A walk in the wo- Eh, who are you? [Naära]

Kzazrier was bij het meertje toen hij uit zijn gedachten wist te ontsnappen. Hij had geen idee hoe hij hier kwam, maar dat kon hem ook niet zo veel schelen. Nana had hem waarschijnlijk hier naartoe geleid. Ze had dus het beste wat ze kon doen gedaan... Normale mensen zouden weggegaan zijn, maar zij niet... Hij begon haar te vertrouwen. Ja, zij had zijn vertrouwen wel verdiend. Hij keek haar weer in de ogen. Ze had hem weer helemaal in zijn blije bui teruggebracht. Hij wist precies wat hij zou doen nu. Hij trok zijn shirt, schoenen en broek uit en rende het water in. Het mocht dan wel wat warmer zijn dan normaal, het voelde nog steeds heel koud aan. Let's get it over with... Hij dook om snel te wennen aan het koude water. Hij zwom dieper en dieper, tot hij een steentje voelde. Hij pakte het steentje en zwom weer naar boven. Daarna zwom hij weer terug naar het land en gaf de steen, een beige gekleurde steen, aan Naära, nog steeds een beetje hijgend van het diepe duiken. "Alsjeblieft." zei hij, niet echt wetend wat hij anders met de steen had kunnen doen. Daarna liep hij  naar een boom en ging zitten, de boom als rugleuning gebruikend. Eindelijk had hij een pauze van al het harde werk dat hij deed. "Als ik niet kan slapen, train ik altijd tot ik echt niet meer kan. Het werkt, daarna slaap ik heel snel. En ik word er sterker van ook. Is dat een win win situatie of niet?" zei hij, niet helemaal begrijpend waarom hij dat zei. Hij zuchtte diep. Als hij niets te doen had, konden zijn gedachten hem overnemen. Daarom trainde hij meestal, zodat hij iets deed. Om deze situaties te voorkomen. Hij herinnerde zich weer een dag van toen hij vijftien was...

Hij stapte uit bed. Het was zomer en het was heel erg heet. Snel deed hij zijn kleren uit en ging naar buiten. Vandaag zouden er weer veel mensen zijn op het plein. Het enige waar hij voor moest uitkijken waren de wachters. Hij had gehoord van een andere zakkenroller dat ze nu gezocht posters gingen ophangen als je te vaak wordt opgepakt. Niet dat hij daar zich iets van aantrok... Nee, als ze dat deden, zou hij waarschijnlijk alleen maar er een briefje bij plakken met verbeteringen van de tekening van zijn gezicht. Hij grijnsde bij die gedachte toen hij bij het plein aankwam. Het was inderdaad druk. Maar er waren ook meer wachters dan normaal. Hij had laatst zijn erecode veranderd en besloten alleen de zakken van zakkenrollers te rollen. Dus keek hij rond of hij wat zakkenrollers kon vinden. Hij hoefde niet lang te kijken. Al gouw zag hij een hand in iemands zak gaan en er weer uit komen met een paar muntjes. Target locked... Snel liep Kzazrier naar de zakkenroller en rolde zijn zakken. Daarna liep hij weer naar een andere zakkenroller en zo ging het een tijdje door, tot Kzazrier vond dat het te gevaarlijk werd. Dus liep hij weg om rovers te beroven. Sinds iemand hem over het woord karma had verteld, werd hij een echte karma-strijder. Al snel kwamen er wat rovers die dachten wat makkelijke muntjes te kunnen krijgen. Ze hadden het mis. Sterker nog, ze hadden geen grotere fout kunnen maken.
Met die rovers erbij had hij zeven zilverstukken en een kopermunt. Niet erg veel, maar ook zeker niet weinig. Hij begon een beetje een reputatie te krijgen onder de armen. Niet dat dat erg was, het betekende alleen dat hij meer met rust gelaten werd door rovers en zakkenrollers. Maar zijn reputatie begon nu ook een beetje naar de wat rijkere mensen te verspreiden. Dat kwam doordat hij af en toe ook mensen die beroofd werden ging redden. Niet dat het hem ook maar iets kon schelen wat er met die mensen gebeurde, hij wist gewoon dat die rovers geld hadden. En dus werd hij gezien als een karma-vechter, wat hij eigenlijk ook was. Ineens zag hij een stadswachter een burger aanvallen. Hij kende die burger, het was de slager. Die had niets verkeerd gedaan, dat wist hij zeker. Toen hij zag dat de stadswachter de slager in zijn nek stak, verstarde hij. De stadswachter liep naar hem toe. "Jij hebt niets gezien, oké?" zei hij terwijl hij hem een zilverstuk gaf. Kzazrier grijnsde toen hij een plan had. "Misschien... Sorry, maar dat zag ik wel. Op naar de wachters!" zei hij en hij rende weg, de kwade wachter vlak achter hem. Hij rende een steegje in waarvan hij wist dat er elk moment een wachter kon controleren wat er aan de hand was. Toen draaide hij zich om en vloerde de wachter. Hij begon hem te trappen. Daar was de wachter al. Hij trapte de slechte wachter nog één keer en liep toen naar de andere wachter. "Jij ziet niks, oké?" zei hij terwijl hij hem het zilverstuk gaf dat de slechte wachter eerst aan hem wilde geven. De wachter knikte en liep door. Kzazrier liep weer naar de slechte wachter en ging door met waar hij mee bezig was, tot hij het saai vond worden. Hij pakte de wachter's dolk en stak de wachter in zijn nek. Hij liep weg alsof er niets gebeurd was, op zoek naar andere rovers die aan hem ten prooi konden vallen.

Kzazrier grijnsde toen hij aan die dag terug dacht. Zo was hij vroeger. Gemeen, maar wel met humor. Hij stond op en strekte zich. Hij had lang genoeg gezeten. Hij liep naar het water en pakte een plat steentje. Hier had hij mensen over horen praten. Hij gooide het steentje naar het water, hopend dat hij weer naar boven zou ketsen. Natuurlijk bakte hij er niks van, maar niet geschoten is altijd mis. Geschoten met weinig ervaring is bijna altijd mis... "Kan jij dat? Zo'n steentje gooien zodat het een paar keer op het water stuitert?" vroeg hij aan Naära.

