I will teach you the ways of a ranger ~ Mayla

Hij voelde een zachte trilling door het paardje onder hem heen gaan. Hij wist dat er geen gevaar dreigde. Dit was iets wat Ignis altijd deed wanneer ze na een lange tijd hier weer kwamen. Het was alsof het paardje blij was om weer hier te zijn, omdat het paardje altijd wist dat hij hier niet langer dan een paar dagen zou blijven voordat ze weer verder zouden gaan. Zijn hand gleed even zacht over de nek van het paardje heen. Dit keer zou het echter anders zijn, dit keer zouden ze langer dan een paar dagen blijven. Waarschijnlijk zouden ze hier blijven totdat de bijeenkomst was. Ignis draafde verder het pad af. In de verte was een dorp te zien en een kasteel wat er vlak achter lag. Ergens was hij wel blij om het te zien. Het had hun een paar weken gekost om terug te komen. Hij had tussendoor nog een opdracht binnen gekregen om nog een bende op te rollen. Oftewel overdag reed hij samen met Mayla door naar het volgende dorp, en ’s nachts wanneer het meisje sliep ging hij op boevenjacht. Dat was de meest efficiënte manier. En zelfs al zou het meisje door hebben gehad wat hij deed, dan alsnog had ze moeten beseffen dat op dit moment in haar training ze hem meer voor de voeten zou lopen dan dat ze nuttig voor hem was. Er was een groot verschil tussen het schieten op doelen, het schieten op dieren, maar voornamelijk op het schieten op mensen. Daar had je stalen zenuwen voor nodig en dat was iets wat ze je meegaven in je opleiding en iets waar ze nu dergelijk nog niet over bezat. De tijd zou het haar wel leren, maar ze moest nu bij de basis beginnen. Een paar dagen geleden had hij eindelijk de bende opgerold en konden ze meer rechtstreeks naar het huisje gaan. Er waren geen omweggetjes meer nodig, ergens vond hij het wel jammer, want dit was werkelijk het einde van zijn zwerf bestaan voor de komende paar jaar. Hij was blij dat het paard wat hij voor Mayla had gehaald het tempo redelijk bij had kunnen houden, anders had het nog veel langer geduurd. Hij reed verder over het pad heen naar beneden toe, veel had hij tijdens de reis niet gezegd, maar zo was hij nu eenmaal. Hij reed liever in stilte zodat hij alles om zich heen kon horen. Toen hij dichterbij het dorp kwam liet hij Ignis overgaan in stap en draaide het paardje het bos in. Er leek geen pad te lopen, alsof hij gewoon had besloten om opeens de bossen in te gaan rijden. Na een paar passen en nadat hij door een struik heen was gegaan lag er opeens een pad voor hem. Hij hoopte dat Mayla goed had opgelet van waar hij in was gegaan, want je kon hier anders uren goed ronddwalen voordat je het hutje zou vinden. Hij hoorde het zachte water van de beek die iets verder op lag.
Lang duurde het niet voordat er een huisje voor hem opdoemde met een klein gebouwtje daarnaast. Hij keek even naar de grote plek die erachter lag, zoals verwacht was de weide overgroeid met lang gras. Hij voelde Ignis al tevreden brommen. Het paardje had duidelijk zijn zinnen op het gras gezet. Hij liet het paardje halt houden bij het hek en steeg af. Binnen een paar tellen had hij het paardje afgezadeld en het hek op gedaan. Hij kon net op tijd een pas opzij zetten toen Ignis in volle galop de wei in stormde. Het paardje gaf een stel hoge bokken voordat het tevreden een paar passen draafde en toen begon te eten. Hij grinnikte even zachtjes en pakte het tuig van het hek af waar hij het tijdelijk had opgehangen. Hij keek even naar Mayla. ”Zet haar maar erbij nadat je haar hebt afgetuigd. De spullen kunnen ook in de stal” zei hij voordat hij het bijgebouwtje inliep, wat de stal was. Hij schoof de spullen van Ignis over de bok heen en ging de rest op. Er was nog een bok vrij waar Mayla de spullen op kon leggen. Hij pakte de zadeltassen van het zadel af en liep toen de stal weer uit. Hij keek nog even naar de wei en schudde even zijn hoofd toen Ignis zag eten alsof het paardje dagen niets te eten had gehad. ”Vreetzak” mompelde hij. Op dat moment keek het paardje hem onschuldig aan, zo van heb je het over mij? ”Ja ik heb het over jou haarbal” zei hij rustig. Het paard brieste verontwaardigd en draaide zijn kont naar hem toe en ging toen weer verder eten. Hij lachte even zacht en liep toen de veranda van het huisje op. De planken kraakte, maar hij stoorde zich er niet aan. Uit een van zijn zakken haalde hij een sleutel en draaide die om in het slot. Met een zachte ruk aan de deur ging die al piepend open. Het geluid klonk zo onnatuurlijk door het bos heen, maar hij ergerde zich er niet aan. Rustig liep hij naar binnen toe en zette zijn zadeltassen op tafel. Hij haalde zijn vingers over het blad heen. Hmm, hij was echt te lang weggeweest, er lag een grote laag stof op alle meubels. Zijn ogen vielen op het pakket dat ook op tafel stond. Hij wist zeker dat het er niet had gestaan toen hij weg was gegaan, evenals de stapel met brieven die ernaast lag. Hij draaide zich om en keek naar de deur, hij zag dat hij een stapel brieven zich achter de deur had opgehoopt, daarom was die zo moeilijk open gegaan. Hij pakte het pakket op en woog het even. Bijna direct wist hij wat het was. Ze was wel heel snel geweest met het verzenden ervan, of hij had er gewoon te lang over gedaan om terug te komen hier. Zijn blik gleed even door zijn huisje heen. Naast de tafel met een paar stoelen stonden er nog een paar iets luxere stoelen bij een klein tafeltje voor de haard. Twee deuren aan het einde van het vertrek leidde naar de twee slaapkamers, een voor hem en een voor zijn leerling. Best wel raar dat na al die jaar er weer een leerling in die kamer zou slapen. Er was niet heel veel persoonlijks in het huisje, behalve op een portret van een vrouw met twee kinderen die op de schoorsteen mantel stond. Het was duidelijk dat hij weer thuis was. Hij haalde de boog van zijn rug af en zette die tegen de tafel aan en draaide zich toen om en keek naar Mayla. ”Welkom in je nieuwe huis, het is niet veel en het is redelijk primitief, maar het is meer dan de meeste hebben. Voor de komende paar jaar totdat je een volleerd grijze jager zal dit je thuis zijn,” zei hij met een vriendelijke stem. Een zachte glimlach was zichtbaar onder de schaduwen van zijn kap vandaan. Dit was waar alles voor haar zou beginnen, hier zou ze de training krijgen die in de toekomst haar leven zou kunnen redden. Hij bleef naar haar kijken, niet echt wetend of ze het wat vond.

