nieuw leven... Mischien!

15 jaar. Zo lang was het geleden dat de heer van nacht en ondij een aanval op het rijk had gedaan. Door de grijze jagers was dat alles mislukt. Mensen vergaten zijn naam, en fluisterden er nog maar zelden over. Maar iedere grijze jager wist beter. Op een dag, waneer iedereen hem voledig was vergeten, zou hij terug komen. Als de schaduw van de zon. Maar tot nu toe was er geen teken van leven, en ging alles gewoon zijn hangetje. Er waren tot nu toe al twee nieuwe leerlingen aangekondigt. Ze moest nu alleen nog weten wie ze met hen zou opzadelen. Zelf zou ze natuurlijk ook 1 van de 2kunnen nemen. Maar nu sloop ze voorbij de wachters op weg naar de baron zijn kamer. Hij zou daar de twee meisjes bij zich hebben en willen voor stellen. Ze had haar grijze mantel aan en ze bewoog zich voort als een schaduw. Niemand had door dat ze voorbij kwam. Mystenia nam de geheime hangen en deuren, dat door oude grijzejagers ontworpen waren. Hat was redelijk laat en de fakels zouden al hou moeten vervangen worden door nieuwe. In het schijnsel van de fakels keek ze weer rond in de zo vertrouwde omgeving. Waneer de twee leerlingen binnen zouden komen, zou ze uit de schaduw tevoor schijn komen. Niemand zou weten dat ze er was, en ze wist ook hun reactie al. Bang en verwondert. Het enige wat ze van haar gezicht zou kunnen zien, waren haar fel groene ogen. De baron had gezecht dat ze zelf moest beslissen. Maar ze konden niet voor de riders werken. Dus hun enige oplosing was naar een boederei worden gestuurd of gekozen worden door de grijze jagers. Maar mystenia zou een goede en harde keuze moeten maken. Ze zou hier moeten beslissen over levens, en tot nu toe, had ze geen volwassen jagers, die hun zouden kunnen leiden. Nu sloop ze langs de laaste deur. Daar stond hij dan, de baron. Ijsberend en murmelend. "Dag beste vriend, u mag ze naar binnen halen." Zei ze zagt en ze kroop nog wat dichter in de schaduw.

[Eerst moet de baron antwoorden, dan mogen linde en mylou en lotus komen.]
[vergeet niet dat jullie niet weten dat ik er ben]

Vandaag was de dag. Hij had Mystenia uitgenodigt om naar drie van de jongsten te kijken. Ze bleven hier bijna heel hun leven in het kasteel. Maar ze waren nu op een leeftijd gekomen om te leren. Maar het waren twee leerlingen, en die konden nu eenmaal geen ridder worden. Wel een boerin of koking, of... Naaister. En al die andere beroepen, die ze zo goed zouden kunnen doen. Maar jamer genoeg, liet hun lengte dat niet toe. Ze ware te klein voor dit en dan weer voor dat. Mystenia was ook een kleine vrouw. Maar een van de beste grijze jagers dat er waren. Geen wonder dat ze gekozen was tot hun leidster. Hij was baron en dus leider van de ridders. Samen met de onder baron. Hij deed zijn werk graag. Maar werd langzaam, oud. Terwijl Mystenia nog niet eens dergtig was. Een knaap kwam zeggen dat de drie meisjes in de gang zaten te wachten. Hij knikte en wuifde de knaap weg. Ze mochten nog niet naar binnen. Hij wist niet zo goed wat hij moest zeggen. Hij wouw hun gevoelens niet kwetsen en niemand wilde grijze jager worden. Dus zou hij eerst vragen wat ze graag wilden gaan doen. Dat zoou hij soms moeten terug werpen. Hij hoopte dat ze iets zouden zeggen dat ze wel konden doen. Want grijze jager worden. Zoals hij al eens had gedacht, zat er niet in de gedachten bij. Mystenia zo trouwens eerst moeten een teken van leven, tonen. Zij zou beslissen over hun levens. Als ze ja zei, dan moest hij hun ompraten, om het een kans te geven. Er waren maar 50 jaders, niet erg groot. Maar mega slem snel en behendig. Vele mensen dachten dat ze zwarte magie uitoevende. Niemand kwam in hun beurt. Hij moest wel, voor zijn werk. Maar voor de rest werden ze gemeden. Verhalen die de ronde deden. Deden hun ook niet goed. Maar hij begreep het wel. Het moest ook zo zijn. En de grijze jagers zelf wilden het ook. Ijsberend wachte hij in het doffe kantoor. De zon zakte en het was al redelijk donker. Er was zeker al een uur voorbij gegaan toen hij eindelijk haar stem hoorde. "Dag beste vriend, u mag ze naar binnen halen." Met veel plezier verhief hij zijn stem. "Linde....fernando kom maar naar binnen."

