Are you a knight Usui, or just a stupid boy.

Langzaam liet hij Danger verder draven. Het was nog niet voorbij, nog lang niet. Het was nu 2 dagen geleden sinds hij de jongen had gered van een bende. En sindsdien jaagde hij achter de rest van die bende aan. Er waren de afgelopen dagen vele dingen gebeurt. Hij was terug gekomen uit het noorden, nog geen twee dagen daarna was hij aangekomen bij Mystenia, waar hij met the bad wolf had afgerekend. En twee dagen geleden had hij opnieuw een halve bende om het leven gebracht. Het klonk misschien heel gemeen, maar dat was het niet. Mensen die het land zo des respecteerde en de bevolking beroofde en sommige zelfs mensen vermoorde, die mensen, die werden door zijn pijlen om het leven gebracht. Hij reed nu al twee dagen achter de rest van de bende aan, die duidelijk bang waren geworden en het leen uit wouden vluchten, misschien wel het land uit, maar dat zou ze niet lukken. Je neemt zelf het risico als je iets fout doet, en dat weet je ook dat er grijze jagers zijn die je dan de rest van je leven op zouden jagen. Sommige leefden voor het geweld en voor de kick als je iets fout deed. Zij grijze jagers leefden voor het jagen op criminelen, en ze een koekje van eigen deeg te geven. Dat was gewoon de cyclus die er heerste, en daar kwam je niet onder uit. Danger draafde in een stevig tempo voor. De hoeven kwamen in een ritmisch geluid op de weg neer. Zijn boog lag voor zich op het zadel. De vierentwintig zwarte veren van zijn pijlen staken boven zijn schouder uit. Zijn zwaard was als gewoonlijk verborgen onder zijn mantel. Niemand hoefde te weten wie hij was. De verhalen waren te ronden gegaan, dat Mystenia the bad wolf had vermoord, maar andere verhalen gingen, dat een mysterieus persoon was opgedoken, die de man had vermoord. Men sprak over een ridder, omdat er geen pijl wonden, maar zwaardwonden bij the bad wolf waren aangetroffen. Maar niemand wist dat hij het was, en dat was maar goed ook. Eigenlijk waren er twee personen die het wel wisten, Mystenia en de commandant van the bad wolf legioen, die nu opgesloten zat in 1 van de kastelen. Er was dus veel gebeurt, maar zijn avontuur was nog niet ter einde. Hij had ergens het voor gevoel dat hij gevolgd werd, hij had altijd op zijn voorgevoel vertrouwd, en dat was altijd uitgekomen. Hij dacht even na. Danger draafde verder over het pad heen. Hij wist waar het pad naar toe zou leiden, maar hij wist niet wat er zou gebeuren als hij daar zou aankomen. Danger keek even achterom, alsof het paardje wist waar zijn gedachten over gingen. Het leek wel alsof de ogen van het paardje zei: We will travel till the end. hij keek zijn paardje aan. Danger had zoals normaal weer eens gelijk. Altijd moest Danger weer het laatste woord hebben, maar het beestje had wel bijna altijd gelijk. Hij keek weer naar het pad. Sporen liepen over elkaar heen. Voetstappen van mensen, hoeven van dieren. Hij kon ze voor een groot deel onderscheiden. Dat betekende dat dit een veel gereden route was. Ook al was op dit moment de weg onheilspellend leeg. Je hoorde geen vogels zingen, geen wind die door de bomen heen raasde. Hij hoorde af en toen de vleugels slagen van Sagitta, maar verder hoorde hij alleen de hoef slagen van Danger. Hij bleef voor zich uit kijken. Meestal hield hij van de stilte, op zulke momenten drong de natuur zo goed tot je door en kon je eens goed nadenken, maar op dit moment verpeste dat voorgevoel dat een beetje. Hij keek heel even omhoog. Daar scheen zacht de zon. Het was al best laat, het zou nog maar een paar uur licht zijn. De donkere wolken zorgden ervoor dat het veel donkere was dan dat het eigenlijk hoorde te zijn. Niet dat hem dat uitmaakte. Hij hield van de schaduwen, daar voelde hij zich thuis. Sommige mensen beweerden dat grijze jagers geesten waren, geesten uit het verleden die je kwamen halen, andere zeiden dat het schaduwen waren, die overal opdoken, maar het meest werd er gezegd dat grijze jagers zwarte magiërs waren. Hij vond het onzin dat mensen zulke dingen vertelde, maar hij kon hun niet vertellen wat ze wel en niet moesten geloven van de verhalen. Hij kon ergens hun angst voor grijze jagers wel begrijpen. Hij was als klein jochie altijd al nieuwsgierig, en vond de verhalen over de grijze jagers zo interessant. Een gebrom van Danger onderbrak abrupt zijn gedachten gang. Hij keek vooruit. Vlakbij zag hij een dorpje liggen. Hij kek daarna naar Danger. Hij wist dat het paardje wel graag in een stal zou staan voor een nacht, in plaats van in de koude buitennacht, maar daar was geen tijd voor. Het zou nog twee uur licht zijn, en in die twee uur zouden ze een heel eind kunnen komen. Bij de splitsing liet hij Danger dus ook gewoon verder draven en niet afslaan naar het dorpje. Hij zag de verontwaardigde blik in de ogen van het paardje wel, maar dat maakte hem nu niet uit. Ze bleven doorrijden. Sagitta vloog nu al lager dan eerst. Ze was nu beschut door het bladeren dek. Ze bleven verder rijden, naar het dorp dat een uur verderop lag, waar ze zouden overnachten, en morgen, morgen zouden ze weer verder rijden. Lange dagen in het zadel, korte nachten slaap. Zo was zijn leven, en hij hield er van. Zo’n avontuur, dat was nou een avontuur dat in je bloed moest zitten. Hij volgde nog steeds het spoor van de bende. Ze gingen niet echt zorgvuldig met hun sporen om. Blijkbaar wisten ze niet wie achter hun aanzat, anders gingen ze wel zorgvuldiger met hun sporen om, en zouden ze meer in het midden rijden, waar de meeste mensen reden, en niet per 2, zodat hun sporen naast die van de rest vielen. Amateurs, dat was duidelijk, maar wel gevaarlijke amateurs, en die moesten uitgeschakeld worden of opgesloten worden. Hij wist dat het een grote taak was die op hem lag te wachten, maar hij had ergere dingen aangekund, dus dit zou ook wel lukken. Want voor elk probleem, had je maar 1 grijze jager nodig. Hij keek voor zich uit, naar de horizon, wachtend op wat komen zou.

He comes
He goes,
But you never know
When..

