nieuw leven... Mischien!

Gespanne stond Linde naast Fernando, zewachte rustig af tot zij aan de beurd was. Even keek ze omhoog naar Mystenia. Ze hoorde wel wat de andere zeiden maar het drong niet echt tot haar door. Ze wilde grijze jager zijn. Ze wist het zeker. Maar twijfel hield haar hersensen bezich. Ze had hoofdpijn maar dat was het minste wat haar nu kon stelen. Fernando wilde ook grijze jager worden maar konden er wel twee leerlingen tegelijkertijd zijn. Duizend vragen dwaalde als dwaallichten door haar hoofd, voor geen een had ze echt een andwoord. Het viel haar nu pas op dat alleen Mystenia en de barton er waren, niet de kok of het hoofd van de diplomatieke diensten. Stond het dan al allemaal van te voren vast wat je werd en deden ze dit alleen maar zodat je er zelf ook achter kwam. Met een flouwe glimlach keek ze naar de baron en Mysenia. ''Bedankt'' andwoord Fenando blij. Hij mocht zich nu dus morgen bewijzen bij Mysenia dacht Linde. Ze sloeg de angst van zich af. Al je ergens niet voor voorbestemd was gebeurde dat toch niet probeerde Linde zich wijs te maken, en gek genoeg werkte het. Fernando verliet het vertrek en Linde bleef alleen achter met de baron en Mystenia. Nu werd van haar een andwoord verwacht. ''Ik wil ook graag opgeleid worden tot grijze jager, en ik weet niet of er wel tegelijkertijd twee leerlingen les mogen krijgen maar het lijkt mij een eer om onderwezen te worden door Mysenia.'' Verrast door haar eigen vastberadenheid keek ze verwachtingsvol naar de twee voor haar. De nog steeds een flauwe glimlach op haar gezicht verdween en daarvoor kwam een gespanne uitdrukking in de plaats. Misschien ben ik wel te vast beraden geweest. De twijfel nam haar weer over.

Nog steeds opgewonden liep hij de zaal uit. Hij werd Grijze Jager! Zijn taak zla worden om de koning te beschermen, kon hij zich iets mooiers wensen? Met bepaalde wapens zou hij ten strrijde trekken. Met diep gedachte liep hij weg. Achter zich sloot hij de deur. Wat moest hij nu doen? Hij kon natuurlijk boven zijn spullen gaan inpakken. Maar daar was hij gewoon te rusteloos voor. Dat zou hem echt niet lukken. Het liefst zou hij van de daken willen schreeuwen dat hij Jager werd, maar dat zou niet echt handig zijn... Dus begon hij te ijsberen. Steeds maar heen en weer liep hij door de gang. Vaag hoorde hij stemmen, uit de vertrekken van de baron komen. Maar wat precies kon hij niet verstaan. Wat nou als die linde ook jager wou worden? Mischien moest hij dan iest anders worden? Zijn bruine ogen keken onzeker. Dat zou natuurlijk zomaar kunnen, je wist maar nooit zeker. Naast de deur stonden twee bewakers, natuurlijk waren ze niet echt nodig. Nee, ze stonden daar vooral voor de sier, dat stond gewoon netjes. Een van de twee kuchtte even. Die ergerde zich ergzins aan het geheen en weer loop van de jongen. Snel hield Fernando op. Maar zijn nieuwsgierigheid bleef. Stil sloop hij naar de deur en ging ervoor staan. Hij luisterde of hij iest hoorde. Hij ving nog net de stem op van Linde. Die zij: ''Ik wil ook graag opgeleid worden tot grijze jager, en ik weet niet of er wel tegelijkertijd twee leerlingen les mogen krijgen maar het lijkt mij een eer om onderwezen te worden door Mysenia.'' Wat! Dat kon ze niet menen. Boos staarde hij voor zich uit. Hara manier van zeggen was wel wat neter geweest dan de zijne. Hij was gewoon met de deur in huis komen vallen. Terwijl Linde het keurig netjes formuleerde. 'Wel verdraaid.' Siste hij. Hij luisterde verder naar de reactie van Mystenia. Wat zal zij antwoorden, mischien wel: 'Ik vind dat je het erg netjes zegt, jij word mijn leerling, en Fernando zoekt het maar uit.' Dat zou natuurlijk altijd kunnen. Hij had geen zekerheid. Woedend leunde hij tegen de deur, die niet erg stevig leek te zijn. Hij zwaaude open. Hij struikelde naar binnen. De arme jongen zocht nog naar een houvast, maar kon nisk vinden. Dus viel gewoon op de grond. Snel stond hij op, en lachte beschaamd. Wat nu?

