I will teach you the ways of a ranger ~ Mayla

Zijn woorden waren misschien hard geweest voor zijn leerling om te bevatten, maar ze waren wel de waarheid. Liever dat ze het van te voren wist dan dat de boog opeens in haar handen brak en hij haar de reden moest vertellen waarom de boog was gebroken, want dan had hij het gedaan. Hij wou haar nog even beschermen tegen de harde realiteit dat het was om een grijze jager te zijn. Voor even wou hij haar nog zo onschuldig hebben. Ze hoefde niet direct in één keer te worden gebroken, dat zou voor niemand goed zijn. Beetje bij beetje afbreken zodat ze het daarna weer op konden bouwen, steentje voor steentje. Een proces dat iedere jager doormaakte in zijn trainingstijd. Ieder zei dat krijgsschool een harde school was, wel die hadden nog nooit de training van een grijze jager meegemaakt. Vier jaar lang dag in dag uit trainen en nooit echt vrij zijn. Wel dat was het leven van een leerling, vooral van zijn leerling. Hij hoopte alleen dat ze die serieuze blik wat kwijt zou raken, je moest niet altijd zo serieus zijn, was niet goed voor je gezondheid. Daarnaast zou ze niet veel op steken als ze alleen maar serieus was. Dit was een proces van trial en error, en dat proces moest ze zelf doorlopen. Af en toe wat meer serieuzer dan op een ander moment. Maar daar zou ze vanzelf wel achter komen. Het meisje leek even na te denken over zijn woorden en knikte toen. Zijn ogen volgde haar terwijl ze naar de tafel liep en het pakket oppakte en ermee wegliep. Voor de badkamer deur bleef ze staan en keek naar hem terwijl ze vroeg: 'Is goed hoor, maar waar heb je hier de handdoeken liggen?' Hij keek naar haar en zag hoe ze het pakket neerzette voor de deur en hem vragend aankeek. Hij snapte haar vraag even niet. ”Gewoon in de badkamer in het linkse kastje, dat is toch logisch?” zei hij. Waarom zou hij ergens anders zijn handdoeken bewaren dan in de badkamer. Hij had ze alleen daar nodig, dus daar waren ze ook. Dat was toch logisch om te doen? Hij snapte niet waarom iemand anders ergens de spullen neer zou leggen dan waar je ze zou gebruiken. Hij keek haar nog even aan en richtte toen zijn aandacht op de stapel brieven die op de tafel lag, het was echt een hele hoop. Hij zuchtte even, eigenlijk had hij hier totaal geen zin in, maar het moest toch. Misschien was het een goede start om bij de oudste te beginnen en daarna pas naar de nieuwere te gaan, vooral als de nieuwere betrekkingen hadden op de oudere dingen. Hij trok een van de stoelen naar achter en trok de stapel brieven naar zich toe en begon ze uit te sorteren, wat een geluk dat er datums op de enveloppen stonden, maakte zijn werk een stuk makkelijker. Het duurde niet lang voordat hij de post had gesorteerd, er lag een grote hoop van het korps, vast en zeker rapporten die hij door moest lopen, dat was niet zo belangrijk als de rest van de brieven die er lagen.
