Cry in silence (open)

Langzaam liet hij Danger verder stappen. Hij wou eigenlijk de gebeurtenissen van de afgelopen dagen vergeten, maar zo makkelijk ging dat niet. Hij voelde de wind tegen zijn mantel aan blazen, alsof de wind met hem wou spelen. Zacht trok hij de kap nog verder over zijn hoofd heen, om te voorkomen dat de wind de kap afblies. Heel even keek hij omhoog, hij zag de schaduw al vliegen. Sagitta, de roofvogel bleef krachtig vliegen in de wind, alsof de vogel er totaal geen moeite mee had. Hij hoorde Danger verontwaardigt snuiven, het leek erop dat het beestje wou zeggen dat hij er ook geen moeite mee had. Zacht klopte hij de hengst op zijn nek. Zijn boog lag voor zich op het zadel, boven zijn linkerschouder staken de zwarte pijlen uit, vierentwintig dodelijke pijlen met zwarte veren, wat zijn merkteken was. Geen andere grijze jager had helemaal zwarte veren eraan zitten, maar hij wel. Sommige konden het misschien zien als een teken van verzet tegen de regels van de grijze jagers, maar dat was totaal niet zo. Hij was niet aan veel mensen loyaal, maar hij was wel loyaal aan de grijze jagers, aan het rijk, en natuurlijk aan Mystenia. Hij volgde de regels dan meestal wel niet, hij respecteerde ze wel. Maar op een of andere manier kwam hij de regels altijd tegen in sommige situaties, en op zulke momenten, vergat hij ze gewoon. En juist omdat hij dat deed, had hij al vele mensen hun levens gered. Als je het spelletje volgens de regels speelde, dan verloor je, omdat je tegenstanders niet volgens de regels spelen. Misschien wat dat de reden dat mensen hem al zo vaak hem bij hun riepen, toch, niemand, op de raad na, had hem tot nu toe tot verantwoording van zijn daden geroepen, kwam het door het feit dat hij de mensen die hem op het matje zouden moeten roepen het leven redde, of lag het toch aan iets anders? Nou ja daar ging het niet om, diep van binnen wist hij wel waarom, maar dat zei hij nooit hardop, en dat zou hij ook nooit hardop zeggen. Hij liet Danger rustig verder stappen, het bruine paardje leek van hun rit te genieten, zoals meestal het geval was. En weer had hij gelijk gehad, hij en Danger waren weer op reis, ze konden niet stil blijven staan. Het reizen en het avontuur zat in hun bloed, en dat zou er niet uitgaan. Een lichte brom van Danger liet hem direct concentreren op de omgeving, er was hier iets in de buurt, en dat had Danger opgemerkt. De brom was niet een waarschuwing , meer alsof Danger hem wat duidelijk wou maken. Voor de zekerheid liet hij toch maar zijn hand naar zijn schouder toe glijden. Hij maakte geen geluid toen hij de pijl op de boog legde, zoals normaal was, was de pees van de boog al gespannen. Hij ging nooit op pad met een ongespannen boog, je wist maar nooit wie of wat je tegen kwam, en hoe snel je je wapens nodig had. Zacht trok hij de pees naar achteren, hij voelde de veren kietelen tegen zijn wang aan, maar liet de pijl nog niet gaan, als hij de pijl nu zou laten gaan, dan zou het zonde zijn van de pijl, naast het feit dat hij nog