the encounter.

Ze wachte half gespannen op een antwoord. Terwijl haar ogen terug naar de zwijnen gingen. Deze beesten zouden een enorm probleem kunnen worden en niet alleen voor hun. Maar ook voor de rest. Ze zou zo snel mogelijk de baron verwittigen. Haar blik gin automatisch terug naar Leonoor toen hij begon te spreken. Ze luisterde heel erg aandachtig naar zijn woorden. “het is die brief van de baron van mijn leen.” Ze knikte bijna helemaal onzichtbaar. Ze dacht wel dat ze het begreep. Daar zou wel een belangrijk bericht in staan. Iets dat Leonoor moest oplossen of gewoon moest doen voor hem. Maar ze bleef luisteren en begreep het al snel. “De datum is van drie dagen geleden, maar hij was er pas vandaag, terwijl de boodschapper er 1 dag over deed, er klopt iets niet. Waarom zou hij twee dagen wachten, maar vergeten de datum te veranderen. Er is daar iets mis, iets goed mis” Nu knikte ze wel heel erg duidelijk en ze draaide zich weer om. Ze deed een paar stappen naar voren terwijl ze bedacht hou dat zou komen. Ze had er wel een paar antwoorden op. Maar welk was juist en welk niet. Of was er nog iets geheel anders. Zo begonnen haar gedachten op te zweven en ze zetten haar ogen hard. Heel erg hard. Maar haar stem bleef zacht en aardig. Met een lichte ondertoon die je niet zo houw kon plaatsen. ”Misschien is het een nieuwe boodschapper, die nog niet goed weet hoe het sisteem in elkaar zit…” ij had dat al zo vaak meegemaakt dat ze zelf om haar post kwam. Dan wist ze zeker dat alles in orde was en moest ze zich geen zorgen maken zoals Leonoor nu zat te doen. Ze wachte even terwijl ze de donkere wolken steeds dichterbij zag komen. ”Natuurlijk kan het ook zijn dat de brief eerst naar iemand anders is gegaan en dan terug bij de boodschappen is gelegd en dat de boodschapper er niet op gelet heeft… Zei ze weer om haar gedachten duidelijk te maken. Maar ze had nog wel een oplossing. Die ze liever niet wou zeggen. Omdat het ook zo onwaarschijnlijk was dat het zou zo zijn. ”natuurlijk kan de boodschapper ook gedwongen zijn om de brief af te geven en dat hij het pas terug heeft gehad twee dagen later. Door de schok zou hij dan de datum vergeten veranderen zijn.” Hoe Leonoor het ook zag. Hij moest zich nergens over zorgen maken. Ze draaide zich weer naar hem om. Misschien zou dit belachelijk klinken. Maar alle oplossingen kon je alleen maar positief bekijken. ”Hoe dan ook. Je hoeft je dus nergens erg zorgen in te maken. De oplossing licht zo voor de hand. Voor al voor een getalenteerde jager zoals jij.” Haar gezicht bleef rimpelloos terwijl ze dat zei. Het kon ook allen maar goed uitdraaien. Ze kende Leonoor daar al te lang voor, voor ze zou zeggen dat het niet goed zou aflopen met hem.