Stil stond Linde te wachten op een andwoord. Verlegen keek ze naar het open raam. Buiten scheen de zon flauwtjes en het had net hard geregend. In de verte kon je de donkere wolken nog zien hangen. Je kon een enkele vogel vrolijk horen fluiten en vanuit het bos klonk een koekoek. Het wachten op een andwoord leek voor Linde wel een eeuwigheid. Op een of andere manier begreep ze het ook wel, het was absoluut niet normaal dat er iemand grijze jager wilde worden en het was al helemaal een wonder dat er twee kinderen dat teglijker tijd wilde. Opeens zwaaid de deur open en Fernando struikelde binnen, Linde viel op dat hij een fractie van een seconde boos had gekeken. Waarom was hij boos, vroeg ze zich af, toch niet omdat ik ook grijze jager wil worden? Snel krabbelde Fernando op en lachte beschaamd. ''Gaat het? Is er iets?'' Fluisterde Linde terwijl ze snel naar Fernando toe liep. Vragend keek ze hem aan. Dit was wel erg ongemakkelijk. Linde schaamde zich dood, maar Fernando kon hier natuurlijk ook niets aan doen. Nieuwsgierig bleef ze naar hem kijken en af en toe keek ze angstig naar Mystenia en de baron. ''Wat doe je nou?'' Fluisterde ze weer tegen Fernando.

In de stilte die volgde begon hij zich ongemakelijk te voelen. Beschaamd keek hij naar de grond. Ook Linde keek hem geschrokken aan. ''Gaat het? Is er iets?'' Fluisterde ze geschrokken. Ja tuurlijk was er wat, dat suffe meisje wou ook Jager worden. En zou mischien wel zijn baan in pikken! Nou, dat was toch niet niks? Maar natuurlijk gign hij dat niet hardop zeggen. 'Ne, er is niks hoor.' Antwoordde hij dus maar. Hij zuchtte even. Zijn nieuwsgeirigheid had hem weer eens in de problemen gebracht. Hij zag ook hoe de baron naar hem staarde. verlegen boog hij zijn hoofd. ''Wat doe je nou?'' Fluisterde het meisje weer. 'Niks!' Mompelde hij geergerd. 'Het was een ongelukje, ja' Antwoordde hij vinning. Snapte Linde dan ook niks? Hij was gevallen, en zij wou zijn baan inpikken. Dat liet hij niet zomaar over zich heen gaan! Uit zijn bruine ogen straalde verontwaardiging. 'Ik ben geen kleuter meer!' Siste hij. Die stomme spelbreker ook. Hij kon zich zelf heus wel reden. Even keek hij naar de plek waar hij gevallen was. Daar was he even vlak als op de rest van de vloer, iks aan te zien. Nog een keer keek hij woedend naar Linde. 'Ik kreeg je wel te pakken!' Zeiden zijn ogen. Warna hij zich met een ruk omdraaide. Van af nu waren hij en Linde officeel vijanden, als het aan hem lag. Haastig liep hij naar de deur. Nog een blik wierp hij over zijn schouder, daar stond een verbaasde Linde. Ha, net goed voor haar. Hijs tapte door de deuropening, en smeet de deur achter zich dicht. Zo. Daar was hij klaar mee. Een van de wachten keek hem verwijtend aan. 'Heb je soms iets van me aan.' Snauwde hij naar de wachter. 'Je kijkt wel mooi naar een Jagers leerling!' 'Natuurlijk het spijt me.' Antwoordde de wacht. Mooi zo, dacht Fernando nog. Nog even dacht hij aan zijn woorden, nu was hij jagers leerling ja, maar voor hoelang nog? Dat kon hij niet met zekerheid zeggen. Zijn optreden van net had hem vast ook niet geliefd gemaakt...

