren het geschreeuw van de zwijnen. Langzaam kwam hij uit de rook. Hij hoestte af en toe wel eens. Hij liep rustig naar Flamelight. Als er hier nu nog iemand uit zou komen. Het zou hem verwonderen. Hij voelde even aan zijn haar. Zijn hand was zwart van de as. Hij zou er nu wel helemaal anders uit zien. Hij bleef uitkijken naar andere mensen. Misschien ook wel een beetje naar de jager.

Hij had wel gezien hoe de ridder af was gestegen en mensen had vast gebonden. Hij keek tevreden naar de boerderij die instortte. Hij wist ook wel dat het niet lang zou duren of de mensen uit de nabij gelegen dorpen zouden hier naar toe komen, eigenlijk moest hij er voor zorgen dat de gevangen dan al weer op de been waren en ze op weg waren naar het dichtbij zijnste kasteel, en dat was niet het kasteel van de baron waar ze vandaan kwamen, nee ze zouden de mannen wel afleveren bij een ander kasteel. Hij hoorde wel een man schreeuwen, maar dat maakte hem niet uit. Het maakte hem niet uit of ze met een man extra of minder aankwamen bij dat kasteel. Hij hoorde het gekrijs van zwijnen die verbrandde. Hij bleef naar de rook kijken. Hij zag hoe even later heer Myron uit de rook tevoorschijn kwam, ook al had die nu zwart haar. Hij grijnsde heel even. Eigenlijk leek dat haar meer grijs. Heer Myron leek nu meer op een oude opa dan op een jonge ridder. Hij keek even naar de mensen, de gene die nog in leven waren en niet vast gebonden waren joeg hij een pijl door het hart. Hij wist dat er nog maar 4 pijlen in zijn koker zaten, dat betekende dat er al 20 mensen waren gesneuveld onder zijn pijlen. Heel zacht drukte hij zijn hakken tegen de buik van Danger aan. Het kleine bruine paardje kwam direct in beweging en stapte de schaduw uit. Zijn boog lag weer voor zich op het zadel, alsof die niet had bewogen, maar het tegendeel was waar. Het vuur begon al uit te gaan, omdat de boerderij voor een groot deel al was verbrand en er dus geen voedingsstoffen meer voor het vuur waren. Hij kwam dichterbij, het werd maar weer eens tijd om zijn pijlen terug te halen. Hij steeg af van Danger en liep naar de plekt toe waar mannen over elkaar heen lagen met de zwarte pijlen uit hun borstkassen. Hij trok de pijlen zonder genade eruit. De punt veegde hij af aan de kleren van de dode mensen. Daarna stopte hij de pijlen terug in zijn koker. Hij liep toen hij bijna al zijn pijlen terug had de rook in. Hij leek te verdwenen. Danger bleef rustig staan en at van de plukjes gras. De grote roofvogel kwam aanvliegen en landde op de knop die voor het zadel van Leonoor zat. Sagitta keek naar heer Myron, alsof ze hem weer zou gaan aanvallen, zoals ze toen in het dorp had gedaan een paar weken geleden. Hij liep door de rook heen. Hij trok de pijlen uit de lijken die er lagen. Hij liep de rook weer uit toen hij alle 20 pijlen die hij had afgeschoten terug had. Geen enkele pijl was gebroken, en alle veren waren nog zwart. Hier en daar zat er wel wat bloed op de steel van de pijl, maar dat zou hij er nog wel afhalen. Het werd nu eerst maar eens tijd om de gevangen bij elkaar te halen en die mee te nemen naar het kasteel. Hij liep terug naar Danger. De bruine pony hief zijn hoofd op toen hij de voetstappen van zijn baas hoorde. De roofvogel richtte nu haar hoofd op Leonoor en keek niet meer naar de ridder met een blik alsof ze hem zou aanvallen. Langzaam opende de roofvogel haar vleugels en vloog weg. Hij keek even naar de ridder. Het zou nog wel een paar minuten duren voordat de mensen die de ridder bewusteloos had geslagen wakker zou worden. Ergens in de verte hoorde hij geluiden. Hij steeg op Danger en liet het kleine paardje het bos in draven. Met grote passen draafde het dier door het bos heen. Hij keek naar de weg die 10 meter van hem aflag en zag in de verte mensen aankomen. Zo veel tijd hadden ze niet meer. Mensen konden heel gewelddadig worden als ze familieleden zagen die daar geboeid zaten, ook al zaten die mensen dan in een bende. Ze mochten op dit moment gewoon geen risico meer nemen. Hij had geen zin om Mystenia uit te moeten leggen waarom hij zoveel burgers om het leven had gebracht. Hij liet Danger omdraaien en het paardje terug galopperen naar de plek waar heer Myron was. Hij wist dat de mensen hier in het noorden