Good times, Bad times. You have to trust me mystenia

Snel liet hij Danger doordraven, in de verte hoorde hij al de paardenhoeven aankomen. Hij reed naar een heuveltje toe, en bleef er iets onder staan, zodra Danger zou gaan bromen, dan zou hij het paardje wel naar boven sturen. Hij wist dat alleen de aanblik van een grijze jager de meeste mensen al de stuipen op het lijf joeg, en juist dat vond hij zo grappig. Soms waren mensen zo primitief met hun geloof, dat ze echt dachten dat ze zwarte magiërs waren, misschien waren ze dat wel, door hun snelheid van schieten en het gebruik van hun mantel, soms was het instinct, soms was het erin gehamerd. Het lag er dus aan, vanaf welke manier je het zag. Hij kon voelen dat Mystenia in de buurt was, hij wist bijna zeker dat ze achter de bende aan was gegaan. De papieren zaten nog steeds in zijn mantel. De papieren die voor de mensen die daar stonden hun einde betekende. Het was verder doodstil, alsof het woud zijn adem inhield en wachtte op wat er gebeuren zou. Hij was nergens bang voor, dat was gewoon onmogelijk. Als je nergens bang voor was, dan was je een gek, of bijzonder gevaarlijk, en voor hem gold het laatste. Hij had niks te verliezen, dus was hij niet bang om zijn leven te geven voor het rijk. Hij hoorde het hoge gefluit van pijlen en hoorde daarna een doodskreet. Alleen jagers pijlen maakten zo’n hele hoge toon. Dat bevestigde zijn vermoeden dat Mystenia hier was, en blijkbaar had ze de groep aangevallen. Misschien dom, misschien slim, dat was nog niet te overzien. Hij voelde Danger wel zacht brommen, maar deed verder niks. Ze stonden nog steeds verborgen achter het heuveltje, zoals gepland. Veel tijd zouden ze niet hebben, maar dat maakte niet uit. Hij had niet veel tijd nodig, want immers waren ze grijze jagers. . ”Ik weet dat je er bent…” hoorde hij een zware stem zeggen, maar hij wist bijna direct dat de stem het niet tegen hem had, maar tegen Mystenia. Hij wist dat de mannen dichtbij waren, maar tegelijkertijd ook weer ver weg. Ze zouden hem niet kunnen raken met kruisbogen, maar hij daarin tegen met zijn handboog zou hun wel kunnen raken. Hij hoorde geen hoefslagen meer, dus de mannen waren gestopt. Hij had wel een paar ploffen gehoord, duidelijk mannen die nu dood in het zand laten. Mystenia liet er dus ook geen gras overgroeien. ”Moet ik jou kennen?” hoorde hij toen de stem vragen. Blijkbaar was Mystenia uit de schaduwen gekomen. Hij wist niet wat ze van plan was, maar hij had ergens het gevoel dat Mystenia op hem rekende, dus wanneer het uit de hand zou lopen, dan zou hij ingrijpen. Hij hoorde het zware gelach van een man, dezelfde man die eerder steeds had gesproken. The bad wolf. ”Dus je leeft nog steeds?” Hoorde hij de man zeggen terwijl die vals lachte. Ergens had hij de neiging om Danger de sporen te geven, maar zijn instinct zei dat hij nog even moest wachten. Dus bleef hij staan. ”Ik had je moeten doden toen ik de kans had Kyudo.” Hoorde hij de stem zeggen. De naam verraste hem niet. Hij had ergens wel geweten dat Mystenia een andere naam had. Hij wist zeker dat het Mystenia was toen ze zei: ”Ik ben niet langer kyudo…” de man gaf alleen als antwoord: . ”natuurlijk niet.” Hij wachtte nog even. Hij had het idee dat het over een paar seconden oorlog zou worden, dus hij maakte Danger erop attent dat hij zo moest gaan bewegen. . ”je hebt alles van me afgepakt, zelfs mijn naam. Maar nu heb je, je dood vonnis getekend en je weet het.” Hoorde hij haar zeggen, haar stem klonk neutraal en kalm, maar toch hoorde hij er nog iets ander tussen door, wat, wist hij niet helemaal, maar dat kwam later wel. Hij liet Danger zacht omhoog stappen. De ochtendzon scheen in zijn rug. Hij was dus alleen als schaduw zichtbaar. Op zijn boog lag al een pijl. Het leek net alsof hij uit het niks verscheen. Op het moment dat de man de woorden; ”Als ik win, trouw je met….” Uitsprak liet hij de pijl gaan. Hij legde er direct een nieuwe pijl op en schoot die ook af. Binnen een paar seconden stonden nog maar 3 mannen naast the bad wolf overeind, de rest lag dood op de grond, met een zwarte pijl door hun hart heen gejaagd. Hij had namelijk de koker met speciale pijlen op zijn rug hangen. Zijn assortiment met zulke pijlen was groter dan die van de andere jagers, die bezaten er rond de vijf, terwijl hij er daar vierentwintig van had. Zijn gezicht was nog steeds gehuld in de schaduwen. ”wat..! hoorde hij de man zeggen. Hij schoot nog een pijl af. De man die op Mystenia was afgeslopen lag nu ook dood in het zand. De overige twee gingen dapper voor hun leider staan, maar dat zou ze alleen maar een pijl door hun hart heen opleveren. Hij wist dat deze ridders die daar stonden het niet meer verdienden om te leven, ze hadden hun land verraden voor die man die ze nu zo wanhopig probeerde te beschermen. Hij schoot nog een pijl af, de arme man was te laat om weg te duiken en zijn ogen sperde open terwijl hij uit het zadel gleed. Hij keek naar the bad wolf die daar stom verbaasd in het zadel zat. Hij had binnen een minuut bijna de hele bende onschadelijk gemaakt. ”wie ben jij zei de man bijna eisend. Hij bleef naar de man kijken die zich duidelijk niet meer op zijn gemak voelde. Hij schoot de pijl die op zijn boog lag af. De laatste man sneuvelde en lag in het zand. Het zwarte paard van de man werd duidelijk bang, bang voor de geur van de doden die er hing. Er lag weer een pijl op zijn boog, gericht op het hart van de man die probeerde zijn paard uit de baan van de pijl te sturen, maar dat lukte niet. ”ik ben degene die de baron vermoorde. Ik ben degene die de papieren stal, ik ben je ergste nachtmerrie” zei hij. Hij sprak niet luid, maar dat maakte