A day free

Haar ogen waren gericht op Gerry, de jongen wou duidelijks niks weten van de vorige nederlaag, ze zag het in zijn ogen. Dezelfde blik als die vele ridders haar al haar hadden gegeven. Ze kende die blik door en door en wist bijna zeker dat de jongen haar aan zou gaan vallen, al was het alleen maar om haar te laten zien dat hij snel genoeg was om haar te verslaan. Maar daar had hij het toch mis. Even gleden haar ogen naar jonker Willem, het gezicht van de man stond gespannen, duidelijk had de man niet verwacht dat ze zo snel zijn leerlingen had uitgeschakeld. Eigenlijk had ze hem dat al van te voren kunnen vertellen, maar de gezichten die zo waren, dat was het gene waar ze het voor deed, de reden dat ze het hun niet vertelde. Alleen om hun gezicht te zien als ze erachter kwamen hoe snel ze mensen ontwapende. Opnieuw liet ze haar houten oefenzwaard in haar hand ronddraaide. Ze had geen last meer van de wond op haar rechterarm, een paar dagen was genoeg geweest om de wond te doen helen, het was dus ook nergens aan haar bewegen te zien dat ze gewond was geweest en dat was maar goed ook. Ze wist dat als ze nog last had gehad van de wond, dingen niet zo soepel waren gegaan als dat ze wel waren gegaan. Dan had ze minder snel de ridders uit kunnen schakelen, wat er misschien tot zou hebben kunnen leiden dat ze haar vast konden pakken, de hele verrassing was er dan af geweest als ze haar helm af hadden gedaan. Niet dat ze van plan was hier nog haar helm af te doen. De mensen hadden het eigenlijk niet verdiend om te weten wie degene in het zwarte harnas was. Naast het feit dat als ze hier nog een keer terug zou moeten komen, dat er dan misschien in hun ogen dezelfde minachtende blik stond als die ze in het dorp waar ze woonde zag wanneer mensen naar haar keken. Ze was allang opgehouden met het proberen te begrijpen waarom mensen zo naar haar keken met die blik. Zelfs boerenvrouwen keken zo naar haar, alsof de vrouwen haar minachtte omdat ze het werk van een man deed. In rang stond ze vele plekken hoger dan de boerenvrouwen, en als de meeste mensen uit het dorp, maar van welke bevolkingsgroep je iemand tegen kwam, het maakte allemaal niet uit, allemaal gaven ze je diezelfde minachtende blik, alsof je niet goed genoeg was voor het werk, alsof ze je liever braaf in de keuken zagen, en dingen deed die huisvrouwen horen te doen. Maar zo was ze niet, en zo zou ze ook nooit worden. Vroeger was ze ook nooit zo geweest, en ze was niet van plan om dat te veranderen in de toekomst. Ze was en zou een rode duivel blijven en niemand zou daar ook maar iets aan kunnen veranderen.
In haar ooghoeken registreerde ze bewegingen, maar ze draaide haar hoofd niet die kant op, degene die daar was zou van zelf wel zich laten zien. Ze wachtte rustig af en richtte haar ogen even op jonker William toen deze begon te spreken. 'Zo en waar dachten wij te kunnen blijven? We waren bezig met een oefening en jij lag zeker ergens op je krent!' Ze fronste even haar wenkbrauwen, niet dat het zichtbaar was voor de mensen. De toon waarop de man sprak, die stond haar niet echt aan. De jongen had simpel gedaan wat anderen hem op hadden gedragen, nee beter gezegd wat de generaal en sir Frederick hem op hadden gedragen. Was de jonker dan een beetje doof dat die de bevelen van de generaal naar Drake toe niet had gehoord? Ze keek nu wel Drake, het was duidelijk dat de jongen weer woedend werd, net als de vorige keer werden de oren van de jongen rood. Ze wachtte rustig af wat de jongen nu zou gaan doen, ze zag de twee drinkzakken wel die hij bij zich had, duidelijk voor haar bestemd. Ze had geen eens dorst, vooral omdat ze vlak voordat ze Bloodhunter in het bos de vrije teugel had gegeven, nog had gedronken, maar dat ging ze natuurlijk niet zeggen. Ze vond het eigenlijk heel wat dat de jongen het toch was gaan halen, ook al had zij er niet om gevraagd, en ze vond het nou ook weer heel wat om tegen de jongen te zeggen dat ze het niet nodig had, dat was het toppunt van arrogantie, en als er iets was wat ze niet was, dan