Don’t mess with something you don’t understand ~ Usui

Hij luisterde naar de geluiden om zich heen, niks was wat het leek, dat wist hij wel langer dan vandaag, de vraag was alleen of dat de anderen dat ook wisten. Hij liet Danger rustig draven terwijl hij om zich heen keek. Je moest wel een heel goed zicht hebben als je de jager uit de achtergrond van het bos wou plukken. Zo op het eerste gezicht leek hij niet veel dreiging af te stralen, maar zodra je beter keek, zag je boven zijn rechterschouder een koker waarin vierentwintig nachtzwarte veren dansten, de achterkanten van de pijlen, en als je verder keek, dan zal je voor op het zadel een grote boog liggen. En dan kwamen direct bij het volk de volksverhalen boven drijven, dat de jagers zwarte magiërs zouden zijn, en dat was meestal nog enger dan die boog die daar lag. Hoog in de lucht vloog een roofvogel. Iemand die het verschil niet zou weten, zou gewoon zeggen dat het een normale roofvogel was, maar de jager daar beneden wist wel beter. Dat was zijn roofvogel, niet dat het normaal was om een roofvogel te hebben, maar dat ondersteunde meer het beeld dat de jagers zich niet aan de regels hielden. En vooral het exemplaar wat daar tussen de bomen door reed. Misschien zat hij wat onder de stof, maar dat betekende vooral dat hij al langer op weg was. Hij zou in het dorpje wat in de verte lag zijn voorraden bijvullen. Want juist dat was belangrijk. Hij had nog een opdracht uit te voeren, een verzoek, nouja eerder een opdracht van zijn baron. Hij had het eerst vreselijk gevonden dat de man hem zo bang aan had gekeken, maar nu gebruikte de baron hem als zijn persoonlijke bode, en dat was iets waar hij zich nou tegen keerde. Hij haatte het als mensen hem als een soort gevechtsmiddel zagen, de hoge adel mensen hadden zo’n idee van: het zijn toch maar mensen en goed getraind ook, die kunnen we wel voor onze eigen doeleinden gebruiken. Maar zo was hij nou net weer niet. Hij was geen marionet die je kon gebruiken wanneer het je uitkwam, maar dit keer deed hij maar wat hem gevraagd werd. Hij wist wel dat hij de mensen van adel bang had gemaakt toen hij en heer Myron hadden ingegrepen in het noorden, sommige waren bang voor een revolutie, geleidt door een grijze jager, maar ja. Zoals elke adel zagen die mensen overal een revolutie in. Hij had niks tegen de koning, hij vond alleen dat de koning een paar domme mensen in zijn bestuur had zitten, maar je kon zeker weten dat hij dat nooit hardop zou zeggen, of toch wel. Tja maar niet in het bijzijn van andere mensen. Van hem hadden ze weinig te vrezen, zolang ze niet zelf tegen de regels van het rijk ingingen. Het dorpje kwam al snel dichterbij. Danger ging iets harder draven, alsof het paardje in de gaten had, dat daar in dat dorpje verse haver op hem lag te wachten. Hij grinnikte even. Dat beestje wist altijd wat hij wou. Hij klopte het paardje op zijn hals. Ze hadden nog een lange weg te gaan. Ergens vond hij het jammer dat de wegen van hem en Heer Myron waren gescheiden, maar je wist maar nooit wat je nu weer tegen kwam. Hij hoorde de mensen wel praten toen hij het dorp in kwam gereden. Het werd stiller dan eerst, maar dat maakte hem niet uit. Hoog boven de stad vloog de roofvogel rond. Zijn mantel verborg niet alleen de extra kokers met pijlen, maar ook het zwaard wat zijn zadel hing. Hij steeg af en liet Danger bij de trog met schoondrinkwater staan, terwijl hij zelf naar het winkeltje toe ging waar hij moest zijn. Hij hoorde ergens een paar bijnamen van hem vallen, maar schonk er geen aandacht aan. Hij liep het winkeltje in, de man daar was wel wat meer aan grijze jagers gewend, maar zelf in zijn ogen zag Leonoor een angst. Hij rekende de spullen af die hij nodig had en liep met de pakketjes onder zijn arm terug naar Danger. De grote boog hing over zijn schouder heen, de vierentwintig nachtzwarte veren van de pijlen staken boven zijn rechterschouder uit. Hij stopte de pakjes in de zadeltassen die achter het zadel van Danger lagen. Hij had wel de mensen naar het zwaard zien kijken, maar dat boeide hem niet. Hij steeg op en pakte de teugels weer op. Danger hief direct zijn hoofd op en keek even achterom naar zijn baasje en begon toen weg te stappen, ook al was hij niet meer dan een paar minuten op het plein geweest, het mensenaantal was sterk afgenomen. En zo heel gek was dat ook niet. Een grijze jager in je buurt, dat was meestal niet al te goed. Danger stapte rustig over de stenen heen. Hij had de mensen weer wat gesprek stof gegeven. Toen hij bij de rand van het bos was leek hij te verdwijnen, maar in feite werkte zijn mantel gewoon te goed. Hij reed door de normale bossen heen, het was hier redelijk open, maar toch was het dicht genoeg, zodat hij niet op zou vallen. Geluiden trokken zijn aandacht, het klonk niet als een stelletje, nee, dit klonk meer als een gevecht. Zonder dat hij het echt doorhad liet hij de teugels los en pakte hij een pijl uit zijn koker en legde die op de boog die hij nu in zijn handen had. Hij stuurde Danger met zijn benen verder, in een fractie van een seconde zou hij kunnen schieten en nog raken ook. Hij liet Danger halt houden toen hij uitzicht had op de plek waar gevochten werd. Hij liet zich uit het zadel glijden en sloop de laatste paar meter verder. Hij keek uit op een open plek en keek naar een paar jongens die daar aan het vechten waren, maar duidelijk was 1 daarvan een ridder, nouja meer een jongen die net klaar was met zijn ridderopleiding. De andere daarin tegen leken meer beroeps, als er 1 ding was wat hij wel had geleerd, dan was het bende leden onderscheiden van normale mensen. En die groep daar? Dat was wel degelijk van een bende, hij vroeg zich alleen af hoe dat riddersjong met hun in gevecht was geraakt. De pijl bleef op zijn boog liggen, als het uit de hand zou lopen, dan zou hij ingrijpen, zodra hij beter begreep wat hier aan de hand was.

He walks inside the darkness
He’s the darkness,
So the light can be protected
So when you die, the last thing you see is darknes..