zijn woorden niet minder dreigend, nee dat maakte ze juist meer dreigender. Hij stopte de pijl terug in zijn koker. Hij had wel gezien hoe de man ondertussen zijn zwaard had losgemaakt uit zijn schede. Dus de man wou op die manier sterven, dan zou dat gebeuren. Hij hing zijn boog voor op het zadel, zodat de boog niet weg zou glijden. ”ik ben voor niemand bang, kom maar op” schreeuwde de man uit. Hij kon uit de hoge tonen opmaken dat de man wel degelijk bang was. Hij zei niks, hij liet Danger rustig stil staan, terwijl de man zijn strijdros de sporen gaf en op hem afstormde. Blijkbaar had de man daar geen flauw idee wie die werkelijk voor zich had. Zacht gesis zorgde ervoor dat de man heel even zijn pas inhield, maar toen weer zijn paard de volle sporen gaf, zich half afvragend waar het gesis vandaan kwam. De man haalde naar hem uit, maar hij had zijn zwaard getrokken. Staal op staal echode er door het bos heen. Hij zag de verbazing in de ogen van The bad wolf. Keer op keer klonk het geluid van staal op staal door het bos heen, alleen in tegenstelling tot het zwaard van zijn tegenstander, kwam er in zijn zwaard geen houw. Hij liet Danger wegdansen bij de volgende uithaal van de man. De man was daar niet op voorbereid en verloor zijn evenwicht. Met een doffe klap belande de man op de grond. Zijn paard, duidelijk blij bevrijdt te zijn van zijn baasje draafde direct weg en ging iets verderop draven. Hij keek neer op de man. Zo op de grond, kon de man gevaarlijk zijn voor Danger zijn spieren. Soepel met het zwaard nog in zijn hand gleed hij uit het zadel. Danger draafde naar Mystenia toe. De lucht begon steeds witter te worden. Sagitta vloog hoog boven hun in de lucht. Hij wachtte geduldig totdat de man weer overeind kwam en op hem afstormde. Hij ontweek de slagen en voerde af en toe een aanval uit, zoals zijn meester hem geleerd had. Eerst afwachten, kijken wat je tegenstander kan, hem uitputten en dan in de aanval gaan. Hij keek naar de tegenstander, die duidelijk niet goed voorbereid wat op het gevecht. Hij zette simpel een stap opzij en haalde toen uit naar de zij van de man. Het staal van zijn zwaard gleed door het harnas van de man heen. Hij dook net op tijd weg om de volgende slag van de man te ontwijken. Hij vond ergens, dat dit nu wel lang genoeg duurde, je wist maar nooit wat er kon gebeuren waardoor het alsnog fout ging. Hij voerde een snelle aanval uit en draaide toen langs de man heen. Hij haalde met zijn zwaard de rug van het harnas open. Hij hoorde wel het zachte gebrom van pijn van de man, maar medelijden had hij niet. Hij draaide weer langs de man heen en in een klein moment toen de man zijn verdediging liet zakken stak hij toe. Zijn zwaard gleed door het harnas heen, recht in het hart van de man. Doordat hij zo dichtbij was, leverde hem dat een kleine snee in zijn arm op, maar dat maakte hem niet uit. De man viel langzaam van hem weg, met zijn rug op het zand. Hij trok zijn zwaard terug en zette dat in de grond vast. Hij knielde bij de man neer, die duidelijk worstelde met zichzelf om niet dood te gaan. Hij keek de man aan, die nu iets duidelijk zijn gezicht kon zien. Hij kon de verbazing bij de man zien. ”Jij” riep de man nog uit met zijn laatste ademtocht, maar door dat te doen, verloor die zijn grip op zijn levenskracht. Hij kon het licht in de ogen van de man zien wegvloeien, maar in die ogen lag een angstige blik, de man had op het laatst beseft dat er 1 iemand was die hij had gevreesd, en die had hem nu vermoord. De man had hetzelfde woord als de dode baron uitgesproken voordat hij dood was gegaan. Beiden gestorven door de jager. De baron en the bad wolf, twee gevreesde mannen, beiden vermoord door hun grootste angst uit hun verleden. Hij kwam overeind en veegde het bloed van zijn zwaard af. Hij stak het zwaard terug in zijn schede. Danger was weer op hem afgedraafd. Hij hing het zwaard terug aan het zadel. Snel trok hij al zijn pijlen uit de lijken, voordat het bloed erin zou trekken en maakte ze schoon aan de kleding van de doden. Sagitta was ondertussen geland en was bezig de vingers van de mensen op te eten. Tja, de roofvogel moest ook eten. Hij stak zijn pijlen terug in zijn koker. Zodra hij eens tijd had, zou hij ze maar moeten bijstellen. Hij klopte Danger op zijn hals en keek toen op. Hij keek naar Mystenia en zweeg. Hij wist niet wat zij er van zou vinden, hij wist nu iets van haar verleden af. Hij wist de naam die ze vroeger had gehad, maar hij zou erover zwijgen. Zoiets behoorde tot het verleden, niet tot het heden. Ergens gaf het wel een trieste aanblik, de mannen die dood in het zand lagen, beschermend om de man die daar in het midden lag, even dood als de rest. Ze waren gesneuveld op hun missie om het rijk ter gronde te richten. En ze waren voor niks gestorven. The bad wolf, was nu niets meer dan een verhaal, en over een niet al te lange tijd, zal dat verhaal gebruikt worden om stoute kinderen naar bed te krijgen. Hij kon al half bedenken wat dat zou worden, vast iets in de trant van: ‘ga maar gauw naar bed, anders komt de geest van the bad wolf je halen” de man had vele ellende bezorgt, misschien was de dood wel iets te vriendelijk voor hem, maar veel was daar nu niet meer aan te doen. Hij bleef naast Danger staan, wachten op wat Mystenia zou zeggen, want hij kon duidelijk aan haar zien dat ze iets wou zeggen. Hij bedacht zich, dat dit de tweede keer op 1 dag was dat hij haar leven had gered, maar dat maakte hem niet uit. Hij bleef naar haar kijken. Haar gezicht was niet veel veranderd, dan toen hij haar voor het laatst had gezien, alleen zat het nu misschien iets meer onder het vuil. Hij bleef rustig wachten, wachten op wat komen zou.

