Keep stil and they can‘t see...

De wind leek zachtjes met de bladeren van de bomen te spelen. Alles in het bos kondigde aan dat het lente was geworden. Aan de ene kant vond hij het prachtig om de bomen zo vol in bloei te zien, maar aan de andere kant deed het hem alleen maar denken aan vroeger. Een zachte zucht ontsnapte zijn lippen, nee, hij moest stoppen eraan te denken. Maar hoe lang geleden het ook was, dit was niet iets wat hij zomaar kon vergeten. Hij werd uit zijn gedachten getrokken toen Ignis aan de tegels trok, direct was zijn aandacht meer op de omgeving gericht. De hoeven van het kleine paardje kwamen zacht neer op de grond. Aan de rand van het bos liet hij het kleine paardje stoppen, vlakbij lag een stad. Hij zag de hoge stadsmuren en de fakkels van de wachters. Ergens kwam deze stad hem behoorlijk bekend voor. Het duurde even voordat hij doorhad welke stad het was. Een glimlach gleed even over zijn gezicht heen. Hij steeg af en gaf Ignis het signaal om te blijven staan. De leukste uitdaging was altijd om de wachters van zo’n stad te laten schrikken. Hij stak het stuk tussen de schaduwen van de stad en de schaduwen van de bomen over. Zijn mantel was de perfecte dekking in de nacht. Vertrouw op je mantel, dat was hem ingestampt toen hij een leerling was geweest, dat advies had al meerdere malen zijn leven gered. Zacht liep hij over het gebied heen, niet te snel, niet te langzaam. Hij wierp even een blik op de wachters, maar helaas stonden die er half slapend bij. Waarschijnlijk een stadje waar niet veel gebeurde, anders zouden deze mannen niet zo staan te slapen. Het koste hem nauwelijks moeite om de stad in te komen. Dit was nou wat hij het leukste vond, de stad binnenkomen zonder dat mensen het doorhadden en natuurlijk ook weer verdwijnen zonder dat mensen het doorhadden. Toch was de laksheid van deze wachters erger dan normaal. Misschien moest hij het hoofd van de stad daar maar eens op aanspreken. De straten lagen er leeg bij, maar toch wou hij geen risico’s nemen. Met gemak kwam hij op een van de daken terecht. Het was altijd een voordeel dat in zulke steden de daken betrouwbaar waren, aangezien hij weinig zin had om door een dak heen te zakken. Voor een tijdje bleef hij over de daken heen lopen, genietend van de stilte van de stad. Ergens vond hij het verbazend dat hij nog niet was opgemerkt, deed hij eens een keer niet zijn best om ongezien ergens te zijn en dan was hij alsnog lucht. Hij schudde even zijn hoofd en liet zijn blik weer door de straten heen dwalen. Hij stopte op een groot dak, waarschijnlijk dat van de herberg. Hij zag beweging ergens aan de andere kant van de straat. Zijn aandacht was erdoor getrokken, hij zag hoe een figuur zich door de schaduwen heen bewoog. Hij kon toen de schaduw dichtbij genoeg was onderscheiden dat het een meisje was. Voor een normaal mens zou het nauwelijks te onderscheiden zijn, maar hij was hier immers voor getraind. Voor iemand die geen training had gehad in schaduwlopen kon ze het behoorlijk goed, natuurlijke aanleg noemde ze dat. Hij besloot dat hij zou gaan kijken wat die schaduw uit zou gaan halen.
Het duurde niet lang voordat ze terug bij de wachters waren. Hij zag hoe ze snel en handig door de schaduwen heen sprintte en toen in de schaduwen van de hoge muur belandde. Hij stopte weer op het dak en keek toe naar hoe het meisje langs de wachters heen glipte, net zoals hij een tijdje geleden had gedaan. Hij liet zich zacht op de grond zakken via een aantal hooibalen. Hij keek even om zich heen, maar niemand zag hem. Net zoals het meisje had gedaan glipte hij langs de wachters heen. Toch kon hij het niet laten om even met de wachters te sollen. Heel even bleef hij staan, hun wapens stonden tegen de zijkant aan. Hij pakte een van de speren en zette die ergens anders in de schaduwen neer. Terwijl hij daarmee bezig was bleef hij in de schaduwen. De wachters hadden het totaal niet door. Toen hij daarmee klaar was stak hij het grote stuk weer over terug het bos in. Het was niet heel moeilijk om het meisje te volgen. Hier en daar een voetafdruk in de grond en afgebroken takjes. Hij hoorde het geluid van een pees die werd losgelaten, het echode door het bos heen. Het was zeker weten de pees van een boog, maar het had een lichte toon, zeker weten dus geen jagersboog. Hij liep naar de plek toe waar hij Ignis had achter gelaten, het paardje stond nog op hem te wachten. Hij steeg op en liet het paardje naar de bron van het geluid toe lopen. Op een afstandje stopte hij, het was duidelijk dat het meisje te veel opging in haar jacht dat ze de geluiden niet had gehoord. Hij wist dat Ignis zachter liep dan een normaal paard en dat die geluiden bos eigen leken, maar toch. Toen ze dichtbij genoeg waren liet hij het paardje stoppen en keek hij naar de plek waar het meisje zat. Het duurde niet lang voordat het meisje uit haar schuilplaats stapte en op haar buit afliep. In de flits dat hij haar gezicht had gezien wist hij wie ze was. Ze was wat ouder dan de laatste keer dat hij haar had gezien. Hij was een paar jaar geleden nog in dit stadje geweest om te kijken hoe het met haar ging. Ze was sindsdien behoorlijk opgegroeid. Hij glimlachte even, was er tenminste van een van hun toch nog wat terecht gekomen. Zij was het meisje dat hij 7 jaar geleden had meegenomen toen rovers een dorp hadden overvallen. Hij was te laat gekomen om de ouders van het meisje te redden, maar hij had haar wel kunnen redden. Hij had haar hier afgeleverd bij het weeshuis die beloofden goed voor het meisje te zorgen. Weken daarna had hij achter de rovers aangejaagd, net zolang totdat al die rovers het graf vonden. Natuurlijk bracht dat niet het meisje haar ouders terug, maar hij had ervoor gezorgd dat die rovers nooit zoiets een ander konden aandoen. Hij bleef naar het meisje kijken die haar buit verzamelde. Mayla, dat was haar naam geweest. Het 5-jarige meisje had hem dat als eerste verteld. Hij was die naam nooit vergeten. ”Je weet toch dat het gevaarlijk is om na de avondklok buiten de poorten te zijn, je weet maar nooit wie je tegen kan komen.” zijn stem kon niet kil, maar ook niet bepaald vriendelijk. De avondklok was er met een reden. Als de wachters beter hadden opgelet dan was dit ook niet gebeurd. Hij gaf Ignis het signaal om uit de schaduwen te stappen. Het kleine paardje deed een paar stappen naar voren zodat ze lichtelijk zichtbaar waren in het licht van de maan. Hij keek naar Mayla, ergens hoopte hij dat ze zou blijven staan en er niet vandoor zou gaan, van achtervolgingen had hij vandaag wel genoeg gehad.