In the darkness of his heart
Lies deep grief
And a wound that will never heal,
Next to that is a big desire to kill.

1229 woorden

Hij keek naar het meisje dat voor hem stond. In haar normale kleding leek het helemaal niet alsof ze hier thuis hoorde. Alsof ze uit het dorp kwam en helemaal geen jagers leerling was. Natuurlijk was dat op dit moment nog waar, maar dat zou niet lang meer duren. Hij had haar verbazing wel gezien toen ze het huisje had gezien. Het perfect verstoppen van iets was de specialiteit van de grijze jagers. De vijftig hutten waren gebouwd door hetzelfde team die voor een groot deel bestond uit grijze jagers. Hij wist niet hoelang de hutten er al stonden, maar lang genoeg om een hele hoop jagers te zien komen en gaan. Als dit huis verhalen kon vertellen, oh dan zou dat dagen kunnen duren. Hij zag hoe haar blik door de ruimte heen gleed, alsof ze het bestudeerde, wat een goed teken was. Altijd eerst de ruimte bekijken voordat je je veilig waant. Later zou hij dat nog wel meer haar bijbrengen. De komende paar dagen ging het meer om haar de omgeving te laten zien en ervoor te zorgen dat ze zich hier veilig voelde. Natuurlijk was je nooit ergens helemaal veilig, maar een van de veiligste plekken in dit land waren toch wel de grijze jager huisjes. Weinig durfde maar in de buurt te komen van de huisjes, bang voor de zwarte magie die de jagers zogenaamd bezaten. Hij had er niet echt moeite mee, als dat er voor zorgde dat hij rustig in stilte kon leven. Er waren natuurlijk wel mensen die hier durfde te komen, maar dat waren wel de uitzonderingen op de rest van de bevolking. Zijn blik gleed weer even naar het pakket, ach dat zou straks wel komen. Terwijl hij zo stond begon er een waslijst met dingen door zijn gedachten heen te stromen die moesten gebeuren voordat dit huis weer redelijk bewoonbaar was. Het belangrijkste was waarschijnlijk het eten. Na de tijd die hij weg was geweest zou hier geen eten zijn, dat wist hij zeker. En om haar nou direct mee te nemen het dorp in om te gaan eten, wel dan leek het net alsof hij niet voor zichzelf kon zorgen, vooral omdat ze de afgelopen paar weken steeds in de herberg hadden gegeten. 'Het ziet er lekker knus uit, maar ik heb niets te klagen. Niet met u in de buurt.' Hoorde hij haar zeggen. Waarom was ze opeens zo formeel? Daar had hij de laatste paar dagen niets van gemerkt, maar nu ze hier waren viel het hem opeens op. Dat was een van de eerste dingen die hij haar bij moest brengen, de gelijkheid van het korps.
'Hoelang ben je al weg geweest? Dat ziet eruit naar een hoop werk voor u?' Hij keek naar de richting waarin ze wees en keek naar de stapel brieven. Hij wist wel dat ze een grapje maakte, helaas was dit maar al te serieus. Hij zuchtte even en liep langs haar heen en haalde ook alle brieven achter de deur vandaan en legde die bij de stapel op de tafel neer. Het was echt veel post. Hij dacht even na over haar andere vraag. ”Hmm, ik denk dat de laatste keer dat ik hier was om mijn post op te halen vier maanden geleden was. Hoe lang het geleden is dat ik hier langer dan een dag ben geweest? Ik denk twee jaar ofzo, zou het niet meer weten.” zei hij alsof het niet echt iets uitmaakte en draaide zich naar de stapel toe, dat zou later wel komen. Hij liep de keuken in en trok een paar kastjes open, er was inderdaad bijna niets, alleen hier en daar kruidenpotjes. Hij gromde even zacht en trok toen ergens uit zijn mantel een stukje perkament en stukje