Twee nieuwelingen. Twee nieuwe uitdagingen.

Het was nog donker en de lucht stond nog vol met sterren. Het was een prachtig gebaar. Maar vandaag had ze andere dingen aan haar hoofd. Voor de eerste keer had ze eens twee leerlingen in één. Eerlijk is eerlijk en ze wist niet zeker of ze het wel aan kon. De twee leken elkaar niet echt leuk te vinden. Maar als grijze jager moest je leren omh-gaan met iedereen. Vooral met andere grijze jagers. De eerste dagen zou ze het hen hard maken. Dat deed ze altijd. Haar meester had het ook bij haar gedaan. Maar later was dat dan goed verlopen. Nu zat ze te zitten in een redelijke hoge boom. Van hier uit kon ze de rand van het bos goed in de gaten houden. Als de twee te laat zouden komen, zou het hen niet goed bevallen.
In de verte kon je al lichtblauw zien van de hemel. Dat betekende dat de zon heel snel zou komen opdagen. Maar ze had toch gezecht voor zonsopgang. Een glimlach kwam op haar lippen, ze zat kompleet onzichtbaar tussen de takken. Ze dacht terug aan gisteren. Wat was dat een rare boel geweest. Heel ongebruikelijk ook. Ze hoorde de stem van de baron weer toen dat de leerlingen weg waren. "Sorry Mystenia, Ik moet echt strenger worden." Maar de baron was een goed man en had een pracht van een dochter.L Hij was een goed vader en wist altijd wat hij moest doen. Hij was één van de weinigen waar ze respect voor had. Ze keek weer naar de hemel. De sterren begonnen langzaam te vervagen.
Ze liet haar blik over de rand glijden en wat verder zag ze een gestalte. Zonder geluid schoof ze van boom tot boom dichter bij. Moest je kijken wie daar was. één van haar leerlingen. Tenmiste één die wel op tijd zou komen. Maar waar bleef d andere dan?

[Linde en Fernando]

Een koele zucht wind woei door de kieren van de luiken die voor haar kleine raam hingen. Linde lag op haar rug naar het plafon te kijken. Ze was erg moe maar ze kon niet slapen. De maan was al onder gegaan had ze gezien toen ze vlak daar voor naar buiten had zitten kijken. Haar raam zat aan de buiten kant van de burcht en keek uoit op het bos en de rivier. Daar ergens in het bos sliep Mystenia, wist Linde, of kon zij ook niet slapen? Het was zo raar geweest de dag hiervoor. En Linde snapte Fernando niet helemaal, waarom deed hij nou opeens zo boos? Mocht ze niet zeggen doen wat ze wilde? En het was toch allemaal goed gekomen? Linde's oogleden vielen dicht en langzaam viel ze in slaap.
Linde schrok overeind, door de luiken heen kon ze de zachtblauwe lucht zien. Snel sprong ze overeind uit bed, rende naar het raam (twee stappen), en rukte een luik open. Ze keek om zich heen en slaakte een zucht. Het was de schemer die de lucht iets lichter blauw kleurde. Ze liep weer terug naar haar bed en ging ziten. Ze streek haar deken recht en maakte haar bed snel op. Ze toverde van onder haar bed een koffertje met haar kleding te voorschijn, de kamer was te klein voor een kast. Ze haalde er een korte bloek uit die tot haar knieën kwam en en hempje. Allebij in de zelfde kleur; bruin-groen. Het leek haar wekl gepast als ze keek naar de mantel van Mystenia. Ze trok de kleding vlot aan en schoof nde koffer weer terug op zijn plaats. Ze liep naar de deur en keer voorzichtig de gang rond die nog helemaal uitgestorven was. Misschien ben ik tevroeg? dacht Linde bij zichzelf. Maarja, beter te vroeg dan te laat. Ze glipte de gang door naar de keuken, waar iedereen al druk in de weer was. De kok had geen tijd voor haar maar ze wist dat het goed was. Snel pakte ze een sneedje brood uit de broodmand die op de grote tafl in de keuken stond. Het rook hier naar gebakken eieren en sinasappels, versgebakken brood en koffie. Linde voelde haar buit knorren maar ze moest het bij een sneedje brood houden. Ze glipte de keuken weer uit en liep met volle mond door de gangen. Toen ze de poort uit was begon ze te rennen, over het paatje dat naar de brug lijde. Toen ze over de brug was sloeg ze rechts af richtig het bos. Ze liep nu rustig om haar adem onder kontrole te krijgen en haar snelle hartslag te kalmeren. Ze teurde voor zich uit naar de donkere bosrand maar kon er niemand onderschijden van tussen de bomen, toch liep ze door omdat ze zeker wist dqat er iemand was.