He who rides with a heavy heart,
He who smiles to ghosts,
He who knows the pain of the world.
He’s the guardian.

1221 woorden.

Rustig nam hij het figuur dat voor hem stond in zich op. Hij zag hoe ze de pijlen uit de grond had getrokken en om de poten van dieren een leren riempje heen vast maakte. Hij had wel gezien hoe ze naar de geuren van het bos had geroken. In het gebied waar zijn huisje stond groeiden veel dennenbomen, soms plaagden anderen jagers hem ermee dat het bij hem altijd kerstmis was, maar dat maakte hem niet uit. Hij hield van die geur. Toch door het vele reizen bleef die geur niet meer zo erg aan hem hangen. Die geur van dennennaalden vermengde zich altijd met de andere geuren waardoor het niet meer opviel. Ergens vroeg hij zich af of ze die geur zou herinneren en dat ze daarom naar de geuren rook. Ignis was doodstil blijven staan, het paardje droeg bijna altijd dezelfde geur mee als zijn baasje. Hij zag hoe ze de pijlpunten afbrak en de pijlen weer terug trok. Als ze wat beter had opgepast had ze de pijlen opnieuw kunnen gebruiken. Daarnaast had ze de pijlen die en beetje vies waren geworden gewoon schoon kunnen maken, dat koste dan misschien wat werk, dat koste in totaal minder werk dan opnieuw pijlen meten en maken. Hij keek even naar de boog die het meisje droeg, behoorlijk wat kleiner dan de grote houten boog die over zijn rug heen hing, de pijlen waren ook wat kleiner. Hij zag hoe ze overeind kwam, de boog leek zo nog kleiner. Je had aanleg voor de boog nodig als je met zo’n boog zo krachtig wou schieten zoals het meisje had gedaan. Hij zag hoe het meisje de pijlpunten terug liet glijden in de koker op haar rug. Hij schudde even zacht zijn hoofd. De losse pijlpunten zouden nu geluid maken in haar koker bij elke stap die ze zette, nog een reden om niet de pijlpunten los af te breken en de hele pijlen of de gebroken pijlen mee te nemen. Zijn mentor had hem altijd geleerd dat je zo min mogelijk bewijs achter moest laten dat je ergens geweest was, op die manier konden de meeste mensen je nooit terug vinden en het bespaarde je een hoop pijlen. Pijlen gingen er in bosjes doorheen en om nou elke keer nieuwe punten te laten maken, wel dat was niet bepaald iets waar je op zat te wachten. Het maken van pijlen was precies werk en daar had je behoorlijk geduld voor nodig en vooral tijd. Er waren van die moment dat je geen tijd had om nieuwe pijlen te maken en op zulke momenten schoten ze vooral met oude pijlen die ze mee hadden genomen, er was niks mis mee ze waren soms alleen rood geworden van het bloed. Hun pijlen waren ervoor gemaakt om meerdere keren mee te schieten, dus dat deden ze ook. Hij vroeg zich af wie dit meisje de kunst van pijlen maken had bijgebracht, van wat hij had gezien had de boog een kleine afwijking en de pijlen volgden bijna precies hun pad. Toch zorgden zulke afwijkingen ervoor dat er mis werd geschoten. Al hun bogen hadden nauwelijks of geen afwijkingen en dat was maar goed ook, want mensenlevens hingen van hun schietkunsten af.
Hij zag hoe het meisje in de reactie op zijn stem een jachtmes uit haar laars trok. Hij grinnikte even zachtjes toen hij het jachtmes zag. Dat mes zou tegen hem echt niks uithalen. Dat mes zou niets uithalen tegen een van zijn Saksische messen die aan zijn riem hingen, daarnaast als hij het makkelijk wou doen dan had hij haar allang neer geschoten. Hij nam haar houding op, stevig maar toch instabiel. Ze klemde veel te hard het handvat vast en dat zou er voor zorgen dat ze een hele hoop bewegingen niet zou kunnen maken omdat ze te gespannen was. Het duurde een paar seconden voordat het meisje uit haar gevechtshouding ging en het jachtmes terug in de schede stopte, blijkbaar was het meisje tot de conclusie gekomen dat hij geen dreiging voor haar was. Hij keek naar haar. ”In deze tijd vang je de meeste kleinere dieren beter, maar ik ben geen bang meisje die zich snel laat afschrikken.” Ze had lef dat moest hij toegeven, de beste tijd om kleine dieren te vangen dat was dan misschien wel nu, maar het was na de avondklok en dat betekende dat burgers de stad niet mochten verlaten. Hij had wel de brutale toon in haar stem gehoord, maar dat negeerde hij. 'Sorry, maar zo vaak kom ik niet gauw iemand tegen.' Blijkbaar had ze toch nog manieren. Hij bekeek haar en zag hoe ze de leren riem aan haar eigen riem bond, waarmee de dieren aan haar riem hingen. Hij keek naar haar, het was zeker weten haar. Tijd had het 5 jarige meisje goed gedaan, naar zijn idee zou ze nu ergens rond de 13 moeten zijn. Ze had hem al getoond dat ze aanleg had voor pijl en boog en voor het schaduwlopen, maar hij was er niet bepaald zeker van of ze jagersmateriaal was. Mystenia zeurde nog steeds aan zijn hoofd dat hij weer eens een leerling zou moeten nemen. Zijn vorige leerling was met vlag en wimpel geslaagd en was nu een jager in zijn eigen leen. Hij voelde Ignis onder zich brommen en meestal was dat niet een goed teken. Hij had het kunnen weten. Hij liet Ignis een paar stappen naar voren zetten en pakte het meisje op. Hij wist dat het niet bepaald vriendelijk was, maar nu was daar geen tijd voor. Hij zette haar voor zich op het zadel. Ignis zwaaide even met zijn hoofd naar links. ”Goed vasthouden aan zijn manen en wat er ook gebeurt, niet loslaten Mayla” zei hij zacht in haar oor. Het waren bijna dezelfde woorden als die hij tegen haar had gezegd 7 jaar geleden toen hij haar uit de handen van de rovers redde. Hij liet de teugels los en schudde de boog van zijn schouder af. Hij drukte zijn hielen in de buik van het kleine paardje dat er direct vandoor schoot. Het kleine paardje schoot de linkerkant op, weg van de stad. Hij had kunnen weten dat ze het niet op zouden geven, hij gromde even laag. Zijn blik schoot alle kanten op. Het duurde niet lang voordat ze op een pad uitkwamen en Ignis vertraagde en toen stopte.
