A grey Hunter in town?

Langzaam liet hij Danger verder stappen, in de verte zag hij het dorp al liggen wat vlak bij zijn hut lag. Normaal vertoonde hij zich nooit buiten zijn bos op een normale dag. Maar vandaag was net iets anders dan normaal. Hij hoorde wel het gebrom van Danger en wist dat er mensen aankwamen. Maar heel veel boeide hem dat niet. Iemand was gek als die probeerde een grijze jager tegen te houden. Sagitta vloog hoog in de lucht met hem mee. De hoeven van Danger kwamen gelijk matig en rustig neer op de grond. Hij haalde even diep adem en ademde toen weer uit. Hij sloot een fractie van een seconde zijn ogen en opende ze toen weer. Voor hem op het zadel lag zijn boog, de pees van de boog was gespannen. Achterop zijn rug hing een koker met vierentwintig pijlen erin. Zoals het gezegde luidde: Een grijze jager draagt twee dozijn levens met zich mee. Het gezegde was nog waar ook. Net zoals elke andere grijze jager had hij geleerd te schieten om nooit meer te missen. Hij kwam een boer tegen die op weg was naar zijn boerderij. Hij zag wel de bange blik van de boer, maar reed verder zonder de man aan te spreken. Hij was nogal op zichzelf en had niemand anders nodig om mee te praten. Hij liet Danger verder stappen, hij reed over een heuvel heen en zag beneden hem het dorpje liggen. Het was dat hij nieuwe ijzere punten nodig had, maar anders zou hij gewoon in zijn hut zijn gebleven. Hij bleef voor zich uit kijken. Zijn gezicht was verborgen in de schaduw van zijn kap. Hij hoorde heel even Sagitta een kreet uit slaan en zag haar naar beneden vliegen, om haar vervolgens weer op te zien stijgen met een muis in haar bek. Zijn ogen keken geamuseerd naar de roofvogel. Het was een goede beslissing geweest om de roofvogel mee te nemen. En als hij had geprobeerd de vogel op te sluiten, dan was dat ook niet gelukt. Sagitta had een eigen wil, en dat maakte haar juist zo geliefd bij hem. Hij liet Danger het dorp in stappen. Hij zag hoe mensen verbaasd omkeken, Een grijze jager kwam niet zomaar in het dorp, en vooral hij niet. Hij negeerde de mensen en liet het bruine paard waar hij op zat verder lopen. Hij hoorde gemompel van de mensen waar hij langs reed. Misschien kwam het omdat zijn boog nog steeds gespannen was, of om het feit dat hij in het dorp was. Hij wist het niet, maar hij hoefde het ook niet te weten. Hij reed langs winkels heen en langs nog meer mensen, net zolang totdat hij op het stuk aangekomen was waar de markt stond. Danger brieste zachtjes, hij wist dat ook hier in dit dorp er mensen waren die het niet echt op grijze jagers waren. Hij merkte wel dat de gesprekken verstomde toen hij de markt op kwam rijden. Hij liet Danger langs de buiten kant van de markt stappen, totdat hij bijna aan het einde van de markt was. Hij zag een eindje verderop een ridder staan, waar een meisje bij stond. Hij kon direct zien dat het meisje bij het groepje hoorde dat iets verderop stond, en dat de ridder het niet echt prettig vond om de vragen te beantwoorden. Hij wist dat ridders het niet altijd gemakkelijk hadden op zo’n dag, maar heel veel medelijden had hij niet met de ridders. Hij had het kraampje waar hij moest zijn al gezien, hij kende de man die er achter stond. Hij steeg af en zei iets tegen Danger. Het paardje schudde met zijn hoofd en bleef rustig staan. Hij zag in zijn ooghoeken dat Sagitta op de marktkraam was geland waar hij moest zijn. Hij liep naar het markt kraampje toe, de gesprekken die er waren ontstaan negerend. Hij wist dat Danger stil zou blijven staan totdat hij terug zou zijn. Hij stopte bij het marktkraampje en zonder dat hij een woord had gezegd wist de man achter de kraam waar voor hij kwam. Zijn boog hing gespannen over zijn linkerschouder heen, en boven zijn rechterschouder zag je de veren van de vieren twintig pijlen. Hij pakte het pakketje aan, waar de pijl punten in zaten. Zijn vingers gleden even langs de punten heen en knikte toe. Hij haalde geld uit het geldbundeltje dat aan zijn gordel hing. En gaf het geld aan de man voor hem. Hij pakte het pakketje weer in en liep met het pakketje in zijn hand terug naar Danger. Het kleine paardje keek nieuwsgierig om zich heen. Hij stopte het pakketje in een van de zadel tassen. Aan de andere kant van het zadel hing een zwaard in zijn schede. Hij hoorde het gemompel achter zich wel en keek heel even rond. Ach als hij er nu was, kon hij net zo goed ook nog de rest inkopen. Hij dacht even na wat hij allemaal nog moest hebben. Hij had wel gezien dat de meisjes van iets verderop verder naar achteren toe waren gegaan. En dat het meisje dat eerst bij de ridder had gestaan, de ridder in de steek had gelaten en terug was gegaan naar het groepje met meisjes waar ze eerder bij had gestaan. Maar ook zag hij dat andere mensen juist weer dichterbij waren gekomen. Hij keek naar de ridder, hij wist wie het was. Hij herkende de witte wolf op het harnas. Dus heer myron was terug gekeerd. Hij had het bericht wel gehad, maar had heer myron nog niet in het dorp gezien, tot nu dus. Hij bleef even stil staan, maar steeg toen op en liet Danger wegstappen, in de richting van de andere marktkraam waar hij moest zijn. Hij hoorde de roep van sagitta die op steeg en rond vloog, hij reageerde er verder niet op en vervolgde zijn weg naar de ander marktkraam, maar hij lette wel nog beter op.

