Keep stil and they can‘t see...

Hij keek niet meer achterom. Als Mayla met hem mee zou komen, dan zou hij haar vanzelf wel horen. Hij vermoedde niet dat het meisje tegen zou stribbelen als hij haar mee zou nemen, maar hij wist het niet zeker. Daarnaast moest hij nog een hoop regelen met het stadshoofd. Er moesten een aantal papieren ondertekend worden, maar hij moest ook de man eens goed heen en weer schudden. Hij was erom bekend dat hij niet echt zachtzinnig was wanneer mensen laks waren in hun taak. Van wat hij tot nu toe had gezien was het stadshoofd nogal laks geweest met het beschermen van dit dorp. Hij schudde even zijn hoofd. Hoe konden mensen het toch bedenken? Ze zouden beter moeten zorgen voor het stuk land dat ze van de baron hadden gekregen. Want uiteindelijk was het allemaal van de koning. Hij liep rustig verder, ergens was het wel raar. Zij als grijze jagers stonden buiten de maatschappij, ze werden overal nagekeken en er gingen verhalen over hun ten ronde. Maar als er iets fout ging, dan werd er altijd als eerste naar de grijze jagers gekeken. Alsof ze mensen waren die zomaar de problemen konden laten verdwijnen. In de meeste gevallen was dat inderdaad wat ze konden doen, maar zelfs zij zou den niet in staat zijn om een leger tegen te houden. In dat geval was het handig als er ridders klaar stonden. Echter door het wantrouwen van ridders tegenover jagers ging dat soms nog wel eens mis. Hoe hoger je in rang stond, hoe meer je de grijze jagers waardeerde en ze respecteerde. Er waren wel mensen in de hoge rangen die bang voor hun waren, maar ze wisten wel dat als er problemen waren, dat de jagers dan hun beste keuze waren. Het was duidelijk dat het stadshoofd dit vergeten was, en ook was vergeten aan wie die loyaal moest zijn. Een stadshoofd was er om de orde te handhaven en om te zorgen dat iedereen gelijk werd behandeld en beschermd was. Natuurlijk was een stadshoofd iets hoger in rang dan de rest van de burgers, maar niet zo erg dat deze overal een uitzondering voor was. De wet gelde voor iedere burger, dus ook voor een stadshoofd. Hij vroeg zich even af hoe bang hij de man moest maken om te zorgen dat die weer zijn werk zou gaan doen. Hij moest natuurlijk er eerst nog voor zorgen dat de man de papieren zou ondertekenen. Daarnaast had hij het vermoeden dat de man voor extra wachten had gezorgd in zijn huis. De zoon had vast wel verteld dat hij eraan kwam. Zo’n waarschuwing kon voor narigheid zorgen, maar ja. Hij moest de man toch de schijn geven dat die zich kon verdedigen tegen hem, anders was het ook niet meer leuk en zou de trots van de man te erg gekrenkt worden om ervoor te zorgen dat die zijn werk nog goed deed en als het er nog slechter aan toe zou gaan dan nu, dan was hij geforceerd om andere maatregelen te gaan nemen.
Hij hoorde achter zich het geluid van iemand die aan het rennen was. Hij hoefde niet achterom te kijken om te weten wie het was. Hij hoorde het geluid afzwakken en voelde de aanwezigheid van het meisje achter zich. Hij keek niet achterom naar haar maar vooruit. Hij zag hoe steeds meer mensen hun doorhadden en uit de weg gingen voor hen. Normaal gesproken zou hij door de menigte heen glippen zonder op te worden gemerkt, maar op dit moment ging het er juist om dat hij op werd gemerkt. Het dorpje moest even duidelijk weten dat zij grijze jagers nog werkelijk bestonden en dat ook dit dorpje onder hun gezag viel. Daarnaast zou hij het meisje moeilijk mee kunnen nemen als hij onopvallend zich voort zou bewegen. Het feit dat hij wapens droeg maakte dat mensen nog sneller uit de weg gingen. ”Wat gaan we daar doen?” hoorde hij Mayla nieuwsgierig vragen. Hij bleef vooruit kijken. Dit had hij duidelijk niet gemist in de jaren zonder leerling. Die vragen, als die vragen die je geduldig moest beantwoorden of moest negeren. Het was goed dat leerlingen nieuwsgierig waren, maar af en toe