Meeting a knight. (Usui)

Een zucht kon hij niet onder drukken. Terwijl hij voor de zoveelste keer weer op wacht stond. Niet dat hij zijn werk niet graag deed. Maar wie zou er zo dom zijn om midden in de dag, het kasteel hier aan te vallen? Als het een klein groepje was dan hadden ze geen schijn van kans. Ergens wou hij dat Linde weer zou komen opdagen. Ook al was ze dan een grijze jager. Hij vond haar vriendelijk en ze had wel een paar leuke kantjes ook. Deze dag was net zo een dag als toen. Ook het avontuur dat hij had beleeft was nu helemaal voorbij. Het had hem wel wat bekend gemaakt. Daar was hij trots op. Het was ook wel eens tijd dat zijn naam de ronde deed. Maar dan op een goede manier. Hij was meer bekend als de jonge ridder dan, dat hij was voor zijn kunsten. Maar dankzij die vreemde grijze jager. Was dat nu ook al veranderd. Misschien moest hij de jager daar ook wel eens voor bedanken. Usui moest lachen, bij de gedachte. Hoe dan ook, hij beschouwde die jager meer als een goede rivaal. Toch sinds dat hij dat briefje had gestuurd naar de koning voor die jager, had hij niets meer gehoord. De jager zag het nut er duidelijk niet van in. Hij wist ook wel dat zijn geheim veilig was. Het was een groot geheim. Hij schaamde zich er niet voor. Neen helemaal niet. Hij had de juiste keuze gemaakt en hij voelde zich daar goed bij. Een bekende stem begroete hem in alle vriendelijkheid. “Goede avond,wisseling van de wacht.” Hij keek zijn collega vriendelijk aan en gaf hem een klopje op de schouder. “Veel succes!” lachte hij voor dat hij zich terug trok. Het duurde niet lang voor dat hij al terug thuis was. Vermoeid liet hij zich zelf zakken op de gemakkelijke bank. Elke keer verwonderde het hem dat het zo veel energie koste om op wacht te staan. je kreeg er vooral veel dorst van. Dat was zeker. Zijn groene ogen waren gericht op het plafond. Terwijl hij weer even durfde weg te dromen. Maar zijn maag deed hem er aan herinneren dat hij van heel de dag nog geen hap binnen had. Met een zucht stond hij weer op en bereide voor zich zelf een simpel gerecht. Wat konijnen vlees met gebraden patatjes en wat boontjes. Maar simpele dingen waren er voor dagen als deze. Usui at smakelijk en tevreden zijn eten. Waarna hij zelf terug in de zetel ging liggen. Hij nam de rollen post die hij vandaag had gekregen. Terwijl hij zag welk werk hij moest doen, voor de volgende dag. Hij zou de wegen moeten controleren op struikrovers. Hij glimlachte. Dit deed hem weer denken aan de dag dat hij die ene jager voor het eerst had gezien. Dat werk zou hij met plezier uit voeren. Met die gedachte maakte hij zich klaar om onder de wol te kruipen. Een nacht vol dromen.
De volgende dag, was hij al vroeg op; zoals gewoonlijk nam hij een goed ontbijt. Hij had vandaag een lange dag. De wegen controleren was een moeilijker karwij dan je zou verwachten. Daarbij kwam dat je nooit wist wie dat je tegen zou komen. Usui trok zijn kast open en keek tevreden naar zijn glanzende uitrusting. De gouden feniks blonk zoals gewoonlijk. Hij lachte. Het was heerlijk en hij was eindelijk gewoon aan zijn naam. De gouden feniks. Elke ridder kreeg zijn eigen titel. Sommigen kregen het door van hun vader. Maar hij niet. Eindelijk had hij zo een idee waarom feniks. Omdat hij net als een feniks een nieuw leven was begon. Na dat hij zijn oude helemaal had opgebrand. Toch in gedachten. Alles blonk zoals het hoorde. Met soepele bewegingen had hij binnen een mum van tijd zijn harnas aan. Zijn zwaard aan zijn zijde en zijn schild aan zijn arm. Langzaam liep hij de straat op. Een harnas was niet altijd even gemakkelijk. Maar hij vond dat de makers van deze harnassen die elke ridder droeg. Bijzonder licht en soepel waren. Met gegeven hoofd liep hij naar de stallen waar zijn eigen Freedom. Snel was freedom opgezadeld en even snel waren ze al weg. Hij voelde hoe blij freedom was. Ergens had hij zin om zijn paard te laten lopen zoals deze altijd wel graag deed. Maar voor nu bleven ze gewoon mooi in draf. Sommige mensen begroete hem terwijl hij het dorp uit reed. Hij knikte vriendelijk. Maar hij zei niets. Trots reed hij verder op weg naar zijn taak. De wegen lagen er goed bij. De laatste dagen was het ook redelijk droog gebleven. Nu ook leek het een mooie dag te worden. Usui lachte bij de gedachte dat hij wel warm zou krijgen. Maar zodra dat hij zijn doel bereikt was, was hij één en al concentratie. Zijn groene blik gleed zachtjes geen en weer en zijn oren waren klaar om het kleinste geluidje op te nemen. Als er struikrovers waren dan wilde hij ze niet missen. Hij klopte Freedom op de nek. “Wees alert.” Fluisterde hij naar het paard. Hij kreeg een zucht als antwoord. Weer moest hij lachen. Natuurlijk zou Freedom alert zijn. Rustig reden ze verder en de tijd gleed traag vooruit. De kans dat ze niemand vonden zat er dik in. Maar het was vroeg en hij was opgedragen heel de dag op patroeie te blijven. Waarschijnlijk hadden ze nog andere ridders ingezet op andere wegen. Was dit geen werk voor de grijze jagers? Die zouden toch beter werk leveren dan zij. Die zouden niet opvallen. Het kon zijn dat de struikrovers gewoon zouden vluchten wanneer ze een ridder zagen afkomen. Dat was wel beter dan dat ze zouden blijven zitten en mensen lastig vallen. Dat was één ding dat zeker was. Hij zuchte, het zou nog een lange dag worden. Een vermoeiende dag, zowel voor hem als voor Freedom. Hij zou wel af en toe moeten stoppen om Freedom een rust pauze te gunnen.
