-Literally- bumping into you [Luan]

Naar de grond kijkend probeerde Luan zijn excuses aan te bieden. ”Het spijt me, ik .. Weet niet wat me overkwam.” Onzeker keek Ad hem aan, niet zeker wetend wat ze moest doen. In een reflex stak ze haar hand uit, om hem troostend op Luan's arm te leggen. Maar toen hij weer begon te praten trok ze die snel terug, en hoopte dat de jongen het niet gemerkt had. ”Nee, Adastreia, ik heb me heel raar gedragen,” zuchtte hij. ”Ik wou je niet beledigen ofzo.” Even keek hij haar aan, maar wendde dan weer zijn blik af. Adastreia voelde een steek van schuldgevoel door zich heen schieten. Ze beet op haar lip, wat een irritante gewoonte aan het worden was. Ze verpestte ook elk gesprek, met haar woede-aanvallen. Haar ergerlijke gevoelens sijpelden weg tot enkel een licht schuldgevoel achterbleef. Waarom moest ze nu meteen weer uitvliegen tegen iedereen die iets zei wat haar niet aanstond? Ook Adastreia liet een lichte zucht horen, en bespeurde tot haar verbazing een gevoel dat het meest weg had van bezorgdheid. Maar waarom zou ze bezorgd moeten zijn als ze een gesprek verknoeide? Ad deed het constant, en nog nooit had ze zich er iets van aangetrokken. Waarom dan nu wel? Ze had echt geen flauw idee. Maar tegelijkertijd schoot een andere gedachte door haar hoofd. Dan ontmoet je eens een leeftijdsgenoot, en verpest je het weeral. Goed gedaan, Adastreia! Zo ga je echt veel vrienden maken. Onwillekeurig kromp ze ineen, maar maskeerde dat meteen door rechtop te gaan staan en een flauw glimlachje te laten zien. Waarom deed het er opeens toe wat anderen van haar vonden? Ad had er nog nooit om gegeven, omdat het er volgens haar niet toe deed. Woest op zichzelf dwong ze de gedachten uit haar hoofd. Zo ging ze niet beginnen, ze ging anderen niet haar leven laten bepalen! Dus dwong Adastreia zichzelf weer op het gesprek te concentreren. Of wat daar nog van over is, dacht ze wrevelig, nog steeds boos op zichzelf. Ad keek in de zwarte ogen van de jongen voor haar, proberend zijn emoties te peilen. 'Het spijt jou, het spijt mij, dus gewoon zand erover, goed?' zei ze met een scheef glimlachje. Plots moest ze weer terugdenken aan zijn vraag die onbeantwoord was gebleven. 'En als je het nog wilt weten, Noblesse is een roodschimmel, met lichtgekleurde spikkels ter grootte van een vuist', probeerde ze het ijs wat te breken, hopend dat Luan weer wat los zou komen. 'En wat zoek jij hier eigenlijk op de markt?', vroeg ze nieuwsgierig. Zij had al verteld dat ze iets moest halen voor Milosh, dus het was maar eerlijk dat Luan ook vertelde wat hij hier deed.

Adastreia probeerde de stemming van de jongen voor haar te peilen, maar in zijn donkere ogen was niets af te lezen. ”Lijkt me een mooi paard,” zei hij vriendelijk. Het leek erop dat Luan zich niet meer ging excuseren, en gelukkig bleef hij niet naar de grond kijken. ”Enne .. Ik had eigenlijk niets te doen, en op de markt is het altijd gezellig druk, dus kwam ik maar ..” Vage reden, maar goed. Iedereen had recht op vrije tijd, niet? Ad vond het wel schattig staan toen Luan het haar uit zijn ogen schudde, en ze kon een klein glimlachje niet tegenhouden. “Ik wist niet wat te doen, en ik wou Holy niet laten bevriezen zonder goede reden. Om naar de markt te gaan kon ik nog wel net even wandelen”, ging de jongen verder. ”Ik moest eigenlijk niet naar de markt, ik moest niets hebben, maar zo zie je maar weer, kom je eens iemand tegen.” Wat een woordenstroom! Zou hij zo veel praten om zijn verlegenheid te verbergen? Nu ja, Ad vond mensen die veel babbelden niet meteen irritant, zo lang het niet langdradig en oninteressant werd. Er verscheen weer een plagerige blik in haar grijsgroene ogen. 