[<als ik jullie in mijn volgend bericht vraag wat je wilt worden of doen, mag je niet zeggen dat je grijzejager wil worden, oke]

"Linde.... fernando kom maar naar binnen."
Linde keek zenuwachtig naar fernando die naast haar stond.
Linde vroeg zich af of de zij ook zo benieuwd was naar wat er stond te gebeuren.
Linde wilde absoluut niet naaister worden, ze kon echt niet lang stil zitten en het leek haar ongeloofelijk saai.
Linde wilde actie en steed bezich zijn.
Ook was ze erg benieuwd wie er allemaal binnen waren, natuurlijk de baron, misschien de kok ook nog en heel misschien een boer die een van hen in dienst zou nemen als ze nergens anders voor waren geschrikt.
Linde hoopte met heel haar hart dat ze niet bij een boer in dienst hoefde.
Als eerste stapte ze naar binnen gevolgd door de andere.
Keek de nadere nog even bemoedigend aan, ging voor de baron staan en wachte tot de nadere naast haar kwamen staan.

"Linde....fernando kom maar naar binnen." Klonk naast zich een stem. Even keek hij op zij, Naast zich stond een zenuwachtige Linde. Hij zelf was ook redelijk opgewonden. Hij was benieuwd naar wat er nou ging gebeuren. Hij wist wel dat het een belangrijke dag was. Daar twijfelde hij niet aan. Maar toch ergens diep van binnen voelde hij angst. Voor wat er ging gebeuren. Straks werd hij nog iets wat hij helemaal niet wou worden. Maar ja, als dat zou gebeuren -wat niet waarschijnlijk zou zijn- had hij gewoon pech. Weer wierp hij een blik naar Linde, ook zij was opgewonden. Wie zou er daar binnen op hun wachten. De baron natuurlijk, maar verder. Hij had niet gehoord dat iemand plaats zou hebben. Dus, wat zou hij kunnen woorden? Met een kloppend hard stapte hij naar binnen. Zenuwachtig keek hij om zich heen. Hij zag de baron zitten, en Mystena. Hmm, wat deed zij nou hier. Hij wist dat ze bij de Grijze jagers hoorde. Maar, die hadden toch nooit plek. En zeker niet voor hem. Dus bleef hij een beetje verlegen staan. Wachtend tot er iets gezegd zal worden. Wat moest hij anders? Netjes gign hij in de houding staan.

Linde kwam als eerste binnen fernando volgde. Zoals ze aangeleerd waren gingen ze meteen in houding. Fernando wierp een lichte blik op Mystenia. Hij had helemaal niet doorgahad dat ze zich niet in de schaduw had verstopt. Hij knikte als een begroeting naar de twee leerlingen. Dit was altijd een moeilijk besluit. Als ze niet ergens konden gaan werken, ging hun leven geen goede draai krijgen. Een zenuwachtige lach vormde zich op zijn lippen. Hij liep eens heen en weer, en richte zich dan weer op de twee. "Zoals jullie wel weten is het tijd voor jullie om een belangrijke keuze te maken. Niet zomaar een keuze, maar een kueze die jullie levens zullen bepalen." Zijn stem klonk zicht en heel diep. Hoeveel keer had hij de zelfde zin niet gezecht? "Dus ik wil jullie nog een keer vraagen; wat zouden jullie graag doen?" Hij keek van linde naar fernando en terug. Hij knikte naar fernando. Hij mocht eerst beginnen met spreken. "Zeg het maar fernando..." Hij verwachte dat Mystenia nu wat zou zeggen. Maar ze hield zich stil. Je kon haar gezicht niet zien. Waarschijnlijk was ze ook benieuwd naar zijn antwoord. Het gebeurde al niet vaak dat dit voor val zich voordeed. Hij zuchte even en keek vriendelijk en verwachtend recht in Fernado zijn ogen. Nogmaals knikte hij. De druk in de kamer was te voelen en een zucht kon hij niet onderdrukken. Hij ded ondertussen ook een stap naar achteren. Zo kon hij leunen tegen zijn tafel. Mystenia stond als betoverd muis stil. Nog altijd in de hoek van de kamer.