Tik...tik...tik, het voortdurende geluid van de regendruppels die vielen waarschuwde Fernando dat hij maar beter niet naar buiten kon gaan. Niet dat de jongen dat wou. Het was al bijna twaalf uur middernacht, maar hij kon maar niet slapen. Het kwam vooral door de zenuwen van morgen. Zuchtend stond hij weer op van zijn bed waar hij de hele tijd had gelegen. Zuchtend keek hij naar buiten. Regendruppels rolde over het raam en benamen hem het zicht. Het enige wat hij kon zien waren een paar wazige bomen en natuurlijk de rivier, die als zins eeuwen hier langs Redmont stroomde. Zuchtend ging hij zitten op een stoel voor een klein tafeltje. Er lagen maar een paar dingen op het tafeltje; een ganzenveer, een potje met inkt, en een papier dat was volgeklad met tekst. Hij keek er nog eens naar het meeste was onzin. Hij had het geschreven toen hij nog klein was. Ongeveer 5, zo oud was hij geweest toen hij het papier had gebruikt. Dus 4 jaar nadat hij hier kwam. Maar zijn ouders kende hij niet. Hij had ze wel gehad, en ze leefde waarschijnlijk nog steeds. Alleen ze wouden hem niet, en hadden hem verstoten. Zodra hij oud genoeg was om zonder moedermelk te kunnen overleven hadden ze hem gedumpt. Ze hadden hem zomaar hier achtergelaten bij het kasteel en waren zelf naar Hibernia gevlucht. Dat was alles wat hij wist. En omdat de baron zo'n goed hard had had hij hem geacepteerd ook al waren zijn ouders niet gestorven in de oorlog. Zijn vader had meegedaan en dat was genoeg. Vroeger had hij daar veel verdriet van gehad maar ongeveer toen hij 10 was was hij daar overheen gegroeid. Nou werd hij vooral boos als hij er aan terugdacht. Ook dit keer begon hij van binnen te koken. Ooit nam hij wraak, dat had hij allang besloten. En nou waren zijn kansen ook nog een vergroot door het feit de hij Jager werd. Met een schok bedacht hij zich dat hij voor zonsondergang er moest zijn. Hij ging weer in bed lichen en staarde naar het plafond. Hij was erg moe maar slapen kon hij niet. Hij dacht aan wat er gisteren was gebeurd. Mischien was hij toch iets te kattig geweest tegen Linde, zij wou hem tenslotte toch alleen maar helpen? Ach, het was d'r eigen schuld geweest want in al die jaren dat ze met elkaar optrokken had ze toch moeten leren dat hij nogal snel jaloers werd en nogal licht ontvlambaar was, toch? Na wat wel een eeuw leek te duren bracht het regelmatige geluid van regendruppels op het raam hem toch in slapen.

Met een schok werd hij wakker in een keer was hij klaarwakker. Hij was gisteren zo laat naar bed gegaan dat hij zich vast en zeker had verslapen. Hij keek naar buiten de zon was al bijna op. In een ruk draaide hij zich om en keek naar een waterklok die aan de wand van zijn kamertje hing. Die gaf ook al aan dat hij te laat zou komen. Alsof zijn leven er van af hing zo snel kleedde hij zich aan. Hij had zijn kleren nog maar half aan toen de zon ehct opwas, nog sneller ging hij door. Als een gek rende hij naar beneden waar hij snel een sneetje brood in zijn mond propte. Waarna hij weer naar boven rende om zijn spullen te pakken. Onderweg botste hij nog tegen een wacht aan die hem afkeurend hoofdschuddend na keek. Fernando negeerde hem en rende door. Bij zijn kamer aangekomen knalde hij bijna tegen de deur aan in al zijn haast. Met een ruk trok hij de deur open en stormde naar binnen. Binnen drie seconden had hij al zijn bezittingen bij elkaar gepakt, hij wierp nog een blik op het kamertje waar hij al zijn hele leven had gewoond. Hij wist dat een jager meestal gewoon zonder ook maar iets behalve dan een gevlekte mantel in het bos sliep, ofzo... Plotseling dacht hij weer aan zijn kleren ze waren allemaal zwart, dat was om een of andere reden zijn lievelingskleur. Hij had de rest van zijn klaren ook al ingepakt waar maar een paar niet zwarte tussenzaten. Toen draaide hij zich om en stormde weer naar beneden de deur uit. Hijgend kwam hij aan bij de brug. Hij hield ietsje in maar niet heel erg toen hij over de brug liep. Toen hij er weer van af was begon hij weer harder te rennen. Hijgend rende hij de laatste paar meters tot hij bij de bosrand kwam waar Linde allang was geweest, dat zag hij aan de sporen. Fernando was altijd al een goede spoorzoeker, en hij vond het nog leuk ook. Ietsje langzamer ging hij door. Het had geen zin om hijgend voor Mystenia te verschijnen.

[Hij is te laat]

En donker gestelte liep nu voor haar. Mystenia bleef rustig zitten in de boom. Het was Linde die was tenminste optijd. Langzaam opende ze haar mond. De zon was nog neet niet op. Dus was het een goede tijd om eigenlijk haar dagelijkse ronde te doen. Maar nu kon ze dat niet doen. "Dag Linde, goed geslapen.... Blij dat je optijd bent." Ze bekeek Linde nog eens goed. Haar kleren waren groen bruin. Heel goed voor de aanpasing in het bos. Ze keek toen naar het kofertje. Daar zaten waar schijnlijk haar beschittingen in. Ze was blij dat dat alles was wat ze bij zich had. In een soepele beweging stond ze voor haar nieuwe leerling. Langzaam deed ze haar kap naar achteren. Ze lachte eens vriendelijk. "Is dat alles wat je bij je hebt? Heb ik even geluk." Ze keek eens richting de zon. Hij was nu al sneller aan het op komen. Maar waar bleef Fernando? Ze hield er niet van laatkomers. Grijze jagers stonden op waakzaamheid en dat betekende dat ze dus niet te laat kwamen. Ze verharde haar blik en keek nog eens rond. Nergens, nergens was hij te zien. Ze keek weer naar Linde. Ze zag er vermoeid uit.