"Kom geen stap dichterbij!
Hoorde hij iemand schreeuwen. In een reflex draaide hij Freedom om naar het geluid en reed hij op een goed tempo in die richting. Hij kon door de struiken al een paar personen onderscheiden. Hij lachte. Blij dat er wel wat actie zou komen vandaag. Hij zag hoe een jongen iemand met een hamer op het hoofd sloeg. Dat kon geen deugd doen. Hij gaf Freedom de sporen en verscheen op het toneel. Freedom reed verder. Tot dat de jongen met de hamer achter hun stond. Ook deze beweging was een reflex. Nu was hij zeker dat de jongen veilig was. Want hij en Freedom stonden beschermend voor hem. Usui had zijn helm niet aan. Die ging aan zijn zadel. Ergens was hij daar nu blij mee. Zijn groene ogen keken scherp naar de rovers die er stonden. Vijf dat was ook niet veel. Die kon hij gemakkelijk aan. De rover die de buit moest pakken liet die onhandig vallen, terwijl hij zich bij zijn vrienden voegde. De man draaide zich om, om de zak op te rapen. Maar zijn woorden liet alle mannen even verstijven. ”Laat maar liggen!” Zei hij streng. ”Die zullen jullie straks toch niet meer nodig hebben.” Hij sprak de woorden rustig en vol vertrouwen uit. Ergens lag er diep in zijn stem ook wat humor. Het was zo leuk om rovers te zien verstijven en om ze belachelijk te maken. De vijf man keken woedend naar hem. Hun blikken deden hem echter niet veel. Hij gleed uit het zadel, en stapte voor Freedom uit. Het paard wist dat die moest blijven staan. zou was de jongen veilig die achter hun stond. Één man begon te lachen. ”haahaha, Vijf tegen één. Hoe moeilijk kan het zijn om jou uit te schakelen?” Zei de man honend. Usui haalde zijn schouders op. Zijn zwaard was in een soepele beweging uit de schede getrokken. Klaar om het gevecht te beginnen. Hij had zich voorgehouden om niemand te vermoorden. Neen hij wou deze mensen naar de kelders brengen van het kasteel. Waar ze zouden worden ondervraagt. ”dat zullen we wel zien.” zei hij met een lichte lach op zijn gezicht. De mannen kwamen op hem af gestormd. Maar hij bleef ijzig koel en ontweek de aanval van de dolk. Met een soepele beweging liet hij één man struikelen. Terwijl hij een aanval van een ander met zijn zwaard tegenhield. Hij sloeg met het hand vat op de slaap van een ander. Waardoor die bewusteloos op de grond viel. Dat was één nog vier te gaan. De vier man, keken even bedenkelijk naar elk ander. Maar daarna kwamen er al weer twee op hem af. Weer ontweek hij de uitval, en greep de ene vast. Hij draaide hem zo. Dat de man de dolk van zijn vriend in zijn zij kreeg. De man schreeuwde het uit van de pijn. Usui liet de man vallen en zwaaide soepel met zijn zwaard naar de ander die het maar net kon ontwijken. Maar daardoor wel achteruit struikelde. Waardoor Usui de kans kreeg om hem in het gezicht te schoppen. Zodanig dat ook hij bewusteloos viel. Er kwam één man voorzichtig op hem af, de ander was Usui tot zijn verbazing kwijt geraakt. Het maakte niet uit. Hij was goed beschermd door zijn harnas. Deze man had een oud zwaard, en wist hoe hij het moest gebruiken. Toch kon Usui met gemak de aanvallen pareren. Daarna draaide hij zijn zwaard, terwijl de man een aanval bezig was uit te voeren. Maar Usui draaide zich net en de man miste. Hij sloep de man op de kop met zijn schild. De man viel om, probeerde nog op te kruipen. Maar daar kwam de tweede slag al. De man zag duidelijk sterretjes maar hij kreeg de kans niet om die bewusteloos te slaan. Uit zijn ooghoeken zag hij metaal flitsen. Daar was de man die hij kwijt was geweest. Het was duidelijk dat de man, zijn zwaard in zijn rug wou steken. Maar Usui schopte naar achteren. Recht in de buik van de man. Die even gromde en een paar stappen achteruit deed. Waardoor Usui zich nu Kon draaien naar zijn aanvaller. Het was hevig, en er stond veel kracht achter de slagen van de man. Maar er zaten veel foutjes in de bewegingen van de man. Usui wachte op de kans, een opening. Daar! Met één slag en een scherp geluid, vloog het zwaard van de man de lucht door. Wat verder viel het met een doffe klap terug op de grond. De angst in de ogen van de man. Ergens kreeg hij medelijden met de man. Maar het was snel af gelopen. Met een zware klap viel de man bewusteloos neer. Nu waren er nog twee. De één gewonde man, en de andere die half verdooft was, en geen richtingsgevoel was. Hij stak zijn zwaard terug. Hij sloeg de andere twee snel en hard, bewusteloos. Trots keek hij naar het resultaat van het gevecht. Geen dode, allen maar bewusteloze mannen. Hij draaide zijn hoofd half. Waardoor hij naar de jongen kon kijken die achter Freedom stond. Hij moest ongeveer de zelfde leeftijd hebben als hem. Zijn helder groene blik kruiste even deze van de jongen. Daarna draaide hij zich helemaal om. Hij lachte even vriendelijk naar de jongen. ”Is alles in orde met u?” Zei hij formeel. Rustig wachte hij op een antwoord. Ze hadden tijd, deze mannen zouden niet zo snel wakker worden. Als ze wakker zouden worden, dan zou het in de kelder zijn. Goed vastgeketend. Hij deed een paar stappen naar voren. Freedom die wist dat het gevaar geweken was, liep naar de kant en begon rustig te grazen. Rustig liet hij zijn blik nog eens over de jongen glijden. Er leek niets aan de hand, zo te zien aan de hamer. Was de jongen duidelijk een smid. Dat was toch zijn eerste mening. Rustig bleef hij wachten op een antwoord. In de houding zoals het hoorde voor een goed getrainde ridder.