[Ik had niet heel erg veel inspiratie deze keer... Dus... Sorry =P]

Ze zag hoe de jongen helemaal verdween onder water. Ze lachte en wachte rustig af… Hopend dat hij terug boven zou komen. Anders zou ze wel in paniek slaan. Of erger zelfs… Ze hield wel van zwemmen, soms wilde ze wel in het water duiken. Mestal deed ze dat ook. Maar langer dan vijf minuten in het water kon ze het niet volhouden. Dan begon ze angst te krijgen. Grootte angst voor het water. Vreemd ze hield van het rustige water en ze keek er graag naar. Ze had altijd het gevoel dat ze er in moest stappen. Maar aan de andere kant was ze doodsbang voor het water. Zelfs nu ook al stond ze aan de over, klaar om eigenlijk ook een duik te nemen. Zei iets in haar binnenste om weg te rennen. Maar ze bleef staan. Wachtend op Kzazrier. Met een masker op haar gezicht dat niets toonde van haar angst nu ze zo dicht bij het water stond. Een rilling gleed over haar rug. Na een tijdje dook Kzaz terug op. Hij zwom terug naar de kant. Even vreesde ze dat hij ging vragen of ze niet mee ging. Maar in plaats daarvan stond hij recht en gaf haar een steentje. Ze lachte naar hem en keek naar de steen in haar hand. Het was een vreemd geschenk maar toch was ze er wel gelukkig mee. Ze hield de steen goed vast terwijl ze zich omdraaide en naar de jongen keek. Hij was al weer gaan zitten. Zelf bleef ze staan. Hij blik gleed weer over het water dat weer zo glad als een spiegel was. Ze hoorde maar half wat de jongen zei en eigenlijk verzonk ze een beetje in haar gedachten. Iets wat ze veel te vaak leek te doen. Maar Kzazrier leek er niets op te zeggen of te doen. Dus zonk ze letterlijk weg naar de bodem van dat meer. Terwijl er weer een rilling door haar lichaam ging. Waarom hield ze zo veel van het water terwijl ze er bang voor was? Ze wist het maar half. Ze wist waardoor ze de angst had gekregen. Maar ze kon die vreselijke dag nog maar half herinneren. Er zat veel water in, met veel angst en lucht bellen. Er gleed weer een rilling over haar rug. Terwijl ze haar hoofd zachtjes schudde. Neen ze wou niet denken aan die ene verschrikkelijke donkere dag.
Die dag was ze zeker een deel van haar zelf verloren. Een deel dat ze misschien niet terug zou krijgen. Een zucht glipte over haar lippen terwijl ze half naar Kzazrier staarde. Het was haar bedoeling niet om te staren. Maar haar blik wou haar niet gehoorzamen. Ze zuchte weer en nu lukte het haar om zich weer om te draaien en naar het meer te staren. Zoekend naar iets om te zeggen. Maar wat kon ze zeggen? Ze lachte wel ze had een paar ideeën in haar hoofd. Maar die waren allemaal even gek en ze zou die dingen echt niet gaan vragen aan een persoon die ze nog maar een paar uren kende. Gelukkig kwam Kzazrier terug in beweging. Het leek er op dat hij steentjes ging werpen. Ze keek met interesse toe. Maar zijn steentje verdween. Ze lachte, niet verkeerd bedoelt. Maar tja het was gewoon grappig. "Kan jij dat? Zo'n steentje gooien zodat het een paar keer op het water stuitert?"   Ze keek hem even bedenkelijk aan. Daarna nam ze een steentje en hooide hem sierlijk. Het steentje stuiterde vijf keer voor ze verdween. Ze lachte naar Kzazrier. Dit deed ze altijd als ze zich verveelde. Steentjes werpen. Dus ja ze was er goed in. Met zijn steen nog altijd in haar ene hand nam ze nog een steentje en gaf het aan Kzazrier. ”Het is echt niet zo moeilijk als je weet hoe het moet!” Zei ze vriendelijk. Ze nam nu zelf een steentje. ”Kijk je moet zorgen dat je het steentje goed tussen je duim en je wijsvinger vast hebt.” Ze toonde het hem duidelijk. Daarna nam ze zijn hand even vast. Zonder eigenlijk goed na te denken. ”En dan moet je er voor zorgen dat je met een losse pos gooit.” Ze bewoog zijn hand even voorzichtig om het duidelijk te maken. Daarna liet ze zijn hand weer los en maakte zich klaar om weer een steentje te gooien. ”En voor je het weet…” Ze knikte naar het water en wierp het steentje. Deze keer kaatste hij maar liefst zes keer. Wat niet weinig was. Haar persoonlijke record was negen. Verder dan dat leken ze niet te willen gaan. Ze lachte en keek naar Kzazrier haar ogen blonken even. ”Dus nu is het jou buurt!” Ze wachte en keek hem verwachtingsvol aan. Misschien konden ze wel een leuk kleine wetstrijd houden.
Ze keek hem even recht aan. Als hij het kon dan had ze wel zin in een deal. ”Heb je interesse in een deal?” Vroeg ze hem. Ja ze had een paar ideeën in haar hoofd. Sommigen waren vals. Maar één kwam er echt helemaal uit. Hij kon natuurlijk altijd neen zeggen. Het zou jammer zijn. Maar tja, hopelijk dacht hij er niets van. Want wat ze hem wilde vragen was niet zo erg. Het was gewoon iets wat ze ook gewoon kon vragen. Maar met een wedstrijdje zou het leuker zijn en hadden ze iets om mee bezig te zijn. Ze lachte naar hem. ”Je hoeft het natuurlijk niet aan te nemen als je niet wilt.” Zei ze er voor de zekerheid nog bij. Neen ze wilde hem niets verplichten. Ze lachte vriendelijk naar hem. Terwijl ze nog eens dacht aan de bijnaam die hij haar gegeven had. Iets wat ze nog nooit had gehad. Samen met de steen die hij haar had gegeven. Terwijl zij hem haar lint had gegeven… Okay nu ze er over na dacht was het allemaal wel een beetje vreemd. Maar wat kon dat haar nu nog wat schelen. Ze bleef hem verwachtingsvol aankijken…

[Zo zo hoop dat je er wat mee kan XD]