'Wel, ik heb dus wel een reden, en het is een korte', grapte ze, doelend op zijn lange uitleg. 'Ik moest van Milosh zalf komen halen bij de kruidenman om de hoeven van de paarden te versterken, want die zijn nogal broos bij zulk weer.' Bij die woorden keek Adastreia even naar de hemel, die zich nog steeds zorgeloos blauw uitstrekte. Maar dat zou niet lang duren, het was winter voor een reden. Binnen een paar dagen zou het weer stevig beginnen te vriezen en te sneeuwen. Onwillekeurig verscheen een grimas op haar gelaat. 'Ik bedoel, wanneer het weer begint te sneeuwen', lichtte ze haar woorden nog even toe. Adastreia wierp even een blik op het marktkraampje waar ze naartoe moest, en zag dat er geen klanten meer stonden. Ze had al een stap in de richting van de verkoper gezet toen ze aarzelend bleef stilstaan. Moest ze Luan nu meevragen of niet? Wel, ze kon hem hier niet op zijn eentje laten staan, straks ging hij er nog vandoor. Ad draaide zich weer om naar de jongen en vroeg: 'Kom je mee? Het zal niet lang duren.' Ad liep al door naar het kraampje zonder op Luans antwoord te wachten. Vriendelijk glimlachte ze naar de verkoper, een oud, schriel mannetje dat een paar tanden miste. Zijn grijze haren hingen bijna tot op zijn schouders en zagen er onverzorgd uit. Hij lachte vriendelijk terug naar haar, waardoor Adastreia goed zicht had op zijn afbrokkelende tanden. 'Zo jongedame, hoe kan ik je helpen?' begroette de man haar. Met zelfzekere stem gaf ze haar bestelling door. 'Ik zoek een mengsel van laurier- en veldkruiden.' Nadat de man door wat dozen had gerommeld, haalde hij een aardewerken potje tevoorschijn en drukte het in haar handen. Ad tilde het deksel op en bracht het voorzichtig naar haar neus. Ze snoof er even aan en merkte dat het dezelfde geur had als het restje zalf dat ze nog op stal hadden staan. Milosh had haar daar aan laten ruiken, zodat ze zeker de juiste zalf mee zou brengen. Met een glimlach deed Adastreia het deksel weer op het potje en haalde haar geldbuidel al tevoorschijn. 'O ja, voor ik het vergeet,' zei ze plots, 'Heeft u toevallig nog wat gedroogde brandnetels?' Normaal gezien haalde ze die zelf uit het bos, maar met de vrieskou waren alle brandnetels natuurlijk verdord. De planten versterkten het immuunsysteem, dus Adastreia gaf het graag aan Noblesse in de winter, zodat ze zeker niet ziek zou vallen. Haar voorraad van zelf gedroogde brandnetels was al op, dus kon ze er best wat meenemen, nu ze hier toch was. Ad zou Milosh wel terugbetalen van het beetje geld dat ze verdiende in een maand. Kruiden kostten toch niet zo veel, dacht het meisje schouderophalend. De verkoper had de kruiden meteen gevonden en Adastreia maakte duidelijk dat ze maar een handjevol nodig had. Ze betaalde de man met een paar munten en stopte de kruiden en het potje in haar buideltasje, samen met het overige geld. De man knikte haar vriendelijk gedag en Adastreia draaide zich weer om naar Luan, met een glimlach om haar gelaat.

Een golf van opluchting ging door haar heen toen ze zag dat Luan had gewacht op haar. Het deed haar echt deugd om eens een normaal gesprek te kunnen voeren met een leeftijdsgenoot, en ze zou het jammer vinden als de jongen nu al weg zou gaan. Adastreia verbaasde zichzelf, blijkbaar had ze echt nood gehad aan een momentje ontspanning. Hmm, ze was Milosh' mopperige gedrag al zo gewoon geworden, dat ze vergeten was dat er ook nog gewone, vrolijke mensen bestonden, dacht ze, half spottend. Milosh foeterde wel eens op haar, maar Ad wist dat hij het niet echt meende. Eigenlijk had ze het gevoel dat die oude brompot het wel leuk vond om een beetje gezelschap te hebben. En nu moest hij tenminste niet in zijn eentje alle stallen uitmesten.