You only see a shadow
From who he’s
Know that Danger is everywhere
And he’ll hunt you down..

Hij liet Danger stoppen bij een volgend winkeltje dat iets verderop lag. Hij steeg af, Danger keek nieuwsgierig in de richting van het groepje meiden dat zich om de ridder had verzameld. Het kleine paardje schraapte met zijn voor hoef over de grond heen en bleef naar de ridder kijken. Leonoor liep de winkel in en kocht een pakketje met kleine weerhaken erin, op het eerste opslag leken de weerhaken schadeloos, maar zodra hij ze op zijn pijl had bevestigd dan werden het moordwapens die dwars door het harnas van een ridder heen gingen. Hij merkte wel de zenuwachtigheid die er heerste op het markt plein. Hij zelf voelde zich ook niet al te echt op zijn gemak. Hij hield er niet van als mensen naar hem keken, en probeerde te raden wat er onder zijn kap bevond. Maar niemand zou ooit te weten komen wat er onder zat, en dat was maar goed ook. Hij liep terug naar Danger, het kleine paardje had eigenlijk al wel weer genoeg gehad van de drukte op de markt. Hij gaf het paardje groot gelijk, hij werd er elke keer weer aan herinnert waarom hij een grijze jager was geworden, om mensen te ontwijken, en op jacht te kunnen. Hij zag dat de groep met meisjes zich om heer myron heen had verzameld. Hij kon bijna op het gezicht van de ridder aflezen dat die zich niet echt op zijn gemak voelde en wou dat de meisjes weggingen. Hij reedt in de weg terug naar zijn hutje toen hij vlak langs de ridder reed met het groepje met meisjes. Hij hoorde de ridder zeggen: ”jullie allen hebben niets te vrezen voor grijze jagers. Zij zijn het die ons allen beschermen. Zij doen even veel werk als een ridder en dus hebben jullie denk ik voor hem geen bescherming nodig.” Binnen in moest hij eigenlijk lachen van de woorden van de ridder, die had blijkbaar veel geleerd op zijn reis, maar niet over grijze jagers. Iedereen had wel wat te vrezen voor grijze jagers, je wist maar nooit of die wel of niet besloot een pijl door je hart heen te schieten. Heel even schoten zijn ogen heen en weer, om te kijken waar Sagitta was. Hij zag nog net in zijn ooghoeken hoe de roofvogel naar beneden dook, op de pluim van de helm van heer myron af. Hij zag hoe de roofvogel op de pluim lande en probeerde de pluim mee te trekken. Hij hoorde de hoge gilletjes van de meisjes die daarna uit elkaar stoven, weg van de roofvogel die op het hoofd van heer myron was geland om de pluim aan te vallen. Hij zag hoe de roofvogel met haar snavel veren uit de pluim trok, en probeerde de rest mee te trekken. Hij liet Danger halt houden, hij had gehoord dat de geluiden waren verdwenen, iedereen keek naar heer myron die de roofvogel op zijn helm had zitten. Hij zag hoe sagitta haar nagels uitsloeg, bijna zaten haar nagels in het vizier van de ridder. Zijn gezicht was een pokerface, maar van binnen barste hij het uit van het lachen. Hij had de vogel nog niet geleerd dat pluimen op de helmen van ridders niet tot de prooien behoorde, maarja dat was nu te laat om er iets aan te doen. Eigenlijk zou hij de vogel terug moeten roepen, maar iets hield hem nog tegen. Hij wou wel eens zien hoe heer myron het af zou handelen. Zijn mantel verborg het zwaard dat aan zijn zadel hing. Zijn boog lag voor hem op het zadel, maar dit keer zou hij zijn boog niet gebruiken. Dat zouden de bewoners oneerlijk vinden, maar het spelletje op de ridder manier spelen, daar had hij nu geen zin in. Hij had geen zin in een discussie met heer myron die net terug was van zijn reis. Hij bleef stil staan, hij had kunnen verdwijnen uit de menigte zonder dat iemand hem op had gemerkt, omdat al hun aandacht op heer myron en de roofvogel waren gericht, maar hij wou niet de kans nemen dat heer myron Sagitta zou doden. Die vogel was hem meer waard dan het leven van een ridder, maar niemand kon weten dat die roofvogel van hem was, behalve degene die het verschil kende tussen een wilde roofvogel en een wilde roofvogel die getraind was, maar op dit moment leek sagitta wel een wilde roofvogel die gewoon uit het nergens was opgedoken om de ridder aan te vallen. Hij kon horen aan het gebrom van Danger dat het paard eigenlijk de ridder uitlachte voor zijn gedrag. Maarja, neimand kon bedenken dat de jager en zijn paard de ridder uitlachte en dat de roofvogel bij hun hoorde. Rustig bleef hij wachtte terwijl hij keek naar Sagitta die nog steeds de pluim aanviel van de helm van de ridder.

