A day free

Sneeuwvlokken dwarrelden zachtjes naar beneden toe, ze vond het prachtig om het landschap zo te zien veranderen, het was niet al te lang geleden dat er hier nog bladeren aan de bomen hadden gehangen en daarvoor dat de zon nog vel had geschenen, maar nu was dat allemaal veranderd. De hele wereld leek ondergedompeld te zijn onder een wit deken. Op dit moment viel de dikte van de sneeuw wel tegen, maar je wist maar nooit wanneer je een nieuwe sneeuwbui over je heen kon krijgen. Gelukkig had Bloodhunter voor de winter een dikkere vacht aangemaakt, wat er voor zorgde dat de hengst het niet zou had, en anders haar mantel bedekte een heel groot deel van zijn lichaam, vooral zijn achterhand, dus de hengst zou het niet zo koud hebben. Haar vingers sloten zich even wat strakker om de teugels heen en lieten ze toen weer wat losser. Ze liet haar spieren even rollen, gelukkig had ze geen last meer van de wond in haar rechterbovenarm, want dan had ze met deze winter een groot probleem gehad. De kou zorgde ervoor dat je spieren strammer werden en ze minder soepel bewogen, als ze dan nog last had van de wond, dan zou had grote gevolgen hebben voor wanneer ze moest vochten. Maar dit was niet meer het geval, ze had de afgelopen dagen wat meer kunnen rusten, waardoor de pijn in haar steeds sneller was weggetrokken totdat het niet meer terug was gekomen. De korsten waren ook van de wond afgevallen, door natuurlijke oorzaak, niet doordat ze eraan had gekrapt of dat het open was gebarsten. Het had wel een dun wit streepje achter gelaten, een litteken die waarschijnlijk niet meer zou verdwijnen, niet dat het haar zoveel uitmaakte er was toch niemand die dat ging zien. Ze bewoog weer even wat spieren, haar harnas tikte even tegen elkaar aan, wat even licht echode. Haar mantel was om haar harnas heen geslagen, zoals gewoonlijk had ze haar helm weer opgezet. Het was een gewoonte geworden die ze niet af zou leren. Het was altijd zo grappig om te zien hoe erg andere mensen schrokken zodra ze er achter kwamen dat degene in het zwarte harnas een vrouw was en geen man zoals werd verwacht. Het had haar al vele grappige gezichten opgeleverd zodra ze haar helm af zette. Van geschokt tot bewonderend tot woedend, ze had het allemaal wel meegemaakt, vooral ook dames die verdrietig waren dat de held in het zwarte harnas een vrouw bleek te zijn, en dan de boze ridders omdat hun eer was aangetast, alleen maar omdat ze waren verslagen door een vrouw, wat er meestal tot leidde dat ze nog een keer tegen haar wouden vechten, natuurlijk versloeg zij ze dan weer met gemak, wat het dus erger maakte voor de ridders. Het was al redelijk vaak voorgekomen dat een aantal ridders samen een plan tegen haar hadden beraamd om haar ten val te brengen, maar ook dat hadden ze niet voor elkaar kunnen krijgen. Ook hun had ze verslagen. Ze was al wel vaker in benarde situaties geweest, en ze had zichzelf er altijd uit kunnen redden. Dat kreeg je ervan als je baron je steeds opnieuw belaagde met ridders die je zogenaamd moesten temen en je manieren bij moesten brengen. Dan leerde je heel snel om jezelf te verdedigen en om met vervelende mannen om te gaan, tot vervelens toe. Ze had al snel geleerd toen ze in het leen was gekomen hoe je de baron tot het uiterste dreef, hoe ver je hem kon laten stressen voordat hij brak. Ze had hem al meerdere malen tot over het breekpunt heen gedreven, maar op een of andere manier was hij altijd weer terug gekomen, nog met meer passie dan daarvoor om haar te breken, wat hem nooit lukte, hij zocht dan weer zoveel ridders uit het hele land, voor eentje die haar zou kunnen breken, maar tot nu toe was ze er nog geen een tegen gekomen die dat kon, geen een die haar de baas kon en waarbij ze het ok zou erkennen. Er was er geen een die een uitdaging voor haar vormde, maar misschien kwam dat ook omdat zij in heel veel mensen gewoon van het begin al zag als geen uitdaging, waarvoor het voor haar ook niet meer leuk was om met ze te spelen. In zulke gevallen was ze zeer snel en harteloos in haar aanpak, anderen, tja die konden haar meer interesseren, genoeg om een spel mee te spelen, ze liet hun denken dat ze invloed hadden, en vlak daarna haalde ze dan hun hele ego uit elkaar, hun zelfvertrouwen sloeg ze in, niet dat het haar wat uitmaakte. Het was maar weinig wat haar echt wat deed, en het breken van mensen viel daar dus niet onder. Ze had met gemak met de juiste woorden de sterkste mannen kunnen breken, maar bij één iemand was het haar nog niet gelukt, namelijk bij de snob, hij was de enige die in discussie met haar durfde te gaan, die haar niet probeerde te veranderen, nee hij probeerde haar eerder te helpen, niet dat ze zomaar de hulp van een vreemde aanvaarde. De snob had haar laten herinneren aan vroeger, en als er iets was wat ze graag wou vergeten, dan waren het wel de dingen van vroeger. Sommige dingen konden beter het daglicht niet zien, ze had ze al zo lang opgesloten, dat het maar beter was om ze daar te laten, omdat ze anders veel te veel schade aan zouden kunnen richten. Naast het feit dat ze niet zeker wist of zij er zelf wel tegen kon als ze alles los zou laten, het zou veel te emotioneel voor haar zijn, en ze haatte het om haar emoties te laten tonen. Ze hield ervan om mensen bleek weg te zien trekken zodra haar groene ogen zich op hun richtte. Die kille groene ogen die helemaal niks lieten zien behalve kilheid, iets waarmee je niet veel kon. Er was altijd die kilheid in haar ogen te zien. En dat was een van haar verdedigingen werken, want juist daardoor lieten mensen haar met rust, en dat was eigenlijk het enige waarvoor ze het deed, ze wou gewoon eens een keer rust hebben zonder dat ze steeds werd lastig gevallen door allerlei verschillende soorten personen.
De sneeuw bleef rustig vallen, wat een kalmerend effect had, de sneeuw leek nu zo onschuldig, zo puur, de hoeven van Bloodhunter lieten afdrukken achter in de sneeuw, niet gewoon een indeuking, nee de sneeuw was zwart gekleurd op de plekken waar de hengst zijn hoeven neer had gezet. Ze had het pure wit besmet en daarmee de onschuld van de sneeuw doen vergaan, zoals ze altijd deed. Haar aandacht verschoof even naar sommige bewegen die zichtbaar waren in de sneeuw. Het was wel duidelijk dat er al lang niemand meer over dit pad heen had gereden, omdat er anders andere afdrukken zichtbaar moesten zijn en die waren er niet. Soms had ze er een hekel aan als ze door de baron weg werd gestuurd om een bericht te brengen aan de lenen naast hun leen, en vooral als zij daarvoor werd aangewezen, maar op dit moment deed ze niks liever. Ze had geen last van de baron die op haar hielen zat en haar overal de schuld van gaf. De snob was niet in de buurt, dus dat was nog een voordeel. Hoe minder ze de snob hoefde te zien, hoe beter. Hij leek net een schoothondje die haar overal zorgde, gelukkig was het de laatste tijd zo dat hij haar steeds minder volgde, meer omdat hij niet mee mocht op zulke missies, dat waren de weinige momenten dat ze aan hem kon ontsnappen, hij reed meestal ook mee als ze haar rondes moest maken, wat ze totale onzin vond, maar ja, de baron was er resoluut in, ook al leek de snob zich ook minder gunstig bij de baron hebben gemaakt, ze had wel de geruchten gehoord over dat de snob met haar samen zou spannen tegen de baron. Maar al dat alles was verre van waar, ze zou wel heel goed nadenken voordat ze samen met hem zou werken. Ze wist dat de baron erg over de rooie was gegaan toen die had ontdekt dat ze zijn inkt had vervangen door bloed, helaas had hij veel sneller dan dat ze had bedacht nieuwe inkt laten komen, want in het dorp had de schrijver nog genoeg inkt gehad, wat er toe had geleidt dat ze direct nadat ze terug was gekomen opnieuw op pad was gestuurd. Ze was er redelijk klaar mee om boodschapper te spelen, meer omdat de baron haar zo uit de weg wou wouden bij zichzelf maar ook bij de burgers, alsof ze bang waren dat ze nog meer dingen uit ging halen, wat ook zeker het geval was geweest als ze thuis was gebleven. Zelfs al was de snob er om haar bezig te houden, ze verveelde zich nog steeds, er zat geen uitdaging in.
Ergens vroeg ze zich wel af wat er in de brief stond, maar ze wist dat ze de brief niet kon lezen, want dan zou het zegel verbroken zijn zodra ze die aan het hoofd van de ridderschool hier zou geven, en dat zou haar weer in de problemen brengen, niet dat haar dat veel uitmaakte. Ze had het vermoeden dat het niet al te lang meer zou duren voordat ze erachter zou komen wat de brief zei, aangezien als de inhoud van de brief ook maar ergens op haar sloeg, dan zou ze dat wel te weten komen. Vooral als ze iets uit moest voeren, want dan zou de persoon in kwestie het haar wel vertellen. Het was langzaam opgehouden met sneeuwen, ze was al best lang onderweg, maar dat maakte zowel haar als Bloodhunter niks uit. Ze hadden de brief gisteren gekregen toen ze door de baron naar zijn bureau toe was geroepen, met de opdracht direct te vertrekken, een nacht in haar eigen bed had ze dus kunnen vergeten. Maar zoals gewoonlijk had ze gewoon haar eigen zin doorgedreven. Ze was eerst terug gereden naar huis en had daar een paar uurtjes geslapen. Pas toen had ze zich weer in haar harnas gehesen en had ze Bloodhunter klaar gemaakt voor de reis. Vlak na middernacht waren ze vertrokken, terwijl het drop nog in diepe slaap had gelegen. Niemand had hun gehoord, niemand had hun tegen gehouden. Ze was nergens de personen tegengekomen die de wacht moesten houden. Dus of de mensen waren ergens anders dan op hun post, of ze waren daar expres niet. Niemand had haar dus zien vertrekken, niet dat het haar wat uitmaakte. Ze had het risico niet genomen om door het midden van de nacht heen te rijden, en vooral niet zoals de baron wou in volle galop. Ze was niet dom, de hengst zou in het donker kunnen vallen en een van zijn benen kunnen breken, dus dat was nog een reden geweest om de eerste donkere uurtjes al slapend in hun huis door te brengen. Bloodhunter trok weer even zacht aan de teugels, ze keek om zich heen naar alle bomen die er stonden, soms waren dingen niet zo ingewikkeld, maar op dit moment had ze niet echt een idee waar de ridder school van dit leen zat, en aangezien de baron dat ook niet aan haar uit had gelegd, was het kwestie van zoeken. Ze wist dat een ridderschool wel in de buurt moest zitten van een dorp, voor zowel de veiligheid van de leerlingen als voor de veiligheid van het dorp. Ze was nu al een paar uur in dit leen, en de zon was steeds hoger gaan klimmen, het was wel opgehouden met sneeuwen wat ze toch wel ergens jammer vond. Opnieuw trok de hengst aan de teugels en ze wist wat hij wou. Hij wou even galopperen. Ze liet de teugels iets vieren. De hengst sprong direct vooruit en binnen een paar passen was hij in volle galop. De wind kreeg meer vat op haar zwarte mantel en die wapperde nu achter haar aan. Veel van de wind voelde ze niet door haar harnas. De zwarte hengst bleef met grote passen verder galopperen. Haar ogen waren gericht op de witte sneeuwvlakten, de geluiden van galopperende hoeven echode door het bos heen, als er iemand was, dan zou die snel weten dat zij er was. Het enige wat ze nu nog hoefde te doen, was de ridderschool vinden. Bloodhunter gooide even met zijn hoofd, zowel paard als ruiter genoten van de rit, maar voor ieder ander, zou het eruit zien alsof ze een zwarte geest was, eentje die niet veel goeds in zin had, en daar hadden ze ergens wel gelijk in. Met haar wist je het maar nooit.