Hij wachte rustig af. deze dag was dan toch nog anders gaan uitlopen dan hij eerst had gedacht. Hij was blij dat hij deze mensen naar het kasteel kon brengen. Was het land ook weer wat veiliger. Misschien kwamen er vandaag nog wel meer onverwachte gebeurtenissen op hem af. Het was nog altijd vroeg. Als hij hier klaar was, zou hij eerst en voor al deze mannen weg brengen. Daarna zou hij de rest van zijn toer doen. Maar nu kon hij natuurlijk niet zomaar weg. Eerst zou hij kijken of deze jonge man, zijn leeftijdsgenoot wel helemaal in orde was. Hij kon de jongen niet zomaar alleen hier achterlaten. In elk geval, waren de spullen van de jongen veilig en wel en dat was ook een opluchting. De struikrovers werden listiger. Ze hadden nieuwe kunstjes om mensen in de val te lokken. De jongen had alleen maar geluk gehad. Ook al leek het er wel op, dat die hemzelf prima kon verdedigen. Zeker met die hamer. Dat kon een gevaarlijk wapen vormen. Zeker voor iemand die wist hoe je er mee om moest gaan. aan de houding van de jongen, kon je zien. Dat die gewend was om zo één hamer vast te houden. Ergens kreeg hij medelijden met de man die dat ding op zijn hoofd had gekregen. Die zou er zeker nog een paar dagen last van hebben. Maar zoals de mensen zeiden: eigenschuld dikke bult. En die man zou met een flinke bult rond lopen. Of tja in de kelder van het kasteel achter slot en grendel. Hij stond nog steeds in de houding en wachte op de woorden van de jongen. Hij was op alles voorberijd goed en of slecht . Maar de woorden stelden hem snel gerust. Zoals verwacht had de jonge man niets. "Ja, ik ben niet gewond, als dat is wat u bedoelt. U bent toch Heer Usui? Er gaan wat geruchten rond dat u een keer tientallen soldaten hebt neergehaald..." Hij knikte even. Ter bevestiging dat hij inderdaad heer Usui was. Wat de rest betrof. Wel hij kon niet zeggen dat de geruchten niet waar waren. Want hij had inderdaad wel tientallen soldaten neergehaald. Hij kon het zich nog goed herinneren. Ja zeker, die dag dat hij de jager had geholpen. Daar op dat kamp waren veel mensen gestorven. Niet alleen van hem; dat moest hij zeker toegeven. Vele waren neergehaald door de jager. Maar minstens even veel had hij naar de andere kant gestuurd. Hij kende het gerucht. Meestal ging hij er niet op in. Want hij had die mannen niet neergehaald zoals de meesten dachten. Maar dat was zijn geheim en dat zou zijn geheim ook blijven. Hij ontspande zich weer een beetje terwijl hij de volgende woorden van de jongen rustig volgde. "Heer Usui, ik wil u wat geven." Even was hij verbaast de jongen moest hem helemaal niets geven. Zeker niet voor dit. Het was zijn plicht om het land te verdedigen en de mensen die er in leefden. Geschenken en al dat waren zaken waarin hij eigenlijk niet in geïnteresseerd was. Maar hij liet de jongen begaan en wachte rustig af op wat zou volgen. Hij volgde de bewegingen van de jongen. Die iets begon te schrijven op een briefje en nog een aantal andere zaken deed. Terwijl de jongen toch zo bezig was. Keek hij nog even naar de mannen die op de grond lagen. Er leek niets verdacht te zijn aan de mannen. Gewone struikrovers die gedacht hadden een mooie buit te maken. Zo te zien waren deze mannen nog niet zo lang bezig. Even keek hij bedenkelijk. Waarom verlaagden mensen zich tot zo een doel. Zou hij daar het antwoord niet op moeten weten. Zijn vader was toch… neen het kon hem niets schelen. Hij had een ander pad gekozen en hij zou er niet van af wijken. Waarom die mensen zich zo verlaagden was zijn probleem niet. Zolang ze maar achter het slot belande. Dat was alles wat hij nu moest doen, zijn werk. Zeker nu, want hij was nu eenmaal in dienst vandaag. Hij raaide zijn blik weer naar de jongen, die zo te zien klaar was. De jongen gaf hem het briefje. Even keek hij de jongen vriendelijk aan. Terwijl hij de woorden op het papier las. Heer Usui 's bon voor tien verzoeken. Verzoeken voor wat precies? "Oh, het spijt me, ik heb me nog helemaal niet voorgesteld. Mijn naam is Zasha, Zasha Everhard de smid. Onder de smeden sta ik bekend als 'De Dolken Smid'." Daar was zijn antwoord al. Dus hij kon verzoeken doen, om wapens te laten maken. Hij had die naam wel eens gehoord. meer van zijn vrienden. De dolken smid. Ja ‘DDS’ daar had hij wel eens van gehoord. Goede dingen meestal. Maar als ridder gebruikte je meestal geen dolken toch. Zasha had zijn interesse wel gewekt. Want hij was één van de weinegen die een dolk altijd wel handig vond. Voor sommige dingen kon je nu eenmaal niet je zwaard gebruiken. Hij keek de jongen weer aan. Die duidelijk zijn harnas aan het inspecteren was. Hij liet Zasha begaan. Die bon zou nog wel van pas kunnen komen. ”Het is fijn u te ontmoeten Everhard Zasha.” Nu hij er over na dacht. Hij had waarschijnlijk wel eens de vader van de jongen ontmoet. Maar toen was hij nog jonger geweest. Niet nodig om daar over te beginnen. "Zeg maar welke materialen ik moet gebruiken en ik maak een dolk voor u. Verder kunt u dat briefje nog een keer gebruiken als u wilt." Usui knikte weer eens op de woorden van Everhard. ”Ik zal het in gedachten houden.” Sprak hij vriendelijk. ”Maar als u mij toestaat mijn werk hier eerst af te ronden.” het klonk weer formeel. Maar diep in de stem zou je ook wat humor kunnen vaststellen. Hij deed eerst een paar stappen achteruit en liep toen naar Freedom. Die rustig verder aan het