You don’t know what he feels
You don’t see a emotion
You just can quess
But even that’s wrong..

Hij zou zo kunnen uitbarsten en de meisjes doen ophoepelen. Maar natuurlijk zo dat ook niet goed staan in de ogen van de mensen die op de markt stonden. Hij keek gen en weer. Ze konden zijn gezicht niet zien door de helm die hij op had. Gelukkig maar vond hij. Want het was niet zo leuk om gekend te zijn zonder helm. Hij wou ook nog wel eens gewoon op straat kunnen lopen. Maar ja meestal ging hij dan toch naar het bos. Daar was hij zeker dat hij alleen gelaten zou worden. Weer zag hij de grijze jager. Maar voor de een of andere reden bleef die staan. Hij wist niet waarom de jager bleef staan. Maar het kon hem ook niet echt lang schelen. Hij voelde een bonk op zijn hoofd en hij zag hoe de meisjes gillend achteruit liepen. Iedereen keek naar hem, terwijl hij schel gekras hoorde op zijn helm. Het was oorverdovend en hij wist dat het één of andere vogel moest zijn die de veer op zijn helm aanviel. Waarom moesten ze eigenlijk zoon dom ding op hun kop hebben staan. Hij had dat altijd al belachelijk gevonden. Hij zag de nagels van een roof vogel voor zijn ogen. Eerst bleef hij rustig. Maar zijn handen gingen automatisch naar boven. Scheer je weg dacht hij. En hij voelde het lichaam van het dier. Hij zou zijn helm toch moeten af doen en dat was juist het probleem. Maar nu had hij toch geen andere keuze. Hij rukte zijn helm er af. Zijn geel gouden ogen werden zichtbaar en zijn witte haar kwam ook tevoorschijn. Hij zag het beest nog steeds bezig met de pluim van de helm. Met een soepele zwaai greep hij het beest vast aan de poten; het leek op een redelijk tam dier. Maar van wie kon hij zijn. Het beestje liet een kreetje los en Myron schopte zijn helm weg. De veer was al lang in flarden gescheurd. ”ah vlieg toch op.” Zei hij kwaad en gooide het beestje de lucht in. Een nieuwe helm eerste dag dat hij terug was en nu al helemaal verwoest. Allen de krassen die er op zaten vond hij wel iets hebben. Maar hij was kwaad heel erg kwaad. Van wie dat beest ook was, hij was er kwaad op. Hij hield veel van dieren. Maar waarom moesten ze altijd hem hebben. Toen hij net op weg was geweest was hij aangevallen door een beer. Twee weken later weer door een ander beest. Zo heeft hij zijn dagen wel kunnen vullen. Maar toch, zat hij nu ook verveeld dat hij zijn helm had moeten uit doen. Iedereen wende zijn blik weer af. Ze lachten hem waarschijnlijk wel uit. Maar wat kon het hem nu nog schelen. Elke keer dat hij nu op straat zou komen zou hij lastig gevallen worden. Hij keek de vogel na en zag dat het beestje lande bij de grijze jager; Hij keek even boos naar de man en wist nu meteen weer hoe hij hete Leonoor. Hij lette niet eens meer op de meisjes. Ook al waren er een paar flauwgevallen zo te zien. Hij zuchte en schudde zijn hoofd liep langs de jager naar zijn helm en terug. Maar hij stopte wel even voor de jager. ”Het is beter als u uw vogel het verschil leert over een echte prooi en een pluim.” Hij zei het nog redelijk vriendelijk. Maar zijn ogen stonden boos. Hij had ook geen zin om ruzie te maken met een jager. Zeker niet op de eerste dag dat hij terug was. Hij liep terug naar zijn plaats. Maar deze keer zonder zijn helm op. Wat irriteerden de blikken van de mensen hem.

