-Literally- bumping into you [Luan]

Een zwak zonnetje scheen aan een blauwe, wolkeloze hemel, maar warm was het niet. Integendeel, Adastreia had het gevoel dat haar tenen er af vroren. Het meisje liep met haar mantel dicht om haar heen geslagen door de volle straten van het dorp. Het was vandaag marktdag en iedereen was naar buiten gekomen om te genieten van het feit dat het eens niet sneeuwde. Ook Ad was blij, want ze hield echt niet van de ijskoude vlokken die de winter met zich meebracht. In feite had ze een afkeer van alle soorten neerslag, van regen tot hagel. Haar favoriete seizoen was echt de zomer, wanneer je buiten kon komen zonder een jas te hoeven aandoen, en wanneer het niet erg was als je paard helemaal bezweet was na een rit in het bos. Maar nu moest ze voorzichtig zijn met Noblesse, haar paard. Ad zorgde er steeds voor dat de merrie volledig opgedroogd was na het rijden, zodat ze geen verkoudheid kon krijgen. En meestal deed ze ook nog een deken aan voor in stal, zodat Noblesse niet helemaal zou afkoelen. Plots hoorde ze iemand op verontwaardigde toon zeggen: 'Hee, kijk uit je doppen!' Meteen sprong Adastreia opzij en verontschuldigde zich. Ze was zo in gedachten verzonken geweest dat ze bijna tegen een boer met een kar vol groenten was aangelopen. Adastreia schudde even haar hoofd en probeerde te focussen op haar omgeving. Om haar heen liepen mensen gezellig te keuvelen of rende een enkeling gehaast door de menigte, die waarschijnlijk dringend ergens moest zijn. Het marktplein was niet overvol, maar er heerste een gezellige drukte. Ad viel helemaal niet op, met haar bruine wollen jas, en zwarte wanten en sjaal. Ze droeg een donkergrijze broek en natuurlijk haar bruine leren laarzen. Het waren haar lievelingsschoenen en ze droeg ze het hele jaar door. Eigenlijk waren ze niet helemaal bestand tegen het koude weer van de winter, maar meestal deed Adastreia daarom 2 paar sokken aan, hoewel ze dat vandaag vergeten was. Haar roste haar lag in een lange vlecht over haar schouder, zodat ze er geen last van had. Adastreia hield even halt aan de rand van de wegen stond op de tippen van haar tenen om over de hoofden van de mensen te kijken, op zoek naar één bepaald marktkraampje. Daar! Ze had het gevonden. Voorzichtig laverend tussen de mensen wandelde ze naar het kraampje en herhaalde inwendig nog even het boodschappenlijstje, dat ze van Milosh had gekregen. Haar mentor had haar gevraagd om een mengsel te halen om de hoeven van de paarden te versterken. Ze konden wel zoiets gebruiken nu het zo koud was, zodat de paarden zeker niet kreupel kwamen te staan. Ad kreeg de verkoper net in het oog toen ze struikelde over een losliggende kei en tegen een jongen opbotste. Ze viel op de grond, en kon gelukkig met haar handen de val breken. Meteen ging ze rechtzitten en veegde de vuiligheid van haar wanten. Haar heuptasje was gelukkig blijven zitten, want ze zou niet weten wat ze tegen Milosh moest zeggen als ze zijn geld was kwijtgeraakt. Haar grijsgroene ogen keken rond zich, en toen Adastreia de jongen tegen wie ze gebotst was opmerkte, liep ze, nog een beetje confuus van haar val, op hem af. 'Het spijt me, ik had je niet gezien', verontschuldigde het meisje zich. Dat was nogal duidelijk, dacht Ad droogjes, anders was ze ook niet tegen hem gelopen. Ze wierp een kritische blik op de jongen, en zag dat hij ongeveer even oud was als zij. Hij had een aantrekkelijke gezicht, dat door halflang, zwart haar omlijst werd. Adastreia liet een klein glimlachje zien. 'Ik ben Adastreia, trouwens', stelde ze zichzelf voor. 'Aangenaam kennis te maken.' Ze had geen idee of de jongen boos zou zijn op haar, maar ze had toch haar excuses aangeboden? Ad haalde subtiel haar schouders op, maar ze was wel opgetogen om eens iemand van haar eigen leeftijd te ontmoeten.