werd je er echt gek van. Hij zweeg even, nadenkend of een goed antwoord zonder dat iemand direct overstuur zou gaan raken van het antwoord. Hij merkte wel dat de dorp bewoners bezorgd waren over Mayla, hij had zelfs door dat een aantal het meisje weg wouden trekken bij hem vandaan. Ze zouden toch beter moeten weten dan iemand bij hem wegtrekken, vooral als het om een normale burger ging. Soms waren mens echt zo dom, of waren ze vergeten welke regels er gelde. ”Een gesprek met het stadshoofd houden,” zei hij alleen maar tegen Mayla. Ze hoefde verder nog niets te weten. Hoe dichterbij hij bij het huis van het stadshoofd kwam, hoe killer het aura om hem heen werd. Alsof alles hem vreesde. Hij sloeg de laatste hoek om en kwam op het plein terecht. De mensen deinsden direct achteruit toen ze hem zagen. Hij bleef in hetzelfde tempo doorlopen, normaal tempo, maar met een zachte kracht achter zijn voetstappen. Hij keek naar het huis van het stadshoofd, zoals verwacht zag deze er veel beter uit dan de andere huizen en stonden er wachters bij de deur. Zodra die hem opmerkte sprongen ze in de houding. Typisch. Hij liep rustig door en liep toen de trap op, de wachters leken even het idee om hem tegen te houden, maar toen hij dichterbij was deinsden die wat achteruit en hij liep door de deuren heen die open stonden. Even leken de wachters van plan om Mayla de toegang te weigeren, maar hij draaide zijn hoofd iets en de wachters stapten terug naar achteren. Soms was het handig dat mensen bang voor je waren, dan ontzegden ze je immers niet de toegang tot dingen. Hij wist hier de weg en liep de hal in en toen de trappen op. Hij had een vermoeden waar hij het stadshoofd zou vinden en zijn vermoeden was juist geweest.
De wachters voor de zaal slikten even toen ze hem zagen en grepen hun wapens wat steviger vast. Ze ontzegden hem niet de toegang en hij duwde de deur van de zaal open. Hij liep verder zonder te stoppen. De zaal was groter dan dat je zou verwachten in het huis. Maar het was immers de zaal waar het stadshoofd zijn gasten ontving en af en toe een groot feest werd gehouden. Hij vond het pure onzin, maar voor de normale burgers was het nodig om af en toe te ontspannen. Zijn ogen namen de ruimte in zich op. In de ruimte stonden een stuk of tien wachters die allemaal stevig hun wapens vast hielden. Het was behoorlijk warm in de ruimte, maar het leek alsof het kouder werd door zijn aura. Uiteindelijk richtte zijn blik zich op de man die aan het einde van de zaal achter zijn bureau zat. Hij zag het bleke gezicht van de man wel. Hij had toch gezegd dat er geen ontkomen aan was. Hij had niet de behoefte om de man van zijn taak te ontheffen, maar een stevig gesprek zat er wel in. Hij kwam dichterbij en hoorde wat geschuifel van de wachters. Die wisten duidelijk niet of ze dichterbij moesten komen en hem moesten stoppen of hem door moesten laten lopen. Als de wachters goed getraind waren dan hadden ze hem gestopt, maar die domme volksverhalen zorgden ervoor dat ze banger voor hem waren, dan om gestraft te worden voor het niet uitvoeren van hun taak. Hij zag het stadshoofd wat paniekerig heen en weer kijken, hopend dat zijn wachters in actie kwamen. Hij gebaarde met zijn hand naar Mayla dat ze moest blijven staan voor het bureau. Zelf liep hij verder en stopte voor het raam. Hij keek over het dorp uit en zei niets. Vanuit hier kon je zien hoe slecht sommige stukken van het dorp waren. Had de man dan echt nooit de tijd om even naar buiten te kijken en om te zien hoe slecht zijn dorp er aan toe was? Hij bleef naar buiten kijken, de zon scheen naar binnen en wierp zijn schaduw over de vloer heen, de pijlen waren goed zichtbaar evenals de bovenkant van de boog die over zijn rug heen ring. Hij sloot zijn ogen even. Dit zou een hardhandige klus worden. Hij bleef zwijgen en opende zijn ogen weer. ”Wel, zullen we maar beginnen Josh.”