Hij durfde niets te zeggen. Het was uiterst ongewoon dat iemand vroeg om een grijze jager te worden. De woorden van mystenia warn ook hard en zo kende hij haar niet. Oké ze was altijd streng als het over haar leven ging en de grijze jagers waren één grote familie. Dat zou zij hem nooit laten vergeten. De jongen keek zenuw achtig. Maar dat was ook wel normaal. De woorden drongen nauwelijks door hem naar binnen. Alleen de laaste vraag was onverwacht. "Kun jij dat aan." Of zij ze nu toch iets anders. De jongen knikte bevvestigend. Weer zij mystenia iets. Snel bedankte de jongen hem en zijn nieuwe leeraar. Oke dat was één minder. Maar nu was het weer aan Linde wat zou zij zeggen. Hij kon niets zeggen, zijn keel was daar voor veel te droog geworden. ''Ik wil ook graag opgeleid worden tot grijze jager, en ik weet niet of er wel tegelijkertijd twee leerlingen les mogen krijgen maar het lijkt mij een eer om onderwezen te worden door Mysenia.'' Ai Weer zo iets onverwachts. Even keek hij naar mistenia. Ze had al een leerling en die zou ze niet zomaar afwijzen. Wat zou ze nu zeggen. Ze kon Fernando toch moeilijk laten zitten. Hij bewoog even ongemakkelijk en wilde net wat zeggen toen de deur open vloog. Fernando struikelde naar binnnen. Hij keek even boos naar Linde. Wat was dit hier nu. Ze fluisterden een naar elkaar. Hij kon moeilijk verstaan wat ze zeiden. Alleen de toon was moeilijk niet te onderschijden. Hij was duidelijk kwaat. Hij knikte even naar Fernando, hij stormde naar buiten. Hij schraapte zijn keel. "Fernando, wij hebben niet gezecht dat je mocht vertrekken. Zijn training hier moest er nu voor zorgen dat hij terug kwam en als hij dat niet deed. Dan zou er van Mystenia wel een zwaare straf komen.

Fernando was duidelijk gelukkig en daar was ze ook blij mee. Ze knikte nog eens en hij bedankte haar en de baron. Daarna ging hij weg. Maar Mystenia kon zien dat hij voor de deur bleef ijsberen. Waarom dat kon ze wel bedenken. Het was nu linde haar beurt. Ze keek naar linde ze leek even te twijfelen. Wat kon er nu nog komen. Ze zuchte zacht zonder dat iemand het hoorde. Linde vermamde zich en begon te spreken. ''Ik wil ook graag opgeleid worden tot grijze jager, en ik weet niet of er wel tegelijkertijd twee leerlingen les mogen krijgen maar het lijkt mij een eer om onderwezen te worden door Mysenia.'' Ze klonk enorm zeker. Maar ze keek linde niet aan. Ze keek naar de schaduw bij de deur. Menteen toen de baron wat wilde zeggen, loog die open. Fernando struikelde naar binnen en keek beschaamt om hem heen. Wat was dit nu weer. Linde en hij begonnen te fluisternen en door haar training kon ze precies horen wat ze zeiden. ''Gaat het? Is er iets?'' - 'Ne, er is niks hoor.' - ''Wat doe je nou?'' - 'Niks! 'Het was een ongelukje, ja' Hij klonk echt boos. Maar ze zei nbiet en zette aleen een paar stappen dichter bij. 'Ik ben geen kleuter meer!' Haar gezicht bleef plat. '(Neen maar zo gedraag je, je nu wel) dacht ze in zich zelf. Fernando stormde het vertrek uit. Met een schuine blik keek ze naar de baron. De verhefde zijn stem. "Fernando, wij hebben niet gezecht dat je mocht vertrekken." De jongen moest nu wel terug komen. Onder tussen dacht ze naa wat ze tegen linde zou zeggen. Maar diep in zich zelf wist ze al wat ze zou zeggen. Ze wist wat ze zou doen. Maar eeerst moest ze weten of bijde jongeren er klaar voor waren.

'Nee, er is niks hoor.' Antwoordde Fernando, hij klonk boos. Even keek Linde verbaast maar keek direct strak. ''Wat doe je nou?'' Fluisterde ze. 'Niks!' Mompelde hij geergerd. 'Het was een ongelukje, ja' Antwoordde hij vinning. Linde draaide zich om. Wat dacht hij wel niet, dat ze iets ging kiezen waar ze helemaal niet achter stond zodat hij l;ekker kon doen wat hij wilde. Een boze glinstering lag in haar ogen maar voor de rest kon je nergens aan zien dat ze boos was. Fernado stormde weer het vertrek uit en eerlijkl gezecht was ze daar best blij om. Als hij weg was kon hij in dieder geval niet nog meer floud doen. "Fernando, wij hebben niet gezecht dat je mocht vertrekken." Zei de baron duidelijk. Linde zuchte onmerkbaar, fijn! dacht ze in zich zelf. Linde begreep eigenlijk niet waarom Fernando haar nu niet meer mogt. Misschien was het alleen de spanning van deze belangerijke dag die hen bijde zo opfokte. Ze voelde nog steeds die zenuwen door haar lijf gaan, Mysenia had nog steeds niet gereageerd. Misschien had ze het wel te vast beraden gezecht. Mischien konder er soieso geen twee leerlingen tegelijker tijd. ze keek syrak voor zich uit omdat ze de baron en Mysenia boijde niet aan durfde te kijken. Linde hoopte van harte dat ze zo'n soort dag nooit meer hoefde mee te maken.