potlood vandaan. Hij dacht even na en begon toen dingen op het briefje te schrijven. Lang duurde het niet voordat hij klaar was en zich weer naar Mayla toe omdraaide. Hij gaf haar het lijstje en een paar muntstukken. ”Zou je deze spullen op kunnen halen in het dorp? Gewoon de weg terug lopen zoals we gekomen zijn en dan het pad volgen. Binnen tien minuten zou je op de markt moeten zijn. Als ik het goed heb onthouden is het vandaag markt, dan zou je deze ingrediënten moeten kunnen vinden.” Hij keek haar even aan en glimlachte even. Hij pakte zijn boog weer van de grond af en slingerde die over zijn schouder heen. ”Sorry om je direct op pad te sturen nadat we zo lang onder weg zijn geweest Mayla, maar anders hebben we vanavond geen avondeten. Ik ga ondertussen wat wild afschieten.” zei hij en liep toen naar de deur toe. Hij bedacht zich toen iets en stopte in de deuropening. Hij draaide zich om en liep terug naar Mayla. Uit zijn broekzak haalde hij een sleutel en legde die in haar handpalm. ”Sluit de hut maar af, je weet immers maar nooit wie besluit langs te komen. Oja, als iemand in het dorp vraagt waar je vandaan komt zeg dan maar gewoon dat je met een groep iets verderop kampeert. Mensen zouden je niet geloven als je zegt dat je mijn leerling bent, vooral omdat ik hier nauwelijks ben en ze meestal niet echt zo happig zijn op nieuwe mensen hier.” zei hij en liep toen de deur uit. Hij wou haar beschermen tegen de mensen van het dorp totdat hij haar formeel aan de baron kon introduceren als zijn leerling en ze sterk genoeg was om tegen de mensen op te komen, hij wou haar dat leed besparen om te worden gekleinneerd. Vlak na de deuropening bleef hij even staan en keek over zijn schouder heen naar haar. ”Xavier” zei hij toen, het leek random. ”Noem me bij me naam Mayla. In ons korps draait alles op gelijkheid, natuurlijk is er respect voor de ouderen, maar iedereen is even belangrijk. Geen formeel gedoe, daar hebben de meeste van ons een gruwelijke hekel aan. Zie je straks Mayla.” Na die woorden verdween hij uit de deuropening en liep de veranda af. De planken leken onder zijn voeten niet te kraken en hij liep daarna het bos in. Het voordeel van zolang weg zijn, het wild waande zich veilig in deze gebieden, wat betekende dat hij niet te ver van de hut hoefde om wild te schieten. Hij schudde zijn boog van zijn schouder af en liep met de boog in zijn hand verder door het bos heen. Hij leek te verdwijnen tussen de bomen in alsof hij er nooit was geweest. Het duurde niet lang voordat hij wat zag bewegen en hij legde een pijl op zijn boog. Met een sissend geluid schoot de pijl van zijn boog af en boorde zich in het nietsvermoedende konijn dat zich afvroeg waar het geluid vandaan kwam. Hij glimlachte even. Ja, het was fijn om hier weer terug te zijn bij zijn stukje bos en zijn hutje, maar aan de andere kant betekende het ook dat hij een verantwoordelijkheid op zich had genomen. Hij zag wat verderop weer wat bewegen en legde de volgende pijl alvast aan. Hij zou behoorlijk wat wild mee kunnen nemen, genoeg om de komende paar weken vooruit mee te kunnen als hij het fatsoenlijk had gerookt en gepekeld. Hij moest er wel aan denken dat ze voortaan met zijn tweeën zouden zijn en niet in zijn eentje, wat betekende dat hij grotere en dikkere dieren nodig had dan normaal. Gelukkig met de lente hier en het voldoende eten waren de konijnen heerlijk dik en mals. Hij richtte de pijl en ademde uit terwijl hij de pijl liet gaan.