You don’t understand it,
But that doesn’t matter.
Just know
That there is someone watching over you..

Het werd al snel duidelijk waarom dat hij zijn zin niet afmaakte. Ze hoorde het hoge gezoem van pijlen. Ze wist dat het de pijlen van Leonoor waren. Zoals gewoonlijk was hij precies op het juiste moment komen opdagen. Langzaam en bijna onzichtbaar liep ze naar de kant. Binnen een paar seconden waren er nog maar drie over. Ze lachte even. Net zoals zij zou gedaan hebben. Ergens wist ze dat hij de woorden van de man wel gehoord had. Maar ze wist ook dat ze hem kon vertrouwen. Dat moest gewoon. Iedereen had zo zijn eigen geheimen. De een was groter dan de ander. Maar sommigen mochten gewoon nooit uitkomen. Ze zuchte even. Ze keek naar het schouwspel. Ze zag hoe Leonoor opdoemde. Alleen een schaduw. Ergens gaf het een heldhaftige uitdrukking. Want hij redde haar leven nu al weer voor de tweede keer. Ze moest echt beter gaan oppassen. Ze hoorde de verbaasde toon in de stem van de man. Zoals ze had gezegd had hij zijn doodvonnis getekend door, door dit bos heen te rijden. Het was alleen een toeval dat Leonoor en zij hier waren. Maar dan nog. Dan nog had hij niet kunnen ontsnappen. De anderen waren nu ook al helemaal dood. Hij was alleen over. Neen ze zou Leonoor niet tegen houden. Ze luisterde naar zijn woorden. ”ik ben degene die de baron vermoorde. Ik ben degene die de papieren stal, ik ben je ergste nachtmerrie” Ze lachte even. Ze had haar kap nog niet op gezet. Ze dacht even na. Eigenlijk had Heer Myron het meeste werk gedaan. Maar ze wist ook wel dat Leonoor de laatste slag zou uitgedeeld hebben. Ze wist niet goed. Maar ze had zo’n gevoel dat hij dat had gedaan. Ook had ze een gevoel dat hij de ridder ergens wilde beschermen. Misschien maar beter ook. Ook al zou niemand het verder kunnen vertellen. Ze hoorde de man wel roepen dat hij voor niemand bang was. Maar de toon gaf aan dat hij toch angst had. Ze vond het best wel stoer hoe groot hij zich hield. Stof waaide op. Ze sloot haar ogen even. Dit was het moment van de waarheid. Het moment dat het rijk zijn vrijheid zou terug krijgen. Zo begon het gevecht. Leonoor haalde zijn zwaard uit. Normaal zou ze er commentaar op geven. Maar nu niet. Liet de man maar leiden. Met een pijl door het hart zou het veel te snel gaan. Het geluid van metaal op metaal sneed door de lucht geen. Het klonk als muziek. Ze zag de bewegingen heel duidelijk. Ze zag vooral Leonoor. Hoe hij de man aanpakte. Het duurde niet lang voor dat de man op de grond lag. Ze lachte. Leonoor gleed uit het zadel. Zijn paard liep naar haar toe. Ze streelde het beestje eens tussen de oren en zei dat hij het goed had gedaan. Ze zag wel hoe het paardje naar Leonoor bleef kijken. Het was een prachtig gevecht. Vol slagen en klappen. Ze wist nu al dat Leonoor niet zou kunnen verliezen. En daar was het dan. Ze zag het zwaard door het hart gaan. Ze zag de man neer vallen. Ze voelde de angst uit haar glijden. Het was alsof het naar de man zelfs gleed. Ze zag Leonoor. Ze zag de man. Toen was het stil. Haar hart klopte. Eindelijk vrij. Vrij van die vloek die over haar waakte. Ze was niet langer vervloekt en het rijk was vrij van de bad wolf. Eindelijk vrij. Haar adem stokte. Het paard draafde terug naar Leonoor. Ze zag hoe hij zijn pijlen uit de lijken haalde en afkuiste. Nog steeds had ze haar kap niet op. Ze was onder tussen ook weer op het pad gekomen. Daarna zag ze Leonoor kijken. Ze kon zijn gezicht niet zien. Maar ze wist wel dat hij keek. Ze voelde dat haar gezicht een beetje vuil was. Ze voelde de tranen opkomen toen ze langzaam naar hem toe liep. Ze legde een laatste blik op de man. Haar adem stokte even en ze voelde een traan over haar wang glijden terwijl ze nu voor Leonoor stond. Ze keek hem aan. Haar traan was geen traan van verdriet. Meer van geluk. Want ze had wel een lach op haar mond. Het was een gemeende lach. Één dat ze al lang niet meer had gehad. Ze wilde zo veel tegen hem zeggen. Maar ze wist niet welke woorden ze moest gebruiken. Leonoor haar beste vriend een broer. Meer dan dat. Opeens nam ze hem vast en omhelsde hem. Ze begroef haar gezicht in zijn mantel. Het was een stevige omhelzing. Ze liet haar tranen lopen. Neen het was geen teken van zwakte. Maar het was de enige manier waarop ze Leonoor helemaal kon bedanken. Ze bleef ze nog even staan. ”Je hebt me bevrijd Leonoor… Dank je…” het klonk zuiver en heel erg gemeend. Leonoor zou haar woorden wel snappen. Dat wist ze zeker. Daarna liet ze hem los en deed een paar stappen achteruit. Op een beleefde afstand. Ze lachte eens. Ze lachte haar tanden bloot en veegde haar tranen af. Ze haalde even diep adem. ”Ik weet niet wat je gehoord hebt… Leonoor. Maar Ik weet wel dat ik er op kan vertrouwen dat je het niet door zult vertellen.” Ze keek