All it takes is one wrong step.. [Dante]

Even voelde hij hoe Sagitta op zijn schouder bewoog, de roofvogel bleef naar Dante kijken, maar had van positie gewisseld, waardoor de vogel beter uitzicht had op de vreemde jager die vlak naast hun reed, de oogjes volgde elke beweging van ruiter en paard naast hun, alsof de roofvogel hun nog niet helemaal vertrouwde, ergens was het ook wel logisch dat de vogel zo reageerde. De vogel was tegen alles wat ze niet kende, en hij wist dat. De vogel beschermde hem, en hij beschermde haar. De vogel was degene die de schaduw speelde, degene die al veel moedig man angstig had gemaakt door uit het niets te verschijnen. Door zich voor te doen als zwarte magie, hetgene waarin bijna ieder naast hun in geloofde. Dat was ook een van de dingen waarom mensen grijze jagers zo vreesde, omdat ze werkelijk dachten dat die zwarte magie bezaten, en als Sagitta dan zo mee speelde, dan leek het er inderdaad bijna op alsof hij zwarte magie bezat. Het zelfde gebeurde altijd als jagers zomaar uit de schaduwen opdoemde, alsof ze echt uit schaduwen bestonden en bij mensen die iets slechts aan het doen waren opeens verschenen en hun aan de wet herinnerde, soms wou hij dat het waar was, dat zou dingen een heel stuk makkelijker maken. Maar op deze manier, met Sagitta aan zijn zijde, gaven vele mensen zich al over zonder dat hij ook maar iets hoefde te doen, en dat scheelde hem al een hoop werk. Heel even moest hij denken aan het moment toen hij heer Myron ontmoette. Sagitta was degene geweest die daarvoor had gezorgd. Het was toen markt geweest in het dorp waar hij langs was gereden op weg naar het Noorden, Sagitta was de oorzaak geweest van de commotie in het dorp. De roofvogel had besloten een van de ridders te gaan irriteren, door zijn helm aan te vallen, en uiteindelijk proberend het zwaard van de ridder uit de schede te trekken, wat er tot had geleidt dat de ridder zelf zijn zwaard had getrokken. De ridder haalde met zijn zwaard naar Sagitta uit, hij had de vogel gered van de ridder. Hij had Sagitta toen nog niet zo lang gehad, en de vogel was er zeer goed in om onopgemerkt dingen uit te halen. Het was alsof de vogel had besloten dat hij maar iemand extra mee moest nemen op zijn reis naar het Noorden. De reis die hij samen met heer Myron had gemaakt was een begin geweest van iets wat misschien in de buurt kwam van vriendschap. Niet dat hij echt vrienden had, het korps was meer zijn familie. Hij had niemand over van vroeger, van voordat hij de persoon werd wie hij nu was. Alleen Mystenia was er geweest vanaf het tweede jaar van zijn training, zij was de enige geweest die bij hem was gebleven, die in hem had geloofd, en nu stonden ze samen aan de stop van het korps. Waar zij ook zou gaan, hij zou haar volgen, zolang het niet tegen de eed in ging die ze hadden gezworen. De eed die Dante ook af zou moeten leggen wanneer hij officieel aan het korps toe zou worden gevoegd. De vraag was alleen of Dante bereid zou zijn die gelofte af te leggen. Het zou gevaarlijk