Grey eyes filled with wisdom,
Grey eyes filled with cold
Grey eyes
The eyes of a killer..

[1438 woorden]

Het leek alsof het weer aanvoelde dat er een grijze jager in de stad was. Hij keek naar hoe de on zich langzaam verstopte achter het wolkendek dat aan was komen drijven. Het licht verdween beetje voor beetje uit de ruimte om hen heen en liet de kamer zijn pracht verliezen. Een kilte ging door de kamer heen en leek alle warmte uit te drijven. Hij zag in zijn ooghoeken dat de wacht het dichtst bij hem aan het bibberen was. Of het was uit angst voor hem of van de kou wist hij niet. Maar het zou vast en zeker wel met hem te maken hebben. Hij bleef het prachtig vinden hoe de stoerste wachten opeens in bange kinderen veranderden wanneer hij langskwam. Ergens vond bijna iedere grijze jager dat wel fijn. Die angst zorgde ervoor dat grote problemen werden voorkomen en dat mensen hun wapens sneller neer legde dan dat ze door bleven vechten. Mensen waren banger voor hun, dan dat hun reden was om in de eerste plaats te gaan vechten. Natuurlijk konden ze nooit bij elk gevecht zijn wat er aan de hand was, maar als je eenmaal in het vizier van een grijze jager kwam, dan kon je maar hopen dat je het er levend vanaf bracht. Hij bleef naar buiten staren. Zijn schaduw flikkerde over de grond heen, door de zon die af en toe even een kleine straal door het wolkendek heen liet gaan. Hij had een aantal dingen nodig van het stadshoofd, dus hem direct in het harnas jagen was nou niet direct het beste idee, maar om lief tegen de man te doen totdat die de papieren had ondertekend, wel dat zag hij ook niet zitten. Waarom had de man het tot dit laten aankomen? Soms wist hij niet wat de stadhoofden zich in het hoofd haalden. De meeste stadshoofden waren goed voor de burgers, maar af en toe zaten er een paar tussen die na een tijdje begonnen terug te vallen en vooral aan zichzelf begonnen te denken. En laat de man die achter hem zat nou precies zo’n persoon zijn. De vorige keer dat hij hier was geweest was er niets aan de hand geweest. Dus dit waren de ontwikkelingen van de afgelopen drie jaar. Toch was drie jaar tijd veel te lang. Konden de mensen die de baron stuurden dan echt niets hieraan doen? Moest hij werkelijk zelf langs al die steden en dorpen heen om de stadshoofden eens goed door elkaar heen te schudden en ze wakker te maken? Als dat het geval was, wel dat had hij nog een hoop te doen voordat hij terug zou kunnen keren naar zijn huis. Een van de redenen waarom hij binnen een paar uur weg uit deze stad wou zijn. Hij zou nog wel enkele keren terug moeten komen om te kijken of de man zich werkelijk aan de afspraken hield die hij hem zo op zou gaan leggen. Hoe kon één zo’n klein stadje zoveel problemen veroorzaken? De positie van de stad was ook niet echt geschikt om vaak langs te gaan.
Hij draaide zich even om en gooide een perkament op de tafel en draaide zich toen weer naar het raam toe. Het was zo snel gegaan dat het niet leek of hij had bewogen. Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar het stadshoofd dat naar het papier staarde. ”Wat is het?” hoorde hij de man met een bibberstem vragen. Moest hij nou werkelijk uitleggen wat hij wou? Hij had de man wel wat hoger ingeschat. ”Een document wat je moet ondertekenen” zei hij. De man trok wit weg. ”Mijn ontslag?” vroeg Josh met een bibberende stem. Hij zuchtte even, dacht de man dat nou werkelijk? ”Nee, verre van zelfs. Je bent wettelijk gezien het hoofd van het weeshuis en de voogd van de kinderen. Met dat document draag je de voogdij van Mayla over naar mij.” zei hij. Hij hoorde een aantal wachters naar adem snakken. Hij wist niet of dat een goed teken was of niet. ”Maar hoezo dat dan?” vroeg de man totaal in de war. Hoeveel vragen zou