nog eens naar de man. ”Kyudo behoort tot het verleden…” Sprak ze dan. ”Ik heb gelogen toen ik zei dat hij me alles had afgepakt. Want zonder hem had ik dit leven niet kunnen leiden en had ik jou nooit ontmoet.” Ze lachte nogmaals. Het was waar. Ze was dol gelukkig met hem en met de andere jagers. Dit leven was haar leven. Dit leven was Mystenia haar leven. Ze zou nooit afraken van haar verleden. Ze zou de oude naam Kyudo altijd bij haar dragen. Ze was twee in een. De een leefde in de schaduwen en de ander in de het verleden. Dat was goed zo. Niemand moest daar iets over zeggen. Ze keek Leonoor aan. ”Je hebt het rijk bevrijd Leonoor… Je mag trots op jezelf zijn… Niet allen dat. Maar je hebt ook twee keer mijn leven gered. Als je een beloning wilt mag je het vragen. Het is gelijk wat, niets is teveel!” Als leider had ze het recht dat te vragen. Had ze het recht hem te belonen. Het enigste wat ze nog moest weten was welke beloning precies.

Hij bleef rustig naar haar staan kijken. Danger duwde even zijn neus tegen zijn hand aan, het paardje keek hem redelijk bezorgt aan, maar dat maakte hem niet uit. Ergens vroeg hij zich af hoe ze zo ondoordacht had kunnen doen om haar leven op het spel te zetten, en de man zo te trotseren, maar ja. Zo was Mystenia gewoon, geen denken, maar doen. Hij had niet gelogen toen hij de woorden uit had gesproken tegen the bad wolf. Want heer Myron had de man dan wel vastgebonden na het gevecht. Maar toen hij bij de baron was neergeknield, had de man door zijn aanblik een dodelijke hartaanval gehad, dus ja. Hij had wel degelijk de baron vermoord, en hij wou ook wel de ridder beschermen tegen de mensen die zijn familie hadden vermoord. Hij keek heel even naar Sagitta. De grote roofvogel was nog steeds bezig met de vingers van de mannen op te eten. Het zag er niet al te fris uit, maar ja. Het eten lag voor het grijpen, dus waarom zou hij de roofvogel dan stoppen? De een zijn dood, is de ander zijn brood, zoals het beroemde gezegde ging, en daar was hij het volledig mee eens. Zij grijze jagers leefden ook van de dood van anderen. Het was een soort adrenaline dat elke gezonde grijze jager nodig had. Het waren de kleine dingen die het leven van een grijze jager zo volmaakt maakte. Niet dat het voor iedereen geschikt was, maar dat maakte niet uit. Voor degene waar het voor geschikt was, die hielden ervan en de namen de dagen en nachten achter elkaar in het zadel voor lief. Het was geven en nemen bij zo’n leven. Hij keek weer naar Mystenia. Hoe ze daar zo stond zonder kap, het was voor zijn gevoel aan de ene kant heel onnatuurlijk om haar zonder kap te zien, want hij was gewend om haar met kap op te zien. Maar aan de andere kant was het wel natuurlijk, want de normale mensen liepen ook niet met een kap op, maar zij waren geen gewone mensen, zij waren grijze jagers en dat zouden ze blijven. Hij zag wel hoe ze uit de schaduwen kwam, het pad op. Hij bleef naar haar kijken. hij zag hoe een eenzame traan over haar wang heen gleed terwijl ze daar voor hem stond. Hij zag hoe ze glimlachte. Een glimlach die hij al heel lang niet meer had gezien. Die traan in combinatie met die lach, liet hem realiseren dat ze blij was, waarschijnlijk was ze blij om het feit dat de man daar dood in het zand lag. Hij bleef haar aankijken. Hij zag wel aan haar dat ze iets wou zeggen, maar blijkbaar kon ze niet echt uit haar woorden komen. Hij kreeg het idee dat ze iets van plan was, maar hij wist niet wat. Opeens omhelsde ze hem. Hij was redelijk verbaasd, maar dat liet hij niet zijn, zijn gezicht was nog steeds gehuld in de schaduwen van zijn kap. Het was niet zo’n slappe omhelzing, nee een echt gemeende omhelzing. Hij zweeg nog steeds. Hij zag de tranen over haar wangen heen lopen. Hij bleef rustig staan. Hij voelde heel even een lichte steek door zijn arm heen gaan, maar daar lette hij verder niet meer op. . ”Je hebt me bevrijd Leonoor… Dank je…” hoorde hij haar zacht zeggen. Hij snapte wel wat ze bedoelde, Hij had nog steeds niks gezegd, maar dat maakte niet veel uit, hij zei bijna nooit wat. Hij voelde hoe ze hem los liet en wat afstand nam. Hij bleef naar haar kijken. Hij zag hoe ze lachte, echt lachte. Hij zag hoe ze haar tranen afveegde en diep adem haalde. . ”Ik weet niet wat je gehoord hebt… Leonoor. Maar Ik weet wel dat ik er op kan vertrouwen dat je het niet door zult vertellen.” Hoorde hij haar zeggen. Ze wist toch wel dat geheimen bij hem veilig waren. Hij had ook zijn geheimen, maar de enige die ervan af wisten, of delen ervan, die lagen dood onder de zoden, zoals the bad wolf, die had geweten toen hij was, toen hij zijn zwaard door het hart van de man heen had gestoken, helaas was dat voor de man te laat geweest om dat nog te gebruiken. Hij volgde haar blik naar the bad wolf die daar zo dood en eenzaam