Hij trok een pijl uit zijn koker en legde die op zijn boog. Voor even sloot hij zijn ogen, het duurde een paar seconden voordat hij ze weer opende en de pees naar achter trok. De pijl schoot ervandoor. Hij legde alweer een nieuwe pijl op zijn boog en draaide de andere kant op. Hij liet ook die pijl gaan. Vlak na elkaar klonken twee kreten van pijn. ”Konings jager, kom tevoorschijn en leg je wapens neer.” Zijn stem boomde over de plek heen, het had een toon die je niet wou tegenspreken als je wou blijven leven. Er lag alweer een nieuwe pijl op zijn boog in de richting waar ook de andere twee pijlen waren verdwenen. Het duurde niet lang voordat er vijf mannen uit de bosjes kwamen gestrompeld. Twee hinkelden omdat er een pijl door hun benen heen zat, die zouden daar voorlopig nogal last van hebben. Hij haalde het touw uit een van zijn zadeltassen en gooide het naar een van de niet gewonde mannen toe. ”Bind iedereen vast, en trek die twee pijlen uit hun benen.” De man trilde van angst, soms snapte hij echt niet wat er nou zo eng aan hem was, maar hij liet het er maar bij. De pijl die op zijn boog lag bleef gericht op de vijf mannen, hij hoopte maar dat Mayla niets zei of iets zou doen, want dat zou hun beiden in gevaar kunnen brengen. Het duurde even voordat de man iedereen had vastgebonden en de twee pijlen had losgetrokken en vlak voor Ignis op de grond had gegooid. Het paardje stapte iets naar voren en pakte de twee pijlen op en reikte ze hem aan. Hij pakte de twee bebloede pijlen en stopte ze terug in zijn koker. Hij bekeek de twee gewonde mannen even, die zouden nog prima kunnen lopen. ”Lopen, richting de stad.” Hij had het onderhand wel gehad met deze rovers. Hij had de hele dag gespendeerd om ze te vinden, omdat de geruchten rond gingen dat ze dit gebied overvielen, en had toen niets gevonden en dan juist vannacht op het moment dat hij het niet kon gebruiken doken ze natuurlijk weer op. De mannen begonnen te lopen richting de stad. Hij haalde de pijl van de boog af en stopte die terug in zijn koker, zijn boog hield hij echter vast in zijn linkerhand. Als de mannen iets zouden uithalen zou hij zo een pijl door hun heen schieten. Het koste even wat tijd om bij de stadspoorten te komen. De wachters sprongen direct in het gareel toen ze de groep aanzagen komen. Hij grinnikte even zacht toen één van de wachters zijn wapen niet kon vinden en half in paniek was daardoor. Hij stopte bij de wachters, de vijf mannen keken schichtig om zich heen.
Er kwamen meer wachters aanlopen, het duurde niet lang voordat er een stuk of tien wachters bij hun stonden. De wachters keken hem afwegend aan, soms waren mensen echt dom. Als hij de stad in wou komen met geweld dan zouden ze allang dood zijn en als hij de stad in wou dan was hem dat allang gelukt, net zoals een paar uur geleden. Na een paar minuten kwam het hoofd van de wacht aanlopen. De man leek verbaasd te zijn toen die hem zag. ”Vanwaar deze gunst jager?” vroeg de man aan hem. Hij grinnikte even zachtjes, en niet in de goede manier. ”Na de geruchten uit deze streek moest ik er toch wat aan doen, daarnaast heb ik de dag verspild om hun op te jagen, dan moest ik immers de klus afmaken,” zei hij simpel. Het hoofd knikte even en de vijf mannen werden afgevoerd. Hij draaide zich even naar de man toe die zonder wapen stond. Hij herkende de man wel, ook al was die behoorlijk wat ouder geworden. ”Als je je wapen zoekt Karel, die staat om de hoek.” De man keek hem verbaasd aan en ging toen kijken, even later kwam die terug gelopen met zijn wapen. ”Hoe wist u dat?” vroeg de man. Hij keek naar de man. ”Kon het niet weerstaan, aangezien jullie half stonden te slapen, zowel toen ik hier binnen kwam als toen ik hier wegging.” De man verbleekte even iets. Hij draaide zijn hoofd naar het hoofd toe. ”Als je mannen wat beter hadden opgelet dan hadden ze die rovers eerder gepakt en had ik niet hoeven reizen om hier te komen. Daarnaast zou deze bengel hier niet in staat zijn geweest om langs hun heen te slippen de nacht in. Geen burgers buiten de stadmuren na de avondklok, dat zijn de regels.” Het hoofd van de stad werd wat bleker bij zijn woorden. Hij was een tolerante jager, maar burgers na de avondklok buiten tolereerde hij niet. Het gevaar daarvoor was de groot en maakte zijn werk een stuk ingewikkelder. Met bengel doelde hij op Mayla die voor hem op het zadel zat. De herberg zou op dit uur al wel weer dicht zijn, hij had daarnaast ook niet echt de behoefte om in een bed met wie weet wat te slapen. Hij tilde het meisje voor zich uit het zadel en zette haar op de grond neer. ”Ik zal er op toezien dat ze terug wordt gebracht en ik zal u advies ten harte nemen.” Het stadhoofd liep op Mayla af. Hij rolde even met zijn ogen, de komende dagen zou hij maar eens een oogje in het zeil houden op deze stad. ”Tot de volgende keer stadshoofd.” iets aan zijn toon waarschuwde de man dat die volgende keer zeer binnenkort zou zijn. Hij draaide zijn paardje om en gaf het beestje de sporen. Het verbaasde hem niets dat ze zijn naam waren vergeten, hij was immers een persoon die je weer snel vergat zodra je hem niet meer zag. Hij glimlachte even, dit zou een prachtige nacht onder de sterren worden. Het duurde niet lang voordat ze in de bosrand waren verdwenen en hij opzoek ging naar een slaapplek. Hij de komende dagen nog wel in de stad opduiken.