Ze knikte even naar een plek onder een grote boom. Ze bedoelde dat linde wel mocht gaan zitten. Ondertussen begon Mystenia te ijsberen. Ze dacht diep na. Heel erg diep. Wat ging ze vandaag doen. Haar ronde kon ze wel doen terwijl die twee haar volgden. Ze zou ze eeens heel goed afmatten. Dat ze geen pap meer konden zeggen. Onder tussen was de zon op gekomen. "Te laat." Bromde ze. Niet tegen linde. Maar meer tegen haar zelf. Net op dat moment kwam een ander gestalte in de beurt. In een oogwenk zag ze dat het Fernando was. Ze verharde haar blik en herhaalde haar woorden. "Je bent te laat." Ze bekeek hem ook eens goed. Maar strengen. Hij had zwart aan. Niet mis. Maar ook niet altijd handig. Ze keek ook naar de spullen dat hij bij zich had. "Is dat alles wat je bij je hebt. Heb ik even geluk." Haar stem klonk nog altijd boos. Ze was ook kwaat. Maar hij zag er vermoeid uit dus. Liet ze hem maar met rus. Ze keek naar hen bijde. "Volg me. En blijf bij me in de beurt. Niet afdwalen. Zei ze streng en verdween tussen de bomen. Ze wachte wel even tot De tWee achter haar lstonden en liep toen verder.

Angstig keek hij naar Mystenia, het was algemeen in het rijk bekent dat je haar maar beter niet boos kon maken. Maar hij had het toch weer geflikt. Nog slaapdronken stond hij daar terwijl Mystenia sprak. Hij hoorde het maar half zo slaperig was hij. "Je bent te laat." Hoorde hij zijn toekomstige mentor zeggen. Hij knikte, hij wist niet wat hij verder zou moeten zeggen. Toen vond hij weer woorden en antwoordde brutaal. 'Nou en, ik ga me heus niet uitsloven voor jou!' "Is dat alles wat je bij je hebt. Heb ik even geluk." Hoorde hij Mystenia ook nog zeggen. Hij nam de moeite niet te reageren. Maar diep in zichzelf dacht hij opstandig, had ik nou maar meer meegenomen. Hij kon het niet tegenhouden, een kleine sluwe grijns viel over zijn gezicht. Toen z'n metor zich weer omdraaide trok hij zijn gezicht snel weer in de plooi. Onschuldig luisterde hij naar de woorden. Volg me. En blijf bij me in de beurt. Niet afdwalen.' 'Jaja.' Siste hij ongeduldig, konden ze nou niet gewoon beginnen? Mystenia verdween als vanzelf tussen de bomen, en Fernando kon haar algauw niet meer zien. Hij bedacht een plan om te ontkomen aan een lange en saaie wandeling. Linde liep al weg. 'Ga maar alvast, ik kom zo' Fluisterde hij. Zodra Linde uit het zicht was verdwenen begon hij met zijn plan. Stil sloop hij de andere kant op, richting de andere kant van het bos. En begon toen over een konijnenpaadje te hollen. Hij keek achterom, niemand volgde hem. Plotseling botste hij tegen iets aan dat hard was en van hout maar geen boom. Nee, hij was beslist niet rond. Maar wat was het dan wel? Toen Fernando iets naar achter ging herkende hij er een boshut in. Misschien, heel misschien was dit wel de hut van Mystenia? Wie zou het zeggen? Dus liep hij gewoon maar naar binnen om het te controleren. Toen hij een reserve mantel zag hangen wist hij zeker dat het een Jagershut was, en de enige jager hier was Mystenia. Dus het moest wel haar hut zijn. Van wie kon hij anders zijn? Hij had nooit gehoord van een leen met twee jagers. Hij wist het gewoon zeker dit was Mystenia's hut. Hij bekeek hem eens grondig. Er was een klein keukentje, een woonkamer en twee bijkamers. De woonkamer was nogal eenvoudig maar wel schoon. Hij keek naar de twee andere kamers. Een was voor Mystenia dat was duidelijk en de ander zou wel voor d'r leerlingen zijn. In dit geval; Hij en Linde. Betekende dat soms dat ze een kamer moesten delen? Dat nooit, hij ging nog liever op de vloer slapen! Toen hij alles grondig had bekeken en het huis uit zijn hoofd had leren kennen liep hij weer naar buiten. Hij zag ook een kleine stal. Fernando snapte niet echt waar die voor nodig was, er was in de wijde omtrek geen een paard te zien! Waarvoor in hemelsnaam moest die stal dienen? Hij wist niet dat hij daar over een tijdje antwoord op ging krijgen. Zodra hij buiten was volgde hij zijn spoor terug, Mystenia en Linde waren nergens te bekenen. Mischien waren ze zonder hem gegaan, of ze hadden een eindje verderop een val gelegd. Het zou allebei kunnen. Hij besloot voor het eerste en liep dus onvoorzichtig en nonchalant het bos in. Hij dahct er geen moment aan dat de twee hem elk moment zouden kunnen bespringen. Maar hij hoorde geen vogels fluiten, het was vast stil. Was Morgarath soms opgestaan uit de dood? Grapte hij in zichzelf.