Een zachte wind speelde met zijn haren. Twee dagen waren ze al op weg. Hij en freedom. Nog altijd wist hij niet zeker of dit wel een goed idee was. Maar hij was wel dol op het weg zijn van zijn eigen leen. Sinds hij in het kasteel was gekomen was hij niet meer op weg geweest. Hij voelde zich weer vijf. Dolend door de bossen. Proberen te overleven, tenminste tot de baron hem gevonden had. Hij wist ook niet zo goed waar hij eigenlijk naartoe ging. Hij volgde gewoon de sporen die op de grond lagen. Hij kon zien dat het een gehele groep was en ergens verwachte hij dat het leden waren van de bende die hem hadden aangevallen. Hij verwachte dus ook wel dat de jager die gasten achtervolgde. Hij vond het fijn om weer op de paden te zijn. Het voelde net zo aan als vroeger. Alleen was hij nu groter en ouder. Ook was het beter, hij voelde zich beter. Vaak had hij al gedacht aan wat hij zou doen als hij de jager niet zou vinden. Waarschijnlijk was die kans wel groter dan het omgekeerde. Maar nu had hij tenminste een reden om weg te zijn. Hij lachte even, zijn groene ogen gericht op de lucht. Het was al redelijk laat. De zon zou binnen een paar uur helemaal verdwenen zijn. Ergens vond hij het niet erg om in het donker te rijden. Maar hij wilde freedom wel een goede nacht rust geven. Dat had hij wel verdient. Zeker na de toch die ze al hadden gedaan. Op het pad zag je af en toe eens een paar mensen. Die zeiden vriendelijk gedag. Hij lachte dan altijd eens en knikte. Nu moest hij zich wel ridderlijk gedragen. Hij vroeg zich alleen af of dat wel mogelijk was. Wat was ridderlijk gedrag. Iedere ridder was anders, het enigste wat ze allemaal deden was de regels volgen en zo beleeft mogelijk zijn. Toch… Als die persoon waartegen je sprak het verdiende of één van je hogere was. Velden zeiden dat hij het goed deed, meestal toch. Het probleem was. Hij luisterde bijna nooit en ook niet naar zich zelf. Vaak deed hij het gewoon, niet denken. Alleen als het echt nodig was. Hij was ook heel vindingrijk. Dat zou zijn probleem niet worden. Hij zuchte even. hij zou nog wel een tijdje doorgaan. Nu was het in een mooi drafje. Hij zou zo dadelijk freedom wel in galop laten gaan. ij voelde dat freedom wou gaan lopen. Net als hij zat zijn paard niet graag stil. Daarom klikte het zo goed met hun. Freedom was een wild paard geweest. Velen hadden hem tevergeefs proberen te temmen. Het was niemand gelukt. Op een avond, was hij aan het lopen geweest. Vluchtend voor een paar wilde katten. Hij wist die dag nog goed. Het was nog maar een drie jaar geleden geweest. Hij was gevallen en net op het moment dat één van de katten wou aanvallen stond het paard daar ineens. Zwart als de nacht, hij had hem voor één of andere reden gered. Usui had er met grote ogen naar staan kijken. Freedom had hem na het gevecht aangekeken. Het was een vreemde blik geweest. Alsof hij toen wilde zeggen van… “Ik zal je wel beschermen.” Hij had op zijn rug mogen gaan zitten en velen hadden het niet willen geloven. Ze hadden niet kunnen geloven dat hij op de rug van het wilde paard wilde gaan zitten. Sinds die dag waren ze onafscheidelijk geweest. Hij had toen zelfs gevraagd aan de hengst hoe die noemde. Het paard had geknikt toen hij na zo veel namen eindelijk Freedom had gezegd. Hij lachte nog eens. Hij had aan niemand ooit vertelt wat er in het bos was gebuurt. Het vreemde was nog altijd, dat hij Freedom nooit had getemd. De hengst was nog altijd wild en vrij. De hengst mocht van hem gerust weer weg gaan. Maar dat deed het paard niet. Freedom was niet alleen sterk, maar ook heel erg snel. Sneller dan normale getemde paarden. Als hij wou dat, de hengst in volle vaart ging lopen dan moest hij gewoon hun zinnetje zeggen. Hij zuchte even en spoorde de hengst aan. Het leek er op dat hij heel blij was dat hij weer eens kon gaan lopen. Zo gingen ze verder. In galop maar het was nog altijd niet in volle snelheid zoals de hengst kon. Maar dat was nu ook niet nodig. Hij volgde de sporen en hij wilde zijn paard niet te veel vermoeien. Het duurde niet lang tot ze op een splitsing kwamen. Verder rijden of naar het eerste dorp op de weg gaan. Hij twijfelde even en klopte Freedom op zijn nek. Het paard verminderde vaart en stopte. Het leek niet echt zin te hebben om nu al te stoppen. Het zou al gauw donker worden. Misschien als ze snel waren konden ze het volgende dorp nog halen voor dat de zon onder ging. Hij koos om verder te gaan. Ze gingen redelijk snel en hij hoopte dat ze het volgende dorp konden halen… Niet dat het zo erg was om verder te rijden in het donker. De mensen zouden zijn paard dan alleen maar niet meer zien. Duister als de nacht. Zijn ogen schoten eens heen en weer. Het leek er op dat hij niemand meer zou ontmoeten. Gewone mensen leken niet echt veel van het duister te houden. Mensen waren makkelijk bang te maken. Vooral als je een beetje kon acteren. Dan kon je ze van alles wijs maken. In stilte reden ze verder. Het was stil, alsof het bos zijn adem inhield voor iets. Hij vertrouwde het niet echt. Dus hield hij zijn zwaard dichtbij. Hij zou zich er toch niet teveel zorgen over maken. Langzaam begon hij te murmelen. Een oud lied dat hij herinnerde zich nog het liedje dat ze vroeger zongen daar waar hij vandaan kwam. Niemand moest het weten. Anders was hij alles kwijt. Maar niemand hier zou het herkennen. Er leek niemand in de buurt te zijn en hij murmelde het redelijk onverstaanbaar. Het werd langzaam donkerder, in de verte kon hij al wat lichten zien. Het leek er op dat ze de zonsondergang zouden zien in het dorp. Ze hadden geluk.
De zon ging net onder toen ze het dorp binnen reden. Het was rustig hier. De meeste mensen sloten af. Hij vroeg aan iemand de weg naar de herberg. De man vertelde vriendelijk dat het zo om de hoek was en dan links. Hij knikte en bedankte de man. Hij had niet echt veel geld bij zich. Maar hij zou ook een paar klussen kunnen klaren. Eten moest hij niet hebben en een echt bed moest ook niet. Hij wilde gerust ook in de stal slapen… Wat anders dan verwacht maar hij was erger gewend. De vrouw van de herberg verwelkomde hem vriendelijk en ze had er geen probleem mee dat hij klusjes deed in plaats van met geld te betalen. Freedom kreeg een mooie stal met verse hooi en vers water. Hij zadelde de hengst af. Hij deed het teug ook af. Daarna borstelde hij zijn paard. Tot de zwarte vacht glansde. Hij kreeg een maaltijd en daarna deed hij een paar klusjes. Had hij geen probleem mee. Het waren niet echt zo’n moeilijke klusjes en hij deed ze liever nu dan tijd te verliezen de volgende dag. Hij kreeg een mooie kamer en de vrouw gaf hem ook was appels toen hij klaar was met zijn werk. Hij nam ze aan met een glimlach. Maar sloop daarna wel naar de stallen. Hij zuchte even toen hij alleen was in de stallen. ”Waarom altijd appels?” Vroeg hij aan niemand speciaal. Hij gaf de appels aan zijn hengst. ”Ons geheimpje oké!” Fluisterde hij aan zijn paard. Usui hield niet van appels. Hij had er een hekel aan. Hij lustte ze niet en vond dat ze gewoon verschrikkelijk waren. Maar voor één of andere reden gaf iedereen hem altijd appels. Iets wat hem altijd had geërgerd! Hij bleef nog even in de stal. Hij zou later wel gaan slapen…