Those who walk in the shadows
See the light pass by
Never able to step in them,
Never able to enjoy the light..

2099 woorden, inspiratie ging met me op de loop^^

Koude lucht blies hard langs hem heen. Hij gromde even zacht toen Ignis opnieuw aan het tentdoek trok zodat het losschoot. Zijn paardje keek hem zielig aan alsof hij wou zeggen, laat me erbij buiten is het koud. Dit was deze nacht nou al de zoveelste keer dat Ignis hem zo wakker had gemaakt. hij schoof wat opzij en trok het tentdoek wat meer omhoog. ”Okay dan zeurpiet,” zei hij humeurig tegen zijn paardje. Het kleine paardje liet het zich geen twee keer zeggen en ging naast hem onder het tentdoek liggen. Hij schudde even zijn hoofd en ging toen weer liggen. Soms zou hij wensen dat Ignis niet zo’n ego had, maar hij wist diep van binnen dat hij nooit voor Ignis had gekozen als die niet zo’n ego had gehad. Hij dacht voor een moment aan Mayla, het meisje had hem boos aangekeken toen hij had gezegd dat ze een bengel was, maarja hij had immers gezegd wat waar was. Hij glimlachte even, hij wist bijna zeker dat Mayla wekelijks voor problemen zorgde voor de wachters. Ergens deed het hem aan zichzelf denken toen hij kleiner was. Het was goed om te zien dat het meisje op was gegroeid tot wat ze nu was en dat ze voor zichzelf opkwam. Toch zou dat brutale gedrag haar toch nog eens in grote problemen brengen. Hoe langer hij erover nadacht, hoe meer hij geneigd was om haar mee te nemen. Mystenia zeurde immers dat hij nog steeds een leerling moest nemen. Zijn laatste leerling was nu al twee jaar geleden geslaagd en sindsdien had hij geen nieuwe aangenomen. Er was bijna niemand geweest die zijn nieuwsgierigheid wekte of die een uitdaging voor hem vormde. Een leerling moest niet altijd maar gewoon volgen, aangezien ze later zelf op hun eigen benen moesten staan. Als hij haar als zijn leerling zou nemen dan zouden er wel een aantal dingen moeten zijn die ze helemaal opnieuw zou moeten leren en ze zou dat brutale gedrag af moeten leren. Ergens vroeg hij zich af of hij er wel klaar voor was om weer iemand zijn leven in te laten en vier jaar lang die alles te leren wat hij kende. Hij had gezien dat ze een aanleg had voor boogschieten en schaduwlopen, maar ze had ook een paar fouten aangeleerd die haar later het leven kan kosten. Hij schudde zijn hoofd even en draaide zich op zijn zij, daar zou hij morgen wel over nadenken.
Een hard geluid zorgde ervoor dat hij wakker werd en zijn ogen opende. Hij werd aangekeken door Ignis die hem onschuldig aankeek. Het paardje had het blijkbaar voor elkaar gekregen om de emmer van buiten om te gooien. Hij rolde met zijn ogen. ”Hup, de tent uit jij,” zei hij half boos tegen Ignis. Hij keek toe hoe Ignis zich uit de tent werkte en rekte zich toen goed uit. Met dat beest in de tent had hij niet bepaald goed gelegen. Na een tijdje kwam hij de tent uit en begon die af te breken. Ignis had zich op het schaarse gras in het bos gestort, hij schudde even zijn hoofd en keek naar het bruine paardje. Hij klopte Ignis op zijn nek en begon hem op te zadelen. Het kleine paardje had er duidelijk niet al te veel zin in, maar werkte toch mee. Soms moest Ignis maar eens wat minder mokken. Zoals het er nu naar uitzag zou het paardje de hele dag in een warme stal kunnen staan als hij geluk had. ”Op naar ontbijt jochie,” zei hij zacht tegen zijn paardje. Het humeur van het paardje sloeg direct om en hij steeg op. In een rustige draf reed hij naar de poorten toe. Er stonden andere wachters aan de poort. Zijn boog hing over zijn rug heen naast zijn koker met pijlen. Bij de poort werd hij tot stilstand gebracht door de twee mannen die hem vreemd aankeken. ”Als u de stad in wilt moet u uw wapens afgeven,” zei de linkse wachter. Hij had er zo’n hekel aan wanneer steden zo moeilijk deden over wapens. Die wachters dachten altijd dat alleen de wachters en ridders wapens mochten dragen en dan werd het niet gewaardeerd als er dan iemand zoals hem kwam die zijn wapens mee naar binnen wou nemen. Hij zou zijn wapens echt niet hier afgeven, de wachters zouden niet weten wat ze zouden zien, als hij al zijn wapens af zou doen. Hij schudde even zijn hoofd en de wachters waren duidelijk verbaasd dat hij zijn wapens niet af wou geven. Eén van de mannen draaide zich om en rende weg, die ging duidelijk versterking halen. Hij rolde even met zijn ogen. Als hij mensen kwaad wou doen dan had hij dat allang gedaan en dan waren hun allen dood geweest. Ignis snoof even en schraapte met zijn hoef over de grond heen. Het paardje wou duidelijk naar een warme stal toe, en hij wou eigenlijk zijn ontbijt. Hij zag wel de