Een rustige wind speelde door zijn haren. Zijn groene ogen werden verlicht door het klein beetje licht dat de zon gaf door de wolken. De geluiden van het bos drongen door hem door. Hij zuchte even. Het was stil en het leek alsof alles hier echt op zijn plaats hoorde. Het was nog maar een paar dagen geleden dat zijn training was afgelopen. Hij was eindelijk geridderd geweest en had zijn naam gekregen. ‘De gouden feniks’ Wat best wel paste bij hem. Waarschijnlijk was dat ook wel de reden geweest waarom hij die naam had gekregen. Heer Usui de gouden feniks. Voor hem moest die heer er niet voor. Gewoon Usui zoals hij altijd al was geweest. Hij was blij dat de training afgelopen was. Maar ergens vond hij het ook wel jammer. Hij zou zijn oude meesters wel gaan missen. Ook vond hij het jammer dat hij nu meer en meer in de stad moest zijn. Hij wist zelf wel hoe hij er uitzag en ook dat de meisjes zo voor hem vielen. Terwijl hij eigenlijk niet echt aandacht voor ze had. Als hij dat ene meisje zou zien zou hij het meteen weten. Verder was hij ook wel redelijk populair bij de jongens. Maar dat was dan weer al voor een geheel andere reden. Zijn blik ging heel even naar de lucht. Je voelde gewoon dat het hier nu echt winter was. De vochtigheid in de lucht. De dagen waren ook verkoelt. Maar er was nog geen sneeuw gevallen. Misschien ook beter zo. Dan hadden de boeren een betere kans op een goede en rijke oost. Dat was dan weer goed voor de handel en de bevolking. Hij had vandaag vrij. Nou ja eigenlijk de rest van de week. Ergens had hij gedacht meteen te kunnen beginnen. Maar de grote bazen hadden het anders geplant. Zijn splinter nieuwe zwaard ging nu aan zijn riem en hij had zijn harnas niet aan. Neen nu was hij gewoon hij. Maar dan wel met zwaard. Zonder zou hij nergens meer naartoe gaan. Ja dat was wel iets wat je leerde al die jaren van training. Ook altijd op die houten poppetjes slaan. De dag dat je eindelijk kon beginnen te sparren was je superblij. Maar dan kreeg je een houten zwaard in je handen geduwd. Hij schudde zijn hoofd even. Het was toen misschien wel een teleurstelling geweest. Maar nu waren het leuke herinneringen. Hij lachte even en stapte langzaam verder. De weg was droog en daar was hij best wel blij mee. Hij hoopte dat het niet zou beginnen te regenen. Anders was zijn dagje in het bos wel verpest. Hij was liever hier dan in het dorp. Waar de mensen hem alleen maar aan hapten. Gelukkig kon hij dan wel zijn helm aan doen en zouden de meesten hem dan niet kennen. Behalve als ze hadden gehoord welke naam hij had gekregen. Dat zou natuurlijk als een lopend vuurtje door de straten gaan. Dus het enigste wat hij zou kunnen doen was er mee leren leven. Zijn voetstappen gingen ritsmis door. Langzaam leken ze te versmelten met de omgeving zijn geluiden. Maar er was toch iets dat niet klopte. Hij kon er alleen niet toe komen wat het was. Het leek te stil te zijn. Alsof er iets op komst was. Of kwam dat door hem? Neen dat kon niet. Want hij was hier al vaker geweest en het was nog nooit zo stil geweest. Maar hij maakte zich er geen druk om. Hij liep gewoon rustig verder. Met zijn ogen dicht. Zoals hij altijd deed. Hij luisterde gewoon goed. Dan was hij ook op zijn gemak. Hij voelde de verstoring. Zijn ritme werd verstoord door voetstappen van andere. Zo te horen waren ze wel met een paar. Langzaam gingen zijn ogen open en hij staarde recht in de ogen van een ander. Die lachte maar vals. Hij knikte gewoon eens. Ze waren maar met vijf en zo te zien waren ze wel een paar jaar ouder dan hem. Maar wat moesten ze van hem. Er zat er één bij en die was duidelijk jonger dan hem. Hij kende die jongen ergens van en zo te zien herkende de jongen hem ook. Hij zag dat er een soort van angstige glans in zijn ogen kwam. Niet dat hij zo angstaanjagend was. Hij dacht even na. Van waar kende hij die jongen? Hij kon er niet opkomen. Maar hij had nu ook geen oogcontact met de jongen. Meer met de leider van deze bende. Hij had veel zin om gewoon door te lopen. Maar hij wist dat die gasten hem dan toch gewoon tegen zouden houden. Dus bleef hij staan. Hij voelde de spanning in de lucht. Hij had veel zin om een lach te tonen. Maar zijn gezicht bleef neutraal. Je kon wel het vuur in zijn ogen zien opspringen. Dit kon nog interessant worden. Het bleef een hele tijd stil ze bleven elkaar gewoon aankijken. Dan begon de grootste en zo te zien ook de oudste te bewegen. Hij verbrak het oogcontact niet. Hij liep op hem af en legde zijn hand op zijn schouder. De jongste jongen sloeg precies in paniek en trok de leider terug naar achteren. ”Wil je sterven of zo?” je hoorde de paniek in de stem van de jongen. Dan opeens herinnerde hij de jongen weer. Hij wist meteen hoe het kwam. Hij lachte even, meer als een ‘GM’ Maar het was duidelijk genoeg. Het was een paar jaar geleden geweest. De jongen had er toen geheel anders uitgezien. De jongen was toen afgeranseld geweest door een groep. Usui was er tussen gekomen en had de gasten die de jongen hadden afgeranseld. Zelf helemaal afgeranseld. Hij kon de tranen in de ogen van de jongen nog goed voor zich zien. Het respect in de jongen zijn ogen was nu verdwenen. Het had plaats gemaakt voor angst. Angst om ook zo afgeranseld te worden als die jongens zoveel jaren geleden. Hij was nu zelf nog sterker dan dat hij toen was geweest. De oudere jongen lachte even en keek hem toen vriendelijk aan. Hij wist niet wat er aan de hand was. Ergens diep in zich wilde hij het zelfs niet weten. De jongen ging weer naar achteren en die grote gast begon nu te spreken. Hey jij zin om onze bende te vergezellen?” Het klonk vriendelijk en hij lachte er zelfs bij. Maar Usui kon er niet mee lachen. Wat de jongen ook zou zeggen. Hij zou neen zeggen. De jongen keek verwachtingsvol naar hem. Hij lachte even. Zijn groene ogen glansden op. Zijn blonde haar ook. De zon kwam even door de wolken. Hij had zijn antwoord al klaar. ”Als jullie me kunnen verslaan in een gevecht!” Het was kort maar duidelijk. Hij zou ze verslaan. Hij zou zijn land verdedigen en niet mee gaan met deze groep. De grootste lacht even. Maar knikte daarna. Hij had het gezegd met een bepaalde uitdaging in zijn stem. Hij wist dat de oudere jongen geen neen zou zeggen tegen zo’n uitdaging. ”Op één voorwaarde…” Het klonk dreigend. De jongen wees naar zijn zwaard. ”Dat ding gebruik je niet!” Usui knikte. Dat was eerlijk genoeg. En zo sloeg de grote jongen vliegensvlug met een rechtse. Maar Usui had geen probleem om die te stoppen. Zo begon het gevecht. Alleen meer met vuisten, schoppen. Sommigen probeerden zelfs te bijten. Maar die ene jongen dat hij kende. Vocht niet mee die bleef aan de kant. Hij kreeg ook wel een paar rake klappen. Hij was er voor getraind en hij gaf niet om de pijn. Zo duurde het wel even. Elke keer vlogen ze op de grond. Langzaam stonden ze dan terug op. Hij liep terug op ze af. Maar de 3 jongens liepen na een tijdje gewoon achteruit. Alsof ze er echt wel genoeg van hadden. Alsof ze beseften dat ze dit niet zouden winnen. De grote gast lag nog steeds op de grond. ”Lijkt er op dat ik win!” Sprak hij. Terwijl hij probeerde terug op adem te komen. Het bleef een hele tijd stil. Opeens sprong de gast op. Hij zag iets blinken en Usui had geluk dat hij de slag kon vermijden en tegenhouden. De gast had een mes getrokken. Usui had hem bij de schouders vast. Snel en hard ging zien knie omhoog. Precies naar dat gevoelige plekje. De jongen viel om je zag de pijn in zijn ogen. Hij schopte letterlijk het mes uit zijn handen. Het vloog de bosjes in. ”Genoeg gehad?” Vroeg hij nog eens uitdagend. Hij deed een paar stappen achteruit. Hij had er wel genoeg van. Zijn blik ging weer naar de jongen. Zou die nog wat proberen?