hij nog van de man krijgen voordat die werkelijk begreep wat hij hier aan het doen was. ”Het is moeilijk reizen als de voogdij van mijn leerling bij iemand anders is dan bij mij, en als je nog meer vragen stelt dan zorg ik ervoor dat de volgende handtekening die je zet wel onder je ontslag brief is.” zijn stem was een stuk minder vriendelijk dan daarvoor. Hij merkte wel dat de wachters wat onrustig werden, daar hadden ze alle reden toe. Hij was immers niet iemand die je boos moest krijgen, want dat kon grote gevolgen hebben. Hij hoorde geritsel van papier en een inktpot die open werd gedraaid. Het geluid van een veer op perkament was het enige wat hoorbaar was. Hij hoefde niet om te draaien om te weten dat de man druk bezig was om het document te ondertekenen. Hij bleef naar buiten kijken. Het zou wel even duren voordat de inkt droog was op het papier. Ondertussen moesten ze het maar eens hebben over de rest van de stad. ”Hoe heb je het voor elkaar gekregen Josh om binnen drie jaar de stad zover af te laten zakken.” Hij draaide zich langzaam om en keek naar het stadshoofd dat aan het bureau zat en naar hem keek. De man keek naar het bureau. ”Het is niet zo makkelijk om een stad werkend te houdend, vooral niet met het bare weer hier.” Hij keek naar de man. Hij wist dat het weer hier onvoorspelbaar kon zijn, maar toch. ”Dus je wilt me doen geloven dat er geen middelen zijn om de stad goed te onderhouden, terwijl de wijken rondom dit huis er prima bijliggen en je eigen huis misschien wel iets te veel van het goede heeft” Zijn stemhoogte was wat gedaald. Het stadshoofd schrok op van de woorden en keek hem met grote ogen aan. Hij keek de man aan. ”Vanaf vandaag wordt de stad opgeknapt en komt alles er weer goed bij te liggen. Daarnaast gaan jij en je wachters meer je best doen om het hier veilig te houden. Jullie zijn hier voor de veiligheid van de burgers, als dat niet zo was waren jullie allemaal al lang weggeweest. Dus meer patrouilles en zorgen dat je manschappen wakker blijven tijdens de wacht.” Hij zag dat bij elk woord het stadshoofd voor hem wat bleker werd.
Veel medelijden had hij niet met de mensen, ze hadden het zelf zo ver laten komen. ”Als er mensen te weinig zijn om te helpen, stuur dan een bericht naar de baron. Hij zal de rest van de steun verzorgen die jullie nodig hebben.” zijn stem was weer wat vriendelijker geworden. Deze mensen moesten immers ervoor zorgen dat het hier beter werd, niet dat ze uit angst voor hem zouden gaan leven. Hij liep naar het bureau toe en pakte het document op en checkte of de inkt droog was en rolde die toen op. Hij stopte het perkament in voering van zijn mantel. Hij keek naar de man tegenover hem en zuchtte even ”Ik ben hier niet je vijand Josh, dat zou je onderhand wel moeten weten. Maar zorg ervoor dat het niet meer zo uit de hand loopt. De volgende keer zal ik niet zo genadig zijn.” Hij keek de man nog even aan en draaide zich toen om. Hij begon naar de uitgang van de zaal te lopen terwijl de zon voorzichtig weer tevoorschijn kwam achter het wolkendek vandaan. Hoe verder hij naar de uitgang liep, hoe meer de kilte zich leek terug te trekken, met hem mee. Hij verwachtte dat Mayla zelf wel zou volgen. Voor nu was hij klaar met het stadshoofd en had hij alles geregeld wat gedaan moest worden. Nu nog een kwestie van Mayla haar spullen laten pakken en een tweede paard regelen dat Mayla kon gebruiken totdat ze haar paard op zouden halen bij de paardenman. Hij was het stadshoofd achter zich allang weer vergeten. Zijn gedachten waren gericht op alle andere taken die hij nog moest volbrengen. Het leven van een grijze jager was immers nooit saai en je had altijd wel wat te doen. Dat was hoe ze leefden en hij zou het op geen andere manier willen.

