All it takes is one wrong step.. [Dante]

Langzaam liep hij al weer vroeg door de straten heen. Het dorp was nog in diepe slaap, niet dat hem dat ook maar iets uitmaakte. Hij was gewend aan korte dagen, aan weinig slaap. Zijn ontbijt had hij al lang achter de kiezen. Hij voelde het vertrouwde gewicht van zijn grote boog over zijn schouder heen. Boven zijn pijlenkoker staken 2 dozijn zwarte veren, zwarte veren die toebehoorde aan vierentwintig zwarte pijlen. Pijlen die 2 dozijn mensen het leven kon kosten. En dat was alleen de koker op zijn rug. Daarbij telde nog niet de twee kokers die aan het zadel hingen van Danger. Met een jager wou je niet spotten, want dat liep meestal niet al te best met je af, mensen wisten dat. Mensen meden hun, maar hem maakte dat niet uit. Hij hield van de stilte, van het feit dat mensen niet dichter bij hem in de buurt durfde te komen, van het feit dat zodra hij ergens een ruimte binnen liep, dat er dan diepe stilte viel. Mensen wisten dat ze niet iets moesten doen om hem achter hun aan te krijgen, want als dat het geval was, dan kon je je leven er onder verwedden dat je dood zou eindigen, of in de gevangenis. En dat was altijd precies waar het op neer kwam als hij je achterna moest komen. Opnieuw keek hij om zich heen, maar zoals hij al had bedacht was er niemand. Zelfs de bakker lag nog op één oor. Maar voor hem was de dag al begonnen. Hij liep verder door de straten heen, gebruik makend van de lange schaduwen. Danger stond iets buiten het dorp te wachten, de hengst zou te veel lawaai maken met zijn hoeven op de klinkers, en niemand hoefde te weten waarom de grijze jager van het leen zo vroeg in de morgen al op stap was, en wat de man in het dorp deed, op dit vroege tijdstip. Hij had geen zin in vragen, niet dat hij ze zou beantwoorden, nee, hij was immers de persoon die niet kon spreken, de man van de schaduwen, degene zonder gezicht. Zwakke lichtstralen braken door het wolkendek heen en lieten de schaduwen van de huizen en bomen verder dansen. Zonder enige moeite om zijn weg te vinden liep hij verder, duidelijk was wel dat hij een doel had, iets of iemand. In dit geval was het beide. Het doel was om bij de herberg te komen, nouja bij de herberg, eerder in de herberg. Maar natuurlijk niet door de voordeur heen lopen, dat was niet zijn manier van doen. Zijn manier van doen was om eerder de route over de daken heen te nemen. Het iets waar hij naar op zoek was, dat was de andere jager die hij gisteren naar de herberg toe had gebracht, Dante. Hij had de jager zijn woord gegeven dat hij hem naar Mystenia toe zou brengen, en dat zou hij dus ook doen. Misschien zou Dante tijdens hun reis nog wat dingen los laten, maar hij zou geen woord zeggen tegen de andere jager. Hij wist dat Mystenia zeker meer duidelijkheid zou kunnen geven, en dat de brief die Dante bij zich had, ook een hoop zou verklaren. Maar voor zulke dingen was er maar één ding wat je tot je antwoorden zou lijden, geduld. Als het op de ene manier niet lukte, dan lukte het vast wel op de andere manier.
De herberg kwam in zicht en hij liet zijn spieren even rollen. Het was best fris zo ’s morgens vroeg. Gelukkig was het nog niet zo koud dat hij zijn wintermantel uit de kast moest halen. Hij keek naar de stapel hooi balen die naast de stal lagen, het perfecte opstapje. Dante had een kamer met een raam, vlak bij de stallen, dus zo moeilijk was het niet om de kamer in te komen. Hij wist dat de ramen van de herberg nooit vastzaten, en niet kraakten. Dus het zou een simpel trucje zijn om de kamer binnen te komen. Hij liep dichter naar de herberg toe en keek toen even goed of er echt niemand was. Hij had geen zin in het feit dat als mensen hem zagen ze vragen gingen stellen. Hij liep naar de stapel hooibalen toe en klom erop naar boven toe. Zijn mantel volgde hem bij elke beweging. Het duurde niet lang voordat hij zich omhoog op het dak weeg. Het geluk was dat het een stevig dak was, en niet van die zwakke rieten daken, want dan zou hij er al lang door heen zijn gezakt, en dat was iets wat hij nou weer niet wou. Zijn voeten kwamen zacht neer op het dak terwijl hij verder liep. Hij wist in welke kamer Dante lag, het duurde dus ook niet lang voordat hij bij het raam was van de kamer waarin de andere jager lag. De zon kwam aan de andere kant op, dus hij vormde geen schaduw in de kamer. Met een simpele beweging opende hij het raam, en toen liep hij weer weg voordat iemand hem in de gaten had, laat staan de slapende jager binnen. Hij keek even omhoog en Sagitta kwam aanvliegen, het raam stond nog steeds open, het zou wel even duren voordat de jager daarbinnen door zou krijgen dat het kouder werd. Sagitta kwam omlaag scheren en landde op zijn schouder. Hij haalde het stukje papier uit zijn mantel en de roofvogel pakte het aan met haar bek. Het was een kwestie van een seconde voordat de roofvogel zich afzette en haar vleugels spreidde. Zijn ogen volgde hoe de roofvogel door het open raam naar binnen vloog, de vogel legde het papiertje op de kleding die er lag. Zo snel als de vogel de kamer in was gegaan, zo snel was ze er ook weer uit. Hij liep weg van het raam, en liep terug naar de stallen waar de hooi balen lagen. Hij sprong naar beneden en landde op de hooi balen, zijn mantel wapperde licht achter hem aan. Niet lang duurde het voordat hij weer met beide voeten op de grond stond. Hij keek weer even omhoog, naar Sagitta die voor de wolken heen vloog. Hij ging weer op in de schaduwen en verdween uit het dorp. Het briefje was duidelijk en simpel geweest: ”Zorg dat je over een uur klaar staat aan de oostzijde van het dorp” hij had er geen handtekening niks onder gezet, de jager wist toch niet wie hij was. Hij liep de schaduwen van het bos in, en werd door een zachte bries van Danger begroet. Zowel paard als ruiter wisten dat het nu simpel een kwestie van wachten was.

