A grey Hunter in town?

Hij had zijn zin nog niet eens echt uitgesproken of hij zag alle 5 van de zes gasten dood op de grond neer vallen. Hij hoorde een kreetje van de jongen. De enorm hard kneep in zijn arm. Hij voelde hoe de nagels zijn houd doorboorden. Lange, scherpe nagels waren hier heel normaal. Maar momenteel kon hij er niet van genieten. Toch kon hij er wel tegen. Hij had al veel erger mee gemaakt en voor een paar nagels zou hij echt niet gaan beginnen te janken. Hij zag hoe de jongen die daar nu nog stond met grote ogen naar de andere kijken. Het leek alsof hij dacht dat hij zelf zou gaan sterven. Maar dat was niet het geval. Want zonder dat één van de drie het echt besefte, was de jager achter de jongen opgedoemd en sloeg hem bewusteloos. Heel even leek hij naar hun twee te kijken. De jongen had Myron nog altijd stevig vast en met de aanblik van de jager werd zijn greep nog harder. Myron voelde hij er wondentjes waren ontstaan door de nagels van de jongen. Hij voelde hoe zijn bloed langzaam over zijn huid gleed. Heel even gleed zijn blik naar zijn arm, en inderdaad zijn mouw werd langzaam donkerrood. Hij probeerde zich te concentreren op de jager. Wat helemaal niet gemakkelijk was door de mantel dat de man droeg. Hij kon alleen zien hoe Leonoor zijn pijlen uit de dode gasten haalde en ze terug stopte waar ze hoorden. De jager leek iets te bekijken op de lichamen van de jongens die hij net had vermoord. Het was een vreselijk gezicht. Maar Myron was het al lang gewoon. Hij had zelf ook al mensen moeten doden. Ook al voelde dat soms niet goed. Hij maakte zich meer zorgen om de jongen die naast hem stond en zijn arm openscheurde met zijn nagels. Wat zou er nu niet allemaal in zijn gedachten omspelen. Hij zuchte even, en dacht na over de eerste keer dat hij een man moest vermoorden. Het was verschrikkelijk geweest. Maar daarna had het een goed gevoel gegeven. Misschien had je wel een leven genomen. Maar je kon nooit weten hoeveel levens je daarmee had gered. Leonoor deed hem het teken om af te stijgen. Wat nu moeilijk ging omdat de jongen hem vast had. Hij knikte even naar de jager en nam voorzichtig de arm van de jongen vast. Tot die tijd had hij alleen maar naar de lijken gestaard. Maar nu kruiste zijn angstige blik de zijne. Hij lachte eens vriendelijk en zijn ogen straalden vertouwen uit. Waardoor de jongen hem langzaam aan toch los liet en hij kon afstijgen. Zijn ondermouw was al helemaal rood van het bloed. Maar hij schonk er geen aandacht aan. Hij zei tegen de jongen om te blijven staan en langzaam aan liep hij naar de jager toe. Eerst hield hij nog wat afstand. Maar daarna ging hij echt regelrecht naast hem staan. er was misschien een tien centimeter tussen hen in. Hij bekeek het lichaam van de jongen eens goed. Daarna van al de rest. Ze hadden elk een soort teken op hun huid staan. Vaag herkende hij het teken wel. Maar Myron kon niet meer zeggen van waar. Toen schoot er hem iets te binnen en hij draaide zijn blik om naar de jongen bij zijn merrie. Snel sloot hij zijn ogen en fronste. Dat hielp hem om goed na te denken. Hij zag de beelden van zijn reis. Hij zocht naar dat teken en die jongen. Toen vond hij wat hij moest hebben. Dat teken was van een fokkerij, die gesloten was. Daar had die de jongen even gezien. Toen hij en zijn metgezellen op de terug reis waren geweest had hij de fokkerij voorbij gereden. Hij had de jongen zien spelen met een paar anderen. Het houten stokken, voor hem leek het alsof ze deden of ze een wild zwijn wilden vangen. Hij deed zijn ogen weer open en keek naar de jager. Natuurlijk waren de ogen verborgen in het duister. Ook al wou hij nog zo diep kijken. Nu begreep hij half en half waarom de jager zo nodig naar het noorden wou. Maar waarom had de jager hem dan nodig. Hij had nu niets gedaan behalve gezeten op zijn paard. Misschien wou de jager hem gebruiken als lok aas. Maar dat kon de man wel vergeten. Hij zuchte en sprak de jager aan. ”De fokkerij in het noorden is gesloten. Deze jongens zijn waarschijnlijk stropers geworden omdat ze niets meer verdienden. Wat weet jij nog meer?” Hij fluisterde de woorden. Zodat de jongen het niet kon horen. De jager wist meer. Dat wist hij zeker en hij wilde het weten. ”En waarom moest ik precies mee?” Deze zin klonk een beetje wantrouwig. Hij wist niet of hij de jager wel helemaal kon vertrouwen. Toch bleef hij vriendelijk. Ze moesten nu wel verder samen werken. Maar hij wilde het weten en zonder een antwoord zou hij misschien overwegen om niet meer verder te gaan. Dus hij wachte op een antwoord. Terwijl hij zijn mouw af scheurde en op de grond wierp. Met een mouw vol bloed lopen was helemaal niet handig en hou kon er ook niet tegen.