What he does and says,
Is to protect you from harm.
One day you will learn ,
But today he’s your guardian..

1293 woorden

Zijn blik volgde de weg die de pijl aflegde, met een zachte smak kwam de pijl vast te zitten in de grond, met een doorboord konijn eraan. Hij liep naar het konijn toe dat hij eerder had afgeschoten en trok zijn pijl los en stak die terug in de koker. Hij maakte een lusje vast om de poten van het dier en tilde het op. Hij liep vervolgens naar het konijn toe wat hij net had afgeschoten en herhaalde zijn handelingen. Er zat wel wat bloed op zijn handen, maarja dat hoorde bij het werk. De twee konijnen hingen aan een touwtje aan elkaar vast. Hij had eigenlijk moeten bedenken om een zak mee te nemen om ze in te stoppen, maarja daar was het nu te laat voor. Hij hing de lus aan zijn riem vast en liep toen verder. Zo heel veel konijnen hoefde hij nou ook niet direct in een keer te schieten. Eén of twee konijnen er nog bij zou prima zijn. Hij wist dat hij nu het wat verder op zou moeten zoeken, want hij wist zeker dat de rest er vandoor was gegaan nadat hij net twee van hun had afgeschoten. Hij trok zijn mantel weer goed en liep verder. De konijnen kwamen af en toe tegen zijn benen aan. Ach, zijn broek was na al die tijd toch toe aan een wasbeurt, dus een beetje bloed erop kon toch geen kwaad. Het zou al moeilijk genoeg zijn om het stof van de afgelopen maanden eruit te krijgen, in vergelijking daarmee was het bloed een makkelijk klusje. Hij dacht even aan de woorden die het meisje had gezegd nadat hij haar direct weer op pad had gestuurd. 'Dat snap ik, maar ik ben wel vaker gewent om vaak dingen te halen wanneer we toen ik nog in het weeshuis woonde dat de zusters me om iets weg stuurde om die te halen na een uitstapje met de kinderen naar een bloemenveld dat in de buurt lag. Dus ik ben het gewent.' Ergens ergerde hij zich eraan dat hij direct zoveel van haar vroeg, maar wat hij erger vond was dat ze op deze leeftijd er al aangewend was. Natuurlijk had iemand zoals zij al meer meegekregen hoe de wereld in elkaar zat dan menig ander van haar leeftijd. Misschien was dat wel de reden dat er zoveel aparte figuren in het korps zaten. Allemaal mensen die in hun leerling tijd al meer van de wereld hadden gezien en hadden ondervonden dan dat goed voor hen was. Misschien zorgde dat ervoor dat ze er zo goed in waren om in de schaduwen te werken, omdat ze wilden voorkomen dat anderen dezelfde door zouden moeten maken als hen. Hij moest even glimlachen bij de laatste zin die Mayla tegen hem had gezegd: 'Is goed Xavier. Ik zie je straks weer.' Ze had snel de mening van zijn woorden opgepikt. Hij was een van de gene die er een hekel aan had om formeel aangesproken te worden, vooral als het door zijn eigen leerling was. Hij hoopte dat ze niet terug zou vallen in het formeel spreken wanneer ze in een lastige situatie zouden zitten, dat zou hem alleen maar meer frustreren.
Vlak na elkaar liet hij twee pijlen gaan. Beide pijlen troffen doel en zette zich vast in de vloer. Hij kwam dichterbij en trok de pijlen uit de twee konijnen. In deze gebieden was het strafbaar om te stropen, behalve voor de jagers en voor de boogschutters van de baron. Hij wist dat de mannen van de baron hier maar weinig jaagde, voornamelijk omdat het dicht bij zijn hut was, wat meer wild voor hem was. Vooral nu ze hier met zijn tweeën zouden gaan wonen was het fijn dat er zoveel wild was. Hij stopte de pijlen terug in zijn koker en maakte de lussen vast om de poten van de konijnen. Hij sloeg de boog over zijn schouder heen en maakte de twee konijnen van zijn riem los en maakte die vast aan de andere twee. Met de vier konijnen aan een touwtje bungelend liep hij terug naar zijn huisje. Hij hoefde niet eens te weten waar hij was, hij vond in dit bos altijd zijn weg terug naar zijn huisje, het had hem even gekost toen hij hier net was komen wonen om de weg te vinden. Maar zelfs na twee jaar kon hij hier gemakkelijk de weg terug vinden. Misschien zat hij al te lang op dezelfde plek als een grijze jager, maar geen van de commandanten had hem verplaatst. Soms hadden ze wel gevraagd of hij misschien niet een ander leen zou willen, maar hij had hier eigenlijk nooit weg gewild en dat hadden zijn hogere prima gevonden. Hij liep rustig naar het bijgebouwtje toe waar ook de kist stond