A ranger to protect you
A ranger to kill you
You make the choice
Which one you see.

1403 woorden.

Hij hoorde het meisje wel dat vlak achter hem aanliep. Hij had haar wel zien bewegen in de zaal, het was duidelijk dat het meisje blij was dat hij haar meenam als zijn leerling. Bij elke stap die hij zette merkte hij wel dat de wachters zich verder ontspande. Hij gaf hun groot gelijk, hij had hetzelfde gedaan als hij in hun schoenen stond en zij de grijze jagers waren geweest. Hij liep de zaal af naar beneden toe. In zijn ooghoeken zag hij wel de zoon van het stadshoofd wegduiken en naar Mayla kijken. Die jongen zou nog een hoop moeten leren voordat die klaar was om later het zeggenschap van het dorp over te nemen. Hij hoopte dat dit genoeg was geweest om de jongen eraan te herinneren wie het hier werkelijk voor het zeggen hadden en wie ze werkelijk diende. Hij liep het stadshuis uit en het leek alsof het laatste restje kilte zich terug trok uit het huis. Hij liep door de mensenmassa heen, zacht en snel. Hij viel haast niet op tussen de rest van de mensen in, maar hij liep langzaam genoeg zodat Mayla hem bij kon houden. Sommige mensen zagen hem en weken wat uit, maar de meeste mensen waren te verdiept in hun bezigheden. Dat was nou precies zijn bedoeling. Over een paar uur zouden de meeste mensen vergeten zijn dat er ooit een grijze jager in dit dorp was geweest, en dat was wat hij wou. Dat was hoe ze waren getraind, ervoor zorgend dat mensen hen weer zo snel mogelijk vergaten. Hij keek om zich heen, het was een voordeel dat er vandaag een markt was, dan zou het veel makkelijker zijn om een paard te kopen. Hij stopte aan het einde van de markt en draaide zich toen om en keek naar Mayla. ”Ga terug naar het weeshuis en pak alle spullen in die je mee wilt nemen. Ik moet nog een aantal dingen regelen en zal je daarna daar op komen halen.” zei hij tegen haar. Hij zou echt wel voor haar komen, daar hoefde ze niet bang voor te zijn. Nog even keek hij haar aan om haar gerust te stellen en draaide zich toen om. Hij leek op te gaan in de schaduwen en verdween daarna tussen de mensen in. Eerst een paard zien te scoren dat het uit kon houden met Ignis naast zich, en daarna zijn trouwe paardje ophalen. Het duurde niet lang voordat hij het stuk van de markt had gevonden waar ze de paarden hielden. Er stonden fraaie strijdrossen tussenin, maar die zouden het tempo niet vol kunnen houden. Zijn blik gleed over de rest van de paarden heen, nu hij hier toch was kon hij er dan maar beter eentje uitzoeken die ook nog goed zou zijn voor de fokkerij. Nieuw bloed was af en toe wel gewenst en hij wist zeker dat de paardenman er ook blij mee zou zijn. Toen hij vond wat hij zocht liep hij naar de handelaar toe. Heel veel moeite koste het hem niet om de man ervan te overtuigen om hem het paard te verkopen, en veel koste het hem ook niet. Wel een verantwoorde prijs, maar niet te veel of te weinig. Hij pakte het paard bij zijn leidsels vast en nam hem mee richting de herberg, hij moest immers Ignis nog ophalen.
De hoeven van zijn trouwe paardje kwamen zacht neer op de klinkers die hier lagen. Ergens voelde het raar om een extra paar leidsels in zijn handen te hebben. Hij keek even naar de merrie die gewillig achter Ignis aanliep. Het paard had snel geaccepteerd dat zijn Ignis de baas was, dat scheelde een hoop problemen. Het paard zag eruit alsof het een goede conditie had om Ignis bij te houden en de reis af te leggen, hij hoopte dat het paard zijn verwachtingen waar zou maken, want hij liep al achter op schema, en hij moest nodig zijn commandanten op de hoogte stellen van de ontwikkelingen hier en het feit dat hij een leerling had genomen. Hij wist niet hoe zijn commandanten erop zouden reageren, maar hij hoopte dat ze het zouden accepteren, ook al had hij een meisje aangenomen als leerling. Het gebeurde niet vaak dat grijze jagers iets zagen in vrouwen als hun leerlingen. De meeste konden de harde training niet aan. Er waren maar een handjevol vrouwen in het korps, dat betekende niet dat ze niet gerespecteerd werden. Een grijze jager was een grijze jager. Ze hadden allemaal dezelfde training afgelegd en dezelfde eed afgelegd en daar ging het om. Het waren allemaal mannen en vrouwen die hun leven met gemak zouden opofferen als dat het land zou beschermen. Hij hoopte dat hij Mayla diezelfde loyaliteit bij kon brengen die ieder van de grijze jagers had. Die loyaliteit die hun tot het uiterste dreef en zorgde dat ze er alles aan deden om het land te beschermen. Hij keek naar het weeshuis dat voor hem opdoemde. Op de open plaats liet hij de twee paarden stil houden. Mayla zou vanzelf wel naar buiten komen, niemand had het geluid van paardenhoeven kunnen missen. Hij keek opnieuw naar de bruine merrie die naast hem stond. De merrie was groter dan Ignis en stond hoger op haar benen en zag er snel uit, de perfecte skills voor de fokkerij. De vacht van de merrie stond alle kanten op en zag er vies uit, een poetsbeurt zou wonderen doen. Maar dat zou later wel komen. Hij keek weer naar het weeshuis en liet zijn hand door de rommelige vacht van Ignis heen gaan. Het paardje bromde tevreden, duidelijk blij met de aandacht van zijn baasje. Rustig bleef het drietal wachten totdat Mayla zich bij hen zou voegen.

