Aanmeldings topic: Ridders.

"Pe-channas! Scram!" Ryn hoorde de afschuw in Arianna's woorden. Elronds ogen vulden zich met vuur en hij liet Ryn los. Terwijl hij zich omdraaide naar haar zus, trok hij zijn zwaard en sloeg. De twee vochten terwijl Ryn overeind probeerde te komen. Alles deed pijn, maar ze zette door.  
Van de zijkant zag ze dat haar vaders hand tegen Aria's schouder drukte en hij nog een van zijn messen pakte. Hij keek haar vol haat aan, maar er was ook iets spottends in zijn blik. Er speelde een kleine lach op zijn gezicht. "Arianna..." sprak hij. Anna keek hem vol onbegrip aan. Ryn was intussen opgestaan en sloop naar ze toe terwijl ze een dolk pakte, maar ze was nog erg ver van hen verwijderd. Haar zus probeerde los te komen. Toen pakte ze een mes en sneed in zijn arm. Hij liet los, en ze gaf hem een klap. Hij trok zijn zwaard.
Weer stond het gevecht op het punt van beginnen. De Elven hieven hun zwaarden en Ryns vader wilde slaan, maar Ryn was nu bij hen en hield haar dolk onder zijn kin gedrukt.
"Put it down Elrond. It's over." ze verdomde het om het met Vader aan te spreken.

De Elf liet zijn wapen vallen, Ryn stond achter hem en kon zijn blik niet zien, maar ze dacht niet dat hij zich al echt verslagen voelde. Arianna kwam dichterbij Ze trok een mes uit Elronds laars. Ze kaf een trap tegen zijn zwaard en Ryn keek nog snel even of er nog andere wapens in de buurt lagen. Dit was niet het geval en Aria zei: "Who are you?" Hij lachte. Het was een spottend lachje dat verraadde dat hij haar maar al te goed kende en hij ervan genoot dat zij niet wist wie hij was. Arianna leek haar woede te verbergen. Ze hield zijn mes bij zijn hart, en keek hem aan. "Awnser." Hun vader leek ervan te genieten. "I'm way closer than you think... Arianna," sprak hij. Ryn hield haar adem in. Toen er iets warms haar hand in droop besefte ze dat ze het dolk erg stevig tegen haar vaders keel had gedrukt. Snel verslapte ze haar greep iets. Een snelle dood was te goed voor hem. Anna's adem stokte, ze hapte naar lucht. Hun vader lachte weer. Hij gaf een kort knikje en bevestigde waar Ryn bang voor was dat haar zus nu wist. "It's true," Verward keek ze naar Ryn, die beet op haar lip en wendde haar blik af. Een traan glinsterde in haar ooghoek en ze voelde zich ontzettend week. Kwetsbaar en verraden. Waarom moest Elrond alles altijd verpesten? Alles. Altijd. Nooit kon hij iemand met rust laten. Eerst liet hij Jessy, Ryns eerste paard afmaken, gewoon, om haar te kwellen. Nu liet hij Arianna beseffen dat ze zojuist op het punt had gestaan haar bloedeigen vader te vermoorden. Waarom moest Ryns vader haar altijd breken? "Aria. He is our father, but please-" -don't trust him. Ze kon haar zin niet afmaken, want toen beide Elven uit concentratie waren geraakt had hun vader zich los gerukt en raapte in een vlugge beweging zijn zwaard weer op. Nu pakte hij Anna bij haar arm en hield haar op afstand met zijn zwaard dat in haar rug prikte. Hij nam haar langzaam mee naar de afgrond.