grazen was. Het zou een lage weg terug worden. Hij zou eerst moeten wachten tot deze jongens wakker werden. Wat al een hele opgave zou worden. Uit de zadel zakken haalde hij wat touw uit. Daarna liep hij van man tot man. Hij nam eerst alle wapens weg, en knoopte de mannen dan stevig vast. Zodat ze niet zomaar weg zouden kunnen lopen. De rest van de draad knoopte hij vast aan het zadel van Freedom. Daarna nam hij alle wapens bij één. Twee zwaarden en acht dolken. Dat was niet mis. Even wist hij niet echt iets te doen. Maar toen viel zijn oog op de zak, dat één van de mannen had laten vallen. Daar zaten waarschijnlijk wapens in dat Zasha had gesmede. Hij raapte de zak op en stak de wapens er bij. Daarna liep hij terug naar Zasha. ”Ik geloof dat dit u toebehoort.” Normaal gezien zou hij helemaal niet zo formeel doen. Dat alles kon hem niet veel schelen. Maar nu Zasha hier was. Had hij weinig keus. Hij moest nu eenmaal het goede voorbeeld geven. Hij stak de zak naar Zasha uit. Die nu wat extra wapens had. Die konden altijd later van pas komen.

Hij was nu al een plan aan het maken om van die rovers af te raken. natuurlijk waren ze nu bewusteloos. Hen mee sleuren zou geen optie zijn. Misschien zat er zonder het te weten toch ook een dode man bij. Maar veel kon hem dat eigenlijk niet schelen. Hij had zijn werk gedaan. Hij had een burger beschermd en daar ging het over. Terwijl Zasha naar een wapen keek. Bleven zijn gedachten zelf ook wat ronddraaien. Hij zou de mannen hier kunnen laten en rapporteren aan het kasteel. Dan zouden ze die gasten later komen ophalen en hij zo verder kunnen met zijn werk. Een tweede optie was wachten tot ze wakker werden. Als ze dat al deden. Maar dat zou veel te veel tijd in beslag nemen en hij wilde zijn werk naar behoren uit voeren. Verder was er Zasha zelf nog. Hij wist niet zeker wat dit was. Maar hij had zo een gevoel, dat het geen toeval was geweest, dat de jonge smid juist hier was. Bij een leegstaand jagershuis. De meeste mensen zouden het mijden, en deze gasten hadden het duidelijk gemunt op de jongen. Zijn groene ogen gingen bedenkelijk over de mannen, opzoek naar iets. Zelf wist hij niet zeker wat hij zocht. Maar wanneer hij het zou vinden dan wist hij het wel. Hij keek ook naar de bossen. Alsof er daar iemand kon zitten. Iemand die zich verstopte en pas later tevoorschijn zou springen. Maar de vogels floten, en er leek verder geen teken van leven te zijn. Usui ademde een rustig in en uit. Misschien maakte hij zich nu gewoon te druk. Te veel boeken had hij gelezen. Misschien had hij ook wel iets te veel rare verhalen gehoord van zijn vrienden. Straks werd hij even gek als zij ook waren. ”Kent u misschien een Mira?” De stem van Zasha, haalde hem in één ruk uit zijn gedachten. Hij schudde zijn hoofd. Voor zover hij wist kende hij niemand met die naam. Maar het was wel een naam die vaker voorkwam toch? Even had Zasha zijn interesse gewekt. Waarom had de jonge smid die vraag gesteld? Was er iets aan het zwaard die hij bekeek? Misschien wist de smid wel van wie het was. Dat was zijn oordeel. Het zwaard moest van ene Mira zijn. Daarom had Zasha die vraag gesteld. Maar de jonge smid zou die persoon niet zelf kennen. Anders was die vraag overbodig geweest. Een kleine zucht gleed over zijn mond. Hij maakte de dingen weer veel ingewikkelder dan dat ze waren. Dat had hij altijd al gedaan. Hij zou het ook wel blijven doen. Usui herinnerde zich de vraag van zijn leerraar. “Waarom maak je alles zo ingewikkeld?” Hij moest lachen aan de gedachten van zijn antwoord. “Doe ik niet, dat worden ze vanzelf!” Als iemand die zelfde vraag nu ook zou stellen, dan zou hij waarschijnlijk weer het zelfde antwoord geven als toen. Hij maakte de dingen niet ingewikkeld dat werden ze vanzelf. Dat was altijd zo. Zelf een klein blad papier kon ingewikkeld worden. Tenminste als je de juiste vragen stelde. Hij schudde de gedachten opzij. Dit was geen tijd om daar nu over na te denken! Weer hoorde hij de stem van Zasha. "Kent u dat gevoel dat u bekeken wordt door iets of iemand? Gek genoeg heb ik dat nu... Eh, weet u misschien of er grijze jagers zijn die de wegen controleren?" Hij keek de smid even verbaasd aan. Alsof de jongen helemaal gek was geworden. Daarna haalde hij zijn schouders op. ”Met grijze jagers weetje het nooit.” antwoordde hij simpel. Hij wist niets van grijze jagers die de wegen aan het controleren waren. De ridders en de grijze jagers werkten u niet bepaald samen. Ook al zou een grijze jager hier rond lopen. Dan was dat zeker niet afgesproken. Die mensen deden altijd wat ze zelf wilden. Maar veel kon hem dat ook niet meer schelen. ”Maar u moet u geen zorgen maken. Als er een grijze jager in de buurt is. Dan zal hij zeker niet naar ons komen!” Hij sprak de woorden snel en neutraal uit. Hij wilde niet dat de smid zich zorgen zou gaan maken. Zeker niet als er niets was om je zorgen over te maken. Het enige waar Usui zich nu druk om maakte, was dat hij zijn werk af zou moeten maken. Maar Zasha kon hij toch niet zomaar… Hij had zijn mond al opengedaan om iets te zeggen tegen de smid. Maar die toonde hem een papiertje en in één klap sloot hij zijn mond maar weer. Misschien wilt u dit even zien… Mompelde de smid. Usui kon zien dat die duidelijk nerveus was. Rustig begon hij de woorden op het briefje te lezen. Je nieuwe doelwit is een wapensmid genaamd Zasha Everhard!