Na een tijdje liet hij Danger stoppen, het was nog redelijk licht. Hij stond bij de volgende splitsing, waarvan er één naar het dorpje iets verderop leidde. Maar hij had nog steeds het gevoel dat iemand hem volgde. Hij keek even om zich heen, maar zag niks. Hij klopte Danger even op zijn hals, het kleine paardje begon weer te draven, naar het dorp toe. Het bruine paardje rook een stal, hij wist dat hier een herberg zat. Hij had aan de sporen gezien dat de mannen verder waren gereden, waarschijnlijk naar het volgende dorp. De mannen hadden nog maar een paar uur voorsprong, dus morgen vroeg zou hij weer weggaan, de bende achterna. Hij wist dat de sporen de nacht prima zouden overleven. Hij reed na een tijdje het dorp in. Hij zag wel hoe de mensen verschrikt opkeken toen hij opeens opdoemde. De hoeven van Danger waren nauwelijks hoorbaar, omdat het een zandweg was die door het dorp heen liep, en geen klinkerweg. Het aanzicht van een grijze jager jaagde altijd angst aan, vooral als je niet wist met welke grijze jager je te maken had. Omdat mensen hun gebruiken niet kende, waren ze bang voor hun. Vijftig jagers waren redelijk moeilijk uit elkaar te halen, als ze naast elkaar stonden met hun kappen op. Vooral als ze op hun paarden zaten. Want de paardjes hadden allemaal dezelfde bruine kleur en waren bijna zo rond als een tonnetje. En allemaal gooide ze je eraf als hun wachtwoord niet tegen hun had gezegd. En dan nog het feit dat ze moeilijk zichtbaar waren. Nee, mensen wisten niet welke grijze jager het was, en dat was maar goed ook. Elk leen had een grijze jager, maar het kwam vaak voor dat een grijze jager de andere lenen doorkruiste, en dat boeven die op zijn pad kwamen, die dachten dat de grijze jager van dat leen aan de andere kant van het leen was, dat die dan flink in de puree zaten als ze een grijze jager zagen. Vandaar dat mensen dachten dat grijze jagers overal waren. Hij liet Danger doordraven. Hij lette niet meer op de mensen die hem nakeken. Sommige begonnen al hun winkels te sluiten. Hij keek even om zich heen. Hij zag de herberg al staan, maar hij liet Danger er niet naar toe draven, nee hij liet het paardje naar een andere plek toe draven en liet hem daar stoppen. In de schaduwen bleef hij staan. Hij hoorde vleugelslagen en wist dat Sagitta in de buurt moest zijn. Niet lang stond hij daar of hij hoorde hoefslagen, hoefslagen die van de zelfde richting kwamen waar hij vandaan was gekomen. Deze ruiter werd duidelijk vriendelijk onthaald. Zijn voorgevoel was waarheid geworden. Iemand had hem gevolgd, en diegene, die was nu ook hier. Misschien was het puur toeval dat die ruiter nu hier binnen kwam rijden, maar hij geloofde niet in toeval. Alles gebeurde met een reden. Toeval bestond niet. Hij liet Danger nog steeds zich schuilhouden in de schaduwen. Hij hoorde hoe de man vroeg naar de herberg, blijkbaar was de ruiter daar naar opzoek. Hij kon horen aan het stemgeluid dat het een man was, nee nog een jongen, de stem was nog te hoog voor die van een man. Het duurde niet lang, of hij hoorde de hoefslagen weer verder gaan. De zon was bijna onder gegaan. Hij hield van de nacht, het was een soort van extra beschermmantel voor grijze jagers. De hoefslagen passeerde hem, en reden verder naar de herberg. Hij liet Danger wegstappen, niet naar de herberg toe, maar verder het dorpje in. Overal waren de luiken gesloten, geen mens was meer buiten. Alsof de mensen aanvoelde dat er iemand was die hun op hun vingers keek. Hij reed even rond, om er zeker van te weten dat de bende hier niet was, of was geweest, maar dat was niet het geval. Danger keek hem even aan, met zo’n blik van: ik wil een stal. Hij keek zijn paardje aan en liet Danger toen maar in de richting van de herberg draven. Het paardje rook nu heel duidelijk de stal. In de stal scheen schemer licht. De herberg lag er goed bij, Hij wist wel dat de herberggier verwachtte dat hij daar zou overnachten. Want dit was de enige herberg. En een grijze jager zou nooit de kans om in een normaal bed te slapen overslaan. Hij kwam aanrijden en de deur ging open, daar stond de herbergier. Het licht van binnen uit scheen naar buiten en maakte zijn contouren zichtbaar in de schaduwen. Hij zag hoe het gezicht van de herberggier angstig werd. De man gebaarde naar de stal. Hij liet Danger afwijken naar de stal toe. De herberggier liep snel naar de stal toe en opende de deuren, zodat de grijze jager naar binnen kon rijden. Hij liet Danger de stal in draven, achter hem sloten de deuren van de stal, zonder dat de herberggier zichtbaar was geworden. Het leek alsof de deuren zomaar opeens voor hem open gingen en achter hem weer sloten. Hij liet Danger naar een box helemaal achteraan toe draven en steeg daar af. Een moment was het zwaard van de jager zichtbaar wat aan het zadel hing. Daarna verdween het toen hij Danger de box in leidde. Hij zadelde het paardje af en begon toen de vacht van Danger te borstelen. Hij leek net een spook, de achterste box was donkerder dan de rest, omdat die het verst van het licht af zat. Met lange slagen borstelde hij de vacht van het bruine paardje dat genietend op een appel aan het kauwen was. Hij wist niet of er mensen in de stal waren, maar dat maakte hem niet uit. Hij trok zich nooit iets van anderen aan, dus nu ook niet. Hij bleef Danger borstelen, terwijl hij naar de geluiden in de stal luisterde en half verzonken was in zijn eigen gedachten. Morgen zou een dag voor avontuur worden, dus hij en Danger zouden zich tegoed doen aan deze nachtrust, zodat ze er morgen weer vol tegen aankonden.

He walks like a shadow
His eyes are hidden in a shadow
But when you see his eyes,
They freeze your heart with fear..

