the encounter.

Het was een warme dag en zelf in de schaduw van de bomen was het veel te warm. De twee leerlingen had ze vandaag eens een dagje vrij gegeven. Ze hadden het verdient na dat ze zo hart gewerkt hadden. Eerlijk gezegd hield Mystenia ze wel aan een lijntje. Ze wilde ze eerst goed leren kennen voor de echte training begon. Maar ze had besloten om ze de volgende dag te laten beginnen. Vandaag zou het trouwens weer een drukke dag worden. Ze had afgesproken met Leonoor, om de zakken te bespreken. Ze had trouwens ook nood om een vriendelijk gezicht te zien. Ze beschouwde hem als echte oudere broer. Misschien zelf meer dan dat. Een zachte wind speelde door de bladeren van de bomen en zachtjes sluipend liep ze verder. Haar gedachten gingen heen en weer. Niet op iets of iemand lettend, er was namelijk geen ziel te bekennen in de wijde omtrek. Het was ook nog een hele poos lopen voor ze op de afgesproken plek zou zijn. Ze had Canavar wel willen nemen. Maar had dan besloten om hem de wacht te laten houden over linde en Fernando. Canavar zou goed voor hun zorgen en zij moest zich geen zorgen meer maken over die twee. Als ze haar hutje maar heel hielden. Want die twee konden er alle bij wel wat van. Ze ademde eens diep in en uit. Ze genoot van de zon die af en toe in vlekken op haar gezicht vielen. Wat verder lag een klein beekje dat leidde naar de trainings boom. Daar waar Leonoor op haar zou wachten. Met ferme passen liep ze door. Haar bruine haren half voor haar ogen. De zon verstreek en een paar wolken waren opgekomen toen ze eindelijk bij de boom kwam. Vele herinneringen kwam op bij het zien van de oude eik. Die al vele tekens vertonde van de trainingen. Zachtjes klom ze in de boom en ging liggen op een comfortabele tak. Mystenia deed haar ogen even dicht. Haar vele dagen hier met Frederik kwamen terug naar boven en vloog in beelden voor haar ogen. Haar eerste schiet training, was belachelijk geweest. De eerste uren moest ze de hele tijd de pijl op en van de pees halen. Wat had dat haar geïrriteerd, en dan mocht ze die dag nog niet eens schieten. Alleen Frederic had geschoten en daar had ze enorm van genoten. Voor har had het geleken alsof hij nooit miste. Een zacht gekraak riep haar terug in de echte wereld. Voor haar op de grond zat een vogel te zoeken naar zaadjes of wormen. Het was een groene specht. Deze vogels zag je niet zo vaak in deze bossen. Dus ze was zeer blij dat ze de kans kreeg hem deze dag toch eens te zien. Nu was het alleen nog wachten op Leonoor. Maar iets aan die vogel zei dat hij er snel zou zijn. Ze wist niet waarom maar ze had zo een gevoel. Maar ze probeerde dat gevoel van haar af te zetten. Door zo een gevoel was haar mentor gestorven en de woorden dat hij toen had gezegd zou ze nooit vergeten…