Hij haalde een van zijn messen uit hun schede en maakte de eerste brief over en begon te lezen. Na de ene brief volgde vele meerdere, soms schreef hij wat op een stuk perkament en andere gooide hij nadat ze die gelezen hadden terug op de stapel. Na een tijdje lagen er overal stukken perkament op de grote eikenhouten tafel, hij was helemaal vergeten dat er iemand bij hem in het huisje was. Hij was te verdiept in zijn werk. De enige handelingen die hij af en toe maakte was het open maken van een nieuwe brief, of kort iets op het perkament voor hem schrijven. Hij zou straks wel kijken wat zijn directe aandacht nodig en waar hij perse antwoord op moest geven. Hij was nog niet begonnen aan de stapel van het korps, hij kon toch wel voorspellen aan de dikte van de enveloppen dat het verslagen waren die hij moest lezen. Hij fronste even zijn wenkbrauwen toen hij een bericht van de baron las over hoe het dorp eraan toe was. Het was duidelijk dat hij zijn gezicht weer moest laten zien. Misschien was het beter om de baron van de week nog een bezoekje te brengen. Hij was geen verantwoordelijkheid aan de baron verplicht, maar af en toe de man op de hoogte houden zorgde er wel voor dat er een goede relatie tussen hen was, in het geval dat hij dan wat van de man nodig had, zou die er geen problemen van maken. Dat was eigenlijk de reden waarom vele jagers af en toe eens langs kwamen bij de baronnen van hun lenen, meer om ze te vriend te houden en te zorgen dat ze nog een gunst uit hadden staan, gewoon voor het geval dat. Hij zou nog even snel langs kunnen gaan, toen bedacht hij zich opeens dat hij nu een leerling had en niet zomaar weg kon gaan. Hij schudde even zijn hoofd en legde de brief apart. Hij trok wat perkament vellen onder de brieven vandaan en begon te schrijven met zijn rechterhand en hield in zijn linkerhand een paar brieven vast en schreef erop antwoord. Hij sneed het stuk perkament door met zijn Saksische mens en legde het stuk met de tekst ergens anders neer en ging verder met het volgende.
Hij had ondertussen het vuur aangestoken dat langzaam brandde. Af en toe vlamde het vuur hoger op wanneer hij er een brief erop mikte. Hij leunde wat achter over en gooide een nieuwe stapel op het vuur. De antwoorden lagen al klaar en hij hoefde de informatie niet meer te bewaren. Hij deed de stapel brieven die hij had geschreven in hun enveloppen en legde ze op een nette stapel. Het waren maar een stuk of negen brieven, in vergelijking met wat hij al had weggegooid. Hij besloot dat het maar tijd was om nu de brieven van het korps te lezen. Zoals verwacht waren de meeste verslagen over wat er was gebeurt, hij las ze wel allemaal door voordat die op het vuur belande. Het was al wat warmer geworden in het huisje en het rook er minder muf. De papieren van het korps lagen nu over de tafel heen. Hij stond opeens op en liep naar de kast toe die tegen de linker muur aan stond en liet zijn vingers even over de kaften van enkele boeken glijden totdat hij had wat hij zocht. Hij trok het boek uit de kast en liep terug. Hij schoof wat papieren aan de kant en klapte het boek open. Hij maakte een paar aantekeningen op bepaalde pagina’s en sloeg toen een grote kaart open van Araluen en maakte op de kaart een paar aanpassingen en liet de inkt drogen. Hij ging weer zitten en las de volgende verslagen. Hij maakte tussendoor nog wat aantekeningen op de kaart. Hij was de tijd compleet vergeten en alles wat er verder om hem heen gebeurde. Zijn gezicht betrok even toen hij een van de laatste verslagen vast had. Dus de geruchten waren waar geweest, de raad was afgetreden en als hij tussen de regels door las, wel dan had hun commandant er wat mee te maken gehad. Hij was blij dat zijn commandant de raad op hun plek had gezet, misschien zou dit de koning meer vrijheid geven en zouden zij minder gestoord worden. Hij leunde iets achterover en lees verder. Hij hoopte nu enkel dat de man zijn raad wijs zou kiezen. Zij jagers dienden immers nog steeds hem, dus zijn commandant zag nog steeds wat in de jonge koning. Elke jager zweerde trouw aan de kroon en aan het land. Ze zouden alles doen om ervoor te zorgen dat het land goed bleef draaien, wat betekende dat als het koningshuis zijn werk niet goed deed, wel dan werd er subtiel gehint naar een andere vorst uit het koningshuis die over kon nemen. Voor zo ver hij wist in de geschiedenis van het korps was dat maar twee of drie keer voorgekomen, en achteraf gezien had het korps in alle gevallen de juiste beslissing genomen. Immers het korps bestond nog steeds, maar het belangrijkste misschien wel was dat het rijk nog bestond en dat nog steeds hetzelfde blauwe bloed op de troon zat. Afwezig gleed zijn hand door zijn baard heen en plukte hij er even aan. Hij wist niet wat voor veranderingen het voor hun mee zou brengen, maar dat zou hij misschien wel in een van de volgende rapporten vinden, of in een van de brieven die hij nog zou gaan ontvangen, of ze zouden het op de bijeenkomst wel horen. Hij draaide zijn lichaam iets opzij en gooide het document op het vuur. Hij keek even toe hoe de vlammen het papier verslonden en ging toen verder met de volgende brief, dit zou nog wel even kunnen duren.