De lichten werden wat zwakker. Het was ook al wat later geworden. Hij zat nog steeds in de stal. Normaal gezien zou hij nu thuis zitten. Geen idee wat hij zou gedaan hebben, zich gewoon vervelen. Hij besefte heel goed dat, dat niet zijn leven was. Zijn huis was ook niet echt een huis. Meer een verblijf. Meestal zat hij in het bos, of ergens waar hij eigenlijk niet hoorde te zijn. Net zoals nu. Dat zat nu eenmaal in zijn bloed. Dat zou iets zijn dat, niet zo makkelijk zou veranderen. Het ergste was dan ook nog, dat hij hier nu zat. Geen idee of hij wel de juiste weg had genomen. Geen idee of hij wel iets zou vinden. Maar dan nog was het, het waard. Hij lachte even, terwijl Freedom ging liggen. Klaar om te slapen. Hij streelde het dier even. Normale paarden stonden altijd als ze sliepen. Maar ja, zijn paard was nu eenmaal niet normaal. Net zoals hij. Hij was ook niet echt één van de normaalste. Maar niemand moest daar iets over zeggen. Hij haalde zijn zwaard uit. Het geluid van het metaal kwam de stal binnen. Hij keek naar zich zelf. Zijn groene ogen leken te branden. Gelukkig was dat niet zo. Hij zuchte even. Waarom moest hij ook een jager achter na gaan? Hij keek even uit zijn ooghoeken toen hij de stal deur open hoorde gaan. Maar het ging even snel weer dicht. Het kon hem eigenlijk niet veel schelen. Of er hier iemand anders was of niet. Zolang ze hem niet lastig vielen met domme vragen vond hij het goed. Hij luisterde nog even. Maar hij hoorde niet echt iets meer. Freedom keek hem even aan. Hij haalde zijn schouders op. Hij hoorde hoe het beest leek te zuchten. Hij lachte. Ja hij zou ook zuchten als hij wist wat het dier dacht. Hij nam zijn zwaard en begon het langzaam te slijpen. Het geluid ging langzaam en ritmis door de stal. Het maakte hem rustig. Elke keer stopte hij even om te kijken. Het was eigenlijk niet echt nodig. Maar het kon nooit kwaad om het te doen. Hij was snel genoeg klaar. Hij zorgde er voor dat het glansde. Het licht werd mooi weerkaatst. Daarna stak hij zijn zwaard weer weg. Hij keek naar het plafond. Geen idee wat hij eigenlijk kon doen. Gaan slapen? Hij was helemaal niet moe. Dus hij zou ook niet in slaap kunnen vallen. Hij schrok wel op toen hij een paar emmers hoorde vallen. Hij stond op en keek even half uit de stal. Hij zag een jongen worstelen met een paar lege en volle emmers. Hij schudde zachtjes zijn hoofd. Wat was hij nu aan het doen. Hij liep de stal uit en pakte de lege gevallen emmers op. Hij lachte even. Hij wilde de jongen de emmers terug geven. Maar de jongen knikte alleen naar een plek waar de emmers hoorden te staan. het was achter aan in de stal. Hij knikte en liep naar die plek. De jongen volgde, en zette de volle emmers neer. Hij zette de lege emmers ook neer. De jongen bleef hem aankijken. Vreemde blik. ”Kan ik nog iets voor je doen?” Vroeg hij. De jongen schudde zijn hoofd en liep naar de stal duur. Hij liep terug naar de box van Freedom. De jongen zwaaide nog eens en zei goede nacht. Hij lachte even en antwoordde. ”oyasumi!” De jongen keek hem even raar aan. Hij zuchte even. Natuurlijk verstond hij hem niet. ”Het betekend goede nacht..” De jongen knikte even en verdween dan. Hij stapte zijn box weer in. Dat was eigenlijk best vreemd geweest. Hij streelde Freedom nog eens. Maar vertrok dan de herberg in. Naar zijn kamer. Ergens had hij geen zin om in het bed te slapen. De meesten zouden veel doen voor zo’n bed en hij had er geen zin in. Hij had meer zin om bij zijn paard te liggen zoals hij zo vaak deed. Gewoon onder de blote hemel naar de sterren kijkend. Het bed was ietsje te zacht, dus ging hij nog even bij het raam zitten kijken. Langzaam viel hij zo in slaap.
Hij werd wakker door een geroep die van beneden kwam. Langzaam stond hij op en liep naar beneden. Hij zag hoe de vrouw zenuwachtig naar de man voor haar stond te kijken. Ze was precies een beetje bang. Nou ja de man voor haar was groot en zwaar en hij was duidelijk ook niet echt een van de liefste. Hij slikte even. Het was een beetje zijn taak om er voor te zorgen dat er geen problemen ontstonden. Hij liep langzaam op de vrouw af. Hij knikte eens naar de man. Die knikte terug. ”kan ik U helpen?” De vrouw knikte en begon aan een gehele uitleg dat, de man hun taal niet sprak en dat ze hem niet verstond. Dat hij boos werd en dat hij heel de tijd rare woorden aan het spreken was. Hij knikte eens en draaide zich toen naar de man. ”Wat is het probleem?” Probeerde hij. Hij hoopte dat hij de taal kende. Want hij had wel een talen knobbel. Iets dat hij al had van kinds af aan. De man zuchte even en begon toen te spreken. ” Ég skil þig ekki besti maður.“ Hij lachte even en knikte. Dit was helemaal niet moeilijk. “Ég spurði hvað vandamálið var. Þessi kona talar hér því tungumálið!“ Zei hij tegen de man. Die begon heel hard te lachen. De vrouw keek hem even aan van. Wat zeggen jullie alle maal. De man kwam langzaam tot zijn zinnen en haalde nog eens diep adem. “ Bara langaði að vita hvort hún var í tengslum við einhvern sem ég þekki. En ef þeir tala ekki getur það ekki.“ Hij lachte even naar de man en knikte. De man vertrok weer. De sweer kwam weer terug. De vrouw zuchte en vroeg waar het allemaal over ging. Hij vertelde het voorval snel en ging toen terug naar de stallen. Wat vreemd dat zo iemand hier naartoe kwam. Er leek iets niet te kloppen. Hij gaf freedom weer wat appels. Hij had het gevoel bekeken te worden. Hij draaide zich om. Zoekend naar iets. Hij wist niet wat. Hij haalde zijn schouders weer eens op en keek weer naar zijn paard. Het was eigenlijk nog heel vroeg. De zon was nog niet op. Maar hij wilde wel weer verder. Op zoek naar de jager.

Toen hij klaar was met borstelen legde hij de borstels weg. Hij klopte het paardje even op zijn hals en pakte toen zijn zadeltassen. Hij liep de box uit. Danger keek hem nog even na. Morgen vroeg zouden ze weer vertrekken. Hij liep in de richting van de deur die naar de herberg leidde. Hij had wel het ritmische geluid gehoord van een zwaard dat werd geslepen, dus hij wist dat er iemand in de stal was, iemand met een zwaard. Hij zag hoe de deur die de stal aan de herberg verbond open ging. Hij zag een jongen die de stal in liep. Hij liep verder naar de deur toe. De jongen was bezig met lege en volle emmers op te pakken, en die schrok zich rot toen hij langs liep. Hij hoorde het gekletter nog toen hij de deur weer achter zich sloot. Hij liep verder de herberg in. Niemand zag hem, en dat was maar goed ook. Hij zou ze van hun stuk brengen. Hij had al gegeten, en nog een keer eten hoefde hij niet. De herberggier had hem een sleutel gegeven van een kamer. Hij liep de trap op, naar boven toe. Hij had wel allemaal vreemde figuren gezien in de herberg beneden, maar geen één behoorde tot de bende. Als iemand tot een bende behoorde, dan droegen ze hun brandmerk met trots, en niemand daar had een brandmerk die tot een bende behoorde. Hij liep de gang in, waar allemaal kamers waren. Hij keek even naar het nummer op de sleutel en keek toen naar de bordjes die op de deuren hingen. Deze herberg maakte blijkbaar veel winst, want het was goed onderhouden. De prijs was niet al te duur, maar wel iets duurder dan de meeste herbergen. Maar ja, daar sliep je dan meestal op hooizakken en was alles krakkemikkig onderhouden. Hij liep de kamer in. Nummer veertien. Bijgelovige mensen waren het wel. Geen kamer dertien, geen tafel dertien. Alsof ze bang waren voor heksen en zwarte magiërs, als die al zouden bestaan. Hij keek de kamer rond. Er stond een simpel, maar goed bed en een paar stoelen. Hij hing de zadeltassen over één van de stoelen heen en liep toen naar het raam toe. Het was altijd mooi om de sterren in de lucht te zien. Misschien zouden ze er ooit achter komen, wat de sterren nou eigenlijk waren. Hij schudde zijn hoofd. Hij was een grijze jager, niet iemand die in wetenschappelijke theorieën geloofde. Hij draaide zich om en liep naar het bed toe. Hij ging er op liggen en sloot zijn ogen. Het duurde niet snel of de grijze jager was in slaap gevallen, maar zelfs in zijn slaap was een grijze jager gevaarlijk. Zijn messen lagen naast hem op het kastje. Zijn boog en pijlen lagen bij de stoel. Een indringer zou wel twee keer nadenken voordat hij de nachtrust van een grijze jager zou verstoren.
Het was nog vroeg in de morgen toen hij alweer bij het raam stond. Hij keek naar de horizon. Het leek nu nog donker, maar hij kon al heel zacht het licht van de zon zien. Het was tijd om te gaan, je wist immers maar nooit wat je vijand zou doen. Hij pakte zijn spullen weer in. De messen hingen weer aan zijn riem. De koker met pijlen hing weer op zijn rug. En zijn boog, die hing over zijn rechterschouder heen. Hij pakte zijn zadeltassen op, en liep naar beneden toe. Hij zag wel hoe de herberggier verschrikt opkeek, toen hij opeens bij de bar stond. Er hing nog smok van de vorige avond. En de sterke alcoholdamp niet te vergeten. Het was dan vroeg, maar de herberggier was dus al wakker. Hij zei niks, maar de herberggier gaf hem zijn ontbijt en een kop koffie. De meeste herberggieren wisten wel wat een grijze jager wou eten, zonder dat ze er naar hoefde te vragen. Hij gaf de herberggier het geld voor de maaltijd en begon ervan te eten. Het was wel een lekker maal. Toen hij het ophad kwam hij overeind. Hij pakte zijn boog weer die hij tegen de tafel aanhad gezet. Hij had de herberggier wel een paar keer angstig naar de boog zien kijken. Hij hing de boog weer over zijn rechterschouder heen en pakte zijn zadeltassen op. Hij liep zonder nog een woord te zetten naar de deur toe die naar de stal toe leidde. Hij liep naar de achterste box toe. Hij was er nog niet, of het hoofd van Danger kwam naar voren zetten en keek hem aan, met zo’n blik van: waar bleef je nou. Hij liep de box van het paardje in, en gaf het paardje een emmer met haver. Gulzig begon Danger te eten. Met lange slagen borstelde hij Danger. Het paardje leek er zichtbaar van te genieten. Toen hij klaar was met borstelen pakte hij het zadel van het paardje en legde dat op zijn rug. Hij maakte de singel vast. Danger voerde niet zoals andere paarde de truc uit om zijn logen vol te zuigen zodat de singel los kwam. Danger wist hoe belangrijk het was dat Leonoor veilig op zijn rug zat. Want de beste verdediging van een jagerspaard, dat was hun ruiter. Hij deed de singel niet al te strak, maar wel strak genoeg. Daarna legde hij de zadeltassen achter het zadel en maakte die vast. Hij voerde het paardje nog een appel voordat hij de riempjes van het hoofdstel vast maakte. Hij hing de extra koker met pijlen weer aan het zadel, evenals de schede met daarin het zwaard. Hij had het zwaard er dit keer goed ingestopt, zodat er geen zilver meer weerkaatste. Hij leidde het paardje zijn box uit. Danger rook duidelijk het avontuur. Hij liep langs de boxen heen. Ook langs de box waar Usui was. Hij steeg op toen ze vlak bij de staldeuren waren. De jonge knecht maakte de deur open. Een windvlaag schoot door de stal heen, evenals het zachte licht van de ochtendzon. Hij liet Danger rustig overgaan in draf. Zijn boog lag weer als gewoonlijk voor zich op het zadel. Danger snoof opgewonden en zette de stevige draf in. Ze zouden snel op de bende inlopen, en tegen de avond zou hij ze gevangen nemen. Hij keek voor zich, niet meer achterom terwijl zijn mantel hem in schaduwen verhulde. Wat de dag hem zou brengen zou hij wel zien, maar bang daarvoor was hij niet.