Langzaam ging ze vooruit. Ze wist dat ze Fernando miste. Hij kon nog wel voor problemen zorgen. Als eerste was hij te laat geweest. Dat kon ze nu nog wel door de vingers zien. Dan nog zijn opmerking. Maar daar zou ze geen aandacht aan besteden. Maar als hij niet luisterde, dan werd ze echt kwaad. Ze draaide zich om en keek linde vriendelijk aan. “Linde als je dit pad volgt kom je aan op een open plek. Zou je daar op me willen wachten. Ik zal ons doof haasje gaan halen.” Ze knikte nog eens en liep het pad terug. Maar ze riep nog wel achter haar rug. “Je hoeft trouwens nergens voor te vrezen. Hier zal er niemand je iets kunnen doen.” Met die woorden vertrok ze. Na enkele meters ging ze het pad af en volgde het spoor van Fernando. Hij ging richting haar hutje, en ze was net op tijd om hem zien binnen te gaan. Ze kon er niet tegen als mensen zomaar binnen gingen in haar huis. Maar ze bleef in de beschutting van de struiken. Na enkele minuten kwam Fernando terug naar buiten. Het leek er op dat hij het pad terug zou volgen. Met snelle passen liep ze door de bomen en zoals ze verwachte was ze eerder dan hem terug aan het pad. Ze bleef hem volgen met haar blik. Toen hij voorbij liep kwam ze de struiken uit en nam ze zijn schouder vast. Zachtjes draaide ze hem naar haar toe. Ze liet haar blik zacht blijken. “En wat vind je van je nieuwe onderkomen. Tevreden.” Zei ze vriendelijk. Maar toen kruiste ze zijn blik en verharde ze haar ogen. “Als het blijkt dat jij het niet waard bent om een jagers leerling te zijn. Of het schijnt dat jij het gewoon niet wilt.” Zei ze met bozen harde stem. “Dan stuur ik je met liefde naar De eerste de beste boerderij. Waar je de rest van je leven zult kunnen slijten.” Ze schreeuwde niet. Maar haar stem klonk enorm streng en boos. Toch bleef ze kalm. Ze duwde hem wat harder vooruit. “En laat die opstandigheid maar vallen. Want dat druk ik met veel plezier de kop in.” Zei ze terwijl ze weer door liep. “En nu lopen. Ik moet jullie aan iemand voorstellen en ik ben al te laat.” En als er één ding was waar ze echt niet tegen kon dan was het te laat komen. Al snel waren ze bij Linde. Ze wees de weg en liet de twee voorlopen.
Na een eindje gewandeld te hebben, kwamen ze aan bij een kleine boerderij. Ze liet de twee stoppen en ging naar de deur. Ze klopte er drie keer op en trok zich dan terug. Na een paar seconden kon je zware voedstappen uit het huisje horen komen. Met een zwaai ging de deur open en een grote forse man kwam naar buiten. Eerst keek hij nog streng. Maar toen begon hij te lachen. "Haha kijk eens wie daar is. Ons klein mysterietje en kijk eens wie ze heeft mee genomen.” Hij keek naar de twee leerlingen. “ Je hebt je zelf weer overtroffen. Ik dacht dat je er maar één ging mee nemen. Maar twee.” Hij begon weer hard te lachen. “En wat zien ze er goed uit. Haha Ik zou maar op passen hoor; Ze kan erg streng zijn. Maar dat betekent alleen dat ze veel om je geeft.” Ze draaide zich om naar haar twee nieuwe leerlingen. “Dit is jan. Jan de paarden man.” Ze gaf hem een zachte lach. En de man begon weer te spreken. “Het lijkt als de dag van gisteren dat jij hier stond mysterie! Maar jij was wat jonger.” Hij draaide zich weer om naar de twee jongeren. “ Weetje op een dag stond ze hier gewoon. Niemand wist waar ze vandaan kwam. Of hoe ze hier kwam. Ze heeft het ook nog aan niemand verteld. Alleen aan haar meester. Ah die goede oude Frederik. Ze kwam hier iedere dag. Ik weet nog dat ze op een dag in de winter de stal in liep. Maar de deur sloeg achter haar dicht en een pak sneeuw viel naar beneden en blokkeerde de deur.” Ze kreeg een glimlach op haar gezicht bij de herinnering. “Ze vond er niets beters op om door het raam te klimmen en toen viel ze in een ton met ijs koud water. De week daarna lag ze ziek op bed.” Jan begon weer te lachen. Maar toen werd hij serieus. "Oh trouwens Mysterie alles is in orde met hem. Je kunt hem weer mee pakken hoor.” Weer kreeg ze een groete lach op haar gezicht. Ze floot zachtjes en meteen kwam er een klein zwart paardje naar haar toe gelopen. Meteen gaf ze hem een dikke knuffel. Wat fijn dat haar beste vriend er weer helemaal boven op gekomen was. Heel even keek ze naar de plek, waar de dolk had gestoken. Het was nu nog een klein littekentje, dat met de tijd ook weer zou vervagen. “Oh Canavar.” Zei ze hard op. “Bedankt jan…” Maar hij wuifde de bedanking weg. “ah, het is nu eenmaal mijn job en dit beestje kan wel tegen een paar stootjes.” Hij begon weer te lachen en zei dan gedag. Daar na verdween hij weer in zijn hutje. Ze keek even naar de twee. “Linde, Fernando dit is Canavar. Mijn paard. Als jullie er klaar voor zijn krijgen jullie elk je eigen jagerspaard.” Zei ze opgewekt. Ze was niet meer boos op Fernando en voelde een hele opluchting. Dit zou nog wel mee vallen. Ze had het al één keer eerder gedaan. Maar jammer genoeg was die jongen gestorven aan een ziekte. Waar zij nog de dokters iets aan konden doen. Maar nu was het weer een verse start.