was dat wel arrogant. Misschien kon dat op anderen wel zo over komen, maar dan hadden die het toch vreselijk mis. Als ze echt arrogant was geweest, dan had ze zich wel anders gedragen tegen over Drake toen ze hem tegen was gekomen, dan had ze zijn zelfvertrouwen de grond ingeslagen door hem een lesje te leren, en hem erop te duiden nooit meer zo tegen haar te spreken, maar dat had ze niet gedaan. Ze had toen ze hier de school binnen was gereden heel opgeblazen kunnen doen, en ze had kunnen eisen de generaal te zien, maar dat had ze niet gedaan. Ze had gedaan wat ze altijd deed, de direct aanpak, eentje waarmee je misschien minder vijanden maakte dan als je je als een arrogante zak gedroeg. Ze kon helaas niet hetzelfde zeggen van een aantal personen die zich in de arena bevonden. Die Gerry was op dit moment het toppunt van arrogantie, de jongen gedroeg zich als een klein kind die niet tegen zijn verlies kon. En over de jonker, tja daar was ze nog niet helemaal uit, maar hij had ook wel veel weg van een eigenschap dat op arrogantie leek, vooral omdat hij de jongen zo behandelde die slecht bevelen opvolgde.
'Ik deed enkel wat de Generaal en Sir Frederick me opgedragen hebben, en nee ik lig niet op mijn brits nog in het hooi!' De stem van Drake joeg door de arena aan. Ze glimlachte even, ze had de jongen niet verkeerd ingeschat. Het leek erop dat de jonker even uit het veld was geslagen door het felle antwoord van de jongen. Gerry leek net zo uit het veld geslagen als de jonker, maar herstelde sneller. 'Ik wist immers niet wat je liever had water of wijn?' De woorden waren duidelijk naar haar toe gericht, de stem van de jongen klonk minder woedend, een tikkeltje vriendelijk zelf. De jongen hield de zakken voor haar op, maar nog voordat ze kon reageren of een van de zakken aan kon pakken, kwam Gerry in beweging, ze had het kunnen verwachten. De jongen deed een uitval naar de drinkzakken, wat de jongen daarmee wou bereiken, tja dat was voor haar een vraag. Maar Gerry was duidelijk van plan om zijn wraak te nemen. Ze bleef rustig wachten, ze zou wel in actie kunnen komen, maar dat deed ze niet. Drake zou voor zichzelf op moeten komen, ook al had ze het gevoel dat de jongen daar geen moeite mee had. De jongen haalde verder uit, maar Drake pakte simpel het houten oefenzwaard vast en trok die uit de vingers van Gerry. 'Hoe laf kun je zijn? Net zo erg als iemand een mes in zijn rug steken!' hoorde ze Drake tegen Gerry grommen. Ze keek naar Drake, de jongen had zowel een oefenzwaard als de twee drinkzakken vast. Ze keek naar de jongen maar deed niks. Want wat zij wel zag, en Drake niet, was hoe Gerry een nieuw oefenzwaard uit het rek trok, en zonder aarzelen deze door de twee zakken heen stak. Het houten oefenzwaard was niet scherp, maar wel scherp genoeg om door de twee zakken heen te gaan. Water en wijn mengde zich terwijl het op de vloer droop. Ze moest zich inhouden niet te gaan lachen en bleef rustig staan wachten, ze deed niks en ze zei niks, duidelijk twee dingen die Gerry tot woede dreven, ze had de triomfantelijke blik in zijn ogen wel gezien toen hij die zakken door had geprikt, alsof hij daarmee haar persoonlijk pijn had gedaan, maar dat was niet zo. Hij had haar eerder van een ongemakkelijke situatie gered, want nu hoefde ze ook niet haar helm af te zetten om te drinken. Maar toch, de jongen keek naar haar en zij keek terug. Ze zag hoe hij zijn zwaard ophief en op haar afstormde. Weer dit spelletje opnieuw, het was nu wel duidelijk dat haar oordeel klopte, de jongen was een verwend rijkelui kindje wat daarnaast ook nog eens ongelofelijk arrogant was, en deed alsof hij de beste was, maar dat in werkelijkheid niet was. Drake daarin tegen, die had het meer in zich om een ridder te worden dan Gerry, niet dat ze dat hardop zou zeggen, maar ze kon duidelijk zien aan de gezichten van de rest van de leerlingen en ridders die daar stonden dat zij hetzelfde dachten. Gerry vergat namelijk nog een belangrijk ding, eer. Het was beneden je niveau om op zo’n manier iemand aan te vallen.