worden wanneer de man dat niet zou doen, want dat zou betekenen dat ze iemand op het rijk zouden los laten die misschien wel wrok tegen hun zou koesteren en getraind was als een jager, en zulke dingen, zorgde altijd voor problemen. Want zo’n persoon gaf bijna altijd problemen, en dat zou dus betekenen dat ze hem zouden op moeten jagen, hem op moeten sluiten of hem een enkeltje naar het hiernamaals geven, en hij was niet iemand die graag op een andere jager jaagde, ook al was het iemand die hij niet goed kende. Een jager was een jager, het maakte niet uit op welke manier je was opgeleid, of door wie, als je door de laatste test heen kwam, en je door de rest werd geaccepteerd, dan was je toch echt een jager.
Opnieuw voelde hij Sagitta bewegen, het leek erop dat er iets was dat de vogel duidelijk dwars zat, heel even keek hij opzij, zijn gezicht in de schaduwen gehuld. Sagitta keek hem even aan, hij zag de nieuwsgierigheid in haar ogen, de vogel wou op onderzoek uit, de vogel wou weten wie de man naast hun was. Hij draaide zijn gezicht weer van de vogel weg en keek weer naar de weg voor hun, zo heel lang zou het waarschijnlijk niet meer duren. Hij voelde het gewicht van zijn schouder verdwijnen, de vogel had zich verplaatst van zijn schouder af. In zijn ooghoeken zag hij hoe de vogel nu vlak boven Dante vloog, inschattend hoe de man zou reageren, en wat de vogel zou gaan doen. Toch wist hij al wat de vogel zou gaan doen, van binnen moest hij glimlachen, maar aan de buitenkant was er niks te zien. Danger bleef rustig doorlopen, terwijl hij zijn gedachten even de vrije loop liet gaan. Zijn boog hing over zijn schouder heen. De vierentwintig zwarte pijlen bewogen even zachtjes heen en weer bij elke pas die de hengst maakte. Twee dozijn levens hingen op zijn rug, immers dat was wat de verhalen zeiden, daarnaast had hij nog onder zijn mantel aan het zadel nog een koker hangen met vierentwintig zwarte pijlen erin. Een verantwoordelijkheid zou je zeggen, eentje die ook lasten op je schouders kon leggen, maar hij had daar niet zoveel last van. Hij zag in zijn ooghoeken hoe Sagitta de duik inzette. De donkere roofvogel landde op het hoofd van Dante. Het zag er best grappig uit, maar hij liet niks merken. Hij had een vermoeden dat Dante nog wel last zou krijgen van zijn hoofd, aangezien de klauwen van de roofvogel best wel scherp waren. Het duurde niet lang voordat de roofvogel zich verplaatste naar de schouder van de man. Hij zag hoe Sagitta de kap van het hoofd van de man aftrok. Hij deed er niks tegen, en hij zag er ook niet uit alsof hij er iets tegen zou gaan doen. Maar zodra Dante ook maar iets zou doen om de vogel te verwonden, dan zou de man kunnen verwachten dat die een pijl door zich heen zou krijgen. Het korps was dan misschien zijn familie, maar Sagitta en Danger waren de twee waarmee hij vierentwintig uur per dag mee optrok, degene waarop hij vertrouwde dat ze zijn oren en ogen waren, en zij waren degene die hem vertrouwde om hun te beschermen, en dat zou hij dus ook doen.