Time easily drift away,
No one can control it,
Time is limited,
He can short your time with one arrow…

1129 woorden.

Even liet hij zijn hand over de nek van Danger heen glijden, de hengst stond al op hem te wachten toen hij aan was gekomen op de plek waar hij de hengst achter had gelaten. Een groot voordeel van een jagerspaard, ze liepen niet weg en konden niet gestolen worden. Degene die het wel probeerde, die belandde meestal zeer pijnlijk op de grond. Het was een van de redenen waarom de jagers nooit hun paarden kwijtraakte. De hengst had zich uitgeleefd op het gras, hoewel het vroeg was, ging vers gras altijd wel in de maag van de paarden, vooral bij Danger. De hengst was soms net een veelvraat, maar dat was ook te zeggen van andere grijze jagerspaarden. Zodra die de kans kregen aten ze alles wat los en vast zat op, maar de paardjes wisten wel heel goed wanneer hun ruiters hun nodig hadden en er dus geen tijd was voor gras eten. Danger hief even zijn hoofd op en brieste even, maar zo snel als dat hij zijn hoofd had geheven liet hij hem ook weer zakken om verder te eten. Hoofdschuddend liep hij naar een rij bomen toe en keek toe op het dorp wat beneden hem lag. Hij zag hoe de eerste burgers uit hun huizen kwamen, duidelijk op weg naar hun werk. Rustig bleef hij staan, even gleed zijn blik naar de herberg, er leek iets over de daken heen te lopen, maar hij wist wel beter. Het dak was voor hem altijd een geliefde weg om te nemen, en blijkbaar had Dante besloten dat het dak wel een makkelijke weg was om uit de herberg te komen, en dat was het ook, zolang je tenminste uitkeek waar je je voeten neerzetten. Daken leken dan wel betrouwbaar, sommige daken konden zeer misleidend zijn, vooral als je erop probeerde te lopen, waar daken eigenlijk niet voor bedoeld waren. Hij zag hoe het figuurtje van het dak af ging, op dezelfde plek waar hij het dak had verlaten, de andere jager had duidelijk de hooibalen ook gevonden en bedacht dat het een makkelijke plek was om van het dak af te komen. Toen hij verder niks meer zag in de buurt van de herberg keek hij even naar de rest van het dorp. Hij zag een aantal mensen als het dorp uit gaan, op weg naar de bosrand aan de andere kant om daar bomen te gaan hakken. De burgers bleven het liefste weg uit de plek waar hij nu was, vooral omdat ze deze kant van het bos beschouwde als het stuk waar de grijze jager woonde, en iedereen wist dat je niet een grijze jager boos moest maken, daarom lieten ze het stuk met rust. Maar ergens was er ook nog wel hun bijgeloof een rol in het spel. Mensen waren bang voor hem, omdat hij zogenaamd zwarte magie bezat, wat de grootste onzin was die je kon bedenken. Maar hij kon er niet over klagen, ze lieten hem met rust, en dat was alles wat hij nodig had.
Een geluid van hoeven op de klinkers liet zijn blik weer terug dwalen na het dorp. Het was nu zeker duidelijk dat het Dante was die op weg was naar hem. Heel lang duurde het niet voordat hij een paard en ruiter bij de laatste paar huizen aan zag komen. Hij draaide zich om in de schaduwen en liep terug naar Danger. Het paardje had zijn hoofd opgeheven toen die het geluid van hoeven op klinkers had gehoord, Danger keek hem nu nieuwsgierig aan. Soms vroeg hij zich toch echt af wat er in het hoofd van zijn paard omging, maar op andere momenten wou hij het toch echt niet weten. Zacht trok hij de singel aan, en steeg toen op. Danger schudde even met zijn manen maar bleef toch rustig staan. Hij luisterde naar de stilte, de stilte die altijd om hem heen hing, waar hij ook ging en in wat voor een lawaaiige stukken hij ook kwam. Hij genoot van de stilte die er hing, geen vogels die zongen, daar had Sagitta wel voor gezorgd. Hij wist dat de roofvogel in de buurt was, waar hij ging, daar ging Sagitta ook. De roofvogel zorgde er altijd voor dat de vogels ervandoor gingen, de vogels wisten wel beter, gingen ze niet weg, dan belandde ze in de maag van de grote roofvogel. Hij bleef rustig wachten, het duurde niet lang voordat de andere jager de open plek op reed. Hij zag al hoe de andere jager de stilte niet helemaal vertrouwde. Danger en hij stonden nog beschermd in de schaduwen. Hij gaf geluidloos de hengst het teken, en Danger liep de schaduwen uit. Paard en ruiter doemde op uit de schaduwen. Even keek hij naar Dante en zijn paard. Maar hij zei geen woord, en dat zou hij ook niet doen. Zijn boog hing over zijn schouder heen, naast de koker waar vierentwintig zwarte pijlen in zaten. Zijn mantel zorgde er voor dat er bijna niks van hem te zien was. Danger liep langs het andere tweetal heen, terug naar de weg toe. Het was wel duidelijk dat de bedoeling was dat Dante hem zou volgen. Hij zou hem naar Mystenia toebrengen, maar ook niet verder. Hij had geen zin om Mystenia in gevaar te brengen, maar hij had niet veel andere keuzes. Hij sprak niet, en het was duidelijk nog niet doorgedrongen bij de andere jager dat er maar één jager was die nooit sprak, de commandant, Leonoor. Blijkbaar had de waard niet aan Dante gevraagd waarom die samen reisde met hem, want dan was zeker zijn naam gevallen, en dan hadden ze hier zo niet gereden. Danger nam de goeie afslag zonder dat hij ook maar iets hoefde te doen. De hengst wist het pad naar Mystenia uit zijn hoofd, het zou een paar uur duren voordat ze bij Mystenia zouden zijn, en hij hoopte dat ze tot dat moment niemand zouden tegen komen die hun hulp nodig had, ook al betwijfelde hij dat. Er kwamen altijd wel weer problemen op zijn weg, of het nu een verdwaalde jager was, of burgers die zijn hulp nodig hadden, het was altijd het zelfde liedje.

Behind the shadows
There’s a person,
A person like the shadows,
The person who hunts at you..

1048 woorden.