Zorg ervoor dat hij geen wapens meer kan maken.
Je beloning is 200 goudstukken.
Wel dit was interessanter dan hij had gedacht. Maar hij maakte zich er geen zorgen over. In plaats daar van bleef hij zo rustig als het maar kon. Hij kon de nerveuze smid alleen maar gerust stellen. ”Maak u geen zorgen. Ik zal u begeleiden tot u veilig terug thuis bent.” Sprak hij. Dat was het beste wat hij kon doen. Wan nu kon hij Zasha onmogelijk alleen achterlaten. Die mannen hier zouden niet weg lopen. Hij zou ze vast binden aan de bomen. De veiligheid van een burger ging voor. ”Verder zou ik u voorstellen, om geen afspraken te maken met klanten, die geen duidelijke identiteit, prijs, of naam vermelden.” Sprak hij rustig verder. ”Als dit toch gebeurt, kunt u dit beter doorgeven aan één van ons.” hij lachte even, om de smid nog meer gerust te stellen. Met één van ons bedoelde hij een ridder. Of desnoods de baron zelf. Wat er op dit briefje stond was wel een grote bedreiging. Groter dan je zou kunnen denken. Dus wilde hij geen risico’s nemen. Hij zou Zasha beschermen koste wat het kost.

Het duurde al niet te lang of ze waren al weer op weg. Rustig en stil liep hij voort. Lettend op tekenen die hij kon krijgen. Het geritsel in de struiken dat steeds herhaald werd, zat hij het meeste mee in. Toch zou hij niets zeggen of doen. Wat kon hij doen? Als er mensen in de struiken zaten, kon hij ze moeilijk zomaar aanvallen. Dat was zijn steil niet. Dus zou hij moeten wachten tot ze tevoorschijn kwamen. Als ze dat al deden. Het konden ook gewoon de dieren zijn die afgeschrokken werden door hun komst. Het was niets, niets. Twee jonge mensen een paard en een ezel. Hoe dan ook, hij bleef zwijgen en wachte rustig af. De stilte leek te snijden in de lucht. Veel vogels floten er niet meer en daar zat hij wel mee in. Want dat betekende wel degelijk dat er iemand of iets in de buurt was. Het liefst had hij dan nog die iets, een wild zwijn of zo. Niet dat, dat een prettige gedachte was. Maar het was wel veel beter voor de jonge smid. Zijn gedachten gingen heen en weer. Waarom wilde iemand Zasha dood? Had iemand daar een speciale reden voor of was het louter toeval? Zat Zasha in een complot tegen hem? Het waren veel vragen, waarop hij waarschijnlijk geen antwoord op zou krijgen. Een zucht verliet zijn lippen. Hij had zo veel zin om te roepen, ‘als jullie ons toch stiekem volgen doe het dan goed!’ Maar hij bedacht zich. Misschien was het beter dat hij niets zei. Misschien zouden ze dan ook wel weer vertrekken en hun vriendjes gaan redden. Daar zou hij echt pissig van worden. Als hij straks terug zou komen naar de verlaten jagershut en dat al die mannen dan verdwenen zouden zijn. Dat was een vreeslijke gedachten. Dan had hij al dat werk voor niets gedaan. Nou ja, hij had Zasha gered en dat was wel iets. Hij wist nog niet zeker of hij de bon wel zou gebruiken of niet. Nou ja, misschien kwam het later nog wel van pas. Maar ergens kreeg hij dan het gevoel dat hij gebruik maakte van de jongen. Alleen omdat hij hem had gered van de rovers. Zachtjes schudde hij zijn hoofd. De gedachten ook allemaal weg vagend. Terwijl hij naar de weg voor hun keek. Als de smid iets voor hem zou maken dan zou hij er ook eerlijk voor betalen. Trouwens hij hoopte ergens, dat dit weer een begin was van een nieuwe vriendschap. Hij keek even vanuit zijn ooghoeken naar de jongen. Die leek helemaal niet op zijn gemak. Daar had die dan ook wel zijn reden voor. Hij klopte Freedom even op de nek. Het paard keek hem beschuldigend aan. Alsof het wou zeggen ‘Je weet toch ook dat we gevolgd worden! Wel doe er dan wat aan.” Het ergste was, besefte hij da het waar was wat hij dacht dat het paard wilde zeggen. Hij stopte en draaide zich om naar de jonge smid. Klaar om iets te zeggen. Maar Zasha was hem voor. "Hoorde u dat ook?" Usui knikte op de vraag. Ja hij had het al langer door. "Ik denk dat we gevolgd worden." Weer knikte Usui. Hij zag hoe de jongen naar de struiken keek. ”Ik denk dat het beter is als u…” Hij kon zijn zin niet afmaken. Hij hoorde het gezoem van een pijl. Hij zag hoe de smid nog wilde ontwijken. Maar het was al te laat. De pijl kruiste de zij van Zasha. Usui kon zich zelf wel vervloeken en nam onmiddellijk zijn schild, beschermend voor hem. Terwijl hij naar Zasha liep. Hij ging voor de jongen staan. Usui was al lang blij dat het in de zij was en niet ergens waar het fataal kon zijn. Hij keek naar Zasha. Okay nu werd hij echt wel kwaad op die gasten. De smid rende naar een boom. ‘Goed!’ dacht hij. Zich nu concentrerend op de mannen die uit de struiken kwamen. Het waren forse