Hij bleef rustig staan, maar diep van binnen wist hij dat welk antwoord mystenia ook zou geven, het zou niet de goede zijn. De laatste paar zinnen van de baron stonden nog in zijn geheugen gegrift, niemand vroeg een grijze jager om een gunst, dat betekende alleen maar meer dat er iets totaal mis was. “ Misschien is het een nieuwe boodschapper, die nog niet goed weet hoe het sisteem in elkaar zit…” hoorde hij haar zeggen. Hij gaf er bijna direct antwoord op: “ Die boodschapper die zit al minstens 3 jaar in het systeem, dus dat is het niet” zei hij. . ”Natuurlijk kan het ook zijn dat de brief eerst naar iemand anders is gegaan en dan terug bij de boodschappen is gelegd en dat de boodschapper er niet op gelet heeft… Hoorde hij haar zeggen. Maar hij wist dat de baron altijd maar een boodschapper gebruikte als het ging om een bericht naar hem. Het vreemde voorgevoel van eerder die dag keerde terug. ”natuurlijk kan de boodschapper ook gedwongen zijn om de brief af te geven en dat hij het pas terug heeft gehad twee dagen later. Door de schok zou hij dan de datum vergeten veranderen zijn.” Hoorde hij haar zeggen. Het was wel een goede verklaring, maar er klopte iets niet. Niemand zou het in zijn hoofd halen om een bericht dat voor een grijze jager was achter te houden. Hij ging de stappen van de boodschapper opnieuw na, over hoe die hem had verteld dat de brief was bezorgd. Een lichte frons verscheen op zijn voorhoofd, maar door zijn kap was dat niet te zien. Zijn gedachten schoten alle kanten op, proberend om er achter te komen wat er nou was gebeurt. ”Hoe dan ook. Je hoeft je dus nergens erg zorgen in te maken. De oplossing licht zo voor de hand. Voor al voor een getalenteerde jager zoals jij.” Hoorde hij Mystenia zeggen. Heel even keek hij naar haar, toen keek hij weer naar de lucht. Hij zag hoe Sagitta hoog boven hun vloog. Hij zag de donkere wolken en voelde de eerste regendruppels die naar beneden vielen. Hij floot even hoog en de roofvogel vloog terug naar beneden toe en lande op zijn schouders. Het zou gevaarlijk zijn om de roofvogel zo open en bloot te laten vliegen. Hij keek weer naar Mystenia. Het begon steeds harder te regenen, hij voelde het gewicht van zijn mantel toenemen, maar veel maakte hem dat niet uit. Hij hield meer van regen dan van de zon. In de verte hoorde hij de donder al. Het zou geen aangename rit terug naar zijn leen worden, maar hij had niet zo veel keus. Hij bleef nog rustig stil staan terwijl hij naar Mystenia keek, degene die hij als zijn zusje beschouwde, en tegelijkertijd ook als zijn beste vriendin. Normaal hadden ze geen geheimen voor elkaar, maar dit keer was het anders. Als hij het aan haar zou vertellen, dan had hij geen idee wat er zou gebeuren. Het was gewoon zo moeilijk om tussen te kiezen. Hij sloot zijn ogen even en opende ze daarna weer. Hij bleef daarom maar zwijgen, wat altijd al bij hem als beste had gewerkt. Hij bleef rustig wachten op wat er nu zou gebeuren terwijl hij ondertussen worstelde met zichzelf vanbinnen of hij het nou wel of niet moest zeggen. Zijn gezicht bleef in pokerface stand staan terwijl hij daar stond.

To feel the beat of war
You need to join it
To understand him
You need to feel what he has felt.