Hij keek geamuseerd toe naar hoe de roofvogel het voor elkaar kreeg dat de ridder zijn helm af deed. Hij keek even de ridder aan, maar keek daarna weer naar de roofvogel. Mensen zeiden dat grijze jagers geen gevoel voor humor hadden, maar dit bewees dat grijze jagers wel zeker een gevoel voor humor hadden, ze toonde het alleen niet. Hij floot heel even zachtjes onmerkbaar en de grote roofvogel vloog naar hem toe en landde vlak bij hem op de rand van een markt kraampje. Hij zag wel hoe de ridder naar hem keek. Hij zag de ridder dichterbij komen en hoorde heer myron zeggen: ”Het is beter als u uw vogel het verschil leert over een echte prooi en een pluim.” Leonoor bleef gewoon in het zadel zitten zonder de ridder een antwoord te geven, misschien ongepast, maar misschien ook niet. Iedereen wist dat hij een zwijgzame jager was, sommige zeiden dat hij zelfs niet kon spreken. Hij hoorde aan de toon van de stem dat het nog vriendelijk klonk, maar dat het zo om zou kunnen slaan. Hij besteedde niet veel aandacht meer aan de ridder. Eigenlijk vond hij diep van binnen dat het wel een beetje oneerlijk was voor de ridder, maarja dan moest die maar niet van die vage dingen over grijze jagers zeggen. Hij zag hoe de kop van sagitta heen en weer bewoog en zag waar de ogen van de roofvogel op waren gericht. Een touwtje wat aan het zwaard van de ridder hing. Hij schudde even onmerkbaar zijn hoofd, maar hij was niet op tijd om de poten van de roofvogel vast te grijpen, de boog die voorop op zijn zadel lag trilde heel even toen Danger begon te snorren. Hij hoorde het geklap wiek van de vleugels van de roofvogel en zag hoe die op het touwtje afvloog. Hij wist dat de vogel sterk genoeg was om het zwaard uit de schede te trekken door alleen maar omhoog te vliegen met het touwtje in zijn klauwen vast. Hij wist dat Sagitta de ridder uitdaagde, om hem tot het uiterste te drijven. En juist daarom was hij zo verzot op de roofvogel. Heel even dacht hij er over na om de vogel terug te roepen, maar dat deed hij niet. Als heer myron echt wist hoe hij met dingen om moest gaan, dan moest hij dat maar zelf regelen. Hij liet Danger staan waar hij stond, maar het harige bruine paardje had zijn spieren gespannen en zou in actie komen zodra hij dat zou vragen van het paardje. Hij zag hoe Sagitta als een pijl uit zijn boog op het touwtje afschoot. Aan de snelheid en gerichtheid dankte ze haar naam. Hij zag hoe de vogel haar klauwen in haar duikvlucht uitzette en met een grits het touwtje vast had waar het zwaard aan zat. Hij voelde de flauwe windvlagen die de vogel veroorzaakte. Je hoorde zacht het sissende geluid van het zwaard dat loskwam uit de schede. De roofvogel raakte Myron een paar keer met haar vleugels, meer om hem af te leiden en er vandoor te kunnen gaan met zijn zwaard. Hij bleef wachten, zijn handen lagen naast zijn boog, maar zijn linkerhand iets meer naar beneden. Hij bleef naar heer Myron en de roofvogel kijken en zag dat het zwaard nu al een groot gedeelte uit de schede was. Hij zag hoe Sagitta het touwtje los liet en omhoog vloog om vervolgens weer naar beneden te vliegen, met de bedoeling om heer myron half aan te vallen. Hij kon zien aan de manier waarom de vogel vloog, dat het menens was. Hij bleef rustig toekijken terwijl de roofvogel zijn aanval voortzette.