in het zand lag. . ”Kyudo behoort tot het verleden…” Sprak ze toen, hij keek door haar woorden weer naar haar. ”Ik heb gelogen toen ik zei dat hij me alles had afgepakt. Want zonder hem had ik dit leven niet kunnen leiden en had ik jou nooit ontmoet.” Hij begreep haar woorden wel. Hij zag hoe ze lachte, dit was weer de Mystenia die hij kende, degene die hij zou volgen tot het einde. Dit was de Mystenia die hem vroeger altijd aan het lachen had gemaakt, ze had het ver geschopt. Hij had de laatste tijd wel gemerkt dat ze duidelijk in conflict met zichzelf was geweest, ze was zo anders geweest, maar nu leek het allemaal weer goed te komen. Hij zou niet naar haar verleden vragen, als ze het ooit zou willen vertellen, dan wist ze vast wel dat hij zou luisteren. Hij luisterde toen ze de volgende woorden sprak: ”Je hebt het rijk bevrijd Leonoor… Je mag trots op jezelf zijn… Niet allen dat. Maar je hebt ook twee keer mijn leven gered. Als je een beloning wilt mag je het vragen. Het is gelijk wat, niets is teveel!” hij bleef haar aankijken, zonder een woord te zeggen. Als ze nu nog niet wist dat hij er niet van hield om bedankt te worden, dan was ze gewoon te koppig om dat tot zich door te laten dringen. Hij dacht even na, er was 1 ding, waarvan hij wel wou dat dat gebeurde. ‘Als er een goed iemand beland in het noorden als nieuwe baron, dan vind ik dat meer dan genoeg.” zei hij. Zolang deze situatie zich maar niet herhaalde, dan was het prima. Hij haalde uit zijn mantel een aantal papieren en gaf die aan haar, er stond een zwarte wolf boven aan het blad, het waren lijsten met aanvalsplannen en leden die bij the bad wolf behoorde. Hij had ze van de baron gejat voordat ze daar het kasteel hadden verlaten, daarvoor hadden de mannen ook achter hem aangezeten, om te voorkomen dat hij die papieren aan haar zou geven. Zij zou wel weten wat ze er mee aan moest. Hij keek nog even naar haar. Heel even waren zijn ogen zichtbaar, hij had het weer eens voor elkaar gekregen om geen antwoord op haar vraag te geven. Hij steeg op Danger, het werd maar eens tijd om haar af te zetten bij haar hut, want ze waren best ver bij het hutje vandaan. Zij zou daarna maar zelf verslag moeten uitbrengen bij de baron, want hij was nog lang niet klaar met zijn reis. Hij stak zijn hand weer naar haar uit, om haar achterop te helpen. Zijn mouw zat heel licht onder het bloed, maar in het licht van de zon die opkwam was het toch wel duidelijk te zien. Danger schudde even met zijn hoofd, het beestje wou weer op weg. Sagitta spreidde haar vleugels en steeg op.

He never ask something
He just goes his own way,
And if you don’t like it,
Then you have to live with it..

Haar woorden leken te vervagen in de wind. Ze voelde zich bevrijd en ze voelde zich weer haar oude ik. Leonoor bleef stil. Ergens verwachte ze geen antwoord. Vroeger was hij ook stil geweest. Maar toen had hij meer gelachen. Nou ja ze had hem altijd proberen te laten lachen. Meestal was het haar wel gelukt. Maar nu leek die Leonoor nog maar een klein puntje te zijn in de man die voor haar stond. Maar als ze echt wilde… Zou ze dan aan dat licht puntje raken? Vroeger was het allemaal zou gemakkelijk geweest. Vroeger hadden ze gewoon naast elkaar kunnen lopen. Nu niet meer. Het zou wel geniaal zijn. Twee jagers. Ze zou de mensen hun koppen wel eens willen zien zo. De angst in hun ogen en de vraagtekens. Dat zou leuk moeten zijn. Ze zouden daarna er nog goed mee kunnen lachen. Maar helaas… dat ging nu niet meer zo gemakkelijk. Nu was nu en toen. Toen was zo anders dan nu. Je mocht niet in het verleden leven. Maar het zou altijd bij je zijn. Je kon niet zonder. Het moest er zijn. Je moest er van leren en niet weg lopen. Af en toe eens omkijken. Omkijken naar de goede momenten. Soms naar de slechte. Het verleden verschilde veel van het heden. Nog meer van de toekomst. Het verleden kun je niet veranderen, de toekomst niet voorspellen en het heden moest je zelf maken. Hoe vreemd die dingen konden gaan. De keuzes die je elk moment moest maken. Één fout en alles kon veranderen. Één andere keuze en alles kon weg gevaagd worden. Elke keer opnieuw getekend worden. Ze voelde de lichte wind. Ze wachte nog altijd op een antwoord. Ze was blij dat haar tranen nu weg waren. Haar gezicht was tot rust gekomen. Net als de rest van het rijk. Ook al wisten ze het zelf nog niet. Ze hoorde aan zijn ademhaling dat hij iets ging zeggen. ‘Als er een goed iemand beland in het noorden als nieuwe baron, dan vind ik dat meer dan genoeg.” Ze knikte. Dat snapte ze wel en ze zou er voor zorgen. Weer leek het alsof ze nog altijd maar 15 was. Dat deel in haar verleden wilde ze niet missen. Dat waren zo’n leuke dagen geweest. Met vallen en opstaan. Maar Leonoor en zij waren die dagen altijd samen geweest. Wat waren ze een last