De wind trok even zacht aan zijn mantel, maar het deed hem niks. Danger bleef in het stevige jagerstempo doordraven, het leek de hengst ook niks te deren. Hij had de hengst een tijdje geleden al het teken gegeven om te gaan draven en de hengst had direct het teken opgevolgd en was gaan draven. In draftempo waren ze sneller bij Mystenia dan als ze bleven stappen, ook al was het nog vroeg, hij had geen zin om laat in de middag bij haar aan te komen, en hoe langer hij op de weg had, hoe meer problemen hij tegen kwam, dat was bij hem gewoon standaard. Het jagerstempo was dus efficiënter zoals altijd. De jagers paardjes waren er aan gewend om in dit tempo te rijden, dus dat was geen probleem. Hij vond de stilte om hem heen prima, in zijn ooghoeken zag hij de andere jager en zijn paard hun volgde. Hij richtte zijn aandacht weer op de weg voor zich. Hij schrok niet eens op toen hij verder reed en een groep vogels opvloog en maakte dat ze wegkwamen, het leek erop dat de vogels voor hem wegvluchtte zodra ze de kilte voelde die om hem heen hing, maar hij wist wel beter. Hij hoefde niet eens te kijken om te weten dat ze er was. Sagitta, de roofvogel ging overal waar hij ging, en dat was de reden dat alles wat in zijn beurt was zich uit de voeten maakte, bang om als voedsel in de maag van de roofvogel te belanden. Hij bleef rustig verder rijden, zich niks aantrekkend van de vogels die steeds wegvlogen zodra hij dichterbij kwam. Danger had er lol in dat de vogels steeds voor hun wegvlogen, maar het paardje liet aan de buitenkant niks zien. Danger bleef in een strak tempo doordraven en in de ogen van het paardje was niks te zien, het paard was een weerspiegeling van zijn ruiter, en was geen enkele emotie zichtbaar. Om de paar meter leken ze verdwenen te zijn in de schaduwen, en even later leken ze er weer te zijn. Paard en ruiter gingen perfect op in de schaduwen, zoals elke grijze jager en hun paard konden als ze er goed in waren. Hij vond het best om in deze stilte te rijden, je wist immers nooit hoe lang die zou blijven duren. Hij hield van de stilte, hij was er een onderdeel van. Soms vroeg hij zich af waarom mensen zo veel lawaai moesten maken om iets gedaan te krijgen. Hij zweeg altijd, en hij kreeg de dingen bijna altijd voor elkaar, en daar hoefde hij dan niet eens moeite voor te doen. Woorden brachten je nergens, daden brachten de uitkomst in moeilijke tijden. Maar ieder had zijn eigen soort van handelen. Er waren gelukkige mensen die wel met andere praatte, zoals de koning, maar hij was niet zo’n mens. Ieder was uit een ander hout gesneden, en dat was maar goed ook, anders had je een land dat of alleen maar praatte, of dat alleen maar dingen uitvoerde zonder er met anderen over te praten. Mystenia was meer een prater, maar als het erop aan kwam, dan zou zij zo handelen.