Hij zag dat ze na een tijdje richting de stal vertrok, hij liep achter haar aan. Hij wist dat de zwijnen daar uit dat bos weg moesten, anders zouden ze verrotten en de bosdieren ermee vandoor gaan. Hij wist dat geen antwoord zou krijgen op de vraag die niet uitgesproken was, maar heel erg vond hij dat niet. Al snel zag hij danger staan. Het kleine paardje hief zijn hoofd op toen hij hem zag. Hij liep naar danger toe, en wist eigenlijk al wat mystenia ging zeggen toen ze haar mond opende. . ”Zou jij het andere zwijn willen mee slepen naar hier?” hoorde hij haar zeggen. Hij wist gewoon dat ze dat zou gaan zeggen. Hij kon merken aan de toon dat het geen vraag was, maar ook geen bevel. Hij ging er verder niet op, maar nam Danger met zich mee. Het kleine paardje stampte met zijn hoeven op de grond, om duidelijk te maken dat die eigenlijk geen zin had in regen, maar in een droge stal. Hij ging danger voor, en het kleine paardje volgde hem naar de plek waar de zwijnen lagen. Zijn boog hing nog steeds over zijn linkerschouder heen. Hij liet Danger stoppen toen ze bij de karkassen waren. Hij maakte de touwen vast van het tuig naar het zwijn toe. Hij zag Danger wel nieuwsgierig achterom kijken. Hij zei zachtjes iets tegen het paardje, wat daarna direct begon te stappen en het karkas de struiken uittrok. Hij volgde Mystenia en toen ze bij de stal waren, koppelde hij het zwijn los toen het in de stal lag. Hij klopte Danger op zijn hals en hoorde Mystenia zeggen: ”Ik zou dan maar vertrekken. Dan ben je ook sneller van dit weer af…” Hij keek even naar haar. Zij kon natuurlijk niet weten dat het nog lang zou duren voordat hij zijn hut terug zou zien. Hij keek even naar haar. “Zo snel ben ik nou ook weer niet van dat weer af, laat maar zeggen de komende dagen niet” zei hij terwijl hij het zadel van Danger iets strakker trok. Hij legde zijn boog voorop het zadel. Aan de linkerkant van het zadel, aan de kant Mystenia hing een zwaard in de schede. Niemand had hem ooit het zwaard zien trekken, maar dat het er hing, dat maakte het gevaarlijk. Hij keek even naar Mystenia en schoof zijn voet in de beugel. Hij steeg snel op en schoof daarna zijn andere voet ook in de beugel. Zijn mantel bedekte een groot deel van Danger, zodat het paardje nog een beetje droog zou blijven. Hij had nog steeds zijn kap op en keek naar Mystenia, zou zij de woorden begrijpen of niet? Hij klopte Danger even op zijn hals en liet het paardje alvast draaien, zodat het met zijn hoofd richting de weg stond die in de richting van zijn leen lag. Hij voelde hoe Danger op de grond stampte met iets van ongeduld. Hij zag hoe Sagitta al weer in de lucht vloog, klaar om te vertrekken. Hij wou alleen eerst horen wat Mystenia te zeggen had. “ Tot de volgende keer Mystenia” zei hij tegen haar. Heel even keek hij haar aan vanonder zijn kap, Toen wende hij zijn hoofd af en gaf Danger de sporen. Het kleine paardje vloog erin galop vandoor, het pad op, terug naar zijn leen, maar nog niet terug naar huis. Sagitta stootte een hoge en harde krijs uit, die tegelijkertijd ook weer een melodie bezat en vloog toen achter Danger en Leonoor aan, op weg naar het avontuur en de sombere dagen die voor hun lagen.

You don’t know his secret
You don’t know what he feels
You don’t know anything about him
You don’t know where you’re dealing with…

Hij liet Danger verder galopperen terwijl ze in de avond schemer werden opgenomen. Zijn mantel verhulde hen en Sagitta was verdwenen boven de wolken terwijl ze hun volgde. Hij hoorde de regen neer vallen, maar dat maakte hem niet uit. Hij zijn plicht te vervullen, en dat zou hij doen ook. Ergens had hij spijt dat hij het mystenia niet had verteld, maar aan de andere kant was het zo maar beter. ”Schrijf me hoe het is afgelopen.” Had hij haar nog horen roepen vlak voordat hij buiten haar bereik was geweest. Hij had niet meer omgekeken, dat was hoe hij gedag zei. Met de noorderzon vertrekken zonder om te kijken, alleen in dit geval met de zuider regen. Heel even had hij het gevoel dat hij het niet op deze manier moest doen, maar er was geen andere weg. Zijn mantel wapperde zachtjes heen en weer door het tempo waarin ze reden, zodra ze ver weg genoeg waren ging hij over op het jagers tempo. De laatste woorden van Mystenia bleven in zijn hoofd tollen. Hij schudde zijn hoofd en probeerde het te vergeten. Hij keek voor zich uit, naar de weg die vol avontuur was, maar soms zou hij terug willen naar het verleden, nog voordat ze allebei grijze jagers werden en uit elkaar werden gehaald. Hij herinnerde zich de kleine Mystenia nog, met die altijd vrolijke eiken bruine ogen, maar sinds ze een grijze jager was geworden had hij die ogen niet meer vrolijk zien staan, op enkele momenten na. Die ogen stonden altijd serieus, en soms miste hij de momenten waarop ze gewoon in lachen konden uitbarsten. Maar doordat ze grijze jagers waren geworden, hadden ze dat op moeten geven. Soms leek het raar om terug te verlangen naar toen. Maar hij wist diep van binnen dat het niet raar was. Hij liet Danger verder gaan en keek naar troosteloze regenbui die over hem heen hing. Hij voelde zich op zulke momenten ook zo, dat alles onder leek te gaan, maar dat het slechts een illusie was. Hij was verdwenen in de nacht, op weg naar de weg die naar nergens leidt.

Far away is his mind
Far away is his emotions
His heartbeat is slow
Like he don’t excist..

Topic uit.