Hij zag wel in zijn ooghoeken hoe de jongen zich vast bleef klampen aan de mouw van de ridder. Hij bleef rustig staan, wachtend totdat de ridder af zou stijgen. Hij wist wel dat het moeilijk zou worden met de jongen zo aan zijn arm, maar dat maakte hem niet uit. Hij wachtte rustig totdat de ridder af was gestegen en naar hem toe liep. Zijn boog hing losjes over zijn schouder heen, maar je wist het maar nooit met een jager, hij zou binnen een fractie van een seconden kunnen beslissen of hij de jonge die naast het paard van de ridder stond neer zou schieten of niet. Maar dat deed hij niet, nog niet. Hij luisterde goed naar de omgeving, en hoorde ergens een ander paard briesen. Hij wist bijna direct dat de 6 mannen de jongen te paard hadden gevolgd. Heel even floot hij laag en Danger kwam in beweging, het paardje liep naar hem toe. Hij zag dat de ondermouw van de ridder zijn kostuum onder het bloed zat, waarschijnlijk gebeurt door het feit dat de jongen de ridder had vast gehouden. Hij zag hoe de ridder even achterom keek, naar de jongen en naar zijn paard, en toen heel even nadacht, alsof de ridder een herrinering boven haalde, waarin zijn paard en die jongen in voorkwamen. Hij bleef gewoon staan, totdat de ridder zich weer naar hem omdraaide. Hij zag hoe de ridder probeerde zijn ogen te vinden, maar dat zou hem toch niet lukken, omdat zijn gezicht in te veel duister was gehuld om iets te kunnen zien. Hij kon bijna de vraag van het voorhoofd van de ridder aflezen, maar wist dat de ridder eerst nog iets anders moest zeggen. ”De fokkerij in het noorden is gesloten. Deze jongens zijn waarschijnlijk stropers geworden omdat ze niets meer verdienden. Wat weet jij nog meer?” Hoorde hij de ridder zeggen. Hij bleef gewoon staan waar hij stond, hij zette geen stap terug, hij schrok niet terug voor de ridder die groter was dan hem, en nu half deed alsof hij een miezerig mannetje was. Hij wist dat het niet altijd eerlijk was om dingen achter te houden, maar in dit geval was dat beter voor de hele situatie. Je wist maar nooit of ridders opeens het ridderlijk wouden spelen in plaats van op zijn manier, en daar had hij totaal geen zin in. Hoe sneller hij hier weg was, hoe beter. Maar daar had hij zijn eigen redenen voor, die niemand anders hoefde te weten. “Dit hier is de bron van het probleem” zei hij alleen maar. Hij wist dat de ridder lang was weggeweest en dus niet zou snappen waar over hij het had, hij hoopte maar dat de ridder voor hem slim genoeg zou zijn om te begrijpen dat er nog een link was tussen de gesloten fokkerij hier in het noorden en de groep met mannen die hij net had neergeschoten. Hij bleef verder zwijgen, zijn stem was zacht geweest, en je had zijn mond niet zien bewegen, alsof iemand anders sprak. Hij keek naar de ridder, zonder dat die echt kon weten of hij hem nou wel of niet aankeek. Hij wist welke vraag de ridder zou gaan stellen, en hij had het antwoord al klaar. ”En waarom moest ik precies mee?” Hoorde hij de ridder vragen, het klonk wantrouwig, en hij wist dat de ridder daar alle recht toe had, je werd tenslotte niet zomaar meegevraagd door een jager, behalve als er iets achter zat. En ja er zat iets achter, maar iets heel anders dan dat de ridder dacht. “Omdat de baron van dit leen nogal een geval apart is” zei hij alleen maar, netzoals al zijn andere antwoorden zou de ridder er niet veel uit kunnen halen, behalve misschien dat er iets was met de baron, maar verder niks, voordat de ridder nog iets kon zeggen draaide hij zich om en verdween in het bos. Danger bleef rustig bij de bewusteloze man staan en keek naar de ridder die daar alleen stond zo van: waarom stel je toch zoveel