De jongen leek niet boos, enkel verbaasd. Gelukkig, Adastreia had geen zin om een boos iemand achter haar te krijgen, het was niet of ze expres gevallen was. "Oh .. Geeft niets, Adastreia .." zei de jongen met rode wangen. Zat hij nou... te blozen? Ad moest inwendig lachen. Eigenlijk zou zij moeten blozen, zij was tegen hem opgebotst. Maar zo zat ze niet in elkaar. Ad schaamde zich over niet veel, de mening van anderen liet haar koud. "Is alles oké? Je viel best wel hard?" vroeg de jongen, terwijl hij haar recht hielp. Nu liet Adastreia een brede glimlach zien. En nog manieren ook! Ze vond deze jongen op het eerste zicht al leuk. Leuk in de bedoeling van: niet irritant. Want Ad was snel geïrriteerd, en als je haar eens tegen de haren instreek, onthield ze dat wel. Maar de jongen leek haar in orde. Ze knipoogde vriendelijk. 'Met mij alles in orde. Maar heb jij ergens pijn?' vroeg Adastreia met een tikkeltje bezorgdheid in haar stem, toen ze hem over een plek zag wrijven alsof het pijn deed. "Hai .. Ik ben Luan, knight apprentice.." stelde hij zich voor, "Maarjah, niet dat het veel uitmaakt." Ad liet haar hoofd een miniem beetje kantelen naar rechts. Hoezo maakte dat niet uit? Maar het verdween snel uit haar gedachten toen ze besefte dat ze nog niet gezegd had wat haar beroep was. 'Ik ben leerling paardenmeester', zei Ad met lichte trots. Ze was er best fier op, dat ze in de leer was bij een van de beste paardenmeesters van het rijk. Plots merkte ze dat Luan haar aankeek. Even keek ze terug, in zijn zwarte ogen. Ze was verbaasd, omdat ze nog nooit iemand had ontmoet met zulke donkere ogen. Maar ze leken niet dreigend, eerder verbaasd. "Ik wil niet 'opdringerig' zijn .. Maar hoe in de naam van God kan je zo'n haar hebben?" Even was Adastreia overdonderd, nu was zij degene met rode wangen. Hoewel ze niet zeker wist of het als compliment bedoeld was, ze was niet het soort meisje dat begon te giechelen en krulletjes draaiden in haar haar. 'Als je bedoelt dat het zo opvallend is als een vuurtoren, dat is gewoon omdat ik zo'n lichtend voorbeeld ben voor anderen', antwoordde Ad droogjes, met een spottende ondertoon. Haar blos was verdwenen en ze leek weer zelfverzekerd als altijd. Toch was ze opgetogen, niet veel mensen zeiden iets over haar haren. Behalve Milosh natuurlijk, die zat altijd halfhartig te mopperen dat het veel te lang was om deftig te kunnen paardrijden. 'Maar als je mijn haar mooi vindt, ik heb het gewoon meegekregen van mijn moeder hoor', vervolgde ze, nog steeds op plagerige toon. Het meisje was nog steeds niet zeker of het echt als compliment bedoeld was, maar je kon toch eens lachen? Adastreia liet weer een knipoog zien. 'Dus.. Is dit wat je doet in je vrije tijd? Meisjes recht helpen die tegen je lopen?' Nu lachte Ad haar tanden bloot, duidelijk makend dat het echt maar een grapje was. Het was vreemd, maar Ad hoopte ergens dat Luan zou lachen om haar opmerking. Daarna schudde ze de gedachte weg. Het maakte toch niet uit of hij haar grappig vond of niet?