Nadat hij dat gevraagd had, pakte Naära een steentje en gooide het, waarna het steentje vijf keer op het water stuiterde. Ja dus... "Het is echt niet zo moeilijk als je weet hoe het moet!" zei ze. Ja vast... Stenen zijn geen messen. En hij was wel goed in messen werpen. "Kijk je moet zorgen dat je het steentje goed tussen je duim en je wijsvinger vast hebt." zei ze en ze liet het zien. Toen pakte ze zijn hand, waarvan Kzazrier een beetje schrok, ook al verborg hij het. "En dan moet je er voor zorgen dat je met een losse pos gooit." ze bewoog zijn hand voorzichtig, waarschijnlijk om het duidelijk te maken. Toen liet ze zijn hand weer los. "En voor je het weet..." ze knikte naar het water en gooide het steentje, die zes keer op het water kaatste. "Dus nu is het jou buurt!" zei ze. Haar ogen leken te blinken. Hij vroeg zich af of hij dit kon. Hij had goed opgelet hoe ze het steentje wierp, dus hij zou het misschien kunnen kopiëren. Ook al was dit geen aanval, hij zou het misschien wel kunnen... Vroeger werd hij ook wel eens de perfect kopieerder genoemd, omdat hij altijd aanvalstechnieken kopieerde van zijn vijanden. Maar toen kreeg hij meer kansen om het te kopiëren. Zijn vijanden waren meestal zo dom om het minstens drie keer te doen, en Naära had het twee keer gedaan. "Heb je interesse in een deal?" vroeg ze ineens. Een deal? Hm... "Je hoeft het natuurlijk niet aan te nemen als je niet wilt." zei ze daarna. Dat veranderde alles. "Wat je deal ook is, nu moet ik hem wel aannemen. Zeg maar wat het is, en ik laat je zien dat je niet zo stom moet zijn mij uit te dagen. Want ik ben Kzazrier Vetanari, de legendarische, gevreesde 'Perfecte Kopieerder'. De beruchte Karma Strijder. De angst van elke zakkenroller. Ik zweer dat ik jouw deal zal aannemen." zei hij, maar half serieus. De legendarische, gevreesde Perfecte Kopieerder... Hoe lang had hij die titel niet gebruikt? Lang... Vroeger was kopiëren hoe hij dingen leerde, hij kon niet anders. Behalve één rover die hem wat leerde en hem later probeerde te vermoorden, was er niemand die hem les kon geven. Tenminste, niemand deed het. Waarom zouden ze? Dat zorgde alleen maar voor meer concurrentie, en dat wilde niemand. "Dus... Wat is het?" vroeg hij toen.

[Tada, ik kon er wat mee, de vraag is... Kan jij hier wat mee? Vast wel... Het is alleen wel een beetje kort :c Sorry daarvoor, ik had niet heeeel veel inspiratie vandaag...]