Langzaam liet hij zijn paard verder stappen. Het harige paard was gewend aan het mars tempo waarop hij reed. Ookal zou het nu niet een tempo zijn voor de hele dag. Hij klopte het paard op de hals en keek weer voor zich uit. De normale grijze jagerpaarden zouden een stuk kleiner zijn. Maar omdat hij net iets groter was dan de normale jager, had hij een paard gekregen in plaats van een pony. Niet dat hij het erg vond. Zijn paard was net zo goed opgeleid als de anderen. Hij vond het wel fijn om iets hoger te zitten, dan kon je de omgeving ook goed zien. En juist van die omgeving genoot hij zo erg. Het was lang geleden dat hij hier was geweest. Hij zelf was hier weggegaan toen hij getraind werd door zijn mentor, aan de andere kant van het land. Maar hij had altijd contact gehouden met Mystenia. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, iets was nauwelijks voorkwam bij de grijze jagers. Mystenia, degene die hij als zijn kleine zusje beschouwde. Hij zou haar met zijn leven vertrouwen. Ze was een goede keuze geweest om de groep te leiden. Hij zat relaxt in het zadel en keek even omhoog. Hij zag de strak blauwe lucht en rook de frisse geur van bomen. Ergens hoog in de lucht zag hij een roofvogel vliegen die langzaam op hem afkwam. Hij bleef gewoon rustig doordraven. Hij richtte zijn ogen weer op de weg voor hem. Zijn gezicht was verborgen in de schaduw van zijn kap. Hij hoorde hoe de vleugelslagen dichterbij kwamen en voelde iets later een zachte plof op zijn arm. Hij keek naar links en zag hoe de roofvogel op zijn arm zat en keek de vogel aan. ‘Sagitta, ga vooruit’ zei hij zachtjes tegen de roofvogel die hem aanstaarde. Hij hief zijn arm op en de vogel spreidde zijn vleugels en vloog vooruit. Hij had de vogel pas een paar maanden, en de andere grijze jagers hadden de vogel nog niet gezien. Hij keek even de vogel na, die alvast naar Mystenia toevloog. Het klonk raar, maar de vogel wist altijd op een vage manier waar die naar toe moest. Hij reed rustig verder, hij had geen zin om zijn paard de sporen te geven. Want als hij de brief van zijn baron goed had begrepen, dan zou hij snel weer terug moeten keren naar zijn leen. Hij keek naar het bos en wist dat hij bijna bij het huis van Mystenia was. De roofvogel was er al, die zat vanaf een tak naar Mystenia te kijken. Zijn gedachten dwaalde weer even af, maar hij roep zich zelf tot de orde. Hij schudde zacht zijn hoofd en reed verder. Alles leek op elkaar, elke boom, maar toch was het niet zo. Iemand die niet wist wat hij moest zoeken, die zag het niet. Maar hij zag het wel. Hij sloeg van het pad af, tussen de bomen door. Normaal zou hij iets uithalen bij Mystenia, maar hij was hier nu niet om geintjes uit te halen. Nee, hij was hier voor serieuze zaken. Hij zag in de verte al de contouren van het gebouwtje. Precies zoals zoveel jaar geleden, alleen woonde Mystenia en haar leerlingen er nu in. Hij kwam steeds dichterbij. Zelfs al ging hij bij Mystenia op bezoek. Zijn boog lag gespannen voorop het zadel. En boven zijn rechterschouder uit staken veren, zwarte veren. De meesten gebruikten grijze veren voor hun pijlen. Maar hij had altijd zwart gebruikt. De koker met pijlen was nog vol. Vierentwintig pijlen. Bij een normale jager zouden ze verwondend zijn. Maar een pijl op de boog van een grijze jager was dodelijk. Hij keek naar de bomen en liet zijn paard stoppen bij het huisje. Hij legde de teugels op het hek, zonder zijn paard vast te maken. De boog pakte hij op van het zadel en hing hij over zijn rug heen, terwijl de pees nog gespannen was, zelf hier op dit terrein kon je het maar nooit zeker weten. Hij kon wel bedenken waar hij Mystenia kon vinden. Hij liep door naar achteren, waar het trainingsgebied was. Hij keek naar de bomen en zag haar zitten. Zijn ogen keken naar haar, ze stonden geamuseerd, maar door de schaduw van zijn kap kon je dat niet zien. Hij liep er dichter naar toe en bleef toen staan, afwachtend tot ze uit de boom zou komen. Zijn ogen schoten even heen en weer, waar de roofvogel gebleven was. Maar daarna vestigde hij zijn ogen weer op Mystenia.

He has no mercy
He has no emotion
Well, that's what you see.
The arrows on his back,
Can be your end.

De zachte wind leek woorden in haar oren te fluisteren. Maar veel aandacht had ze er niet voor. Haar ogen keken naar de omgeving voor haar. De specht zat nog altijd waar hij was geland. Het beestje had niets door dat ze daar zat. Ze had wel zin om hem te schieten, om later een maaltijd van te maken. Maar deze beestjes waren hier zo zeldzaam dat ze niet eens durfde te bewegen. Maar na een klein poosje schrok het diertje op en vloog het in volle vaart weg. Wet een gespannen blik volgde ze het beestje die verdween in het hemel blauw. Recht voor haar lande een roofvogel. Het was een prachtig beest en het keek haar met grote zachte ogen aan. Ze liet het beestje zitten en meteen wist ze ook waarom de specht zo snel er vandoor was gegaan. Een zucht kwam uit haar mond. In haar oog hoeken zag ze een kleine beweging. Meteen draaide ze haar hoofd om. Daar beneden stond een gestalte. Niet zo goed zichtbaar voor het oog. Maar ze was gewend om er naar te kijken. Haar ogen begonnen te blinken onder haar kap. Met een handige sprong kwam ze op haar beide benen op de grond terecht. Het gaf een zachte doffe klap. Van binnen voelde ze een zachte warmte opkomen. Langzaam stapte ze op de gestalte af. “Ik was al bang dat je niet meer zou komen…” Zie ze vriendelijk en ze stak haar arm uit. ”Fijn je te zien Leonoor.” Ook al zag ze zijn gezicht maar half, ze was blij met het aanzicht. Vreemd genoeg wou ze haar hart beginnen uit te storten. De laatste dagen voelde ze zich namelijk niet zo op haar gemak. Maar Hij was hier niet helemaal naartoe gekomen om haar problemen uit te horen. Neen ze had hem hier geroepen voor veel belangrijkere zaken en die gingen voor op haar gevoelens. Ze zouden nog genoeg dagen krijgen waar ze elkaar van alles en nog wat konden vertellen. Ze knikte naar de boom. Waar ze daarna zelf onder ging zitten. Haar ogen gingen weer naar de roofvogel. ”Wat een prachtig dier hé. Ze moest niet meteen beginnen met die serieuze zaken. Trouwens het was een mooie dag en dat wilde ze het liefst ook zo houden. Een hele poos bleef ze stil, maar toen draaide ze haar blik om naar Leonoor. ”Ik heb je hier laten komen omdat ik een paar hele belangrijke dingen met je wil bespreken…” Ze stopte even met spreken. Terwijl de wind weer wat harder opstak. ”Heb jij de laatste tijd iets vreemd opgemerkt?” Vroeg ze uiteindelijk terwijl ze een lok van haar lange bruine haren voor haar ogen weg deed. De laatste tijd vond ze dat de berichten veel te goed en rustig waren om echt goed nieuws te kunnen zijn. Frederic had altijd gezegd ‘wanneer het te rustig word, wees dan op je goede want dan dreigt er echt gevaar.’ Ze was zeer benieuwd naar wat Leonoor zou zeggen. Ze hoopte dat ze zich zorgen maakte om niets en dat alles gewoon even een pauze was. Dan moest ze er voor zorgen dat iedereen scherp zou blijven. Maar dat zou niet moeilijk zijn…! Een paar wolken gleden langs terwijl ze wachte op een antwoord van haar beste vriend en haar vertrouwenspersoon. Want ze wist dat ze hem met haar leven kon vertrouwen, hier of in een andere wereld. Dat helde eigenlijk voor iedere grijze jager. Maar Leonoor kende ze al zo lang en goed….!