To follow it
You have to understand it
You have to believe it
You have to fear it..

Hij bleef staan en zag wel hoe de meesten mensen weg gingen, maar toch waren er op de achterste rijen nog veel mensen. Hij had gezien dat de meisjes er nog stonden, maar veel maakte hem dat niet uit. Hij zag hoe heer myron zijn zwaard uit de schede haalde, nadat sagitta een paar keer aan het touwtje had getrokken en de ridder had aangevallen. Hij wist dat het totale instinct was wat de ridder daar deed. Hij zelf zou zijn pijl en boog hebben gepakt in zo’n geval. Maarja, die ridder was hem niet. Hij zag hoe Sagitta vlak langs de ridder vloog en zag heer myron naar hem kijken. Hij wou eerst zien hoe dit verder ging voordat hij tussen beide zou komen. Hij zag hoe sagitta op de grond belande door een slag van het zwaard van Myron. Hij kon de woede van de roofvogel bijna voelen. Hij zag dat Sagitta overeind kwam en omhoog vloog. Hij had het klipje wat bij de schede zat al losgehaald. Hij zag hoe Sagitta op heer myron afvloog. Maar dit keer merkte hij dat heer myron genoeg had van spelletjes. Hij zag hoe Sagitta haar vleugels inklapte om meer vaart te maken, maar hij zag tegelijkertijd ook hoe de ridder met zijn zwaard zwaaide, om een eind te maken, niet alleen aan het spelletje wat de roofvogel met de ridder speelde, maar ook direct een einde aan het leven van de roofvogel. En juist dat laatste stond hij niet toe. Een zacht gesis van staal deed de omstanders opschrikken. Niemand had meer op de jager gelet, maar op de roofvogel die in gevecht was met de ridder. Iedereen dacht dat de ridder de vogel af zou maken, zoals volgens de meeste het beste was. De druk die hij legde tegen het zadel aan, was genoeg voor Danger om naar voren toe te stuiven. Binnen een fractie van een seconde was het paardje en zijn ruiter bij de ridder die de roofvogel bijna aan zijn zwaard had zitten. Een krijsend geluid van staal op staal doorbrak de stilte die er hing. Vanonder zijn kap vandaan keek hij naar de ridder voor hem. Er waren een paar dingen die je niet moest doen om een grijze jager op je dak te halen, en een daarvan was het proberen te doden van een van zijn dieren. De meesten mensen zeiden dat de dieren hun zielsverwanten waren. En ergens was dat nog wel waar ook. Niemand haalde het in zijn hoofd hun dieren aan te vallen, dus niemand wist welke reactie een grijze jager gaf als je dat wel deed. Maar op dit moment werd er bewezen dat je niet met een grijze jager moest sollen. Zijn zwaard was van gehard staal, harder dan normaal, bijna het zelfde soort staal als waar hun messen van waren gemaakt. De kling van de ridder miste de roofvogel. Met een simpele hand omdraai zorgde hij ervoor dat de ridder ontwapend werd. Hij keek de ridder kill aan, ookal kon je zijn ogen niet zien. De punt van zijn zwaard ruste vlak voor de keel van de ridder. Hij liet maar eens zien dat je niet met een grijze jager of met zijn dieren moest sollen. Hij wist dat de meeste mensen die er waren raar stonden te kijken naar het zwaard in zijn hand. Grijze jagers droegen geen zwaarden, dat wist iedereen. Maar hij was een uitzondering, en nog wel een hele gevaarlijke ook. Hij keek heer myron aan. Hij hoorde de roofvogel krijsen, alsof die de ridder weer aan wou vallen, maar hij wist dat de roofvogel dat niet zou doen, omdat hij er tussen stond. Dus eigenlijk beschermde hij zijn vogel tegen de ridder, maar tegelijkertijd beschermde hij ook de ridder tegen de dodelijke klauwen van de roofvogel. Hij wist dat de ridder nu buiten bereik was van zijn zwaard, wat door de klap die Leonoor er tegen aan had gegeven een paar meter verder op lag. Aan de manier waarop hij het zwaard vast hield, kon je zien dat hij er mee vertrouwd was. Hij liet de punt op de keel van de ridder rusten, de plek die het zwakste was in een harnas. Hij zei geen woord, maar de boodschap was duidelijk, als je hen probeert te doden, dan zal jij als eerste sterven. De punt van het zwaard bleef daar, afwachtend wat de ridder zou gaan doen.