"Wat je deal ook is, nu moet ik hem wel aannemen. Zeg maar wat het is, en ik laat je zien dat je niet zo stom moet zijn mij uit te dagen. Want ik ben Kzazrier Vetanari, de legendarische, gevreesde 'Perfecte Kopieerder'. De beruchte Karma Strijder. De angst van elke zakkenroller. Ik zweer dat ik jouw deal zal aannemen."   Ze keek de jongen even bedenkelijk aan. Kzazrier Vetanari, de legendarische, gevreesde 'Perfecte Kopieerder'. De beruchte Karma Strijder. De angst van elke zakkenroller? Ze lachte even. Legendarisch hé. Hij had maar half serieus geklonken. Toch had ze zo’n gevoel dat hij het wel meende. Ze knikte even ernstig. Hoe kon ze haar plan onder woorden brengen? Hoe kon ze alles goed doen laten verlopen. Het maakte haar niet veel uit of ze won of verloor. Eigenlijk zou ze het nu gewoon nog voor het plezier doen. Haar blik gleed even naar het water. Hoe kon ze het leuk maken. Wat zou het eerlijkst zijn in kansen? Haar hersenen brandde op volle toeren terwijl ze aan een eerlijke manier dacht om dit te spelen. Één keer leek te weinig en dat was helemaal op geluk. Maar wat als ze het nu drie keer deden. Drie keer achter elkaar? Dan leek het beter te zijn… Ze konden dan de aantal kaatsten optellen en die met de meeste kaatsten die won. Ja dat leek een goed idee. Het was eerlijk en er kon van alles gebeuren. Zoals een verkeert steentje, een slechte worp. Het kon allemaal gebeuren. "Dus... Wat is het?" haar blik gleed weer naar Kzaz. Ze lachte en haalde even diep adem voor ze begon met spreken. ”Okay het gaat zo. We gooien elk drie keer… We tellen de aantal kaatsten op en die met de meeste kaatsen wint.” Ze hoopte dat ze het toch een beetje duidelijk onder woorden kon brengen. ”Zoals ik daarnet vijf en zes heb gehad en dat is dan samen elf.” Zei ze rustig om het toch wat duidelijker te maken. Nu lachte ze weer naar de jongen. Als ik win dan mag ik jou naam gebruiken in mijn boek…” Dat had ze willen vragen. Maar dit was gewoon leuker. ”En als jij wint, nou ja dat moet je zelf maar verzinnen…” Ze wist niet wat hij van haar wou of wilde dat ze deed. Dat zou ze dan wel weer zien.
Haar blik gleed weer even naar het water. ”Lijkt je dat een eerlijke deal?” Vroeg ze toch voor de zekerheid. Ze keek hem niet aan. Haar blik was op het water gevestigd en heel even voelde ze de angst weer opkomen. Weer rilde er een rilling over haar rug en zonder het echt te weten keerde ze terug naar die verschrikkelijke dag.
”Het was hard aan het regenen en haar kleren waren doorweekt. Ze zat achter haar vader op het zadel haar moeder en broer reden naast hun. De weg was modderig en glad, af en toe kon ze voelen hoe het paard weg gleed. Ze hield haar vader stevig vast. Door de regen kon je niet ver zien en ze hoorde haar broer wel iets zeggen. Maar ze kon het niet verstaan. Haar moeder lachte even zacht naar haar. Ze wilde wel terug lachen. Maar ze had het te koud en het gevoel van de regen die haar kleren steeds zwaarder maakten was afschuwelijk. Ze kon ook wel zien dat haar vader en moeder en broer het ook koud hadden. Maar die leken zich te veel te concentreren op de weg. Ze waren van plan om naar hun oudere zus te gaan. Die in een ander leen was gaan wonen. Ze had veel zin om haar zus een knuffel te geven. Maar ze wenste dat ze een andere dag hadden gekozen om te vertrekken. Opeens hoorde ze het angstige gehinnik van het paard van hun broer. Die gleed helemaal weg. Ze draaide haar hoofd, het leek alsof de kant van de weg aan het inzakken was. Ze zag hoe haar moed naar hem greep. Maar ook haar paard gleed weg. Ook haar vader wilde grijpen. Maar het zelfde gebeurde met hun. Ze kon nog zien hoe haar broer samen met zijn paard naar beneden rolde. Ook hun moeder was gevallen en lag onder haar paard. Ze kon zien hoe ze werden meegesleurd. Ze wilde nog schreeuwen. Maar haar blik werd opeens naar de hemel gericht. Even leek alles heel langzaam te gaan. Maar toen voelde ze een drukkende pijn. Ze zag hoe het paard op haar viel. De lucht werd uit haar longen geperst. Ze voelde modder over haar glijden. Daarna zag ze weer even licht en ze haalde diep adem. Haar lichaam deed pijn en haar arm zat vast aan het zadel, terwijl het paard daar nog steeds op lag.
In paniek keek ze rond. Ze zag haar broer en moeder niet meer. Haar vader gleed verder voor haar. Hij schreeuwde iets. Maar ze kon het niet verstaan. Voor ze het wist viel haar vader naar beneden; Ze schreeuwde. Minder dan een seconde later viel ze zelf. Ze zag het paard van haar moeder neer komen en haar broer was verdwenen. Het leek een eeuwigheid te duren. Onder haar was een meer en daar viel ze recht naar toe. Ze zag hoe haar vader verdween. Daarna kwam ze zelf in het water te recht. Ze kwam met een harde klap tegen het paard te recht en even leek alles zwart te worden. Ze had nauwelijks adem. Ze keek wild in het rond en zwaaide wild met haar armen. Ze hoorde het water bonzen terwijl ze dat deed. Voor ze het wist kwam ze boven. Wild keek ze om zich geen en zag hoe het paard van haar vader naar de kant zwom. Het was onduidelijk en wazig. De regen kletste nog altijd neer. Ze was moe en haar lichaam deed pijn. Voor ze het goed besefte wat ze deed, nam ze een grote hap lucht en dook naar beneden. Ze zocht naar haar moeder, die vond ze na een tijdje. Haar moeder zat vast aan het zadel van haar paard. Ze probeerde haar moeder te helpen. Maar het lukte niet, haar adem raakte op en haar moeder duwde haar steeds weer weg. Ze voelde hun een hand haar vast nam. Ze zag haar moeder lachen en verder van zich weg gaan. op weg naar de bodem van het meer. Ze spartelde tegen. Maar kon zich niet los krijgen. Ze draaide zich woedend om en zag haar vader. Die zonk zelf ook langzaam. Zijn harnas was te zwaar. Hij wilde haar weg duwen. Maar ze schudde haar hoofd en drukte zich tegen hem. Ze voelde zijn hand op haar wang. Ze keek hem aan en hij trok een ketting van zijn nek en duwde het in haar hand. Langzaam aan kreeg ze ademsnood. “Het komt goed!” Kon ze van zijn lippen aflezen. “Ik hou van je Naära.” Ze schreeuwde letterijl onder water dat ze ook van hem hield.” Daarna gaf hij nog een snelle zoen en duwde haar naar boven. Snel daarna kwam ze weer boven. Hoestend en de ketting nog steeds in haar had. Ze nam verschrikkelijk diep, veel adem.
Klaar om weer onder te gaan. Maar net toen ze weer onder wilde gaan, werd ze terug naar boven getrokken. Verschrikt keek ze in het gezicht van haar broer. ”Laat me los, we moeten ze helpen.” Schreeuwde ze. “het is te laat Naära ze zijn weg!” Toen pas drong het echt in haar door. Haar broer bracht haar naar de oever. Waar zijn paard en dat van hun vader stonden. Daar bleven ze dicht bij elkaar aanliggen. Huilend om het verlies van hun ouders. Voor het eerst was ze ook echt blij dat ze dicht bij haar oudere broer was.
Langzaam kwam ze weer terug naar het nu. Ze lachte, en draaide haar blik naar Kzazrier. Vooral om te vergeten wat ze net weer had zien gebeuren. ”Dus Meneer de legendarische, gevreesde 'Perfecte Kopieerder'. De beruchte Karma Strijder. De angst van elke zakkenroller.” Ze lachte en nu echt gemeend. ”Begin jij maar.” Ze knikte naar het water en ze was klaar om het tegen Kzazrier op te nemen. Wie er ook zou winnen het zou vast en zeker wel leuk worden en hierna konden ze weer wat nieuws verzinnen. ‘Wat zou Kzazrier verzinnen voor mij als hij wint?” dacht ze.
 
[Ik kon er ook wat mee XD ]

"Okay het gaat zo. We gooien elk drie keer... We tellen de aantal kaatsen op en die met de meeste kaatsen wint. Zoals ik daarnet vijf en zes heb gehad en dat is dan samen elf." zei Naära. Dat was nou net een van de weinige wedstrijden die hij waarschijnlijk zou gaan verliezen, maar hij had het kunnen verwachten. "Als ik win dan mag ik jou naam gebruiken in mijn boek... En als jij wint, nou ja dat mag je zelf maar verzinnen." Hm... Wat zou hij vragen... Hij had geen idee. Dat zou hij later wel verzinnen. "Dus Meneer de legendarische, gevreesde 'Perfecte Kpieerder'. De beruchte Karma Strijder. De angst van elke zakkenroller." zei ze terwijl ze lachte. Ze moest eens weten... "Begin jij maar." en ze knikte naar het water. Hij zou waarschijnlijk verliezen, maar dat maakte niets uit. Hij keek even rond en zocht voor een goede steen. Al gouw zag hij er een die heel goed leek. Hij raapte hem op en voelde hij rond en zacht de steen aanvoelde. Best vreemd eigenlijk, voor een steen. Hij gooide hem en hij plonsde meteen in het water. Geërgerd pakte hij de eerste steen die hij zag een gooide hem naar het water, om er daarna met een open mond naar te kijken. Één, twee, drie... Hoe deed hij dat? Zeven, acht, negen. Straks raakte hij de andere kant van het meer nog... Tien... Hij staarde er nog even naar, stomverbaasd met zijn geluk. Snel pakte hij nog een steen, hopend dat hetzelfde zou gaan gebeuren. Helaas, hij plonsde meteen in het water. Waarschijnlijk ging Nana dit winnen, maar dat maakte hem niet veel uit. Hij had toch nog niets kunnen verzinnen voor als hij won. Blijkbaar was hij nu een karakter in haar boek geworden. Behalve als Naära heel slecht ging gooien. Hij hoopte van niet, hij mocht dan wel goed zijn in snel beslissingen nemen, maar dat betekende niet dat die beslissingen altijd goed waren. Nee, zeker niet... Vroeger loog hij nogal veel over zijn naam, en dat bracht hem in problemen... Maar vroeger was niet vandaag. "Eh... Je kunt ook opgeven..." stelde hij Nana voor. Hij kon het toch proberen...