The one who does not trust
The one who walks in the shadows
Be smart enough to understand
That he’s coming for you…

1131 woorden.

De stilte die er hing was er eentje waar hij zich prima in kon vinden, een stilte die hij goed kende, een stilte waarin hij zich thuis voelde. Zijn ogen waren gericht op de weg die voor hun lag. Danger bromde even zachtjes, hij wist dat het paardje hem vertelde dat ze er bijna waren. En dat ze eigenlijk de vorige afslag hadden moeten nemen, maar hij deed niks. Hij had Danger expres laten doorlopen. Hij wist dat de jager naast hem toch niet wist waar het huis van Mystenia lag, hij wou eerst zeker weten of Dante te vertrouwen was, en Sagitta was hem daarbij aan het helpen. Als Dante op de vogel zou schieten, dan was het wel duidelijk dat de man niet helemaal te vertrouwen was. En zo ver om was de weg die ze nu namen ook weer niet. Hij nam liever te veel voorbereidingsregels en dat ze overbodig waren, dan dat het er te weinig waren en mensen gevaar liepen. Hij hield in zijn ooghoeken Dante wel in de gaten. Hij had gezien hoe Sagitta op het hoofd van de jager was geland, hij wist hoe de scherp de klauwen van de roofvogel waren, dus dat moest vast geen pretje zijn geweest, niet dat hij ook maar een greintje medelijden had met de andere jager. Sagitta was op sommige momenten net zo nieuwsgierig als jagers, en de roofvogel was nu aan het uitzoeken of de jager naast hem een gevaar was of niet. Hij had wel gezien hoe de jager iets in elkaar was gekrompen toen Sagitta was geland op zijn hoofd, maar de jager deed niks tegen de roofvogel. Hij keek naar het paard van Dante, de merrie vond de roofvogel duidelijk ook interessant, ergens was dat maar goed ook, jagerspaarden moesten nieuwsgierig zijn, vooral als hetgene een bedreiging kon zijn voor hun berijders. De jager had er niks tegen gedaan toen Sagitta zijn kap af had getrokken. Hij zag hoe de jager Sagitta aankeek. Misschien niet het slimste wat je kon doen. Sagitta vond het soms nogal grappig om met haar snavel in andere mensen te prikken, en dat zou in dit geval niet al te best aflopen voor de jager. Hij zag hoe Sagitta de man even aankeek, ze hield haar kopje iets scheef, alsof ze hem bestudeerde. Het duurde niet lang voordat de roofvogel haar interesse verloor in de jager. Het paard van Dante draaide haar nek om en keek in de richting van de vogel, de hinnik die volgde was duidelijk een begroeting naar de roofvogel. Sagitta vond het wel grappig dat er nog een paardje was, wat veel leek op Danger. De roofvogel zette zich af, even klauwden de klauwen diep in de schouder van Dante, haar nagels gingen door zijn mantel heen, dat zou de man een paar wondjes opleveren. De roofvogel landde tussen de oren van Cry in. Haar klauwen hielden de riem van het hoofdstel vast, de roofvogel was wel gewend om op het hoofd van een paard te zitten. De roofvogel zat soms zo ook wel tussen de oren van Danger in. Hij wist alleen niet hoe het paard van Dante erop zou gaan reageren, want dat paard was Danger niet. Danger was gewend aan de vogel, en de vogel was gewend aan Danger. Hij hoopte maar dat Cry er niet van zou schrikken. Sagitta was soms nogal onvoorzichtig met het neer zetten van de klauwen, en dat zou er tot kunnen lijden dat haar klauwen zich in de huid van het paardje zouden kunnen vastgrijpen als die plotseling wild met haar hoofd zou gaan bewegen. Soms was het een kwestie van afwachten en nu dus ook.
Danger bleef rustig doorstappen, de zon begon al weer langzaam aan zijn afdaling. Hij liet de hengst een pad inslaan, de kleine weggetjes hier, daarin kon je gemakkelijk verdwalen, maar dat zou hij niet doen. Hij kende het hier zo goed dat zelfs met zijn ogen dicht hij hier de weg zou vinden. Het resultaat van het vele malen verstoppertje spelen met Mystenia, het was hun lievelingsspel geweest, omdat het in je jagersmantel moeilijker was te worden gevonden, en ze met dat spelletje ook hun ogen konden trainen op de kleinste bewegingen die iemand kon verraden. Uren hadden ze door dit bos heen gerend proberend de ander te vinden, het was een van de weinige spelletjes die hij nooit zat werd, en waar ze ook nog eens wat van leerde. Sagitta trok even aan een pluk manen van Cry, kijkend hoe het paardje daarop zou reageren. De roofvogel was nog best ondeugend en nieuwsgierig, niet dat hij dat erg vond. De nieuwsgierigheid van Sagitta had er al meerdere malen voor gezorgd dat het niet verkeerd was afgelopen. Daarnaast was het best grappig om te zien hoever Sagitta kon gaan voordat er iemand door het lint ging. De roofvogel kon soms een last zijn, maar een extra paar ogen en oren waren wel zeer handig, vooral als je een grijze jager was. Hij keek naar de bomen die ze voorbij reden. Ze waren zo bekend, hij stuurde Danger bij de splitsing naar links toe. Het paardje had ook zo door kunnen lopen, ze kenden hier beiden goed de weg. De slingerweggetjes naar het huis van Mystenia. Hij keek naar voren toe. Sagitta liet opeens het hoofdstel van Cry los en vloog op. De roofvogel spreidde haar grote vleugels, in de lucht was ze veel gevaarlijker dan als ze zat. Ze ging weer op in de schaduwen. Het duurde niet lang voordat het geluid van vliegende vleugels was verdwenen. Hij bleef rustig voor zich uit kijken. Hij wist waar Sagitta naar toe was, de vogel vloog regelrecht op Mystenia af om haar te waarschuwen. Hij had niks gezegd en geen signaal gegeven, maar het leek erop dat de vogel wel op een signaal had gereageerd. Danger bleef rustig doorlopen, alsof het bruine paardje nergens interesse voor had, maar het paardje bleef wel goed opletten, zelfs hier vlakbij Mystenia haar huis wist je nooit zeker wie je tegen kon komen.

A shadow
A rumour
A glimpse of a person,
A black arrow pointed ad you..

1024 woorden