You don’t know him
You think that you know everything about him.
But still you’re wrong.
His sword can be dangerous is his hand…

Hij keek naar de ridder die voor hem stond. Hij wist dat het heer myron was. Hij wist ook dat hij nog lang met deze ridder opgescheept zou zitten, waar hij eigenlijk totaal geen zin in had. Hij bleef kill in het zadel zitten. Hij zag hoe de ridder zijn zwaard wegschoof. Het leek misschien een totaal nutteloos gebaar, maar hij wist dat de ridder zijn vingers net aan het blad had gesneden. Hij stak zijn zwaard terug in de schede waardoor die verdween door de omgeving. . ”Ik zou er voor zorgen dat die vogel geen mensen meer lastig valt… Maar het is uw beslissing.” Hoorde hij de ridder zeggen. Hij zei zelf geen woord terug. De roofvogel landde op zijn arm en ging daarna op zijn schouder zitten. Het leek de vermoedens alleen maar te bevestigen dat hij niet sprak. Hij wist dat de ridder het raar vond dat hij hem aan had gevallen met een zwaard, en niet met een pijl en boog zoals gewoon het geval was. . ”Ik kijk ook liever in mijn vijand ook liever in de ogen.. wanneer ik vecht.” Hoorde hij de ridder vlak daarna zeggen. Nog steeds zei hij niks, niemand wou hem in de ogen kijken, dat was een algemeen bekend fout. Hij had gezien dat de ridder zijn zwaard had opgeraapt. Hij zag hoe de ridder zijn helm oppakte en daarna wegliep, waarschijnlijk naar een smederij toe, om de helm te laten repareren. Hij zelf liet Danger omdraaien om weg te gaan. Hij reed de straat in, en verdween in de omgeving. Hij wist waar de ridder naar toe was gegaan en met een omweg liet hij danger daar naar toe lopen. Hij voelde de brief die in de binnen zak van zijn mantel zat. Hij bromde even iets. Sagitta steeg op, en ging hem voor. Hij wist waar het paard van de ridder stond, maar die had hij nu nog niet nodig, maar spoedig snel. Hij hoorde aan een klein geluidje van Sagitta en riep met een fluit toon de vogel terug. Hij haalde de brief uit zijn zak, de brief was verzegeld met het grijze jager teken. De roofvogel pakte de brief met haar klauwen vast en vloog daarna omhoog. Hij liet Danger stil staan, maar wel zo dat hij wist waar de ridder was gebleven. De roofvogel vloog verder, en op het moment dat de ridder de hoek om ging liet Sagitta de rol los, waardoor die op de arm van heer Myron viel. Met een krijs vloog daarna de roofvogel weg. Hij stak zijn arm in de lucht en liet de vogel landde. Hij liet Danger omdraaien, om weg te gaan, hij had gezien dat de ridder de brief had gekregen, en juist daar ging het totaal om. Hij had de ridder uitgedaagd, en die had zichzelf bewezen dat die het hoofd koel kon houden, dus vandaar dat hij nu pas de brief kreeg. Het hoefgetrappel was bijna niet hoorbaar, hoe de grijze jager opging in zijn omgeving, maar toch was hij er nog…

That you don’t see him,
Doesn’t mean he isn’t there.
You have to watch out
For the message from the sky…