Geluiden zorgde ervoor dat hij zijn hoofd iets bewoog, hij richtte zijn aandacht op een stipje in de verte, hij voelde Danger zacht brommen, hij raakte even licht de schouder van het paardje aan als teken dat hij het had begrepen. Danger hield op met brommen en draafde rustig verder. Lang duurde het niet voordat het stipje duidelijker zichtbaar werd, het was wel duidelijk dat het een persoon was. Even keek hij in zijn ooghoeken opzij, tussen de bomen door zag hij een schaduw heen glijden. Ze was dus in de buurt. Zijn ogen gleden weer naar voren toe, naar het stipje dat snel groter werd. Toen ze nog maar tientallen meters verwijderd waren van het zwarte stipje, zag hij duidelijk dat stipje op hun kwam afgerend. Hij liet Danger vlak daarna halt houden toen ze dichtbij genoeg waren bij de man. De man keek naar hun, er was angst in de ogen van de man te zien, maar ook iets van opluchting. ”Vlakbij wordt een koets overvallen” bracht de man al roepend uit. Hij knikte even en gaf Danger de sporen, de hengst schoot vooruit in volle galop, het was na al die tijd nog steeds wonderlijk dat jagerspaardjes zo snel van stil stand konden optrekken in volle galop. Hij boog iets voorover en gaf de hengst meer teugel. De wind kreeg vat op zijn mantel, voordat het te erg werd, schudde hij zijn boog van zijn schouder af en hield die vast, zodat hij sneller kon schieten als het nodig was, hij zag hoe in zijn ooghoeken de schaduw met hem meebewoog en zoals hem versnelde. Hij wist niet of hij zou moeten schieten, maar je kon beter overal op voorbereid zijn. Het duurde niet lang voordat hij de koets zag staan, een zestal mannen was bezig de koets en zijn passagiers van hun bezittingen te beroven. Hij liet de teugels los en pakte een zwarte pijl uit de koker. Hij legde aan en raakte even met zijn voet het been van Danger aan, het paardje maakte een acute stop. Hij trok de pees naar achteren en richtte. De zwarte pijl schoot van zijn boog vandaan, de pijl boorde zich vlak naast de hand van een van de boeven. Hij hoorde de schreeuw wel, Danger was al weer in galop en kwam zeer snel dichterbij. Hij zag nu dat het zestal bezig was geweest een postkoets te overvallen die blijkbaar ook passagiers vervoerde. Hij maakte zich even geen druk om de waarom, het enige waar hij nu op gericht was, was op het zorgen dat ze alle zes ingerekend zouden worden en bij de wacht zouden worden afgegeven die hier vlakbij was. Hij zag hoe een van de mannen een kruisboog trok, maar voordat hij ook maar iets hoefde te doen maakte zich er een grote schaduw uit het bomen los. De boog belandde in het gras en de man stond er verbaasd bij te kijken. De schaduw die het had veroorzaakt leek verdwenen te zijn, maar hij wist wel beter. Er lag alweer een zwarte pijl op zijn boog, klaar om die af te schieten als dat mogelijk was. Hij wist niet wat Dante zou gaan doen, maar als de andere jager slim was, dan zou die een oogje houden op de andere twee mannen die aan de andere kant van de koets stonden. Het was nu een kwestie van afwachten wat de overvallers zouden gaan doen, en wat Dante zou gaan doen.