De jongen was vlakbij, ze bleef rustig staan en wachtte totdat zijn zwaard haar bijna raakte, de jongen vergat door zijn woede zijn voetenwerk. Ze stapte langs hem heen en sloeg met haar linkerhand tegen zijn zwaardarm aan, de jongen liet met een schreeuw zijn zwaard vallen. Het oefen zwaard raakte hem zacht in zijn knieholten, maar hard genoeg om de jongen door zijn knieën te laten zakken. Ze duwde hem daarna licht met haar linkerhand omver. De jongen belandde met zijn gezicht in het zand, en dat in een aantal secondes, haar mantel had voorkomen dat iedereen niet goed had kunnen zien hoe ze dat voor elkaar had gekregen. Ze ging weer rustig staan en keek naar jonker William, de man was rood aangelopen. Ze zag duidelijk in de ogen van de man dat die het liefste haar zelf ter lijf wou gaan. Als de man dat wou, dan zou hij dat krijgen. Ze stak langzaam haar hand uit, haar zwarte harnas stak af tegen de witte gronden om hun heen, ze gebaarde naar de jonker dat hij moest komen, ze zag hem iets bleker worden. De rest van de ridders keken geïnteresseerd toe, kijkend of de jonker er op in zou gaan. Gerry was al overeind gekomen en had zich terug getrokken, duidelijk vernederd door haar. De jonker rechte zijn rug en kwam op haar aflopen. Ze keek naar zijn passen, duidelijk was dat de man een wond had gehad aan zijn rechterbeen, want de man liep iets mank. Dat zou ze in haar voordeel gebruiken. Haar ogen bleven de bewegingen van de man volgen, de man gaf Drake een duw, zodat die uit het veld zou verdwijnen en de jongen zich bij de rest zou voegen. De jonker pakte niet een oefenzwaard, maar trok zijn eigen zwaard uit de schede, ah ze zouden het dus op die manier gaan spelen. Ze zette het oefenzwaard terug in de houder van het rek. Ze ging weer staan waar ze eerst stond en keek naar de man. Ze trok met haar rechterhand soepel het zwaard uit zijn schede, het siste zachtjes. Het bloedrode gevest lag in haar hand. De klink had een onheilspellende bloedgloed over het donkere metaal heen zitten. Haar zwaard was van een donker kleur metaal, veel donkerder dan het zwaard van de jonker. Het was wel duidelijk voor haar dat er bloed zou gaan vloeien, want ze trok alleen Cruor, als er bloed zou vloeien. Niet dat de man haar op dit moment veel keus liet, hij had zijn zwaard getrokken, als uitdaging en zij had die aanvaard, door die van haar te trekken. Ze wist dat de jonker minder snel de fout in zou gaan dan zijn leerlingen, maar je wist het maar nooit. Woede kon gekke dingen doen met mensen hun talenten en hun verstand.