”Loyalty is the keyword
Loyalty to the crown
Loyalty to the end
Loyalty is what makes a ranger.”

975 woorden

De wind blies zachtjes tegen hem aan en speelde met de rand van zijn mantel. Hij richtte zijn blik even op het wolkendek boven zich. Hoe eerder ze hier weg waren, hoe beter dat zou zijn. Het zouden een paar lange weken worden om terug te gaan naar huis terwijl hij ook nog achter een paar bendes aan zou moeten. Ergens wou hij zo snel mogelijk naar huis zodat Mayla op een veilige plek was, maar aan de andere kant wist hij dat hij zijn plichten niet kon verzaken, zelfs niet als hij een leerling had. Hij wist dat hij Mayla zo veel mogelijk moest leren, en dat hij met haar langs de paardenman heen moest om haar eigen paard op te halen. Hij had al bericht uitgezonden naar de man om te laten weten dat hij langs zou komen voor een paard. Tot die tijd zou Mayla het moeten doen met de bruine merrie die naast Ignis stond. Hij was een beetje in dubio wat hij nu precies moest doen. Hij was meer een zwervende grijze jager dan dat hij op een plek was. Hij wist dat het geen leven was voor een leerling, niet totdat ze een brons eikenblad had. Ze moest een stabiele omgeving hebben waar hij haar in kon trainen, en was niet al rondzwervend door zijn leen heen. Hij had altijd al geweten dat hij zijn zwervende bestaan weer op zou moeten geven, maar ergens had hij gehoopt dat die tijd was gekomen wanneer hij met pensioen was gegaan en hij zijn gouden eikenblad had ontvangen, maar ergens wist hij ook wel dat zelfs dat hem niet tegen zou gaan houden. Hij was altijd al meer een zwervend persoon geweest, en zijn jagerschap gaf hem daarvoor het perfecte excuus. Toch was het nu een leerling die ervoor zorgde dat hij zijn zwervende gewoontes op moest geven. Even sloot hij zijn ogen, hij wist dat dit het beste was voor het korps en dat meerdere mensen hem ervoor zouden bewonderen als hij daarvoor zijn zwerf gewoontes opgaf. Hij wist dat Mystenia het prettig zou vinden dat hij weer een leerling had, en een vrouwelijke dit keer bovendien. Van zijn commandant wist hij het niet zo zeker, hij zag in zijn commandant dezelfde zwerf gewoontes als die hij had. Misschien was dat de reden dat hij het altijd goed met zijn commandant had kunnen vinden, ook al zei de man geen woord. Ergens vroeg hij zich af of het zo ook voor zijn commandant zou eindigen, het vastleggen van zwerf gewoontes om een leerling op te leiden. Hij opende zijn ogen weer toen Ignis zacht bromde. Het paardje voelde zich niet helemaal fijn hier zo open waar iedereen naar hun kon kijken. Hij was het met zijn paardje eens, maar ze moesten immers wachten op Mayla. Hij wist dat dit de beste manier was. Voorlopig zou hij zijn zwerf gewoontes aan banden leggen en haar trainen zoals het hoorde. Dat was immers wat er van hem verwacht werd. Het korps had genoeg zwerf jagers, er hoefden er niet nog meer bij te komen. Het korps had ook mensen nodig die altijd in de buurt waren van hun standplaats en waar ze bereikt konden worden door de mensen die hun nodig hadden.