He comes when you think
You don’t need him, but you do need him
He goes, when you think
You need him, but you don’t need him.

Rustig liet hij Danger verder draven, veel haast had hij niet. Hij deed het veel liever nog rustig aan. Hij wist dat Danger al zijn krachten nog nodig zou hebben voor op het einde. Zijn boog lag zoals gewoonlijk voor zich op het zadel, het was voor bijna iedere jager normaal om zijn boog voorop het zadel te laten liggen. De voordelen waren dat de pees gespannen kon blijven en dat de boog snel te pakken was, het nadeel was alleen dat de boog soms in de weg lag. Hij reed gewoon verder en lette op de sporen. Na een tijdje liet hij Danger stoppen. Hij steeg af en bekeek de sporen van dichtbij. De rovers waren niet ver. De sporen waren hoogstens ene uur uit, want het water stond nog in de sporen. Hij keek naar de takken die langs de weg hingen, hier en daar hingen een paar draadjes aan de takken, voorzichtig waren ze dus niet. De bende had blijkbaar niet in de gaten dat ze werden gevolgd, en dat was maar goed ook, als ze niks verwachten, dan was het des te makkelijker om ze aan te vallen, het element van de verrassing. Hij keek even naar Danger, het paardje schudde even met zijn hoofd. Het was duidelijk weer tijd om verder te gaan. Hij keek heel even naar paard en ruiter die voorbij kwamen stuiven. Tja, sommige mensen hadden echt haast. Hij steeg weer op en pakte de teugels weer vast. Danger begon weer in zijn normale tempo verder te draven. De meeste mensen vonden draf irritant om te rijden, omdat je dan steeds heen en weer ging, maar dat maakte hem niet uit, hij was eraan gewend, dus hij hobbelde niet echt als Danger in draf zat. Zelfs in draf kon miste hij nooit zijn doel als hij een pijl afschoot. In de verte hoorde hij wel wat geluiden. Hij wist dat in de buurt een brug zat, en dat de meeste burgers een harnas aantrokken en dan daar het pad verspreidde, als poging om meer geld te krijgen. Soms had je de pech dat er een echte ridder stond daar bij de bruggen. Als er iets was waar hij een hekel aan had, was het wel als ridders zich naar zo’n niveau verlaagde dat ze burgers geld aftroggelde. Het salaris van een ridder was niet mis, het was meer dan dat een grijze jager kreeg, terwijl een grijze jager altijd op pad was, en een ridder meestal allemaal mooi zat te zijn. Hij liet Danger verder draven, terwijl hij nadacht over het feit dat ridders burgers hun geld afpakte. Hij zou het er later wel eens met Mystenia over hebben, want zo kon dit niet echt langer. Hij zag in de verte de brug al liggen, hij reed door de schaduwen van de bomen heen. Hij vond het altijd zo heerlijk om in de schaduwen te rijden, niemand die je zag, niemand die wist dat je er was, behalve op het moment dat het te laat was. Hij liet Danger van het pad afwijken, hij reed toch liever niet zo open op de weg. Zo dichterbij de bomen voelde hij zich meer thuis. Danger viel door zijn kleur weg tegen de achtergrond, en zijn mantel beschermde hem. Niks om zich zorgen over te maken. Hij had even de neiging om te glimlachen, maar deed dat niet. Hij keek weer naar de brug. Hij kwam sneller dichterbij, blijkbaar was hij niet de enige die de brug over wou steken. Daar vlak bij de ridder die de brug versperde was een andere ridder te paard. Hij herkende die houding zonder er moeite voor te doen. Dat was ridder Usui, de gouden feniks. Zijn aandacht ging al snel naar de sporen die aan de overkant van de brug verder gingen. De bende was hier langs geweest, en als die ridder niet heel snel wegging, dan zou dat hem alleen maar meer vertraging opleveren. Hij keek nog eens goed naar de ridder die de weg blokkeerde. Het was duidelijk een ridder, en aan de manier te zien waarop die zijn zwaard vast hield, nog een sterke en goeie ook. Hij keek naar hoe de twee ridders afstegen, duidelijk van plan om het gevecht op de grond uit te vechten. Hij keek even omhoog naar de grote roofvogel. De vogel leek te begrijpen wat hij bedoelde. Met grote slagen vloog de roofvogel naar voren toe. De vogel cirkelde een paar rondjes. En trok de aandacht van de twee ridders. Hij liet Danger het pad op stappen, naar de brug toe. Het leek alsof hij en Danger opeens uit het niets waren verschenen. De roofvogel vloog terug het bos in. Hij zag hoe de ridder die bij de brug hoorde opkeek toen die de hoefslagen van Danger hoorde. Ook al was hij nog niet al te dichtbij, hij kon de houding van de ridder zien veranderen, van vol zelfvertrouwen naar een nederige ridder. Hij liet Danger rustig verder stappen. Zijn kap hulde zijn gezicht in schaduwen. Hij leek een spook met een mantel om, maar er zat wel degelijk een persoon onder, maar wel een persoon die je niet wou ontmoeten. Hoe dichterbij hij kwam, hoe verder de ridder naar achter liep, blijkbaar bang om de jager te woord te staan. Opeens leek de ridder te beseffen dat hij niet eens zijn boog vast had met een pijl op zijn hart gericht. Daardoor leek de ridder duidelijk zijn zelfvertrouwen terug te winnen. Iedereen wist dat je niet moest sollen met grijze jagers, maar deze ridder gaf daar duidelijk geen gehoor aan. De ridder hief zijn zwaard weer en ging weer op de brug staan en keek hem aan. Hij hoorde de man duidelijk om geld eisen. Hij liet Danger gewoon door draven, zonder te stoppen of antwoord te geven op zijn eis. Hij kon nu duidelijk in de ogen van de man de angst zien, maar ook de koppigheid om niet op te geven. Hij had al zo’n idee dat de ridder hem aan zou vallen. Danger ging over op stap en liep verder. Het paardje zette zijn voorhoeven op de brug. Hij hoorde wel het waarschuwende gebrom van het paardje. Hij wist ook dat ze niet al te veel lawaai mochten maken, de bende was niet heel ver weg. Hij zag hoe de man op hem afkwam stormen met geheven zwaard, zo dom. Blijkbaar had de man bedacht dat de grijze jager op deze afstand geen pijl en boog meer kon gebruiken. Helaas voor die ridder, was hij niet zoals de andere grijze jagers. Grijze jagers hadden niet alleen maar pijl en boog, nee ze hadden ook zwaargewichten en messen, maar hij had nog iets extra’s. Hij wachtte rustig totdat de man nog dichterbij was. hij zag wel het staal dat op hem af flitste, maar dan had je ook nog iets wat zwaar meewoog, namelijk Danger waar hij op zat. Het beestje sprong lenig weg, bij het zwaard vandaan. De man was duidelijk uit zijn evenwicht gebracht, maar herstelde zich snel. Hij wist dat Danger niet eeuwig kon blijven ontwijken. Het paardje wist dat zijn beste kansen op zijn rug zaten, dus het paardje kon niet al te wild doen. Hij had niet heel veel zin in wat hij nu moest doen. Hij was nooit zo’n show off als al die ridders. Hij had de bovenkant al los geklikt. Toen de man weer op hem afstormde, had hij er wel genoeg van. Zacht gesis klonk er toen hij het zwaard uit de schede trok. Hij zag in een oogwenk het vertrouwen in de ogen van de man groeien, iedereen wist dat grijze jagers geen zwaarden droegen en er niet mee om konden gaan, fout gedacht. Want hij kon dat wel. Hij hield het zwaard soepel vast. De eerste aanval van de man blokkeerde hij met gemak. Steeds blokkeerde hij de aanvallen van de man, zonder dat hij er moeite voor hoefde te doen. Hij lette niet eens meer op de jongen. Al snel begon hij genoeg te krijgen van het spelletje dat hij nu speelde. Hij deed een aanval en sloeg met zijn waard op het midden van het lemmet van het zwaard van de ridder. Een luide krak klonk en toen brak het zwaard van de man doormidden. Niet zo’n sterk zwaard dus. Hij zag hoe de man angstig keek, een ridder zonder een zwaard, die was even sterk als een burger. Hij zette de punt van zijn zwaard even tegen de kin van de man af. In feite had hij nu al de bezittingen van de man gekregen, maar hij had ze niet nodig. Hij stak zijn zwaard terug. De schede verdween weer onder zijn mantel, alsof het zwaard er nooit was geweest. Hij liet Danger een halve slag draaien en verder de brug over stappen, achter de boeven aan, zonder om te kijken naar de verslagen ridder of naar de jongen. Danger ging al snel weer in jagersdraf over. Hij keek naar voren, naar de sporen van de bende, klaar voor een ander gevecht..