Hij bleef nog rustig staan waar hij stond. Hij kon erop vertrouwen dat Danger zou blijven staan waar die stond. Het paardje zou vast en zeker weer gaan grazen. Alle jagerspaarden leken een voorliefde te hebben voor grazen en voor haver, nog meer dan de normale paarden, maar ja als ze zag wat voor werk die paardjes verzetten in tegenstelling tot normale paarden, dan verzette de paardjes veel meer werk. De jagerspaarden zouden met gemak die strijdrossen eruit lopen, en ze kwamen ook veel sneller op snelheid dan zo’n zware strijdros. Hij bleef naar de ridder en de bende jongens kijken. Het waren er maar vijf, waarvan 1 nog maar een jongen was, maar die andere vier, die waren van een heel ander kaliber. Dat waren meer de criminele soorten. Hij snapte niet echt waarom die ridder in gevecht met die mensen was gegaan, vooral zonder zwaard, hij had het zwaard wel iets verderop zien liggen. Hij keek naar de jongen die met de andere vier vocht. De jongen was eigenlijk door zijn gedrag de titel ridder niet waardig. Hij zag wel hoe de bendeleden vochten, en dat was niet op een hele eerlijke manier, helemaal niet op een eerlijke manier. Het was eigenlijk nog erger dat de jongen in gevecht was met die mensen. Een ridder had zijn eer, en hoorde ook te vechten volgens die regels, niet als een jonge wildebras met andere jongens vechten. Hij zag hoe blijkbaar de oudste een mes trok en daarmee op de jongen afstormde. Heel even had hij het idee om in te grijpen, maar toen vond hij dat de jongen dit zelf maar uit moest vechten. Hij zag hoe de jongen lenig de slag ontweek en daarna de oudste onschadelijk maakte, maar juist omdat ieders aandacht gevestigd was op die twee, sloop er iemand uit de bosjes, die duidelijk ook nog bij de bende hoorde, de bende bestond dus uit zes, vijf echte criminelen en één die ze ergens op hadden gedoekt die blijkbaar te bang was om iets te doen. Hij zag hoe de man die net op het toneel was verschenen het zwaard van de jongen had opgepakt en het uit de schede had gehaald, dat voorspelde niet veel goeds, vooral niet omdat de jongen een paar stappen achteruit zette, naar de man met het zwaard toe. Hij zag hoe de man het zwaard ophief, om van achteren de jongen aan te vallen, dat ging hem nou net iets te ver, om de jongen nu al te laten vermoorden, maar aan de andere kant moest die jongen daar wel eens wat fatsoen leren, een ridder hoorde zich niet met zulke dingen te bemoeien. Maarja jongens die net af waren gestudeerd, die deden wel gekkere dingen. Hij liet de pijl gaan terwijl hij in de schaduwen bleef staan, een lichte hoge toon produceerde de pijl. Binnen een fractie van een seconde schoot de pijl langs de jongen heen, recht in het hart van de man die net de jongen had willen vermoorden. De zwarte veren en de schacht van de pijl staken uit de man terwijl het zwaard uit zijn handen viel en de man morsdood op de grond landde. Hij had ondertussen wel gemerkt hoe de andere vier leden weer bijkwamen. Een pijl door hun hart jagen, nee dat zou hij bij hun niet doen. Hij had ze nog nodig, want hij had wel de tatoeage gezien op de arm van de mannen en als een bende een tatoeage had, dan betekende dat, dat er nog meer waren. Hij zag wel de mensen naar de dode man kijken. Maar hij bleef nog staan waar hij stond, maar eerst kijken hoe dit af zou lopen. Je wist het immers maar nooit. Een grijze jager kwam meestal nooit in deze bossen, vandaar dat de mannen misschien zouden denken dat het een jager was die zijn prooi had gemist en de pijl per ongeluk in de man was gekomen, maar hij wist wel beter. Dit was misschien niet zijn leen, maar dat maakte hem even niet uit. Hij wist dat de grijze jager van dit leen op dit moment aan de andere kant van het leen was, en blijkbaar had die bende hier dat ook ontdekt en bedacht om de boel eens flik op stelten te zetten. Het was dat hij op doorreis was en hierlangs kwam, maar anders dan was die jongen nu toch echt dood geweest. Hij had het teken van de feniks op het zwaard zien staan, hij keek weer naar de jongen en wist toen weer wie de feniks toe gewezen had gekregen. Ridder Usui, een jongen die nog maar net klaar was met zijn opleiding. Zonde dat de jongen zo snel al de fout in was gegaan, die moest blijkbaar nog een lesje krijgen in fatsoen, en als niemand anders dat aan de jongen durfde te geven, dan zou hij dat wel doen. Hij zou de jongen op de proef stellen, de jongen testen of die het waard was om een ridder te zijn. Maar op dit moment moest hij maar eens eerst zorgen dat die bende niet de jongen vermoorde. Blijkbaar hadden de andere vier mannen door dat de jongen nu helemaal weerloos was, want ze kwamen tegelijkertijd met hun messen getrokken op de jongen af, zelfs de jongen zou dat niet redden. Hij liet weer een pijl gaan, die trof de gene die het verst van hem weg stond, ook midden in het hart. Weer staken alleen de nachtzwarte veren en een klein deel van de schacht uit het lichaam van de man. Hij hoorde nu wel het geroezemoes. Die pijlen kwamen niet zomaar uit het niets, alsof het bos zich verzette dat de jongen vermoord zou worden, maar niemand lette op de schaduwen, ze keken wel naar de bomen, maar niet naar de schaduwen, en juist daar zat de fout nou in. Hij zou nog wel even zo blijven staan, onzichtbaar voor hun, afwachtend wat ze zouden gaan uitvoeren nu hij net twee van hun mensen dood had geschoten.

He fires an arrow
When you deserved it to die.
The next arrow
Can be for you..

Het was vreemd. Maar er voelde iets niet goed aan. Misschien kwam het omdat hij had ingestemd om zonder zijn zwaard te vechten. Ja dat kon het zeker zijn. Hij vertrouwde deze gasten voor geen meter. Maar er klopte nog iets niet. Misschien kwam het omdat hij het gevoel had bekeken te worden. Misschien niet. Hij wist niet zo goed wat hij er van moest denken. Hij bleef kijken naar het groepje. Maar eenmaal hij het geluid van een zwaard hoorde achter zich draaide hij zich wel om. Een gast die duidelijk bij het groepje hoorde. Stond klaar om te hakken. Hij had geleerd hoe je zo’n bovenhandse aanval kon blokkeren. Maar een probleem. Hij had niet echt zijn harnas aan. Dus dan kon je nog een ferme wonde oplopen. Hij slikte even. Maar er lag geen angst in zijn ogen. Neen geen angst, meer een opwindende gloed. Als hij snel was kon hij de slag ook proberen te vermijden. Maar het was al niet nodig. Want voor dat hij het goed wist zoefde er een pijl voorbij. Recht in het hard van de jonge man. Was dit toeval? Hij zag toe hoe zijn zwaard op de grond viel en de jongen ook dood neerviel. Heel even bleef het stil. Het was een onaangename stilte. Was deze pijl een verdwaalde pijl geweest? Dan was het opmerkelijk dat hij recht in het hart terecht was gekomen. Misschien had hij gewoon veel geluk gehad. Door de verwarring was hij wel even weerloos komen te staan. Hij draaide zich weer om. De vier andere jongens kwamen nu met getrokken messen op hem af. Hij deed weer een paar stappen achteruit. Hij zou snel moeten denken. Maar weer kwam een pijl tevoorschijn en weer kwam die terecht in het hart van een jongen. Hij had wel door dat het geen toeval was. Terwijl de rest nu even afgeleid naar de bomen zaten te staren. Ging hij snel achter zijn zwaard. Hij raapte het blinkende staal van de grond op. Nu had hij niets meer te vrezen voor de rest. Heel even keek hij ook het bos in. Hij keek naar de bomen naar de schaduwen. Heel even leek het alsof er iemand stond. Maar hij draaide zijn blik weer terug om naar de anderen. Die leken niet zo blij te zijn. Terwijl hij gewoon blij was dat er niets was gebeurt. Weer was er die stilte. Ze waren nu nog maar met vier. Nou ja drie want hij telde de jongste niet mee. Hij wist gewoon zeker dat die jongen hem niets zou maken. Hij alleen wist ook waarom. Hij keek nu naar de rest. Ze keken nog altijd even uitdagend. Maar hij had eigenlijk genoeg van dit spelletje. Iedereen wist dat Usui de dingen als een spel zag. Dat hij graag grapjes maakte. Dat was nu eenmaal wie hij was. Maar iedereen wist ook dat je hem niet serieus wilde zien. Want dan was hij echt wel serieus. De jongens moesten nu toch ook al door hebben dat hij het niet echt serieus opnam? Anders waren ze nog dommer dan dat ze er uit zagen. Ze leken even te twijfelen. Maar toch vlogen ze weer op hem af. Hij zette zich schrap. Neen hij zou ze niet doden. Dat waren ze niet waard. Lenig ontweek hij de klappen en klopte hij zelf met het hand vat van zijn zwaard terug. Hij klopte harder dan eerst. Ze moesten het maar eens voelen en goed ook. Zo duurde het gevecht nog wel even. Tot dat hij zelf een beetje buiten adem aan het komen was. Maar hij bleef door gaan. Tot dat de jongens nauwelijks nog konden bewegen. Ze lagen nu alle drie op de grond; je zag de blauwe plekken. Bij hun. Maar ook wel een paar bij hem. Daar kon niemand wat aan doen. Bij een gevecht kon je onmogelijk geen klappen terug krijgen. Zeker niet als het drie tegen één was. Maar dat maakte nu niet meer uit. De drie bewogen nog zachtjes. De grootste probeerde nog wel recht te staan. Maar het lukte hem niet. Hij viel weer door zijn armen neer met een doffe plof. Usui slikte even en nam een goede hap vol lucht. Dat hij er dan langzaam terug uit liet glijden. Hij nam de schede van zijn zwaard en gin die nestjes terug aan zijn riem. Hij veegde zijn zwaard even af en daarna verdween die terug in de schede. Hij keek even naar de jongens. Hij schudde even door zijn haar. Hij voelde dat het een beetje nat was van het zweet. Hij lachte even en rechte zijn rug weer. De jongen keek verschrikt op toen hij oogcontact maakte. Hij zag de angst wel in de ogen van de jongen. Maar hij zou die gast geen kwaad doen. Hij had nu eenmaal niets te vrezen voor hem. Hij knikte even naar de jongen. Precies om te zeggen. “wat nu” de jongen bleef zwijgen. Heel even zag hij de hand van de gast naar het mes aan de riem van de jongen gaan. Hij bleef gewoon staan. De jongen leek erg te twijfelen. Toen de jongen het mes uithaalde en terug naar hem keek lachte hij even. ”Mij wil je echt niet serieus maken” Zei hij. Toen deed de jongen iets wat hij niet had verwacht. De jongen gooide het mes weg. Het belande een paar meter verder weg. Daarna viel de jongen op zijn knieën. Hij zag hoe de jongen trilde. Ergens kreeg hij wel medelijden. Maar daar had hij nu echt geen zin in. Hij keek weer naar de bosjes. Naar de kant waar de pijlen waren uitgekomen. Hij keek naar de bomen, naar de struiken, en naar de schaduwen. Hij concentreerde zich erg. Daarnet…. Had hij het zich gewoon verbeeld. Misschien was het een spinnig van zijn gedachten geweest. Dat had hij wel vaker. Zijn dagje in het bos was anders uitgelopen dan verwacht. Hij keek weer naar de jongen. Die duidelijk naar hem zat te staren. Hij zuchte even. ”Ga naar huis! We weten allebei dat dit iet de wereld is waarin jij hoort te leven.” De jongen keek teleur gesteld. Alsof hij dacht dat Usui die dag was vergeten. Maar dat was hij zeker niet. Dat zou hij niet zo maar vergeten. ”Weetje ik moet toegeven dat ik je eerst niet had herkent. Want je haar is flink gegroeid en jijzelf ook.” Hij lachte even en knikte toen naar de jongen dat hij mocht vertrekken. Normaal gezien was het zijn plicht om de jongen tegen te houden. Maar hij wist dat d jongen niemand misdaan zou hebben. Ergens dacht hij zelf dat de jongen gedwongen was om mee te doen. De jongen stond op klaar om weg te lopen. Maar hij sprak wel nog iets toen de jongen langs hem liep. ”Maar weet, dat als ik je nog eens met een bende betrap. Dat je er niet zo makkelijk van af zal komen!” Er zat een dreigende toon in Hij meende ook echt wel wat hij zei. Hij hoorde de jongen weg stappen. Hij bleef zich concentreren op het geluid van de jongen. Voor het geval die toch nog iets zou proberen uit te halen. Maar zijn voedstappen verwijderden zich van hem. Hij keek nu weer naar de drie jongens op de grond. Hij zuchte even. ”Wat met jullie gedaan?” er lag een soort speelse toon in. Hij zou ze natuurlijk afleveren aan het kasteel dat was zijn plicht. Hij voelde even in zijn zakken. Natuurlijk was hij vrij en normaal gezien zou hij geen touw bij zich hebben. Maar hij nam altijd het zekere voor het onzekere en deze keer had hij er wel bij. Hij maakte de jongens vast aan de handen en ook een elkaar. Toen hij klaar was stond hij recht. Weer keek hij de schaduwen in. Hij kon het gewoon niet laten. Een rilling gleed langs zijn rug. Hij had echt het gevoel bekeken te worden.