Every day has a sunset
Every song has a melody
Every step has a purpose
Every shadow has his secrets..

1127 woorden.

De vier rovers die hij kon zien staarden hem met ogen vol angst aan, de kruisboog die uit de hand van een van de mannen was gevlogen bleef in het zand liggen, geen van de mannen deed ook maar een poging om de kruisboog weer op te rapen, zij wisten heel goed wie er voor hun stond, en zij wisten dus ook dat ze niks moesten maken, nu hij beter naar de mannen keek, herkende hij ze wel. Soms vroeg hij zich toch echt af hoe burgers zo laag konden zakken dat ze hun mede burgers gingen beroven, wat de reden was dat zij dit deden. De mensen van dit leen hadden het verre van slecht, de baron zorgde goed voor de burgers van zijn leen en iedereen was blij met de baron. Er waren nauwelijks bendes, en daar kwam hij dan om het hoekje kijken. Als een van de middelste lenen, was het leen dat vaak werd doorkruist voor handel, en daar kon je geen rovende bendes hebben, want dat zou de handel verslechteren. Zijn blik was nog steeds gevestigd op de vier mannen voor hem. Hij had de andere twee niet zo goed kunnen zien, maar die waren hem op het eerste ogenblik niet bekend voor gekomen. Bijna direct was hij er zeker van dat de andere twee de aanstichters die er voor hadden gezorgd dat deze burgers waren gaan roven. Want burgers uit dit leen zouden wel goed nadenken voordat ze criminele activiteiten zouden gaan uithalen, want dan kon je er zeker van zijn dat de jager van het leen achter je aan kreeg. Hij had wel gezien hoe Dante naast hem had gereden en ook een pijl had afgevuurd, het was wel duidelijk dat Dante zich nuttig wou maken en zich ook wou bewijzen aan hem. Alsof hij hem wou overtuigen dat hij echt bij dit vak hoorde en niet een imitator was. Hij had de man wel zien schieten met een kruisboog, duidelijk voelde Dante zich gemakkelijker met een kruisboog dan met de grote handboog van de jagers. Hij wist dat kruisbogen gemakkelijk schoten en dat de meeste met een beetje trainen er mee konden schieten. Met een handboog schieten daarin tegen was het leren van een kunst, van een techniek en er voor zorgen dat je ook nog de spieren had die je nodig had om de pees naar achteren te trekken. Hij had al vele sterke mannen de pees niet eens van zijn plek af zien krijgen, terwijl hij met gemak de pees naar achteren kon halen en een dodelijke pijl kon afvuren. Hij had geen goed zicht gehad op de andere twee, die wisten duidelijk niet waarmee ze speelde, maar daar had hij Dante die de andere twee voor zijn rekening nam. De zwarte pijl bleef dreigend op zijn boog liggen, hij dacht er niet aan om de pijl op te bergen, als je een dier in het nauw dreef, kon het rare sprongen maken, een ook al wisten deze mannen zeer goed dat je niks moest doen wat hem pissig zou maken, soms zagen ze geen andere uitweg dan vechten. De straffen op criminele activiteiten waren zeer hoog in dit leen, en dat wisten de mannen die voor hem stonden maar al te goed. Hij keek even naar de jongste van het stel, het was een jongen van een van de boerderijen die vlak bij het kasteel van de baron stond, zonde.
Hij hoorde het geluid van een pijl die af werd geschoten, en hij hoorde een kreet. Blijkbaar had Dante nog een pijl af geschoten, maar had niemand doodgeschoten, want anders zou de kreet heel anders zijn. Hij voelde Danger even licht brommen, wat aangaf dat er iemand aankwam. Hij hoorde het geluid van galopperende hoeven, duidelijk de patrouille. 