]

Rustig bleef hij daar staan, totdat hij zag dat Mystenia in beweging kwam. Hij keek naar haar toen ze uit de boom sprong en bleef rustig staan. Hij zag hoe ze op hem afliep en keek naar haar. “Ik was al bang dat je niet meer zou komen…” hoorde hij haar zeggen. Heel even gleed er een glimlach over zijn gezicht heen. ‘Je weet toch dat ik altijd kom, ookal duurt het soms langer dan verwacht’ zei hij terug als antwoord. ”Fijn je te zien Leonoor.” Zei de stem van Mystenia tegen hem. ‘Het is ook goed jou weer te zien Mystenia’ zei hij. Hij keek vanonder zijn kap naar de gestalte voor hem. Hij liep met haar mee toen ze naar de boom toe liep. Hij bleef zelf staan, hij had al te lang in het zadel gezeten om nu te kunnen gaan zitten, dus hij bleef staan. Hij keek naar Mystenia, wachtend op wat ze hem te zeggen had. ”Wat een prachtig dier hé.” Hoorde Leonoor Mystenia zeggen. Zijn ogen volgde haar kijkblik en hij zag de roofvogel zitten. Zijn ogen keken even geamuseerd, maar door zijn kap kon Mystenia dat natuurlijk niet zien. ‘Sagitta’ zei hij alleen maar, terwijl hij naar de roofvogel bleef kijken. Voor de rest zou die naam niks betekenen, behalve voor hem. Iemand die de taal verstond, zou weten dat het pijl betekende. Hij richtte zijn aandacht weer op Mystenia toen zei de volgende woorden sprak: ”Ik heb je hier laten komen omdat ik een paar hele belangrijke dingen met je wil bespreken…” Hij wachtte totdat ze verder zou gaan, hij had wel het idee dat ze iets met hem wou bespreken, hij had alleen nog niet geweten wat. ”Heb jij de laatste tijd iets vreemd opgemerkt?” Hoorde hij Mystenia zeggen toen die verder sprak. Hij zweeg even en dacht na. Ja hij had wel degelijk vreemde dingen opgemerkt. Hij wist alleen niet of hij dat zo allemaal aan haar moest vertellen. Hij schudde onmerkbaar zijn hoofd, hij zou het haar wel vertellen. Hij vertrouwde haar volledig. ‘Het is te stil, alles lijkt goed te gaan, de afgelopen weken is er niks in mijn leen gebeurt, tot vanmorgen’ zei hij alleen maar. Hij bleef naar Mystenia kijken. Hij hoorde de vleugelslagen van de roofvogel en stak zijn arm uit. Hij keek even toen hij zacht de klauwen van het dier in zijn arm voelde. De roofvogel zat op zijn arm en ging daarna op zijn schouder zitten. Hij richtte zijn aandacht weer op Mystenia, de roofvogel zou toch wel blijven zitten. Hij wist dat er storm op komst was, en de brief die hij vanmorgen had ontvangen, dat bevestigde het alleen maar. Stilte was nooit goed, dan was het te stil. Hij bleef bewegingsloos staan, zoiets konden grijze jagers uren volhouden. Zijn aandacht was niet op één punt gefocust maar op meerdere tegelijkertijd. Dat was de enige manier van overleven, nooit je aandacht op 1 punt richten. Hij bleef zwijgen terwijl hij tegen de boom achter hem aanleunde. Zijn ogen waren nog op Mystenia gericht, terwijl zijn gezicht nog in de schaduwen van zijn kap was verhuld. De roofvogel stootte een angstaanjagend geluid uit, wat de stilte doorbrak. Zijn ogen schoten heen en weer, zonder dat hij zijn hoofd bewoog. Iets had de intresse van de vogel gewekt, en dat geluid betekende niet veel goeds. Hij stond nog als net te voren, maar hij was nu iets waakzamer. Hij zou binnen enkele seconden zijn boog kunnen pakken en een pijl kunnen afvuren. Hij keek weer even naar Mystenia en bleef even wachten..