mannen en ze hadden allebei een kruisboog vast. ‘Geweldig’ waarom kwam hij altijd gasten met een kruisboog tegen? Hoe dan ook ze waren maar met twee. Ze keken hem streng en kwaad aan. Maar hij lachte. Hun gezichten werden even onzeker. Hij trok zijn zwaard niet uit de schede. Neen hier kwam dat ding hellaas niet van pas. Hij keek de mannen één voor één aan. Ook controlerend of hij geen andere verrassingen moest verwachten. ”Jullie geven ook nooit op hé.” Sprak hij uit. Het klonk alsof hij verveeld was. Maar ergens in zijn stem lag er ook wat humor. Waarom hij had geen idee. Hij vond dit gewoon een grappige situatie. Waarin hij nog veel streken zou kunnen uithalen. De mannen gaven geen antwoord. Niet dat hij dat ook verwacht had. Ze stonden daar gewoon dreigend met hun kruis bogen. Okay hij moest een plan hebben en snel. Wat had hij allemaal bij de hand. Een ezel, Freedom, een dolk en een zwaard. Natuurlijk was er ook Zasha. Maar die kon hij hier niet bij betrekken. Die was gewond en Usui was niet van plan om de jongen het gevaar in te trekken. Dus hij zou het moeten doen met wat hij had. Kruisbogen, niet de beste wapens. Zeker niet voor een dicht gevecht. Het duurde te lang om ze te laden en nou ja, hij zou ze natuurlijk niet de tijd geven. Maar hij geloofde niet, dat de mannen dat ook niet wisten. Dus de kans bestond dat er nog iemand was. Die zich nog steeds in de bosjes verscholen hield. Okay hier was zijn plan. Eerst de pijlen ontwijken en of afslaan. Dan proberen één van de mannen neer te leggen. Letterlijk. Dan kon hij Freedom het teken geven om op de man die op de grond was beland te gaan zitten. Die zou dan niet meer weg kunnen. Dan was er nog de tweede man. Die zou hij proberen neer te steken met zijn zwaard. Als dat niet zou werken zou hij zijn dolk gebruiken om mee te werpen. Nu was alleen het probleem dat hij niet wist of er nog iemand in de stuiken zat of niet. Maar hij zou de tijd niet hebben om daar bij stil te staan. Dus Maakte hij zich klaar. Welke man stond niet stevig op zijn voeten? Hij rende recht op de eerste man af. Hij ontweek de twee pijlen en botste zo tegen de man aan. Hij voelde hoe ze allebei wankelden. Terwijl hij de man liet struikelen en floot naar Freedom. Zag hij iets blinken in de struiken. Hij hoorde het gezoem van een pijl en zag hoe die recht op hem af kwam. Onder tussen moest hij ook een klap van de andere man ontwijken. De pijl vloog net naast zijn hoofd, terwijl de andere man hem en schop gaf. Het klonk dof op zijn harnas. Nu trok hij zijn zwaard, klaar om te steken. Maar de man deinsde achteruit. Natuurlijk wilde hij zijn maken voor zijn vriend, om nog eens te schieten. Maar hij wist waar die gast zat. Hij stak zijn zwaard in de grond en in een soepele draai. Had hij zijn dolk vast en nog sneller dan dat. Vloog het metaal door de lucht recht de struiken in. Hij hoorde een kreet. Terwijl hij zich terug draaide naar de andere man en zijn zwaard terug op nam. Ie keek hem boos aan. Maar hij kon ook de twijfel zien. Terwijl hij voelde hoe een bloed straaltje over zijn kaak liep. De pijl had een klein sneetje in zijn wang gemaakt. Niet om hem zorgen over te maken. Maar zijn been deed wel pijn. Die man had kracht gegeven op zijn schop en dat was niet niets geweest. Toch zette hij door. Het was niet zo ernstig en de man had zijn laatste adem uitgeblazen. In een flits schoot hij voor uit. Het zwaard boorde zich door het vlees van e man en kwam er langs de andere kant weer uit. De man hoestte. Er kwam bloed uit zijn mond. Usui kon zien hoe het licht uit de ogen verdween en haalde in één beweging zijn zwaard terug. Hij voelde het bloed van de man over zijn hand lopen. De meeste ridders hadden nog handschoenen. Hij had alleen de vinger bescherming van zijn harnas en geen handschoenen daar onder. Hij vond zelf dat, dat de beweging belemmerde. Een zucht verliet zijn mond. Terwijl de man neer viel. Usui werd eigenlijk best wel moe. Vechten was niet niets en het waren al twee redelijke zware gevechten geweest. Hij stak zijn zwaard niet terug. Maar liep automatisch naar de struiken waar zijn dolk in verdwenen was. Hij schoof de planten opzij en zag daar de man liggen. Zijn dolk mooi in de nek stekend. Het was een gok geweest. Maar het was wel gelukt. Vermoeid trok hij zijn dolk uit het levenloze lichaam, en liep daarna in de richting van Zasha. Freedom zat nog altijd op die ene man, die zelfs niet meer probeerde los te komen. ”Bent u in orde? Laat me naar die wond kijken.” En hij knikte naar Zasha zijn zij waar de pijl nog steeds in stak. Daarna knikte hij naar de man die op de grond lag, met