You think you know everything about him
But every time he surprises you,
Just know the fact
That you will never know him..

1533 wooden^^

Hij spande half zijn spieren klaar voor het gevecht. Ze wachte en de stilte viel. De stilte voor de storm. Hij wist zeker dat hij deze aan kon. Hij zou zijn reis niet stoppen omdat die rot ridder hier stond. Hij was de naam van een ridder niet eens waardig. Geld pakken van arme mensen die het meer nodig hadden dan hij. Okay Usui was net een ridder geworden en was nog niet echt betaald geweest. Maar hij had het bedrag wel gehoord en dat was echt niet weinig voor wat zij deden. Dus ze hoefden zeker niet te klagen en al helemaal niet over dat. Hij zuchte even hoe lang zou het nog duren voor dit gevecht echt begon? Hij wist het niet en wilde het ook niet weten. Hoe sneller hij er van af was hoe beter het was. Hij zuchte nogmaals, toen er een vogel boven hun hoofd kwam gevlogen. Hij keek even op. Zijn ogen werden groot hij kende die vogel ergens van. Hij wist zeker dat het de zelfde vogel was. Het was die vogel dat de vingers van de dode mensen had gegeten. Het was de vogel van die jager. Was die jager dan echt in de buurt? Was hij er echt? Als de vogel hier was, dan moest dat betekenen dat de jager dichter was dan dat ze dachten. De andere ridder was nu afgeleid en hij zou die man nu zo kunnen aanvallen. Maar hij had zijn regels en dat zou een oneerlijke aanval zijn. Ook al zouden sommigen het wel doen. Hij deed het niet. Hij had wel nog iets van trots. Vooral omdat hij waarschijnlijk gewoon veel te nieuw was om dat los te laten. Maar hij wist nu al dat, hij sowieso altijd naar de codes zou leven. Hij had er voor gekozen en hij zou het nu ook nog moeten doen. Opeens vloog de vogel een andere kant uit. Een gedaante werd langzaam duidelijk en de andere ridder keek ook toen hij hoefslagen hoorde. Het was de jager. Usui wist het zeker. Er was geen andere mogelijkheid! Hij had gelijk gehad. Het was moeilijk om hem te zien. Maar hij herkende het kleine paarde. Het was de zelfde jager de jager waarachter hij had gezocht. Het was geen hopeloze zoektocht geweest. Nu was hij hier en de jager ook. Nu kon hij eindelijk zeggen wat hij zeggen wou. Misschien zou hij dan terug naar huis moeten. Misschien zou hij kunnen blijven. Want het was wel duidelijk dat de jager iets van plan was. Iets groots, waarom zou een jager anders zijn leen verlaten? Hij wist niet zeker of hij zo mocht denken. Maar dat deed er nu niet toe. Hij zag de angst in de andere ridder zijn ogen. Er was geen angst te zien in zijn ogen. Waarom zou hij. De jager had zijn leven gered. Had hij een reden om bang te zijn? Neen dat had hij niet, maar de andere ridder had zo te zien wel een reden om bang te zijn. Zijn houding veranderde helemaal en Usui stak zijn zwaard weg. Hij had wel begrepen dat er geen gevecht zou komen. Hij kroop dus weer op zijn paard, terwijl hij het schouw spel aanschouwde. Hij zag hoe de ridder heel gebukt leek te zijn. Hij ging zelf opzij. Maar er kwam iets in de man op. De jager had geen boog gespannen. Was een jager gevaarlijk zonder boog? Usui geloofde niet dat een jager alleen een boog had. Dat kon gewoon niet. Naders waren er vele manieren om een jager gemakkelijk om te brengen. Maar de andere man had dit duidelijk niet door en zette zich schrap. Was die man helemaal gek. Of gewoon zo hopeloos dat hij echt zo stom kon worden. Hij zuchte nogmaals. Het leek er niet echt op dat de jager aandacht aan hem besteedde. Dat gaf niet. Het zou nog wel komen, dat moest gewoon. Hij keek hoe de ridder zich klaar maakte voor de aanval. De jager was al half op de brug. Het zou dus te laat zijn om een boog te trekken. Nu viel de ridder aan. “Idioot” dacht Usui zelf. Maar hij bleef op een afstand staan. Hij lachte het was leuk om te zien hoe het paard van de jager bewoog en hoe de man zijn evenwicht verloor. Ook was het heel leuk om de man zo zijn best te zien doen. Maar er klopte iets niet. Usui dacht terug aan de eerste keer dat hij de jager had gezien. Het zwaard dat de jager had. Natuurlijk, de jager het zwaard. Zou de man het zwaard gebruiken? Iedereen wist dat een jager niet goed was met een zwaard. Maar waren er uitzonderingen? Dat moest wel, want je had een paar ridders die goed waren in boogschieten ook. Hij keek dus hoe het gevecht ging en hij hoorde het scherpe geluid van metaal. Hij zag hoe het zwaard van de man brak. Niet te sterk zo te zien. Hiermee wist Usui zeker dat hij het gevecht zou gewonnen hebben als de jager er niet tussen was gekomen. Hij fronste even. De jager kwam er altijd tussen. Had dat een speciale reden? Vertrouwde de jager er niet op dat hij voor zich zelf kon zorgen omdat hij zo jong was? Als dat het geval was zou hij bewijzen dat, dat niet het geval was. Er was meer in hem dan gewoon dat jonge gedeelte. Hij hoopte dus ergens dat het niet dat geval was. Hoe dan ook hij wou de jager spreken en nu was zijn kans om dat de doen. De jager had gewonnen. Hij had het recht de man zijn spullen mee te nemen. Maar dat deed hij niet. Hij liep gewoon door. De man stond daar nu en keek hem vragend aan. Alsof hij doorhad gehad dat hij niet bang was geweest. Zouden ze nu verhalen over hem beginnen te vertellen? Hij zuchte en gaf Freedom de sporen. Hij ging de jager achterna. De man deed niets om hem tegen te houden en Usui riep de jager toe. ”Hey, wacht even!” Hij wilde de jager niet weer kwijt raken. Maar het was kort op elkaar dus hij kon de man zijn paard nog zien. Het duurde niet lang voor hij bij de jager was gekomen. Voorzichtig ging hij naast de man rijden. Hij kon geen gezicht zien. Nog wist hij wat er zou gebeuren. Maar hij moest de man spreken. Hij keek nog even voor zich en draaide zijn blik om naar de jager. ]b]”Ik wilde u nog iets zeggen. Maar eerst en vooral wilde ik u bedanken meneer!”[/b] Hij sprak de woorden beleeft aan. Geen angst alsof hij tegen een gewoon persoon aan het praten was. Hij wist niet zo goed wat zijn volgende woorden moesten zijn. Maar hij moest het wel zeggen. ”Ik wilde ook zeggen, dat als u een verhaal hoort over wat er gebeurt is en u komt er niet in voor, dat, dat niet mijn schuld is! Ik heb niets op mij genomen en ik heb gezegd dat U de bende heeft vermoord. Maar ze wilden me niet geloven! Ik wilde dat U dat toch even wist” het was vreemd en het voelde niet aan alsof dit zijn woorden waren. Maar woorden van een vreemde een vreemde die hij niet kende en niet wilde leren kennen. Hij wachte af op een antwoord, terwijl hij gewoon verder mee reed.