Hij volgde Linde naar binnen. De baron keek naar hem. En knikte kort als begroeting. Zenuwachtig keek hij erna. Niet voor de eerste keer begon hij zenuwachtig wat heen en weer te schuiven. Hij keek naar de baron. Die had ook een zenuwachtige glimlach op zijn lippen staan. "Zoals jullie wel weten is het tijd voor jullie om een belangrijke keuze te maken. Niet zomaar een keuze, maar een kueze die jullie levens zullen bepalen." Klonk zijn stem. Kort knikte Fernando. Dat klopte. Hij moest nu kiezen, en koos hij verkeerd dan had hij gewoon pech. De stem van de baron was luid en duidelijk terwijl hij door ging. "Dus ik wil jullie nog een keer vraagen; wat zouden jullie graag doen?" Tja, dat wist hij zlef ook ng niet eens. Wat wou hij gaan doen. In iederegeval niet zijn leven verslijten als boer. Nee, dat zeker niet. Daar zou hij gewoon nie tegen kunnen. De baron knikte even naar hem, on nee dat ook nog. Hij moest als eerste het zeggen. "Zeg het maar fernando..." Zei de baron nog. De hele wereld leek te gaan draaien. Nu moest hij de keuze van zijn leven bepalen. Hij kon de lop van zijn verdere leven beslissen, maar hoe? Wat moest hij kiezen? Kok ging echt te ver, en ook voor ridder was hij niet in de wieg gelegd. Maar weer viel Mystenia hem op. Hij wist niet waarom. Maar zijn blik werd steeds naar haar toe getrokken. Wat moest dat toch? De hele zaal werd stil. Iedereen wachtte op zijn antwoord. En nu moest hij de keuze voor de rest avn zijn leven maken. De ongemakelijke stilte die viel maakte hem npg zenuwachtiger, dan hij al was. Uiteindleijk nam hij een besluit. "Ik wil Grijze Jager woorden, heer." Antwoordde hij. En dat was het dan. Hij had zijn keuze gemaakt en he kon niet meer woorden teruggedraaid.

De twee leerlingen gingen naar binnen. De jongen had haar meteen door. Ze had zich expres niet verstopt. Ze had er niet veel zin in om de twee leerlingen af te stoten. De baron leek ook zeer zenuwachtig en hij was duidelijk niet op zijn gemak. "Zoals jullie wel weten is het tijd voor jullie om een belangrijke keuze te maken. Niet zomaar een keuze, maar een kueze die jullie levens zullen bepalen." Begon de baron te spreken. Ze hield haar blik recht op de jongen gericht. Hij leek wel iets een goed gebouwd lichaam en niet te groot. Dus ik wil jullie nog een keer vraagen; wat zouden jullie graag doen?" Mystenia wist dat de jongens eerst mogten antwoorden. Dat was altijd al zou geweest. Zeg het maar fernando..." mooie naam dat de jongen had. Dit was een spannend moment en ze keek hem recht aan. De jongen leek te twijfelen alsof hij niet goed wisty wat hij moest doen. De jongen zijn blik gleed weer naar haar. Onzichtbaar schudde ze haar hoofd een beetje. Wat zou hij denken. Uiteindleijk nam hij een besluit. "Ik wil Grijze Jager woorden, heer." Antwoordde fernando.Een kleine lach vormde zichj op haar lippen. Maar die verdween meteen weer toen ze een paar stappen vooruit kwam. "Een gijze jager dat word je niet, dat ben je..." Haar stem klonk kalm en een lichte kilte zat er in. "Je kunt ook niet zomaar vragen om er een te zijn. Je word gekozen." Eerlijk is eerlijk ze wist al dat ze hem zou nemen. Ze had hem al eerder in de gaten gehouden en hij was een perfecte keuze. Ze keek hem aan met haar bos groene ogen. "Het is een harde en zware taak om een volleerde grijze jager te worden." Deze vraag was bepaalend of hij er bij mocht of niet. "Kun jij het aan?" Ze bewoog niet en keek hem recht aan in de ogen, zoals ze al de heletijd deed. Ze wachte op zijn antwoord en diep van binnen wist ze al wat hij zou zeggen. Maar ze moest het zeker weten. Ze hoorde dat de baron zijn adem inhoude. Dit was zeker niet gebruikelijk. Zeker niet dat iemand vroeg om een grijze jager te worden.