zenuwachtige blikken die de wachters met elkaar wisselden. Ignis zag er niet uit alsof hij schade aan kon richten, maar hij wist wel beter. Ergens vond hij het zeer irriterend dat deze wachters hem niet herkende als een konings jager, hij wist dat dit stadje aan de rand van zijn leen lag en dat hij er nauwelijks kwam, maar dat was omdat er hier bijna geen problemen waren. Toch zou hij verwachten dat deze wachters zouden weten wat een konings jager was. Hij had vrij recht om in elke stad en dorp te komen dat in het land lag en vooral in zijn eigen leen. Er kwamen meer wachters aanrennen, vol bewapend. Als hij echt iemand was geweest die kwaad wou doen, dan duurde het toch veel te lang om versterking te halen.
De groep kwam voor hem tot stil stand en hij keek naar de mannen. Het waren bijna allemaal groentjes, maar hij zag hier en daar wat oudere mannen ertussen zitten. Hij zag hoe hun ogen groter werden toen ze hem zagen kijken. Het leek erop dat er eindelijk een paar linken werden gelegd. Eén van de mannen werd wat bleker, maar stapte toch naar voren. ”Laat die man erdoor,” zei de man toen tegen de twee wachters. Deze keken op hun beurt verbaasd naar de man. ”Maar luitenant, deze man in gewapend, en we mogen geen gewapende mannen de stad inlaten,” zei de linkse wachter. De rest van de groep knikte direct mee met de woorden van hun kameraad. Hij vond het wel grappig om toe te kijken hoe de wachters tegen hun luitenant ingingen omdat ze enkel hun taak wouden vervullen die ze hadden gekregen. De man schudde even zijn hoofd. ”Je moet mensen hun wapens af laten geven, maar niet hen,” zei de man, de wachters keken elkaar verbaasd aan, het leek erop dat niemand de woorden van hun luitenant snapte. Hij bleef rustig toekijken, hij wist dat hij de stad wel in zou komen. Ignis brieste even luid en de aandacht van de wachters ging even naar hem en toen weer naar hun luitenant. ”Maar luitenant, hij is zwaar bewapend,” riep een van de van de mannen uit. ”Dat is ook de bedoeling, waar zij gaan, daar gaan hun wapens. Hoe dom kun je zijn om hem om zijn wapens te vragen.” Het leek erop dat niemand meer begreep waar de luitenant op doelde. ”Zijn jullie nou zo snel jullie training vergeten? Er is één soort mensen dat overal toegang tot heeft en één van die mensen staat voor jullie. Dat soort wapens worden maar door één elite gedragen, die man daar voor jullie is een konings jager,” zei de luitenant gefrustreerd. Direct was alle aandacht weer op hem gericht. Hij zag de angst en respect in de ogen van de wachters, dat was eerder de reactie die hij wou oproepen dan eerst. ”Het spijt me dat u werd tegen gehouden, er waren al geruchten dat u gisteren hier was verschenen, enkel hebben mijn mannen moeite ermee te geloven dat jullie echt bestaan,” zei de luitenant verontschuldigend voor het gedrag van zijn mannen. Hij knikte even, hij had al meer dan genoeg tijd besteed aan dit. Het enige wat hij nu wou was zijn ontbijt en een warme kop koffie, en deze mannen stonden tussen hem en zijn kop koffie in, en dat was een behoorlijk gevaarlijk ding om te doen. De wachters stapte naar achteren zodat hij erdoor heen kon. Ignis stapte direct naar voor, de mannen deinsde iets verder van hem weg toen hun aandacht werd gericht op de boog die over zijn schouder heen hing. Hij keek niet meer om naar de wachters, hij wist nog van de nacht ervoor waar de herberg lag. Het leek erop dat Ignis een warme stal rook wat hij begon harder te lopen. Hij grinnikte even zacht. Jagerspaardjes deden bijna alles voor eten en een warme stal. Het duurde niet lang voordat de herberg in zijn zicht verscheen. Toen hij bij de herberg was steeg hij af, hij zag de vragende blikken wel, maar dat deed hem niets. Ignis bleef braaf staan toen hij afsteeg en naar binnen liep om ontbijt te regelen en een warme stal voor Ignis. De herbergier was duidelijk geschokt om een gewapende man te zien in zijn herberg, maar was verder erg behulpzaam. Toen hij weer naar buiten kwam stonden er een paar mannen in de buurt van Ignis, het paardje trok zich echter nergens iets van aan en keek op toen hij aan kwam lopen. Hij liep naar de stal toe en het paardje volgde hem. Hij zag de tevreden blik wel in de ogen van het bruine tonnetje toen die afgezadeld en geborsteld in de stal stond, tevreden kauwend op vers hooi. Hij schudde even zijn hoofd en liep toen terug de herberg in. Hij ging zitten aan een van de tafels en dacht even aan Mayla, hij wist dat het meisje hier ergens rond zou hangen. Maar al die gedachten waren verdwenen toen er een kop warme koffie voor hem werd geplaatst en hij er een slok van nam. Nu was het koffietijd.