Danger draafde rustig verder, hij lette niet op de ridder die achter daar had gestaan. Hij wist wie het was, en als de jongen met hem meewou, dan moest die maar volgen. Hij had wel de reactie gezien toen Sagitta op de mannen was afgevlogen. Hij wist ook dat de jongen had geweten dat hij hier was door de vogel, maar dat had hem niet uitgemaakt, de jongen wist dan in ieder geval wel met wie hij te maken had. Danger leek exact op elk ander jagerspaard, het was alleen iets groter, maar dat was niet zichtbaar. Het paardje was nog steeds zo bruin als de rest, en bijna zo rond al een tonnetje. Hij wist bijna zeker dat het paardje wist waar hij aan dacht. Want Danger draaide zijn hoofd om en keek hem beledigt aan. Hij had de neiging om naar het paardje te glimlachen, maar dat deed hij niet. Wat zou de jongen dan wel niet van hem denken? Niet dat dat hem veel uitmaakte, maar hij had wel een reputatie hoog te houden. Hij had wel gezien hoe de jongen zich terug had getrokken op het moment dat hij voet zette op de brug. Misschien dacht de jongen dat die het gevecht met gemak had kunnen winnen van de verslagen ridder, omdat het zwaard van zijn tegenstander zo makkelijk door midden brak. Maar daar achter zat een geheim, het geheim van zijn zwaard, dat zijn zwaard onderscheidde van normale zwaarden. Zijn zwaard was gemaakt van het zelfde metaal als waar hun messen van waren gemaakt. Misschien zou de jongen het raar vinden dat hij de spullen van de ridder niet meenam, maar het was meer een kwestie van dat het hem zou belemmeren. Het paard van die ridder zou Danger niet bij kunnen houden, en dat zou hun reis vertragen. Hij dacht even terug aan het moment dat hij de Bad wolf vermoorde. Nu was het de rest van de bende waar hij achterna zat. Waarom de bende het had gemunt op de jongen wist hij niet, maar het was maar goed geweest dat hij daar toen was geweest. Hij had toen direct het verse spoor op kunnen pikken, hij wist dat die kleine groep de verkenners waren die hij toen om had gelegd. Dus de groep waar ze nu vlak bij waren, dat was de groep waar de rest van de slimme criminelen zaten. Zijn zwaard zat weer verborgen onder zijn mantel, zoals gewoonlijk. Veel bagage had hij niet bij zich. Hij verwachtte niet dat het nog lang zou duren voordat ze bij het kamp waren, de sporen in de grond werden steeds verser. Hij hoorde galop slagen van het paard van de jongen. ”Hey, wacht even!” Hoorde hij de jongen roepen. Ah, die kwam hem dus achterna. Misschien was het nog wel handig om een ridder bij zich te hebben. Hij zou wel kijken wat het beste uitkwam. Het gezegde was immers: ‘voor één probleem heb je maar één jager nodig om het op te lossen” Maar de laatste paar avonturen was hij steeds met iemand samen gereisd, hij wist niet waarom. Maar het kwam hem wel goed uit. Hij wist ook dat je niet altijd alles in je eentje kon doen, en juist daarom was het zo handig dat de ridders die zin hadden in een missie overal voor het oprapen lagen. Hij hoorde hoe de hoefslagen dichterbij kwamen, en toen zachter gingen. Hij hoefde niet opzij te kijken om te weten dat de jongen daar reed. Hij zei geen woord. ]”Ik wilde u nog iets zeggen. Maar eerst en vooral wilde ik u bedanken meneer!”[/b] Hij keek niet naar de jongen. Hij had gewoon zijn werk gedaan, en de jongen had hem ook nog eens op het spoor gezet van de bende die hij had achtervolgt, maar de afstand toen eigenlijk te groot was geweest om te volgen, tot dat moment. Dus eigenlijk hadden ze quitte gespeeld. Hij hoorde geen angst in de stem van de jongen, maar dat maakte hem niet uit. Misschien dat de jongen dat die niks te vrezen had van hem, omdat hij het leven van de jongen had gered. Misschien, daar moesten ze het maar op houden. . ”Ik wilde ook zeggen, dat als u een verhaal hoort over wat er gebeurt is en u komt er niet in voor, dat, dat niet mijn schuld is! Ik heb niets op mij genomen en ik heb gezegd dat U de bende heeft vermoord. Maar ze wilden me niet geloven! Ik wilde dat U dat toch even wist” Hij keek nog steeds niet naar de ridder. Hij had ergens in de klank van de ridder gehoord dat die een antwoord verwachtte. Maar dat wist de jongen blijkbaar nog niet wie hij was. Hij was niet zo iemand die met de eer ging strijken. Hij had de verhalen over de bad wolf ook al gehoord, waarin werd verteld dat Mystenia de bad wolf had vermoord. Hij ergerde zich totaal niet aan zulke dingen. Het maakte hem niet uit. Hij had wel verhalen op zijn naam staan, verhalen die je het stuipen op het lijf joegen, maar hij vond ook wel dat anderen er met de eer vandoor mochten gaan. Net zoals dat hij bijna al zeker wist. Dat de val van de rest van de bende ook aan ridder Usui toegeschreven zou worden. Hij wist welke reden erachter zat dat ze de verhalen niet aan hem toeschreven. Ze zagen hem als een demon, omdat hij geen woord sprak, en sneller schoot dan dat je kon knipperen, ze waren bang voor hem, en dat was nog terecht ook. Verhalen toeschrijven aan een demon, dat was nooit een goed idee, daarom deden ze dat ook niet. Hij had er al lang geleden mee leren leven, dus het maakte hem niet meer uit, ook al kon het andere wel schelen dat hij niet de eer kreeg die hij eigenlijk hoorde te krijgen. Als ze over hem spraken, dan hadden ze het over de zwijgzame, of de schaduw, omdat niemand wist wie er onder die kap zat. In de verhalen over hem, spraken ze altijd van een jager die verscheen, als een schaduw, maar geen woord zei. De jongen naast hem wist dat duidelijk niet, want anders had die geweten dat hij geen antwoord gaf. Ridders en burgers geloofden dat hij niet kon praten. Slecht een paar wisten dat hij wel sprak, maar alleen als dat echt nodig was. De jagers wisten dat hij kon praten, en heer Myron, maar daar bleef het toch wel bij. De rest die het wist, die lagen dood in hun graf. Hij liet Danger verder draven in het jagerstempo, dat alleen de bruin harige paardjes aankonden, door hun extreme uithoudingsvermogen. Zijn ogen bleven de sporen volgen, hij was klaar voor de criminelen als ze hun tegen zouden komen. Hij was niet bang om te sterven, want hij stierf alleen als hij faalde, en als hij faalde, dan maakte het niet meer uit dat hij dood ging. Hij leefde voor dit land, hij stierf liever dan dat hij faalde. Hij keek naar de sporen terwijl het ritmische geluid van Danger zijn hoeven zacht klonk.