geweest voor hun mentoren. Maar ze hadden veel gelachen en ook veel geleerd. Ze herinnerde nog altijd de dag waarop ze alle vier samen gelachen hadden. De dag dat Leonoor en zij op één of andere manier in de problemen waren geraakt. Zoals toen wel vaker gebeurde. Maar hun mentoren waren er ook bij betrokken geweest. Toen dat was opgelost. Hadden ze alle vier gelachen. Ze hoorde het gelach nog altijd. Ze zag Leonoor, zijn mentor en de hare. Nog altijd zag ze die prachtige zon voor zich die toen onder was gegaan. Neen die dag zou ze nooit vergeten. Het was niet lang daarna dat ze waren gescheiden. De dagen daarna waren verschrikkelijk geweest. Ze had Leonoor zo gemist. Het was alsof niets meer lukte en elke keer ging veel mis. Juist doordat hij er niet meer was. Ja ze miste Leonoor naast haar zij. Maar nu had ze hem altijd bij haar. Hij was haar commandant. Altijd naast haar. Het was vreemd. Maar als ze hem nodig had. Kwam hij altijd naar boven. Alsof hij het wist. Ze lachte nogmaals. Ze kwam uit gedachten toen hij haar een paar papieren gaf. Ze knikte en nam ze aan, even raakte hun handen elkaar. De wolf boven aan het blad deed haar niets meer. Ze zag hoe hij keek. Even waren zijn ogen zichtbaar. Nu leken ze koud. Vroeger hadden ze geschenen. Hij was misschien wel ouder. Maar dat hadden ze eigenlijk nooit echt iets van gezegd. Het was gewoon zo geweest. Ze hadden niet lang samen getraind. Maar het had een eeuwigheid geleken. Het was veel te snel ever geweest. Nu vond ze nog altijd dat het oneerlijk was geweest. Maar ze had er toen niets aan kunnen doen. Nu zagen ze elkaar ook veel te weinig. Maar daar kon ze ook maar moeilijk wat aan veranderen. Leonoor stak zijn hand weer naar haar uit toen hij weer op zijn paard zat. Ze zag het bloed. Ze nam zijn hand niet. Maar de arm. Ze haalde een doek uit en bond het rond de wond. Ze werkte snel en zachtjes. Maar ook goed. Hij moest er niets over zeggen. Vroeger had ze het ook gedaan. Nu de wond verbonden was, zou het beter beschermd zijn en ook stoppen met bloeden. Daarna steeg ze ook op. Ze zette haar kap weer aan. Weer hield ze zich vast aan zijn mantel. Maar deze keer was het anders. . Ze had haar pijlen ook al uit de mannen gehaald dus ze konden vertrekken. Eigenlijk had hij ook helemaal geen antwoord gegeven op haar vraag. Natuurlijk niet! Maar wat zou ze er tegen beginnen. Met elkaar beginnen te discussiëren was hopeloos. Want dan konden ze wel eeuwig doorgaan. Ze voelde hoe het paard begon te lopen. Ze wist dat hij haar terug zou brengen naar haar hut. Dat gaf niet. Maar ze zou hem wel weer missen als hij weg was. Maar ze wist ook wel dat hij nog veel te doen had. Ze dacht even na. Terwijl het nog steeds stil was. Het was geen ongemakkelijke stilte. Neen het was een aangename normale stilte. Alsof die er bij hoorde en er moest zijn. Haar ogen schoten open toen ze zich opeens iets bedacht. Ze lachte even. Hij zou het weer niet kunnen zien terwijl ze achter hem zat. ”Had je iemand in gedachten die geschikt is om de baron van het noorden te worden?” Vroeg ze. Als hij niemand in gedachten had. Dan was het nog altijd een goede vraag geweest. Als hij wel iemand in gedachten had. Dan zou ze er voor zorgen dat die persoon daar raakte. Tenminste als die persoon het zelf ook wilde natuurlijk. Onder tussen bleven ze verder lopen. Ze zou al snel terug thuis zijn. Daar zouden linde en Fernando misschien al wakker zijn. Ze zou nog een zware dag hebben. Ergens vond ze dat niet erg. Maar dan ook ergens wel. Het was vreemd hoe ze in een kleine tijd zo veel hadden kunnen doen. Een avontuur was afgelopen. Terwijl niemand behalve zij twee er iets van wisten. Ze keek naar de lucht. De twee zouden ook nog kunnen slapen. Meestal bleven ze slapen als ze zelf haar leerlingen niet wakker maakte. Ze zag hoe de weg veranderde, ze zou al gouw thuis zijn. Vele te snel. Ze sloot haar ogen. Ze wist dat als ze, ze opendeed. Dat ze haar hut zou zien. Het was geen leugen geweest. Ze zag haar hut. Langzaam stapte ze af. Nogmaals draaide ze zich om naar Leonoor. Ze zouden weer afscheid, moeten nemen. Weeral tot de volgende keer. Ze slikte even. ”Als je me nodig hebt voor iets, moet je maar iets sturen hé!” Probeerde ze zo opgewekt mogelijk te zeggen. Ze meende het ook. Als hij haar nodig had zou ze komen. Geen twijfel mogelijk. Ze stapte naar haar hutje toe. Toen ze op de trap was draaide ze zich nogmaals om. Ze keek Leonoor aan. ”En Leonoor, zorg dat je niet in al te zware problemen komt okay…” Wat ze nu zou zeggen was om hem weer aan het lachen te krijgen. Net zoals vroeger. ”het zorgt er alleen maar voor dat ik meer papier werk heb! Ze wachte even en lachte toen even. Ze zou kijken hoe hij weg zou rijden. Weer naar een andere plaats. Weer een ander avontuur waar ze zeker van zou gaan horen.