zijn paard op hem zittend. ”Als u hem wilt ondervragen ga u gang!” Zei hij. Maar de man antwoordde meteen. “Ik zeg geen woord tegen jullie.” Waarna die ook nog eens spuugde. Usui draaide zijn hoofd half naar de man. Zijn ogen flitste op. “Daar zou ik niet zo zeker van zijn.” Zijn stem was ijzig koud terwijl hij sprak. Maar er zat ook wat woede in. Daarna hurkte hij neer om naar Zasha zijn wonde te kijken. Hij keek de jonge smid aan. Zijn ogen vriendelijk en hij glimlachte zelf terwijl hij sprak. ”Die pijl zal er toch uit moeten. Tenzij u een aandenken wilt.” het laatste was natuurlijk een grapje. ”Mag ik?” Vroeg Usui aan Zasha knikkend op de pijl die hij al vast had. Hij zou de pijl er niet zomaar uit trekken. Hij wachte eigenlijk ook niet op een antwoord en brak de pijl. Waarna hij zijn dolk weer vast nam en hem snel afveegde. ”Dit kan wat pijn doen.” Zei hij terwijl hij zijn hand rond de wonde legde. Hij wist wat hij deed. Dit leerde je nu eenmaal. Je moest je zelf kunnen verzorgden als je een gevecht had gehad. Hij maakte een klein sneetje aan beide kanten van de wonde. Waarna hij de pijl er met gemak uit kon trekken. Toen stond hij op en liep naar Freedom. Hij gunde de man geen blik waardig en haalde verband uit de zadel tas. Samen met ontsmettende bladeren. Hij liep terug naar Zasha en zonder een te wachten drukte hij de bladeren op de wonde en deed daarna het verband op. Voorzichtig en zorgzaam helemaal concentrerend op de wonde. ”Zo.” Hij glimlachte naar de smid. ”Voor nu zou dat voldoende moeten zijn. Als we in het dorp zijn zal ik u wel naar een dokter brengen. U mag ook op Freedom rijden als u wilt.” Sprak hij daarna. Het zou gemakkelijker zijn voor Zasha om nu op een paard te zitten dan te lopen. Maar hij zou de jongen niet dwingen. Het was volledig zijn eigen keuze. Voor nu kon hij niets meer voor de jongen doen. Dus rechte hij zich tot de man. Freedom leek er van te genieten om op de man te zitten. Ze zou er ook wel nog even mogen blijven zitten. ”Waarom hebben jullie het op deze jongen gemunt?” Zijn stem klonk hard en eisend. Geen geintjes niet meer. Daar zou de man niet mee weg komen. Zeker niet in de stemming waarin hij nu was. Da man zou spreken en als hij dat niet deed; dan zou dit niet zijn beste dag worden. Dus hij wachte rustig af op een antwoord. Zijn wapens nog in de hand.

Hij volgde de bewegingen van de smid en ook van de rover. Die er zo hulpeloos uit zag. Ergens zou hij misschien medelijden krijgen met de rover. Maar hij had wel Zasha bedreigd en dat liet hij niet door zijn vingers glippen. Ja het leven was soms hard. Maar gelukkig kon hij wel tegen veel stootjes en dan bedoelde hij ook echt wel veel. Hij was jong en onbezonnen. Misschien ook wel een beetje gek en hij viel mensen graag lastig. Maar alleen om ze de stuipen op het lijf te jagen. Dan kon hij af en toe toch echt eens goed lachen. Zo als nu, nu lachte hij ook. Hij lachte met de rover. Het was gewoon een grappig gezicht. Freedom op de man daar zo zittend. Toch was zijn gezicht serieus, terwijl de smid naar de man liep. Hij vroeg zich af wat de jongen allemaal ging zeggen. Een rover kreeg je moeilijk over de streep. Met wat bedreigingen ging het meetstal gemakkelijker. Usui zelf had tal van bedreigingen klaar. Maar hij was Zasha niet en daarom zou hij goed luisteren naar de vragen. Terwijl hij met zijn rug tegen een boom aanleunde. Hij had een vraag gesteld aan de man. Maar die had hij niet beantwoord. Hij verwachte ook geen antwoord, dus begon hij zijn dolk te kuisen. Het bloed kwam er gelukkig snel van. Zijn handen kleefden en het was geen fijn gevoel. Hij haatte het letterlijk om bloed aan zijn handen te hebben. Niet dat hij spijt had. Neen hij had zich zelf verdedigt. Hemzelf en de jonge smid. Zijn dolk was in een paar seconden weer schoon. Zijn zwaard dat zou een ander liedje worden. De bloed druppels kwamen er nog altijd van af. Met een zucht begon hij die dus ook maar af te kuisen. Terwijl hij half luisterde naar de woorden van de smid tegen de rover. De stem van Zasha klonk ijzig koud. Iets wat hem half verwonderde. De smid leek niet echt iemand die snel boos werd of zo. Het leek juist een heel aardig persoon en een goede vriend. Tenminste dat dacht hij. Maar hij kende Zasha ook maar net. Misschien zou hij wel eens langs gaan. Om te kijken naar de wapens die de smid had. Maar voor al om te kijken hoe het ging met de jongen. Dat wist hij van zich zelf. Zoals met Linde hij vroeg zich eigenlijk af, of ze hier in de buurt was. Het was al een tijdje geleden dat hij haar had gezien en eigenlijk miste hij haar wel. Hij lachte