Good times, Bad times. You have to trust me mystenia

Het waren nog geen twee dagen dat de wegen van hem en Heer Myron zich hadden gesplitst, hij had geweten dat dat zou gebeuren, maar ergens miste hij de ridder toch wel. Ook al hadden ze niet veel gesproken, ze hadden het wel goed samen gehad, en ze waren er beiden levend vanaf gekomen. En de boeven lagen of onder de zoden, of zaten in het kasteel opgesloten. De laatste paar dagen had hij maar weinig gerust, zo heel ongewoon was dat niet voor hem. Hij hield er altijd weer van om terug naar huis te gaan na zo’n opdracht, ook al was dit geen officiële opdracht geweest. Hij had ergens al het flauwe vermoeden dat de koning hem persoonlijk zou willen spreken, de vraag was dan alleen of hij zou komen. Hij had wel vaker een uitnodiging gehad, maar tot nu toe was hij nog maar 1 keer geweest, en toen was hem duidelijk geworden dat de koning niet vaak jagers uitnodigde, behalve dan de leider. Maarja, hij was gewoon niet een normale jager, en juist dat zorgde wel eens voor botsingen. Maar toch wist hij bijna zeker dat ze het niet erg vonden dat hij zijn eigen gang ging. Hij had al vele malen het koninkrijk van de afgrond gered, en dat zou hij altijd blijven doen. En ontslaan gaat ook niet zo makkelijk. Een grijze jager was je voor het leven, je besloot er of zelf mee te stoppen of als je met pensioen ging. Want een vijandige grijze jager was iets wat je niet wou. De andere optie was natuurlijk dat ze hem konden vermoorden, maar hij wist bijna zeker dat ze dat niet zouden doen. En anders, hij was nooit alleen. Danger volgde hem overal evenals Sagitta, dat waren vrienden tot het einde. Hij aaide Danger even over zijn hals heen. Het bruine paardje draaide even zijn hoofd om. Hij kon het gewoon in de ogen van het paardje zien en knikte even. “till the end my friend” zei hij heel zacht. Danger snoof en draaide toen zijn kop weer terug. Hij ging weer recht op in het zadel zitten. De boog lag gespannen voor hem op het zadel. De vierentwintig pijlen met hun nachtzwarte veren staken boven zijn schouder uit. Hij was nog niet eens langs zijn eigen hutje geweest, hij had zo’n gevoel dat Mystenia hem wou spreken, hij had veel uit te leggen, dat wist hij ook wel. Hij had altijd als hij naar huis ging het gevoel dat hij helemaal niet naar huis toe wou. Als hij op een missie was, dan had hij dat ook. Hij was eigenlijk meer een rondtrekkende jager, die af en toe eens thuis kwam. Hij wist dat hij alleen even thuis zou kunnen zijn om zijn spullen daar af te zetten, en de dag daarna weer weg zou moeten, hij had namelijk het idee dat hem veel werk thuis stond te verwachten, nog iets waarom hij nooit naar huis toe wou. Hij keek even omhoog naar de roofvogel die daar vloog. De vogel had haar vrijheid, maar ze kwam altijd bij hem terug, hoe ver weg ze ook was. Hij keek weer voor zich naar het pad. Het zou nog een paar uur reizen zijn voordat hij bij Mystenia was, maar dat maakte hem niet uit. Hoe langer het duurde, hoe beter dat was, maar aan de andere kant, hoe eerder hij bij haar was, hoe eerder ze klaar was met haar preek en hij weer weg kon. Hij haalde even zijn schouders op en liet Danger in hetzelfde tempo doordraven. Hij had nooit haast, haast zorgde ervoor dat je minder van dingen kon genieten. Niet dat hij lui was, nee in tegendeel. Hij reed veel liever rond dan dat hij lag te slapen. Hij keek naar het pad voor zich. Je wist maar nooit met hem wat hij nu weer uit gaat voeren, je weet nooit wat hij denkt. Hij is niet voorspelbaar, en juist dat maakte het zo leuk. Elke jager had zijn vaste patronen, maar dat had hij niet. Daarmee dreef hij de rest wel tot wanhoop, en juist dat was grappig. De meesten vonden het juist niet grappig, maar dat was gewoon zijn humor. De wind ruiste zacht langs hem heen. De veren van de pijlen gingen even heen en weer. Zijn mantel bleef gewoon op zijn plaats liggen. De mantel bedekte een deel van zijn bagage, maar ook het zwaard en de reserve koker met pijlen die aan zijn zadel hingen. Mensen die dat zwaard hadden gezien, hadden nog vreemder en angstiger dan normaal naar hem gekeken. Zelfs in het noorden had hij een reputatie gekregen, niet dat hij daar erg dol op was, maar soms kon het niet anders. Hij had alleen zo’n hekel aan mensen die dachten dat grijze jagers grote mensen waren in harnas die op strijdrossen reden. Alsof de kleine mensen niet meetelde. Hij had wel eens een paar mensen er opmerkingen over horen maken toen ze erachter kwamen dat die mysterieuze mensen de grijze jagers waren. Er waren vele fabels en legendes over de grijze jagers, maar sommige verhalen sloegen echt alles, niet dat hij dat erg vond. Al die verhalen hadden hetzelfde moraal, kijk uit voor de grijze jagers. Vijand of vriend, niemand wist precies wat de grijze jagers waren en wat ze allemaal konden, en juist dat was in tijden van oorlog het voordeel van de koning. Een elite van 50 grijze jagers, konden meer uitvoeren dat de grootste legers. Dit was het enige land met grijze jagers, en dat was maar goed ook, anders zouden er dingen goed fout gaan. Je wist maar nooit wat de jagers gingen doen. Ze hadden dan wel trouw gezworen aan de troon, maar je moest altijd achter je blijven kijken voor het geval dat een jager had besloten om toch een pijl door je hart heen te jagen. Hij werd er altijd op één of andere manier wel vrolijk van hoe al die mensen deden als ze een grijze jager mantel zagen. Je kon dan goed zien wie er iets op zijn geweten had, en wie echt bang was. Zijn gedachten keerden terug naar het heden toen Danger even snoof. Zijn ogen schoten alle kanten op, hij was overal op voorbereid.

He moves like a shadow
While he’s on hunting
Maybe you’re his next prey
So watch out,
Before you lose your life..