Een nachtmerrie was tot leven gekomen. Onbedoeld, ongewild. Altijd had Hunter gedacht dat zijn leven niet slechter kon dan dat het al was. Echter was die stelling ontkracht. Het kon daadwerkelijk slechter. Sinds gisteren bevond Hunter zich weer op eigen gebied, na een paar weken verdwenen te zijn geweest. In een bloed gang was hij het gebied op komen rennen, waarna hij zich meteen had verschanst in zijn huis. Waarom? Well, de reden daarvan bleek overduidelijk. Want Hunter was niet langer een man meer. Innerlijk wel. Uiterlijk niet. Na een fikse ruzie met een heks van Black, had ze al zijn waardigheid afgenomen. Al zijn waardigheid, in één klap verdwenen. De heks had hem, oftewel haar, veranderd in een vrouw. Altijd had Hunter gedacht dat geen ziel daartoe in staat was. Die heks bewees het tegendeel. Van zijn mannelijke uiterlijk bleek geen spoor meer te bekennen. Eens waren zijn haren kort, wild, naar achteren staand. Nu waren ze lang, dik en met een slag erin. Zijn eens zichtbare spieren leken verdwenen te zijn. Verstopt onder een slanke, tere huid met de meest vrouwelijke vormen die iemand hebben kon. De voorgevel die zich gevormd hadden was dan ook niet bepaald klein. Ze hadden een maat waar menig vrouw jaloers op kon wezen. Een maat waarvan mannen stonden te kwijlen. Iets wat hij waarschijnlijk zelf gedaan zou hebben, als het zijn eigen lichaam niet geweest was. Hiermee kon hij zich toch niet tonen?! Hoe zouden zijn kameraden er wel niet op reageren? Hunter wist het wel. En dat was een regelrechte trap op z'n middelvriend, die ook -net zoals de rest- gewoon keihard verdwenen was. Kortom gezegd, hij voelde zich verschrikkelijk.

Loom stapte Hunter z'n bed uit, waarna hij meteen in de minst verhullende kleding schoot. Hoewel hij niet kon wennen aan dit nieuwe lichaam, streek hij toch de lange rode lokken naar achteren. Bond hij die samen tot een staart. Vrouwelijke intuïtie, het gebeurde vanuit het niets. Hij gromde zacht nadat hij het merkte. Zelfs het geluid van zijn stembanden klonken geheel anders. Hoger. Vrouwelijker. Met tegenzin slenterde hij richting de woonkamer. Daar waar meteen een deur open vloog. Een onverwachte gil kwam over zijn lippen zetten. Met zo'n onbekende hoogte, zo'n onbekende toon, dat hij er zelf nog meer van schrok. Er stond een persoon in de deuropening. Een persoon waarvan hij had gehoopt die als allerlaatste te zien. Dax. Waarom?! Waarom was hij hier?! Meteen dook Hunter half weg achter de deur, dat opening gaf vanuit zijn slaapkamer naar de woonkamer. Dax had hem allang gezien, en toch deed hij een halve poging zich te verstoppen. "Ik heb het idee..." Begon zijn vriend. Zachtjes beet Hunter op zijn onderlip. Ongemakkelijk sloeg hij zijn armen over elkaar heen, zijn lichaam nog meer proberend te bedekken. Hoewel er van zijn vrouwelijke lichaam al weinig te zien was door de te overmaatse kleding, deed hij het toch. "Dat er iets heel erg niet klopt hier." Natuurlijk klopte er wat niet! 'No shit, Sherlock,' reageerde Hunter. De sarcasme droop van zijn over-vrouwelijke stem. Er was veel veranderd, maar hij hoopte dat zijn gedrag onveranderd zou blijven. "Hoe... doe je dat? Het is een truc, toch? Toch?" Een zucht rolde over zijn zacht roze lippen, waarna hij achter de deur weg stapte en zich begaf richting de bank. 'Doe de deur dicht, wil je?" Mompelde hij. Dax was dan onverwacht binnen komen zeilen, maar het was zijn vriend. En hoe benauwd een situatie ook kon wezen, en hoe graag hij het ook voor zichzelf wou houden, een vriend had recht op de waarheid wanneer daar naar gevraagd werd. Dan werd er maar gelachen. 'En nee Dax, het is geen truc. Een vloek is een beter woord.' Met een plof liet hij zich zakken op de bank. Alle gordijnen waren gesloten. Hier en daar verlichte een kaars de kamer. 'Een lang verhaal. Maar om het kort te maken; Ik kreeg ruzie met een heks, waarna ze me compleet veranderde. In dit.'