Bewegingsloos bleef ze staan terwijl de jonker haar schattend opnam, ze had met haar oefenzwaard al heel wat uit kunnen voeren, maar dat was toch nooit hetzelfde als dat je tegen een ridder vocht die zijn eigen zwaard in handen had. Haar zwaard lag heel natuurlijk in haar hand, het gewicht was vertrouwd voor haar. Even liet ze hem rond draaien in haar handen, waarmee even een bloedrode flits te zien leek te zijn. Haar ogen bleven gericht op de jonker, die naar haar staarde, de man schudde even zijn hoofd, het was voor hem natuurlijk veel gevaarlijker dan voor haar. Zij droeg een harnas, hij niet, naast het feit dat ze wist dat hij de verhalen kende, de verhalen die over haar de ronde deden. Het was een kwestie van een seconde voordat de man dichterbij kwam, ook zij kwam dichterbij, ze leek zijn bewegingen te spiegelen, en dat was ook zo, maar meer om hem in verwarring te brengen. Ze zag duidelijk de frustratie op het gezicht van de man, precies waar ze op uit was. Opeens stapte ze naar voren, het patroon verbrekend. Ze haalde snel uit naar links, de jonker was net op tijd om de slag te blokkeren. Ze moest toegeven, de man was snel, maar of hij ook snel genoeg was? Haar mantel wapperde nog steeds achter haar aan, als haar schaduw. De jonker haalde naar haar uit, ze voelde zijn zwaard even licht over haar harnas heen gaan, maar het deed haar niks en het deed haar harnas ook niks, de zwarte kleur bleef hetzelfde. Opnieuw voerde de jonker slagen uit, ze ontweek ze, of blokkeerde ze. Ze liep rustig om hem heen, de man kon niet zo snel draaien als zij door zijn been. Ze wist dat ze het tegen hem ging gebruiken, maar dat het zo snel kwam, dat had ze dan weer niet verwacht. Opnieuw ontweek ze de slagen van de jonker. Ze kon dit spelletje lang rekken, of het makkelijk afmaken. Een kille grijns verscheen op haar gezicht, het was maar goed dat niemand dat kon zien. Ze zou ze eens laten zien waarom ze the blood wolf werd genoemd. Ze blokkeerde simpel zijn slagen of ontweek ze, ze leek om hem heen te dansen, haar zwaard danste heen en weer op haar gedachten, ze deed niet echt heel erg haar best om erdoor heen te komen. Maarja, ze wou nou ook weer niet de jonker zo snel voor gek zetten. Ze bleef als schaduw afsteken tegen de witte omgeving. Ze leek op een wolf die met haar prooi speelde voordat ze hem af zou maken. Iets in haar zei dat ze het niet te lang moest laten duren, want dan zou de man het afkunnen schuiven op zijn been, net zoals de baron had gedaan. Daarnaast, hoe langer je bezig was, dan was er een kans dat er iets gebeurde, misschien struikelde ze, of gebeurde er iets anders en daar zou ze het niet op neer laten komen. De wolf was klaar met spelen, nu werd het menens.
Haar vingers sloten zich wat strakker om het gevest heen, ze blokkeerde zijn slagen en draaide zich langs hem heen. Haar zwaard gleed langs zijn arm heen en maakte een oppervlakkige snee, bloed gleed over het blad van Cruor heen, het deed het zwaard alleen maar gevaarlijker lijken. Ze wist dat het zwaard nog lang niet genoeg bloed had gehad. Ze had zijn schildarm geraakt en niet zijn zwaardarm, wat voor hem alleen maar beter was, anders had de man veel meer pijn gehad. De wolf had heel even zijn tanden laten zien, een waarschuwing, maar de jonker ging er niet op in. Opnieuw draaide de man om, duidelijk was de woede die op zijn gezicht lag, de jonker kon er niet tegen dat hij gewond was geraakt. Opnieuw spiegelde ze zijn bewegingen, een trucje wat de jonker over de rand heen dreef. Hij rende recht op haar af, net zoals Gerry had gedaan. Ze blokkeerde zijn zwaard met de hare, en liet het zwaard langs zich heen glijden, ze draaide weg, en de man stommelde wat verder omdat hij geen tegengewicht had gekregen wat hij wel had verwacht. Opeens haalde ze van de zij uit, haar zwaard wikkelde zich voor een deel om het zwaard van de jonker en met die simpele beweging trok het bloedrode zwaard het andere zwaard uit de hand van de jonker. Haar voet stond voor die van de jonker, doordat ze zijn zwaard uit zijn handen had getrokken, lette de man niet op en viel. Hij landde net zoals Gerry op de grond, met zijn hoofd in het zand. Haar mantel had het zicht van haar actie onttrokken aan de mensen die aan het kijken waren. Het ene moment stond de jonker nog overeind, het volgende lag hij op de grond en zijn zwaard een paar meter verder op. Bloed droop van de blad van haar zwaard af. Ze haalde een doekje uit de rand van de mantel en veegde daarmee het bloed van het blad af. Ze stak haar zwaard weer terug in zijn schede. Ze had de man niet vermoord, nee hij had alleen wel een wond op zijn zwaardhand zitten. Ze draaide zich om naar de jonker die overeind kwam. De man liep naar zijn zwaard toe en stopte die terug in zijn schede. Er druppelde bloed uit de wonden van de man, maar die deed daar niks aan. De ogen van de man stonden woedend, maar het gezicht van de man was bleek. Hij boog even zijn hoofd naar haar en zij boog even haar hoofd naar hem, een kwestie van formaliteit, maar het gaf wel aan dat ze zijn meerdere was. Iedereen moest nu wel duidelijk weten dat ze eerst met hem had gespeeld, hem had laten denken dat hij een kans maakte. Toch, iets zei haar dat ze niet haar zwaard wou kruisen tegen de baron van dit leen en de generaal, maar daar was ze ook niet op uit. De jonker had het zelf uitgedaagd, hij had haar zelf hiernaar toe laten brengen. Ze keek even naar de stand van de zon, de tijd was snel voorbij gegaan. Ze hoopte maar dat de generaal snel zou komen met de brief, voordat ze nog meer duellen zou moeten uitvechten. Ze had immers nog een lange weg terug te gaan. Haar ogen richtte zich weer op de jonker. Ze had met hem gespeeld, en het daarna snel afgemaakt. Nu was het alleen nog wachten totdat de generaal met de brief zou komen en dan was ze hier weg.