Een wolk dreef voorbij de maan. Meteen schoten haar ogen open. Ze vond het helemaal niet erg om op de zolder te slapen. Haar leerlingen gingen voor. Die lagen goed beneden. Vanaf hier kon ze ook alles in de gaten houden. Als ze wou en wat ze ook elke dag deed was door het raam naar buiten sluipen om de grenzen van haar lenen te bekijken. Maar deze nacht was anders. Ze kon nauwelijks slapen. Heel de tijd gingen haar gedachten heen en weer. Ze had gehoord dat Leonoor en Heer Myron terug waren van hun reis. Ergens was ze woedend op Leonoor. Hij had haar om toestemming moeten vragen. Niet zo maar op pat gaan en dan nog een ridder mee nemen. Dan nog niet zomaar een ridder. Maar al een ridder die redelijk bekend was. Dankzei zijn doen was Heer Myron nu nog eens extra bekend geworden. Ze zuchte en stond zachtjes op. Ze Nam haar boog en pijlenkoker en sprong het raam uit. Zachtjes kwam ze terecht op de grond. Snel en onzichtbaar liep ze de bossen in. Haar leerlingen zouden toch nog een paar uur slapen. Genoeg tijd om haar ronde te doen. Het was stil en haar ogen vlogen heen en weer. Haar hart klopte onnormaal hard. Misschien kwam het omdat ze wist dat Leonoor wel zou komen. Als hij dat niet deed zou zij wel naar hem toe gaan. Maar daar zag ze eigenlijk ook wel een beetje tegen op. Leonoor was haar beste vriend. Als een grote broer. Ze dacht dat ze hem kon vertrouwen met haar leven. Dat kon ze ook zeker doen. Ze had hem benoemd tot commandant. Juist voor die vertrouwen. Maar ze had meer van hem verwacht. Misschien was het een verkeerde keuze geweest. Ze wist dat Leonoor het meestal niet volgens de regels deed. Misschien was dat een fout geweest. Maar misschien ook niet. Ze waren verdomme wel jagers. Grijze jagers. Waarom zouden ze volgens de regels spelen? Ze zuchte ze wist het eigenlijk allemaal niet meer zo goed. Vroeger was ze geheel anders geweest. Vrolijker, vrijer. Vroeger zou ze veel meer gewaagd hebben. Ook als jager was ze vrolijk en vriendelijk geweest tegen de andere jagers. Maar tegen de mensen was ze altijd al zo geweest als ze nu was. Waarom was ze zo verandert? Wat was er met haar gebeurt? Leonoor en zij vroeger als kinderen. Ook hij was toen heel anders geweest… Ook veel vrolijker. Was dit hoe het was om volwassen te worden? Was dit wie ze werkelijk was? Hoe kon ze zo veranderen? Ze miste haar oude ik. Ze zuchte even. Eigenlijk besefte ze dit allemaal nu pas. En weer was het Leonoor die haar ogen eindelijk opende. Vroeger had hij dat zo vaak gedaan. Ze lachte eens. Misschien was het tijd om haar zorgen en zo allemaal los te maken. De vorige leider had haar niets voor niets tot onder commandant en dan tot commandant benoemd. Maar hij had haar gekozen met wie ze toen was! Ze wist niet of hij haar nu nog zou kiezen. Misschien had ze hem nu wel teleur gesteld. Ze wist ook zeker dat haar mentor ook ongelukkig zou zijn om haar nu zo te zien. Hij was toch die gene die altijd zei dat ze haar hart moest volgen. Hij was voor haar een vader geworden. Het korps was haar familie. Misschien moest ze dus echt beginnen te denken om terug haar oude ik te vinden. Met het voldoende serieuze gedrag er bij gemengd. Maar dat had ze vroeger ook gehad. Waarom was ze zo verandert? Rustig liep ze verder. Terwijl de tranen in haar ogen opkwamen bij de pijn die ze nu eigenlijk voelde. Kleine wolkjes vlogen voorbij. De maan scheen maar lichtjes. Maar het was genoeg om een traan te laten schitteren die over haar wang rolde. Snel vaagde ze het weg. Eigenlijk was ze niet echt boos op Leonoor. Ook al keurde ze het ook niet echt goed. Maar hij had het goed opgelost en ze zou het zelf waarschijnlijk niet anders hebben gedaan. Ze had hem ook de goedkeuring gegeven. Tenminste als hij het was komen vragen. Maar dat had hij niet gedaan en daar had ze dan wel spijt van. Ze wilde niet met hem spreken. Bang dat ze zou toe klappen. Tenminste nu ze wist wat er met haar gebeurt was. Misschien was het ook niet zo moeilijk dat Leonoor het niet was komen vragen. Hij had waarschijnlijk een neen als antwoord verwacht. Het was vreemd om nu opeens in een kleine tijd het allemaal te beseffen. Nou ja kleine tijd. Er was toch al een uurtje voorbij. Ze was ook vastbesloten om haar oude ik weer op te rapen. Haar zorgen los te laten en weer te zijn hoe iedereen haar gekend had. Misschien wel een moeilijke opdracht. Ze zou natuurlijk streng blijven. Maar ze zou weer een echte grijze jager worden. Een echte leider waar iedereen trots op kon zijn. Iemand waar ze zelf ook trots op kon zijn. Ze ademde nog eens diep in en uit. Ze wist dat ze zo verandert was na dat ze haar geliefde verloren was. Het was misschien vreemd om te zeggen. Maar ja Mystenia was verliefd geweest. Dan nog wel op een ridder. Misschien een onmogelijke liefde geweest. Maar toch. Hij was gestorven op het slachtveld. Niemand had eigenlijk echt iets van hun liefde geweten. Behalve Leonoor dan. Toen had ze hem nog alles kunnen vertellen. Tot dat hij verhuist was naar een andere leen. Ze miste hem verschrikkelijk. Maar de goden hadden duidelijk beslist dat het niet kon zijn. Ze wist nog precies de woorden van het liedje dat hij voor haar de laatste keer gezongen had. De avond of zelfs nacht voor dat hij gestorven was. Vreemd genoeg was hij ook in haar armen gestorven. De moordennaar lag nu ook al lang onder een stenen graf. Ze had die man neergeschoten. Ze had niet echt afscheid kunnen nemen. Niemand had het gemerkt en het was nu een stil geheim gebleven. Iets dat nooit meer zou gebeuren. Ze wist ook dat Leonoor er nooit over zou spreken. Ook al wist ze de woorden wel. Het waren de woorden van bijna alle jagers “Een geheim kun je met twee delen als de één in zijn graf licht.” Maar ze zou Leonoor nooit iets aan doen. Toch zolang hij niets misdeed. Ze vertrouwde er op dat hij het geheim zou bewaren. Het was misschien ook wel niet zo’n erg geheim. Het was nu toch voorbij. Maar toch was het beter dat er niemand ooit meer over zou spreken. In de verte drong het geluid van een rivier door haar door. Was ze al zo ver gekomen? Even ging ze op een rots zitten. Zitten kijken naar de maan. Terwijl ze zachtjes het liedje murmelde. Haar boog gespannen in haar handen. Er lag al een pijl op. Ook al was ze nu een beetje aan het zingen. Ze zou toch nog altijd alles horen. Ze was klaar voor all onverwachte en verwachte dingen.

[Liedje dat ze zingt: https://www.youtube.com/watch?v=m_uWS6K-VF8]

Hij liet Danger rustig doordraven. Hij was al in het leen van Mystenia, dat wist hij, altijd als hij haar leen in reed had hij ergens het gevoel dat hij thuis kwam, al was het meer omdat hij hier de eerste twee jaar van zijn opleiding hier ook had gezeten, samen met Mystenia en hun mentoren, maar toen waren hij en zijn mentor terug geroepen naar het noorden, en vanaf dat moment was alles veranderd. Vanaf het moment dat hij een volleerde jager was geworden was hij nauwelijks nog in het hutje te vinden, dat was ook nog één van de redenen waarom hij geen leerling wou, hij was te vaak weg, en een al te goed voorbeeld was hij nou ook weer niet. Jagers hoorden zich te gehoorzamen en de wetten uit te voeren, maar vaak genoeg brak hij zelf de regels of hield hij zich er gewoon niet aan. Hij wist dat hij over een tijdje een woedende Mystenia onder ogen zou moeten komen, maar daar kon hij verder niks aan doen. Als hij later was gegaan, dan was het uit de hand gelopen, dat hij daarvoor tegen de regels van Mystenia was ingegaan maakte hem niet al te veel uit, misschien was dat ongevoelig, maar hij was altijd al zo ongevoelig geweest. Hij had de verhalen al wel gehoord die over hem en heer Myron rondgingen, en hij vond het best wel grappig wat de mensen ervan hadden gemaakt. Eigenlijk was hij de enige die de ontbrekende stukjes in kon voegen in het verhaal, maar dat zou hij dus nooit doen. Het was altijd leuker om mensen ernaar te laten raden dan om ze alles voor te schotelen. Misschien had hij Mystenia teleurgesteld, maar ze zou toch onderhand moeten weten dat juist hij helemaal geen normale grijze jager was. Een jager hoorde nou eenmaal gewaagde dingen te doen en juist de dingen te doen die niemand anders deed, daarom waren ze jagers, zij namen het risico, zij beschermden de burgers, niet alleen tegen zichzelf, maar ook tegen de gevaren van buitenaf. Hij liet Danger verder draven. Paard en ruiter zaten redelijk onder het stof. Goeie nachtrusten hadden ze er niet opzitten, maar dat maakte hem niet uit. Hij was het wel gewend, ieder ander zou er aan opbreken, maar hij niet. Het was het avontuur wat op hem wachtte dat hem vrolijk door liet gaan. Het leek wel alsof hij alleen maar voor het avontuur leefde, misschien was dat ook wel zo, maar dat liet hij duidelijk niet merken. Hij deed dingen op zijn eigen manier, en als anderen daar niet meer konden leven, dat was dan hun probleem, maar zeker niet de zijne. Hij had zelfs bij zijn eigen baron angst gezien als hij weer eens verslag uit kwam brengen. Dan had je weer het verschil tussen baronnen. De meesten begrepen wat jagers deden en hoe ze dat deden maakten hun niet uit, zolang het rijk maar beschermd werd, maar dan had je baronnen zoals die van zijn leen die op waren gevoed met de meest angstaanjagende verhalen over jagers en die eigenlijk alles over jagers wouden weten, maar steeds weer op dode einden stuiten en dan begonnen te geloven dat de volksverhalen waar waren en dat de jagers zwarte magiërs waren. Heel even dacht hij terug aan de tijd dat hij nog een leerling was geweest, de eerste 2 jaar waren fijn geweest, niet alleen omdat hij toen samen met Mystenia werd getraind, maar ook omdat hij toen ver weg van zijn huis was geweest. Vanaf het moment dat hij terug moest, was alles veranderd. Hij had zich terug getrokken in zichzelf, Hij was opgehouden met openlijk te lachen, behalve toen hij op reis was met heer Myron. Die ridder kon toch zulke rare dingen bedenken. Hij keek even omhoog naar Sagitta die voor hun uitvloog. Hij hoorde ergens heel ver weg een rivier. Misschien moest hij daar maar eerst langs voordat hij door zou rijden naar het hutje van Mystenia. Het was natuurlijk geen tijdstip om midden in de nacht bij haar langs te gaan, maar tijd speelde voor hem geen rol. Dag of nacht, hij zal altijd even goed, en hij vertrouwde vol op Danger en Sagitta. Hij keek heel even naar de maan die zacht scheen, hoe weinig licht de maan ook gaf door het wolkendek heen, het was meer dan genoeg. Danger zijn hoeven kwamen ritmisch op de grond neer. Het geluid klonk helemaal niet vreemd in de omgeving, het leek er thuis te horen, samen met het geritsel van dieren. Zijn boog lag voor zich op het zadel, en de vierentwintig nachtzwarte veren bewogen lichtjes in de wind die zacht tegen hun aanblies. Hoe dichter ze bij de rivier kwamen, hoe duidelijker hij het geluid hoorde. Het duurde niet lang of hij hoorde nog iets anders dan alleen het geluid van de rivier, hij hoorde iemand die een liedje zong, en hoe dichterbij hij kwam, hoe duidelijker hij het liedje hoorde, een liedje dat hij maar al te goed kende. Hij wist bijna automatisch dat Mystenia daar bij de rivier moest zijn, hij hoefde verder geen bewijzen om daar zeker van te zijn. Hij kon het horen aan de stem die het liedje zong, maar ook aan het liedje zelf. Hij had dat liedje eerder gehoord, hij herinnerde zich weer de geliefde van Mystenia, en toen wist hij het weer, haar geliefde had dat liedje voor haar gezongen. Misschien wist Mystenia niet dat hij dat liedje toen ook had gehoord, maar dat maakte hem niet uit. Hij wist dat ze er van kapot was geweest, en juist dat geheim bracht het beruchte spreekwoord van de jagers tot wankelen. Want hij leefde nog, en zij ook en hij bewaarde haar geheim. Maar dan had je het feit dat hij bijna nooit meer praatte, dus eigenlijk was dat bijna het zelfde als voor eeuwig zwijgen. Maar dat was het verleden en iedereen was doorgegaan, ook al leek Mystenia duidelijk nog aan haar verloren geliefde te denken. Hij had vanaf de plek waar hij nu zat zicht op de plek waar Mystenia zat, maar zij kon hem niet zien. Hij kon duidelijk de pijl op haar boog zien, heel even gleed er een glimlach over zijn gezicht heen. Mystenia was ergens nog dat onbezorgde meisje van toen, zingen en dan tegelijkertijd ook nog een pijl op je boog hebben liggen. Hij keek even omhoog waar Sagitta vloog. De grote roofvogel vloog langs de maan heen, de aftekeningen wierpen zich even op de rivier. Vanaf dat stuk leek de roofvogel op elke willekeurige roofvogel. De roofvogel dook naar beneden op het moment dat hij Danger de schaduwen uit liet stappen, naar de rivier toe waar Mystenia was, alleen stond hij aan de andere kant van de rivier. De roofvogel landde vlak bij op een tak. Hij had geen pijl op zijn boog liggen, maar zijn boog lag alsnog gespannen voor op het zadel. Hij keek naar Mystenia terwijl hij nog half in de schaduwen stond.