Listen to the voice in the darkness,
The voice from the shadows,
The line between death and alive
Is in his hands..

1709 woorden, sorry dat het zo lang duurde om te posten. Hopelijk maakt dit het wat goed^^.

De muffige geur die in de herberg hing werd maar weer eens goed duidelijk toen de deur openging en er iemand de herberg inliep. Het liefste zou hij zo snel mogelijk de herberg verlaten, maar hij wou toch echt zijn kop koffie opdrinken. Zijn ontbijt was goed bevallen, maar de koffie was toch wel het beste van het ontbijt. In zijn ooghoeken lette hij op de man die binnen was gekomen. Het was wel te zien dat het een wachter was die net uit zijn bed was gekomen. Ergens hoopte hij dat de man hem met rust zou laten, vooral omdat zijn boog in het zicht tegen de tafel aanstond. Tja hij moest de boog toch ergens laten, en hij liet zijn boog voor geen goud achter bij Ignis, hij wist dat het paardje de boog zou beschermen, maar als hij hem nodig had dan had hij de boog niet bij de hand. Misschien was het maar goed om bewapend te zijn in deze stad, vooral als je wou dat mensen je met rust lieten. De herbergier liep naar hem toe en vulde zijn mok opnieuw met koffie. Hij knikte even naar de man en ging verder met zijn koffie drinken. Zijn blik was naar buiten gericht, hij keek toe hoe de mensen buiten langs de herberg heenliepen, zich er niet van bewust dat ze werden bekeken. De warme koffie zorgde ervoor dat de kou van die nacht uit zijn lichaam was verdwenen en zijn spieren niet meer zo stram waren. Hij wist dat hij behoorlijk uit conditie was, dat kreeg je ervan als je maanden onderweg was en nooit je huis zag. Toch was hij er ergens wel blij om dat hij zo weinig thuis was. Dan was er minder tijd om te denken aan toen. Als hij een leerling aan zou nemen, dan was het belangrijkste dat hij op een vaste plaats zou blijven. Dat hij weer intrek zou nemen in het huisje in het bos, dan zou hij weer terug keren naar huis. Hij had maanden en jaren lang gezworven door zijn leen heen, en ergens beviel hem dat wel, maar ook hij moest in het einde terugkeren naar huis. Het geluid van schrapende stoelpoten trok zijn aandacht. Langzaam draaide hij zijn hoofd in de richting van de wachter die tegenover hem aan tafel was gaan zitten. Hij bleef rustig van zijn koffie drinken en keek de wachter aan. Hij zag de blikken wel die de man schonk aan zijn boog die naast hem bleef staan. Hij pakte het wapen niet, noch pakte hij een van zijn messen. Op dit moment wou hij enkel van zijn koffie genieten. ”Het is verboden wapens te dragen in deze stad,” zei de wachter toen. Hij onderdrukte de neiging om zijn ogen te rollen, je wist immers maar nooit of iemand voorbij de schaduwen van de kap kon kijken, ook al was dat onmogelijk. Hij knikte even als teken dat hij begreep wat de wachter had gezegd. Het leek erop dat het gebaar niet in goede aarde viel bij de wachter.
Opnieuw nam hij rustig een slok van zijn koffie terwijl hij de man voor zich bestudeerde, het was nog maar een groentje. Ergens had hij er een hekel aan dat de stadhouder zijn taak zo verzaakte door zijn wachters niet te leren wie zij waren, wie hij was. Aan de andere kant vond hij het wel grappig om zo met hun te dollen. Hij moest maar eens een hartig gesprek hebben met de stadshouder, bijna bij elke stad was het hetzelfde liedje. De stadshouders dachten dat ze heer en meester waren en vergaten de elite in de schaduwen. En als ze dan opdoken, dan werden ze als vreemden behandeld, altijd nagekeken. Een beetje respect zou af en toe wel geplaatst zijn en erkenning ook. Velen dachten dat ze enkel verhaaltjes waren die werden verzonnen om kinderen en mensen in het gareel te houden. Pas op of de grijze jager komt je halen, dat was altijd een zin waarmee je de irritantste kinderen zelfs mee naar bed zou kunnen krijgen. Maar de verhalen die bij nacht rondgingen in de herbergen, dat waren de verhalen over wat zij werkelijk deden, natuurlijk niet alles ervan, maar wel de dingen die werden gezien door normale burgers. De wachter keek hem afwachtend aan, alsof hij verwachte dat hij hem zijn wapens zou gaan geven. Hij nam een slok koffie en bleef zwijgen. ”Waarom bent u gewapend in de stad?” de toon van de wachter was niet al te vriendelijk meer. Hij bleef naar de man kijken en zag dat die zijn geduld begon te verliezen. Hij wist dat er maar twee woorden nodig waren om deze man zijn mond te laten houden en hem te laten verdwijnen, twee woorden en die woorden konden je redding of je dood woorden. ”Antwoord!” eiste de wachter. Hij had dit liever op een andere manier gedaan, maar er was toch geen ontkomen meer aan. De wachters die wisten dat hij hier was zouden toch gaan roddelen en dan zouden toch mensen het te weten komen. Het langer geheim houden was niet nodig en het zou hem nog helpen ook als mensen zouden weten wie hij was. Hij besloot de twee gevreesde woorden uit te spreken, de twee woorden die zelfs de ergste criminelen zou laten beven van angst. ”Grijze jager,” zijn stem doorsneed de stilte die er hing in de herberg. De weinige mensen die er zaten keken hem met angst aan toen de betekenis van zijn woorden doordrongen. Ze hadden altijd twee titels die ze gebruikte, grijze jager en konings jager. In principe was het hetzelfde, maar alleen de hogere rangen spraken hun aan met konings jager. Zij waren de elite die alleen maar antwoorde aan hun leider en commandant. En hun leider antwoorde alleen maar aan de koning en verder aan niemand. Het was hun eigen commandant geweest die ervoor had gezorgd dat de vorige raad was afgetreden. Maar weinig mensen wisten hiervan, maar het hele korps wist het wel. Soms vroeg hij zich af wat er werkelijk schuil ging in de schaduwen van de kap van zijn commandant, soms leek hun commandant meer op een schaduw dan op een mens. Hun leider daarin tegen was af en toe een vrolijke stuiterbal die alle kanten op ging.