Don’t try to understand
Something you don’t get.
You only end up
Getting killed..

2152 woorden.

Het ritme van de neerkomende hoeven in de sneeuw zorgde ervoor dat haar gedachten met haar op de loop gingen. Bloodhunter galoppeerde in gelijke passen door de sneeuw heen, de hoeven van de hengst gooide de sneeuw achter hun een klein beetje op, haar mantel wapperde lichtjes in de wind door de snelheid die de hengst had gemaakt, maar het was dan weer net niet zo erg dat de wind veel effect op haar zelf had. Haar harnas beschermde haar voor een heel groot deel tegen de snijdende kou die bij deze snelheid was ontstaan. Bloodhunter leek er duidelijk van te genieten om zo vrij door de sneeuw te mogen rennen, zijzelf vond het ook prettig, het gaf je het gevoel dat je aan het vliegen was door wolken heen. Ze wist dat het niet het geval was, door de bomen die steeds langs raasde, maar soms als je je verbeelding met je op de loop liet gaan, dan kon je op een heleboel plekken komen zonder dat je er werkelijk was. Heel even draaide ze haar hoofd om en keek ze naar de sporen die de hengst achter had gelaten, de hoefafdrukken staken zwart af tegen de rest van de witte sneeuw, zoals gewoonlijk hadden ze het onschuldige de wereld uit geholpen en het vervangen door het schuldige. Het was gewoon wie ze was, en niemand zou dat aan haar kunnen veranderen. De baron had het geprobeerd, en die was flink voor gek gezet. De baron had het met een hoge prijs moeten betalen, en dat was nog lang niet genoeg. De man had nog niet gekregen wat die verdiende, maar ze wist zeker, dat op dag de man zou krijgen wat hij verdiende. Op een dag zou zij toekijken op hoe de baron ten onder zou gaan aan zijn eigen fouten. Zij zou erbij zijn, en gewoon toekijken, toekijken hoe hij de laatste fout van zijn leven zou maken. De man zou het bekopen, als de man betere beslissingen had gemaakt, dan was het misschien niet zo ver gekomen, maar de man had altijd alleen aan zichzelf gedacht, en die gedachte, die zou de man fataal worden. Toen de baron door had gehad dat hij haar niet zelf kon temmen, toen had hij andere ridders gestuurd. Vele ridders hadden geprobeerd haar te veranderen, geprobeerd haar te breken. Allemaal had ze hun veranderd in zielige ridders die niks meer konden doen omdat hun totale zelfvertrouwen de grond in was geslagen, die geen poot meer hadden om op te staan. Ridders waarvan hun eer aan was getast, terwijl juist onder de ridders eer iets van een groot belang was. Misschien klonk het erg hard, maar ergens genoot ze er wel van, ze genoot van de domheid van de mensen en hoe snel ze met de juiste woorden of acties te breken waren. Mensen zouden zelf toch ook wel beter moeten weten dan het feit dat ze dachten iemand te kunnen breken. Je moest de anderen gewoon met rust laten, ze niet in een hoek drijven en proberen hun je wil op te laten leggen. Pas als je de ander respect toonde, dan pas kon je spreken over ridders met eer. Maar alle ridders die bij haar langs waren geweest, die hadden tegen haar gezegd dat zij geen eer meer had, terwijl in de werkelijkheid het andersom was geweest. Die ridders, die hadden geen eer meer gehad, geen ridder hoorde zich te verlagen naar het niveau waarom de baron zat, alleen maar om de baron tevreden te stellen. De baron speelde vals spel, en die ridders gingen dan mee doen. Zodra je vals speelde, was je het niet eens meer waard om het woord eer in de mond te nemen, laat staan dat je een ander ervan mocht beschuldigen dat die geen eer meer had. Helaas hadden de ridders die ze tegen was gekomen zich dat niet gerealiseerd.
De een na de ander had haar lastig gevallen, op elke manier die mogelijk was, vele hadden het zwaard moeten kruisen met Cruor, wat er op volgde dat er bloed over haar zwaard heen gleed, niet haar bloed maar dat van haar tegenstander. Zelfs na die nederlaag hadden vele er niet van willen leren en hadden het later dan opnieuw geprobeerd, met hetzelfde resultaat. Zodra ze het opnieuw probeerde, hadden mensen een nog groter probleem. Niemand probeerde dingen 2 keer bij haar, vooral niet als ze de eerste keer al haar zwaard had getrokken. Want als je dat deed, dan kon je er van uit gaan dat je als je terug zou keren lichaamsdelen zou missen. Ze was geen katje om zonder handschoenen aan te pakken, een als je wel handschoenen droeg, dan was je nog steeds niet veilig. Zelfs al trok je de fluwelen handschoen aan, ze zou je aan stukken scheuren, als je het probeerde met een ruwe handschoen, dan zou je ook gewond eindigen. Degene die het zonder probeerde, die konden er direct van uit gaan dat ze er niet heelhuids uit zouden komen. Degene die dat deden die waren uitzonderlijk dom, hadden geen besef van de situatie, of waren ongelofelijke arrogante zakkend die dachten dat ze dat niet nodig hadden en dat ze haar zo wel aankonden. Iedereen die een beetje slim was, die zorgde voor een handschoen, voorbereidingen om haar te lijf te gaan. Op de lieve manier of op de ruwe manier, of alles wat er tussen in zat, het deed haar niks. Die koppigheid in haar was niet uit haar te krijgen, de manier van haar doen was er eentje die maar weinigen begrepen. Ze konden haar niet breken omdat ze het niet toeliet. Ze liet geen emotie zien omdat ze dat alles al lang geleden had opgekropt en had afgesloten. Mensen zeiden dan wel dat het niet goed was om je emoties op te sluiten en ze aan niemand te laten zien. Maar voor haar was het niet zo gemakkelijk. Als ze emoties zou tonen, dan zouden anderen dat zien als een zwakte, en dan zouden ze haar nog meer aan doen, alleen maar om haar over dat punt heen te drijven dat ze niet meer terug kon en in de val zat. Dat zou ze niet laten gebeuren, en dat zorgde er voor dat geen ridder haar tot nu toe de baas had gekund.
Bloodhunter trok even speels aan de teugel, even verscheen er een glimlach op haar gezicht, maar haar groene ogen bleven kil voor zich uit kijken. Ze liet de teugels nog wat vieren. De hengst nam er direct gebruik van en ging nog harder rennen, ze wist dat het gevaarlijk was om met zo’n hoge snelheid door de sneeuw heen te rennen, gevaarlijk omdat je zo maar iemand tegen kon komen en je dan niet meer kon remmen, en zulke dingen konden je fataal worden. Maar aan de andere hand, niks gaf je zo’n kik dan als op hoge snelheid door het bos heen galopperen terwijl de sneeuw om je heen vloog. Dat waren van die zeldzame momenten dat niemand je kon pakken, dat niemand je iets kon maken. Dat je het gevoel had dat je alleen met je paard op de wereld was en voor de rest niemand. Zulke momenten, ze zou wensen dat die voor altijd duurde, maar ze wist dat zoiets onmogelijk was, maar dat maakte niet dat ze ophield met van zulke momenten genieten. Ze keek weer voor zich uit. Bloodhunter hinnikte even luid, de hinnik echode door het bos heen, waardoor de hinnik nog gevaarlijker klonk dan dat die in eerste instantie was. Even liet ze haar rechterhand naar zijn nek toe glijden en aaide ze hem zachtjes over zijn nek heen. De hengst keek heel even achterom, en in zijn ogen zag ze wat ze beiden voelden, vrijheid. Vrijheid, iets waar ze al zo lang naar zocht, en toch, er waren maar kleine momenten waarop ze zich echt vrij voelde, vrij van de lasten van de baron. Vrij van het feit dat iedereen haar verachtte, dat mensen haar voor alles op lieten draven terwijl er niks aan de hand was. Vrij van het feit dat de baron haar als een hond behandelde. Eentje die alleen goed was voor de jacht, maar voor de rest van de tijd opgesloten moest worden in een hok, omdat die anders te gevaarlijk was omdat de baron er geen controle over had. Ze was verre weg van een hond, verreweg van een boodschapper. Maar nu reed ze hier