You can’t see him
You can’t hear him
Maybe he’s a black wizard,
You never know
Just watch out for him
Or it means your end..

Het lied ging op een perfect ritme door. Ze had nog niet zo’n slechte stem en Mystenia klonk zuiver. Haar gedachten dwaalden wel een beetje af. Toch bleef ze met haar concentratie op de plek waar ze nu zat. Ze kende de woorden nog perfect en terwijl ze het zelf zong. Hoorde ze de stem van haar oude liefde. Alsof hij naast haar stond en mee zong. Soms had ze wel het gevoel dat hij naast haar liep. Dat hij haar bleef beschermen. Dat hij haar raad gaf op de momenten dot ze het meest nodig had. Ze wou hem heel graag terug. Ze hield nog even veel van hem als toen de dag dat het gebuurde. Maar het was geen liefde meer. Dat kon het niet meer zijn. Het was nu een goed bewaard geheim. één die niet zo snel zou uitkomen. Het lied kwam langzaam op een einde. Het was echt alsof ze helemaal afscheid nam van de jonge ridder. Alsof ze nu weer helemaal anders zou worden. Ze had zich voorgenomen weer een beetje losser te komen. Niet altijd zo streng. Vroeger was ze ook al streng geweest. Maar toen had er nog een grapje van af gekund. Nu leek al die humor gestorven te zijn. Ook al wist ze best dat het nog diep in haar lag. Het was vreemd maar er leek iets te veranderen in de lucht. Ze voelde zich opeens relaxt. Alsof er iemand was die naar haar keek; Maar dan op de goede manier. Iemand die ze vertrouwde met hart en ziel. Haar ogen gleden even over het gebied. Het was nog steeds donker. Maar dat gaf niet. Het was klaar genoeg. De rivier was donker zwart. Hij schitterde alleen op door het klein beetje licht dat de maan gaf. Er was een zachte wind; die streelde heel even haar wang. Ze luisterde; Het lied was nu helemaal afgelopen en er kwam een stilte. Je hoorde alleen nog het gescharrel van de diertjes. In de verte kon je een uil horen roepen. Het leek alsof hij ergens over klaagde. Ze zou graag geweten hebben wat het was. Ja dat was het enigste wat niet verandert was aan haar. Ze wilde graag alles weten van iedereen. Ze stak vaak haar neus in zaken die eigenlijk helemaal niets met haar of de grijze jagers te maken had. Mar ze wilde het graag weten. Gewoon omdat ze dat leuk vond. Omdat dat handig was voor later. Wie daar iets op te zeggen had. Wel dat was hun probleem dan. Als ze in haar weg zouden lopen kregen ze met gemak en zonder schuld gevoel een pijl door hun hart. Maar ergens was ze blij dat, dat nog niet zo vaak gebeurd was. Ze zag een schaduw over het water. Ze wist dat het een vogel was. Ze zag hoe de vogel lande op een tak. Haar ogen stonden scherp en ze zuchte even. In een fractie van een seconde was haar boog gespannen. Mikkend op de persoon die daar in de bosjes verborgen zat. Ze wist maar al te goed wie het was. Leonoor. Ze opende haar mond. ”Ik weet dat je daar bent Leonoor!” Het klonk streng. Hoe wist ze zo snel dat het Leonoor was. Ze herkende de roof vogel. Die zou ze nooit meer vergeten. Niet sinds de dag dat ze de zwijnen hadden ontdekt. Als ze nu de pijl zou laten gaan wist ze dat het paard van Leonoor die zou kunnen ontwijken. Maar ze zou nooit van haar leven een pijl door Leonoor zijn hart jagen. Alleen als hij niet meer goed was voor het korps voor het land. Als hij een gevaar werd. Maar Leonoor leefde net zoals zij voor het Land. Dus ergens geloofde ze niet dat, dat zou gaan gebeuren. Ze kon hem nauwelijks zien. Het was maar een vage vorm. Terwijl zij open en bloot stond. Niets trilde niet haar handen niet haar armen. Ze zou nog een hele tijd kunnen blijven staan zo. Ze bleef ook zo staan. Ze liet haar boog niet zakken. Ze wist dat ze recht in zijn ogen keek. Ook al kon ze zijn ogen niet zien. Ze zag de ogen van een jongen voor zich. De jongen die ze kende toen ze jong waren. Ze hadden samen getraind. Mystenia had zelf de eerste dag gehuild toen Leonoor vertrokken was. Maar dat was haar geheim; niemand wist dat. Helemaal niemand. Ze had er expres voor gezorgd dat niemand haar had zien huilen. Zelf haar mentor van toen niet. Leonoor was altijd al mysterieus geweest. Ze had nooit geweten waar hij echt vandaan kwam. Ze had het altijd willen vragen. Ze had het vaak gevraagd. Maar nooit had ze een antwoord gekregen. Of toch geen vertrouwelijk antwoord. Dus wist ze niet zeker of het waar was. Ze zuchte nog eens. Haar ogen schitterden. ”Kom je eindelijk uitleggen waarom je zomaar vertrokken bent?” Haar stem klonk boos. Ze wist dat Leonoor kalm zou antwoorden. Of dat geloofde ze toch. Ze liet haar boog zakken. Ze stak haar pijl terug weg. Ze liep naar de rand toe. ”heb je enige verklaring waarom je geen toestemming hebt gevraagd?” Nog steeds bleef haar stem boos. Maar in haar hoofd wist ze haar volgende woorden al.