steeds niet wist met wie of wat hij te maken had. Danger stapte verder, geluidloos. Hij merkte dat de wind gedraaid was, en van de zijkant kwam. Direct stopte Danger, en draaide die zich een kwartslag, ze liepen nu weer recht tegen de wind in, de neusgaten van de hengst stonden wijd opengesperd, alsof die de geur zo beter op kon vangen. Hij ontspande zijn houding weer, en liet de boog zakken, maar de pijl bleef op de boog liggen, hij wist immers niet of hij snel zou moeten schieten. Hij wist dat doordat ze tegen de wind inliepen, het gene wat daar aanwezig was, hun niet kon ruiken. De oortjes van Danger bleven wat achterover liggen, alsof het paardje het toch niet vertrouwde, en dat was voor hem genoeg om niet zijn wapens op te bergen. Sagitta was in een van de bomen vlakbij geland en keek geïnteresseerd toe. Heel lang duurde het niet meer voordat hij de reden zag waardoor Danger aan was geslagen. Hij zag een bruin paardje staan, met dezelfde formaten van een jagerspaard. Het drong tot hem door dat het echt een jagerspaard was, toen hij iets verderop een persoon zag zitten, gehuld in dezelfde soort mantel als hij. Danger bleef doorlopen, recht door de wind heen. Hij liet Danger stoppen in het donker, hij hoorde het gesnik wel, hij keek weer beter naar de persoon, de bouw onder de mantel verraadde dat het een vrouw was. Het was dus een van de vrouwelijke jagers, maar het was niet Mystenia. Wie het wel was, daar kwam hij zo een twee drie niet op. Weer keek hij naar het paardje, elke bouw van de jagerspaarden was uniek. Hij groef wat dieper in zijn geheugen, en keek toen weer naar de grijze jager, het was Lydia. Ergens vroeg hij zich af waarom ze aan het huilen was, maar hij vroeg niks. In een ooghoek zag hij Sagitta vliegen. De roofvogel had blijkbaar haar positie in de bomen verlaten om te gaan kijken bij de jager. De grote roofvogel landde op een overhangende tak, vlakbij de andere jager. De vogel bracht een angstaanjagende krijs voort. Hij hoorde aan de geluiden om zich heen, dat iets verderop een groep vogels al piepend de bomen verliet van angst, angst voor het monster dat achter de krijs zou zitten. Sagitta bleef daar op die tak zitten. Niemand zou het verschil zien tussen een wilde roofvogel en Sagitta, vooral omdat Sagitta niet de kenmerken vertoonde van een gevangen roofvogel. De vogel was uit vrije wil bij hem. Er waren maar een paar mensen die wisten dat deze vogel bij hem hoorde, en geen van allen, naast zichzelf, waren hier aanwezig. Hij bleef daar staan in de schaduwen, zonder zich te vertonen, of dat Lydia zijn aanwezigheid kon bemerken. Afwachtend, wat ze zou doen, na de krijs van Sagitta, of Lydia op zou gaan letten, of dat ze daar zo zou blijven zitten, huilend. De pijl lag nog steeds op zijn boog, en die zou daar voorlopig ook blijven, want het bos had oren, ook al waren ze nu in het jagers stuk waar niemand op jagers en waaghalzen na durfde te komen. Opgenomen door de schaduwen stond hij daar, kijkend naar Lydia, afwachtend op de actie die ze zou uitvoeren.