'Ga naar je maat!' klonk de stem van Dante vanaf de andere kant. Blijkbaar had een van de twee geprobeerd weg te komen. Het duurde niet lang voordat de andere twee zich bij de vier voegde die voor hem stonden. De vier mannen stonden er als bevroren bij, hij zag wel dat de twee mannen raar naar de andere vier keken, alsof ze niet begrepen waarom de mannen er als bevroren bij stonden. De zwarte pijl bleef op zijn boog liggen, maar hij had de pees niet meer naar achteren getrokken, de boog lag nu vredig in zijn hand, maar hij zou in een fractie van een seconde weer kunnen schieten. In zijn ooghoeken zag hij hoe Dante en zijn paard zich weer bij hem voegde. Danger bromde opnieuw, om hem duidelijk te maken dat de patrouille dichterbij was. Hij liet de pijl van zijn boog terug in zijn koker glijden. Danger liep zonder enige aansporing naar voren toe, er was doodsangst te zien in de ogen en op de gezichten van de vier mannen, de andere twee keken licht aangedaan, maar begrepen duidelijk niet waarom de andere vier doodsangsten uitstonden. Toen hij dichtbij de koets kwam, weken de vier mannen achteruit, die wouden duidelijk niet dicht in de buurt komen van de jager en zijn paard. Hij trok de pijl uit het hout van de koets en stopte die terug in zijn koker. Hij keek even naar de andere twee mannen, hij zag iets van zilver bij een van de twee mannen, maar hij deed er niks aan. Hij keek rustig naar de man. Hij zag de man in beweging komen, maar deed er niks aan. Opnieuw zag hij de schaduw, het zilveren voorwerp belandde in het zand. De schaduw was zo snel als die was gekomen weer verdwenen. Hij zag hoe de man hem nu met ogen vol doodsangst aanstaarde. Het was wel duidelijk dat ze hem ervoor aanzagen dat hij zwarte magie bezat. Hij bleef rustig staan, en draaide Danger pas om toen hij achter zich de patrouille hoorde. Hij zag de ruiters al verschijnen. Hij legde zijn boog weer voor zich neer, en schonk geen eens meer aandacht aan de zes mannen, die aan de grond waren genageld van angst. Hij had maar één pijl afgeschoten, meer had hij niet hoeven doen om al 4 mannen te laten bevriezen.
De kapitein van de patrouille reed naar voren en keek naar de situatie, daarna keek hij naar de twee grijze jagers. Hij zag op het gezicht van de man de verwarring. De kapitein kende hem wel, maar de andere grijze jager niet. Toch was de kapitein slim genoeg om geen vragen te stellen. ”boei de mannen en neem ze mee” zei de kapitein tegen zijn mannen. Een paar van hun stegen af en liepen naar de zes mannen toe. Alleen het gerinkel van tuig klonk, verder was het nog steeds doodstil. De kapitein keek toe, hij keek naar de patrouille. De kapitein liet zijn paard naar voren stappen en keek nu nieuwsgierig naar de andere jager. Soms was het zeer ongewenst dat de kapitein zo nieuwsgierig was, maar op andere momenten was het wel handiger. Hij voelde Danger weer zacht brommen, er was iets met de zes mannen. De hengst draaide om, hij had zijn boog al opgeheven en er een pijl opgelegd, Hij zag hoe een van de twee andere mannen in gevecht was geraakt met de soldaten, die had blijkbaar gedacht dat met het feit dat de grijze jager de andere kant op keek hij een kans maakte. Hij liet de pees los en de zwarte pijl vloog ervan door. De man zakte in elkaar, de pijl had de twee soldaten gemist, en had de man in zijn rechterschouder geraakt, de man zakte al kermend in elkaar. De twee soldaten keken hem even met angst aan. Zijn pijl had zich in de grond gebeurd, de pijl was door de hele schouder van de man heen geschoten. Een van de soldaten trok hem uit de grond, en kwam aarzelend dichterbij. Hij had zijn boog weer voor zich op het zadel gelegd. De soldaat had eindelijk de moed bij elkaar geraapt en reikte de pijl naar hem. Hij pakte de pijl aan en stopte die terug bij de andere drieëntwintig die nog in de koker zaten. Uiteindelijk namen de soldaten namen de zes mannen mee, en die zorgde ervoor dat ze ver uit de buurt van hem bleven. Hij keek naar de kapitein. ”Bedankt jager Leonoor” zei de man tegen hem. Hij knikte even en gaf toen zacht een trekje aan de teugels van Danger. Het paardje draaide zich weer zeer snel om en galoppeerde weg. De patrouille kon het verder wel afhandelen, en hij had ergens het vermoeden dat Dante met vragen zou zitten. Pas toen ze uit het zicht van de patrouille waren liet hij Danger terug gaan in het draftempo. Hij zou er vanzelf wel achter komen of Dante hem gevolgd had of niet. Even zag hij in zijn ooghoeken een schaduw, ze was hier zoals altijd. Nu was het alleen nog maar de vraag wat er zou gaan gebeuren.