Hij had wel eerder de verandering in haar houding gezien, van een gespannen Mystenia naar een relaxte Mystenia. Hij had wel gezien dat haar boog nog gespannen was met een pijl erop, maar hij daarin tegen had zijn boog voor zich op het zadel liggen en zijn pijlen zaten in hun koker. Danger had doodstil gestaan voordat hij het paardje de schaduwen uit had gestuurd. Ze vielen niet op, omdat ze erop getraind waren om niet op te vallen. Hij had haar wel haar boog horen spannen, en hij wist dat de pijl op hem was gericht, maar hij wist ook zeker dat ze niet de pijl af zou vuren. Simpel gezegd om Danger de pijl zou ontwijken en hij dus ook niet geraakt zou worden. En hij wel zou raken. Maar hij dacht er echt niet aan om een pijl door Mystenia haar hart heen te schieten, daarvoor kende hij haar te lang, en hij vertrouwde haar daarvoor te goed. En wat zou er met hem gebeuren als hij zijn eigen leider dood zou schieten? Natuurlijk zou hij dan ter dood worden verklaard door verraad. Dus nee, dat zou hij niet doen, behalve als ze een gevaar zou vormen voor het land. ”Ik weet dat je daar bent Leonoor!” hoorde hij haar roepen net nadat hij Danger de schaduwen uit had laten stappen. Sagitta schudde zich even uit. De roofvogel bleef op de tak zitten. Hij keek naar haar, en hij zag ook wel dat zij naar hem keek, maar ze keek niet helemaal goed. Maar dat maakte hem niet uit. Hij bleef daar op Danger zitten, als een schaduw, maar ook als een soort van geest die je af en toe zag. Hij bleef naar haar kijken. Danger schudde even met zijn hoofd en liep verder op zijn commando de schaduwen uit. Zijn boog bleef onschuldig voorop zijn zadel liggen, maar je wist maar nooit hoe snel dat kon veranderen. Hij bleef naar haar kijken, iets was haar veranderd terwijl hij weg was geweest, maar ja. Dat kon je zo op het eerste gezicht niet goed zien. Hij bleef in het zadel zitten en steeg niet af zoals gewoonlijk. Iets maakte dat hij bleef zitten, hij wist niet wat het was. Maar hij had een voorgevoel dat het ander slecht af zou lopen. Dus bleef hij op Danger zitten, hoe onbeleefd dat wel niet leek. Paard en ruiter zaten redelijk onder het stof, dat wel bewees dat ze niet echt rustig aan hadden gedaan op weg hier naar toe. Hij hoorde haar zuchten en keek naar haar. Hij stond aan de overkant van de rivier dan waar zij was, ook al zou hij zo bij haar kunnen komen, maar dat deed hij niet. Hij stond nog vlak voor de bosrand. ”Kom je eindelijk uitleggen waarom je zomaar vertrokken bent?” Hoorde hij haar boos zeggen. Hij zag hoe ze haar boog liet zakken en de pijl terug stak in de koker en toen naar de rand van rivier toe liep, zodat ze dichter bij hem stond. Ze klonk dan misschien wel boos, maar dat maakte hem niet uit. Ze kon redelijk angstaanjagend zijn, maar toch was hij nooit bang voor haar. Misschien kende hij haar daar te goed voor. ”heb je enige verklaring waarom je geen toestemming hebt gevraagd?” hoorde hij haar zeggen, haar stem klonk nog steeds boos, maar hij keek niet meer naar haar. Hij had heel even gevoeld hoe Danger had gebromd terwijl Mystenia aan het praten was. Dat voorgevoel kwam weer terug. De maan gaf een zwak licht. Hij wist dat er op dit tijdstip maar twee soorten mensen wakker waren. Grijze jagers en criminelen. En waar dat geluid vandaan kwam, dat was geen grijze jager. In een fractie van een seconde pakte hij zijn boog en legde hij er een pijl op. Hij trok de pees naar achteren en liet toen de pijl gaan. Hij wist dat het doelwit zich ongeveer achter Mystenia bevond. Misschien zou het lijken alsof hij op haar vuurde, maar dat was niet zo. En als zij hem echt zo goed kende als ze soms beweerde, dan zou ze weten dat hij nooit een pijl op haar af zou laten gaan. De pijl vloog rakelings langs Mystenia heen, dat was de enige manier om degene achter haar te raken. Een doodskreet vulde de nacht. Hij hield zijn boog nog in dezelfde stand als toen hij had geschoten, maar daarna hing hij zijn boog over zijn schouder heen, je wist het maar nooit. Hij zou niet weten hoe Mystenia zou reageren, maar dat maakte hem even niet uit. Hij stuurde Danger vooruit, door de rivier heen, die gelukkig niet al te diep was. Hij wist dat hij geen antwoord had gegeven op haar vragen, maar dat maakte hem nu even niks uit. Eerst maar eens zorgen dat ze hier levend vandaan kwamen. De roofvogel was al opgestegen en vloog hoog boven hun. Hij liet zich uit het zadel glijden en liep naar de struiken toe. Danger bleef nog redelijk onrustig stilstaan en vond het niks dat zijn baasje niet meer in het zadel zat. Hij liep de struiken in en zag het lijk liggen, naast het lijk lag een kruisboog, een geladen kruisboog. Hij trok zijn pijl uit de borstkas van de man en stopte daarna de pijl terug. Hij liep de struiken weer uit naar Mystenia. Hij steeg weer op Danger. Hij wist dat ze niet te paard was, anders was Canavar hier al lang geweest, en dit was niet het moment om te treuzelen. Wie weet hoeveel van die mensen er hier nog waren, maar hij wou die liever nu niet tegen komen. Als hij alleen was zou het wel gaan, maar met Mystenia de bij, tja dan lette je altijd of dat de gene die bij je was niet werd geraakt door pijlen, en dan kon je je minder goed concentreren en juist in het donker had je al het concentratie vermogen nodig wat je had. Hij stak zijn hand uit naar Mystenia, de bedoeling was duidelijk dat ze achterop moet gaan zitten. Danger kon met gemak twee personen dragen. En omdat zijn boog nu over zijn schouder heen hing was er genoeg ruimte om er met twee personen op te zitten. Als ze zou gaan rennen, dan zou ze niet snel genoeg zijn om hun bij te houden, en hij dacht er niet eens over om haar hier achter te laten.

You think you know him
But then he does someting
That makes you confused.
You’ll never know him..