Never cross swords
When you don’t know
What’s going to happen
Because you may end up dead…

3102 woorden

Haar ogen volgde de bewegingen van de jonker, je wist immers maar nooit hoe ridders zouden reageren op hun nederlaag. Ze had wel nog voor het gevecht gezien dat Drake het niet eens was met de manier waarop de jonker zo tegen hem had gedaan, maar de jonker had zijn verdiende loon gehad. Ze keek even naar de rest van de leerlingen en ridders, iedereen deed duidelijk moeite om hun gelach in te houden, gelach om het feit hoe de jonker was geëindigd in dit gevecht, ze kon het hun niet kwalijk nemen. Het was zeker een leuk einde geweest, voor haar dan, niet voor de jonker. De jonker had letterlijk en figuurlijk in het zand gebeten, en de man kon er duidelijk niet al te goed tegen. Gelukkig wou de ridder zich niet voor schut zetten waar al zijn leerlingen bij waren, want dat had de man zeker gedaan als hij haar weer had aangevallen en opnieuw in het zand zou zijn geëindigd. Ergens had ze wel gehoopt dat hij dat zou hebben gedaan, maar ze wist dat de jonker een stuk slimmer was dan de meeste ridders die ze tegen was gekomen in haar leven en dat zei al heel wat. Ze hoorde een lach, een diepe lach maar toch best jong. Even keek ze naar Drake, de jongen was voluit aan het lachen, ze wist nu al dat de jonker dat hem niet in dank af zou nemen. Je had het hier toch ook wel over respect tegenover mensen en vooral ridders die ouder dan jou waren. Maar het respect moest natuurlijk wel wederzijds zijn. Een ridder moest je respecteren om wat hij deed, een oudere moest je respecteren omdat ze al veel langer op de wereld rond liepen dan jezelf. Maar natuurlijk moesten zij ook jou respecteren, zulke dingen werkte tweekanten op, en als een van de twee kanten geen respect toonde voor de ander, dan verloor de ander zijn respect voor de ene. Dat was exact wat er was gebeurt tussen haar en de baron. Bij hun eerste ontmoeting had hij haar al respectloos behandeld, en vanaf dat moment had zij hem niet meer gerespecteerd. Ze had hem duidelijk laten merken dat ze hem niet meer respecteerde, de baron had het geweten, maar die op zijn beurt was zo respectloos geweest door vele ridders achter haar aan te sturen om haar te temmen. En daarmee had hij alles verspeeld waar hij recht op had. Niet langer deed ze wat hij van haar vroeg, niet langer deed ze dingen op zijn manier, en dat, dat dreef de man tot waanzin. Ergens deed het haar wel goed dat de ridders en leerlingen moeite deden om hun lach in te houden, naast het feit dat de actie ze aan het lachen had gemaakt. Even was er een gevoel van tevredenheid, maar al snel verdween dat weer. Het was goed dat mensen zo konden lachen, ook al was het om het leed van een ander, het was een begin. Een begin kon op meerdere dingen uitlopen. Het was dan alleen maar afwachten met wat de gevolgen zouden zijn.