toen Linde bij de bosrand aankwam verscheen Mystenia, "Dag Linde, goed geslapen.... Blij dat je optijd bent." Linde glimlachte verlegen terug en voelde hoe de ogen van de jager over haar heen gleden en haar goed bekeken. Mystenia schoof haar kap naar achter waardoor haar gezicht nu goed te zien was in het licht van de opkomende zon. Op haar gezicht stond een glimlach. "Is dat alles wat je bij je hebt? Heb ik even geluk." Ze bedoelde het koffertje dat Linde bij zich droeg. Even keek Linde er naar. ''Ik weet het, het is niet veel. Maar het is alles wat ik heb.'' Mystenia keek om zich heen, Linde begreep dat ze nog op Fernando wachte en dat hij te laat was. Mystenia knikte tegen haar en Linde ging zachtjes zitten op het mos en leunde achterover tegen een dunne es. Mystenia begon te ijsberen, en Linde bleef verwachtings vol kijken. ''Te laat'' mompelde Mystenia, maar het was niet tegen haar bedoeld. Linde keek even naar haar kleren, had ze niet beter andere dingen aan moeten trekken? Nee, vast niet, het is goed zo, en wat kan je er nu nog baan doen? "Je bent te laat." Linde keek op, Fernando was aan gekomen. Snel stond ze op. Mystenia zei iets over alles wat bhij had meegenomen maar verder schonk ze geen aandacht aan Fernando. "Volg me. En blijf bij me in de beurt. Niet afdwalen.'' Zei ze streng en verdween tussen de bomen. Linde keek even met een flouwe glimlach naar Fernando en volgde toen Mystenia. 'Ga maar alvast, ik kom zo' Fluisterde hij. Linde keek nog even achter om en haalde toen haar schouders op, ze had niet echt zin om iets terug te zeggen, ze wist dat hij nu in een niet al te beste stemming was en zij evenmin. Al snel haalde Linde Mystenia in en volgde haar op een meter afstand. Opeens draaide Mystenia om en bijna botste Linde tegen haar op, op Mystenia's gezicht verscheen weer een glimlach. “Linde als je dit pad volgt kom je aan op een open plek. Zou je daar op me willen wachten. Ik zal ons doof haasje gaan halen.” Linde knikte en Mystenia liep langs haar heen het pad terug. “Je hoeft trouwens nergens voor te vrezen. Hier zal er niemand je iets kunnen doen.” Al snel verdween Mystenia in de kleuren van het bos en Linde liep door. Het was niet zo'n lang stuk wandelen en al snel verscheen de open plek zoals Mystenia had gezecht. Ze ging aan de rand van de open plek zitten en leunde tegen een boom. Nu alleen nog wachten tot ze terug kwamen. Niet veel later verschenen de twee Tussen de bomen en Linde sprong weer op. Mystenia ging hen weer voor. Na een eindje gewandeld te hebben, kwamen ze aan bij een kleine boerderij. Mystenia gebaarde dat ze moeten stoppen. Zelf liep ze door naar de deur en klopte erop. daar zwaaide de deur open een een grote forse man verscheen. "Haha kijk eens wie daar is. Ons klein mysterietje en kijk eens wie ze heeft mee genomen.” Hij keek naar de Linde en Fernando. “ Je hebt je zelf weer overtroffen. Ik dacht dat je er maar één ging mee nemen. Maar twee.” Hij begon weer hard te lachen. “En wat zien ze er goed uit. Haha Ik zou maar op passen hoor; Ze kan erg streng zijn. Maar dat betekent alleen dat ze veel om je geeft.” Ze draaide zich om naar haar twee nieuwe leerlingen. “Dit is jan. Jan de paarden man.” Dit vrolijke gesprek toverde bij haar een glimlach, en zo keek ze naar de twee mensen voor haar. “Het lijkt als de dag van gisteren dat jij hier stond mysterie! Maar jij was wat jonger.” Hij draaide zich weer om naar de twee jongeren. “ Weetje op een dag stond ze hier gewoon. Niemand wist waar ze vandaan kwam. Of hoe ze hier kwam. Ze heeft het ook nog aan niemand verteld. Alleen aan haar meester. Ah die goede oude Frederik. Ze kwam hier iedere dag. Ik weet nog dat ze op een dag in de winter de stal in liep. Maar de deur sloeg achter haar dicht en een pak sneeuw viel naar beneden en blokkeerde de deur.” Mystenia kreeg een glimlach op haar gezicht bij de herinnering. “Ze vond er niets beters op om door het raam te klimmen en toen viel ze in een ton met ijs koud water. De week daarna lag ze ziek op bed.” Jan begon weer te lachen. Maar toen werd hij serieus. "Oh trouwens Mysterie alles is in orde met hem. Je kunt hem weer mee pakken hoor.” Mystenia floot zacht en direct verscheen een een klein zwart jagerspaard. Lievdevol knuffelde ze het beestje. “Oh Canavar.” Zei ze hard op. “Linde, Fernando dit is Canavar. Mijn paard. Als jullie er klaar voor zijn krijgen jullie elk je eigen jagerspaard.” Zei ze opgewekt. Voorzichtig Liep Linde naar het kleine paardje. Eerst Liet ze hem aan haar hand ruiken en begon hem toen voorzichtig te aaien. Toen stapte ze weer naar achter, ''Hoe lang duurd het nog ongeveer tot ze een paardje krijgen?'' Nog nooit had Linde een dier alleen van haar gahad, en kon haast niet wachten tot het zo ver was. Ze wist niet veel van paarden, maar ze besloot dat ze hard gi ng werken om zo snel mogenlijk ook zo'n pony te krijgen.