Leonoor zei geen woord. het leek zelfs alsof hij een geest was. Een geest van haar verleden. Geen toekomst. Alsof ze vast zaten in dit moment en dat ze hier tussen deze bomen vastzaten. Iets hield haar op haar plaats. Even leek ze iets te horen. Maar ze maakte zich veel te druk om Leonoor dat ze zich er niet van liet afschrikken. Ze bleef naar hem kijken. De man die vroeger har beste vriend was geweest. De man waarvoor ze zo veel voelde, maar toch niets kon laten zien. Leonoor was meer dan een broer voor haar. Hij was haar beste vriend. Alsof ze elkaar moesten ontmoeten. Zielsverwanten zoals sommigen het noemden. Maar dan toch kende ze hem aan de andere kant niet. Aan die onzichtbare kant was het een totaal vreemde voor haar. Maar was dat niet voor iedereen zo? Had iedereen niet een schaduwkant? Dat niemand anders dan hun zelf kende? Iedereen had geheimen, het was alleen hoe je er mee omging dat het geheim maakte. Maar nu dat alles zo duisterwas. Behalve de maan. Kon ze Leonoor nog altijd het beste zien. Soms als ze aan hem dacht zag ze nog altijd die jongen voor zich. Maar ze zag zich zelf nauwelijks meer als kind. Of toch niet meer als vroeger. Ze bleef naar de schaduw kijken die recht voor haar stond. Ze zag hoe die bewoog. Maar ze maakte zich er geen zorgen om. Ze zag de boog en de pijl. Leonoor spande zijn boog; Een dodelijke pijl lag er op. Je kon het een beetje zien blinken. Het pijlpunt toch. Het leek alsof hij naar haar mikte. Haar ogen werden even groter. Maar hij zou dat niet ook haar gezicht was gehuld in de duisternis van haar kap. Alleen haar mond en een deel van haar kin was te zien. Toch gaf ze geen kik. Ze bleef bewegingloos staan. Niet Leonoor. Dat kon ze niet geloven. Ze gaf geen kin ook niet toen ze zag dat hij de pijl liet gaan. Even leek het heel langzaam te gaan. Dan zag ze hoe de pijl pal naast haar vloog. Ze hoorde het, ze voelde het. Ze slikte even onzichtbaar. Zoals ze verwacht had. Leonoor had haar niets gedaan. Maar ze hoorde de doodskreet wel vanuit de bosjes. Ze wist wat hij had gedaan. Haar leven gered en haar ook weer een lesje geleerd. Ze zag hoe dat hij de rivier overstak. Hij had geluk dat het nog niet zo diep was. Dat zijn paard er door kon. Leonoor gleed uit het zadel en liep op de bosjes af. Waarna hij zijn pijl uit het lichaam van de man daar in de bosjes haalde. Weer zuchte ze even. Dit was niet wat ze in gedachten had gehad. Maar het was nu eenmaal anders en daar was niets mis mee. Ze volgde Leonoor op met haar blik. Ze wist dat als er een iemand zat dat er nog meer zouden volgen. Terwijl ze die gedachten had gleed Leonoor weer in het zadel van zijn paard. Een onzichtbare lach verscheen op haar mond. Hij had nog geen woord gezegd. Maar dat was ook niet nodig om elkaar te begrijpen. Opeens stak hij zijn hand naar haar uit. Ze schrok er zelf wel even van. Leonoor had ze nog nooit zo gezien. Het was vreemd om hem zo beleeft te zien. Maar ook zo beschermend. Was er iets gebeurt op de reis? Was er iets gebeurt waardoor hij zo verandert was? Het was wel duidelijk dat het de bedoeling was dat ze achterop mocht gaan zitten. Ze wist dat het paardje met gemak twee personen kon dragen. Toch nam ze twijfelend de hand aan. Maar zo dra ze de hand vast had ging het sneller. Met gemak ging ze achterop zitten; haar boog net als hij over haar schouder gesmeten. Zo gingen ze verder. Ze voelde door zijn mantel de warmte van zijn lichaam. Ze slikte even. Het was jaren geleden geweest dat ze eigenlijk nog zo dicht bij elkaar hadden gezeten. Mystenia kon met gemak haar evenwicht houden. Maar toch had ze Leonoor vast. Vast aan zijn zijde. Toch meer aan zijn mantel. Maar het gaf een veilig gevoel. Een gevoel dat ze al jaren niet meer had gehad. Al snel waren ze weer op weg. De gewone geluiden kwamen weer op. Ergens had ze het gevoel dat het niet goed was om die criminelen. Niet op te pakken. Maar ze zei er niets van. Ze zij geen woord. Ze lette op Leonoor zijn ademhaling. Op het gevoel van zijn paard. Ze lette op de geluiden in de omgeving. Ze wist heel goed dat Leonoor haar leven had gered. Ze was niet meer kwaad. Hoe kon ze nog? Maar toch zou ze graag haar woorden uitspreken. Ze nam even diep adem en opende langzaam dan haar mond. ”Bedankt Leonoor.” Haar stem klonk vriendelijk en heel erg zuiver. Terwijl ze die woorden zij. Gaf ze precies een licht kneepje met haar handen. Het zou misschien vreemd over komen. Maar dat kon haar nu helemaal niet schelen. Ze glimlachte even. Leonoor zou het niet kunnen zien. Maar dat moest ook niet. Nu ging ze verder met haar woorden. Het was nog altijd vriendelijk. Er zat geen greintje boosheid meer in. Maar het moest er gewoon uitkomen. ”Weetje. Als je me gewoon had gevraagd of je mocht gaan, zou ik wel ja gezegd hebben!” Ze meende die woorden. Het was geen opzet. ”Goed werk!” Zei ze daarna nog even. Ze wist dat haar ogen zouden beginnen te stralen. Gelukkig was er niemand die dat zou kunnen zien.

Hij had wel gezien op het moment dat hij de pijl had afgevoerd en die vlak langs haar heen was gegaan dat ze verbaasd was geweest, hij had gezien hoe haar kin naar beneden was gezakt. Had ze nou echt gedacht dat hij haar neer zou schieten? Toch had hij haar geen kik horen geven, misschien was ze verlamd geweest van ongeloof, om misschien was ze zich bewust geweest van het feit dat als ze zich zou verplaatsen, dat het dan erg met haar had kunnen aflopen. Hij wist wel dat hij tegelijkertijd haar ook nog een lesje had geleerd over dat je altijd op je hoedde moet zijn, maar dat ging hij haar niet inwrijven, dat wist ze zelf ook wel, vandaar dat hij geen woord zei, woorden waren altijd zo overbodig, het waren de acties die meer zeiden dan duizenden woorden. Hij had haar horen zuchten toen hij was afgestegen en zijn pijl terug had gehaald. Hij zag wel dat ze schrok toen hij zijn hand naar haar uitstak om haar achterop Danger te halen. Waarvan ze schrok wist hij niet echt. Er was alleen 1 ding waar hij weer aan was herinnert op zijn reis, en dat was dat de gene die je je vrienden noemde, dat je die moest beschermen, en daarnaast, hij kende haar het langst van iedereen die nog in dienst was. Ze was meer dan gewoon zijn leider. Hij beschouwde haar meer als een soort van zusje, maar ook weer niet echt. Hun band was gewoon anders. Hij kon aanvoelen dat ze twijfelde toen ze zijn hand vast pakte. Hij hielp haar om achterop het zadel te stijgen. Hij had gezien dat ook haar boog over haar schouder heen hing. Hij voelde ergens de lichtte aanraking van haar handen die vooral zijn mantel vasthielden, het was maar een fractie van een seconde dat hij daaraan dacht. Daarna drukte hij zacht zijn hielen tegen de buik van Danger aan. Het paardje schoot snel, maar soepel over in galop. Misschien voelde het niet goed om de mannen daar te laten lopen, maar hij wist zeker dat ze elkaar nog wel een keer tegen zouden komen, het ging hem nu meer om het feit dat hij zich afvroeg hoe Mystenia de signalen had kunnen missen dat er andere mensen bij waren, maar dat was iets voor later, niet voor nu. Zijn ademhaling was normaal, iets wat je niet zou verwachten, alsof het hem totaal niks deed dat ze in volle galop reden en dat hij net iemand neer had geschoten, ook zijn hartslag was normaal, geen enkel spoor van adrenaline. Hij kon horen dat Mystenia diep ademhaalde, hij wist gewoon zeker dat ze iets ging zeggen, het duurde maar een seconden en toen hoorde hij haar zeggen: ”Bedankt Leonoor.” Hij hoorde dat haar stem vriendelijk klonk, hij voelde op dat zelfde moment even een licht kneepje, alsof ze haar woorden nog meer kracht bij wou geven. Hij zweeg, ze wist vast wel dat hij ergens en hekel had aan het feit dat mensen hem steeds bleven bedanken, maar aan de andere kant. Tja, hij kon het daar nooit met zichzelf over eens komen, normaal zei hij dan altijd dat het gewoon zijn werk was, maar nu zei hij niks. Dat antwoord leek gewoon nu niet te passen, dus zei hij maar niks. ”Weetje. Als je me gewoon had gevraagd of je mocht gaan, zou ik wel ja gezegd hebben!” hoorde hij haar toen zeggen, geen boosheid niks, misschien had het met het feit te maken dat hij net haar leven had gered, maar dat maakte hem niet uit, levens reden, dat was zijn werk. ”Goed werk!” hoorde hij haar toen zeggen, ze meende het echt. Hij wist even niet was hij terug moest zeggen, hij zweeg daarom maar heel even. ”er was niet echt tijd om iets te vragen en omdat ik het antwoord niet wist, moest ik maar het risico nemen, er was daar iets wat ik nog af moest handelen” zei hij, in zijn stem zat een klank, wat er zei dat ze niet verder moest vragen, verder zei hij niks, maar het feit dat hij iets zei, dat was dan wel weer anders, meestal was het zo dat als hij iets zei, dan moest je goed opletten, hij zei alleen iets als dat echt nodig was. Hij keek tussen de oren van Danger door, hij reed niet terug in de richting van de hut van Mystenia, want hij wist zeker dat die mensen verwachtten dat ze dat deden. Danger snoof even. Hij voelde het lichtte gebrom van het paardje. Hij wist dat er mensen in de buurt waren, het duurde niet lang of hij hoorde het hoefgetrappel van paarden. Danger was wel snel, maar niet met twee personen op zijn rug. Hij wist dat hier vlakbij een open plekje was. Hij wist ook dat die mannen op hem uit waren. Die pijl daar bij de rivier was niet alleen op Mystenia gericht, maar indirect ook op hem. Hij had al verwacht dat hij dit achter zich aan zou krijgen. Ach, beter dat hij dit achter zich aan zou krijgen, dan dat ze achter heer Myron aangingen, want dat was niet de bedoeling, Hij liet Danger stil staan. Ergens was het redelijk duidelijk dat Mystenia af moest stijgen. Toen zij op de grond stond liet hij Danger omdraaien. Hij had zijn boog al weer in zijn handen, erop lag al weer een pijl, een dodelijke pijl. Hij trok de pees naar achteren en liet de pijl gaan. De pijl schoot recht op zijn doel af en een doodskreet liet horen dat hij raak had geschoten, maar ondertussen had hij al weer de volgende pijl afgeschoten. Het leek wel alsof zijn handen niet stil stonden. Ergens hoopte hij dat Mystenia slim was en bij de bomen was gaan staan. Dit was iets wat hij af moest handelen. Hij hing zijn boog toen hij 5 pijlen af had geschoten terug op zijn rug en gaf Danger licht de sporen. Het paardje sprong ervandoor, op de bende af, die duidelijk in de war waren dat hij op hun afkwam. Zacht gesis deed de angst in de ogen van de mannen vergroten. Hij had het zwaard wat aan zijn zadel hing getrokken, heel vaak trok hij het zwaard niet, maar dat betekende niet dat hij er niet uitstekend mee overweg kon. Het was best angstaanjagend om een jager met een zwaard te zien. Hij haalde de eerste twee omver, door met het zwaard de singel door te snijden, de mannen vielen van hun paarden af, één ervan werd vertrapt onder de hoeven van zijn paard, de ander had iets meer geluk. Dit was geen show of, hij deed gewoon waar hij goed in was en dat was geen bluf. Hij hoorde wel het geschreeuw en de verwarring, ze waren dit duidelijk niet gewend. Zijn zwaard gleed soepel door het lichaam van de derde man heen, die daarna dood ter aarde viel. Hij liet Danger omdraaien toen hij achter de groep was, er zaten er nog maar vier levend in het zadel. Hij verwisselde zijn zwaard voor het zwaargewicht en schakelde de andere mannen ook uit. Vijf lagen bewusteloos in het zand, zeven zwegen voor eeuwig. Maar een groep van dertien, met de man van de rivier meegeteld, dat was best klein. Hij wist waarom ze hier waren, hij wist dat ze voor hem kwamen. Hij had alleen niet gewild dat Mystenia erbij betrokken was geraakt, dat maakte de zaak ingewikkelder. De groep mensen droeg het symbool van de overleden baron. Hij wist ook wie er achter zat. Misschien had die groep hun wel de hele tijd gevolg, misschien waren ze door iemand getipt. Hij liet Danger stoppen en steeg af. Hij liep naar de man toe die aan de rand van de weg lag, de man die van zijn paard was gevallen toen hij de singel had doorgesneden. Hij herkende de man, de man had dan misschien iets aan zijn uiterlijk gedaan, maar de ring om de vinger van de bewusteloze man vertelde meer dan genoeg evenals het symbool op de tenue van de man, de man die daar lag, die behoorde tot het eerste garde van de overleden baron. Dit was foute boel, hele foute boel..