Hij wachtte totdat ze zijn hand vast pakte om haar achterop te helpen, maar ze pakte zijn arm vast, blijkbaar had ze het bloed gezien. Hij wachtte even. Ergens had hij een voorgevoel over wat ze ging doen, het duurde ook niet lang voordat ze een doek had gepakt en dat om de wond heen had vast gebonden. Pas daarna steeg ze op. Hij dacht heel even terug aan vroeger, toen verbond ze ook altijd zijn wonden als hij zijn handen weer eens open had gehaald aan die vervloekte doornenstruik achter het hutje. Ergens hoopte hij dat die doornenstruik er nog steeds stond, maar voor de leerlingen van Mystenia hoopte hij dat die doornenstruik weg was. Hun mentoren waren meestal zo wreed om hun daar doorheen te laten lopen. Hij voelde hoe ze opsteeg. Hij liet Danger wegdraven. Hij wist dat hij het voor elkaar had gekregen om zijn antwoord op haar vraag te ontwijken, zoals gewoonlijk. Hij had haar wel naar de papieren zien kijken die hij haar had gegeven. Ze zou nog wel zelf naar het kasteel toe moeten gaan, om een groep mensen te halen die de lijken zouden op ruimen. En iemand om de nog bewusteloze commandant van the bad wolf legioen te laten halen, maar daar moest ze zelf maar over nadenken hoe ze dat zou doen, en wat ze met de man zou gaan doen. Danger draafde in een vlot tempo door, zoals het paardje gewoonlijk deed. Hij hoorde aan vleugelslagen die heel licht de stilte doorbraken dat Sagitta met hun mee vloog. De roofvogel had blijkbaar geen zin meer om nog meer lijken van hun vingers te ontdoen, maar hij wist ook dat het kwam omdat hij vertrok, want de vogel ging bijna overal mee naar toe. Hij keek voor zich uit. Zijn gedachten dwaalden gedeeltelijk af, terug naar het verleden, toen had alles zo makkelijk geleken, terwijl het nu zo anders was. Hij wist nog wel de ene keer dat ze samen hun mentoren tot wanhoop hadden gedreven. Wat had hij dat toen leuk gevonden. Mensen tot wanhoop drijven, dat was nou een van de leuke dingen. Zijn gedachten werden direct terug naar het heden getrokken toen hij iemand hoorde lachen, het duurde een halve seconde voordat hij doorhad dat dat Mystenia was geweest. ”Had je iemand in gedachten die geschikt is om de baron van het noorden te worden?” hoorde hij haar vragen. Dat was een moeilijke vraag. Heel even schoot heer Myron door zijn gedachten heen, maar nee. De ridder had daar al meer dan genoeg dingen mee gemaakt, en zijn familie lag daar ook nog eens in hun graf, dus nee. Dat zou niet goed zijn voor de ridder om die daar als baron aan te sturen. Iemand die zo jong was als Heer Myron, die had nog een hele leven vol avontuur voor zich, dat moest je zo iemand niet afnemen door hem baron te maken. Heer Myron zou het op een dag wel zo ver schoppen, maar niet vandaag. Hij liet Danger doordraven naar het hutje van Mystenia, daar liet hij Danger stoppen. Hij bleef zitten en zag in zijn ooghoeken hoe ze afsteeg. Hij had altijd een hekel aan afscheid nemen, ook al was afscheid nemen maar tijdelijk. Hij had nog veel te doen, en dat was nou zo vervelend. Hij keek naar haar. Vroeger deden ze altijd alles samen, maar nu niet meer. Zij was meer nog haar oude ik dan hij. Maar dat had een hele andere oorzaak. Hij zag wel dat ze haar kap weer op had gedaan, hij hoorde hoe ze adem haalde om iets te gaan zeggen. Hij wachtte rustig af. Hij wist dat zijn avontuur nog niet voorbij was. . ”Als je me nodig hebt voor iets, moet je maar iets sturen hé!” hoorde hij haar zeggen. Hij hoorde wel dat ze opgewekt probeerde te doen, maar dat lukte haar niet helemaal. Blijkbaar had Mystenia er moeite mee om afscheid te nemen. Heel even had hij de neiging om een opmerking te maken, maar dat deed hij maar niet. Hij zag hoe ze het trappetje opliep, naar haar hut toe. Hij had ergens het idee dat ze nog iets wou zeggen, en gelijk kreeg hij ook nog. Hij zag hoe ze halt hield en zich terug naar hem omdraaide. Ze keek naar hem, en hij keek naar haar. ”En Leonoor, zorg dat je niet in al te zware problemen komt okay…” hoorde hij haar zeggen. Hij had heel even de neiging te lachen, maar dat deed hij niet. het zorgt er alleen maar voor dat ik meer papier werk heb! Hoorde hij haar toen zeggen. Hij schoot in de lach, een echte gemeende lach. Heel even waren zijn ogen zichtbaar, ze lachten mee. ”de problemen zoeken mij op, ik niet hun. En volgens mij vind ik het niet erg dat jij dan nog meer papier werk krijgt” zei hij met een grijns, een echte Leonoor opmerking. Zijn boog lag weer voor zich op het zadel, zoals gewoonlijk. Hij pakte de teugels weer vast en liet Danger omdraaien. Het paardje schoot in draf weg, Danger rook duidelijk het avontuur wat hun nu te wachten stond. Hij liet het paardje het pad in slaan, maar niet het normale pad wat hij insloeg als hij terug naar zijn eigen leen ging. Nee, hij ging de andere kant op. Want zijn reis bracht hem niet terug naar huis, nog lang niet. Aan de ene kant was het jammer, maar aan de andere kant was het fijn om op reis te zijn. Hij hield niet van stil zitten. Hij hield van actie. Hij was op sommige momenten een rusteloos type, maar soms kon hij heel geduldig zijn. Je snapte nooit wat er in hem omging en dat was maar goed ook. Als snel waren ze verdwenen tegen de achtergrond van het bos aan. Het enige wat er op duidde dat ze hier net waren geweest was de grote roofvogel die daar hoog in de lucht vloog, als de koningin van de lucht. Hij reed verder, op naar een klus wat Mystenia weer meer papier werk zou gegeven…

Behind that mask
There is a men,
Sometimes you see him,
But most of the time you don’t..