Ergens had hij het gevoel dat hij in de gaten werd gehouden, maar dat kon toch niet. Hij drukte het gevoel weg, maar ergens in zijn achterhoofd bleef het toch knagen. Hij hate dat gevoel van onzekerheid. Boos keek hij naar de bomen. "Waarom heb ik dat vervelende gevoel nou steeds?" Vroeg hij zich hardop af, de bomen gaven natuurlijk geen antwoord. Geërgerd schopte hij tegen een tak. Die toch harder was dan gedacht. 'Bah' zei hij in zichzelf. Plotseling voelde hij hoe iets zijn schouder vastgreep. Geschrokken draaide hij zich om. En wat vind je van je nieuwe onderkomen. Tevreden.” Hoorde hij de stem van Mystennia, schaapachtig knikte hij. Hoe kon zij nou weten dat hij in haar huis was geweest?! Nog erger schrok hij toen hij de ogen van Mystenia ontmoette, ze waren kil en angstaanjagend. Als het blijkt dat jij het niet waard bent om een jagers leerling te zijn. Of het schijnt dat jij het gewoon niet wilt.” Zei ze met een boze stem, angstig wachtte hij op het volgende wat ze ging zeggen. Hij was al een beetje in elkaar gedoken. Dan stuur ik je met liefde naar De eerste de beste boerderij. Waar je de rest van je leven zult kunnen slijten.” Ging Mystenia verder met een enorm strenge stem. "Nee, dat nooit!" Riep hij instictmatig. Nooit van zijn leven zou hij op een boerderij willen werken. Echt nooit! En laat die opstandigheid maar vallen. Want dat druk ik met veel plezier de kop in.” Zei zijn mentor terwijl ze hem vooruit duwde. Hij knikte. Maar dahct iets heel anders namelijk: 'Never!' Nooit zou hij ehct gaan luisteren zo was hij al zijn hele leven. Hij ging hues niet veranderen omdat een suffe Jager dat wou. “En nu lopen. Ik moet jullie aan iemand voorstellen en ik ben al te laat.” Hoorde hij haar nog zeggen. Als een robot begon hij te lopen achter Mystenia aan. Na een tijdje kwamen ze bij Linde, hij zij niets. Maar zijn ogen spraken duidelijke taal. Na een tijdje kwamen ze bij een boederij. Een ietwat forse man kwma naar buiten. Argwanend keek Fernando naar de man. Toen de man begon te spreken was Fernando niet echt bij de les, hij vond het gevbouw intresannter. "Haha kijk eens wie daar is. Ons klein mysterietje en kijk eens wie ze heeft mee genomen.” Hij keek naar de twee leerlingen. “ Je hebt je zelf weer overtroffen. Ik dacht dat je er maar één ging mee nemen. Maar twee.” Hij begon weer hard te lachen. “En wat zien ze er goed uit. Haha Ik zou maar op passen hoor; Ze kan erg streng zijn. Maar dat betekent alleen dat ze veel om je geeft.” Ze draaide zich om naar haar twee nieuwe leerlingen. “Dit is jan. Jan de paarden man.” Ze gaf hem een zachte lach. En de man begon weer te spreken. “Het lijkt als de dag van gisteren dat jij hier stond mysterie! Maar jij was wat jonger.” Hij draaide zich weer om naar de twee jongeren. “ Weetje op een dag stond ze hier gewoon. Niemand wist waar ze vandaan kwam. Of hoe ze hier kwam. Ze heeft het ook nog aan niemand verteld. Alleen aan haar meester. Ah die goede oude Frederik. Ze kwam hier iedere dag. Ik weet nog dat ze op een dag in de winter de stal in liep. Maar de deur sloeg achter haar dicht en een pak sneeuw viel naar beneden en blokkeerde de deur.” Ze kreeg een glimlach op haar gezicht bij de herinnering. “Ze vond er niets beters op om door het raam te klimmen en toen viel ze in een ton met ijs koud water. De week daarna lag ze ziek op bed.” Jan begon weer te lachen. Maar toen werd hij serieus. "Oh trouwens Mysterie alles is in orde met hem. Je kunt hem weer mee pakken hoor.” Weer kreeg ze een groete lach op haar gezicht. Ze floot zachtjes en meteen kwam er een klein zwart paardje naar haar toe gelopen. Meteen gaf ze hem een dikke knuffel. Wat fijn dat haar beste vriend er weer helemaal boven op gekomen was. Heel even keek ze naar de plek, waar de dolk had gestoken. Het was nu nog een klein littekentje, dat met de tijd ook weer zou vervagen. “Oh Canavar.” Zei ze hard op. “Bedankt jan…” Maar hij wuifde de bedanking weg. “ah, het is nu eenmaal mijn job en dit beestje