Feel the beat of war
See the arrow on his bow.
Feel the danger
Know it’s almost over if you see him shooting..

Leonoor zei wel iets van een naam toen ze over de vogel begon. Maar ze besteedde er niet te veel aandacht aan. Ze luisterde goed naar wat hij zij en er kwam een kleine onzichtbare lach op haar mond te staan. ‘Het is te stil, alles lijkt goed te gaan, de afgelopen weken is er niks in mijn leen gebeurt, tot vanmorgen’ Haar blik gleed automatisch op naar Leonoor. Geïnteresseerd keek ze naar de jonge man voor haar. ‘Tot Vanmorgen.’ Wist hij iets dat zij nog niet wist. Ze wilde het meteen vragen. Maar ze werd verstoord door het geluid van vleugelslagen. Langzaam stond ze op en ze zag hoe dat Leonoor zijn arm omhoog stak. De roofvogel dat eerder op de tak had gezeten klemde zich nu vast aan zijn arm. Daarna verplaatste het diertje zich naar zijn schouder. Onder haar kap trok ze een wenkbrauw op. Dit was een zeer raar tafereel voor een Grijze Jager. Ze zuchte even en zacht schudde ze met haar hoofd. ”Het is niet de gewoonte van een Jager om een roofvogel te hebben.” Zei ze vriendelijk, maar wel met een strenge ondertoon. (Tja Leider!) Toch bleef ze er bij dat het een heel mooi dier was, en nu ze er over na dacht was het wel een hele handigheid om zo’n dier bij je te hebben. Het kon je alle sinds waarschuwen wanneer er gevaar dreigde. Ze bleef stil staan haar gedachten op meerdere plekken. Terwijl ze sprak nam ze haar boog ook wat harder in de hand. ”Welk bericht heb je vanmorgen gekregen… of wat is er gebeurt?” Ze moest het gewoon weten, en hoe sneller hoe beter dat het was. Mystenia had zo’n aard dat ze graag alles van iedereen wilde weten. Van de meeste grijze jagers lukte dat wel. Van ridders was dat niet zo moeilijk. De baron flapte er gemakkelijk wel wat uit. Zo wist ze nu al dat Heer Myron terug was van zijn reis en dat Eric nu zijn leerling was geworden. Binnen het reik waren er maar weinig geheimen voor haar. En als ze der waren kwamen ze snel genoeg uit. Ze zuchte even. Hij was trouwens de nieuwe commandant en op het kleine feestje had ze hem niet meer gezien. Neen ze had het te druk gehad met de anderen om haar daar over zorgen te maken. Leonoor zal wel een reden gehad hebben om zo weet te verdwijnen. Het liefst had ze het zelfde gedaan. Maar ze kon het niet doen doordat Linde en Fernando daar ook waren geweest. Ze bleef even stil en verwachte een antwoord, toen de vogel een waarschuwende kreet lied. Ze bleef doodstil staan, haar ogen gingen heen en weer en ze bekeek de omgeving van alle kanten. Ze volgde de blik van het beestje en zag dat er een grote schaduw achter de struiken bewoog. Het was niets meer dan een schim, en het geluid kwam al snel dichterbij. Ze hoorde een zware ademhaling, en iets van een schreeuw. ”Everzwijn!” Fluisterde ze rustig naar Leonoor. Volwassen Grijzen Jagers hadden namelijk niets te vrezen van die beesten. Ze had haar boog kunnen nemen en zo een paar pijlen op de schaduw kunnen schieten. Maar dat deed ze niet. Ze bleef rustig staan. Het geluid ging de andere kant op. Ze had een paar dagen eerder een bericht gehad dat er een zwijn de velden van een paar boeren open had geschard. De baron zou op het beest gaan jagen. Maar nu ze de gelegenheid toch had, kun zij en Leonoor het beter meteen doen. Ze keek weer rustig naar de wat oudere man voor haar. Eigenlijk wilde ze eerst een antwoord. Maar ze zuchte en stapte langzaam het struik gewas in. In de verte kon je het beest horen schreeuwen. Een schril en akelig geluid. ”Zin in zwijnenvlees?” Vroeg ze zonder om te kijken naar Leonoor. Ze wist dat hij haar volgde. De sporen waren diep en groot zoals de schaduw geweest was. Het zou dus een grote trofee kunnen worden voor hun twee. De wind stak weer op en ze snoof de lucht op. Het zou al hou slecht weer worden. Terwijl de dag zo mooi was begonnen…