You don’t know his past,
You don’t know where he’s been true,
Don’t mess with him,
It only offers you dead..

Ze gingen redelijk snel vooruit. Het was vreemd om zo achterop te zitten. Maar ergens voelde het ook wel vertrouwd. Dat kwam waarschijnlijk wel door Leonoor. Ook het gevoel van zijn paard maakte haar een beetje rustiger. Ook al was er niets aan haar te merken. Daarnet had haar hart wat sneller geslagen. Maar nu was ze gewoon weer rustig. Ze maakte zich alleen druk om de mannen. De mannen die ze achtergelaten hadden. Het voelde niet goed. Maar zoals daarnet zou ze er niets op zeggen. Ze had zo’n gevoel dat er iets niet in orde was; dat er echt iets niet klopte. Ze voelde zich bekeken. Ook al had ze haar kap aan. Ze voelde zich bekeken. Er was iemand in de buurt. Dat voelde ze gewoon. Het duurde ook niet lang of ze voelde hoe het paard bromde. Het was net zoals Canavar. Het was een teken dat er iemand in de buurt was. Ze kon in de verte het getrappel van paarden al horen. Ze wist dat het paard snel was. Maar niet met twee mensen op zijn rug. Nu wenste ze gewoon dat ze haar paard ook mee had genomen. Maar neen ze moest weer te voet gaan. Zeker omdat het nog donker was en dat ze niet zo graag in het donker reed. Het was vreemd maar als het donker was, dan was ze liever alleen en niemand moest daarbij zijn. Het was nu toeval geweest dat ze Leonoor tegen was gekomen. Ze had ook door dat hij eerst niet naar haar hut aan het rijden was. Nu al helemaal niet meer. Hij stopte op een open plek. Het was wel duidelijk dat ze moest af stappen dat deed ze dus ook maar. Hij draaide om en ging de mannen die achter hun zaten te lijf. Ze haalde een pijl uit en legde die op haar boog. Ze mikte maar iets hield haar tegen. Alsof een stem in haar hoofd zij dat ze het niet mocht doen. Dat ze niet mocht schieten. Dat het niet haar gevecht was. Voor het eerst voelde ze haar handen trillen. Ze wist niet wat ze moest denken. Wat ze voelde was ook niet normaal.. Ze liet haar boog zakken en stopte de pijl terug weg. Ze liep naar de bomen en klom daar in één. Daar kon niemand haar vinden. Niemand zou haar daar zien. Maar zij zag heel het gehele tafereel. Ergens voelde ze zich heel erg waardeloos. Maar dan ook echt heel erg waardeloos. Ze zag hoe Leonoor de mannen aan pakte. Net zoals vroeger was hij gedreven. Hij speelde niet met hun. Maar hij ging er echt tegen aan. Ze zuchte even zacht. Veel zin om te kijken had ze eigenlijk niet. Ergens voelde ze zich terug kind. Toen ze ook in de bomen had gekropen om naar zijn training te kijken. Hij had het nooit doorgehad. Of toch niet dat ze wist. Maar ze had er graag naar gekeken. Dan voelde ze zich zelf wat beter. Ze zuchte nogmaals en bleef kijken naar beneden. Misschien was het beter om nu weg te gaan. ”er was niet echt tijd om iets te vragen en omdat ik het antwoord niet wist, moest ik maar het risico nemen, er was daar iets wat ik nog af moest handelen” Zijn woorden kwamen terug in zijn hoofd. Hij zei nooit veel. Maar die zin had precies een dubbele betekenis. Hoe dat kwam wist ze niet precies. Maar het leek iets met hem zelf te maken hebben. Ze schudde even haar hoofd. Nu hij toch bezig was. Langzaam en voorzichtig ging ze van boom tot boom. Neen met dit gevecht zou ze zich niet bemoeien. Zoals haar gevoel had gezegd. Het was zijn gevecht. Iets wat hij voor zich zelf moest afmaken en niet zij. Zachtjes verliet ze de plek. Misschien zou Leonoor zich afvragen waar dat ze naartoe was. Zomaar weg gaan. voelde ook niet in orde. Maar er was iets mis. Maar dan ook geheel mis. Ze wist niet precies wat het was. Maar Mystenia had altijd al een neus gehad voor die dingen. Leonoor kon het hier alleen afmaken. Het ergste was dan nog dat ze precies naar de bron ging die haar het slechte gevoel gaf. Vroeger had ze dat ook altijd gedaan. Misschien was dat niet zo slim. Maar het was nu eenmaal wie zij was en niemand zou haar tegenhouden. Toen ze ver genoeg was kroop ze uit de boom en ging te voet verder. Een pijl lag op haar boog. Klaar om te schieten. Er was iets in de buurt en het was helemaal niet goed. Alsof er een “bad wolf” was. “bad wolf” Die volgde haar al heel haar leven. Alleen bij die naam kreeg ze de rillingen op haar rug. “The bad wolf” hij en alleen hij kon haar nog bang maken. Maar ze was niet de enigste. Er waren er nog veel meer. Één waarmee Leonoor was opgetrokken. Heer Myron. Zijn familie was uitgemoord door “the bad wolf” alleen wist hij het zelf niet. Heer Myron wist de naam niet van de groep. Het was ook wel beter dat hij het niet wist. Maar zij wist het wel en daarom klopte haar hart nu sneller. Ze wist dat het niets kon te maken hebben met Leonoor. Dus ergens verwachte ze niet dat het “The bad wolf” zou zijn. Maar er was iemand anders in de buurt ze kon het voelen. Ze ademde normaal. Haar gehoor deed nu het werk. Want ze was in het donkerste deel van het woud gekomen. Hier kon je nauwelijks zien. Maar ze kende de weg hier van buiten. Ze hoorde een lichte ademhaling. Er was iemand in de buurt. Maar je kon hier helemaal niets zien. Haar boog ging omhoog en haar arm naar achteren. Ze wachte, ze luisterde. Ze hoorde hoe de persoon bewoog. Het kon niet zijn dat hij haar zag. Haar pijlpunt was zwart. Dus dat zou hier geen gevaar wezen. Ze bleef kijken tot ze een vorm zag. Het was niet zo’n grote vorm. Zij was verborgen in de duisternis van dit deel van het woud. Zo zou met gemak de persoon kunnen laten zien. Maar aan zijn ademhaling te horen. Had hij gelopen en niet gewandeld. Of hij was bang. Maar dan ook doodsbang. Ze liet een takje kraken. Ze zag wel hoe de vorm bevroor. Hij was dus bang en niet zomaar oplettent. Want het leek erop dat hij wild geen en weer probeerde te kijken. Nogmaals bleef ze wachten hij ging gewoon weg. Maar ze wist dat er meer zouden komen. Veel meer….