Some lose
Some win
Others just survive
And some just watch.

1510 woorden

Overal om hem heen lagen brieven. De ene nog gesloten, de ander al open, maar het merendeel was toch al wel verdwenen in het vuur. De stapel met antwoorden werd ook steeds groter, ook al was die aanzienlijk kleiner dan dat de stapel met brieven was geweest die hij had gekregen. Na een tijdje opende hij een van zijn zadeltassen die naast hem over de stoel heen hing en trok er een zegelwas uit. Hij leunde iets achterover en maakte de was warm aan het vuur van de haard. Daarna druppelde hij wat was op een paar van de brieven die hij had geschreven en drukte er het zegel in van een eikenblad. Hij richtte zich daarna weer op de laatste paar brieven die ook een eikenblad zegel hadden, de laatste brieven van het korps. Hij bestudeerde even de zegels en kon direct zeggen dat het brieven van Mystenia waren. Zou hij nu weer op zijn kop krijgen? Of ging het over zijn leerling. Hij las de brieven aandachtig, okay ja hij kreeg op zijn kop, maar niet zo veel als gewoonlijk, maar duidelijk toch wel met het verzoek of hij zijn post of wou komen halen en ging lezen. Wel daar had hij de afgelopen paar uren wel zijn tijd in gestoken. Hij had het niet zo op de formele dingen, en dus ook niet op het antwoorden op de brieven, vooral niet als ze van hoog geplaatste mensen kwamen die eigenlijk binnen een week antwoord verwachtte. Tja, er was wel een groot verschil tussen antwoord binnen een paar weken en antwoord binnen een paar maanden. Ach misschien zou dit wel voortaan betekenen dat hij niet meer zo’n berg brieven op zich had liggen wachten wanneer hij even langs kwam om zijn post te bekijken. Want net zoals de vorige was hij eigenlijk de rest van de dag alleen maar bezig met het lezen en beantwoorden van de brieven in plaats van zich op zijn gemak te voelen en te ontspannen in zijn eigen huis. Ergens vroeg hij zich af of Mystenia er blij mee zou zijn dat weer een van haar zwerf jagers voor een langere periode op dezelfde plek zou zijn en voor even zijn zwerf gewoontes aan de ketting zou leggen. Hij schudde even zijn hoofd, daar zou hij snel genoeg wel achter komen bij de volgende bijeenkomst, of misschien nog wel eerder. Met zijn leider kon je het immers nooit weten, ze kon zomaar ineens op de stoep staan als ze door kreeg dat hij inderdaad een nieuwe leerling had. De kleding van het korps kwam ergens anders vandaan dan bij Mystenia vandaan, die kreeg natuurlijk wel woord dat er een nieuwe set uniformen was aangevraagd en waar die waren afgeleverd, maar er stond over het algemeen niet bij voor wie het was. Bij hem was het duidelijk geweest dat het voor een leerling was en niet voor hem, omdat zijn aangevraagde maten zeer afweken van zijn eigen maten en omdat dit de vrouwelijke variant van het uniform was en niet de mannelijke. Er was enkel een verschil in de bovenkant, de rest van het uniform was het zelfde.