[Ik las het verkeerd... Eerst dacht ik dat je zei "Dan mag ik jou naam in mijn broek gebruiken" o.o xD 't is alleen nogal kort en wat laat... sorry :c ik heb de laatste tijd niet zoveel inspiratie... oh, en... win alsjeblieft xD anders voelt het alsof ik heb gewonnen door te godmodden :c ik had gewoon zin je record te verbreken ^^]

Ze moet niet lang wachten. Ze keek toe terwijl hij naar een steen opzoek was. Er lagen er zeker genoeg. Zelf had ze ook al een paar goede gezien. Die ze misschien wel zou gebruiken. Het probleem was, dat de steen niet te zwaar, niet te licht, niet te dik of niet te dun mocht zijn. Soms was het moeilijk om de juiste te vinden. Of tenminste een met de goede vorm. Vroeger had ze er vaak mee gesukkeld. Uren had ze staan werpen, soms al roepend en tierend. Zodat ze alle dieren in de omtrek weg joeg. Het was verschrikkelijk geweest en toch had ze niet kunnen stoppen. Juist omdat ze die steen wilde zien stuiteren over het water. Na uren en uren van oefenen, was het dan langzaam aan beginnen te komen. Na een paar dagen ging het bijna vanzelf. Als ze boos was, of ze had een slechte dag. Dan kwam ze vaak naar hier om die woede uit te werken op de stenen die ze gooide. Hoe verder ze gingen hoe beter dat ze zich voelde. Op regenachtige dagen was het ook altijd leuk om te doen. Dan was dat een extra uitdaging om aan te nemen. Vooral omdat door de regen de steen van verschillende kanten werd tegen gewerkt. Ze keek verwachtingsvol naar Kzaz. Wachtend op zijn eerste worp. Ze vroeg zich af of hij echt zo goed zou zijn. Ze vertrouwde op zijn woord dat was zeker. Maar eerst zien en dan geloven. Ze keek hoe hij de eerste steen wierp. Die verdween meteen in het water. Ze begon er niet mee te lachen. Vooral niet omdat het misschien wel de eerste keer was dat hij dit deed. De eerste keer was het haar ook niet meteen gelukt. Dus lachen zou ze niet. Haar blik ging weer naar Kzaz. Ze wachte op zijn tweede worp. Misschien was dit toch niet zo eerlijk als dat ze gedacht had. Maar daar kon ze wel iets aan veranderen. Ze wachte rustig af, en zag hoe hij de eerste beste steen worp die hij zag. Ze zag hoe de steen over het water kaatste. Haar ogen werden groot. Hij bleef maar doorgaan. Zonder het echt te beseffen telde ze de kaatsten die de steen maakten. 1,23,4… Wat als, hij nu toch beter was dan dat ze had verwacht. 5,6,7,8,9 Haar record…. 10! Hij had haar record in één worp verbroken.
Ergens voelde ze zich nu wel gekwetst. Maar natuurlijk liet ze dat niet merken. Misschien moest ze toch geen medelijden met hem hebben. Als hij nog eens zo’n worp maakte kon het zelfs zijn dat hij won. Zijn telling stond nu op tien. Dat kon ze wel halen, als ze haar best deed. Maar eerst moest hij maar eens zijn laatste steen werpen. Ergens dacht ze dat hij weer zo’n resultaat zou hebben. Helaas het steentje verdween weer in het water. Ze keek hem recht aan. Medelijden of niet? El het was niet zijn fout dat hij haar record had verbroken. Trouwens hij wist niets af van haar record dus daar kon ze nu niet boos op worden. Ze lachte vriendelijk naar hem. Ergens in haar hoofd had ze een plan. Dat goed zou zijn voor hun allebei. "Eh... Je kunt ook opgeven..." Stelde hij haar voor. Ze lachte. Tja dat was ook een oplossing. Maar ze schudde zachtjes haar hoofd. Neen ze zou haar plan proberen uit te werken. Wetend dat ze haar record niet vandaag zou verbreken… nam ze snel een steen en wierp hem soepel op het water af. De steen verdween niet. Maar kaatste rustig op het water. Zes keer, daarna verdween hij. Goed, nu wist ze wat ze moest doen. Ze nam twee stenen in haar hand. Ze zou er voor zorgen dat Kzaz niets zou merken van haar opzet. Ze gooide de eerste steen. Weer soepel, toch verdween die meteen in het water. Goed het was nu zes tegen tien. Ze lachte naar hem, daarna maakte ze zich klaar voor de laatste worp. Ze concentreerde zich goed. Naära gooide de steen… Dit was spannend. 1, goed hij verdween niet. 2, het maakte haar redelijk zenuwachtig. 3 ze keek gespannen naar het water. Ze genoot van de spanning. 4 en daarna verdween de steen. Een lichte zucht van opluchting kwam uit haar mond. Vier zoals geplant, maar dat moest Kzaz niet weten. Ze keek hem lachend aan. ”Zo te zien staan we gelijk.” haar blik gleed weer even naar het water. Die nog zachte cirkels gaf. Maar al snel zou het weer veranderen in een spiegel. Haar blik gleed weer naar Kzaz. ”Ik heb altijd geleerd dat wanneer het gelijk stand is, beiden hun deel krijgen.” Ze lachte. ”Dus ik mag jou naam gebruiken.. Tenminste als je er niets op tegen hebt.” dat laatste zei ze er voor de zekerheid nog eens bij.
Het was nog altijd zijn keuze om te maken en niet de hare. ”En dan mag jij ook iets vragen aan mij.” haar ogen blonken even. Ze was blij dat ze zo veel uur had geoefend op stenen werpen en dat ze die ene steen zoals geplant vier keer had laten kaatsen. Hopelijk had Kzaz er niets van gemerkt. Hopelijk had hij niet gemerkt dat ze expres probeerde gelijk stand te bekomen. Al hij dat wel had, nou dan kon hij eigenlijk ook niet boos zijn. Maar zo vond ze het eerlijker. ”Dus Kzaz, zeg maar wat je wilt en dan zal ik het je geven.” Ze dacht even na. ”Of ik kan ook iets voor je doen. Het is te zien wat je zelf wilt.” Ze lachte vriendelijk naar hem. Nu was het zijn beurt. Dit was spannender dan daarnet. Want ze had totaal geen idee wat hij haar zou gaan vragen. Ze keek in zijn blauwe ogen. Wat zou hij kunnen vragen? Ze zou er niet te veel op zitten denken en gewoon wachten. Waarschijnlijk zou ze het zo wel weten, lang wachten hoefde ze niet.