Hij had wel gemerkt dat toen hij de mannen had aangevallen dat Mystenia in de boom was geklommen, ergens had het weer gevoeld als vroeger, toen had hij ook altijd het zelfde gevoel gehad tijdens zijn trainingen, hij had toen ook al geweten dat Mystenia dan naar zijn trainingen had gekeken, hij had altijd kunnen aanvoelen als het ging om mensen die naar hem keken, daardoor had hij Mystenia al snel doorgehad toen ze naar zijn trainingen keek. Hij stoorde zich er niet aan, hij was het ondertussen wel gewend. Hij had wel in zijn ooghoeken gezien hoe ze in het begin van het gevecht een pijl op haar boog had gehouden, maar die weer had weggestopt. Soms moest je het verschil weten tussen wie zijn gevecht het was. Hij vond het niet laf van haar dat ze in de boom was gaan zitten, hij vond het eerder verstandig dat ze dat had gedaan, dan was ze niet meer een doelwit voor de mensen daar beneden, en mocht er iemand op haar afkomen, dan kon ze die prima zelf afschieten. Hij had dus direct gemerkt dat Mystenia weg was toen dat gevoel verdween. Ergens had hij zich afgevraagd waarom ze weg was gegaan, maar dat maakte op dit moment niet veel meer uit. Hij bond de commandant vast, maar dan ook echt zo vast dat die niet los was te krijgen, behalve degene die de knoop had gelegd. Met de andere vier levende had hij geen medelijden. Hij stak zijn zwaard door hun harten heen. Beter zo in hun bewusteloosheid dan als ze wakker waren. Hij had de commandant achter de struiken gelegd. De pijlen die hij had afgeschoten zaten al weer schoongemaakt in de koker. Hij had het gevoel dat er iets mis was met Mystenia, of dat er iets goed fout zou gaan. Hij dacht weer even aan de documenten die hij had meegenomen uit het kantoor van de dode baron, documenten over the bad wolf. Over de hele groep. Hij wist dat de baron daarin had gezeten, maar blijkbaar had de baron de leiding overgenomen van de groep. En aangezien hij de baron eigenlijk had vermoord door de man een hartaanval te bezorgen en de documenten had gejat, was het logisch dat ze hier waren. In die documenten stonden namen, namen van mensen die bij de groep zaten, eigenlijk was hij daarvoor ook naar Mystenia toe gegaan, zijn leider wist veel van die groep af en daarom had hij geweten dat hij de geheime documenten aan Mystenia moest geven, helaas was zij er nu vandoor gegaan dus hij zou haar wel achterna moeten. Hij borg het zwaard weer op en steeg op Danger. Het paardje rook het avontuur en schoot ervandoor. De ochtendschemer was al gekomen en maakte zijn werk iets makkelijker. Hij was net zoals de andere grijze jagers uitmuntend als het ging om sporen volgen. Hij lette op elke kleine aanwijzing die er zichtbaar was. Niet alleen hele lichte sporen van Mystenia waren er te zien, maar ook diepere sporen, duidelijk van mensen in harnas. Hij zag ook nog een ander stel paarden hoeven, die duidelijk niet van Canavar waren, die waren van een strijdros, en een niet al te lichte ook. Een ridder zou je niet zo snel in dit bos vinden, nee, dit was het beruchte bos van de jagers. Alleen echte bandieten zouden hier komen, als ze iets met iemand af te rekenen hadden, maar ook was dit de korste route, en de meeste geloofde de verhalen over de jagers niet, totdat ze hun zagen, maar dat was het voor de meeste al te laat. Hij keek om zich heen. Zijn boog lag voor zich op het zadel, de pijlen staken weer boven zijn linkerschouder uit. Zijn zwaard, was zoals gewoonlijk verborgen onder zijn mantel. Niks leek erop dat hij net had gevochten, maar het tegendeel was waar. Ergens in zijn bloed pompte de adrenaline. Ergens leefde hij hiervoor, dit was zijn werk, maar hij hield er ook van. Misschien klonk dat mensen gek in hun oren, maar voor geen goud op de wereld zou het avontuur en zijn beroep ruilen voor iets anders. Misschien was het zijn verleden die daar aan had bijgedragen, maar misschien had dat avontuurlijke altijd al in zijn bloed gezeten. Hij luisterde naar de kleine geluidjes en liet Danger na een tijdje draven. Het paardje zette voorzichtig zijn hoeven neer. Hier in dit gedeelte van het bos lag geen sneeuw, dat was maar goed ook. Het bladeren dak van de bomen was te dicht om sneeuw door te laten. Het was hier dus ook niet al te koud. Het nadeel maar ook het voordeel was, dat je geen sporen achter liet. Maar blijkbaar waren de mensen die door dit woud heen trokken niet zo voorzichtig. Hij zag midden op het pad paardenvijgen liggen, en je kon zien waar het gras plat gedrukt was. Heel even stond er een glimlach op zijn gezicht, maar daarna verdween die weer. Hij hoorde van dichtbij geluiden. Hij liet Danger stil staan en steeg af. Heel ver was de groep niet. Hij liep snel verder. Danger was aan de kant gaan staan. Het duurde dan ook niet lang voordat hij ze zag. Ze zaten iets verderop op een open plek bij elkaar. Hij zag een zwarte wolf op de tenues staan van de mensen die daar zaten. Bijna direct wist hij wie dat waren. Het legioen van The bad wolf. Toen herinnerde hij zich dat de commandant van de dode baron dezelfde tenue had gedragen. Hij bleef naar de groep kijken, maar wel zo, dat zij hem niet zagen. Hij hoorde geluiden van de groep vandaan komen, die geloofde blijkbaar niet in grijze jagers, en dat zou ze duur komen te staan. Hij bekeek alle mensen die daar zaten, het waren er een stuk of 14. Wat meer opviel was de vijftiende persoon die alleen bij een boom stond. De man was duidelijk gehuld in harnas. En het duurde niet lang voordat hij het zwarte paard zag staan aan de rand van de open plek, dat was duidelijk de strijdros van de man die daar zo alleen zat. Hij keek opnieuw naar de man. Dus dat was de gevreesde Bad wolf. Hij had de verhalen over de man wel gehoord, maar ze de verhalen jaagde hem geen angst aan. Hij zou zo de man kunnen dood schieten, zonder dat iemand er iets tegen kon doen. Maar dan zou hij 14 man achter zich aankrijgen, en Danger stond net iets te ver weg. Dus hij zou afwachten, totdat de kans zich zou voordoen, om ze allemaal tegelijkertijd te vernietigen. Hij draaide zich om en sloop terug naar Danger toen hij doorkreeg dat de mannen weer op het punt stonden te vertrekken. Er was maar 1 manier waarop hij de mannen tegen kon houden voordat ze bij het dorp aan de andere kant van het dorp waren. Hij steeg op Danger en liet het paardje door de bossen heen draven, over wegen die alleen grijze jagers kende. Hij wist dat hij ze het pad af zou snijden. Het duurde dus ook niet lang voordat het bos wat minder dicht begon te worden, hij was er bijna.

Every time,
He surpises you
Just by the fact
That every time,
He is willing to give his own live.