toch, met een boodschap voor het leen naast die van hun. Ze wist dat het bericht eigenlijk helemaal niet zo belangrijk was, maar de baron wou haar voor een tijdje weghebben uit zijn leen. Niet alleen om de incidenten die waren gebeurd, maar ook om het feit dat de baron er nog steeds mee zat dat ze hem voor gek had gezet en zijn eer had aangetast. Ze had de dagen na het toernooi wel steeds meer van de toernooi ridders bij de baron langs zien gaan. Blijkbaar om hun beklag te doen bij de baron. Om hem te zeggen dat hij haar aan banden moest leggen. Natuurlijk kon het dan niet zo zijn dat terwijl hij met de ridders sprak dat zij gewoon rond reed. Ze wist dat dat de reden was dat ze steeds weer naar andere plekken met zogenaamde belangrijke opdrachten werd gestuurd. Het was onzin, maar toch deed ze het, al was het alleen maar om de baron te irriteren dat ze welke opdracht met welke instructies hij ook gaf, het altijd voor elkaar kreeg om het net anders uit te voeren dan dat hij wou. Het zorgde ervoor dat er nog meer druk op de baron kwam te liggen, want die ridders van het toernooi waren bijna overal bij als zij een opdracht kreeg. Steeds meer werd de baron aan de schandpaal genageld, en hij kon er niks tegen doen.
De bomen bleef langs razen, de ene keer zat er een groter stuk witten tussen en de andere keer leek het net een licht bruine waas die voorbij schoot. Ze concentreerde zich weer op het pad voor zich, er lag iets verderop een boom over het pad heen. Normale mensen zouden hun paard laten stoppen en er omheen lopen, maar zowel zij als Bloodhunter hadden een heel ander idee. Ze ging meer voorover gebogen zitten en de hengst stak zijn neus meer vooruit. De omgevallen boom kwam sneller dichterbij, Bloodhunter deed er nog een schepje bovenop. Pas nu ze dichtbij was, kon ze zien hoe hoog de boomstam was, het was niet echt een kleintje. Ze wist dat als ze nu de hengst zou proberen te laten stoppen, dat dingen dan pas goed fout zouden gaan, en dat was ze dus ook niet van plan. Ze was niet van plan de hengst te laten stoppen, de adrenaline joeg weer door haar aderen heen. Toen ze er vlak bij waren versnelde de hengst nog wat, ze kon zijn spieren voelen bewegen onder het zadel. Een krachtige afzet was meer dan genoeg. Voor een seconde dat ze het gevoel dat de tijd vertraagde en dat ze vlogen. Met een doffe bons kwam de hengst weer neer en direct galoppeerde de hengst verder, hij was niet uit het ritme geraakt. Er stond een grote grijns op haar gezicht terwijl de hengst even sierlijk met zijn hoofd schudde. Ze klopte hem met haar linkerhand op zijn nek. Het tuig rinkelde lichtjes door de snelheid waarmee de hengst rende, het leek erop dat het de hengst nog meer aanspoorde om harder te gaan. Ze keek even naar het pad waar ze op reden, er kwamen steeds meer bochten in. Als er geen sneeuw zou liggen dan zou het al moeilijk genoeg zijn om in galop de bochten te nemen, laat staan dat het mogelijk was in de sneeuw, of je moest een goede ruiter zijn. Bloodhunter keek even achterom. ze knikte even lichtjes. In zijn ogen had ze het verlangen en de uitdaging gezien. De hengst schudde weer even met zijn hoofd. De hengst nam geen snelheid terug, maar ging met de volle snelheid de bocht in. Nu ze zo door de bocht heen reden, viel het wel mee. De bochten waren minder scherp dan dat je op het eerste opzicht dacht. De hengst had er duidelijk plezier in om met zo’n grote snelheid door de bochten heen te razen en ze kon hem geen ongelijk geven.
De hengst brieste even zacht, het was wel duidelijk dat de hengst iets had gezien. In haar ooghoeken zag ze hoe een groep vogels opvloog, duidelijk geschrokken door de echo’s van de geluiden die Bloodhunter voortbracht. Het maakte haar niet uit. De glimlach verdween van haar gezicht, ze had niet veel zin om nu iemand tegen te komen. Ze was nog steeds opzoek naar de ridderschool en ze had een vaag vermoeden dat die school waarschijnlijk aan het einde van dit pad lag, en als dat niet het geval was, dan moest ze maar iemand zoeken die dat wel wist. Nadat ze natuurlijk eerst het dorpje had gevonden. Ze wist dat ze wel ergens in de buurt was, want de bomen stonden hier veel verder uit elkaar, wat duidde op houthakkers die bomen hadden omgehakt. Ze gingen de laatste bocht door van het lange stuk met bochten. Voor hun lag een lange witte weg. Ze zag nu wel hier en daar wat sporen, maar die gingen te snel voorbij door hun snelheid. Even dacht ze dat ze iets zag bewegen. Toen zag ze voor zich opeens de weg nog een bocht nemen. Bloodhunter reageerde snel en draaide net op tijd met de bocht mee. Ze pinde zich goed vast in het zadel waardoor ze niet van zijn rug af werd gegooid. Ze bewoog soepel mee met de bewegingen van de hengst. Ze draaide de andere kant van de bocht in, en toen kwamen ze weer op een lang stuk. Iets verderop zag ze een paard met ruiter staan. De twee blokkeerde het pad, ze wist dat ze Bloodhunter moest stoppen, want anders zou dat goed fout gaan. Ze waren met hele hoge snelheid uit de bocht gekomen, en dit keer was dat niet eens hun bedoeling geweest. De hengst wist wat hij ging doen, en ze liet hem zijn gang gaan. Ze waren vlakbij toen ze licht aan de teugels trok. Direct ging de hengst langzamer, maar ze gingen nog redelijk snel. Ze drukte zacht haar hakken tegen hem aan, de hengst wist wat ze wou. Nu ze zo dichterbij waren, kon ze zien dat het een jongen was die in het zadel zat, maar toch. Ze had niet zoveel zin om gestoord te worden bij haar rit. Bloodhunter stopte vlak bij het andere paard door een korte stop te maken en toen hoog te steigeren, daarmee was direct al de snelheid afgebroken. De zwarte hoeven van de hengst maaide even gevaarlijk door de lucht heen. Het andere tweetal moest blij zijn dat ze niet binnen het bereik van de hoeven waren, ook al scheelde het niet veel. De hengst ging weer op vier hoeven staan en trok aan de teugels, het was wel duidelijk dat de hengst verder wou. De twee zwarte ogen richtte zich op het tweetal voor zich. In de ogen van de hengst was bloeddorst te zien. Ze keek ook naar het tweetal. Bloodhunter was groter dan het andere paard, ze wist dat de hengst veel paarden intimideerde alleen al met zijn grote, en dan had ze het nog niet eens over zijn gedrag. Haar mantel viel weer over de achterhand van Bloodhunter heen nu de hengst geen snelheid meer had. Ze bleef naar het tweetal kijken, maar zei niks. Het was maar goed dat dit geen ridder was, want dan zou ze nu nog moeten vechten. Ze bekeek de jongen wat beter, het was duidelijk ook geen boerenzoon, waarschijnlijk een ridder leerling. Voor een moment deed ze niks. Ze had zo’n vaag vermoeden hoe dit er in de ogen van de leerling uit moest zien. Een zwart geharnaste ridder die opeens op kwam duiken uit het niets, tenminste zo leek het. Ze droeg geen groot zichtbaar embleem, dus voor de leerling zou ze eruit zien als iemand zonder embleem. Ze wist dat vaak zwart als de kleur van duister werd gezien, en daarin hadden sommige dan wel lichtelijk gelijk in. Op zulke momenten was het best jammer dat ze niet kon zien wat de ander dacht. Maar gezichtsuitdrukking zouden haar wel genoeg vertellen. Nu was het afwachten wat de jongen zou gaan doen. Zou die gaan vluchten en de rest van het dorp waarschuwen? Dat zou makkelijk zijn, want dan kon ze hem volgen naar het dorp toe. Of zou de jongen bedenken dat dit zijn kans was om een heldendaad te verrichten en het zwaard tegen haar opnemen, als hij al een zwaard bij zich had. Bloodhunter schraapte even met zijn hoef over de grond heen en hapte even in de richting van het andere paard. Nu was het een kwestie van tijd.

what was,
Will never be again
What is lost
Will never be found..