[Hahaha dit is eerlijker ^^ en maakt niet uit ik heb je nu ook laten wachten. Sorry daarvoor..]

Kzazrier keek toe hoe Naära, helaas, haar hoofd schudde. Daarna zag hij hoe ze een steen pakte en die op het water gooide. Helaas voor hem ketste hij zes keer op het water... Naära pakte twee stenen en gooide er een, die meteen in het water plonsde. Er was nog een kans dat hij dit zou winnen... Maar ze had nog een steen om te gooien... Hij keek toe hoe het eigenwijze steentje vier keer over het water ketste. Vier keer... Vier plus zes is tien... Dat betekende dus... "Zo te zien staan we gelijk" zei Nana. "Ik heb altijd geleerd dat wanneer het gelijk stand is, beiden hun deel krijgen. Dus ik mag jouw naam gebruiken. Tenminste als je er niets op tegen hebt." En dat had hij ook niet. Het was haar keuze, niet de zijne. Een naam was maar een naam, niets meer, niets minder. Dus haalde hij zijn schouders op als antwoord. "En dan mag jij ook iets vragen aan mij." zei ze. Hij had geen idee wat hij zou vragen. Dus Kzaz, zeg maar wat je wilt en dan kan ik het je geven. Of ik kan ook iets voor je doen. Het is te zien wat je zelf wilt. Hij dacht lang na. Zonder resultaat. Wat kun je van een schrijver vragen? Ineens wist hij het. "Suikerbrood." zei hij na lang gedacht te hebben, terwijl hij merkte dat hij een beetje honger begon te krijgen. De laatste keer dat hij dat gegeten had was... Vandaag... Maar dat maakte niets uit, het was nog steeds lekker. Hij dacht weer terug aan de keer dat hij voor het eerst suikerbrood had geproefd...
Hij was acht jaar en leefde alleen. Dat was al een tijdje zo, maar dat maakte hem niet meer zo erg veel uit. Tuurlijk, het was niet fijn om ineens alleen te zijn. Maar nu was hij er al aan gewend. Hij zuchtte geïrriteerd toen zijn zakken weer gerold werden. Veel kon hij er niet aan doen, hij was te zwak om te vechten en te slim om het te proberen. Daarom rolde hij de zakken van makkelijke doelwitten en hoopte dat hij zelf geen doelwit zou worden. Daar was er weer een... Hij liep naar een rijke man die niet oplette en rolde zijn zakken. Snel ging hij naar een bakker om iets te kopen, maar de bakker had andere plannen. Hij keek even rond om te zien of niemand keek, pakte toen een broodje dat er vreemd uitzag en gaf het aan hem. "Ik zag wat je deed. Hier, ga snel weg, de wachters zagen het ook." fluisterde de bakker in zijn oor. Hij knikte en rende weg. Toen hij eindelijk in een veilige plek was, ging hij zitten om uit te hijgen. Hij mocht dan wel sterker zijn dan anderen van zijn leeftijd, hij was nog steeds een kind. Hij besloot het brood te eten. Dus pakte hij het gekke brood en nam er een hap van. Het smaakte zoet... Heerlijk zoet... Al gouw had hij het hele broodje op. Daarna ging hij naar een andere bakker en kocht met al zijn geld nog twee suikerbroodjes.
Ja, dat was een fijne ontdekking geweest... Helaas had elke goede herinnering een slechte kant...
Daarna ging hij terug naar de bakker om hem te bedanken. Toen hij daar kwam zag hij een man die een mes achter zijn rug verborgen hield. Hij bestelde het duurste brood en toen hij moest betalen, stak hij het mes in het hart van de bakker en rende daarna weg. Kzazrier stond daar maar, met emotie-loze ogen te kijken naar hoe het leven letterlijk uit de bakker sijpelde. Mensen waren in paniek, wachters renden heen en weer, een poeltje van bloed begon zich te vormen. De wereld was niet eerlijk. Die bakker had niemand ook maar iets aangedaan, maar toch lag hij hier, dood te zijn. Een deel van hem had medelijden met de mensen die dit moesten schoonmaken. Hij schudde zijn hoofd en liep weg. Weg van de chaos. Weg van de moord. Weg van de dood. Weg van alles. Zolang het maar weg was.
Uiteindelijk was het dus toch een slechte dag geworden... Nou ja, het viel wel mee als je het vergeleek met andere dagen... Maar daar dacht hij liever niet aan terug. Hij schudde de herinneringen weg, het verleden was het verleden en dat moest zo blijven. Hij schudde nog eens even zijn hoofd, om er zeker van te zijn dat de herinneringen uit zijn hoofd bleven. Daarna keek hij in haar ogen. "Suikerbrood? Is dat ook een keuze?" vroeg hij haar voor de zekerheid.