Hij was blij toen hij eindelijk de laatste brief van het korps overmaakte, gelukkig weer een random verslag over enkele activiteiten die er uit waren gevoerd, dingen die dus niet zo belangrijk voor hem waren, maar voor de formaliteit nam hij de gegevens toch wel even door. Daarna belandde de brief op het vuur. Hij keek naar de eiken houten tafel voor zich en begon de kaart weer in elkaar te vouwen voordat hij hem weer opborg in het boek en opstond en naar de boekenkast toeliep om het boek terug te zetten waar die hoorde in de kast. Hij liep terug naar de tafel en ruimde de rest van de spullen op. Hij zou wanneer hij naar de baron zou gaan de brieven wel meenemen, dan kon hij direct opdracht geven om ze te versturen. Hij was al zo laat met antwoorden, dan maakte die extra paar dagen of weken ook niet meer uit. Mensen wisten ondertussen dat als ze hem een brief schreven en ze stuurde die naar zijn huisje dat het zeer lang kon duren voordat ze er antwoord op kregen. Hij keek naar de lege houten tafel en hoorde toen een geluid dat hij niet echt kon plaatsen. Zijn blik gleed naar de keuken en hij keek naar de rug van zijn leerling die bezig was met het snijden van de groenten. Hij moest toegeven dat het grijze jagers uniform haar goed stond. Okay een paar aspecten van de kleding waren iets te groot voor haar, maar daar zou ze wel ingroeien. Beter het op de groei laten maken, dan dat ze over een paar weken weer een nieuw pakket moesten laten komen. Even gleed er een schaduw over zijn gezicht heen toen hij aan iets moest denken, maar zo snel als dat was gekomen was dat ook weer verdwenen en stond er weer een vriendelijke blik op zijn gezicht. Hij was in dubio of hij nu zelf moest gaan douchen of maar moest helpen met koken. Haar had de douche in ieder geval goed gedaan. Misschien was het maar beter dat hij eerst voor de douche koos, ze leek het aan te kunnen om de groenten te snijden. Hij draaide zich om en liep naar zijn kamer toe. Hij haalde uit zijn broekzak een sleutel en draaide die om. De deur ging met een zacht piepend geluid open en hij verdween in zijn kamer. Overal lagen documenten verspreid in zijn kamer en hier en daar wapens. Hij moest hoog nodig opruimen. Hij pakte de spullen die hij nodig had en liep daarna zijn kamer uit, om direct de badkamer in te lopen. Het was hier aangenaam warm en het duurde niet lang voordat hij onder de douche stond. Hij keek even naar de pomp, hij moest nog steeds iets bedenken zodat het werd aangesloten op het pomp systeem dat naar de beek toe lag, maar dat had nooit echt uitgemaakt, maar nu ze hier langer zouden zijn, werd het maar eens tijd om dat te regelen. Nadat hij het stof van zich af had gespoeld draaide hij de kraan weer dicht en droogde zich af voordat hij zich in zijn schone kleding hees. Hij keek even in de spiegel naar zijn baard, ach die kon er nog wel mee door voor een paar dagen. Zijn vieze kleding belande in de wasmand en hij droogde zijn haar nog eens goed af. Daarna liep hij de kamer weer in, zijn donkere haren waren nog wat donkerder geworden en het werd duidelijk dat zijn bruine huid van de zon was en niet van het stof. Het vlechtje zat nog steeds aan de linkerkant in zijn haar en bungelde vrolijk heen en weer met de beweging van zijn hoofd. Hij liep naar zijn leerling toe en keek over haar schouder heen naar wat ze aan het doen was. ”Ziet er goed uit.” zei hij toen. Hij wist niet of ze hem aan had horen komen, maar hij had het vermoeden dat hij daar al snel achter zou komen.

Every shadow has a source
Every shadow has a light
But they decide to walk to shadows,
They decide to fight..

1214 woorden