Er lag al een derde pijl klaar op zijn boog, maar hij besloot om die voorlopig nog niet af te vuren, nog niet. Hij keek even naar de jongens en mannen die daar nog waren. Hij wist een paar dingen zeker, en één daarvan was dat dit maar een klein deel van een bende was, en dat betekende dat er meestal meer in de buurt waren dan dit groepje. En juist dat baarde hem enigszins zorgen, want hoe groot die bende was, dat wist hij niet. Maar Danger stond enkele tientallen meters verderop met de kokers met extra pijlen, dus hij zou het moeten doen met de tweeëntwintig pijlen die hij nu nog had. Hij keek weer naar het tavareel wat daar bezig was, ergens was het wel vermakelijk, hoe die jongen zich staande hield tegen over drie criminelen. Maar alsnog paste het niet bij het gedrag van een ridder. Hij had wel gezien dat de ridder in plaats van naar de bomen te kijken, naar de schaduwen had gekeken. Maar er was een belangrijke regel die elke grijze jager kende, als je denkt dat je gezien bent, blijf stil, want als je beweegt verraad je jezelf. En daarom bleef hij doodstil staan. Zijn handen trilde niet, en zijn boog al helemaal niet. Als hij de pees zou laten gaan, dan zou iemand daar sterven. Hij zag hoe de drie mannen weer op de jongen afschoten, dit keer waren ze alle vier gewapend, dat maakte de situatie nog wat moeilijker. Hij bleef geïnteresseerd toekijken terwijl beide partijen klappen incasseerde. Blijkbaar was de jongen 1 van de belangrijke dingen vergeten, speel geen spelletjes, want er kan van alles verkeerd gaan. Maar deze jongen speelde blijkbaar wel een spelletje met de drie mannen. Het duurde niet al te lang of de drie mannen lagen op de grond. Hij keek daarna naar de jongen die nog aan de rand stond, de jongen had geen tatoeage in tegenstelling tot de vijf mannen. Hij zag wel hoe één van de mannen weer overeind probeerde te komen, maar dat niet meer lukte. Hij zag hoe de jongen nonchalant zijn zwaard weer aan zijn riem hing. Hij keek naar de jongen aan de rand die zijn mes uit de schede haalde en het mes weggooide. Hij luisterde niet echt naar wat de jongen zei. Hij zag hoe de jongen op zijn knieën ging zitten en zag de jongen trillen. Hij zag hoe Usui omkeek, weer naar de bosjes, maar net zoals elk normaal mens zat die verkeerd. De jager had zich al lang weer verplaats. Steeds vanaf dezelfde plek schieten werd opgemerkt, en dat wou hij voorkomen. Hij zag wel de verwarring en twijfel op het gezicht van de jongen. ”Ga naar huis! We weten allebei dat dit iet de wereld is waarin jij hoort te leven.” Hoorde hij de jongen zeggen tegen de jongen die nog op zijn knieën zat. ”Weetje ik moet toegeven dat ik je eerst niet had herkent. Want je haar is flink gegroeid en jijzelf ook.” Dat was een verrassende wending. Blijkbaar leek de ridder de jongen te kennen. Maar alsnog, de manier waarop Usui dit had gedaan, dat stond hem niet aan. De jongen moest nog veel leren, meer dan dat die dacht dat ie nog moest leren. Hij zag hoe de jongen overeind kwam en weg begon te lopen. Maar de stem van Usui hield de jongen nog even tegen, hij vond het wel grappig dat de jongen blijkbaar ook nog redelijk serieus kon zijn, hij kon dat horen aan de strenge ondertoon van de stem die zei: ”Maar weet, dat als ik je nog eens met een bende betrap. Dat je er niet zo makkelijk van af zal komen!” Hij zag hoe de jongen daarna snel tussen de bomen in verdween. Hij keek weer naar Usui en de drie mannen die nog in leven waren. ”Wat met jullie gedaan?” hoorde hij de jongen half vragend tegen de drie mannen zeggen, maar daar was die speelse toon weer, die duidelijk maakte dat de jongen toch nog niet helemaal volgroeid was. Hij zag hoe de jongen touw tevoorschijn haalde en de mannen vast maakte, dat was natuurlijk handig, maar daardoor had de jongen totaal geen oog meer voor zijn omgeving. Hij hoorde geritsel en zag struiken zacht bewegen aan de overkant, eerst maar eens zien wie het was, voordat hij ging schieten. Hij zag hoe de jongen weer naar de schaduwen keek, maar naar de plek waar hij eerst had gestaan, en niet meer naar waar hij nu stond. Hij zag de punt van een kruisboog uit 1 van de bosjes verschijnen, 1 ding was duidelijk, de schutter die erachter zat, was van plan de jongen dood te schieten. Hij aarzelde niet en liet de pijl gaan. De pijl scheerde dwars over de open plek heen, en boorde zich in de struik. Een dode man met een kruisboog viel eruit. Overal aan de andere kanten klonken nu geluiden en langzaam maar zeker kwamen er steeds meer mensen tevoorschijn die op de jongen daar in het midden afliepen. Hij had al een nieuwe pijl op zijn boog klaar liggen. Het waren een stuk of tien mensen, hij was niet van plan ze allemaal dood te schieten, dat zou zonde zijn van zijn pijlen. Hij zag dat een paar nog een kruisboog vast hielden. Er lagen normale pijlen op, maar aangezien de jongen geen harnas droeg, zouden die pijlen dodelijk genoeg zijn. Eigenlijk had hij helemaal geen zin om in te grijpen, maar hij kon natuurlijk ook niet laten gebeuren dat er een ridder werd gedood terwijl hij erbij stond, nou ja meer een riddersjong dan echt een ridder. Hij keek even nog goed of er verder geen mensen nog buiten die tien stonden te wachten, maar dat was niet het geval. Hij verplaatste zich geluidloos en bij een man die te dicht bij de struiken stond, die tikte hij bewusteloos met zijn zwaargewicht, zonder dat hij gezien werd. Het leek dus net alsof op slag de man in elkaar zakte. Hij liep nog wat verder en in een gat in de ring van mensen bleef hij staan in de schaduwen. Ze waren nu nog maar met acht, plus natuurlijk de drie die nog vastgebonden zaten. Hij bleef in de schaduwen staan, nog niet van plan zich te laten zien. Eerst maar kijken hoe de jongen het er vanaf zou brengen.

You don’t see him
But he sees you.
Watch out for him
Because you can’t trust them..