vragen. Hij liep verder en vond tientallen meters verderop 6 paarden. Bij 4 paarden maakte hij het tuig los en liet de paarden ervandoor gaan, twee paarden nam hij mee terug, Hij leidde ze aan hun leidsels terug naar de plek waar de ridder was. Hij zette de twee paarden aan een lang touw vast, zodat ze niet weg gingen. Hij liep naar de bewusteloze man toe en deed deze duimboeien en enkelboeien om. Daarna sleepte hij de man met gemak naar een van de paarden toe en gooide de man op de rug van het paard en zette de man vast aan het zadel. Hij keek even naar de jongen die nog naast het paard van de ridder stond. Hij maakte het touw vast aan het zadel van de ridder, en liep toen terug naar Danger zonder nog een woord tegen de ridder te zeggen. Hij steeg zelf op en wachtte totdat de ridder zou opstijgen, en de jongen op het nog vrije paard zou stijgen wat aan de teugels vastzat aan het zadel van de ridder, Het maakte hem niet veel uit als hij tegen de wil van de ridder in zou gaan. Het was net zo makkelijk om hem een pijl door zijn borst heen te schieten om dat bij elk ander te doen, en niets zou hem tegen houden. Zijn boog lag weer voorop het zadel, de lijken lagen beschut, zodat niemand ze echt zou vinden, behalve als die hier ook stopte. Hij zag in de verte al sagitta vliegen, en wist dat ze nog ongeveer een half uur moesten rijden voordat ze bij het dorp aanwaren gekomen, en dat het nog ongeveer 20 minuten licht zou blijven, dus ze moesten maar eens vaart gaan maken, want hij had geen zin om in het donker te blijven rijden. Hij gaf Danger dus een zacht tikje en het paardje begon te draven in jagersdraf, alsof ze nooit gestopt waren.

You can’t say what’s his next move
You don’t know what’s going on in his mind
You only see him move like the shadows
And you see the people fall down..

Hij hoorde de woorden wel van de jager. Maar zoals hij nu wel gewoon aan het worden was. Leken de woorden maar leeg. alsof hij er echt geen betekenis aan hechte. Hij vertrouwde de jager niet zo veel. Maar hij legde zich er bij neer en knikte alleen. Tot dat de jager weer sprak. “Omdat de baron van dit leen nogal een geval apart is” Hij keek de jager aan. Maar zonder emotie. Wat moest hij met zo’n antwoord. Hij kon verder niets zeggen en zag hoe de jager weer verdween. Hij keek wel naar de plek waar hij verdwenen was. Ook al kon hij niets zien zat hij binnen in te vloeken. ”Kun je nu niet voor ene keer een duidelijk antwoord geven?” Hij vond het irriterend. Bij die jager moest je altijd maar zorgen dat je er wat van maakte en anders wist je nog niets. Hij richtte zijn blik weer op de jongen. Die daar nog altijd stond te kijken. Met grote ogen. Na een paar minuten kwam de jager uiteindelijk terug met twee paarden. De bewusteloze man maakte hij vast op het ene paard en de het andere maakte hij vast aan Flamelight haar zadel. Hij zei geen woord en daar vloekte de ridder nog het meest om. Hij zag hoe de jager in het zadel kroop en vertrok; Zelf zou hij ook terug in het zadel moeten kruipen. Maar eerst hielp hij de jongen op het andere paard. Daarna sprong hij bijna in zijn eigenzadel en reed vluchtig de jager achterna. Ze zouden die nacht duidelijk in een herberg of zo gaan slapen. De rit was stil en hij moest de jongen toch af en toe een steuntje geven. Het was duidelijk dat de jongen niet gewend was om op een paard te reiden. Maar dat gaf hem tenminste iets te doen. Moest hij ook minder aan andere dingen denken. Terwijl het steeds donkerder werd, kwamen er lichten opdoemen voor hun. Het was een dorpje die daar lag. De jongen zou daar ook wel familie hebben. Dat hoopte hij toch, want anders hadden ze weer een extra probleem. Langzaam