waar hij vlees bewaarde, maar daarvoor vilde hij eerst de beesten en hing de huiden op om te drogen. Hij borg het vlees op in de kist en liep daarna opnieuw het bos in om het afval op te ruimen en zijn handen te wassen in de beek die iets verderop lag. Op het moment dat hij op weg was naar de beek had hij het idee dat er iets mis was. Zonder te twijfelen draaide hij zich om en liep terug naar het hutje. Terwijl hij dichterbij kwam schudde hij zijn boog van zijn schouder af en spande de boog. Hij kwam dichterbij en zijn blik gleed even naar Ignis, het paardje stond met geheven hoofd en keek hem aan en keek daarna naar het huisje aan de linkerkant. Hij gebaarde even met zijn hand en het paardje begon weer te grazen alsof er niets aan de hand was. Hij wist nu waar het gevaar was, zonder verder na te denken legde hij een pijl op de boog. Hij had het vermoeden dat Mayla binnen was, en Ignis zou niet reageren op Mayla, dat had het paardje wel geleerd in de afgelopen paar weken. Hij liep door de bossen heen en zag toen een jongen lopen. Als Mayla niet binnen was geweest dan had hij de jongen laten lopen en afgewacht totdat die interesse zou verliezen, maar hij wou niet dat de jongen Mayla wat aan zou doen of dat het meisje domme dingen zou gaan doen. De jongen liep richting de deur en hij kon zich niet meer inhouden, hij liet de pees gaan. Een hoog zoemend geluid klonk gevolgd door een harde smak die over de plek heen echode toen de pijl zich in het hout van zijn huisje boorde, vlak voor de jongen zijn hand. De jongen keek geschokt om zich heen.
”Nog één pas en de volgende pijl zal in je borstkas zitten.” zijn stem was bars en kil. Helemaal niet zoals hij normaal tegen Mayla praatte. De temperatuur was kil geworden en de plek leek donkerder te worden. Hij stapte uit de schaduwen en zag de jongen bleek weg trekken. ”Grijze jager.” bracht de jongen angstig voort. Hij rolde even met zijn ogen, wat niet zichtbaar was door zijn kap. ”Geef me één goede reden waarom je hier levend vandaan komt. Ik stel het niet op prijs als mensen mijn terrein binnen dringen.” zei hij bars. De jongen trok nog bleker weg. ”De jager van dit leen is al maanden weg, ik kom hier wel vaker, alleen ik ben niet de enige, er is hier nog iemand.” zei de jongen angstig. Hij gromde even laag, dus er kwamen meerdere mensen hier terwijl hij afwezig was? Misschien was het goed dat hij weer hier was, om de dorpelingen te leren dat ze toch echt uit de buurt van zijn huis moesten blijven. ”Toevallig ben ik vandaag hier wel,” gromde hij. Hij liet zijn pees vieren en stopte de pijl terug in zijn koker. De jongen kreeg de betekenis van zijn woorden door, duidelijk had de jongen nog niet bedacht dat hij de jager van dit leen was. ”Mayla” zei hij toen met wat meer stemverheffing zodat zijn leerling hem kon horen. Zijn stem was nog steeds zo bars en de kilte hing nog in de lucht. Ze mocht hem wel even uitleggen waarom de jongen hier was. De jongen bleef angstig naar hem kijken, hij deed niets om er minder dreigend uit te zien en zijn bebloede handen hielpen nou ook niet echt mee. De pijl zat dan misschien wel terug in de koker, maar betekende niet dat hij in een fractie van een seconde weer aan zou kunnen leggen en zou kunnen schieten. Eigenlijk vond hij dat het meisje dit moest oplossen, maar ze kon er ook niet heel veel aan doen. Maar hij wou haar even laten ervaren dat dit gebeurde als je niet goed oplette en dacht dat je geen volgers bij je had terwijl dat wel het geval was. Ze moest voortaan maar beter opletten en andere routes gebruiken. Hij kwam wat dichterbij, de jongen had de neiging om achteruit te deinzen, maar bleef staan terug denkend aan de bedreiging van de grijze jager over als hij nog een stap zette. Hij liep zijn veranda op, de planken kraakten even zacht. Hij was niet zo groot, maar door zijn mantel leek hij boven de jongen uit het dorp uit te torenen. Hij was ontzettend geïrriteerd, het was duidelijk dat de mensen hier eraan herinnerd moesten worden wat het was om een grijze jager in hun midden te hebben. Hij wachtte rustig op Mayla haar verklaring terwijl hij al zat te bedenken wat hij met de jongen kon doen. Het dorp hoefde niet direct te weten dat hij er weer was, hij wou eerst langs de baron en Mayla een paar dingen leren voordat hij haar publiek het dorp mee in zou nemen.