Hij schudde zachtjes zijn hoofd. Hij kon niets meer zien. Dus het moest wel zijn verbeelding zijn geweest. Hij hoorde geritsel in de struiken naast zich. Snel keek hij weer om en stond hij weer op. Misschien was het toch niet zo’n goed idee geweest om naar het bos te komen. Het leek er op alsof iedere crimineel in het bos het op hem gemunt had. Deze keer zou hij geen tijd hebben voor spelletjes. Neen hij zou het nu heel serieus moeten nemen. Voor die drie andere was hij nog milt geweest. Maar nu. Hij keek naar de struiken. Hij zag iets blinken. Zijn ogen vlogen meteen open. Een pijl punt, kwam tevoorschijn. Meteen trok hij weer zijn zwaard uit de schede. Maar hij zou de pijl niet kunnen tegen houden. Hij zou zo’n pijl ook niet kunnen ontwijken. Ergens ging er door zijn kop dat dit zijn einde zou worden. Dat het nu echt afgelopen was met hem; Hij bleef staren naar het ijzeren punt. Maar dan opeens weer een pijl die uit het niets over de open plek vloog en door de struiken verdween. Hij zag hoe een man neerviel hij zag de pijl door het lichaam steken. Neen dit was geen toeval meer. Er was hier ergens iemand die hem beschermde. Maar waarom? Wie, en hoe? Was die schaduw dan toch geen verbeelding geweest. Hij had nu geen tijd om zich daar over druk te maken. Het was wel duidelijk dat er nog meer waren. Hij hoorde het geritsel wel. Hij voelde de druk in de lucht en langzaam kwamen er gestalten uit de struiken tevoorschijn en langzaam kwamen ze op hem af. Hij zag dat er een paar nog een kruisboog hadden. Dit zag er helemaal niet goed uit. Hij leegde zijn kop. Neen deze keer zou hij geen jonge onbezonnen knaap spelen. Deze keer zou hij veranderen in een echte ridder. Één die de naam van een ridder verdiende. Hier was hij opgetraind en hier voor had hij willen leren. Er was geen tijd voor angst of om zich druk te maken over iets anders. Hij concentreerde zich op de geluiden op de trillingen die hij kon voelen van de voedstappen van de anderen. Ja hier was hij heel goed in. Daarom ook dat hij goed was in aanvallen te ontwijken. Hij kon het voelen. Hij kon voelen welke bewegingen de anderen zouden gaan maken. Dat was altijd een voordeel geweest. Daarnaast was hij ook goed gespierd en goed met zijn zwaard. Hij vond het alleen jammer dat hij geen harnas aan had. Dan had hij zich toch wat veiliger gevoelt. Hij keek naar de mannen en zette zich schrap. Het was wel duidelijk dat ze hem niet zomaar zouden laten gaan. Hij draaide zijn zwaard even door zijn handen. Als teken dat hij er klaar voor was. Even leek alles even stil te staan. daarna brak het gevecht uit. Zijn eerste tegenstander was veel groter dan hem. Hij ontweek de aanvallen en toen hij een opening had boorde hij zijn zwaard door de man. Hij voelde het bloed lopen over zijn handen. Maar in een fractie van een seconde was het zwaard er al weer uit. Hij draaide om de vallende man en zijn zwaard sneed al door zijn andere aanvaller. Hij had niet veel tijd en hij bekeek vliegensvlug de omgeving. Daarna kwam een andere aanvaller. Hij hoorde een pijl gaan. hij wist dat hij zo geraakt kon worden. Snel greep hij zijn aanvaller vast enen draaide hem naar voor. De pijl begroef zich in de schouder van zijn aanvaller. Het was altijd handig zo’n menselijk schild. Daarna klopte hij de man bewusteloos en draaide zich om naar de volgende persoon. Maar deze keer was die niet alleen neen die waren met twee. Hij vroeg zich af met hoeveel ze waren. De één had een kruisboog vast en de andere een gewoon zwaard. Hij maakte zich niet zoveel zorgen om het zwaard. Meer om de boog. Nu kwam het aan op zijn eigen instincten. Hij sloot zijn ogen even. Hij wist dat de man zou gaan schieten. Hij hoorde het geluid van een pijl. Zijn zwaard ging omhoog en de pijl kletste tegen het metaal aan. Hij opende zijn ogen en lachte even. En vloog op de personen af hij wist dat kruisbogen niet zo makkelijk waren. Het duurde wel even om zo’n pijl daar op te steken. Het was duidelijk ook dat die ene man nu wel nerveus was. Je zag zijn handen bibberen. De andere man was duidelijk van plan om zijn vriend de tijd te geven. Maar Usui had geen zin om door zo’n pijl geraakt te worden. Hij kon de slag nog net ontwijken. Het zwaard schuurde alleen zijn hemd door. Daarna sloeg hij zelf op de kruisboog en sneed de man van de kruisboog zijn keel om. Daarna draaide hij zich wee om. Nu moest hij het gevecht wel aangaan met die anderen. Hij was niet van plan de man te doden. Net zoals die met de pijl door de schouder. Die zou het overleven. Ze zouden nog al wat uit teleggen hebben op het kasteel. Deze was duidelijk beter getraind. Hij gaf Usui ook geen tijd om uit te halen. Een goede tactiek. Maar hij wist dat de man zo snel vermoeit zou raken. Dus bleef hij de aanvallen afweren. Het geluid van metaal tegen metaal sneed door de lucht. Hij voelde een zweet druppel over zijn gezicht rollen. Neen dit had hij zeker niet verwacht van zijn uitstap naar het bos. Hij voelde dat de aanvallen van de man minder werden. Hij zag een opening tussen de benen. Daar stak hij zijn zwaard door. Terwijl hij nog net het zwaard van zijn tegen stander kon ontwijken. Maar het raakte hem wel. Hij voelde de pijn wel in zijn zij. Maar hij wist dat het niet zo erg was. Anders zou het erger zijn. Hij zag hoe de man struikelde en terwijl de man viel sloeg hij kei hard tegen die zijn hoofd. Samen met de klap van het vallen… de man lag nu bewusteloos. Usui hijgde wel even. Hij veegde heel even het zweet van zijn voor hoofd; neen hij liet zijn concentratie niet vallen. Deze keer niet. Deze keer was hij op alles voorberijd. Hij wist niet of er nog meer waren. Maar hij verwachte van wel. Het was nu wel al lang duidelijk dat het een bende was. Het was ook heel erg duidelijk dat de bende van hem af wilde. Weer heel even spookte het beeld van die pijl door zijn hoofd. Neen dat was geen toeval geweest. Er was hier iemand in de beurt. Iemand die volgens hem ook niet echt doel was op de bende leden.