2847 woorden.

Even leek de wereld stil te staan toen de hengst zijn hoofd heen en weer schudde. De hengst had het niet zo erg op het andere paard dat voor hem stond, nouja paard? Het was duidelijk te zien aan het paard dat het nog niet helemaal volgroeid was, waarschijnlijk tussen de twee en drie jaar, wat dus wel bij het beeld paste van dat de jongen op de rug van het paard geen ridder maar een ridder leerling was, toch kon ze al duidelijk zien dat paard en ruiter aan elkaar gewend waren. Want als dat niet zo was geweest, dan had het andere paard zich direct uit de voeten gemaakt en zijn ruiter eraf gegooid, was meestal gebeurde als ze andere ridders tegen kwam die niet op vaste paarden reden, want daar gehoorzaamden de paarden de ruiters niet meer. Maar hier was dat niet het geval, ook al was het wel veel makkelijker geweest als dat wel was gebeurt, want ze had zo’n vermoeden dat als dat was gebeurt het haar een hele hoop tijd en geduld zou besparen. Haar ogen waren gericht op het tweetal voor zich. Ze voelde spieren van de hengst onder zich spannen en ze wist dat het geduld van de hengst op begon te raken, ze kon het hem niet kwalijk nemen. In die opzichten wat Bloodhunter net zoals haar. De hengst had veel geduld, maar als je te ver ging, dan kon de hengst goed uitbarsten, en het was duidelijk dat Bloodhunter genoeg begon te krijgen van het paard en ruiter voor hun, die hun wel blokkeerde, toch het kon zijn dat deze jongen haar de weg kon wijzen naar waar de ridderschool zich bevond, soms brachten de brieven van de baron ook een verantwoordelijkheid met zich mee, en die was ze het liefst zo snel mogelijk weer kwijt, vooral omdat het haar niks aanging. Ze wist dat als ze pech had het hoofd van de ridderschool eerst nog terug wou schrijven en ze die brief weer mee moest nemen, dan zou ze hier nog langer moeten blijven, en als iedereen hierzo was als de jongen voor zich, dan zou dat het haar al snel gaan vervelen. Ze bleef naar het tweetal staan kijken. Ze had wel de angst in de ogen van de ruiter gezien, het was wel duidelijk dat het tweetal nog niet al te vaak een echte ridder waren tegen gekomen. Normaal gesproken zou ze daar al om moeten lachen, maar het was ergens best zielig voor de ridders leerling dat vandaag niet zijn geluk dag was. Want zij was niet een ridder die je ook maar een strobreedte in de weg moest liggen als ze ergens naar op weg was, want ze had totaal geen probleem met mensen een kop kleiner te maken, misschien klonk het harteloos, maar het was waar. Ze had geen schuldgevoel dat haar achterna joeg, ze had geen geweten. Misschien was ze wel echt harteloos. Ze gaf er niks om, de mensen moesten er alleen wel een rede voor hebben om haar zo ver te krijgen dat ze hun een kop kleiner zou maken.
Bloodhunter trok even aan de teugels, het tuig van de hengst echode spookachtig door de bomen heen. Ze wist niet hoelang de hengst nog zou blijven staan, zonder door te slaan en het paard voor hun aan te vallen. Ze wist dat de ijzeren stukken nog steeds om zijn hoeven heen zaten, ze waren niet goed zichtbaar omdat ze zwart waren, maar als de hengst daarmee een klap zou verkopen, dan zou degene die de hoef tegen zich aankreeg daar niet blij mee zijn. Ze wist niet wat ze tegen had kunnen komen op deze rit, dus had ze besloten dat ze hem die dingen maar weer om zou doen, het was nauwelijks extra gewicht, en het was voor de veiligheid van hun beiden, wat waarschijnlijk een van de redenen was dat de hengst het toe had gestaan dat ze de ijzeren dingen om zijn hoeven heen had geschoven. Het waren dezelfde ijzeren dingen geweest die op het toernooi ervoor hadden gezorgd dat een van de paarden ernstig gewond was geraakt, die het schild uit de handen van de ridder had getrapt waartegen ze had gestreden. Ook hadden die ijzeren dingen diezelfde dag de levens genomen van verschillende soldaten, en had ervoor gezorgd dat vele soldaten gewond waren geraakt. Nee Bloodhunter was geen lieverdje, en alles wat ze aan zijn tuig toevoegde, zorgde er alleen maar voor dat de hengst gevaarlijker werd, en dat de overlevingskansen voor de tegenstander kleiner werd zodra de hengst besloot aan te vallen. Ze voelde opnieuw de spieren van de hengst onder zich aanspannen. Hoe lang zou het nog duren voordat de hengst het heft in eigen handen zou nemen? Of hoe lang zou het nog duren voordat degene voor hun een zet ging doen, ze was wel nieuwsgierig naar wat het tweetal voor hun in petto had, maar het was geen uitdaging voor haar. Ze hoefde alleen maar de teugels te laten vieren, en Bloodhunter zou het andere tweetal omver lopen, de hengst was daar sterk en zwaar genoeg voor. Dat wist zij, en de hengst wist dat ook, de vraag was alleen of het tweetal voor zich dat ook wist, zouden die zich wel beseffen dat zij met één beslissing de hele situatie zou kunnen veranderen, dat de hengst onder haar zou kunnen besluiten dat die hun in de weg stonden en zou gaan aanvallen? Dat was het enige wat op dat moment door haar hoofd heen spookte, naast het feit dat ze eigenlijk hier zo snel mogelijk weg wou, omdat ze van die brief af wou zijn. Ze wist dat Bloodhunter zich alleen inhield omdat het tweetal voor hun, hen misschien kon helpen. Maar het lag nu totaal aan wat de jongen voor zich zou gaan doen, als die iets verkeerd zou doen of zeggen, tja, ze was en bleef een roodharige, en ze was nogal snel op haar teentjes getrapt, natuurlijk zou de jongen dat niet kunnen weten, maar dat was dan weer het risico van tegen een vreemde praten, dan moet je risico’s nemen en de gevolgen voor lief nemen.
Ze zag hoe de angst op het gezicht en in de ogen van de jongen plaats maakte voor iets anders, woede. Blijkbaar was het paard het totaal met zijn ruiter eens. Ze hoorde het dier nijdig briezen, alsof die het gedrag van Bloodhunter afkeurde. Maar daar maakte het tweetal al hun eerste fout, onderschat nooit je tegenstander zodra je niet weet met wie je te maken had. Bloodhunter was op dit moment uiterst humeurig, dus je kon beter hem niet tot over de rand drijven, want dan kreeg je grote problemen, want op dagen als deze was het lontje van de hengst al korter. Het vrolijke gedrag van de hengst eerder in de sneeuw was totaal verdwenen. Dit was de Bloodhunter die gevechten inging en er zonder kleurscheuren uitkwam, terwijl de vijand dood op de grond lag, dit was de hengst die zonder nadenken zich in elk gevaar stortte voor haar, dit was een paard dat je niet tegen je in het harnas wou jagen. Ze had wel ongeveer een idee waarom de jongen zo boos was, alleen waren de beschuldigingen waarschijnlijk niet helemaal correct. Het leek erop dat de jongen steeds bozer werd, dit kon nog voor een leuke reactie zorgen. Het was wel duidelijk dat het paard hem zou steunen, maar in dit geval zou dat niet genoeg zijn. 'Ridder of niet maar je denkt zeker dat je heel wat bent? Door als een dolle over de weg te scheuren, Niet dat je dat ook maar schijnt te interesseren? Andere angst aanjagen is zeker een vak apart van je?' De woorden vlogen uit de mond van de ridders leerling, het was geen vraag, maar eerder een vaststelling. Ze zag hoe de jongen haar aankeek, helaas voor hem zou hij nooit haar ogen te zien krijgen, door de schaduwen die in de helm heerste, waarop haar ogen op twee zwarte vlakken leken. Ze had gezien hoe de oren van de jongen rood waren geworden van boosheid, en dat het de jongen niet van plan was opzij te gaan zonder een redelijk antwoord, en daar begin de jongen zijn derde fout. Zijn tweede fout was geweest om zo tegen haar te praten. Het deed haar ook niks dat zij over de wegen heen reed in een veel te hoog tempo, ze had haast en wou zo snel mogelijk weer uit dit leen weg zijn. Angst aanjagen was inderdaad een vak apart, nee een kunst, je moest de juiste ingrediënten gebruiken om het juiste effect te krijgen, maar dat had ze nog niet eens ingezet, nee. Dat zou ze bewaren voor als de hengst geen actie zou ondernemen. Te weinig angst inzaaien en ze zouden weer terug komen,, te veel angst inzaaien en ze zouden breken. Over het laatste had de jongen wel gelijk, maar daar bleef het dan ook bij.
Ze wist dat als ze de jongen haar formulier zou laten zien, dan die wel anders tegen haar zou doen. Ze was niet heel wat, maar ze was wel wat, en hoger in rang dat dit jochie, ook al kwam ze uit een ander leen. Ze zou maar iets van gezag uit hoeven te voeren en de jongen zou naar haar luisteren, maar op dit moment was hij al over de rand heen gegaan. Ze was de laatste dagen al geïrriteerd geweest, maar dit sloeg toch wel echt alles. Hij had het recht niet eens om zo tegen haar te praten, en iemand zou hem eens moeten leren zicht te gedragen, maar dat was niet aan haar. Dat was aan de ridderschool en aan zijn mentor. Ze wist dat Bloodhunter haar woede voelde, en dat de hengst met zijn hoef over de grond heen schraapte, ze wist dat er bloeddorst in de ogen van de hengst stond, ze hoefde niet eens naar zijn ogen te kijken om dat te weten. Ze was hem geen antwoord verschuldigd, maar toch keek de jongen alsof hij op een antwoord wachtte, dan mocht hij toch wachten totdat hij een ons zou wegen, want ze zou hem geen antwoord geven. Naast het feit dat hij geen vraag had gesteld, dus dat er eigenlijk niks was om antwoord op te geven. Ze wist dat ze hier niet te veel tijd aan kon verspillen, want ze wist heel goed dat Bloodhunter dan door zou slaan, vooral als de jongen nog meer dingen zou gaan zeggen die het verkeerde keelgat in zouden schieten. Ze bleef naar hem kijken, ze had niks bewogen, en Bloodhunter verder ook niet, alsof ze bevroren waren, alsof ze een geesten waren die even stil stonden om de tegenstander op te nemen om te kijken of die wel de moeite waard was. Sneeuw dwarrelde uit de bomen naar beneden, de vlokken bleven even liggen op haar mantel, maar verdampten toen weer. De sneeuw onder de hoeven van de hengst was al licht gesmolten. Haar ogen bleven gefixeerd op het paard en ruiter voor zich, alsof de schaduwen naar je staarde. Ze voelde even een lichte brom door de hengst heen gaan, en ze wist direct wat hij van plan was. Opeens sprong de hengst vooruit, zonder dat zij hem een teken had gegeven. Ook zij had de opening naast het tweetal gezien, ze paste er prima doorheen. De hengst galoppeerde door de opening heen, haar mantel kwam met een ruk weer overeind en wapperde achter haar aan. Ze boog licht voorover, en de hengst galoppeerde steeds sneller en sneller, zo snel als ze gekomen waren, zo snel waren ze ook weer verdwenen, zonder dat ze de jongen een antwoord had gegeven. De sneeuw schoot onder de hoeven van Bloodhunter vandaan, de hengst vond het heerlijk om zo hard te rennen. Als de jongen zijn antwoord wou, dan moest hij haar maar volgen. Ze liet de teugels nog wat vieren en de hengst ging nog harder rennen. Haar zwarte mantel wapperde lichtjes achter haar aan. Ze schoten los uit de bomen toen het bos ophield, alsof ze een schaduw waren die opeens opdook. Ze hoorde de verschrikte kreten wel van de mensen die vlak bij de bosrand waren, maar het deed haar niks. Ze had het dorp gevonden, dat was wel duidelijk, want ze zag in de verte de huisjes al liggen, nu was het alleen nog het feit van de ridderschool vinden, wat niet al te moeilijk zou moeten zijn. Bloodhunter bleef in hoge snelheid over de paden galopperen, met een veel hogere snelheid dan dat elk ander verstandig mens zou doen. Maar ze wist dat de ijzeren dingen die om de hoeven van Bloodhunter ook voor extra grip in de sneeuw zorgde. De hoeven van de hengst woelde de boel goed om. Ze galoppeerde het dorp in, de mensen die al op de straat waren, die weken opzij voor haar. Ze zorgde er natuurlijk wel voor dat ze niemand omver liep terwijl ze zo door de straten heen raasde. De hoeven van de hengst veroorzaakte spookachtige geluiden op de klinkers. Het duurde niet lang voordat ze de muren van een ridderschool zag, die zagen er overal bijna het zelfde uit. Ze liet Bloodhunter een scherpe bocht maken, de hengst draaide soepel door de bocht heen, en galoppeerde toen verder, recht op de poorten van de ridderschool af.