'Misschien dat jij ook maar eens wat bij scholing kunt gebruiken!' de woorden sneerde over het veld heen, haar ogen waren gericht op de plek waar de jonker was. Het was namelijk wel duidelijk wie de bron was van de woorden, jonker Willem. Ze zag hoe de jonker Drake de ring in duwde, het lachen verging de jongen al snel, en ergens was dat goed te begrijpen. Ze bekeek de jongen, zo op het eerste gezicht leek er niet veel schuil te gaan achter die ogen die zo oplettend de wereld in keken, maar ze had al meegemaakt dat de jongen zeer brutaal was en een grote mond had, en duidelijk zich geen blad voor de mond nam, zelfs niet als zijn mening of zijn woorden hem in gevaar konden brengen. Maar iets in de toon van de jonker stond haar niet aan, alsof de jonker de jongen expres het veld op had gestuurd, om hem ook door haar in te laten maken. Iets in haar werd woest, want net zoals dat er altijd in haar leen gebeurde, gebeurde hier nu ook, ze werd gebruikt als leerobject, als een dier dat je moest bestuderen en provoceren om er reacties uit te krijgen. En op dit moment waren ze bezig haar te provoceren en te bestuderen, ze wist dat het niet meer zo heel lang zou duren voordat de brief af zou zijn, en zij deze plek weer zou verlaten. Veel zin had ze niet meer in nog een zwaardgevecht, maar dat kwam meer omdat ze al tegen veel ridders en leerlingen had gevochten en ook tegen de jonker. Bloed had al gevloeid, er hoefde niet nog meer bloed te vloeien, naast het feit dat ze zich wel kon plaatsen in de situatie waarin Drake zich bevond. Haar docenten hadden zich namelijk op dezelfde manier gedragen als het om haar ging. Het was wel duidelijk dat de jongen niet bang was voor het gevecht, heel bang hoefde je ook niet te zijn, tot het moment dat ze toe zou slaan. Haar ogen volgde de jongen die naar het rek toe liep, blijkbaar was het zwaard te licht voor hem. Ze was ergens best wel nieuwsgierig welk soort zwaard hij zou gaan kiezen. Haar groene ogen bleven elke beweging die hij maakte volgen, als een wolf die zijn prooi bestudeerde. Het was namelijk wel duidelijk dat het weer op een duel zou gaan uitlopen, want zij was niet van plan iets te gaan zeggen tegen de jongen of tegen de jonker om het duel niet door te laten gaan. Ze voelde het vertrouwde gewicht van haar zwaard in haar hand, ze wist nu al dat ze niet met haar zwaard tegen de jongen zou gaan vechten, want ze wou eigenlijk niet het bloed van de jongen laten vloeien. Ze zag hoe hij een oefenzwaard uit het rek trok dat duidelijk voor hogere klassen was, maar de jongen trok het met groot gemak uit het rek. Ze dacht even na over hoe zwaar het zwaard wel niet zou zijn, de meeste jongens hier zouden het zwaard nog niet eens kunnen lichten. Even vroeg ze zich af of de jonker het wel kon lichten, maar toen gingen haar gedachten weer uit naar de jongen met het zwaard.