Hij keek toe naar hoe de jongen de vijanden uitschakelde, de jongen speelde nu minder een spelletje, en meer als een echte ridder, maar nog steeds zat dat speelse erin, het speelse van een kind en niet die van een ridder. Hij had wel even gezien hoe voordat de gevechten begonnen hij iets van onbegrip op het gezicht van de jongen had gezien, misschien omdat die man daar dood op de grond lag met een pijl uit zijn borstkas of om het feit dat de jongen was omsingeld en niet al te veel tegelijkertijd kon. Hij zag hoe de jongen een van de mannen gebruikte als menselijk schild, die de pijl voor hem omving. Vindingrijk was de jongen wel, dat moest hij toegeven. Hij zag hoe hij de eerste man neer stak. Hij zag de draai die de jongen met zijn zwaard maakte. Ergens duidde dat erop dat de jongen zin had om te vechten, maar ook dat hij op alles voorbereid was. De jongen was wel kwetsbaar zonder harnas, en juist dat zou de jonge ridder doen falen. Hij kon al bijna de woorden horen die Mystenia tegen hem zou roepen als hij de ridder zou laten vermoorden door die mannen die hier stonden. Nog eenentwintig pijlen had hij, waarvan er nu één op zijn boog lag. Hij keek weer naar de mannen die langzaam op de jongen afkwamen. Het duurde maar een paar seconden voordat het gevecht opnieuw begon. Hij zag hoe de jongen zich omdraaide naar de twee aanvallers, waarvan er 1 een kruisboog bij zich had en de ander het zwaard. Hij zag hoe de boogschutter zich klaar maakte om te schieten, maar hij kon zo zien dat de kracht achter de pijl te weinig was, maar toch redelijk dicht op zijn doel afging. Hij hoorde zacht het gekras van metaal op metaal en zag dat de pijl tegen het zwaard van de jongen afketste. Die jongen moest ergens wel een goed concentratie vermogen hebben, ook al liet die dat weinig zien op de meeste momenten. Hij keek hoe de jongen op de twee aanvallers afging. Hij zag hoe de jongen de twee mannen afmaakte. De ene die blijkbaar de kruisboog schutter de kans had willen geven, lag dood naast zijn kameraad. Hij zag hoe de jongen steeds de aanvallen van de andere mannen ontweek. De jongen was nu met de vierde man in het gevecht. De drie eerste mannen zaten nog steeds vast gebonden. Er lag er 1 op de grond die de jongen als menselijk schild had gebruikt. En dan lagen er nog de twee mannen op de grond die te dicht bij de bomen hadden gestaan en dat hadden moeten bekopen. De mannen waren nog bewusteloos, maar hij zou niet aarzelen om een pijl door hun harten heen te jagen, want daar was hij een grijze jager voor, om gevoelloos mensen af te maken op de momenten dat dat nodig was. Niet iedereen had zo’n maag die daar tegen kom, maar hij wel. Hij hoorde het gekras van metaal op metaal toen de jongen fel vocht met de vierde. Er waren nog drie levende mannen over, waarvan er nog 1 een kruisboog had. Die moest eerst maar eens uitgeschakeld worden voordat hij zichzelf duidelijk zichtbaar zou maken. Gelukkig hadden de geluiden nog een omstanders getrokken, anders zou het een stuk gevaarlijker worden. De vierde was zichtbaar beter getraind dan de vorige drie tegenstanders waar de jongen mee had gevochten. Hij kon duidelijk zien dat de jongen in de verdediging schoot in plaats van aan te vallen. Hij zag een gat in de aanval techniek van de ridder vallen, en de jongen zag dat ook en maakte daar gebruik van. Maar de man was duidelijk niet van plan zich zo snel op te geven. Hij zag hoe het zwaard van de man de jongen raakte. Hij zag hoe de man struikelde en dat de jongen nog hard tegen het hoofd van de man aansloeg, blijkbaar om die voorlopig knock out te laten zijn. Hij kon zien dat de jongen zijn uithoudings vermogen op de proef werd gesteld. Een kleine beweging in zijn ooghoek liet hem snel zijn ogen draaien. Hij zag hoe de laatste kruisboog schutter zijn pijl liet gaan, duidelijk gericht op de onbeschermde rug van de jongen. Hij schatte in een fractie van een seconde de snelheid en afstand van de pijl in en liet toen zijn eigen pijl gaan. De kans dat het zou lukken was klein, maar dat risico moest hij maar nemen. Tijd om de jongen te waarschuwen was er niet. Een halve tel nadat hij zijn eerste pijl had laten gaan, liet hij ook zijn tweede pijl gaan. Die pijl boorde zich in het hart van de man, misschien leek het kil om direct de man te vermoorden, maar hij had geen zin om een pijl in zijn lijf te krijgen. Hij keek naar de overige twee mannen, die zouden voor weinig problemen meer zorgen. Hij zag ze wel kijken naar de pijl van de kruisboogschutter die vastgepind zat in de boom door zijn pijl. Hij had even de neiging om te grijnzen, maar dat deed hij niet. Blijkbaar waren de mannen met meer dan tien geweest. Want nog vier mannen kwamen uit de bosjes stappen, blijkbaar van plan om de jongen die daar stond af te maken, maar daar was hij het nou net weer niet mee eens. Als hij niet zou ingrijpen, dan zou de jongen zich dood vechten. Gelukkig waren bij deze vier mannen geen kruisboogschutters meer, blijkbaar hadden ze dat gehad en was hij nog de enige hier met een boog, en juist dat was het beste. Er lag al weer een pijl op zijn boog. Hij besloot dat het nu tijd was om in te grijpen voordat de mannen nog dichterbij zouden komen en weer in gevecht zouden raken met de jongen. Hij had niet echt de tijd om dit probleem ook nog op te lossen. Hoe meer tijd er in het gevecht werd gestoken, hoe langer hij hier zou moeten zijn, en hoe groter de kans werd dat de jongen werd vermoord. Hij stond nog steeds in de schaduwen. Hij keek naar de mannen die de jongen bezig waren te omsingelen. Hij schoot de pijl vlak voor de voeten van de leider en zette een stap uit de schaduwen, waardoor het net leek alsof hij uit de boom kwam stappen. Er lag al weer een nieuwe pijl klaar op zijn boog. Op het eerste gezicht was hij niet angst jagend, maar dan viel de punt van de pijl je op, en die was gericht op het hart van de leider. Hij zag de angst terwijl hij daar stond toenemen. Hij was voor hun verschenen uit de boom en had een pijl uit de lucht geschoten en dan dat de man ook nog eens moeilijk te zien was tegen de achtergrond aan. Ja, zo leek het plaatje van een zwarte magiër volledig te kloppen. Hij zag hoe hun zwaarden en messen op de grond vielen. Hij hoefde niet eens iets te zeggen, het enige wat hij hoefde te doen was uit de schaduwen te stappen en dat meer dan genoeg. Hij keek naar hun, zonder dat zij zijn gezicht zagen. De pijl bleef op zijn boog liggen, klaar om afgeschoten te worden. Je wist het maar nooit met grijze jagers.

He walks in the shadows,
He shoots like the devil
You never know
When the arrow is for you..

Hij wist niet hoe lang hij dit nog kon volhouden. Het leek er op dat heel de bende hier op deze plek was. Ze hadden het duidelijk allemaal op hem gemunt. Hij lachte even. Ja actie daar voor had hij getekend. Maar dit had hij toch nog niet zo snel verwacht. Hij zuchte even en zag weer een paar mannen op hem afkomen. Hij zou er toch iets aan moeten kunnen doen. Maar hij wist niet zo goed wat. Snel dacht hij na terwijl de personen dichter en dichter kwamen. Gelukkig hadden ze nu geen kruisbogen meer. Dat had hij wel gezien aan de volgende vier mannen. Ook deze mannen waren zwaar bewapent. Ergens wou hij dat hij toch zijn harnas had aangedaan. Maar zelfs dan zou dit waarschijnlijk wel gebeurt zijn. Hij had dan alleen wat meer bescherming gehad. Ergens vond hij het vreemd dat ze hem gevraagd hadden om in de bende te komen. Ook al had hij geen harnas aan. Ann zijn zwaard kon je toch zien dat hij een ridder was. Hoe dom kon je zijn om dat aan een ridder te vragen? Oké hij had de naam van ridder. Maar hij voelde zich nog niet echt zo. De mannen omsingelden hem langzaam en hij kon niets anders dan zich klaar te maken voor het volgende gevecht. Zijn ogen schoten heen en weer. De spanning was gewoon te snijden. Maar toen hoorde hij weer een pijl gaan. heel even ging er door zijn hoofd dat hij zou geraakt worden. Dat het weer zo’n man was met een kruisboog. Dan was het in een klap gedaan. Maar het was geen kruisboog pijl. Neen het was weer een pijl met die zwarte veren. Het kwam recht voor de voeten van de leider. Hij fronste even. Was dat expres geweest? Natuurlijk dat moest wel. Wie het ook was die de pijlen geschoten had. Hij wist nu al dat het een ervaren schutter was. Zijn blik richtte zich meteen op een vage beweging. Iemand kwam uit de schaduw gelopen. Het was een vaag beeld dat je nu hier voor je had. Je wist dat het een persoon was. Maar je kon hem nauwelijks zien. Het leek trouwens alsof hij uit de bomen was gekomen. Alsof hij een soort magie bezat. Maar Usui geloofde niet in magie. Dus hij wist zeker dat er een truk achter moest zitten. Hij wist alleen nog niet zo zeker wat. Je zag dat de persoon een soort mantel had. Je kon zijn gezicht niet zien. Meteen wist hij wie de persoon was. Het was een grijze jager. Hij had er al verschillende verhalen over gehoord. Maar hij had er nooit een geloofd. Hij keek naar de vage vorm. Zijn blik viel op de pijlen punt die gericht was naar de leider. Hij slikte even. Hij keek even naar de gezichten van de anderen. Hij zag de angst in hun ogen. Hij wist niet hoe het kwam. Maar hij voelde geen angst. Je kon ook geen angst zien in zijn ogen. Misschien kwam het omdat hij ergens wist dat die grijze jager de gene moest geweest zijn dat er voor gezorgd had dat hij hier nogal tijd levend stond. Het was vreemd om te zien. Hij voelde nog altijd de spanning. Maar die had grote deels plaats gemaakt voor de angst van de andere mannen. Hij zag hoe iedereen hun zwaarden en messen op de grond gooide. Hij zelf hield zijn zwaard wel vast. Hij had zijn lesje daarin wel al geleerd. Ergens vond hij het ook vreemd dat de mensen zo bang waren van deze persoon. Op het eerste zicht was het een gewone man. Op zijn boog na. Kon je er verder niets op maken. Hij wist dat grijze jagers kampioenen waren in boogschieten. Maar was dat dan de enigste reden om bang te zijn. Dan konden ze zo goed ook voor ridders bang zijn. Want die konden je met gemak ook doden. Zeker met hun zwaard en lans. Misschien kwam het doordat hij zo’n vreemd voorkomen had. Je kon hem maar vaag zien en mensen die geloofden in de magie verhalen. Ja die hadden echt een reden om angst te hebben. Maar omdat hij er niet in geloofde lag er ook geen angst. Hij moest de jager trouwens dankbaar zijn. Die had zijn leven deze dag al meer dan eens gered. Hij liet zijn zwaard wel zakken, zijn spieren bleven weg gespannen. Zijn groene ogen bleven naar de jager staren. Hij wist even niet wat hij moest doen. Maar hij wist wel wat zijn plicht was. De mannen waren nu open en ze konden nu eigenlijk niets beginnen. Langzaam kwam hij in beweging. Eerst ging hij naar de leider. Zijn zwaard stak hij terug in de schede. Hij ging eerst naar de leider. Die duwde hij op zijn knieën en hij bond de handen vast. Daarna ging hij naar de volgende. Die bood een beetje weerstand. Maar met een hard duw kwam hij met een doffe plof toch op zijn knieën terecht. De anderen werkten verrassend goed mee. Zij gingen vanzelf op hun knieën zitten en lieten hun handen zonder iets te doen of te zeggen vast binden. Hij wist niet wat de jager er van vond. Het kon hem eigenlijk ook niet zo veel schelen. Toen hij klaar was keek hij de man weer aan. Er was nu eigenlijk geen reden meer om te schieten. Behalve als er nog iemand in de buurt was. Dat kon hij namelijk niet weten. Hij ging niet naar de man toegaan. Neen hij bleef op een beleefde afstand staan. Moest hij iets zeggen. Of was dat niet nodig. Hij wist de naam van de jager niet. Neen hij wist maar een paar jagers namen. Die van zijn leen. Mystenia en haar twee leerlingen die had hij ook wel ergens gehoord. Maar hij kon er niet opkomen. Verder kende hij er wel nog een paar. Maar deze? Hij had nog nooit een jager ontmoet. Dus het was niet echt een schande om de naam van de jager niet te kennen. Hij had wel zin om iets te zeggen. Maar hij had het gevoel dat het beter was om te zwijgen.