["One should have patience if one would want to survive in this world." ~Teus (21-8-2013) Dat waren de wijze woorden van Teus... en je hebt gelijk, dit is eerlijker ^^ funfact: 15% van deze tekst is het woord 'hij']

Ze lachte toen Kzazrier zei dat hij graag een suikerbrood wilde. Ze keek even bedenkelijk en knikte toen. Als hij dat zo graag wou dan moesten ze er maar achter gaan. Ze wachte even, en dacht na, welke bakker? Er waren er zeker twee in het dorp. Wat maakte het toch uit? Ze nam hem bij de hand, en trok hem zachtjes mee. ”Goed dan moeten we er maar omgaan.” Ze lachte en liet zijn hand niet los, toen ze door het bos liepen. Ze kende een paar gemakkelijke wegen tussen de struiken die hun sneller bij het dorp zou brengen. Af en toe keek ze hem aan en lachte. Het was wel fijn om een nieuwe vriend te hebben. Ook al deed hij soms eens raar. Ze was toch blij dat ze hem had ontmoet. De ninja. Misschien moest ze ook maar eens een bijnaam verzinnen voor hem. Kzaz dat was de afkorting van zijn naam. Dat wist ze wel. Maar dat leek niet genoeg. Neen ze moest een speciale naam hebben dat zij alleen begreep. Zoals de ninja. Maar hij was ook leerling ridder en dan nog wel de leerling van Heer Usui. Kzazrier had dan toch wel veel geluk. Natuurlijk waren er veel goede ridders. Maar er schoten er toch een paar bovenuit. Met verhalen vol heldhaftige daden. Die verhalen hoorde ze zo graag. Voor al omdat ze zo onmogelijk leken, maar toch waar waren. Ze lachte terwijl ze verder liep door het bos. Je kon het dorp al door de bomen heen zien. Het zag er zo vredig uit. Toch soms was het vol van de mensen, met veel lawaai. Voor al wanneer het markt was. Ze hoopte dat er geen mensen naar haar toe zouden komen om weer te vragen of ze geen verhalen kon doorgeven aan haar meerster. Ze was nog maar leerling schrijfster en toch, soms mocht ze al eens een verhaal schrijven. Natuurlijk was ze dan ook bezig met haar boek. Waar vanaf vandaag ook een plaatsje in zou komen voor Kzazrier. Hij zou waarschijnlijk een held in haar verhaal worden. Maar ze vertrouwde er ook op dat hij een echte held zou worden. Daar had ze geen twijfels over. Neen, ze zou nog wel verhalen over hem gaan horen. Misschien zelfs schrijven. Het enigste wat ze hoopte was dat ze dus wel goede vrienden konden worden. Ze liet zijn hand pas los op de weg naar het dorp. Het was vreemd om zijn hand nu opeens los te laten, na de hele weg hem mee te trekken. Ze had geen geld op zak. Maar ze wist dat, dat geen probleem zou worden. Neen ze zou gewoon zeggen dat ze het op de rekening van haar grootouders konden zetten. Als haar grootouders dan zouden vragen, waarom ze zo’n brood had gekocht. Dan zou ze een smoes moeten verzinnen. Ze zou dan gewoon zeggen dat ze honger had gekregen. Van haar grootouders mocht ze niet met jongens omgaan. Niet zolang ze ouder was dan 17… haar grootouders hadden soms zo’n rare gedachten.
Maar ze moest zich er gewoon niet van aantrekken. Neen ze zou zich niet laten doen door haar grootouders. Wat was er mis met jongens? Of waarom zou ze niet met jongens om moeten gaan? Ooit zou ze toch eens trouwen. Nou dat hoopte ze toch. Haar grootouders hadden al hoge verwachtingen voor haar. Een rijke knappe gast, die haar goed zou verzorgen. Met een goed verleden… haar kon het niet zo veel schelen, ook al was het maar een boeren jongen. Zolang ze maar van hem hield. Het kon haar ook niet schelen, welk verleden hij wel of niet had. Iedereen verdiende een tweede kans. Ze drong de gedachten weg, toen ze het dorp in liepen. De bakker was niet ver weg. Nu ze er zo over na dacht, begon ze ook wel weer wat honger te krijgen. Maar als ze twee broodjes zou gaan kopen. Dan zouden haar grootouders nog meer vragen gaan stellen. Als ze dan zou zeggen dat ze gewoon honger had, gehad. Dan zouden ze zagen dat ze niet mocht verdikken en haar slanke lijn moest behouden. Want anders… ja anders zou ze nooit aan een gast raken. Waar bemoeide die mensen zich eigenlijk mee? Het was haar leven en zij moest het leven. Toch hield ze veel van die mensen. Ja zeker ze zorgden goed voor haar. Voor al omdat haar ouders en andere familie niet echt meer in de buurt waren. Ze had geluk gehad dat ze bij hun terecht kon. Ze keek nog eens naar Kzazrier, toen ze de bakker naderden. De bakker was druk bezig zijn broodjes mooi te ordenen. Hij lachte toen ze naar binnen stapte. ”Wat kan ik voor U doen jonge dame…” Vroeg hij vriendelijk. ”heeft u nog een suikerbrood?” de bakker knikte. ”Zeer zeker.” de man haalde er meteen en uit en stopte hem mooi in een propere zak. Ze nam het brood aan. ”U kunt het op de rekening van mijn grootouders zetten.” Zei ze voor ze terug naar buiten liep. Ze stak de zak uit naar Kzazrier. ”Ik hoop dat het smaakt.” Zei ze vriendelijk tegen hem. Het was nu wel duidelijk dat hij graag suikerbrood at. Er was niets mis mee. Neen het was lekker, helaas ook wel duurder en ook ongezonder en normaal gezien zou ze het eigenlijk niet mogen eten. Toch deed ze het soms. Eentje kon nooit kwaad. Ze keek eens rond… het was al redelijk laat. Misschien was het maar eens tijd om naar huis te gaan; Ze zuchte even, ze zou Kzazrier gaan missen. Ze lachte toch naar hem. ”Ik geloof dat ik dan maar eens moet gaan…” Zei ze tegen hem. Het kon altijd zijn, dat haar grootouders nog altijd bezig waren, en dat ze dan zou gaan rondzwerven in het dorp. Wat redelijk gevaarlijk was voor een meisje alleen. Maar ze kon zich goed beschermen en het was altijd nog veiliger dan in het bos alleen te zitten.
 