When his grey eyes turn cold
You must overthink all that you have done,
Those cold grey eyes
Are the one that hold your life…

1647 woorden

Rustig bleef hij staan en keek naar de jongen en daarna naar Mayla. Hij wist niet hoe het meisje had bedacht zich te verdedigen tegen de jongen, maar ergens had hij het vermoeden dat hij zeer bij was dat zijn instinct hem had gezegd dat hij terug moest gaan naar het huisje. Anders had het waarschijnlijk een groot bloedbad kunnen worden. Hij had wel gezien hoe het meisje eerst naar de jongen had gekeken en daarna pas naar hem. Het was duidelijk dat het meisje het niet met opzet had gedaan. En haar woorden bevestigde dat: 'Ik heb hem niet gevraagd te komen. Maar toen ik niets meer hoorde ben ik pas naar hier gelopen.' Hij geloofde haar wel, maar hij hoopte dat ze voortaan beter op zou letten wanneer ze terug naar het huisje zou komen. Hij wist nu wel dat de jongen hier duidelijk vaker kwam. Misschien zou hij maar eens een paar van de achter routes open moeten maken en degene die hij normaal gebruikte weer dicht moeten doen. De paden waren toch al verwilderd, dus als hij ze wat zou stimuleren dan zou het pad helemaal verdwijnen voordat anderen er erg in hadden. Misschien zou dat de burgers tegen houden om hier te komen, naast het feit dat ze binnenkort weer zouden weten dat hij terug was gekeerd. Als hij hier was bleven ze uit de buurt, misschien dachten ze dat hij binnenkort weer weg zou gaan, wel helaas voor hun was niets minder waar. 'Hij heeft vast mijn witte blouse gespot tussen de takken door?' Haar woorden haalden hem uit zijn gedachten gang en hij keek naar zijn leerling. Hij merkte nu pas op dat ze inderdaad witte kleding droeg, okay dat viel inderdaad wel heel erg op zo tussen het groen en bruin van het bos, heel anders dan hoe hij gekleed was. Even richtte hij zijn blik op de jongen en keek die aan. De jongen knikte even, ”En een van de paden hierachter die ik eerder had gevonden heer jager.” bracht de jongen voort. Okay dit bevestigde dus inderdaad zijn gedachten om ervoor te zorgen dat de paden weer veranderde. Na twee jaar begroeiing zou dat niet zo moeilijk moeten zijn. Hij zuchtte even en keek toen weer naar zijn leerling en knikte even. Meer in de trant van dat het zo goed was. Ze zou daar later wel meer over te horen krijgen, maar ergens was het zijn schuld dat ze in die kleding naar het dorp was gegaan. Daar zou hij maar snel wat aan moeten veranderen. De kilte hing nog steeds om hem heen. Hij dacht even na over wat hij met de jongen ging doen. Misschien moest hij de jongen maar een waarschuwing meegeven voordat hij die terug los liet. Hij wilde immers niet dat direct iedereen wist dat hij terug was, en al helemaal niet dat hij een meisje bij zich had. Hij richtte zijn aandacht weer op de jongen die wat leek in te krimpen onder zijn blik.
”Vertel niemand dat ik terug ben, en als je dat wel dreigt te doen weet dan dat ik je overal kan vinden.” zei hij bars tegen de jongen. De jongen was nog steeds wit en knikte direct overdadig. ”Ja heer jager, geen woord zal ik zeggen, geen woord.” beloofde de jongen. Hij hoopte dat de belofte van de jongen wat waard was. Hij knikte even. ”Mooizo, en nu wegwezen en hier niet meer terug komen.” zei hij bars. De jongen knikte en schoot er toen vandoor. Hij keek de jongen even na totdat die tussen de bomen was verdwenen naar de plek