kan wel tegen een paar stootjes.” Hij begon weer te lachen en zei dan gedag. Daar na verdween hij weer in zijn hutje. Ze keek even naar de twee. “Linde, Fernando dit is Canavar. Mijn paard. Als jullie er klaar voor zijn krijgen jullie elk je eigen jagerspaard.” Hoorde hij ze zeggen. Maaar hij lette niet op. Hij liep naar het paard en gaf het een aai, het beest bleef rustig staan. Hij veroerde zich niet. Fernando dacht dat hij gerust kon opstappen, en sprong op het paard, maar toen gebeurde het... Tenminste eerst leek het nog alsof er niks gebeurde. Canavar bleef rustig staan, dus Fernando ging gemakelijk zitten en spoorde het paard aan. Het paard bleef stil staan. Fernando wou hem net nog een keer aansporen toen hij ontplofte. Met vier benen tegelijk sprong hij in de lucht. Het lukte Fernando mara net te blijven zitten. Paniekerig keek hij naar de grond, de keiharde grond. Plotseling stijgerde het paard, weer bleef hij maar net zitten. Het paard stond nog nauwelijks op vier benen of het ging alweer door. Dit keer vloog Fernando er wel af, hij vloog door de lucht om enkele meters verder weer te landen. Met een klap viel hij op zijn rug. Een pijnscheut ging door zijn lijf. Hij hijgde nog na van het avontuur. Hij keek naar het paard dat op hem af kwam gestormd. Met grote ogen keek hij naar het naderende monster. Hij dacht dat zijn einde had geslagen, maar net voor dat Canavar hem zou vertrappen maakte het aard een vreemde beweging. Hij draaide zich zo dat hij precies over Fernado heen zou landen. Alleen kwamen zijn twee achterpoten op Fernando's rechterarm. Zijn gezicht vertrok, want het kwam hard aan. Kreunend van pijn bleef hij liggen ookal was het paardje allang weg gegaan. Vaag zag hij iemand op hem afkomen, maar hij lette niet echt op. Zijn arm deed heel erg pijn, misschien was hij wel gebroken! "Auw" Riep hij toen Jan hem overeind hielp. "Sorry' Fluisterde deze. Fernado knikte. Wankelend liep hij naar Mystenia.

De twee leerlingen vonden Canavar duidelijk interessant. Linde vroeg zelf wanneer ze er zelf één zouden krijgen. Maar ze schudde alleen haar hoofd. Ze zouden dat vanzelf wel zien. Van uit haar ooghoeken zag ze Jan staan kijken. Hij keek met plezier in de ogen toe. Ze deed een paar stappen achteruit en gaf hun de tijd om naar haar paard te kijken. Maar ze zag ook dat Fernando veel meer van plan was dan kijken. Ze zou hem kunnen waarschuwen. Maar dat deed ze niet. Het zou een goede les zijn en de meesten leerden het zo ook sneller. Hij zwiepte op het paard en zachtjes schudde ze haar hoofd. Wetend wat er zou gebeuren. Ze spitste haar ogen en keek naar het tafereel voor haar. Canavar bleef eerst rustig. Maar toen sprong hij met gemak omhoog. Ze zag hoe Fernando zijn best deed om hem vast te houden. Maar na een paar sprongen vloog hij het zadel uit en kwam met een klap op de grond terecht. Ze zou Canavar kunnen tegen houden. Maar het beest was al weer bij Fernando. Jammer genoeg kwamen zijn poten wel op zijn arm terecht. Zachtjes floot ze Canavar terug en ze bleef rustig kijken. Ze wist dat ze misschien een kleine slechte indruk maakte op de leerlingen. Maar dat zou allemaal wel goed komen. Jan hielp hem terug omhoog en strompelend kwam hij terug gelopen. Een kleine lach vormde zich op haar gezicht. “Wil je het nog eens proberen?” Zei ze vriendelijk. Maar in haar ogen glansde sarcasme uit. Jan begon te lachen en liep terug de hut in. Weer schudde ze haar hoofd en zachtjes bekeek ze de arm van Fernando. Zo zacht als ze kon zodat ze hem geen pijn zou doen. Gelukkig was hij niet gebroken. “Wel hij is niet gebroken, het komt wel in orde…” Zei ze zacht. Ze streelde Canavar zachtjes over zijn neus. Dat had hij het liefste. “Linde wil jij eens proberen?” Zei ze lachend. Maar ze schudde dat ze dat niet moest doen. Ze nam hun spullen aan en zette ze vast op het zadel van Canavar. “Jagers paarden zijn getraind om één meester te hebben. Ze kunnen die herkennen door een speciaal woord. Eenmaal het woord