"Nee! Ik bedoel.. Je haar is mooi," Luan zuchtte. "Ik verknal het ook altijd." Ad moest weer een lachbui inhouden, Laan leek zo onzeker! Ze had er toch een grapje over gemaakt? Maar het was wel leuk om te horen dat iemand je haar mooi vond. Gelukkig moest hij toen weer lachen. "Ha, ja tuurlijk. Of ik val van mijn paard, gebeurt ook wel eens", zei hij. O, dus de jongen had ook een paard. Goed, ridders moesten ook leren paardrijden, maar niet elke leerling had er een. "Maar je bent paardenmeester? Vertel?!" ging hij verder, op verbaasde toon. Ad moest even fronsen. Waarom was hij nu zo verbaasd? Alsof meisjes de stoere strijdrossen niet in bedwang konden houden! Goed, Adastreia had ook moeite moeten doen om spieren te kweken, maar nu, na een paar maanden werk met de temperamentvolle paarden, was ze taai en sterk geworden. Toen ze hem weer zag blozen en naar de grond kijken, vervlogen haar gedachten. "Sorry .. Ik .. Ja .. Oke, opnieuw. Wil je er iets over vertellen? Paarden zijn altijd zo interessant", stotterde Luan. Blijkbaar had hij het niet zo bedoeld, en Ad vond het gewoon schattig dat hij zo verlegen was. "Sorry, Adastreia, als ik iets interessant vind, kan ik soms wat opdringerig zijn", probeerde hij zich te excuseren. Het meisje schudde haar hoofd. Echt, ze kon niet begrijpen hoe mensen zo onzeker konden zijn en zich constant verontschuldigen. Maar dat betekende niet dat ze hem niet aardig vond. Ad gaf Luan met haar elleboog een zachte por in de ribben. 'Er is een verschil tussen enthousiast en opdringerig zijn. En van dat eerste is naar mijn weten nog niemand gestorven', zei ze op luchtige toon, terwijl ze lichtjes één wenkbrauw optrok. Het was een stille hint om duidelijk te maken dat de jongen niet de hele tijd moest terugkrabbelen, maar of hij het zou doorhebben, wist ze niet zeker. Maar Luan vond paarden dus ook interessant. Adastreia kon niet anders dan een glimlach laten zien. Misschien had ze iemand gevonden die haar passie deelde. 'Ik ben nog steeds een leerling', corrigeerde ze hem. 'Maar, ja, ik train de strijdpaarden. Ik heb ook een eigen paard, Noblesse. Ze is nu denk ik zeven jaar oud, en ik heb haar al van toen ze een veulen was. Het is geen chique strijdros hoor, gewoon...' Ad beet even op haar lip, ze kon niet op het goede woord komen. 'Ze is zeker geen boerenpaard, maar je snapt wel wat ik bedoel. En Noblesse is ongeveer zo groot als mij. Zoiets.' Ze hield haar hand horizontaal ter hoogte van haar ogen, om aan te geven hoe groot de merrie was. Ad viel eventjes stil, beseffend hoeveel ze net gebabbeld had. Misschien vond Luan het wel niet interessant. Maar hij had het zelf gevraagd, toch? 'Dus.. Ik neem aan dat jij ook een paard hebt, aangezien je er af kunt vallen?' vroeg ze toen maar, met een scheef glimlachje. Nu kon hij eens wat vertellen. Ad hoopte enkel dat Luan zich niet weer ging excuseren omdat hij zijn mond had open had gedaan. Maar goed, je kon er ook niet echt aan doen als je zo verlegen was.

Adastreia zag de jongen glimlachen, wat er wel op wees dat hij ook een paard had. En even later kreeg ze inderdaad de bevestiging. Luan keek rond zich, alsof zijn paard hier opeens met een Poef! zou tevoorschijn komen. Even keek Ad hem lichtjes fronsend aan, maar bij zijn volgende woorden begon ze weer te glimlachen. "Leerling paardenmeester, dat is toch indrukwekkend, hoor," grinnikte hij. "Maar ik ben van bijna alles onder de indruk." Wat bedoelde hij nu weer met dat laatste? Goed, Adastreia vond haar beroep niet indrukwekkender dan de andere, maar zo leek het bijna alsof Luan bedoelde dat het eigenlijk niet veel speciaals was. Ze probeerde de gedachten te vergeten, maar ergens bleef ze nog twijfelen aan zijn bedoelingen. Zijn stem deed haar opschrikken uit haar gedachten, hoewel Ad niets liet merken. "Maar wat kwam je doen voor je tegen me opliep? Eigenlijk zijn het mijn zaken wel niet, maar ja," zei hij met een scheef glimlachje. Oja, dat was juist ook, ze moest nog hoevenzalf gaan halen. En misschien kon Adastreia ondertussen nog wat gedroogde kruiden meenemen, die ze met zulke temperaturen niet meer in het bos vond. Na haar botsing was ze het eigenlijk een beetje vergeten. Ad keek verbaasd op toen Luan grijnzend zijn bijnaam vertelde. Niet dat het niet bij hem paste, integendeel, maar ze had er eigenlijk nog nooit over nagedacht. Had zij eigenlijk een bijnaam? Het meisje wist het niet. Haar moeder noemde haar soms Ad, maar dat was iets anders, toch? Nou ja, het deed er niet echt toe. 'Je hebt gelijk', zei ze plots, met uitgestreken gezicht. 'Eigenlijk zijn dat jouw zaken niet. Maakt het wat uit wat ik aan het doen was?' Nu proestte Ad bijna in lachen uit, maar ze hield haar gezicht in de plooi. Even begon ze te twijfelen of Luan het niet verkeerd zou opvatten, maar duwde die gedachte weg. Ze ging zich niet anders voordoen zoals ze was, en hij moest er maar tegen kunnen. 'Oh, en mooie bijnaam', voegde Adastreia er nog aan toe, met een miniem glimlachje.