You don’t know what’s hidden,
You don’t know what’s in the shadows
Your guardian,
Or you killer..

1502 woorden.

Het duurde niet lang voordat hij hoefgetrappel achter zich hoorde, Danger bromde even zachtjes, maar meer om te zeggen dat er iemand aan kwam, niet om hem te waarschuwen. Zoals hij wel had verwacht, was Dante hem achterna gekomen. Ergens had hij het vermoeden dat de man met vele vragen zat, vragen die aan hem waren gericht. Hij had er altijd een hekel aan als mensen hem dingen vroegen, want hij zou geen antwoord geven. En dat was het hetgene wat de meeste mensen tot wanhoop dreef, soms tot agressiviteit, en dat leidde er dan weer tot dat hij een pijl afvuurde, of een van zijn messen wierp. Als je vragen aan hem stelde, dan was het wel bijna zeker dat je kon verwachten dat er gewonden gingen vallen. Hij had de verbazing gevoeld van Dante toen de kapitein zijn naam had gezegd, het was ook wel duidelijk geweest dat het paardje waarop de man had gereden verbaasd was geweest dat hij de commandant was, soms waren paarden even makkelijk te lezen als hun ruiters. Hij wist dat Dante opzoek was naar hem en Mystenia, alleen had hij Dante gevonden, en niks gezegd. Als hij gisteravond al bekend had gemaakt dat hij de commandant van het korps was, dan waren ze waarschijnlijk hier niet geweest, en hadden ze zich nu niet in deze situatie bevonden. Maar ja, hij was niet iemand die zich aan de eerste persoon die hij teken kwam bekend maakte, vooral niet aan een grijze jager die hij niet kende. Over het algemeen kende hij alle jagers wel van het korps, bij gezicht en bij naam dan, maar Dante, die had hij nog nooit gezien, maarja, de mentor van de man had hij wel gekend, en ook hij had de verhalen wel gehoord van dat de man een leerling had. En de verhalen waren nu duidelijk bevestigd geweest. Er spookte wel een paar vragen door zijn hoofd heen, maar hij zou die niet gaan stellen. Hij was immers de zwijgende jager. De jager zonder gezicht. Danger bleef stug doordraven, met deze snelheid zou het nog een paar uur duren voordat ze bij Mystenia zouden aankomen, zolang ze immers niet opnieuw zouden worden opgehouden, maar iets vertelde hem dat vandaag nog een dag vol verrassingen zou gaan worden, en vooral een dag van vechten. Hij moest toegeven dat hij dat ergens helemaal niet erg vond. Hij had er altijd een hekel aan om niks te dien, net zoals papierwerk. Papierwerk, dat was het ergste wat er bestond, vooral als hij weer eens wat uit had gehaald en hij dat uitgebreid op moest schrijven. Maar het was gelukkig nog niet zo erg als het papierwerk waarmee Mystenia zat, want die kreeg immers van 49 andere jagers hun rapporten en moest daar overal op reageren. Soms gingen rapporten naar alle jagers toe, en dat was dan Mystenia haar taak. Hij hoorde haar altijd mopperen als ze weer eens een lading papierwerk binnen kregen. Het was maar goed dat Mystenia twee leerlingen hadden, die zodra ze beter waren opgeleid en verder in hun opleiding waren zelf op pad in het leen van Mystenia konden om daar de zaken onder controle te houden, dan had Mystenia ook eens tijd om de archieven weer in orde te brengen. Ze hadden de laatste tijd het beide te druk gehad om daar tijd aan te besteden. Soms was het best interessant om te lezen wat degene die hun voor gingen hadden gedaan, maar het was wel veel werk om nieuwe dingen aan het archief toe te voegen.
Toen de zon zich bijna boven aan de hemel had gezet kwamen ze bij de burg. Ergens verwachtte hij al problemen, het was altijd een gedonder om die brug over te komen, vooral omdat rovers soms wel eens bedachten dat ze prima die brug konden innemen en zo burgers van hun geld konden beroven. Aangezien de rivier die eronder door de twee lenen scheidde, en de rovers dachten dat ze daarom wel veilig waren omdat de ridders van het andere leen hun niks konden maken. Helaas vergaten ze daarbij dat er een jager was die lak had aan de regels van de lenen die er was gemaakt over de brug. Zowel hij als Mystenia had al meerdere malen daar rovers gevangen genomen en die een enkele reis richting de kerkers van de kastelen gegeven. En toch kwamen er elke keer weer nieuwe mensen die de plek op de brug innamen. Het was dat de omweg vele uren meer was, waardoor de mensen maar de tol betaalde. Hij reed de bocht om, en zoals hij al had verwacht, stonden er een paar mensen bij de brug, hij zag duidelijk de wapens. Maar ergens verwachtte hij niet al te veel problemen van de mannen. Hij liet Danger rustig verder