He don’t care
About the stories
Only a few know the truth,
And that is more then he need

1214 woorden^^

Freedom bleef mooi gelijk met de passen van het jagers paard. Hij had eindelijk gezegd waarvoor hij een reis was begonnen. Maar wat nu. Nu wachte hij op een antwoord dat niet zou komen. Het was misschien een heel dom idee geweest om voor die woorden te vertrekken. Tijdverspilling zouden velen zeggen. Tot nu toe had hij er geen spijt van gehad dat hij vertrokken was. Maar nu, nu dat hij alles had gezegd begon hij ook wel te twijfelen. Was het nu gedaan? Kon hij nu met een gerust hart terug naar huis keren. Een deel van hem zei dat hij niet naar huis moest. Neen want er leek iets te zijn dat hem tegen hield. Misschien kwam het omdat de jager nog altijd geen antwoord had gegeven en dat hij er wel op wachte. Misschien ook omdat hij het wel leuk vond om zo te reizen. Hij keek half naar de jager en half naar het pad. Ergens leek het alsof de jager hem niet gehoord had. Was die man doof of zo? Neen dat kon toch niet. Een jager moest toch kunnen horen… Toch? Misschien was het omdat de jager bezig was met iets anders. Of de man wou hem gewoon kwijt ja dat kon heel goed zijn. Hij dacht even na over wat hij zou doen. Als de man hem kwijt wilde spelen dan moest die het maar gewoon zeggen. Maar de man had geen antwoord gegeven, nog had hij gezegd dat Usui hem met gerust moest laten. Of terug naar huis moest gaan. heel even gingen zijn groene ogen terug naar achteren. Dat pad kende hij nu al. Maar voor hem lag nog altijd een onbekende wereld. Een wereld waarvan hij alleen maar een paar keer van had gehoord. Of op zijn minst van had gelezen in oude stoffige boeken. Die half kapot waren. Ja sommige boeken waren heel erg interessant. Anderen waren saai en langdradig. Die las hij dan meestal niet uit. Gewoon omdat hij nooit zin had om verder te gaan. Voor de laatste weken was hij zelfs te lui geweest om een boek uit te halen. Nou ja hij had ook wel betere dingen te doen. Niet dat dit een van die dingen was. Neen dit was een ingeving van het moment. Ja dat deed hij wel vaker. Handelen en dan denken. Alleen als hij in gevecht was dacht hij goed na. Verder deed hij vaak alsof het hem niets kon schelen. Wat ergens niet waar was. Hij volgde ook wel graag mensen. Gewoon om hun reactie te zien op zijn stille achtervolgingen. De meesten werden dan zot. Als ze dan begonnen te roepen lachte hij eens en verdween. Het was grappig om de gezichten van die mensen te zien. Maar ja daarna had hij zijn lolletje wel gehad. Hij was ook niet echt iemand die veel sprak. Neen hij was meer een stille maar wel oplettende. Alleen met zijn vrienden sprak hij veel. Zelfs dan was hij meestal stil en als ze dan iets vroegen gaf hij meestal een heel onlogisch antwoord. Toch was hij best wel bekent en velen waren ook wel bang voor hem. Dat verhaal was wel nootzakelijk geweest. Maar daarna was hij ook stil geweest. Zelf nu. Nu de jager niets zei zou hij ook blijven zwijgen. Er waren geen woorden nodig. Maar hij zat er wel een beetje mee. Misschien was dit de jager die niet kon spreken. Bestond dat eigenlijk wel. Een jager die niet kon spreken? Hoe dan ook. Freedom bleef op een gelijke pas naast het jagers paardje lopen. Usui draaide zijn blik terug naar de weg. Misschien was het beter om terug te keren. Maar daar had hij nu echt geen zin in. Trouwens hij luisterde nooit en deed altijd de domste dingen. Toch kwam hij er op één of andere manier altijd terug uit; wat wel een voordeel was. Misschien ook omdat hij zo veel talen kon en dus soms deed alsof hij ze helemaal niet kon vertaan. Moesten zij maar beter weten en niet zo dom doen. Hij woonde hier, hij was een ‘ridder’ van hier. Dus waarom zou hij geen normale taal kunnen spreken. Soms waren mensen echt dom. De wind zorgde er voor dat hij terug kwam in het gehele plaatje. Hij zag de weg weer en hij voelde hoe Freedom een beetje bromde. Ja het paard wilde lopen. Maar dat ging nu niet. Nu hij er aan dacht. Misschien had de jager wel iets gezegd. Maar had hij het gewoon niet gehoord omdat hij zo in zijn eigen gedachten was? Dat zou goed kunnen. Maar hij zou niets vragen. Hij kon het gezicht van de jager niet zien. Hij verwachte ook niet om het te zien. Toch kwam de nieuwsgierigheid naar boven. Hij liet Freedom een beetje vertragen. Het leek alsof ze weer om gingen draaien. Maar de jager zou niet zomaar van hem af komen. Ook al wilde de jager dat. Dan moest de man maar een pijl door zijn hart schieten. Ja maar dat zou de jager toch niet doen? Dan was alle moeite dat de man had gedaan om zijn leven te redden voor niets geweest. Hij kende de man niet. Maar dat moest ook niet. Hij zorgde er alleen voor dat Freedom achter het jagers paard aan liep. Dat voelde gemakkelijker aan. Hij was niet echt gewend om naast iemand te lopen. Verder vond hij het hoogte verschil ook lastig. Het was alsof hij neerkeek op de jager en dat gaf hem een slecht gevoel. Ook omdat hij ergens verwachte dat de man ouder was dan hem… dan keek hij niet graag naar beneden. Maar liever naar boven. Hij zuchte even. Neen hij zou niets zeggen. Geen woord. Hij zou wel zien wat er van kwam. Hij zou de jager volgen. Ook al betekende dat, dat hij in de problemen zou raken. Ja zeker wel… Opeens kwam er iets in hem op. Neen die bende. Waarom hadden ze hem aangevallen. Wisten ze wie hij was? Neen dat mocht niet. Alleen de baron en de koning wist het. Dat waren de enigste en anders moesten die mensen sterven. Of het leven dat hij had gekend was voorbij!