Don’t mess with her
You don’t know her
You don’t know where she’s capable of,
You better watch out..

2253 woorden

De sneeuw schoot alle kanten op, ook al was er hier in het dorp minder sneeuw dan dat er in het bos was geweest, de hengst zijn hoeven hadden nog steeds hetzelfde effect en dat was iets waar ze wel dankbaar voor was. Als de sneeuw was blijven liggen, dan zou dat betekenen dat de hoeven van de hengst geen grip zou hebben op de sneeuw, en dan zou het gevaarlijk worden. Als de hengst geen grip had op de stenen of op in de sneeuw, dan zouden ze bij elke pas uit kunnen glijden, en ze was niet van plan om Bloodhunter geblesseerd te laten raken alleen maar omdat ze van haar baron een brief moest afleveren. Ze was blij als ze weg zou kunnen komen uit het leen, maar ze wist dat ze geen andere plek had om naar toe te gaan. Het leen van de baron was nooit echt haar huis geweest en zou dat ook nooit worden, het was gewoon een tussen stop, totdat ze uiteindelijk een plek zou vinden waar ze zich wel thuis zou voelen. Vroeger had ze zich overal in het Noorden thuis gevoeld, maar na die ene dag, was dat veranderd, het Noorden was haar thuis niet meer, en overal waar ze tot nu toe was gekomen was ook haar thuis niet. De hoeven van de hengst bleven gelijkmatig op de stenen neer komen, de spookachtige echo bleef door de straten heen klinken. Ze besteedde geen aandacht aan de mensen die in de straten waren. Dit was meestal het tijdstip dat mensen aan het lunchen waren, en dat kwam haar goed uit, want anders zouden er nog ongelukken kunnen ontstaan door de snelheid waarmee ze reed. De mensen die er wel waren geweest, die waren aan de kant gesproken voor de zwarte ridder. Ze liet de hengst in hetzelfde tempo galopperen, het zou niet lang meer duren voordat ze er zouden zijn, en dat was maar goed ook. Ze kon voelen aan de sterkte waarmee Bloodhunter galoppeerde, dat de hengst nog lang niet moe was, de hengst was erop getraind om lang te kunnen rennen, want anders zouden ze in gevechten in gevaar kunnen komen doordat de conditie van Bloodhunter niet groot genoeg was om het lang vol te kunnen houden. Het was hetzelfde als bij de toernooien, bij de meeste toernooien was ze voor de openingszetten afhankelijk van wat Bloodhunter zou doen, het had haar heel wat tijd gekost om er voor te zorgen dat de hengst zo’n uithoudingsvermogen had, en haar eigen conditie was er ook mee vooruit gegaan. Ze wist nog wel hoe de rest van de ridders en hun leerlingen haar altijd uitlachte als ze weer met de hengst aan het trainen was, maar ze had de lach op hun gezicht al snel doen vergaan, toen de hengst hun paarden eruit liep. Natuurlijk waren er snellere paarden dan Bloodhunter, met name de jagerspaarden, maar ze zou Bloodhunter voor geen ander paard ter wereld willen ruilen. De hengst snoof even diep, alsof hij wou zeggen dat hij er klaar voor was, ze wist genoeg. Ze liet de teugels nog wat verder vieren en boog nog iets voorover. De hengst stak zijn neus verder vooruit en schudde even met zijn hoofd. Ze zag hoe zijn manen even wild in de wind danste, en toen weer strak naar achter golfde. Ze hoorde lichtjes het geklap van haar mantel, die door de wind en de snelheid van de hengst lichtjes opgelicht was in de lucht en volgde op het ritme waarin ze reden.
Ze zag de ridderschool in zicht komen, ze had het toch weer voor elkaar gespeeld om zonder hulp de plek te vinden waar ze naar toe moesten. Bloodhunter gooide nog een stukje erbij, de hengst stoof het lange pad op wat naar de ridderschool toe leidde. Bij elke pas die de hengst maakte kon ze zijn spieren voelen rollen, ze hoefde niet achterom te kijken om te weten dat ze een sneeuwwolk achter hun volgde, een sneeuwwolk die werd veroorzaakt door de hoeven van Bloodhunter. Ze zag in haar ooghoeken iets bewegen, en zag hoe er iets van de berg af kwam glijden. Het duurde een seconde voordat ze doorhad wie het waren, het was die jongen met zijn paard. Blijkbaar had die de korte route genomen door zijn paard van de heuvel af te sturen. Ze zag hoe het paard het laatste stukje sprong, waarschijnlijk om te voorkomen dat paard en ruiter zouden vallen in de sneeuw. Het duurde niet lang voordat ze een hinnik hoorde, duidelijk een waarschuwende hinnik. Ze gromde even wat, het liefste was ze daar gewoon naar binnen gestormd, terwijl de rest niks verwachtte, en dan had ze zo door kunnen rijden naar de generaal toe, voor wie de brief was, maar nu konden dingen wel een heel stuk moeilijker zijn geworden. Ze hoorde het geschreeuw dat vanachter de muren vandaan kwam, blijkbaar waren ze duidelijk gewaarschuwd door de hinnik, fijn, nog een situatie waarmee ze af zou moeten rekenen. Het was duidelijk dat Bloodhunter het met haar eens was, de hengst schudde opnieuw met zijn hoofd, alsof het paard zei dat hij bij haar zou blijven. 'Zwarte ridder! Er komt een zwarte ridder aan!' ze hoorde de woorden van de jongen. Fijn, ze was nu omgedoopt tot een zwarte ridder, ergens moest ze de jongen wel gelijk geven, aangezien ze een zwart harnas aanhad, en op een zwarte hengst reed. Dan was het wel duidelijk dat mensen je een zwarte ridder gingen noemen. Zelfs hier kon ze de geluiden horen van mensen die aan het rennen waren, het gesis van zwaarden. Ze wist dat dit nog best een grote vechtpartij kunnen worden als de ridders zouden besluiten haar aan te vallen. Ze zag hoe de twee ridders bij de poort waren verdwenen, die hadden zich duidelijk ook terug getrokken bij de rest die waarschijnlijk achter de poort stond te wachten, ze kon het hun niet kwalijk nemen. Ze was hier niet om te vechten, en als ze de school zou willen aanvallen, dan had ze zeker wel meer mensen meegenomen en was ze niet in haar eentje gekomen. Maar in deze tijden kon je het maar nooit zeker weten met wat de ander voor je in petto had. Ergens in haar gedachten kwam omhoog dat als ze de jongen gewoon antwoord had gegeven, dat dit dan helemaal niet was gebeurt, dan zou ze rustig het dorp in zijn gereden, en had ze gewoon zo de ridderschool in kunnen rijden. Maar aan de andere hand, dan had ze nog eerst aan een heleboel mensen moeten vragen waar de generaal was, en ze wist nu bijna wel zeker dat de generaal bij de groep zou staan. Als ze aan mensen had moeten vragen waar de generaal was, dan hadden die zeker uit haar stem op kunnen maken dat ze een vrouw was, wat dan weer een andere verrassing weg zou nemen. Ze wou wel weten hoe de ridders erop zouden reageren dat ze een Vrouwe was, en niet een Sir, maar eerst maar eens de overige afstand afleggen.
Ze reden recht op het kasteel af, ze kon door de poort heen kijken, en zag aan de andere kant ridders in een punt formatie staan. Duidelijk de ervaren ridders meer aan de voorflanken, en pas de rijen daarachter de leerlingen. Het was niet moeilijk om de leerling te zien die ze in het bos tegen was gekomen, die jongen was verantwoordelijk voor dit gebeuren, maar aan de andere kant moest ze hem bedanken. Want hij had haar een gunst gedaan, door hem was de generaal hier, en hoefde ze niet naar de man op zoek te gaan. Maar geen haar op haar hoofd dacht eraan om dat tegen de jongen te zeggen. In een kwestie van een aantal seconden legde ze de laatste meters af. De hoeven van Bloodhunter veroorzaakte spookachtige maar gevaarlijke geluiden. Geluiden die de rillingen over je rug heen lieten lopen. Het geluid van het duister wat eraan kwam, wat je kwam halen. Bloodhunter deed zijn hoofd iets meer omhoog, zich duidelijk klaar makend voor de strijd, de bloeddorst was in de ogen van de hengst te zien, die zwarte ogen van de hengst, als die zich op je richten, dan zou je daar alleen bloeddorst inzien, bloeddorst om jouw bloed te zien stromen. De hoeven van de hengst kwamen neer op de klinkers, het was duidelijk dat ze hier de sneeuw weg hadden gehaald, om er voor te zorgen dat er hier geen gevaarlijke dingen gebeurde met de sneeuw. Ze hadden een veel te hoge snelheid om op de rustige manier af te remmen. Bloodhunter wist wat ze van hem verwachtte, ze wist dat de hengst er plezier in had. De jongen had zeker gelijk gehad, angst aanjagen was een vak apart, een kunst, en die beheerste zij. Ze zette zich schrap, de hengst remde