Adastreia controleerde nog een keer of haar tasje goed toe was, en liet haar ogen dan weer naar Luan glijden. ”Moet je nog iets doen, of sta ik gewoon in de weg terwijl je naar huis gaat?” vroeg Luan haar. Half glimlachend trok Ad een wenkbrauw op naar de jongen. Dat was nogal een directe manier om het te stellen, maar goed, niet dat Ad zich er iets van aantrok. ”Ja .. Wil je nog wat samen doen, of wil je liever dat ik ga, als je wat beters te doen hebt?” ging Luan verder. Ach, zo zat het. Nog steeds even verlegen, dacht ze terwijl een glimlachje rond haar mondhoeken speelde. Adastreia had het gevoel dat hij het wel goed bedoelde, maar het er soms wat ongelukkig uitkwam. Zoals die opmerking over haar haar. Ad moest zachtjes grinniken, en keek dan snel op, hopend dat Luan niet dacht dat ze hem aan het uitlachen was. 'Heb je misschien zin om nog wat rond te wandelen? Als ik hier nog lang blijf staan ben ik bang dat mijn schoenen aan de grond zullen vastvriezen', zei het meisje op plagerige toon. Daar was het natuurlijk niet koud genoeg voor, maar Adastreia deinsde niet terug voor een beetje overdrijving. Ze wiebelde even met haar tenen, zodat haar bloedsomloop weer ging stromen. Met verwachtende glimlach keek ze Luan weer aan, hopend dat hij ja zou zeggen. Eigenlijk had ze nog geen zin om terug te keren naar de stallen, en gelukkig had Milosh haar geen tijdstip gegeven om terug te keren. Ad vond het wel leuk om nog eens onder de mensen te komen, soms dacht ze dat ze bijna begon te hinniken. Wat natuurlijk niet betekende dat ze haar werk met paarden beu was, maar ze vond dit dagje vrij steeds leuker te vinden.

Ook Adastreia kon het niet laten te glimlachen toen Luan gretig inging op haar voorstel. Niets beter om je te ontspannen dan een rustige wandeling in het middagzonnetje. Ad zag hoe de jongen op zijn handen blies om ze warm te krijgen en er verscheen een lichte frons op haar gelaat. Had Luan geen handschoenen? Hoe kon hij dat uithouden met zo'n weer? Zelf zorgde ze er altijd voor dat ze haar handschoenen aanhad. Of, wat vandaag het geval was, haar zwarte wollen wanten. Haar glimlach werd breder toen ze naar haar handen keek, die lekker warm verpakt zaten in haar nieuwe wanten. Adastreia kon echt haar geluk niet geloven toen ze die een paar weken geleden voor een prijsje had kunnen kopen. Ze kocht niet zo vaak nieuwe spullen, haar motto was meer: 'Er goed zorg voor dragen en zo veel mogelijk oplappen. Dat was wel te zien aan haar lederen handschoenen, die ze nu ongeveer al 4 jaar had en al een paar keer hersteld had. Maar, die gebruikte ze nu om in de stallen te werken en te rijden, terwijl haar gloednieuwe wanten eerder iets waren voor deftige gelegenheden. Eigenlijk betrof dat alles buiten het paardenwerk. Geen haar op haar hoofd die eraan dacht haar wanten aan Luan uit te lenen, hoewel ze wat medelijden voelde voor zijn koude handen. Maar de wanten waren waarschijnlijk te klein voor hem, en anders zouden haar eigen handen gaan bevriezen. Want in dit koude weer waren haar vingers en tenen altijd het eerste wat koud kreeg. Nog een reden waarom Adastreia de winter verafschuwde. ”Wil je .. Naar een bepaalde plek gaan ofzo?” vroeg Luan met een klein glimlachje. Heel even verscheen er een sombere uitdrukking op haar gezicht en haar ogen flitsten even naar de kerk, die naast het marktplein stond. Eigenlijk was het haar bedoeling geweest om nog even naar de kerk te gaan, maar doordat ze tegen Luan was aangelopen was ze het helemaal vergeten. Maar ze kon nog altijd een andere keer terugkomen, en eerlijk gezegd had ze geen zin om er samen met Luan naartoe te gaan. Trouwens, als ze nu het kerkje zou bezoeken, wist ze al dat ze zich de hele dag slecht zou voelen. Het was beter om het gewoon te vergeten. Ad haalde kort haar schouders op, probeerde haar gedachten te verdringen en keek Luan daarna met een gemaakte glimlach aan, hopend dat hij niets zou merken. 'Ik weet niet, heb je iets speciaals in gedachten? De wijnhandelaar misschien?' Het was bedoeld als grapje, maar haar glimlach bereikte haar ogen niet en haar plagerige toontje was nergens te bespeuren. Stop met je aan te stellen, sprak Ad zichzelf streng toe. Je kan je hele dag niet laten verpesten door één stomme gedachte! Ze was bang dat haar gezicht een open boek was, dus staarde ze maar wat naar haar voeten. Adastreia hoopte dat Luan niets van haar emoties opgemerkt had, dit was iets privé. En ze was niet van plan om het aan zijn neus te hangen.