Leonoor topic uit

Bij haar eerste woorden zag ze helemaal geen reactie. Maar haar tweede zin had de volle laag gegeven. Hij stortte letterlijk in het lachen uit en dat maakte haar gelukkig. Het was haar dan toch nog gelukt om hem aan het lachen te krijgen. Ook een lach speelde even om haar mond. Maar die verdween ook wel weer. Misschien zouden de twee leerlingen als ze wakker waren zich afvragen wie er zo zou lachen. Maar ze geloofde niet dat ze al waker waren. Neen te vroeg en misschien zou ze, ze nu wel wat langer laten slapen. Maar met haar wist je het ook nooit. Ze luisterde met een groot hart naar de woorden van Leonoor. ”de problemen zoeken mij op, ik niet hun. En volgens mij vind ik het niet erg dat jij dan nog meer papier werk krijgt” Ze had die opmerkingen kunnen verwachten. Het was sowieso een Leonoor die dat zou zeggen. Niemand anders zou daar op kunnen komen. Oké misschien wel. Maar ze zouden het er nooit zo uit kunnen krijgen. Ze lachte dus maar. Terwijl ze zag hoe hij vertrok. Ze keek hem na. De ochtendzon tegemoet. Neen hij had niet gezegd waar dat hij naartoe ging. Ze zou het niet vragen ze had het volle vertrouwen. Zeker nu hij haar bevrijd had. Ja hij zou de rest van de bende op rollen. Dat kon niet anders. Ze zou hem laten doen. Het papier werk zou komen. Daar was geen ontkomen aan. Maar voor hem deed ze het wel graag. Het was ook snel gedaan en met haar snelle tong kon ze overal aan ontsnappen. Misschien zou hij het op een dag te verschoppen. Maar dan nog zou ze hem steunen. Ze zou hem er ook wel kunnen uit wurmen. Dat was één van haar specialiteiten. Eenmaal dat hij niet meer in het zicht was, ging ze stil naar binnen. Ze nam een rol papier en een veer. Waarmee ze begon te schrijven. De woorden waren kort en krachtig. Ze zouden meteen naar de koning gaan. Het was een lange en grote brief. Ze wist zeker dat er nog wat zou komen. Ze kende de koning nu niet zo goed. Maar ze wist dat het een lieve man was. Een koning dat zijn naam waardig was. De veer ging langzaam en met mooie halen over het papier geen. Wanneer het klaar was keek ze het nog eens na. Waarna ze het oprolde en het zegel van de jagers er op plakte. Ze stopte het in een tas die naast haar stond. Daarna schreef ze nog een tweede brief. Een brief naar de baron. Ja hij had het recht om het te weten van Heer Myron. Ergens had ze wel verwacht dat, die gast het zou kunnen. Het was nu eenmaal de leerling van de Baron geweest en ergens verwachte ze ook dat Heer Myron later ook een baron zou worden. Ja hij zou het zeker nog zo ver schoppen. Dat kon niet anders. Na de tweede brief klaar was stak ze die samen met de andere. Ze maakte allen klaar en liep naar de stallen. Canavar was meteen wakker en klaar om te vertrekken. Snel en vluchtig zadelde ze het diertje op. Neen nu had ze echt de kriebels. Geen geduld, neen deze keer niet. Toch ging ze rustig op pad. Recht naar het kasteel, haar leen, haar mensen en hier was het meestal vredig. De jager in het noorden zou ontslagen worden. Hij was het niet meer waardig om daar te zijn. Zijn leen had geleden en ze had er vaak een waarschuwing op gegeven. Ze had er alleen geen tijd voor gehad om er iets aan te doen. Ook had er daar meer meegespeeld. Nu was alles gedaan. Maar dan ook echt alles. Ze genoot van de lucht en de schaduwen die over haar gleden. Ze ging recht via de geheime wegens. Recht naar het kasteel. De man schrok op, de man die de wacht hield. Met rustige bewegingen gaf ze hem de brief. De naam van de baron stond er op. De angst in de ogen van de wachter was onhoudbaar. Toch had ze geen neiging om te lachen. Meteen verdween de wachter en daarmee verdween ze zelf ook. Op weg naar het tweede kasteel, het grote. Ze zou persoonlijk naar de koning stappen. Geen tijd te verliezen. Dan zag ze de koning ook meteen nog een keer. Ze zou zijn reactie zien. Niemand anders zou er wat van merken. Maar die reis was langer en zou nog wel een tijdje duren. Geen probleem. Ze had de tijd, en de twee leerlingen zouden wel iets gaan doen. Uren gingen langzaam voorbij en ongezien kwam ze dichter en dichter bij haar doel. De poort werd zwaar bewaakt. Maar ze kende ook hier de geheime gangen die er waren. Canavar bleef staan en ze sloop zelf naar binnen. Geen wachter die op haar lette. Geen man die haar zag. Het zou de perfecte tijd zijn om een grap uit te halen. Maar heellaas. Hier moest je wel formeel blijven. Dit was een belangrijke plek; langzaam kwam ze in de privé kamer van de koning. Hij was jong maar wel vol leven en ook heel erg slim en snel. Ze legde de brief op zijn bureau en wachte in de schaduwen van de kamer. Het duurde niet lang voor dat hij binnen stapte. Ze zag zijn houding nu heel erg duidelijk. Het leek een gewone jonge man. Meteen zag hij de brief en meteen begon hij te lezen. Ze zag de lach op zijn gezicht komen. Ja dit was geweldig en met een glimlach op haar gezicht vertrok ze.