Hij zette zijn lege kop neer op de tafel en legde het geld ernaast voor zijn ontbijt en voor de stal van Ignis. De wachter keek hem nog steeds verbijsterd en geschokt aan. Hij had geen zin om een attractie te zijn waar anderen naar konden kijken. Hij kwam overeind en pakte zijn boog op. Met een soepele beweging hing de boog weer over zijn rug heen. Hij knikte even naar de herbergier en liep toen de herberg uit. Om Ignis zou hij zich geen zorgen hoeven te maken, dat paardje zou zich heerlijk rondvreten met alles wat die kon vinden. Nee, Ignis zou het hier prima op zijn gemak hebben terwijl hij eens rond zou neuzen in de stad. Uit ervaring wist hij dat de daken bij zulke steden niet al te stevig waren in de binnenranden, maar de buiten randen zouden goed beloopbaar moeten zijn. Toch verwierp hij die reactie, het zou pas vreemd zijn om een man met een mantel op de daken te zien lopen. Hij kon zich hier veel beter in de schaduwen verstoppen dan op de daken. Misschien werd het maar eens tijd om te kijken hoe het met Mayla was, hij vroeg zich af of het meisje nog in de problemen was gekomen om wat ze vannacht uit had gehaald. Het weeshuis verscheen voor hem. Hij bleef in de schaduwen staan terwijl hij naar het gebouw keek. Het gebouw zou wel eens wat onderhoud kunnen gebruiken, maar de meeste mensen gaven niet veel om de wezen. Sommige mensen hadden echt oogkleppen op, dat kinderen wees waren betekende niet dat die minder menselijk waren. Helaas gaven de meeste stadhouders meer om hun reputatie dan om hun burgers. Hij schudde even zijn hoofd en zag hoe de deuren van het weeshuis open gingen en de wezen naar buiten kwamen. Tussen alle kinderen in vonden zijn ogen het gezicht van Mayla. Even keek hij naar het meisje dat bij haar liep, maar toen keek hij weer naar haar. Hij bleef toekijken hoe de twee meisjes met een bal begonnen te spelen. Er voelde iets niet goed toen er een stel jongens aan kwam lopen en één daarvan de bal ving vlak voordat Mayla dat kon doen en die spottend grinnikte. ”Jonas zou je onze bal terug willen geven, je hebt zelf een veel mooiere,” hoorde hij Mayla zeggen, ze had dus ergens nog wel manieren, ook al was de ergernis duidelijk te zien op haar gezicht. ze zou echt moeten proberen om minder als een open boek te zijn als het op haar emoties aankwam. ”Ha, ja dat is zo, maar als je dat rotte ding zo graag terug wil, ga hem dan maar van het dak halen!” zei het jongetje en schopte de bal omhoog zodat de bal in de dakgoot rolde van het gebouw vlak bij he. Hij had er altijd zo’n hekel aan als mensen zich gedroegen of ze beter waren dan de rest. Duidelijk was voor hem wel dat dit de zoon was van het stadshoofd. Hij moest duidelijk ingrijpen in deze stad.
Zijn wenkbrauwen trokken iets samen toen hij zag dat Mayla via de kristen het dak opklom en in de dakgoot stond. Die dakgoot zou haar nooit kunnen dragen, en het maakte echt niet uit hoe licht of hoe zwaar ze was. Ze had beter op de rand van het dak kunnen gaan lopen, dan was de kans ook kleiner dat ze zou gaan vallen, maar dat waren dingen die een grijze jager wist maar een gewone burger niet. Hij zag hoe ze de bal uit de dakgoot haalde en die naar het andere meisje toe gooide. Op het moment dat Mayla zich omdraaide om van het dak af te gaan, begaf de dakgoot het. Hij bleef toekijken en besloot niet in te grijpen toen hij zag hoe het meisje zich vasthield aan de rand van het dak. Het geluid van lachende kinderen bereikte zijn oren en hij richtte zijn blik even op het groepje jongeren dat aan het lachen was om Mayla die aan de rand bungelde. Het was een geluk dat er onder het meisje een berg stro lag, anders had het slechter kunnen aflopen. Mayla liet zich los en hij zag hoe ze precies in de berg stro landde. Het andere meisje werd getroost door een van de jongens van het weeshuis. Het was wel duidelijk voor hem dat de andere groep wel vaker de wezen pestte. Hij onderdrukte een lag toen hij Mayla uit het stro zag komen, er stak stro overal uit haar haren en haar jurk was gescheurd. Jurken waren toch echt niet voor het meisje weggelegd. Hij zag haar boze gezicht wel, maar hij zag ook hoe ze het probeerde te onderdrukken. ”Oh wat lollig om anderen voor schut te zetten Jonas. Echt jouw stijl, ik wou dat je vader het eens echt kon zien wat je deed!” Ah, dus weer een geval van laksheid van de stadhouder, misschien moest deze stad maar eens opzoek naar een nieuwe stadshouder, want deze jongen zou later echt niet in staat zijn om deze stad te leiden. Hij zag hoe Mayla volwassen probeerde te zijn en langs de jongen heen liep, weg van hem. Echter waren het de woorden van de jongen die het meisje over de rooie lieten gaan. ”Ach het is een goede training voor je, mocht er ooit zo’n grijze jager je uit kiezen!” Hij hield er niet van als mensen in zo’n toon over zijn korps praatte. Een grijze jager duldde geen beledigen aan het adres van zijn korps en hij ook niet. Blijkbaar was Mayla nogal gesteld op hun, want het meisje draaide zich boos om. Hij kon het zien aan haar handen dat ze hem wilde slaan, de jongen slaan zou de situatie alleen maar erger maken, dit moest op een andere manier worden aangepakt. Hij zag hoe Mayla haar hand omhoog hief om de jongen te slaan, hij moest hier ingrijpen. Zo snel en geluidloos als hem was geleerd kwam hij los uit de schaduwen en stond naast Mayla. Zijn vingers sloten zich om haar pols heen en hij trok haar hand terug. Heel even keek hij Mayla aan, zijn grijze ogen waren even zichtbaar, zijn boodschap was duidelijk, deze jongen was het niet waard om te slaan. Hij liet haar pols weer los en draaide zich hoofd toen in de richting van de jongen. ”Je zou beter moeten weten dan kwaadspreken over mijn korps Jonas. Wij zijn geen boemannen, wij zijn geen sprookjes, wij zijn jullie nachtmerrie." zei hij, zijn stem was kil en laag, heel anders dan de stem die hij normaal bij Mayla gebruikte. Dit was de stem van een grijze jager die criminelen deed beven van angst. Hij stapte dichter op de jongen af, hij torende boven hem uit. ”Laat dit een waarschuwing zijn, laat hun met rust, of de volgende keer zal jij aan de dakgoot bungelen en niet zij.” zei hij duidelijk hoorbaar voor iedereen. Hij stapte nog wat dichterbij en fluisterde in het oor van de jongen: ”Ik hou er niet van als mensen anderen pesten, weet dat ik net zo makkelijk een pijl door je heen kan schieten als dat ik ontbijt. Zeg tegen je vader dat hij een bezoek kan verwachten en dat vluchten zinloos is. Niemand ontsnapt ons.” Misschien was hij hard geweest met zijn woorden, maar hij woud at de jongen dit goed in zijn oren knoopte. Als praten niet hielp, dan gingen ze verder op zijn manier. Hij keek minachtend naar de jongen en sprak één woord: ”Ga.” Hij draaide zich daarna om en keek Mayla aan, zij had nog behoorlijk wat uit te leggen.