door zijn gewicht in de strijd te komen, het was een perfecte rem, en direct verhief de hengst zich op zijn achter hoeven, haar mantel wapperde nog even na van de snelheid en daalde toen neer over de achterhand van de hengst. De hoeven van de hengst maaide wild door de lucht heen, de zwarte pinnen die onder zijn hoeven zaten werden zichtbaar, ze zag hoe een paar gezichten wit werden van schrik. Je wou geen trap krijgen van een hoef met van die pinnen eronder, want dat zou naast dat het zeer pijnlijk was, ook vele schade aan kunnen richten. Het tuig van de hengst rinkelde even wild. De hengst hinnikte even luid, een niet veel goeds voorspellende hinnik. Ze liet de teugel nog meer vieren, en de hengst stond weer op vier hoeven. Ze had de voorste rijen omver kunnen galopperen, maar dat deed ze niet, ze had haar zwaard kunnen trekken, maar dat had ze niet gedaan. De hengst danste even heen en weer, ze schoof soepel haar voeten uit het zadel en steeg af, zonder dat het haar enige moeite koste, haar voeten kwamen tegelijk neer op de grond, het maakte een zacht geluid. Haar ogen richtte zich weer op de generaal, zonder dat ze zich iets aantrok van de andere ridders liep ze op de generaal af, haar mantel wapperde zachtjes achter haar aan, het duurde even voordat de ridders om haar heen door hadden dat ze niet meer op de rug van de hengst zaten. In haar ooghoeken zag ze hoe twee ridders zich losmaakte van de groep.
De zwaarden van de twee ridders werden naar haar uitgehaald, allebei van een verschillende kant, ze zou haar zwaard kunnen trekken en de zwaarden kunnen blokkeren, maar dat deed ze niet. Ze was hier immers niet om te vechten, het was duidelijk dat de generaal door had dat ze op hem afkwam. Op het laatste moment bleef ze stil staan, de zwaarden gleden langs haar heen. Ze draaide zich een halfslag en raakte met haar vuist de rechterhand van een van de ridders, die uit schrik zijn zwaard los liet. Ze keek daarna naar de andere ridder, ze ontweek een aantal slagen en stapte toen langs hem heen, ze kneep hem in zijn schouder, en de ridder zakte in elkaar. Het was best dom om niet geharnast ridders op een geharnaste ridder af te sturen. Het werd dan dubbel zo gevaarlijk voor de niet geharnaste ridders. Meer ridders stormden op haar af, maar ze had de generaal geen teken zien geven, blijkbaar handelde de ridder op eigen initiatief, niet dat dat heel slecht was, maar in deze zaak kon samen werken een kwestie van leven of dood zijn. Opnieuw ontweek ze de zwaardslagen, ook haar mantel kwam er zonder kleerscheuren uit. Ook deze ridder ontdeed ze van hun zwaarden, de een schopte ze licht in zijn knieholte, zodat die al kermend op de grond neer kwam, ze stopte verder niet om tegen de ridders te vechten, de zwarte ogen van haar harnas staarden naar de generaal. De ridders begonnen haar te vervelen.
Een gevaarlijke hinnik schoot door de ruimte heen. Blijkbaar hadden een paar ridders geprobeerd om dichter bij Bloodhunter in de buurt te komen, om te kijken of ze de ridder konden stoppen door het paard gevangen te nemen. Ze hoorde de geluiden achter zich, en wist dat de hengst zich op zijn achterhoeven had verheven. Ze draaide om een ridder heen en schakelde hem uit. Ze zag hoe lichtstralen door de wolken heen braken en voor even de ruimte verlichtte. In het ene ogenblik zag ze hoe de lichtstralen het embleem op het tuig van Bloodhunter deden oplichten. De zwarte wolf die werd omgeven door bloed en vlammen, de bloedrode ogen van de wolf keken onheilspellend naar de omgeving. Ze liep verder langs de rest van de ridders heen, die even waren afgeleid en stond toen voor de generaal. Ze hoorde hoe de hoeven van Bloodhunter weer neer kwamen op de stenen en keek naar de man voor zich. Ze zag hoe bleek het gezicht van de man was geworden, niet dat het haar iets uitmaakte. Ze had in een mum van tijd heel wat ridders uitgeschakeld. Haar mantel ruste weer rustig achter haar. Ze reikte met haar hand naar haar mantel en haalde iets uit de voering. Ze reikte het uit naar de man, die haar vol ongeloof stond aan te kijken. Dacht die man nou werkelijk dat ze hier was gekomen om met hun te vechten? Nee, ze was hier gekomen om die brief af te leveren en te wachten totdat de generaal een antwoord terug had geschreven, zodat ze die brief direct weer mee kon nemen, zonder dat ze hier nog een keer terug hoefde te komen. Het duurde even voordat de man zijn spraak weer vond en de brief aannam. Ze hoorde geen geluiden meer van ridders die op haar afstormde. Degene die haar nu nog aan zou vallen, die kon verwachten dat die een wond op zou lopen. De generaal opende de brief, ze zag hoe hij af en toe van haar naar de brief keek, blijkbaar stond er iets in die brief wat iets met haar had te maken. Het duurde niet lang voordat de man de brief weer oprolde en wegstopte in een van zijn zakken, de man had zijn zwaard al lang opgeborgen. Even bleef de man besluiteloos staan, maar toen zag ze iets van zelfverzekerdheid terug keren in de ogen van de man. De man keek haar aan, maar ze kon duidelijk zien dat de man geen flauw idee had dat ze een vrouw was. ”Dank u voor het zo snel mogelijk brengen van deze brief, mijn excuses voor het ontvangst, maar we hadden geen flauw idee dat wie anders dan de vijand er met zo’n grote snelheid door het leen heen zou rijden.” sprak de man formeel. Ze rolde even met haar ogen, het was toch niet te zien. Ze knikte even. ”Zolang het duurt om te antwoorden ben u van harte welkom om hier op het kasteel te verblijven, het zal mij hoogstens een uur kosten om te antwoorden” sprak de man tegen haar. Het was wel duidelijk dat de man daarmee ook wat duidelijk wou maken aan de rest van de ridders die zich hier bevond. De man keek even naar de ridders, ze zag zijn ogen even oplichten toen de man vond wie hij zocht. ”Drake, samen met sir Frederick ben jij aangewezen om voor onze gast te zorgen tijdens zijn verblijf hier” ze zag hoe een grote ridder tevoorschijn kwam, maar ze was totaal niet onder de indruk. Ze had al zoveel ridders in haar leven gezien, dat ze eigenlijk van geen een meer onder de indruk was. De generaal keek weer naar haar. ”excuseert mij, maar ik moet nu gaan, dan kunt u weer zo snel mogelijk het bericht terug brengen.” sprak de generaal tegen haar. Opnieuw knikte ze even, ze was niet van plan om te gaan praten. De generaal keek nog even streng naar sir Frederick en Drake, ”Zorg er voor dat The blood wolf niks tekort komt” zei de man nog even streng tegen hun. Ze bleef rustig staan waar ze stond. De man liep daarna weg. Ze had wel een rimpeling door de menigte heen zien gaan toen de man haar naam uit had gesproken. The blood wolf, mensen wisten dat die naam meestal niet veel goeds betekende, dat was wel bekend uit de verhalen die de ronde deden, maar geen enkel verhaal vertelde dat the blood wolf een vrouw was, dat was een goed bewaard iets. Ze draaide zich om en liep terug naar Bloodhunter, de andere ridders waren bezig hun kameraden van de vloer af te halen. Hier en daar lag wat bloed op de grond, sommige waren compleet buiten westen, maar geen enkele was er dood. Ze was er niet op uit geweest om ze te vermoorden, laat staan ze aan te vallen, maar ze hadden haar niet veel keus gelaten. Ze had ze met hetzelfde gemak kunnen vermoorden, maar dat had ze niet gedaan. Ze zag op vele gezichten ongeloof, dat ze zonder zwaard al zoveel ravage had uit kunnen richten, dan wou je er niet aan denken wat ze met zwaard uit zou kunnen richten. Ze liep naar Bloodhunter toe en wachtte even rustig op de twee mannen. Sir Frederick was als eerste bij haar. ”Als u mij wilt volgen sir” sprak de man tegen haar. Ze liep achter hem aan, Bloodhunter volgde haar, zonder dat ze zijn teugels vast hoefde te pakken, toch bleef sir Frederick ver uit de buurt van de hengst, hij ging haar voor naar de stallen toe. Ze had de eerste tonen van angst in mensen hun harten gelegd, en ze had niet eens erg haar best gedaan. Ze wist dat dit uur nog best leuk kon worden, vooral met die leerling in de buurt. Hij was op dat pad al bang geweest, en toen had ze nog niet eens iets gedaan. Met The blood wolf in de buurt, wist je één ding zeker, er zou bloed vloeien…