He doesn’t exist,
At least, that’s what you think.
He’s the one in the shadows,
Who can save or kill you..

1128 woorden,

De wind bleef zacht zijn kant op waaien, maar liet hem geen enkel geluid maken, de wereld zweeg nog steeds. Hij bleef naar de jageres kijken. Zelfs al praatte ze zacht, door de wind kon hij horen wat zij tegen haar paard zei, het leek iets in de trant met sorry. Hij bleef naar haar kijken en zag hoe zij haar paard aaide. Ook bij dit tweetal kon hij duidelijk de band tussen paard en ruiter zien, zoals zichtbaar was bij elk jagerspaard en hun jager. Hij bleef daar in de schaduwen staan, en kon gewoon zien aan de houding van de jagers dat haar gedachten afdwaalde. Hij wist dat Lydia nog niet al te lang een jageres was, maar zelfs een jagers leerling wist toch dat je nooit je aandacht mocht laten afleiden als je alleen was in het bos, je wist maar nooit wat er kon gebeuren. De pijl lag nog steeds op zijn boog. Hij bleef naar het tweetal kijken, Hij zag wel dat toen Sagitta krijste, de jageres direct opkeek, duidelijk te laat. Als het nou niet Sagitta maar de vijand was geweest, dan was ze er al lang geweest. Hij zag hoe ze de pijl pakte die naast haar lag. De pijl op zijn eigen boog verplaatste van plek, eerst was het gericht op een van de bomen, als zij niet uit haar gedachten was geschrokken door de krijs van Sagitta, dan had hij die pijl laten gaan, en in een boom vlak bij haar in te laten slaan, om haar uit haar gedachten te halen, en haar na te laten denken over het feit dat ze zo slecht oplette. Maar het feit dat zij haar pijl had gericht op het hart van Sagitta, tja dat veranderde de zaak. Hij zou niet de roofvogel opofferen omdat de jageres zelf niet goed op had gelet. Naast het feit dat hij het geen stijl vond dat de jageres de pijl zonder moeite richtte op een dier dat haar geen kwaad deed. Hij wist wel dat Sagitta zeer dreigend over kon komen, maar nu deed de roofvogel toch echt niks. Heel goed kende hij Lydia niet, dus hij wist niet of ze wel of niet zou schieten, maar daarvoor ging hij niet het leven Sagitta op het spel zitten. Hij keek even naar de roofvogel die nog rustig op de tak zat, maar hij kon zien aan de manier waarop de roofvogel keek, dat die een prooi had gezien. Of Lydia zou gaan schieten als de vogel opvloog om de muis te vangen, dat wist hij niet. Maar dat risico zou hij niet gaan nemen. Hij trok de pees weer naar achteren toe, zodat de veren van de pijl weer zijn mondhoek kietelde. Hij keek naar de punt van de pijl van Lydia, dit was een risico wat hij nu zou gaan doen. Alles moest goed gaan, anders zou de pijl zich in hand van Lydia boren, in plaats van in het kleine stukje pijl dat vlak voor de boog uitstak. Hij had het kleine stukje hout gezien dat zich bevond tussen de boog en de punt van