Ze hoorde het gemompel van de ridders en leerlingen wel achter zich, maar ze besteedde er geen aandacht aan, haar volledige aandacht was gericht op de jongen, tenminste daar leek het op. Ze stond nog steeds doodstil, als een schaduw die wachtte. Maar iets in haar ooghoeken had eigenlijk haar aandacht getrokken, maar ze keek er expres niet naar, maar ze had een hekel aan verrassingen of mensen die zich bemoeide met haar zaken. 'Zullen we beginnen?' hoorde ze de jongen vragen. Haar gezicht was nog steeds naar hem toe gericht, maar ze knikte niet, ze gaf geen enkel signaal. Het bloedrode zwaard was verdwenen in de schaduwen, het leek er niet meer te zijn. Ze zag opnieuw even een flits van ontzag, en toen dat dierlijke instinct. Dat instinct dreef de uitzonderingen om verder te gaan waar anderen waren gestopt. Ze zag dat er een gemeende vriendelijke glimlach op het gezicht van de jongen verscheen, maar bijna direct daarna weer verdween. Die reactie had ze wel verwacht. Ze zag hoe de jongen het zwaard van zijn schouder aftilde en haar toen groette, maar ze groette niet terug. Ze bleef doodstil staan. Ze zag hoe de jongen cirkels begon te lopen, cirkels om haar uit te dagen, om haar te dwingen de eerste zet te doen. Maar ze deed verder nog niks. Ze luisterde naar het patroon van zijn stappen, het was eentonig, met een duidelijk ritme erdoor heen, maar ze hoorde ook een ander ritme, een ritme dat veel strakker in pas was, waarbij de persoon niet op de bal van zijn voeten liep. Het was duidelijk de pas van een officier of hoger, die liepen niet meer zo soepel in de pas als de lichtvoetige leerlingen en ridders van jongere leeftijden. Ze kon op dit moment maar één persoon bedenken die het in zijn hoofd zou halen om haar van achteren te benaderen, de generaal. Ze had haar zwaard nog steeds vast in haar rechterhand, die werd bedekt door de schaduwen van haar mantel. Haar ogen waren dan wel gericht op de jongen, maar haar hersenen waren gericht op de generaal of wie het dan ook was die daar op haar af liep vanaf achteren. In haar ooghoeken zag ze iets bewegen, ze had gelijk gehad. Ze besloot om te reageren op wat de persoon aan het doen was. Razendsnel draaide zich om, haar zwaard verscheen onder haar mantel vandaan, en had al de persoon gevonden voordat zij helemaal was gedraaid. De punt van haar zwaard ruste vlak voor de nek van de generaal. Ze keek de man even aan en haalde toen haar zwaard weg. Het was spijtig dat ze het duel niet kon vechten, aangezien ze er nooit echt aan was begonnen. Ze stak het bloedrode zwaard terug in zijn schede, er had al bloed gevloeid vandaag. Ze lette niet eens meer op de jongen, ze zag in haar ooghoeken wel de blik van de jonker, die had duidelijk niet verwacht dat ze haar zwaard met zo’n gemak op de nek van de generaal had geplaatst. De generaal keek lichtelijk geamuseerd.
”Hier is de brief voor de baron” sprak de generaal. Ze bleef rustig staan, terwijl haar ogen even naar de brief toe schoten die de man vast had, het was duidelijk de brief die ze aan de baron moest geven. Ze had wel gemerkt dat de ridders en leerlingen in de houding waren gesprongen voor de generaal, maar haar deed het niks. Ze knikte even, als teken dat ze het had gehoord. Er verscheen even een lichte glimlach op het gezicht van de man. ”U bent niet echt een prater Blood wolf” zei de man tegen haar. Ze bleef hem aankijken zonder iets te zeggen, ze was inderdaad niet echt een prater, en al helemaal niet wanneer ze zich in vreemd gezelschap bevond, naast het feit dat ze hier nog steeds niet wisten dat ze een Vrouwe en geen sir was. De generaal keek even naar Drake die daar nog met het zwaard stond, toen keek hij weer naar haar. ”Tot zo bij de poort” zei hij tegen haar. Het was wel duidelijk wat hij daar mee bedoelde, dat ze zich klaar moest maken. Het was spijtig dat ze het gevecht niet af kon maken, maar ze wou hier eigenlijk zo snel mogelijk weg. Opnieuw knikte ze, bijna direct draaide ze zich om en liep ze terug in de richting waar ze vandaan gekomen was. Sir Frederick kwam direct achter haar aan, want zolang ze nog hier was, was ze de verantwoordelijkheid van sir Frederick en Drake. Ze besteedde geen aandacht aan de mensen waar ze langs liep, of aan de mensen die naar haar staarden. Ze volgde gewoon de weg terug naar de stallen, soms leerde je het meeste door alleen maar goed op te letten. Het duurde niet lang voordat ze de stallen alweer zag. Ze liep in een redelijk hoog tempo, maar het zag er eerder gevaarlijker uit, dan stom. Zonder ook maar op de andere ridders te letten liep ze de stal in. Bloodhunter stond nog steeds in zijn box, het was een meevaller dat de hengst niet had geprobeerd om te ontsnappen, want anders had ze daar ook weer mee moeten omgaan. Ze zag hoe de hengst zijn hoofd over de deur heen stak toen die haar voetstappen hoorde. Ze glimlachte even. Een geluid van ijzer op hout klonk toen de hengst ongeduldig tegen de staldeur aanschopte, de hengst wist dat ze weer weggingen. Bloodhunter stapte naar achteren toen ze haar hand even op zijn neus legde. Ze hoefde niet tegen hem te praten, de hengst wist precies wat ze wou, woorden waren daarvoor overbodig.