Hij hoorde haar wel zuchten toen de roofvogel op zijn arm lande en keek naar haar. Zijn ogen bleven verborgen, evenals het bovenste deel van zijn gezicht. Soms vroeg hij zich af wat er allemaal in het hoofd van Mystenia omging. “Het is niet de gewoonte van een Jager om een roofvogel te hebben.” Hoorde hij haar zeggen. Hem ontging de strenge ondertoon niet. Een glimlach verscheen even op zijn gezicht, iets wat zelden voorkwam bij hem. ‘Ik heb haar gekregen van een goede vriend, vlak voordat hij dit leven verruilde voor de eeuwige jachtvelden. Ze is een extra paar oren en ogen, en een goede jager’ zei hij. Iets in zijn stem zei dat ze niet verder moest vragen. Ookal leek het raar, zelfs hij had gevoelens, terwijl je die zelden zag. Hij wachtte even, het leek net of Mystenia iets wou zeggen, dus hij zweeg. . ”Welk bericht heb je vanmorgen gekregen… of wat is er gebeurt?” Hoorde hij haar vragen. Heel even keken zijn ogen de andere kant op. ‘Vanmorgen kwam er een boodschapper met een brief, het was van de baron van mijn leen. Aan de oostzijde zijn landerijen in de vik gestoken, hele families uitgemoord.’ Zei hij kalm en zakelijk. Hij vertelde maar niet om het verzoek dat de baron had gedaan, dat ging Mystenia niets aan, dus hield hij daar over zijn mond. Hij keek naar de omgeving en keek naar Mystenia toen zijn roofvogel begon te krijsen. Hij wist dat het gevaar betekende, maar niet in welke vorm. ”Everzwijn!” Hoorde hij haar zeggen. Hij knikte. Hij was tot dezelfde conclusie gekomen als Mystenia. Binnen een fractie van een seconde hing de boog niet meer op zijn rug, maar lag die in zijn hand. De pees was nog steeds gespannen. Hij bewoog verder niet en keek naar de schaduw. Het duurde niet lang of hij zag dat het everzwijn wegging. Hij zag hoe Mystenia in beweging kwam en volgde haar. Hij hoorde het gekrijs van het everzwijn. Eindelijk wat jacht actie, voordat hij straks in jagersmars terug zou gaan naar zijn leen, dat twee dagen rijden was op normaal tempo, en op jagerstempo ongeveer een dag. ”Zin in zwijnenvlees?” Hoorde hij haar zeggen. Hij antwoorde niet, maar volgde haar gewoon. Er lag al een pijl op zijn boog klaar. Hij had inderdaad wel zin in zwijnenvlees, het was lang geleden dat hij zelf er op had kunnen jagen. Dus deze kans liet hij zeker weten niet voorbij gaan. Hij kon voelen aan de windstilte, dat straks de storm los zou barsten. Dat was het enige waar hij van baalde, in de stromende regen terug rijden naar zijn leen. Ergens was het jammer dat het zou gaan gieten, maar ergens was het ook wel weer goed. Goed voor land, maar de regen zou hem ook weer een vrij gevoel geven. Hij haalde zijn gedachten terug naar het heden en volgde de sporen. Hij zag op een moment dat het er meer waren dan alleen degene die ze net hadden gezien. Hij wou net Mystenia waarschuwen toen hij aan de overkant een van de everzwijnen ontdekte. Hij trok de pijl naar achteren en keek naar het beest, het stond net niet goed om hem in een keer te doden. Hij liet de pijl gaan, en raakte zoals hij al had gehoopt de linker voorpoot van het dier. Wat zich toen brullend naar hun omdraaide. Een tweede pijl lag al klaar op zijn boog. En zodra het beest goed stond, liet hij de pijl gaan. Hij zag hoe de pijl het ene plekje raakte wat er voor zorgde dat de pijl recht door het hart van het beest door ging. Hij hoorde de bonk toen het lichaam de grond raakte en keek naar Mystenia. ‘ze zijn met meer’ zei hij zachtjes, terwijl er een derde pijl op zijn boog lag. Waar dat andere everzwijn ook was, het was dichtbij, zeer dichtbij…

His arrows are flying like the wind.
He doesn’t miss anything.
The next thing can be your heart
So standstill, or you die…