Goed, hij had zijn keuze gemaakt, en nu? Hij voelde hoe iemand naar hem keek. Even keek hij omhoog, recht in de ogen van Mystenia. Eeen beetje geschrokken staarde hij haar aan. Ze bestudeerde hem. Dat wist hij wel zeker. Maar zou ze hem wel accepterren. Een andere mogelijkheid had hij niet. Nee, Fernando had gewoon geen tweede keuze. Koortsachtig begon hij na te denken. Zijn hersenen draaide overuren. Hij schrok op van de reactie die hij kreeg van Mystenia. "Een gijze jager dat word je niet, dat ben je..." Antwoorde ze. O, nee nu had hij het helemaal verpest. Natuurijk kon hij geen jager woorden. Daar was hij gewoon niet goed genoeg voor. Waarom had hij dat dan ook gezecht. Nu werd hij zeker door niemand meer gekozen. Een leven als boer lag voor hem. En dat was nog niet eens het ergste. Nee, tuurlijk hij wou geen boer worden. Dat wou bijna niemand. Maar hij voelde gewoon dat hij niet zonder avontuur zou kunnen. Het enige avontuur op het platteland was als je koe op hol sloeg. Ja, dat vonden de mensen op het platte land avontuur. Mara hij wou meer. Zoals strijden tegen duistere figuren. Dat was wat hij wou. Maar Mystenia ging door. "Je kunt ook niet zomaar vragen om er een te zijn. Je word gekozen."Haar stem klonk kalm, meet een beetje kilte. Geschrokken keek de jongen haar aan. Dat wist hij ook wel. Tuurlijk wer dje gekozen. En dat ahd hij kunnen weten. Maar hij was vooral geschrokken van de kilte. Boze groene ogen richtte zich op hem. Hij bezweek bijna onder de blik. "Het is een harde en zware taak om een volleerde grijze jager te worden." Ging ze door. Goh, dat wist hij ook wel. Bijna nonchalant haalde hij zijn schouders op. Wat kon hemd at nou schelen. Hij was toch al afgewezen, daar viel niks meer aan te doen. Maar haar volgende woorden verraste hem. "Kun jij het aan?" Vroeg ze. Wat! mischien was er toch nog een kleine kans. Hij knikte ommidelijk. Hij hoefte er niet eens over na te denken. Tuurlijk kon hij dat wel aan! Geen twijfel mogelijk. Hij keek recht in haar ogen. Uit zijn ogen straalde de blijheid die hij voelde.

De jongen leek geschrokken door de harde woorden en ze wist ook dat haar ogen een boze blik hadden. Hij bewoog bijna niet en het leek er op dat hij de hoop al op had gegeven. Was hij dan toch niet wat ze had gedacht. Was hij er dan toch niet klaar voor. Maar zijn houding veranderde meteen toen ze haaar vraag stelde. Meteen knikte hij en ze wist dat ze niet verkeerd had gedacht. Ze rechte haar blik en keek wat vriendelijker. Hij was zo zeker en oprecht geweest dat ze het niet kon laten om een kleine lach op haar gezicht te plaatsen. Ze knikte goed keurend en opende haar mond. "Dan verwacht ik je morgen voor zonsopgang aan het rand van het jagersbos." Nu klonk haar stem zacht en vriendelijker. Ze was zelf blij dat ze een nieuwe leerling er bij hadden. Alle jagers waren welkom. Ze knikte naar de baron en stapte langzaam achteruit. Terug in haar hoekje. Nog een laaste maal richte ze haar blik naar de jongen en in haar gedachten zei ze: "welkome bij je nieuwe familie." Daarna richte ze haar blik naar het meisje. Het was nu haar beurt om te spreken en de spanning was weer te voelen. Ze vroeg zich af wat zij zou zeggen. De baron leek ook te wachten op het antwoord van het meisje. Was er ook een toekomst voor haar? De kans was niet te zien, zolang ze niet had geantwoord. Maar ook deze leerling had ze in de gaten gehouden en ook zij leek een goede keus te zijn.
(welkome bij j enieuwe familei)

"Dan verwacht ik je morgen voor zonsopgang aan het rand van het jagersbos. Klonken de woorden, van zijn nieuwe mentor. Hij was dus echt geacepteerd! Een hele nieuwe wereld ging voor hem open. Dit had hij nooit verwacht. Nu was hij echt jagers leerling. Vol bewondering keek hij naar Mystenia. Een glimlach van goedkeuring zag hij. Goed, dus morgen melden. Dat zal hij beslist niet vergeten. “Okee mevrouw, dat zal ik doen.” Antwoordde de jongen. Ze kon hem morgen precies op tijd verwachten. Opgelucht keek hij haar aan. Eindelijk had zich een levensweg gevormd. Waar hij overheen zal wandelen als Grijze Jager. Hij glimlachte blij. Dit had hij nite verwacht. Dus het kwam als bij een toverslag. Maar ja, hij werd Grijze Jager en dat was het belangrijkste. Nu moest hij zicj nog echt bewijzen, en dat gign hij doen ook! Niks kon hem meer tegenhouden. Opgewonden keek hij naar zijn lerares. Die glimlachte kalmpjes. Vrolijk keek hij haar aan. Nog even keek hij naar de baron. 'Bedankt.' Zei hij probeerend minder ogewonden te klinken. Moest hij nu zijn spullen gaan pakken? Hij nam aan van wel.
(bedankt, verder gaan in bos?)