Hij keek naar de mannen die daar angstig bleven staan. Hij zag geen angst in de ogen van de ridder, maar dat maakte niet. Misschien geloofde de ridder niet in de verhalen die over grijze jagers werden verteld, maar in zo’n verhaal zat altijd wel een grote kern van waarheid. En de ene pijl die daar aan de boom gepind zat door zijn pijl bewees wel dat de schietkunsten van de jagers legendarisch waren. Hij zag dat de jongen niet ontspande, het duurde een tijdje of ook de jongen stopte zijn zwaard terug in de schede. Hij zag wel hoe de mensen naar hem bleven kijken, vooral die jongen. Zijn ogen volgde de jongen toen die naar de mensen toe liep en die op hun knieën duwde en hun vastbond. De jongen was niet al te handig met het vastleggen, maar dat maakte niet uit op dit moment. De mannen zaten goed vast, vooral ook niet omdat ze niet tegen werkte. Toen de mannen allemaal vast zaten ontspande hij de boog en stopte de pijl terug in de koker. Hij hield zijn boog nog vast. Een schril gekras doorbrak de stilte die er hing. Hij keek niet omhoog, maar hij wist wat er rondcirkelde boven de open plek. Met grote vleugel slagen landde er een roofvogel op de open plek. De roofvogel was geland bij een lijk en begon heel gezellig terwijl de rest erbij zat van het lijk te eten, als eerste de vingers omdat die het beste smaakte. Hij had even de neiging om in lachen uit te barsten maar dat deed hij niet. Hij bleef even staan en maakte een knip geluid met zijn vingers. Hij wist dat Danger dichtbij genoeg was om het te horen. Het knip geluidje klonk gevaarlijk. Het duurde ook niet lang voordat Danger uit de schaduwen opdoemde. Het bruine paardje keek intelligent naar de lijken en naar de jongen die nog overeind stond. Hij zag wel hoe het paardje naar hem toe liep. Hij haakte de boog vast aan het zadel en klopte het paard even op zijn hals. Hij zei niks tegen de ridder. Het paard bleef rustig staan en at van het gras terwijl het iets verder het licht in stapte. Licht stralen spiegelde zacht op het lemmet van het zwaard dat aan het zadel hing, het zwaard zat niet helemaal in zijn schede, klaar om te worden gebruikt. Hij liep zelf naar de lijken toe en trok de pijlen eruit. Hij maakte de punten schoon en stopte ze daarna terug in zijn koker. De roofvogel was ondertussen bezig met het volgende lijk om de vingers op te eten. Hij liep naar het lijk toe waar de roofvogel was en trok de pijl uit het lijk zonder dat hij acht sloeg op de etende roofvogel. Daarna liep hij naar de plek toe waar zijn pijl de kruisboogpijl aan de boom had gespiesd. Hij trok zijn pijl uit de boom en draaide zich om. Hij keek naar het tafereel. Hij schoof de kruisboogpijl van zijn eigen pijl af en stopte toen zijn pijl terug in de koker. Alle vierentwintig pijlen zaten weer in de koker. Vierentwintig dodelijke pijlen, en je wist maar nooit of één van de pijlen voor jou bestemd was. Hij liep naar de twee mannen toe die nog bewusteloos op de grond lagen en nog niet vast gebonden waren. Hij voelde even aan de nek om te kijken of ze nog leefde, helaas wel. Hij maakte de duimboeien vast, die veel efficiënter waren dan waarmee de rest zat vast geknoopt. Hij kwam weer overeind. Steeds als hij langs een boom liep of in de schaduwen was het net of hij was verdwenen. Hij keek heel even naar de jongen die daar stond. Hij liep terug naar Danger en pakte zijn boog weer en hing die over zijn schouder heen. Zo leken de pijlen en boog onschuldig, maar dat kon zo veranderen. Danger schraapte met zijn hoef over de grond en hij hoorde een laag gebrom. Hij keek even naar het paardje die toen zijn hoofd een stukje naar links deed. Hij raakte even zacht de hals van het paardje af, het paardje keek toen weer naar de jongen en de mannen op de open plek. De roofvogel was nog steeds bezig met de vingers van de lijken op te eten. En zwak bleef nog het zonlicht op een klein stukje van het lemmet weerkaatsen dat niet helemaal in de schede zat. Hij bleef even stil staan en toen in een fractie van een seconde had hij zijn boog in zijn handen en lag er een pijl op. De punt was gericht naar links en hij liet de pijl gaan. Een doodskreet gaf aan dat de man die daar had gestaan nu zijn leven kwijt was. Hij hing zijn boog terug op zijn rug. Hij zag de angst in de ogen van de mannen met de minuut groeien, geen enkele boogschutter kon zo snel schieten. Tja, dan kende je de grijze jagers nog niet. Hij liep naar de plaats toe waar nu een lijk was en trok zijn pijl eruit. Zo vaak mogelijk je pijlen gebruiken als ze nog goed waren, ja dat was wat er nodig was. Op je pijlen moest je zuinig zijn. Hij keek even of er geen mensen meer waren, blijkbaar was dit echt de laatste geweest, dat was maar goed ook. Hij liep terug naar Danger. Het paardje stond nog steeds op dezelfde plaats, een normaal paard zou al lang zijn gaan grazen of zich verplaatsen, maar Danger niet, die bleef doodstil staan, lettend op de omgeving, klaar om zijn baasje te waarschuwen voor gevaar. Hij steeg weer op. Zijn mantel viel over het zwaard heen, zodat het niet meer zichtbaar was. Zijn zwaard was niet zoals die van normale ridders en dat was maar goed ook. Hij keek even naar de roofvogel en de roofvogel richtte zijn kop op. Het beest spreidde zijn vleugels en vloog op. De roofvogel vloog op de grijze jager af, even leek het alsof de roofvogel de jager aan wou vallen, maar hij stak zijn arm uit. De roofvogel landde op de arm van de grijze jager en keek met zijn ogen gierig naar de mensen die daar nog in leven waren, alsof de vogel van plan was om hun vingers ook op te eten. Hij kriebelde het beest even achter zijn oren en keek het beest aan. Daarna stak hij zijn arm weer uit. De roofvogel vloog weer weg, weg van de open plek. Hij keek nog even naar de jongen en liet toen Danger omdraaien. Gezamenlijk verdwenen paard en ruiter in de schaduwen, alsof ze daar nooit waren geweest. De jongen zou ze zelf maar naar het kasteel toe moeten brengen, hij vroeg zich af hoe de jongen dat klaar zou spelen. De roofvogel kraste nog even. Het had net geleken alsof hij het wilde dier gewoon naar zich toe had laten komen. Het bewees wel iets van dat de grijze jagers gaven hadden die niemand begreep. Op de open plek was er geen spoor meer te zien van hem of zijn pijlen, zijn sporen waren uitgewist, en opnieuw had hij een verhaal aan zijn naam toegevoegd, de mensen kenden zijn naam niet, hij was één van de jagers die nooit vertelde wie ze waren, hij was de jager die nooit een woord sprak, maar daardoor des ter meer gevreesd werd. Verhalen zorgde er altijd voor dat mensen deden wat hij wou en dat was een prettige bijeenkomst. Hij was een jager met een zwaard, en dat maakte hem des ter vreemder.

He rides without noise
He sees to know what you think
You don’t know who he’s
But he knows you..