de pijl. Voor Sagitta zou hij het risico nemen, en als hij haar zou raken, dan was het gedeeltelijk aan haarzelf te danken, door haar onoplettendheid. Niet dat hij zou missen, want hij miste nooit. Hij hield rekening met de wind, en toen liet hij de pijl gaan. Met een grote snelheid maakte de pijl zich los van zijn boog. Als een zwarte niet stopbaare schaduw schoot de pijl vooruit. Hij volgde de pijl met zijn ogen, zodra de pijl zijn boog had verlaten, wist hij dat de pijl raak zou zijn. Het gekraak van de pijlen doorbrak de stilte die er hing. Zijn pijl boorde zich vlak naast Lydia in de boom, aan zijn pijl hing haar pijl, de zwarte punt was dwars door het hout van Lydia haar pijl heen gegaan en had die meegenomen door de vaart. De wind blies tegen de zwarte veren aan. Hij legde een nieuwe pijl op zijn boog, voor het geval dat Lydia zou gaan besluiten pijlen op hem af te gaan schieten. Hij hoorde aan gefladder van vleugels dat Sagitta op was gevolgen. In zijn ooghoeken zag hij de grote roofvogel opvliegen, en achter een muis aangaan die vlakbij was. Zijn volgende pijl was nog steeds op de boog van Lydia gericht, de volgende keer als ze zou gaan schieten, zou hij simpel genoeg de pijl die op zijn boog lag op haar boog af laten gaan. Al van te voren wist hij dat die actie hem niet in dankbaarheid afgenomen zou worden, vooral niet als hij dan haar boog beschadigde. Ergens in zijn hoofd kon hij al de mopperende stem van Mystenia horen, dat hij een boog van een andere grijze jager aan gort had geschoten. Dat was de enige reden waarom hij even overwoog om niet te gaan schieten als zij op hem ging schieten. Maar toen bedacht hij, dat het hem niet veel uitmaakte. Hij had net ook al een van de pijlen van Lydia kapot geschoten. Danger bleef stil staan en bewoog zich niet. Misschien zou Lydia de pijl herkennen, maar misschien ook niet. Elke pijl van de jagers waren uniek, maar of Lydia de pijl kon onderscheiden van de pijlen van rovers, dat was nog maar de vraag. Hij had zijn boog nog niet gespannen, aangezien hij eerst haar reactie wou horen. Het zou een verspilling van zijn energie zijn, als hij de pees nu al naar achteren zou trekken, dat zou er alleen maar voor zorgen dat zijn spieren zouden verzuren. Hij was niet van plan om uit de schaduwen te komen, dat zou hem eerder een pijl door zijn lichaam op leverde, dan als hij hier bleef staan in de schaduwen en verder niks zou doen. De wind bleef rustig waaien, en zorgde voor een kleine verstoring van de doodste stilte die er hing. Een stilte die veel kon bepalen, die kon bepalen wat er ging gebeuren, en hoeveel pijlen er nog zouden worden geschoten. De stilte, waarin hij altijd reed, was ook hier neergedaald, en had de omgeving in zijn greep, zoals het hoorde te zijn, en hoe het altijd zou zijn.