draven, de hengst vond het best om in het tempo door te draven, vooral omdat het paardje wist dat er weer wat actie kwam. Hij liet zijn boog rustig op zijn rug hangen. Toen ze dichterbij de brug kwamen, zag hij de mannen van houding verwisselen, duidelijk was wel dat ze zich niet op hun gemak voelde nu er twee jagers kwamen aangereden. De rovers lieten hun dichtbij komen, blijkbaar dachten de mannen dat zodra ze dichtbij waren, de jagers hun bogen niet meer konden gebruiken, en dat was weer iets waar ze de fout in gingen. De pijlen zouden nog steeds even dodelijk zijn als vanaf lange afstand. En daarnaast hadden ze ook nog hun messen. Dante had daarnaast ook nog een kruisboog bij zich, die ook op kleinere afstand net zo dodelijk zou zijn, en hij had nog iets anders aan het zadel hangen, maar hij gebruikte dat liever pas als er echt geen andere optie meer was. ”Halt sprak een van de mannen die naar voor kwam lopen, duidelijk de leider van het stelletje ongedierte. Soms vroeg hij zich af of hij de mannen niet gewoon moest neerschieten, maar zo achteloos ging hij nou ook weer niet om met mensen levens. Hij liet Danger rustig verder stappen, de woorden van de man negerend. Hij zag de woede op het gezicht van de man toenemen. ”Halt houden zei ik toch” riep de man nu woedend. Hij negeerde nog steeds de man, hij wist dat het gevaarlijk werd zodra de mannen woedend werden, maar hij had geen zin om hier veel aandacht aan te besteden. Hij liet Danger pas stoppen toen ze enkele meters waren verwijderd van de mannen. Als Dante slim was, dan zou hij zijn paard naast hem laten stoppen. Hij hoorde hoe de man zijn mannen opdrachten gaf, en uit de bossen om hun heen kwamen meer mannen. Ze waren met zijn tweeën erg in de minderheid, maar je had het hier wel over twee grijze jagers. En je kon in de ogen van de mannen toch wel de angst zien voor de twee jagers, duidelijk bang voor het feit dat er werd verteld dat ze gebruik maakte van zwarte magie. Hij wist dat ze maar een klein duwtje nodig hadden om er vandoor te gaan.
Uit het niets doemde de schaduw weer op, de leider die zijn mes had getrokken was opeens zijn mes kwijt, en het mes belandde in het water. De schaduw verdween weer. Het was genoeg voor de andere mannen om op de vlucht te slaan. Normaal zou hij ze achtervolgd hebben, maar dit keer zou hij dat niet doen. De leider was met vijf man op de brug blijven staan, duidelijk van slag, maar niet van plan om op te geven. Hij hief zijn hoofd even iets op, heel even waren er voor zowel de rovers als voor Dante een stel ogen zichtbaar, twee kille oceaanblauwe ogen, die gericht waren op de mannen voor hem. Maar zo snel als ze zichtbaar waren geweest, verdwenen ze ook weer. De twee ogen hadden de leider aangekeken, en die had de boodschap duidelijk door gekregen, als zij hun gezicht hier ook maar één keer zouden laten zien, dan was het wel duidelijk dat ze de dag daarna niet meer zouden halen. De mannen draaide zich om en rende wel als bange muizen. Hij liet de teugels weer wat vieren en Danger stapte rustig de brug op, alsof er niks was gebeurt. Hij liet de hengst rustig verder stappen, de mannen hadden zich toch al uit de voeten gemaakt. Heel even gleed zijn blik naar de zijkant van het bos, waar de schaduw in was verdwenen, hij wist dat Sagitta ondertussen wel moe begon te worden, ook al kon ze veel langer doorgaan, ook zij moest eens rust hebben. Hij hief zijn linkerarm iets op, zonder verder aanstalten te maken iets te gaan doen. De schaduw dook weer op vanuit de boomtoppen, hij voelde de windverplaatsingen toen ze dichterbij kwam. Het duurde niet lang voordat hij een gewicht op zijn arm voelde. Hij keek even naar Sagitta, de roofvogel keek hem aan en ging toen op zijn schouder zitten. Hij viste uit een zakje dat aan zijn riem hing een stukje vlees. De vogel schrokte het naar binnen en bleef vredig op de schouder van de jager zitten. De heldere ogen van de roofvogel richtte zich op Dante, de roofvogel was de schaduw geweest die al die mannen had aangevallen, zij was hetgene wat er voor had gezorgd dat er altijd doodse stilte heerste om Leonoor heen. Ze was donker van kleur, haast zwart, wat er voor zorgde dat ze nauwelijks zichtbaar was tussen de bomen, en het was wel duidelijk dat ze verre van een lieverdje was. Hij stoorde zich totaal niet aan de roofvogel terwijl Danger rustig verder stapte.

When you think you can protect
The ones you love,
You realise your wrong
No one can protect them against the shadow..

1627 woorden.