Everywhere she goes,
People shake in fear
Everywhere she goes,
Blood drowns the earth…

3020 woorden.

Rustig liep ze achter sir Frederick aan, het was wel duidelijk te zien aan de ridder voor zich dat die zich duidelijk niet op zijn gemak voelde. Ze had wel gezien hoe de jongen die blijkbaar Drake heette eerst voor zijn eigen paard zorgde. Ze nam het hem niet kwalijk, ze zou het hem pas kwalijk nemen als hij eerst zou doen wat sir Frederick van hem vroeg voordat hij voor zijn paard zou zorgen. Van je paard moest je het hebben in oorlogen en in gevechten, en niks was hechter dan de band tussen paard en ruiter, tenminste als je je paard vertrouwde, en niet elke week van paard wisselde. Helaas waren er van die ridders die dat deden. Maar zulke ridders waren ook degene die bij toernooien als eerste meestal uit het zadel werden gestoten, omdat hun paarden niet precies wisten wat hun ruiters van hun verlangde. Tussen haar en Bloodhunter was dat heel anders. Beiden waren zij verbannen door de normale mensen, ze werden gezien als uitschot. Bloodhunter liep rustig naast haar, de hengst schudde eens even met zijn manen, zijn hoeven kwamen zacht neer op de stenen, maar veroorzaakte toch trillingen in de vloer, en zorgde voor diezelfde spookachtige echo als eerst. De hengst keek niet eens op of om naar de andere paarden in de stal, het interesseerde de hengst gewoon niet. De hengst liep met opgeheven hoofd achter haar aan, zij daarin tegen keek wel naar de stallen. Overal stonden gekleurde exemplaren, bijna elk mogelijke kleur, maar ook hier geen zwart. Alsof zwart als de kleur van het duister werd gezien. In dat geval hadden ze bij haar wel ergens gelijk. Ze was niet iemand waarmee je geintjes uit wou halen, ze was iemand waaraan bloed aan haar handen kleefden, en ze vond het niet eens erg. Na die ene dag lang geleden, maakte niks haar meer uit, niet hoe mensen over haar dachten, helemaal niks. Ze had haar lotgenoot gevonden toen ze Bloodhunter tegen was gekomen, vanaf dat tijdstip waren die twee altijd bij elkaar geweest, ze had niet eens andere paarden uitgeprobeerd, vanaf het moment dat ze in zijn zwarte ogen had gekeken, had ze geweten dat hij het paard was wat bij haar hoorde. Ze zag hoe sir Frederick in de arm van Darke kneep, duidelijk om de jongen wat te laten doen, waarschijnlijk was de man er zelf te bang voor. 'Bang om te tillen of voor dat paard?' sprak de jongen uit, van binnen moest ze lachen, maar dat deed ze niet hard op, ze was niet gek, maar haar gedachten waren toch goed geweest. Maar voordat sir Frederick antwoord kon geven had de jongen al een emmer gepakt en was naar buiten gestormd. Er was nog een lege stal, en ze zag hoe sir Frederick zich er snel van afmaakte door de stal in orde te maken, het was wel duidelijk dat de ridder liever ergens anders was dan hier. Ze vond het best grappig om mensen zo te jennen.
Heel lang duurde het niet voordat de jongen weer terug was, duidelijk met een volle emmer met water. Ze zag hoe de jongen de emmer neerzette bij sir Frederick en toen weer wegliep, met een lege emmer, duidelijk van plan om nog meer water te halen, dit keer duidelijk voor zijn eigen paard. Ze keek naar sir Frederick en wachtte af totdat die het water in de bak zou doen. De jongen kwam alweer terug en gooide het water voor de helft in de drinkbank van zijn eigen paard, de jongen had duidelijk verstand van wat hij deed, iets wat ze van sir Frederick niet kon zeggen. Uiteindelijk na veel gestuntel lukte het de ridder toch om het water in de waterbak te krijgen. De man liep daarna snel de stal uit, blijkbaar zich zo snel mogelijk uit de voeten maken, weg bij de hengst vandaan. Ze liep de stal in, en de hengst volgde haar zonder dat ze ook maar iets hoefde te doen of te zeggen. De hengst stak zijn neus direct in het water en nam een paar slokken voordat die zijn neus weer uit het water haalde en zich even uitschudde. Ze klopte hem even licht op zijn hals en maakte een paar riemen los. Normaal gesproken zou ze de hengst niet afzadelen, maar ze wist dat de hengst het wel verdiend had, en ze had zo’n gevoel dat ze hier wel langer zou zitten dan een uur zoals de generaal had gezegd. Ze klikte zijn borsttuig los aan de ene kant, de hengst tilde zijn hoofd hoog op en ze liep onder zijn nek door. Daarna klikte ze het aan de andere los en legde het over de balk heen die in de box was, het embleem van de zwarte wolf met de bloedrode ogen die was omgeven door vlammen en bloed was nu beter zichtbaar. Ze voelde dat iemand naar haar keek, zonder dat ze zich daarvoor om hoefde te draaien. Ze liet haar hand even over zijn nek heen glijden, haar hand was nauwelijks zichtbaar op zijn huid, omdat haar harnas net zo zwart was als zijn vacht. De mantel volgde haar bij elke beweging. 'Die pinnen waren vast niet gemakkelijk te maken?' hoorde ze opeens iemand vragen, het was duidelijk de stem van de jongen, Drake. Ze keek even uit haar ooghoeken naar hem, ze zag enig ontzag in zijn ogen, maar ook vastberadenheid, duidelijk wou deze jongen zich niet voor een lafaard voortdoen. Toch wist ze dat er in ieder ander angst schuil ging, je moest alleen aan de juiste touwtjes trekken om die angst bloot te leggen. Ze was eigenlijk niet van plan om antwoord te geven, ze wou gewoon niet dat mensen haar stem hoorde, want dan zou het leuke er al vanaf zijn. Met een soepele beweging maakte ze de singel los, ze haalde het zadel van de rug van Bloodhunter af, de hengst keek haar even aan. Ze liep naar de balk toe en hing daar het zadel overheen. Het zadel was duidelijk goed verzorgd.
Ze wist dat wel antwoord zou moeten geven op de jongen, maar net toen ze dat wou doen klonken er voetstappen in de stal, ze keek in haar ooghoeken naar de jongen die duidelijk niet blij was met degene waarvan de voetstappen waren. Ze stond al weer naast Bloodhunter en was bezig zijn hoofdstel los te maken. 'Zeg Bastaard blij met je taak?' hoorde ze iemand half gierend zeggen. Ze richtte haar aandacht op degene die daar stond. Ze wist hoe het was om altijd als buitenstaander te worden beschouwd, en ze pikte het dus nooit wanneer mensen zo tegen anderen deden. Ze keek goed naar de jongen, en die werd duidelijk stil toen de jongen haar in het oog kreeg. Het was duidelijk dat die jongen Drake op zijn zenuwen werkte. 'Hou je bek jij klein onder kruipsel dat je er rond kruipt! dat je het lievertje van je oom bent geeft je nog niet het recht andere te irriteren!' snauwde Drake terug naar de jongen. Ze kon nu wel begrijpen waarom de jongen ook zo tegen haar was uitgevallen, zat duidelijk in zijn karakter. Ze maakte de laatste riempjes los en haalde het hoofdstel van Bloodhunter af, de hengst schudde zich even wild uit en stak toen zijn neus weer in de drinkbak. Ze hing het hoofdstel aan de haak die ervoor was bedoeld. Even keek ze naar de twee, maar toen zag ze sir Frederick aankomen lopen, die had duidelijk alles gehoord, dit zou nog interessant kunnen worden. De ridder gooide met een lege emmer naar de hoofden van de jongens, goede manier om iets duidelijk te maken, Drake dook op tijd weg, de jongen had wel snelle reflexen. 