Met een zwaai legde ze het zadel op zijn rug, het duurde niet lang voordat ze de riemen aantrok. De meeste paarden zouden hun buik uitzetten om de singel losser te krijgen, maar dat deed de hengst niet. Bloodhunter wist dat het cruciaal kon zijn of de singel wel of niet strak genoeg zat. Ze maakte daarna het borststuk vast, de bloedrode ogen van de zwarte wolf staarde naar sir Frederick die daar buiten de box stond. Ze wist niet of Drake wel of niet mee was gegaan, maar het maakte haar ook niet echt uit. Bloodhunter schudde even met zijn hoofd, om duidelijk te maken dat ze op moest schieten. Ze liep naar de haak toe en haalde het hoofdstel van de haak af. De hengst hield zijn hoofd iets schuin en keek haar aan, maar liet haar toch haar gang gaan toen ze het hoofdstel bij hem omdeed en de riempjes aantrok. De hengst schudde even met zijn hoofd, alsof de hengst de riempjes uit probeerde. Ze boog voorover en tikte tegen zijn voorbeen aan, gehoorzaam tilde hij zijn hoef op. Ze trok het ijzeren stuk om zijn hoef weer goed en zette het opnieuw vast. Bloodhunter brieste even laag terwijl ze ook bij de resterende hoeven de ijzeren stukken opnieuw bevestigde. Ze kwam daarna weer overeind en klopte hem even op de hals, voordat ze de teugels pakte. Ze zag wel dat sir Frederick met grote ogen naar haar staarde, alsof hij niet kon begrijpen wat er om de hoeven van de hengst heen zat. Van haar betreft hoefde hij dat ook niet te begrijpen. Ze leidde de hengst de stal uit en steeg toen op. Bloodhunter schudde even met zijn hoofd, de hengst wou duidelijk weer op weg gaan. Het was niet aan de hengst te zien dat ze vele uren achter elkaar al rijdend door hadden gebracht. De hengst zag eruit alsof hij de hele dag heerlijk had geslapen en nu klaar was voor actie. Ze zag de generaal al staan, de hengst stapte op hem af, maar niet zonder dat de hengst in de richting van een ridder beet die te dichtbij kwam. Ze had de neiging om te lachen, maar dat deed ze niet. Het was nou eenmaal Bloodhunter, de hengst was onverbeterlijk. De hengst stopte bij de generaal. Bloodhunter hief zijn hoofd omhoog en keek neer op de generaal. De bloeddorst was duidelijk in de ogen van de hengst te lezen, het enige dat voorkwam dat de hengst zijn tanden in de generaal boorde, was zijn ruiter. De generaal haalde de brief uit zijn zak en stak hem omhoog. Haar zwarte geharnaste vingers sloten zich om de brief heen. Ze staken af tegen het witte perkament. Ze stopte de brief in haar zwarte mantel. Zonder verder nog een waarschuwing af te geven sprong de zwarte hengst naar voren, zonder een commando. Ze keek voor zich uit. Binnen een paar meter was de hengst in galop, de sneeuw veroorzaakte achter hun een lichte wolk. Toen de wolk was neer gedaald, waren zowel ruiter als paard verdwenen. Bloodhunter galoppeerde steeds sneller, de ridderschool achter zich latend. Hoe sneller ze dit achter zich zou laten, hoe beter. De brief zat veilig in de mantel. Wind streelde zacht langs hun heen, en had vat gemaakt op de manen van de hengst en op haar mantel. Het enige wat voor haar op dat moment telde, was zichzelf en Bloodhunter, al stormend door de witte sneeuw heen. Dat was hoe het altijd zou moeten zijn. Alleen zij en Bloodhunter, the blood wolf en haar zwarte hengst.

Never take a challenge
To try to survive
Never challenge her,
Because then you will die..

2621 woorden.

Scarlet topic uit.