[Sorry dat het zo lang duurde...; Hoop dat je er wat mee kunt doen ^^]

”Goed dan moeten we er maar omgaan.” hoorde hij Nana zeggen, waarna ze zijn hand pakte en hem meetrok in de richting van het dorp. Er ging even een siddering door hem heen toen ze zijn hand pakte. De laatste keer dat iemand dat deed was... Nee, niet aan denken...  Sommige mensen wilden later misschien trouwen, maar hij wist wel beter. Hij wist heus wel waarom ze gingen trouwen... Om iedereen te laten zien "Kijk, ik ben zo rijk dat ik een gouden ring heb gekocht en ben getrouwd!"... Wat is het nut van trouwen? Het is eigenlijk gewoon geld verspilling en tijd verspilling... Langzaam begon de persoonlijkheid waar hij meestal in zat de boel weer over te nemen, maar zijn goede bui verzette zich. Nog heel even... Nog even wilde hij in zijn goede bui zitten. Nog even, zo lang Nana er nog was. Hij begon weer te denken over trouwen. Hij had gehoord dat sommige ouders hun dochter niet met jongens lieten omgaan, maar wat heeft dat voor nut? De meeste jongens waren niet zo erg dat ze meteen misbruik van meisjes wilden gebruiken… Dat deed hem denken aan vroeger, aan haar… Hij schudde de gedachte uit zijn hoofd. Zij zou nooit een tweede kans krijgen… Nooit… Daarna begon hij te denken over hoe goed suikerbrood wel niet smaakte. Er was een bakker in een stad die alleen maar speciaal brood bakte. Allerlei soorten. Extra gesuikerd, donker brood, basterdsuiker, zoutbrood (wie eet er nou zoutbrood?), en nog vele andere. Best slim eigenlijk. Zo lok je veel mensen. En zo word je heel goed in het maken van speciaal brood. Daarom was het ook een van zijn dromen om daar een keer suikerbrood te kopen. Maar ja, daar was het wel een stuk duurder en het was ver weg. Maar misschien dat hij er ooit zou komen op een missie… Je weet maar nooit. Ineens kreeg hij een plannetje. Snel checkte hij zijn zakken even om te kijken of hij had wat hij nodig had. Hij had een steentje, een paar stukjes touw, een paar muntstukken en, verborgen in een zak, een basis slotenkrakersset. Hij haalde de muntstukken uit zijn zak om te zien hoeveel het was. Het was net genoeg om oud brood van te kopen… Dan moest het maar op de ouderwetse manier. Nog maar een klein stukje en ze waren er. Hij zag al de vertrouwde paal waar hij meestal heel hard zijn teen tegenaan stoot. Binnensmonds vervloekte hij het paatje even. Even keek Naära naar hem. Waarom deed ze dat? Zat er iets op zijn gezicht? Tussen zijn tanden? Of was er een andere reden? Toen waren ze er en ging ze naar binnen. Ze had maar heel even naar hem gekeken, maar dat was genoeg om een heleboel gedachten op te roepen. ”Wat kan ik voor u doen jonge dame…” hoorde hij de bakker vragen. Slijmbal… Zo beleeft heeft hij nog nooit bij Kzazrier gedaan. Omdat Naära een meisje was? Of omdat haar familie rijk was? Het maakte ook niet uit… Misschien was het wel omdat hij haar aardiger vond dan Kzaz. God, het kon zelfs zo zijn dat het zijn dochter- nee, waarom zou ze dan betalen? Hij ging er van uit dat ze zou gaan betalen. Het kon wel zo zijn dat ze familie waren of een bepaald verleden hadden… Of het kon gewoon zijn dat de paar keren dat Kzaz hier kwam hij gewoon in een minder goede bui was. Wat het ook was, het maakte niet zo veel uit. “Heeft u nog suikerbrood?” vroeg Naära, waarop de bakker knikte. ”Zeer zeker.” zei hij er nog bij. Meteen daarna pakte de bakker een suikerbrood en stopte hem in zak, die hij een Naära gaf. ”U kunt het op de rekening van mijn grootouders zetten.” Dus ze had wel een rijke familie… Daarna liep ze uit de winkel naar hem toe en reikte de zak naar hem aan. ”Ik hoop dat het smaakt.” Zei ze. Hij knikte naar haar. “Ik geloof dat ik maar eens moet gaan…” zei ze daarna. ”Wacht heel even.” Zei hij en hij rende de winkel in. ”Mag ik nog een suikerbrood? Ik wil er op mijn gebruikelijke manier voor betalen.” Vroeg hij aan de bakker. ”Weet je het zeker? Dit is geen oud brood, dus… Nou ja, het mag wel, maar…” De bakker keek hem vertwijfeld aan. ”Geen zorgen, ik weet wat ik doe.” Antwoordde hij met zekerheid in zijn stem. ”Goed dan… Als je het zo zeker weet… Hier is er nog een.” Zei de bakker en hij gaf Kzaz nog een zakje met een suikerbrood erin. ”Ik kom zo snel als ik kan.” Zei hij tegen de bakker en hij liep weer naar buiten. Daarna gaf hij haar ook een zakje. ”Dit is eerlijker… Mijn ninja-instinct vertelde me dat je honger had.” Zei hij grijnzend. ”Oh, en…” Mompelde hij terwijl hij zijn zakken doorzocht. ”Ah, hier is het!” Hij haalde een mesje uit zijn zak. ”Je mag ‘m lenen. Het is gevaarlijk om alleen te zijn.” zei hij. “Ik zou je wel naar je huis willen escorteren, maar er zijn nog wat dingen die ik moet doen hier. Nou ja, als je het echt heel graag wilt zou ik het wel kunnen doen…” zei hij nog. Hij voelde zich er helemaal niet prettig bij om een mooi meisje als zij alleen weg te laten gaan, maar dat mes was erg scherp. En als ze het echt zou willen, kon hij nog vragen om wat later te beginnen. De gebruikelijke manier was werken voor het eten. Hij moest twee uur werken voor het brood dat hij normaal gesproken nam, maar voor dit brood… Dit kon een lange dag worden.
 
[Tada! EINDELIJK is het er! Het spijt me dat het zo lang duurde T-T er zijn een hele boel dingen gebeurd en ik had het ook druk met school, dus ik heb wel goede redenen, maar toch… Ik had dit eerder moeten doen… Sorry dat het zooooo lang duurde!]