nogal erg geloofde in het feit dat grijze jagers zwarte tovenaars waren, dus daar kon hij maar beter gebruik van maken. Hij liet Danger vlak bij de ridder stoppen en steeg af. Hij keek heel even in de richting van de ridder, hij hoefde niks te zeggen om duidelijk te maken wat hij bedoelde. Het feit dat hij was weggegaan en was terug gekomen zei meer dan genoeg. Hij liep naar de gevangen toe en telde hoeveel het er waren, ongeveer een stuk of 6, dat was meer dan genoeg. Hij zag oudere gezichten ertussen zitten, maar ook jongere. Allemaal mensen die duidelijk een slaatje eruit hadden willen slaan, en nu daarvoor de rest van hun leven zouden moeten boeten, alleen maar omdat ze zo dom waren om de zwijnen te brandmerken zodat ze gevonden konden worden. Hij maakte een touw aan hun allemaal vast, zodat ze makkelijker bij elkaar bleven lopen, en het touw achter het zadel van heer Myron kon worden vast gebonden. Als ze het goed zouden doen, zouden ze nog voordat de avond viel in het andere kasteel zijn, en de mensen afgeleverd hebben. Zodat ze daarna terug richting hun eigen lenen konden. Ergens wou hij helemaal niet terug naar huis, dan stonden de saaie dingen weer te wachten, maar hij wou ook wel zo snel mogelijk uit dit leen verdwijnen. Hij liep met het uiteinde van het touw terug naar de ridder. De mannen kwamen langzaam overeind, meer omdat ze gedwongen werden door het touw waaraan hij ze had vast gemaakt. Hij vroeg niks aan de ridder, maar maakte het touw achterop het zadel van de ridder vast, misschien was het oneerlijk dat die bij de ridder vast zat, maar als ze op de terug weg met gevaar te maken kregen, dan was het toch beter dat hij geen bende gevangen had die achter Danger aanliepen. Hij liep terug naar Danger en steeg op. Hij zag wel een paar manen angstig kijken naar de vierentwintig pijlen die weer vier boven zijn schouder uitstaken, fier maar dodelijk. Zijn boog lag weer op de gebruikelijke plaats voorop het zadel. Hij liet Danger omdraaien, het was tijd om te gaan.

He maybe don’t speak a word
But what he means is clear
One wrong move
And you’re death

Ergens besefte hij nu pas dat dit echt het einde was. Maar ook echt het einde van een geweldig avontuur. Hij zou het missen. Nu pas besefte hij dat, dat hij liever weg was dan thuis zat. Hij had zijn huis niet echt gemist. Hij zou dit meer missen dan zijn eigenhuis. Maar ja had soms ridders die het echt haatte om weg te zijn; Die liever veilig op wacht stonden. Hij zuchte even. De rook was aan het vervagen. De gloed van het vuur werd ook minder. Het gebouw was bijna geheel afgebrand. Hij hoestte nog eens. Er waren veel mensen gestorven. Nu pas keek hij echt naar de lijken. Het was wreed. Wreed om er zo koel bij te blijven. Maar het was ook het enigste wat hij kon doen. Het was voor zijn land. Zijn koning. De mensen waarvan hij hield. Hij lachte even. Het was dan misschien al bijna voorbij. Maar het was wel een prachtige reis geweest en hij had een nieuwe vriend. Nou ja een vriend. Hij wist niet zeker of hij Leonoor zo wel kon noemen. Misschien zag Leonoor hem niet als een vriend. Hij wist niet hoe een grijze jager over een ridder dacht. Maar hij verwachte dat het niet te veel goeds was. Gelijk hadden ze wel. Het was niet zo dat de ridders veel goeds dachten over de grijze jagers. Maar hij dacht nu wel anders over ze dan hij eerst had gedaan. Maar hij zou zijn ridders schap er toch niet voor opgeven. Neen dat ging een tikkeltje te ver. Hij zag de jager naast hem. Hij volgde de jager met zijn blik tot die weer helemaal oploste. Hij zou er nooit gewend aan raken. Maar dat hoefde voor hem ook niet. Het was vreemd… het gevoel dat hij nu had. Hij schudde zijn hoofd even. Wat was het leven maar saai zonder avontuur. Hij zou niet meer zonder kunnen. Dat wist hij zeker. Hij schudde zijn haar ook eens uit. Niet dat het veel hielp. Zijn haar bleef redelijk grijs. Hij vont het een verschrikkelijk gevoel. Gewoon de as op zijn haar en er tussen. Het zou veel werk zijn om het er uit te krijgen. Hij zuchte even. Hij had alles gedaan wat hij kon. Hij schrok even op toen hij de jager weer zag. Met weer al de pijlen en de mensen allemaal aan een touw. Hij maakte het touw vast aan Flamelight haar zadel. Het leek misschien wat