kwamen ze het dorp ingereden. Het was er maar sober en het leek er leeg. Maar je zag er toch af en toe wat mensen nieuwsgierig kijken en uit de kant gaan voor de jager. Duidelijk dat ze ook angst hadden. Ze reden naar een herberg en toevallig kwam net de bazin naar buiten. Het was een redelijke oude vrouw en ze had ook wel een buikje. Maar haar ogen stonden vriendelijk en vol levenslust. Ze begroete hun vriendelijk. Maar ze leek niet naar de jager om te willen kijken. In plaats daarvan, begon ze te spreken tegen hem. ”Wat Kan ik voor jullie heren betekenen?” Ze zei gelukkig wel jullie heren. Hij schudde even zijn hoofd en keek de jongen aan. Die al wat gekalmeerd te zijn. Maar het zag er naar uit dat hij vannacht niet naar huis kon gaan. Hij knikte even dat hij het begreep en sprak de vrouw aan. ”Heeft u nog drie kamers vrij?” Zei hij beleeft en op een ridderlijke toon. Deze keer was dat wel verplicht. Maar de vrouw schudde haar hoofd en keek met een schuldgevoel naar hem. ]i]”Ik heb alleen nog twee kamers heer…”[/i] Sprak ze zacht uit. Hij begon na te denken en knikte dat het geen probleem zou vormen. ”Twee kamers is perfect…, Zou u zou vriendelijk willen zijn om op de jongen te passen en mijn reisgenoot zijn kamer wijzen. het was niet echt een vraag en hij gleed het zadel uit. Hij hielp de jongen uit het zadel en bracht hem naar de vrouw. Daar na gaf hij wat geld aan haar. ”Maar u dan heer?” Vroeg ze. Hij draaide zich weer even om en keek naar de jager. Maar het duurde niet te lang. ”U vind het toch geen probleem dat ik in de stallen slaap?” De vrouw schudde meteen haar hoofd en voor dat de jager kon protesteren was hij al op weg naar de stallen. Met zijn paard en het andere paard. De Jager zou wel verder voor zich zelf kunnen zorgen. Hij zette het ene paard in een eigenstal en maakte het zadel los. Daar na zocht hij een goed plekje voor Flamelight en gaf haar rustig wat eten en drinken. Waarna hij ook haar van al het ballast verloste. Uiteindelijk ging hij rustig in een hoekje zitten met veel vers hooi en stro. Hij had er helemaal geen probleem mee om in de stallen te slapen. Hier sliep hij ook liever, was hij dichter bij Flamelight. Meestal als hij zich niet goed voelde sliep hij bij haar. Langzaam nam hij een appel uit de zadel tassen en begon te eten. Hij had niet echt veel zin in een gehele maaltijd. Het was een hele tijd stil, tot dat hij een stem hoorde. ”Ik moet u bedanken heer. U heeft mijn leven gered.” Hij herkende de stem van de jongen. Die voor de stal stond. Hij gebaarde de jongen dichterbij te komen. Dat deed hij ook zonder enige twijfeling. De jongen ging ook gaan zitten en hij begon te spreken. ”Mij moet je niet bedanken jongen… Ik heb helemaal niets gedaan.” Zijn stem was zacht een heel erg diepdringend. Hij keek de jongen recht aan met zijn zeldzame geel gouden ogen. Hij had inderdaad niets gedaan. Alleen de andere jongens afgeleid. Daarom voelde hij zich een beetje als een lokaas die de jager gebruikte. Hij voelde zich er ook niet goed bij. De jongen leek te begrijpen wat hij bedoelde. Maar ging er wel op in. ”Maar u heeft die Jager toch het bevel gegeven te schieten…” Zei de jongen diep gelovend. Hij schudde zijn hoofd en begon te lachen. Maar echt lachen, alsof het een grap was die de jongen maakte. ”Geloof je het zelf Kleintje?” Hij begon weer zijn hoofd te schudden. De jongen keek maar verontwaardigt. ”Niemand kan een grijze jager bevelen… Zover ik weet toch Het lijkt me dus beter als je de jager zelf bedankt en niet mij. De jongen knikte en stond weer op. Toen hij de stallen uitliep bleef hij nog even staan. ”Ik heet… Danamain, Mag ik Uw naam weten?” Vroeg hij nog. Hij