waar die blijkbaar ook vandaan was gekomen. Hij bleef even staan om te kijken of de jongen echt was verdwenen voordat hij zich omdraaide naar zijn leerling en toen het hutje inliep. Als het goed was moest de waterleiding nog werken. Hij liep naar de wasbak toe en trok een paar keer aan de pomp voordat er water uitkwam, het was lichtelijk bruin, maar het was genoeg om het bloed van zijn handen mee af te wassen. Hij herinnerde zich dat er ook bloed op zijn mantel was gekomen toen hij zijn boog had getrokken. Zijn boog had hij opgehangen aan de haak naast de deur en hij schudde zijn pijlenkoker af en legde die op tafel neer. Hij zette zijn kap af en zijn donkerbruine haar werd zichtbaar. Een klein vlechtje dat aan de linkerkant zat viel naar beneden toe. Hij maakte de sluiting los en trok de mantel los en onderzocht de mantel. Hij kon het niet zo snel vinden en hij plukte even aan zijn baard. Het duurde niet lang voordat hij het had gevonden en maakte het stuk schoon. Zijn mantel hing hij daarna over een stoel heen en hij draaide zich om naar zijn leerling. Hij wist dat er nog bloed op zijn broek zat, maar dat zou later wel komen. Hij bekeek zijn leerling even. ”Ik heb het er niet zo op als vreemdelingen op mijn stuk terrein komen, zelfs al ben ik lang weggeweest. Het was niet mijn bedoeling om zo bars tegen je te doen Mayla, maar als het aankomt om dit huisje ben ik nogal beschermend, eigenlijk is elke grijze jager dat met zijn eigen huisje. Deze huisjes zijn onze toevlucht plaatsen weg van de rest waar de wereld, een plek waar we rust kunnen hebben. Elke jager zal zo beschermend zijn over zijn huisje.” zei hij, er lag een vriendelijke blik in zijn grijze ogen. Hij wou dat ze goed begreep waarom hij zo had gereageerd, en dat ze deze reactie van elke grijze jager kon verwachten die er rondliep. ”Trouwens nu we het er toch over hebben, het pakket wat op tafel staat is voor jou. Blijkbaar hadden ze mijn aanvraag al verwerkt voordat ik hier was. In het pakket zitten een paar sets uniformen. Het liefst dragen we die bijna altijd, omdat ze gewoon het meest comfortabelst zitten, maar op vrije dagen mag je van mij part dragen wat je wilt. Je wapens krijg je later, moet ze nog ergens zoeken tussen de zooi in me kamer.” zei hij. Nu ze het toch over kamers hadden. Hij keek even naar de twee deuren aan het uiteinde van de kamer. ”De rechterkamer is voor jou, doe ermee wat je wilt, er is ook een kast voor je spullen. Je mag er extra dingen inzetten als je dat wilt. Voor de komende paar jaar is die van jou. De middelste deur is de deur naar de badkamer. Mijn kamer is de linkerdeur.” zei hij. Zodat ze ook direct wist waar hij sliep, sommige jagers hadden immers de zolder in gebruik als hun kamer, maar hij vond deze kamer handiger, kon je sneller weten of er iemand binnen kwam. Ook al had je vanaf de zolder een groter verassingseffect. Hij keek naar zijn leerling en glimlachte even vriendelijk naar haar, afwachtend op wat ze nu zou doen. Hij was ondertussen aan het nadenken over wat hij zo meteen zou gaan doen, hij wist dat hij zich door die stapel brieven heen moest gaan werken, en daar had hij eigenlijk weinig zin in. Misschien was een douche en zich omkleden wel een beter idee, dat stof moest immers nog uit zijn haar, en zijn kleding moest zeer nodig de was in. Hij bleef rustig wachten op wat zijn leerling zou gaan doen of zeggen.