De sporen vermenigvuldigden zich en ze wist dat er één vlak bij hun stond toen, Leonoor schoot. In minder dan een seconde lagen er twee pijlen op haar boog. Maar zij concentreerde zich op een ander zwijn. Dat zich als een schaduw voortbewoog. Uit haar oog hoeken zag ze hoe het ene beest dood neer viel. “ze zijn met meer.” Zei Leonoor. Maar ze gaf geen antwoord. Dat had ze ondertussen ook wel al door. De rode ogen van het mannetje keken haar bloedstollend aan. Ze wist dat het ene dat net gedood was een vrouwtje moest zijn. Misschien waren er dan ook wel kleintjes. Dan moest het mannetje wel blijven leven. Dat vond zij toch. Maar er zou geen mogelijkheid meer zijn want het kwam al op haar af gestormd. Ze bleef dood stil staan en de twee pijlen kwamen alle bij op het juiste plekje aan. Het beest hurkte neer en ze zag hoe het bloed over zijn vel liep. Donker rood; Zijn ogen werden zachter en met een laatste koude schreeuw sloot hij zijn ogen voor goed. Er lag deze keer maar één pijl op haar boog. Meestal waren er maar twee. Vrouwtje, mannetje. Maar deze wilde zwijnen leefden ook vaak in een groep. Het was stil en de vogels begonnen wel weer te fluiten. Maar nog altijd op een zachte toon. In de verte kon ze de donderwolken al zien. Leonoor zijn woorden kwamen weer op. ‘Ik heb haar gekregen van een goede vriend, vlak voordat hij dit leven verruilde voor de eeuwige jachtvelden. Ze is een extra paar oren en ogen, en een goede jager’ Hij had gelijk gehad en daar was ze wel blij om. Maar zijn andere woorden belaste haar. Huizen in brand gestoken… Dat was geen goed nieuws. Nu lette ze op alles. Maar haar spieren ontspanden al weer. Er was niets meer zo dicht bij en toch bleef ze het gevoel hebben dat er iemand naar haar keek. Langzaam stapte ze op het zwijn af. Ze trok haar pijlen er weer uit. De veren waren nu in plaats van grijs rood en persoonlijk vond ze dat het wel paste. Ze stak haar pijlen terug in de koker terwijl ze rond het zwijn liep. Er klopte iets niet aan. Ze zag een klein tekentje dat dik uitstak over zijn huid. Het ze wreef het bloed weg met haar blote hand. Ze kende het teken, Maar ze had niet gedacht het ooit nog te zien. Of toch niet op een zwijn. Een frons kwam op haar gezicht tevoorschijn en met lichte passen stapte ze ook op het andere dier af. Op de zelfde plek stak het zelfde teken uit. Ze lette even niet op Leonoor, haar gedachten gingen heen en weer. Als het waar was dan wist ze ook meteen van wie de zwijnen kwamen. De fokkerij in het noorden. Maar die was maanden geleden gesloten… Deze dieren waren waarschijnlijk de overblijvers. Het kon dus zijn dat er nog op meer plaatsen rond liepen en dan zou het gevaarlijk kunnen worden voor de mensen. Vooral de boeren.. zouden grote problemen kunnen krijgen en dat was dan weer niet goed voor de burgers. Een zucht ontglipte haar, boeren waren eigenlijk wel belangrijk en nu ze er over na dacht onderschatte ze hun werk. Mystenia zou later een brief naar de baron sturen, om te zeggen dat er waarschijnlijk meer van die fok zwijnen in de wildernis rond liepen. Ze veegde haar hand schoon aan een doek dat ze uit haar zakken haalde. Ze gebruikte het vaak om vallen mee te zetten en elke keer weer lukte het perfect. ”Het zijn fok dieren, van de fokkerij in het noorden dat een paar maanden geleden gesloten is geweest.” Eigenlijk was het gewoon weg achter gelaten, terwijl die beesten daar nog steeds zaten. Een paar ridders zouden die dan hebben vervoert naar een ander leen. Dat was een plezant uitzicht geweest. Die mensen konden soms zo onhandig uit de hoek komen. Toen had ze echt gelachen, iets wat ze al heel lang niet meer had gedaan. Weer keek ze neer op de zwijnen en ze knikte goed keurend. Een mooie vangst, snel en toch gewelddadig, een kik kreeg je er gewoon van. ”Elk één?” Het was niet echt een vraag meer een opmerking. Maar ze wist niet zeker of Leonoor er wel één terug mee kon slepen naar zijn eigen leen. Zijn paard zou sterk genoeg zijn. Dat wist ze, wel ze zou Canavar ook wel gaan halen om het mee te slepen naar het kasteel. De baron kon dit wijn dan eten met zijn mannen. Maar ze kon het natuurlijk ook houden en wat vlees aan haar leerlingen geven. Die hadden misschien zelfs nog nooit zwijn geheten. Ze ging naast Leonoor staan… Blij met de vangst. Maar ze moest ook die belangrijke vraag stellen. ”Ben je al gaan kijken bij die landerijen om sporen op te vangen?” Vroeg ze zacht, en luid tegelijke tijd.