You never see them,
You never hear them,
But they are always there,
Watching you..

2344 woorden^^

Het leek alsof stilste was neergedaald op het pleintje waar ze stonden. Hij had de boze blik wel gezien die Mayla hem eerst wou werpen, maar hij had ook de geschrokken blik gezien. Soms waren mensen echt zo dom. Dachten ze nou echt dat hij niet in zou grijpen? Dat hij niet toe zou kijken. Hij was nog niet zeker over zijn besluit, hij bestudeerde mensen altijd eerst in hun omgeving om te kijken of ze geschikt waren. Ergens had hij het behoorlijk gehad met dit stadshoofd en zijn gezin, maar hij wist dat hij voorzichtig moest zijn, de wachters waren duidelijk loyaal aan hun stadshoofd en om nou direct een hele wacht van hun positie te ontheffen was nou ook weer te veel van het goede, vooral als daardoor mensen in de problemen zouden kunnen komen. Het jongetje voor hem beefde van angst en bleef steeds hetzelfde zinnetje zeggen: ”Jullie zijn niet echt…” Ergens was het behoorlijk grappig om te zien hoe zo’n stoer jongetje in zo’n bangerd kon veranderen door enkel hem te zien. Hetzelfde gold altijd ook voor criminelen die niet in hun geloofden, of juist wel. Hij was wel degelijk echt en zijn korps ook. Hij wist dat het misschien niet zo’n heel goed idee was om kleine kinderen te bedreigen, maar op dit was de enige manier waarop het tot hun doordrong. Hij had wel gezien dat de jongen zo bang was dat hij in zijn broek had geplast, hij onderdrukte de neiging om te gaan lachen. Als hij zou gaan lachen zou dat niet zo’n heel goed voorbeeld geven tegenover de rest van de kinderen. Hij had geen hekel aan kinderen, hij was alleen zijn zacht randen behoorlijk kwijt. Het jongetje en zijn bende rende weg toen hij hun gebood te gaan, die jongens herkende dus wel gezag wanneer ze het zagen. Hij keek hun even na en draaide zich toen om naar de weeskinderen die met grote ogen toe stonden te kijken, hij zag ook angst in hun ogen maar daar kon hij niet heel veel aan doen. Misschien was het maar beter dat ze hem vreesde dan dat ze hem verafschuwde. Hij zag hoe het kleine meisje de bal losliet en op Mayla afrende. ”Die akelige jongen heeft in zijn broek geplast!” riep het meisje uit. Deze keer kon hij zijn lach niet onderdrukken. Een zacht gegrinnik verliet zijn mond, maar net zo snel als dat het was gekomen, was het ook weer verdwenen. Hij kon zien aan Mayla dat ze blij was om de stem van het meisje te horen. Hij bekeek het kleine meisje nog eens wat beter en glimlachte even.
Hij zag hoe Mayla op een knie zakte en dat het meisje haar omhelsde. Hij vroeg zich af hoe Mayla dit nu zou afhandelen. ”Ja, maar dat is niet leuk voor hem, hoe gemeen Jonas soms ook kan zijn.” Hij keek goedkeurend toe naar Mayla. Het was duidelijk dat het meisje niet haar eigen wraak over de rug van anderen zou laten gaan. Hoe erge hekel Mayla ook aan de jongen had, ze kon nog steeds bepalen of iets goed of slecht was, en dat was een belangrijke eigenschap die je nodig had om de wereld van de grijze jagers te overleven. Hij zag hoe Mayla weer opstond en het kleine meisje vasthield. Het was best een schattig gezicht zo. Hij merkte hoe de ogen van Mayla zich op hem richtte. Hij zag er een lichte blik van angst in, maar vooral diep respect. Die blik stond hem veel beter aan dan die brutale blik van daarvoor. Het geluid van opengaande deuren trok zijn aandacht en hij zag een vrouw naar buiten lopen. Hij kon zien aan haar kleding dat het een van de verzorgsters was, de vrouw schrok duidelijk toen ze hem zag. Even ergerde hij zich weer aan het feit dat niemand hier bekend was met grijze jagers, maar aan de andere kant begreep hij wel waarom. Hij kwam hier nauwelijks en als hij wel hier was, dan was hij even snel verdwenen als dat hij was gekomen. Degene die hem het meeste zagen was het stadshoofd en het hoofd van de wacht. Hij sloot even zijn ogen en opende ze toen weer. Hij wou deze kinderen niet compleet bang maken voor hem, maar respect mochten ze wel leren. ’Moeder Maria, welk onheil overkomt ons nu?‘ Hoorde hij de verzorger mompelen. Soms moesten mensen echt leren om niet hardop te praten, kon ze nog in moeilijke situaties brengen. Hij keek toe naar hoe ze voorzichtig dichterbij kwam, maar op een grote afstand van hem bleef staan. Was hij dan echt zo gevaarlijk en eng voor de rest van de mensen? Hij draaide zich verder om zodat de vrouw hem beter kon zien en keek naar haar. ‘Wat is hier aan de hand?‘ Hij hoorde de stem van de verzorger nu duidelijker. Hoe moest hij nu in vredesnaam de vrouw op haar gemak stellen en zichzelf niet in de problemen werken. Toch was er van de buitenkant niets te zien van de gedachtegang die door zijn hersenen maalde. Hij hield zijn handen bij zijn wapens vandaan, om te voorkomen dat hij eruitzag als een dreiging voor iemand, dat was natuurlijk verre van de waarheid, maar dat hoefde niemand te weten. Zijn blik gleed even naar Mayla en toen weer terug naar de vrouw. ”Enkel een meningsverschil tussen Mayla en de zoon van het stadshoofd, niets om u zorgen over te maken mevrouw,” zei hij. Zijn stem klonk geruststellend, maar je kon het niet echt vriendelijk noemen. Hij keek weer naar Mayla, van wat hij had gezien bezat de juiste vaardigheden om het ver te schoppen, maar iemand moest zijn vingers er aan branden om haar goed in vorm te krijgen. Misschien was dit wel waarom hij juist uitgerekend nu hier in dit stuk van het leen moest zijn. Hij wist niet of Mayla het eens zou zijn met zijn beslissing, maar ze had immers zo fel gereageerd toen de jongen het korps had beledigd.
In een fractie van een seconde nam hij een seconde. Hij nam haar mee, natuurlijk zou het nog wat papier werk zijn dat hij moest afhandelen met het stads hoofd om haar mee te nemen, en ze zou haar spullen moeten pakken, maar ze zouden hier nog weg zijn voordat de nacht zou vallen. Hij draaide zich om en liep naar Mayla toe. Hij keek even naar het meisje dat bij haar was. Hij legde even zijn hand op haar schouder en keek naar haar. ”Jij komt met mij mee Mayla, we hebben nog een bezoekje af te leggen aan het stadshoofd,” zei hij. Hij liet haar schouder los en keek toen nog even naar de vrouwen. Hij zag hun bezorgde blik. Hij zou haar echt niets aan doen. Als hij haar wat aan zou willen doen, dan had hij dat allang gedaan. Hij draaide zich weer om en liep weg. Mayla zou als ze slim was vanzelf wel volgen. De wind speelde met zijn mantel, waardoor hij even leek te verdwijnen en vervolgens bij het einde van het plein stond. De vierentwintig pijlen staken boven zijn schouder uit en de wind leek de veren van de pijlen te strelen. Hij liep rustig verder, niet meer achterom kijkend. Het was tijd om een hartig woordje te gaan spreken met het stadshoofd. En als hij Mayla inderdaad aan zou nemen als zijn leerling, dan moest ze zulke dingen ook gaan leren. Tijd was de enige die kon vertellen wat er zou gaan gebeuren.

From the shadows he watches
To guard or to kill.
Time will tell.

1272 woorden. Sorry voor het late antwoord.