He can be cold,
He can be friendly
Your actions
Decide with side he shows you..

1253 woorden

Hij keek naar zijn leerling. Ze zag er zo klein en timide uit in de deuropening van zijn huisje. Okay hij was zelf ook niet zo groot, maar wel groter dan haar. Ze zou natuurlijk nog wel wat groeien met de periode die eraan zat te komen. Hij bleef naar haar kijken en leunde tegen het keukenblad aan. Ergens voelde het raar om iemand in zijn huisje te hebben, maar aan de andere kant voelde het ook wel weer goed. Dan was hij immers niet meer alleen, nouja alleen was hij nooit echt. Hij had altijd nog Ignis bij hem, ook al had hij soms het vermoeden dat het paardje meer een slechte invloed op hem had qua gedrag dan een goede invloed. Die grijze jager paardjes konden dan wel zo goed opgevoed zijn, maar ook zij hadden zo hun streken. Hij moest altijd weer even wennen als hij weken lang door had gebracht in het bos op jacht en op weg om zich dan weer aan te passen naar een persoon die om kon gaan met andere mensen. Als hij direct zou gaan praten na zo’n lange reis, wel dan was hij altijd niet de prettigste om te hebben. Als hij zo lang alleen was, dan had hij alleen behoefte aan het gezelschap van zijn paardje en van niemand anders. Eén van de redenen waarom boeven zich altijd overgaven wanneer hij ze eindelijk te pakken kreeg na weken achtervolgen en hij niet echt vrolijk was. Maar nu zou het anders zijn, als hij nu wegging dan zou hij niet meer alleen zijn. Hij zou nu altijd gevolgd worden door een nieuwsgierige leerling die van alles wou weten en soms te veel vragen stelde. Natuurlijk was het goed om vragen te stellen, maar iedere grijze jager vond het heerlijk om hun leerling te plagen. Vooral omdat toen zij op geleid waren dat ook bij hen was gedaan, een soort van traditie bij de opleiding. Maar hij had geen idee of dat dit keer ook weer het geval zou worden. Hij kende Mayla immers niet zo goed, maar zij hem even min. De afgelopen weken was hij wel meer over haar te weten te komen, maar de rest zou door de jaren heen wel komen. 'Dat snap ik. De volgende keer zal ik beter mijn best doen een mogelijke achtervolger af te schudden.' hoorde hij zijn leerling zeggen. Hij wist dat het haar nog een tijd zou gaan kosten voordat ze het werkelijk onder de knie had, maar dat maakte hem niet uit. Ze had alle tijd om het te leren voordat de jaarlijkse bijeenkomst van het korps was, waar ze haar testen af moest leggen om haar bronzen eikenblad in ontvangst te nemen. Hij zag haar blik even naar het pakketje op tafel staan en zag de vraag duidelijk in haar ogen. Het was voor haar eigen bescherming geweest, niet omdat hij aan niemand wilde vertellen dat zij zijn leerling was. Hij zag haar blik naar haar boog gaan die naast die van hem stond. Haar boog leek zo klein in vergelijking met zijn eigen boog. Hij kon haar vraag eigenlijk al voorspellen voordat ze hem vroeg. 'Kan ik mijn.vaders boog niet gebruiken?' Hoe graag hij het ook zou willen dat ze die kon blijven gebruiken het was gewoon niet mogelijk. Hij schudde even zijn hoofd en keek haar toen aan, zijn ogen stonden serieus.
”Het spijt me Mayla, maar dat is niet mogelijk. Onze bogen worden speciaal voor ons gemaakt omdat ze een groot bereik moeten hebben, maar ook omdat ze het enige soort bogen zijn dat onze spierkracht aankan. Je kan nu heel goed gewend zijn om de pees naar achteren te trekken van je eigen boog, maar die van mij zal je niet naar achter krijgen. De spiermassa die je gaat ontwikkelen met het schieten van deze bogen zou ervoor zorgen dat je eigen boog door midden zou breken wanneer je ermee zou schieten.” legde hij haar geduldig uit. Grijze jager bogen waren speciaal ontwikkeld en anders dan normale bogen, een normale boog zou niet de afstand kunnen halen en ook niet zo scherp en nauwkeurig kunnen schieten zoals hun bogen konden. Het worden van zijn leerling betekende ook dat ze moest leren met omgaan met de wapens van het korps, zelfs als dat betekende dat ze haar eigen boog niet meer kon gebruiken. Hij wou voorkomen dat ze een keer met haar eigen boog schoot en per ongelijk het ding door midden brak, vooral nu hij had ontdekt dat er ook nog een emotionele waarde vast zat aan de boog. Ze kon hem beter boven haar bed hangen aan de muur ofzo. 'Ik weet dat het je dagelijkse werk en en dat ik daar hard voor zal moeten werken voor ik in je voetstappen mag treden, maar toch wil ik je ervoor bedanken.' Hij luisterde een beetje verbaasd naar haar woorden, ook al liet hij aan de buiten kant niet zien dat hij verbaasd was om haar woorden. Hij bleef naar haar kijken en knikte even. ”Het is mijn werk om de burgers van dit rijk te beschermen, daar val jij ook onder Mayla. Daarnaast doe je me aan iemand denken.” zei hij met een glimlach op zijn gezicht. Hij was verbaasd toen ze hem omhelsde. Hij aaide even over haar hoofd heen en keek glimlachend op haar neer. Nu ze hem zo omhelsde leek ze nog kleiner dan hem. Hij keek hoe ze van hem weg stapte en glimlachte, ze was zo eerlijk en puur. Had hij het recht wel om haar mee de schaduwen mee in te nemen? Maar hij wist ook welke duisternis er in haar schuil ging. Ze zou er prima tussen passen. 'Zal ik dadelijk je kleding wassen? Kun jij je gaan ontstoffen. Hij keek haar aan. Had ze dat nou net werkelijk voorgesteld? Hij was een beetje bedust en dacht na over het antwoord. ”Hmm, klinkt als een goed idee, maar ga jij maar eerst, dan kan ik alvast aan dit papierwerk beginnen. Een paar uur langer in deze kleding zal me geen kwaad doen. Dan kan jij ondertussen kijken of je kleding pakket goed zit. Dan ga ik maar eens kijken of ik ergens perkament kan vinden in mijn kamer wat genoeg is om antwoord te gaan geven op merendeel van deze brieven.” zei hij met een vriendelijke lach. Ze had het meer verdiend om onder de douche te gaan dan hem, daarnaast was hij eraan gewend om weinig te douchen, terwijl zij eruit zag alsof ze gewend was om vaak te gaan in het weeshuis. Zijn grijze ogen keken haar vriendelijk aan.

Those who walk in the shadow
Have secrets that they hide
Secrets that can’t be told
Secrets that hurt..

1123 woorden