oneerlijk dat hij de mensen vast maakte aan Myron zijn zadel. Maar Myron besefte heel erg goed dat het beter zo was dan anders. Hij knikte even naar de jager. Langzaam verdween die weer. Hij spoorde Flamelight aan. Hij wilde hier weg zijn voor dat er andere mensen hier heen kwamen. Dat was natuurlijk een groot nadeel als je een huis in de fik zette. Hij keek nog even om. Hij lette wel een beetje op de pas van zijn merrie. De mensen moesten ook wel mee kunnen. Maar zachtjes aan deed hij ook niet. Ze verdienden geen vriendelijkheid. Zeker niet na wat ze gedaan hadden. Flamelight bromde even. Hij klopte haar even op de nek. Nu vertrokken ze naar een kasteel. Hij wist niet zeker welk kasteel. Het enigste wat hij zeker wist was dat het niet het kasteel zou worden waar dat hij de baron van had verslagen. Dat was een prachtig gevecht geweest. Hij lachte even toen hij er terug aan dacht. Als ze goed door reden. Dan waren ze van de mensen van af. Die zouden dan gaan weg rotten in een kerker. Hij was blij toen het kasteel al in zicht kwam. Het gevecht had hem redelijk vermoeid en hij reed weer met zijn ogen dicht. Hij wist wel dat er nog van alles kon gebeuren in het terug keren naar huis. Maar ze zouden alleszins niet veel last kunnen hebben. Gematte het donkerder werd kwamen ze dichter bij het kasteel. De zon was nog niet onder toen ze de mensen afleverden. De mensen in het kasteel waren verrast. Ze boden ze een nacht rust aan. Dat zou ze wel deugd doen. Hij zou het niet afslaan. Maar hij kon niet weten wat Leonoor er van dacht.

Er waren weer een paardagen voorbij. Ze waren letterlijk voorbij gevlogen. Nu waren ze al terug in hun eigenleen. Of toch hij was terug in zijn eigenleen. Hij was niet zo zeker dat het wel Leonoor zijn leen was. Hij zuchte even. De dagen van de terug weg waren rustig geweest. Zoals gedacht hadden ze geen problemen gehad. Hoe dichter hij nu bij zijn huis kwam. Hoe liever hij terug wou omdraaien. Maar dat was nu eenmaal iets dat hij niet kon doen. Hij zou eerst aan de baron moeten uitleggen waar hij was geweest. Ja hij zou heel het verhaal mogen vertellen. Maar dan ook echt het gehele verhaal. Hij zuchte even zacht. Neen Leonoor en hij hadden niet echt veel gesproken. Het was best jammer. Maar het was geen onaangename stilte geweest. De zon scheen hier weer en hij was blij dat er hier geen sneeuw lag. Maar het was hier ook winter en het was wel vochtig. Er gingen donkere wolken boven hun. Alsof zelfs de goden niet blij waren dat ze nu al terug waren. Maar zijn vrienden zouden wel blij zijn. Flamelight zou ook blij zijn dat ze terug in haar eigenstal zou staan. Als je er zo over na dacht zou hij de enige zijn die het jammer ging vinden. Langzaam aan kwamen ze aan op het kruispunt. Het kruispunt waar ze dit avontuur waren begonnen. Het zou hier ook eindigen. Het was echt veel te snel voorbij gegaan. Hij slikte even toen ze stopten. Hij keek naar de jager. Dit was nu echt wel het einde. Hij gleed uit het zadel en liep naar de jager. Hij stak zijn hand naar hem uit. Hij wist niet zo goed wat te zeggen. ”Als je me ooit weer eens nodig hebt. Mag je me altijd opzoeken.” Ergens dacht hij wel dat, dat nooit zou gebeuren. ”ik vond het fijn jou als partner te hebben…” Hij sprak het vriendelijk uit. Het was ook echt wel waar. Hij had het in het begin wel raar gevonden. Hij ging weer op Flamelight zitten. Zijn blik ging even naar het dorp. Ze zouden raar kijken dacht hij. Nogmaals keek hij naar de jager. Hij lachte eens. Hij wachte ook nog even. ”Zorg goed voor je zelf!” Sprak hij nog eens. Myron was van plan te wachten tot de jager ging vertrekken. Dat was beter. Voelde hij minder de drang om achteruit te kijken. Want dat was zo lastig…
Opeen gaf de jager hem iets. Hij keek naar het pakketje. Langzaam opende hij het. Er zat een soort van medaillon in. Hij opende. Hij zag de oude baron en zijn vader. Hij lachte even en keek op. Hij wilde de jager bedanken en vragen hoe hij daar aan kwam. Maar de jager was al verdwenen. Myron keek wel nog even rond. De jager zou nog wel in de buurt zijn. Ook al kon hij Leonoor niet meer zien. ”bedankt… Leonoor” Riep hij zo luid hij maar kon. Daarna spoorde hij Flamelight aan. Op weg naar het dorp. Nu was hij echt weer thuis!