Opgezwolgen door de schaduwen wachte ze. Wachte ze op iets. Zelf wist ze niet wat het was. Dat maakte geen verschil. Er was iemand in de buurt. Veel mensen daar was ze zeker van. Het enigste wat ze nu nog niet wist was precies waar. Ze had er een slecht gevoel over. Haar verleden kwam weer naar boven. Getekend voor de rest van haar leven. Alleen maar door hem. Door de duisternis hem zelf. Neen het was niet normaal dat ze een angst voelde. Ze had er nog steeds nachtmerries van. Het liefst wilde ze er zo snel mogelijk van af. Het enigste wat haar tegen hield was die angst. Het was al jaren bezig. Vele levens had hij verwoest. Hij hield niet op tot hij zijn zin kreeg. Neen dat was niet zijn werk. Maar er was een probleem. Je kreeg hem niet zomaar te pakken. Het ergste was nog ergens wilde ze van hem af. Niets liever dan dat. Maar hij was een deel van haar leven geworden en dat ene deel zei dan weer van neen. Neen ergens wilde ze hem ook niet kwijt. Het was vreemd hoe de duisternis je kon inpalmen. Maar ze zou niet toegeven aan die angst. Niet nu… niet in deze tijd. Misschien moest ze haar verleden aan iemand vertellen. Iemand die ze vertrouwde. Maar hoe kon ze ook. Het was zo’n pijnlijk verhaal. Zo pijnlijk dat ze er nauwelijks aan kon denken. Ze stopte haar gedachten en liet haar boog zakken. Ze zouden deze weg niet nemen. Ze zouden een andere weg nemen. Langzaam kwam ze in beweging weg uit dit deel van het bos. Het was voor haar niet moeilijk om hier door te raken. Voor geen enkele jager. Haar ogen gingen heen en weer. Ze voelde haar nek haren omhoog komen. Haar bloed stolde. Ook al was ze uiterlijk gewoon helemaal normaal. Van binnen plofte ze bijna. Haar stappen waren geluidloos. Het was vreemd hoe stil het hier was. Stiller dan normaal. Alsof de dieren zelf bang waren geworden. Dit was alleen het teken dat er zeker iets aan de hand was. Iets heel ergs zelf. Het bos werd dunner. Ja ze was er bijna. Bijna op een punt ook al wist ze dat zelf niet. Ze voelde hoe de grond begon te beven en in de verte hoorde ze het geroffel van paarden. Ze bleef verborgen in de schaduwen. Wachtend op de groep de moest komen. Ze keek en wachte haar hart stopte met kloppen toen ze de groep zag. Verstompt deed ze stappen achteruit. Bang dat ze haar zouden vinden. Het kon niet waar zijn het mocht niet. Niet zij niet “the bad wolf” dat kon niet. Wat deden ze hier? Waren ze achter haar nieuw leven gekomen? Dat kon niemand. Ze had alles verandert zelfs haar naam. Op een dag had ze hier gewoon gestaan. Haar mentor had haar opgenomen. Haar begeleid. Ze had hem delen verteld. Maar nooit het gehele verhaal. Ze vermande zich. Een pijl lag al weer op haar boog. Deze keer zou ze er voorgoed een einde aan maken. Tenminste als “the bad wolf” er bij was. Ook al was hij er niet. Ze zou een einde maken aan die groep. Ze waren een gevaar voor het land en zij was verdomme wel de leider van de grijze jagers. Geen gedoe meer. Pure dood zou op dit pad komen en ze wist dat ze niet alleen zou zijn. Leonoor was hier ook in de buurt. Hij zou er zeker ook aan te pas komen. Zeker als hij een doods kreet zou horen. Maar nu waren ze nog ver we. Haar bruine ogen waren kil. Deze dag zou ze haar angst aan zien. Ze wist dat ze misschien zou blokkeren als ze voorbij kwamen. Dat wilde ze niet laten gebeuren. Wat voor leider zou ze zijn. Als ze dit niet eens kon doen? Neen het was geen goede reden voor. Angst was maar een gedachte net zoals pijn. Als je het niet wilde ging het weg en zij wilde het helemaal niet. Ze ademde eens goed in en uit. Ze sloot haar ogen heel even. Ze waren nog ver genoeg. Maar ze liet het gevoel van de paarden hoeven in haar opgaan. Het geluid nam ze op. Alles leek zo langzaam te gaan nu. Ze opende haar ogen. Een pijl was klaar om af te vuren. Één pijl was genoeg om ze te laten stoppen. Ze mikte wachte… wachte op de juiste afstand en schoot. De pijl raakte doel. Ze hadden harnassen aan. Haar pijlen waren niet speciaal daarvoor gemaakt. Hier had ze ook niet echt op gerekend. Ze had er maar 5. Die wilde ze liever sparen. Maar de mannen hadden geen helmen op. De man waarop ze had gemikt viel nu van zijn paard. Zijn nek was bloot geweest. Het was maar een Kleine opening geweest. Maar dat was genoeg geweest. De andere ruiters vertraagden en lieten de man gewoon liggen. Sommigen hadden al een zwaard uitgehaald. Alsof dat hun enige bescherming zou bieden. Een tweede pijl lag al op haar boog. Een zwart paard viel op. Heel erg goed op… Was het hem? Woede speelde in haar op. Eigenlijk moest ze hem dankbaar zijn. Door hem had ze dit leven. Een beter leven had ze niet kunnen wensen. Maar dat was nu niet belangrijk. Hij had iets van haar ook verwoest. Iets dat haar heel dierbaar was. Niet alleen dat. Maar hij zou nu ook dit leven kunnen verpesten. Ze liet een tweede pijl gaan. nu naar een andere open man. Het was wel duidelijk dat de 13 man dat over waren op hun hoede waren. Het was hun nu wel duidelijk geworden dat dit geen verdwaalde pijl kon zijn. Een derde pijl lag op haar boog. Deze keer een van de speciale pijlen. Deze trof het hart van een man met een harnas en een helm. Neen geen genade. Daar was nu geen tijd voor. De rest omringden hun leider. Het was wel duidelijk dat het een belangrijk persoon was. Als het hem was dan wilde ze hem spreken voor dat hij stierf. Dat was iets wat ze moest doen… Niet alleen voor haar. Maar ook voor haar zusje. Weer liet ze een pijl gaan. deze mannen zouden dood zijn voor dat ze haar zouden kunnen zien. Neen hem zou ze niet doden. Daar was ze zeker van. Ze zou het niet eens willen doen. Dat was te vriendelijk voor hem. Veel te vriendelijk. Dood verdiende hij niet. Er waren nog een paar man over. De man in het zwart deed het teken om te stoppen. Het leek er op alsof hij iets wist. De mannen deden wat hij zei. Het leek alsof hij iets verwachte. Maar wat. ”Ik weet dat je er bent…” Ze draaide even met haar ogen. Natuurlijk hoe kon je nu nog niet door hebben dat ze er was? Ze had net drie van zijn man vermoord. Maar er waren er nog genoeg. Ze liet nog twee pijlen gaan. De mannen deden niets. Het was wel duidelijk dat ze heel veel respect voor hem hadden. Of gewoon angst. Hij leek te wachten tot ze tevoorschijn kwam. Een glimlach kwam op haar gezicht. Alle angst was ze vergeten. Langzaam kwam ze uit de schaduwen. Ze ging recht voor hun staan. Ze zag de angst in de ogen van de anderen groeien. Maar hij. Hij leek iets te weten. ”Zo ben je daar eindelijk?” Ze reageerde niet. Geen kik gaf ze alsof ze dood was. Haar adem was rustig en toen hij zijn helm af deed. Keek hij recht in twee zwarte ogen. Een litteken tekende zijn gezicht. Ze wist dat hij zou beginnen te praten. Ze zag hoe de mannen haar omringden. Sukkels dat het waren. Zelfs nu zou ze nog kunnen ontsnappen. ”Moet ik jou kennen?” Vroeg hij toen. Ze had heel graag willen schreeuwen alles willen zeggen en dat zou ze ook doen. Maar ze behield haar kalmte. Langzaam deed ze haar kap af. Mystenia was knap. Maar ook echt heel erg knap. Velen hadden daar alleen maar oog voor. Daarom was ze zou blij om een grijze jager te zijn. Ze was meer dan haar mooie gezichtje. Ze was nu Mystenia. De man voor haar begon hard te lachen. Vals en lang. Ze wachte zonder een kik te geven. Ze had de anderen hun gemurmel wel gehoord. Over hoe schoon ze was en zo. Maar zij zouden sterven. Dus dat deed er niet toe. ”Dus je leeft nog steeds?” Hij lachte vals. ”Ik had je moeten doden toen ik de kans had Kyudo.” haar echte naam… nu alleen nog maar een herinnering. ”Ik ben niet langer kyudo…” hij lachte op haar antwoord. ”natuurlijk niet.” Zei hij alleen. Maar het was nog niet voorbij. Vaak had ze gedacht om haar oude naam weer op te nemen. Maar haar mentor had haar de naam die ze nu droeg gegeven. Ze was blij met de naam Mystenia. ”je hebt alles van me afgepakt, zelfs mijn naam. Maar nu heb je, je dood vonnis getekend en je weet het.” Haar stem was neutraal. Hij knikte alsof hij het zelf echt wel besefte. Kyudo, even leek ze weer echt te zijn wie ze was. Kyudo. Die naam had ze jaren lang niet meer gehoord. Misschien was dat maar beter ook. Ze zag wel dat ze gingen aanvallen. Maar eerst zei hij nog een zin. ”Als ik win, trouw je met….” Zijn woorden werden tegen gehouden toen…