gezegd te hebben vertouwt het je en mag je er op gaan zitten. Soms moet je het wel eens opnieuw zeggen. En je mag het zeker aan niemand doorvertellen…” Ze keek Fernando zacht aan, en keek even rond. Daarna pakte ze een geelachtige plant en duwde het in Fernando zijn goede hand. “Kauw er op en de pijn zal verminderen.” Ze wuifde Jan gedag en liep verder. Ze ging richting haar hutje, daar waar de leerlingen hun onder dak zouden krijgen en de komende jaren zouden leven. Ze zette Canavar in de stal en ontlaste hem van zijn zadel. De bagage van de twee leerlingen gooide ze voor hun voeten en ze liep de trap op. “Schoenen uit A.U.B” Zei ze toen ze haar eigen laarzen ook uit deed. Daarna ging ze naar binnen. Ze wachte op de twee en knikte goedkeurend. Dit zou nog leuk worden ook hoor. “Jullie hebben elk een kamer. Linde Links en Fernando Rechts.” Binnen waren er maar twee kamers, er was ook een kleine zolder waar ze zelf sliep. “Daar kunnen jullie je spullen zetten.” Daarna ging ze zitten in de zacht leren stoel in de leefruimte. Daarvoor stonden nog twee stoelen en ze knikte de twee toe te gaan zitten.
“Vanaf vandaag zijn jullie officieel leerling grijze jager en dat betekend dat er hard gaat worden getraind. Maar de eerste lessen dat ik jullie zal geven zijn die van discipline. Daarna kunnen we beginnen met het echte werk.” Ze lachte eens kort naar de twee en wuifde dat ze haar moesten volgen. “Fernando, wat verder op licht een beekje. Ik wil dat jij water gaat halen en die twee tonnen tot boven op vult…” Ze knikte naar de twee tonnen. “Linde jij gaat achter hout zoeken in het bos.” Ze knikte naar een pad dat daar wat verder liep. “Ik wil geen gezaag of geklaag. Want dan mag je nog wat harder werken, en nu fort.” Zelf liep ze terug naar binnen en nam een paar brieven. Daarna ging ze op de veranda zitten kijkend hoe de twee hun werk deden.

Boos keek hij naar Mystenia, ze had hem toch wel even kunnen waarschuwen? Bijna wou hij het paard aanvallen, maar hij kon zich me inhouden. Hij wist dat Mystenia dat niet leuk zou vinden. In zich zelf mopperend liep hij naar Mystenia. "Wil je het nog een keer proberen" vroeg ze vriendelijk. Woedend keek hij haar aan. Toen zijn am werd gépakt stribbelde hij niet tegen. Hij keek naar Mystenia. Die vertelde dat zijn arm niet gebroken was. Dat betwijfelde hij, hoe kon zij dat nou weten? Ze was toch geen geneeskundige? Zuchtend haalde hij zijn schouders op. Hij moest zich maar neer leggen bij de pijn die het deed. Hij zag hij zijn mentor dat stomme beest over zijn neus aaide. Daarna maakte ze ook nog een grapje, alsof het leuk was dat hij van een paard was gevallen. Ergens was hij wel benieuwd Naar de reden dat de beest hem er af had gegooid. Hij luisterde naar de uitleg van Mystenia. Hij knikte dat hij het begreep. Een vreemde plant werd hem in de handen geduwd. " kauw erop dat zou de pijn verminderen." zei zijn mentor. Hij knikte weer en stak de vreemde plant in zijn mond. Bah! Wat een vies spul, dacht hij bij zichzelf. Onmiddellijk spuugde hij het weer uit. Even later waren ze op weg naar het hutje. Mystenia zette Canavar op stal en deed zijn zadel af. Waarna ze hen voor ging naar het huis. Breed deed hij wat ze van hem vroeg, namelijk zijn schoenen uit doen. Ze gaf uitleg van de kamers. Hij haalde opgelucht adem toen hij hoorde waar hij sliep. Hij hoefde niet samen te slapen met linde. Ze moesten ook hun spullen neer zetten op hun kamer. Snel gooide hij zijn tas op bed. Hij hoorde maar half wat ze zei, iets over discipline. Ze lachte een lag naar hem die niet veel goede betekende, volgens hem. Ze begon met hèm, hij moest water gaan halen. Hij zuchtte hij wist dat Mystenia geen tegenspraak dulde. Dus liep hij het huis uit naar de tonnen. Ernaast stond een emmer, en verderop stroomde een beekje. Zuchtend begon hij met de emmer naar het beekje te lopen. Bij iedere emmer begonnen zijn armen meer pijn te doen. Vooral zijn rechterarm, maar stug zette hij door.

Sorry voor flut.