[Sorry dat het zo lang duurde ^^]

Hij had het mannetje wel opgemerkt, maar hij verwachtte dat Mystenia die voor haar rekening nam. Hij keek langzaam in de rondte, kijkend of er nog meer zwijnen waren, maar dat was niet het geval. Hij hoorde aan het gefluit van pijlen dat Mystenia had geschoten. Hij zelf liep naar het vrouwtje toe. Zonder om te kijken trok hij de pijlen uit het lichaam van het dode vrouwtjes zwijn. De veren van de pijlen waren nog steeds nachtzwart, zoals het hoorde. Hij veegde het bloed van de punt af aan de vacht van het dier. Hij zou ze straks wel afspoelen. Hij wist hoe funest bloed voor pijlen was. Hij stopte ze terug in zijn koker en draaide zich om. Hij zag hoe Sagitta hoog in een van de bomen zat en knikte even naar de roofvogel die daarna wegvloog. Hij zag hoe Mystenia naar haar geschoten zwijn toe liep en de pijlen eruit trok. Het duurde even voordat ze overeind kwam. Hij hoorde haar zeggen: ”Het zijn fok dieren, van de fokkerij in het noorden dat een paar maanden geleden gesloten is geweest.” Hij keek even naar de zwijnen. Dat die hier liepen, dat betekende dat de rest van de zwijnen uit die fokkerij er ook vandoor waren gegaan, dat zou niet veel goeds betekenen. ”Elk één?” Hoorde hij haar zeggen. Hij kon aan de toon horen dat het meer een opmerking was dan een vraag. Hij wist dat hij het zwijn niet mee kon nemen, het zou hem vertragen, en juist dat mocht nu niet gebeuren. ‘geef die van mij maar aan de baron, ik kan hem niet meenemen’ zei hij alleen maar, hij wist dat het onbeleefd was, maar hij had geen andere optie. Hij keek even naar Mystenia die naar hem toe liep en naast hem ging staan. ”Ben je al gaan kijken bij die landerijen om sporen op te vangen?” Hoorde hij haar vragen. ‘Nee, nog niet’ zei hij. Hij zweeg en keek naar de twee karkassen van de zwijnen. Hij zou eigenlijk nu al op weg moeten zijn naar zijn baron toe. Maar iets hield hem tegen om dat te doen. Hij had het bericht van Mystenia even na de brief van de baron ontvangen. En iets had hem gezegd dat hij eerst naar Mystenia toe had moeten gaan, en daarna pas terug naar zijn leen. Hij zweeg en keek naar Sagitta die boven hun rondjes vloog. Hij hield van de stilte, maar er was eigenlijk nog iets wat hem dwars zat, maar dat zou wel later komen. Eerst dit afhandelen, en daarna pas de rest.

He hides what you don’t have to see.
He follows the way of the shadows.
He follows his own way.
You can’t take his freedom away..

Zijn antwoord was een beetje teleur stellend. Maar ze zei er nog niets op. Ze liet het ook niet merken. Opeens leek er iets te knagen aan Leonoor en ze vroeg zich af wat het was. Zijn aanbod om het zwijn aan de baron te geven stelde haar ook niet te leur. Ze was er zelfs blij mee en ook hij zou gelukkig zijn.Ze liep nog een paar rondjes om de zwijnen en keek toen weer naar Leonoor. Ze voelde dat er iets met hem was. Ze kende hem ook al zo lang en goed. Langzaam deed ze haar jagers kap af. Om te tonen dat ze het echt meende. lange bruine lokken kwamen tevoorschijn. Ze schudde ze even goed los en begon toen te spreken. "Is alles wel inorde?" Een jager zijn was niet altijd even gemakkelijk en zeker niet in tijden al deze. "Moet je ergens naartoe?" Ze kon zo wel een beetje raden waarom hij zo raar aanvoelde. Misschien moest hij inderdaad dringend weg. Soms moest zij zelf op drie plaatsen tergelijke tijd zijn en dan kwam ze altijd wel wat te laat. Maar als Leonoor weg moest zou ze hem niet tegenhouden. ze wist wat er was gebeurd en ze voelde nog geen echte dringende vragen meer opkomen. trouwens als het zou beginnen te stormen zat Leonoor nu al beter op zijn paard. dan zou hij misschien net op tijd terug in zijn eigen leen zijn voor dat die echt begon. Ze deed haar kap weer op. Het voelde veel te bloot en zeker hier. In dit bos kon je nooit weten. Maar voor dat minuutje zou ze er nu niet omgeven. Trouwens Leonoor was één van de weinigen die haar gizicht ooit hadden gezien. Zelf de baron wist niet hoe ze er heemaal uitzag. Zelfs haar gezicht had hij nog nooit helemaal gezien. Wat ze oke vond en ze was daar ook tevreden mee. Ze hield het dus ook liever zo. Ze keek naar de zon en besefte dat het eigenlijk al redelijk laat was geworden. Als je je maar bezich hield ging de tijd zo snel. Misschien zou ze linde en fernando nog wel eens laten zweten. Het hout was toch bijna op. Of ze zou hun met haar ronde laten mee lopen en dan bedoelde ze dus echt mee lopen.... Ze kon nog zo veel doen met die twee. Ergens wilde ze nu ook vragen waarom dat hij geen leerling wou. het lag op het puntje van haar tong. Maar ze bleef zwijgen. Misschien kon ze het een andere keer wel vragen.