Toen Luan haar vreemd aankeek, wist ze dat ze een fout had gemaakt. Ad zuchtte. Ze had het kunnen weten dat de jongen niet door zou hebben dat ze een grapje maakte. Ugh, ze had hier echt geen zin meer in. Geërgerd liet ze haar ogen over de markt dwalen, tot ze terug werden getrokken naar Luan. "Mooi? Ik probeer van die bijnaan af te raken, maar het volgt me al zo een 10 jaar." Ad rolde even met haar ogen. 'Als je niet wilt dat mensen je The Shy One noemen, dan moet je misschien ook niet aan iedereen gaan vertellen dat dat je bijnaam is, hm?' Er zat een scherp kantje aan haar woorden, wat verried dat Adastreia's geduld bijna op was. Maar de opmerking was haar mond uitgevlogen, voor ze echt over de gevolgen had nagedacht. Oh nee, nu ging Luan dit waarschijnlijk ook weer verkeerd opnemen. Aarzelend beet ze op haar lip, niet zeker wetend of ze zich nu moest excuseren. Onmerkbaar slaakte Adastreia nog een zucht. Plots begon Luan weer te praten. "Het spijt me, dit is echt een zinloos gesprek. Ik wou een interessant gesprek starten, maar je kapt het altijd af. Niet dat het erg is hoor. Ik ga wel verder als ik je ophoud." Wat? Een frons verscheen op haar gelaat, terwijl ze probeerde te verwerken wat Luan zei. O, dus hij vond het niet interessant? Terwijl hij toch zo onder de indruk was van haar werk? Ad kneep haar grijsgroene ogen wat samen. Zij kapte het gesprek toch helemaal niet af? Luan snapte haar gevoel voor humor gewoon niet, dat was alles. Ze wilde hem net van repliek dienen, toen Luan weer begon te spreken. "Oke, ik ben me echt als een sul aan het gedragen! Wil je alsjeblieft gewoon zeggen dat ik saai doe?" Adastreia's ogen werden groot van verbazing. Even stond ze met haar mond vol tanden. Eerst zei Luan dus dat zij degene was die het gesprek zinloos maakte, en nu verweet hij zichzelf dat hij saai was. Ad kon niet meer volgen, en schudde lichtjes haar hoofd. Maar Ad stond echt perplex toen Luan gewoon onverstoorbaar verder ging, lachend zelfs. "Om even terug te komen op paarden, als je het niet erg vind, hoe ziet jou Noblesse eruit?" Adastreia's ogen werden nog groter, en ze zette een klein stapje achteruit. Wat een moodswings! Dit kon je niet menen, toch? Ze wist echt niet meer of ze nu boos, geïrriteerd, medelevend of opgetogen moest zijn. Ad hield haar handen voor haar uit alsof ze hem wou afweren. 'Ik kan je echt niet meer volgen', zei ze zonder doekjes om te winden. 'En ik maakte maar een grapje hoor, ik moest gewoon hoevenzalf gaan halen. Maar blijkbaar vind je toch dat ik geen interessant gesprek kan voeren, dus waarom zou ik jou het vertellen?' Ad liet even een stilte vallen, en keek met ijskoude blik in Luans zwarte ogen. Haar plagerige toontje was nergens meer te bekennen. 'Wat wíl je nu eigenlijk? Dat ik wat meer vertel over paarden, of vind je dat te opdringerig?' Adastreia kon er niet aan doen, ze was verschrikkelijk snel op haar teentjes getrapt. Even schoot er door haar hoofd dat ze best wat vriendelijker kon zijn, maar ze duwde die gedachte weg. Geen sprake van! Ze vond dit gesprek met de minuut vreemder en vreemder worden, en wilde nu eens wat uitleg.