Toen hij klaar was met de mannen vast te binden kwam de jager in beweging. Hij stak zijn pijl weer weg. Maar zijn boog niet. Het was vreemd om te zien. Nu leek de man gewoon op een man en niets meer. Usui zijn blik ging langzaam naar boven. Het geluid van vleugel slagen drong door hem door. Boven hun zat een vogel. Geen gewone vogel maar een echte roof vogel. Redelijk groot en hij draaide cirkeltjes boven hun. Even snel als Usui had opgekeken kwam de vogel naar beneden. Langzaam aan begon die aan de vingers van de lijken te eten. Het was maar een vies gebaar. Maar wel een natuurlijk voorval. Roofvogels aten nu eenmaal vlees en deze mensen hadden hun vingers toch niet meer nodig. Wat nogal een geluk was. Voor hun toch. Toen hoorde hij een knik. Het leek op een knik dat je met je vingers maakte. Maar deze was anders. Er leek een angstaanjagende toon aan vast te zitten. Even later kwam er uit het niets een klein paartje uit de schaduw gelopen. Het was duidelijk dat het, het paard van de jager was. Hij zag het zwaard wel blinken. Ergens vond hij het vreemd. Een jager met een zwaard. Maar het was niet aan hem om daar op te oordelen hij zag het blinkende zwaard. Hij zag hoe de jager langzaam zijn pijlen uit de lichamen begon te halen. Ergens leek hij geen genade te hebben. Geen respect voor de mensen die daar nu dood lagen. Maar hij zou er niets over zeggen. Hij wist niets te zeggen en hij zou niets zeggen ook. Hij volgde de man wel met zijn blik. Toen de jager aan het lichaam kwam waar ook de vogel aan zat te peuzelen. Leek het alsof de jager niet eens door had dat de vogel daar zat. De vogel vloog ook niet weg. Neen die had het duidelijk te druk met het eten van de vingers. Hij vond dat hij daar maar wat dom stond te wezen. Ergens had hij het gevoel dat hij de mannen weg moest brengen naar het kasteel. Hij zou dat ook zeker nog doen. Maar het probleem was. Hij kon het nu niet doen. Respect… dat woordje bleef door zijn hoofd draaien. Het leek zo respectloos om de mannen weg te voeren terwijl de jager er nog was. Dus bleef hij staan waar hij stond. Stil en onbewegelijk. Alleen zijn ogen bewogen. Toen de jager terug bij het paardje kwam begon het dier met zijn hoed te schrapen. Alsof er iets mis was. Het boog zijn kop ook even naar de ene kant. Waarom was dat dier nog niet aan het grazen? Het was wel duidelijk dat het dier goed getraind was. Zijn paard bleef ook wel staan. Maar vanaf dat er gras in de buurt was moest het toch gaan grazen. Een onhoorbare zucht verliet zijn lippen. Zijn ogen schoten open zoen in een fractie van een seconde de jager schoot. Hij hoorde de doodskreet wel. Hij zag hoe de jager weer in beweging kwam en weer uit een lichaam de pijl haalde. De jager was een fantastisch schutter. Toen hij eenmaal weer op zijn plaats bij zijn paard was ging hij op zijn paard zitten. De vogel stak zijn kop omhoog. Het was een vreemd gebaar. Maar hij zag het nu eenmaal gebeuren. De vogel vloog op en even leek het er op alsof die van plan was de jager aan te vallen. Maar de man stak zijn arm in de lucht en de vogel lande daar zachtjes op. Het was dus een tamme vogel. Geen wonder dat die niet opvloog toen de jager zo dicht bij was. Hij keek de jager recht aan. Heel even gebeurde er niets. Toen de vogel weer opvloog kwam er een soort kilte in de lucht gangen. Toen draaide de jager en het paard zich om. Ze verdwenen in de schaduwen. Alsof ze er nooit geweest waren. De mannen die vast gebonden zaten keken allemaal angstig. Ze zaten samen aan elkaar vastgebonden. Dus ze konden niet echt weg lopen. Of ze moesten een heel goed teamwork hebben. Maar hij wist zeker dat, dat niet het geval was. Nu was er geen spoor meer te bekennen. Geen spoor van de jager, het paard of de vogel. Alsof alles maar een droom was geweest? Hij schudde even zijn kop. De mannen keken nu naar hem. Hij lachte even vals. Deze kerels gingen naar het kasteel. Hoe dan ook het zou hem lukken. Alleen had hij een probleem met de bewusteloze mannen. Die zou hij niet zo makkelijk mee kunnen krijgen. Hij liep naar de mannen toe en schopte een paar keer. Niet te hard. Maar toch hard genoeg. Na een tijdje werden ze versuft wakker. Behalve een. De kleinste van het gezel. De leken niet te snappen wat er was gebeurt. Zijn ogen stonden streng. Maar dan ook heel erg streng. Hij maakte iedereen nogmaals hoed vast aan elkaar. Daarna ook aan zijn riem. Kleine voormaats regel. Zodat hij zeker wist dat ze niet zomaar weg zouden lopen. ”Op jullie voeten en lopen!” Zei hij streng. De mannen deden opvallend goed wat hij zei. Waarschijnlijk waren ze gewoon bang dat de jager terug zou komen. Ergens was hij daar wel blij mee. Was weer een heel zorg minder voor hem. De bewusteloze kleinere man pakte hij op en legde hij over zijn schouders. Voor zo’n klein ventje was hij tamelijk zwaar. Maar Usui kon het hebben. Hij was wel zwaardere dingen gewend. Hij haalde zijn zwaard uit en wees. Wees naar de kant waar ze naartoe moesten lopen en langzaam zonder nog verder iets te zeggen begonnen te mannen te lopen. Ze murmelden alleen een beetje onder elkaar. Maar daar trok hij zich verder niets van aan.
Het duurde wel even voor ze aan het kasteel kwamen. De wachters keken verbaast op. Maar namen zijn last dan wel over. Hij werd gefeliciteerd en ergens had hij het gevoel dat hij moest zeggen dat hij het niet alleen had gedaan. Een paar wachters vroegen wat er gebeurt was. Hij vertelde ze het in geuren en kleuren hoe het begonnen was. Ook dat hij de jongen had laten gaan. Maar dat begrepen ze wel. Iedereen werd wel stil toen hij over de jager begon. Alsof ze het niet wilden geloven. Na het verhaal lachten ze even hart. Ze zeiden dat hij niet zo beschaamd moest zijn. Dat hij gewoon kon zeggen dat hij het allemaal zelf had gedaan en dat hij geen verzonnen jager er aan toe moest voegen. Ergens was hij teleurgesteld. De jager was er echt geweest. Het was geen leugen geweest. Maar de anderen dachten er duidelijk niet zo over. Het was al veel later toen hij eindelijk weer weg kon. Hij voelde zich vies. Niet alleen om wat er vandaag was gebeurd en dat hij eigenlijk wel een verfrissing nodig had. Maar ook omdat de anderen hem niet wilden geloven. Hij hoopte alleen dat de gevangene er ook over zouden praten. Dan zouden de verhalen misschien wel kloppen. Maar nu had hij een vies gevoel. Omdat ze hem niet wilden geloven. Dat betekende dat, ze het verhaal ook zouden veranderen. Ze zouden het waarschijnlijk zo veranderen. Zodat het echt leek alsof hij het helemaal alleen had gedaan. Maar dat voelde slecht. Als ze de lijken zouden weg nemen. Zouden ze de pijl wonden wel zien. Maar dan nog was er geen echt bewijs dat, dat van een jager was. Ze konden ook gewoon zeggen dat hij de kruisbogen had gebruikt. Wat dus helemaal niet waar was. Langzaam en in gedachten keerde hij naar huis. Daar friste hij zich helemaal op. De snee dat hij had opgelopen verzorgde hij goed. Er zou geen litteken van overblijven. Hij had wel veel blauwe plekken. Maar dat was het minste. De gehele tijd zat de jager in zijn kop. Het voelde slecht. Wat als de jager de verhalen hoorde? Zou die dan niet teleurgesteld zijn? Hij moest de jager trouwens ook nog bedanken. Bedanken omdat hij zijn leven had gered. Opeens nam hij een beslissing. Snel maar goed deed hij zijn harnas aan. Hij rende letterlijk naar de stallen toe. Daar wachte Freedom zijn hengst op hem. Hij maakte zijn hengst klaar. Hij nam alles mee. Het was waarschijnlijk het domste wat hij kon doen. Het domste wat iemand ooit zou doen. Maar hij was vast besloten om de jager achterna te gaan. Hij wist dat het bijna onmogelijk zou worden om de jager te vinden. Maar hij moest nog een paar dingen zeggen. Als er wat in zijn gedachten op kwam. Dan deed hij het ook echt. Hij spoorde Freedom aan. Snel als de wind gingen ze op pad. Ja het was een heel slecht idee. Maar het was nu eenmaal iets wat hij moest doen. Iets waar hij niet aan kon ontsnappen. Hij zou de jager vinden. Ook al duurde het weken maanden of zelf jaren lang.