Hij keek naar Mayla die naar buiten kwam lopen, op dat moment wist hij het zeker. Hij zou zijn zwervers bestaan opgeven om te zorgen dat hij haar fatsoenlijk op kon leiden. Het meisje had al genoeg geleden in haar korte leven, hij hoefde het niet moeilijker te maken voor haar dan dat nodig was. Hij keek naar hoe het meisje naar de bruine merrie toeliep die naast hem stond. Heel even gleed zijn blik naar de weinige bezittingen die ze had. Onmerkbaar schudde hij even zijn hoofd, die spullen zouden vanzelf meer worden. Hij overhandigde haar de teugels van de merrie. ”Haar naam is Elanoor, ze zal de komende weken je rijpaard zijn totdat je je eigen paard krijgt.” zei hij voordat hij Ignis omdraaide en weg liet stappen. Hij had het vermoeden dat ze zelf wel zou volgen, hij keek naar het dorp om zich heen, natuurlijk zou hij hier nog vaker komen, als was het alleen maar om te kijken of het stadshoofd zich aan de afspraken hield. Hij liet Ignis rustig door de straten heen stappen op weg naar de stadspoort, ja hij had haast om hier weg te komen, maar hij zou niet de veiligheid van de burgers in gevaar brengen. Daarnaast wou hij ook niet mensen het gevoel geven dat hij hier heel graag snel weg wou. De meeste mensen hadden niet eens door dat het een grijze jager was die door hun straten heen trok. Hij liet Ignis even halt houden bij de poort terwijl hij naar de wachters keek die hem in de weg stonden. Eén van de mannen trok wat bleker weg toen die hem zag en stapte aan de kant. Al snel volgde de rest, hij liet Ignis rustig verder stappen. Hij zorgde er wel voor dat Mayla ook door gelaten zou worden. Het nieuws had zich blijkbaar snel verspreidt onder de wachters van wat hij had gedaan, want ze lieten Mayla er ook door. Hij richtte zijn blik weer op de weg die voor hun lag en spoorde Ignis aan tot draf. Het kleine bruine paardje ging met gemak over in jagersdraf. Hij was blij dat hij weer op weg was, wel van zo’n bedrukt stadje. Hij zou er wel de komende dagen rekening mee moeten houden dat hij een leerling bij zich had. Waarschijnlijk betekende dat van dorp naar dorp reizen, om te zorgen dat ze een fatsoenlijk bed had om in te slapen terwijl hij ’s nachts op jacht ging. Hij wist dat dit een van de bendes die hij achter na zat ook in deze richting trokken. Het leek wel alsof ze expres naar zijn standplaats gingen, alsof ze dachten dat hij hun daar niets kon maken. Dit zou nog een klus worden, zo snel mogelijk terug naar zijn huisje en tegelijkertijd nog een bende oprollen en dat allemaal in een langzamer tempo zodat het andere paardje het ook bij kon houden. Hij reed de bossen tegemoet terwijl de hoeven van Ignis gelijk matig neer kwamen op de grond. Dit zou nog een heel ander avontuur worden dan normaal, maar hij was bereidt om er alles voor te geven wat hij had. Hij was immers niet voor niets een grijze jager.

He who rides,
He who wanders,
He who never stand still,
He gives it all up to give you a home.

1100 woorden.

Xavier topic uit