'Kappen jullie allebij! Gerry corvee nu! Drake ga een waterzak halen en geen gemaar!'[i] de stem van sir Frederick schalde door de stallen heen. Het laatste wat ze zag was hoe de jongen die Gerry heette de stal uit liep, en dat Drake volgde, maar de andere kant op. Ze pakte rustig een pluk stro en begon ermee over de vacht van Bloodhunter te wrijven, niet dat de hengst bezweet was, maar toch voor het geval dat. De hengst stond tevreden op een pluk hooi te kauwen, hij had het ook wel verdiend, na zo’n lange rit, en het feit dat de baron hun steeds weer met nieuwe klusjes op pad stuurde. Zo heel veel tijd brachten ze niet meer in het leen door, en het de enige voordelen die eraan zaten was dat ze niet de hele tijd met de snob en de baron zat opgescheept, en ze hoefde niet de roddels over haar te horen. Het deed haar niks, maar toch dachten andere mensen dat het haar wel wat deed, naast het feit dat ze na het toernooi nog een aantal bezoekjes had gekregen van ridders, die haar probeerden te intimideren, iets wat ze niet echt prettig vond, en dat duidelijk had laten maken. Ze bleef de huid van de hengst droog wrijven en liet toen even haar handen over de nek van de hengst heen glijden, die even zijn ogen sloot.
Het duurde niet lang voordat ze voetstappen hoorde. Ze keek op en zag sir Frederick staan. Ze liet Bloodhunter met rust en liep naar de man toe. De man was nerveus en leek niet uit zijn woorden te komen, maar het duurde niet lang voordat de man wel uit zijn woorden kwam, blijkbaar had de man al zijn moed bij elkaar geraapt om haar iets te vertellen. [i]”Sir, jonker Willem vraagt of u hem bij een demonstratie wilt vergezellen” sprak de man dapper tegen haar. Ze knikte even, en op het gezicht van de man was duidelijk opluchting te zien. Nog even keek ze achterom, Bloodhunter knikte even met zijn hoofd, ze sloot de box deur achter zich. Het tuig lag over de balken heen, zelfs zonder dat het op Bloodhunter zat, zag het er nog redelijk gevaarlijk uit ook. En het was nog niet eens het tuig dat de hengst droeg bij oorlogen. Sir Frederick ging haar voor en ze volgde hem gewoon. Ze wist niet waar Drake was gebleven, en dat maakte haar ook even niet uit, naar wat ze had gezien van de jongen, kon die best voor zichzelf zorgen. Ze keek naar de rest van de barakken, ze zag wel de blikken die haar volgde, maar zoals gewoonlijk trok ze zich daar niks van aan. Sir Frederick ging haar voor één van de gangen in, ze volgde de man gewoon, die wist vast wel waar ze naar toe gingen. Haar mantel wapperde lichtjes achter haar aan. Het duurde niet lang voordat ze een arena inliepen. Ze keek naar de jongens die daar op stonden gesteld, er stonden ook een paar ridders, ze vroeg zich af wat hier de bedoeling van was. Ze merkte de jongen op die eerder die woorden tegen Drake had gezegd. Een grijns verscheen op haar gezicht, als dit was waar het op leek, dan zou ze er goed gebruik van maken. Een man kwam op hun aflopen, sir Frederick knikte even en liep toen weg, duidelijk op weg om Drake te halen. Ze bleef stil staan en keek naar de jongens. ”Dit zijn de beste studenten en ridders die er hier zijn, uitgezonderd van een paar ridder” zei de man tegen haar. Ze liep wat meer naar voren en keek naar het stelletje, zo heel sterk zagen ze er niet uit, maar je wist het maar nooit. Je moest nooit je tegenstander onderschatten. ”We zouden vereerd zijn als u mee wilt doen aan een aantal duels" zei de jonker. Ze knikte even, het was duidelijk dat ze een kandidaat mocht kiezen. Ze wenkte naar Gerry. De jonker leek verheugd dat ze voor hem had gekozen. ”Onze beste student op dit moment sir” zei de man met trots, duidelijk familie van elkaar. Ze pakte een van de oefenzwaarden uit het rek, de mensen waren duidelijk verbaasd dat ze dat deed en niet haar eigen zwaard trok, alleen zij wist dat als ze Cruor zou trekken er bloed zou vloeien, en daar had ze nu niet heel veel zin in. Ze draaide het zwaard een aantal maal rond in haar hand, en zag Gerry dat ook doen, maar iets minder soepel. Ze hield haar mantel gewoon om. Rustig wachtte ze totdat de jongen aan zou vallen.
De jongen stormde op haar af, op het laatste moment zette ze een stap opzij, waardoor hij langs haar heen schoot en bijna viel, maar net op tijd zijn evenwicht redden. De jongen haalde toen snel uit met zijn oefenzwaard, met gemak blokkeerde ze de slagen, normaal zou ze een lang spelletje spelen, maar dit keer niet. Snel en efficiënt ging ze te werk, het duurde enkele seconden voordat de jongen ontwapend was en de punt van het oefenzwaard op de nek van de jongen stond. Het meeste werk wat ze had uitgevoerd was niet eens zichtbaar geweest door haar mantel die met haar mee draaide. Ze zag het geschokte gezicht van jonker Willem wel. Ze keek de jongen aan, die helemaal bleek was geworden, ze had hem duidelijk voor gek gezet waar zijn klasgenootjes bij waren. Hij moest maar eens leren hoe dat was, want de jongen had het zelfde bij Drake gedaan, het was simpel iemand een koekje van eigen deeg geven. De rest van de leerlingen durfde het daarna niet meer aan om tegen haar te vechten. Het was wel duidelijk dat zij verwachtte dat ze het minder lang uit zouden houden dan Gerry. Ze wees een van de ridders aan, het was niet leuk om tegen iemand te vechten die zo bang voor je was dat ze zich nauwelijks durfde te verroeren, de ridders waren duidelijk nog niet zo bang. De ridder kwam naar voren en ze begonnen het effect. Ze kon er niks aan doen, maar ze verveelde zich dood. Ook deze ridders vormde geen uitdaging, maar het was wel een leuk tijdverdrijf, het was vooral leuk om de uitdrukkingen op de gezichten van de ridders te zien, vooral omdat ze de mannen zo gemakkelijk versloeg. Zij gebruikten hun zwaarden als een gereedschap, voor haar was het een verlengde van haar arm, en dan vocht ze nog niet eens met haar eigen zwaard. Ze vroeg zich af hoe lang ze nog bezig zou zijn met de rest, en wanneer de generaal klaar zou zijn met zijn brief. Soms was het een kwestie van tijd, en dat was iets wat ze nu te veel had. Het had een voordeel, en dat was dat Bloodhunter goed kon uitrusten, zodat ze zodra ze konden, dit leen weer konden verlaten, terug naar hun leen, niet dat ze zo snel daar wou zijn, of de brief zo snel aan de baron wou geven, nee. Ze wou daar zijn om door the burned forest heen te rijden terwijl er sneeuw lag, om gewoon even alleen te zijn, niet dat het lang zou duren, omdat die snob altijd in de buurt was. Met een simpele houw sloeg ze het zwaard uit de hand van haar tegenstander, het was al wel duidelijk dat ze niet iemand was waarmee je moest spotten. Gerry daarin tegen werd steeds woester, en was duidelijk in voor wraak, de jongen wou het duidelijk nog een keer opnieuw proberen.

Don’t fight
If you don’t know who you up against,
Don’t underestimate someone,
Cause you never know who’s behind the armour..

2579 woorden.