keek weer eens op. ”Myron… Heer Myron. Danamain. Hij schonk de jongen nog een lach en die lachte vriendelijk terug. ”Heer Myron, hij die geen angst toont voor een grijze jager… Zo zal ik Uw herinneren.” Hij keek de jongen verbaast aan. Myron wilde zeggen dat het niet waar was wat hij zei. Maar de jonge was al weer weg. Hij schudde zijn hoofd en keek Flamelight aan. Die leek te lachen met hem. Hij knikte dat hij het begreep. Hij was inderdaad niet bang voor een grijze jager. Zeker niet van het fijt dat een jager hem zo zou kunnen doden. Want hij was helemaal niet bang om te sterven. Iedereen zelf een grijze jager moest vroeg of laat uit dit leven stappen. Dus waar zou hij anders voor moeten vrezen? Dat hij zijn baan als ridder verloor. Hij zou er geen moeite mee hebben om een ander bestaan op te bouwen. Hij schudde nogmaals zijn hoofd en bedacht dat hij nu nog bekender zou worden dan anders. Daarna nam hij nog een hap van zijn appel en hoopte dat de jager hier niet in de beurt was. ”Het is niet helemaal waar…” Zei hij tegen niemand speciaal.

Hij reed verder totdat hij in de verte de lichten van het dorpje zag. Hij kon horen aan de hoefslagen achter hem dat de rest hem volgde, zonder dat hij iets had gezegd, maarja. Zijn boog bleef voorop zijn zadel liggen, hij zag in de hoogte sagitta vliegen. Ze reden langzaam het dorpje in, meer omdat het onbeleefd zou zijn om al dravend het dorpje in te gaan, en ook omdat het nog best gevaarlijk was met al die mensen die zo laat nog op straat waren. De weg was groot genoeg om zo doorheen te rijden, maar zodra Danger een stap op de hoofdstraat had gezet stoven de mensen aan de kant, Hij vond het nogal overdreven, maar hij wist goed hoe diep de angst zat voor grijze jagers. De hoefslagen van Danger en de andere paarden klonken eenzaam op de weg waar ze op reden. Hij wist dat er in het midden van het dorp een herberg zat, en liet Danger dus gewoon rustig doorstappen. Hij liet het paardje stoppen bij de herberg, hij had gezien hoe de eigenaresse naar buiten toe was gekomen. Heel even schoten zijn ogen heen en weer, heel veel was er niet veranderd sinds de laatste keer dat hij hier was geweest. Hij keek even weer naar het vrouwtje dat de herberg onderhield, hij zag dat ze niet naar hem keek, maar dat vond hij niet erg, hij wist dat vooral voor de oudere mensen grijze jagers nog enger waren. Hij was dus niet beledigt toen ze het woord richtte tot heer myron. Hij bleef rustig in het zadel zitten. ”Wat Kan ik voor jullie heren betekenen?” Hoorde hij het vrouwtje aan de ridder vragen. Hij richtte zijn aandacht op de mensen die waren blijven staan om naar het rare gezelschap te kijken, een grijze jager reisde normaal alleen, niet met een ridder, vooral niet met een ridder eigenlijk. Maar deze tijden hadden hem ertoe gedwongen om de ridder mee op sleeptouw te nemen, en die jongen die ze net hadden opgepikt, ach. Die zouden ze wel afzetten bij zijn familie, want die gingen ze niet mee op sleeptouw nemen. ”Heeft u nog drie kamers vrij?” Zei de ridder naast op hem ridderlijke toon tegen de vrouw die voor hun stond. Soms had hij een hekel aan het ridderlijke gedrag van een ridder, maar op zulke momenten was het wel handig om een ridder bij je te hebben die het woord kon doen. Hij zag hoe de vrouw haar hoofd schudde zonder naar haar te kijken. Hij wist al bijna wat de vrouw ging zeggen. ”Ik heb alleen nog twee kamers heer…” Zei de vrouw op zachte toon. ”Twee kamers is perfect…, Zou u zou vriendelijk willen zijn om op de jongen te passen en mijn reisgenoot zijn kamer wijzen. Antwoorde de ridder, hij keek niet opzij naar de ridder die naast hem stond. Hij protesteerde niet