For them who fail
For them who go wrong.
He will hunt you on your mistakes,
And he will take you down..

1061 woorden,

De wind waaide door de bomen heen, bladeren werden opgetild door de wind, sommige werden los gerukt van hun takjes en de wind voerde hun mee. De wind speelde een spel met de bladeren, ze steeds omhoog gooiend en dan weer laten vallen, maar ze vlak voordat ze de grond raakte weer op te pakken en weer mee te nemen. Het was een spel voor hun, en op dit moment leek de wind hem veel te vertellen. Alles was een spel, je moest alleen op tijd ingrijpen om te voorkomen dat het uit de hand liep. Danger spande even zijn spieren aan toen de andere jager bewoog. Hij bleef rustig zitten, zijn pijl was nog steeds gericht op Lydia. De wind speelde licht met zijn mantel, maar dat maakte hem niks uit. Het zou hem alleen maar meer op doen gaan in de omgeving. Hij bleef naar de jager kijken, en zag die twijfelen, of ze een nieuw pijl moest pakken of niet. Hij had de automatische beweging wel gezien, om een nieuwe pijl te pakken. Dat was een instinctieve reactie die wel meer jagers hadden, en die reactie, was een reactie die al vele jagers hun leven had gered. De wind begon harder de waaien. De wind suisde tussen de bladeren door. Hij zag hoe Lydia haar twee messen trok. De manier waarbij ze naar de omgeving keek, zei hem veel. Namelijk dat ze probeerde te zien wie er naast haar, haar paard en de roofvogel hier nog waren. Hij hield Danger in de schaduwen, ook al wist hij dat het beestje het liefst naar voren was gestapt om de roofvogel te beschermen. Niet alleen hij had een band met Sagitta, nee, Danger was naar mate de tijd was verstreken steeds meer vrienden geworden met Sagitta, zo veel dat die duidelijk de roofvogel wou beschermen. Vanbinnen moest hij glimlachen, het was alleen maar goed dat de dieren zo voor elkaar opkwamen, want hij had hun allebei nodig om er voor te zorgen dat hij zonder kleerscheuren steeds elk avontuur door kwam. Sagitta was vooral handig bij het waarschuwen over lange afstanden. Maar voor de kleinere dingen vertrouwde hij nog steeds op Danger, zoals hij altijd al had gedaan. Hij zag hoe de jager nu naar de plek keek waar eerst Sagitta had gezeten, maar Sagitta was daar niet meer. De vogel was al lang verdwenen, achter de prooi aan die ze had gezien. Hij bleef naar de jager kijken, ergens was hij nieuwsgierig naar wat ze zou gaan doen. Hij zag de verwarring bij de jager toenemen. Rustig bleef hij daar in de schaduwen staan, maar toch. Hij wou wel zijn pijl terug, voordat Lydia de pijl mee zou nemen, en zou ontdekken dat het zijn pijl was, want hij wist bijna zeker dat hij dan van Mystenia op zijn kop zou krijgen dat hij op een andere jager had geschoten, ook al was het om Sagitta te redden van de dood, niet dat hij er zo over dacht. De teugels lagen los op Danger zijn hals, het beestje bleef naar Lydia kijken. Hij zag hoe het paard van Lydia naar haar toeliep, en haar een por in haar rug gaf, blijkbaar was het paardje zich nog steeds niet bewust van het gevaar dat vlak bij hun was. Hij zag hoe de grijze jager haar evenwicht verloor. Dit was zijn kans. Hij schoof zijn boog terug over zijn schouder nadat hij de zwarte pijl terug had laten glijden in zijn koker. Hij keek even van de jager naar de boom waar zijn pijl in zat, die nagelde nog steeds de pijl van Lydia aan de boom. Hij wist dat vele mensen dit als geluk zouden afschrijven, geluk dat hij de pijl had geraakt, maar hij wist wel beter. Dit was het resultaat van jaren lang hard trainen. Terwijl de jager probeerde overeind te blijven. Haalde hij zijn voeten uit de stijgbeugels, zonder geluid te maken liet hij zich zakken op de vloer. Hij zag wel hoe Danger naar hem omkeek met een veelzeggende blik. Hij gebaarde iets met zijn hand. En het paardje leek wat gerustgesteld te zijn. Hij keek weer naar Lydia, die nu tegen een boom aanleunde. Hij wist niet wat er met de jager aan de hand was, maar blijkbaar was niet alles goed, want een jager zou zich nooit zo gedragen, dat was wat hij wel wist. Hij liet Danger daar achter tussen de struiken heen en liep door de schaduwen heen. De wind liet hem onhoorbaar zijn, terwijl de schaduwen hem beschutten voor ogen die naar hem keken. Hij was nu vlak bij de boom waar zijn pijl in zat. De wind beukte tegen het bladerendek aan, zodat bladeren naar beneden kwamen dwarrelen. Hij stond nu in de schaduwen bij de boom. Hij keek even naar de jager die iets verderop tegen de boom aanstond, maar die was duidelijk zich op andere dingen aan het focussen. In een fractie van een seconde trok hij zijn pijl uit de boom. Daarmee kwam de pijl van Lydia los. Hij trok zich terug in de schaduwen terwijl de pijl van Lydia op de grond viel. Het leek zo net alsof de pijl door magie was verdwenen, hij liep terug in de schaduwen met een omtrekkende beweging. Hij had de hele tijd de wind in zijn gezicht gehad, waardoor het niet mogelijk was geweest dat het paard van Lydia hem had geroken. Toch verontruste het hem ergens dat het paard van Lydia geen enkele waarschuwing had gegeven, ook niet toen hij zijn pijl had afgeschoten. Hij liep terug naar Danger. Zijn pijl zat al weer in zijn koker. Hij keek nog even naar Lydia, zou hij gaan en haar hier zo achterlaten, of zou hij naar haar toe gaan? Hij bleef naast Danger staan, eerst maar eens afwachten hoe ze zou reageren op het verdwijnen van de zwarte pijl.

The wind that’s roaring,
The leafs that are falling,
Shadows are moving,
An arrow, so black as the night, can end this story..