even, terwijl het weer wat stiller was geworden. Dit was geen tijd om aan Linde te denken. Ze was een grijze jagers leerling en ze zou vast wel voor zich zelf kunnen opkomen. Hij keek naar Zasha en de rover. De angst in de ogen van de man, was groot. Wat was de smid allemaal aan het zeggen tegen die man? Oh, ik vergat te melden dat de martelwerktuigen nog gloeiend heet zullen zijn." Zijn ogen werden even groot. Hij keek naar de rover. Geen wonder dat die zo aan het zweten was. Usui schudde zachtjes zijn hoofd. Die jongen was goed, heel goed. Martelwerktuigen geweldig om iemand te doen praten. Of je ze nu wel of niet gebruikte. "Oké! Je hebt me! Ik praat! Alsjeblieft, spaar me van dat helleding!" Usui moet zijn best doen om zijn lach in te houden en concentreerde zich weer op zijn zwaard. Toch luisterde hij nog altijd. Wachtend op informatie die misschien handig van pas zou kunnen komen. Informatie was één ding. Er waren nog altijd andere dingen die mee telden. Maar als de rover zou spreken. Dan hadden ze tenminste één van de belangrijke zaken om iets op te lossen. "Een ridder in een zwart harnas die zich de Zwarte Jager noemt. Hij zei dat hij een hekel had aan de grijze jagers en dus hun beste dolkensmid wilde elimineren." Usui vernauwde zijn ogen. Maar keek niet op van zijn zwaard. Die nu eigenlijk al lang schoon was. Maar zo had hij iets om zich bezig te houden voor nu. Een ridder in een zwart harnas? Het deed hem denken aan zijn vader. Maar die was dood… Dus dat kon al niet meer zijn. De black wolf was dood. Verder dan hem, de koning en de baron. Wist er niemand van zijn geheim. Dat hij eigenlijk de zoon was van de black wolf. Ergens had het hem pijn gedaan te horen, dat zijn vader gestorven was. Aan de andere kant was hij gelukkig geweest dat hij eindelijk van die vloek af was. Verder had hij eigenlijk gewenst dat hij de laatste klap uit had kunnen delen. Hij werd uit zijn gedachten getrokken door de stem van Zasha en sprong gelijk in de houding. "Usui, de Zwarte Jager is heel gevaarlijk. Ik, als burger, geef hem aan bij de ridders. Hij is een levensgevaarlijke man. Een moordenaar. Hij is getraind om Grijze Jagers te doden. En dat zal hem lukken als hij er één ziet die alleen is. Mijn broer is niet zomaar een moordenaar... Hoe sterk u ook bent, ik weet zeker dat hij u aan kan." Weer vernauwde hij zijn groene ogen. Even keek hij Zasha boos aan. Hij hield er helemaal niet van om te worden onderschat. Maar dat deed er nu niet toe. Dus de boze blik in zijn ogen verdween ook snel weer. Het ging hier om een bedreiging voor de grijze jagers! ‘Linde!’ Neen dat mocht hij niet laten gebeuren. De andere woorden gingen verloren in de wind. Hij luisterde eigenlijk al niet meer naar Zasha. Zijn gedachten gingen op de loop. Hij stak zijn zwaard terug in de schede. Keek van de rover naar Zasha. Een zucht gleed over zijn lippen. Alsof het leek dat het hem helemaal niets kon schelen. Maar het tegendeel was waar. Hij liep op Zasha af, die zijn volgende woorden naar hem toe smeet. Hij had medelijden met de smid. "Kunnen we gaan? Ik weet hoe ik een paard moet berijden, dus ik zou liever op een paard rijden dan lopen." Hij knikte en legde zijn hand op de schouder van de smid. Hij keek hem zijdelings aan. Hij kneep even lichtjes in de schouder van Zasha. ”Maakt u, u maar geen zorgen. Zolang ik leef beloof ik u dat er u niets zal overkomen!.” Fluisterde hij lichtjes in de oor van de jongen. Daarna gleed zijn hand van de schouder en hij keek naar de rover. Hij kon de man laten gaan als hij dat wilde. Maar ergens leek dat verkeerd. ‘ridder gevoel’ Usui floot twee keer en Freedom stond weer recht. Voor dat de rover kon op staan. Stond er al één voet van hem op de rug van de man en hij duwde de man letterlijk tegen de grond. Hij wenkte de smid, dat hij op freedom mocht gaan zitten. ”Hij staat helemaal tot uw beschikking!” Zei hij met een soort van humor in zijn toon. Toen keek hij weer naar de rover. Die hem smekend aankeek. Hij boog zich voorover. Zijn hand gleed naar de schouder van de man. Hij gaf een klein kneepje en binnen een paar seconden was die man bewusteloos. Usui ging weer recht op staan. Klaar om te vertrekken. Hij ging deze keer naast de ezel lopen. Het duurde niet lang op ze waren al weer op weg. Die ene man zou nog wel een poosje bewusteloos blijven. Op een goed tempo liepen ze verder de weg af richting het dorp. Na een tijdje stilte deed hij zijn mond terug open. ”trouwens u moet me niet onderschatten.” Zei hij rustig zonder op te kijken. ”Hoe sterk U broer ook mag zijn. Als ik een belofte maak… Kan niemand me tegen houden.