[Beetje te kort vind je niet XD]

Hij bleef staan, terwijl zijn gedachten even met hem op de loop gingen. Het was maar zelden dat zijn aandacht verslapte, en hij riep zijn gedachten dus ook direct een halt toe. Hij moest bij de les blijven om te voorkomen dat hij iets zou missen. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, maar dat kon toch niemand zien. Hij richtte zijn aandacht op Mystenia en zag dat zij haar jagers kap af deed. Hij slikte even toen hij merkte dat ze het meende. Hij zag haar lange bruine lokken die onder de kap tevoorschijn kwamen. "Is alles wel inorde?" Hoorde hij haar vragen. Eerst had hij de neiging om niets terug te zeggen, maar dat kon hij gewoon niet maken. Hij kende Mystenia al zo lang, ze was als een zusje voor hem. Hij had nooit iets voor haar verborgen gehouden, maar in deze tijden wist je het maar nooit. "Moet je ergens naartoe?" Hoorde hij haar vlak daarna vragen. Hij wist het niet echt. De ene helft van zijn verstand schreeuwde dat hij naar zijn paard toe moest lopen en snel terug moest gaan naar zijn leen, maar de andere helft van zijn verstand zei dat hij hier moest blijven. Hij wist dat er iets was, en dat had misschien te maken met het voorgevoel wat hij had. Die brief van de baron zat hem ook dwars, hij had aan de datum gezien dat die brief van drie dagen geleden was, maar een snelle boodschapper kon die brief binnen een dag bezorgen, en dat had de bezorger ook gedaan, dus wat was er in die andere twee dagen gebeurt? Hij wist het niet. Hij keek naar Mystenia, zijn ogen bestudeerde even haar gezicht, precies nog het zelfde als toen hij het compleet voor het laatst zag. Hij zelf had al minstens een paar jaar lang niet meer zijn complete gezicht laten zien, zelfs niet aan Mystenia, mensen waren zijn gezicht vergeten, niemand wist meer de kleur van zijn ogen, behalve Mystenia misschien, maar dat was dan ook wel een van de weinigen die het nog wist. Hij zag hoe ze haar kap weer op deed, hij deed die van hem niet af, het was te lang geleden, en iets anders hield hem ook tegen dat te doen. Dus liet hij het gewoon zo. “het is die brief van de baron van mijn leen” zei hij uiteindelijk, hij wist dat zijn antwoord vaag was, maar dat was gewoon te verwachten van hem, maar eigenlijk ook van elke andere grijze jager. “De datum is van drie dagen geleden, maar hij was er pas vandaag, terwijl de boodschapper er 1 dag over deed, er klopt iets niet. Waarom zou hij twee dagen wachten, maar vergeten de datum te veranderen. Er is daar iets mis, iets goed mis” zei hij. Hij keek heel even omhoog naar de lucht, wat al donker werd, Hij wist dat het weldra zou gaan stormen, en dat hij niet meer genoeg tijd zou hebben om droog aan te komen in zijn leen, maarja dat zou hij wel voor lief nemen. Hij keek weer naar Mystenia terwijl zijn gezicht verborgen bleef in zijn kap. Hij bleef staan, terwijl de helft van zijn verstand nadacht over de vraag zonder antwoord, en de andere helft was nog steeds waakzaam, ookal zou iemand zich honderd keer bedenken om een jager aan te vallen, en het niet eens in zijn hoofd halen om twee jagers aan te vallen, maar soms wist je het maar nooit. Sommige mensen waren gewoon te gek om goed na te kunnen denken. Hij bleef dus zwijgend staan, terwijl een onzichtbare last op zijn schouders drukte. In moeilijke tijden als deze, had je iemand nodig om te vertrouwen, maar iedereen, zelfs grijze jagers hadden geheimen. Ook hij.

When the world end
You maybe see his face
But till then
You only can imagine how he looks like.
But know you than discover a secret that you don’t want to know…