1004 woorden

Hij bleef naast Danger staan terwijl hij naar de jageres keek die daar stond. De jageres leek te knipperen met haar ogen, alsof ze probeerde beter te zien, wat duidelijk niet lukte. Nu de wind iets waaide reageerde het paard van de grijze jageres pas, duidelijk veel te laat, want hij was al lang niet meer op die plek. De jageres sloeg er duidelijk geen aandacht op, wat wel erg verontrustend was. Danger bleef stil naast hem staan, alsof het paardje wist dat er iets mis was, en dat elke beweging hun kon verraden. Nog steeds wist hij niet zeker of hij moest blijven of moest gaan. Want het was wel duidelijk dat het niet al te best ging met de jageres. De jageres bleef zich vasthouden aan de boom en keek toen naar de boom waar eerst zijn pijl had gezeten die die van haar had vastgepind. De jageres had dus duidelijk echt niks gehoord, want dan was het heel anders gelopen als ze hem wel had gehoord. Hij zag hoe ze om zich heen keek, hij bleef in de schaduwen staan, waar hij thuis hoorde. Misschien moest hij dit maar aan Mystenia melden, misschien kon zij Lydia verder helpen, dat kon hij in ieder geval niet. Hij zag hoe de jageres haar grip op de boom verloor en op de grond neer viel. Zelfs hier kon hij de geluiden die ze produceerde horen. Als er nu iemand zou komen die kwaad in zin had, dan zou Lydia er slecht voor staan, maar dit was jagers gebied, dus zo heel snel zou dat niet voorkomen. Hij zag hoe ze naar haar boog tastte en toen naar een pijl. Niet dat ze daar zoveel uit zou kunnen richten op dit moment, maar het leek de jonge jageres meer vertrouwen te geven. Waarschijnlijk kon ze niet al te goed meer zien, dat zou een hele hoop verklaren. Misschien zou ze degene die haar aan zou willen vallen niet met één schoot kunnen doden, maar de kans was groot dat ze die wel zou kunnen verwonden. Hij wist hoe dodelijk de bogen waren, en daar was een reden voor. Hij keek even opzij naar Danger. Het paardje keek hem met zijn wijze ogen aan, alsof het paardje zei dat het tijd was om te vertrekken. Hij aarzelde. Hij voelde er niet veel voor om de jonge grijze jager zo aan haar lot over te laten, maar hij had er ook geen zin in dat hij verwond zou worden door een pijl van haar boog, of dat Danger geraakt zou worden. Daarnaast, hij was niet echt iemand die zomaar anderen hielp, maar in dit geval ging het wel over een andere grijze jager. Hij had de neiging om te zuchten. Hij zou hier eigenlijk niet op dit moment moeten zijn. Hij was al buiten zijn eigen leen, en er waren nog genoeg andere dingen die hij moest doen, waaronder Mystenia ontwijken. Danger duwde even zacht zijn neus tegen hem aan. Hij keek het paardje weer aan en knikte even. Er was op dit moment niks wat hij voor de jonge jageres kon doen. Die zou op dit moment zichzelf moeten redden. Het leek misschien hard, maar als je jongere altijd hielp, dan leerden ze zelf nooit om op hun eigen benen te staan. Hij keek even omhoog, de zon scheen nog steeds, het zou de komende uren nog wel licht blijven, wat hem genoeg tijd zou geven om terug te gaan naar zijn eigen leen, en de volgende problemen op te lossen. En vooral ver weg te blijven van al het papierwerk wat op hem lag te wachten, en natuurlijk Mystenia ontwijken. Nog even keek hij naar Lydia, die zou zichzelf wel kunnen redden. Toen draaide hij zich langzaam om en liep ervan weg, er vooruit kijkend dat hij niet ergens op trapte. De wind stond gelukkig nog steeds naar hun toe, toen ze ver weg genoeg waren, steeg hij weer op. Hij hing zijn boog weer over zijn schouder heen en pakte de teugels vast. Zacht spoorde hij Danger aan, het paardje begon weer te draven, weg van de plek waar de jageres was, op weg naar hun eigen leen, waar nog genoeg werk op hun wachtte. Maar zodra hij Mystenia weer eens zou spreken, zou hij dit voorval wel ter spraken hebben. Ze moesten gezonde jagers in dienst hebben, zowel voor de veiligheid van het rijk als voor de veiligheid van de jagers zelf. Maar dat was op dit moment voor latere zorg. Eerst maar eens kijken waarnaar de wegen hem zouden leiden, weg van hier.

No sound, no light
Only darkness,
Ruling everything,
Also the decision of life and death…

780 woorden,
Leonoor leaves topic