eens, als die ridder in de stal wou slapen, dan moest hij dat zelf weten. Hij zelf sliep liever hier op een kamer, omdat het stro daar meestal vol met muizen zat. Hij zag hoe heer myron afsteeg en daarna de jongen uit het zadel hielp en de vrouw wat geld gaf. ”Maar u dan heer?” Hoorde hij de vrouw vragen, hij wist al wat de ridder ging zeggen en moest bijna lachen, maar dat deed hij niet, hij hield zijn gezicht op pokerface. Hij zag hoe de ridder even naar hem keek, maar hij keek niet terug. ”U vind het toch geen probleem dat ik in de stallen slaap?” Hoorde hij daarop de ridder zeggen, het bewees maar eens hoe goed hij was in het inschatten wat iemand ging doen. Hij zag hoe de ridder naar de stal toe liep met zijn paard achter zich aan. Hij bleef heel even staan, de jongen ging ook naar de stal toe. Hij zag in zijn ooghoeken hoe de vrouw zich weer snel naar binnen haastte om niet bij hem te staan. Hij zag zijn roofvogel en floot even laag, hij zag hoe mensen omkeken, en hij stak zijn arm lichtjes omhoog, het leek alsof de roofvogel vanuit het niets verscheen en op zijn arm landde, en toen op zijn schouder ging zitten. Hij zag de angst verder toenemen en stuurde ondertussen Danger richting de stallen, om er voor te zorgen dat al die mensen ophielden met naar hem kijken. Hij liet zijn paardje doorstappen tot de achterste leegste box en steeg af. Hij klopte Danger op zijn hals en begon het zadel los te maken. Hij hoorde het paardje tevreden brommen en maakte daarna het hoofdstel los, zodat het paardje vrij kon eten. De roofvogel zat op een tussenschot en keek naar hun. Hij pakte een borstel en terwijl het paardje begon te eten, begon hij met grote maar fijne slagen de vacht van zijn paardje te borstelen. Hij keek niet op toen hij iets verderop een stem hoorde, hij wist bijna direct dat die van de jongen was die ze hadden meegenomen. ”Ik moet u bedanken heer. U heeft mijn leven gered.” Hoorde hij de jongen zeggen. Hij trok zich er verder niks van aan, want de jongen had het duidelijk tegen de ridder, ”Mij moet je niet bedanken jongen… Ik heb helemaal niets gedaan.” Zei de ridder als antwoord op de vraag die eigenlijk niet was gesteld. Maar u heeft die Jager toch het bevel gegeven te schieten…” Zei daarop de jongen. Hij glimlachtte heel even, die jongen moest nog veel leren, en misschien heer myron ook, hij hoorde het antwoord van de ridder: ”Geloof je het zelf Kleintje?” Dat leek er meer op vond hij, hij hoorde de ridder verder praten: . ”Niemand kan een grijze jager bevelen… Zover ik weet toch Het lijkt me dus beter als je de jager zelf bedankt en niet mij. En zo was het maar net vond hij, nouja niet dat van dat bedanken, want de ridder had heel kill in het zadel gezeten toen die 6 mannen tevoorschijn waren gekomen, de meeste ridders die hij kende zouden ervan zijn geschrokken en niet zo hebben gereageerd als dat heer myron had gedaan, hij was het met het eerste deel eens, dat niemand een grijze jager bevelen kon geven, zelfs Mystenia had moeite met hem te laten gehoorzamen. En zelfs haar gehoorzaamde hij soms, alleen als hij er zelf heil in zag, of omdat dat beter was. Hij wist al hoe boos hij Mystenia had gemaakt met het zonder toestemming opeens weggaan, voor een missie waarvan niemand wist of dat het op iets oplossen of juist erger zou maken, en dan nogwel met een ridder samen op pad, die net terug was van zijn reis. Ach, hij had zich nooit aan regels gehouden, regels waren voor de mensen die zich het konden veroorloven om zich eraan te houden, en als grijze jager kon hij het zich niet veroorloven om zich eraan te houden, want dan zou dit land al lang door rovers en dergelijke zijn overwoekerd, maar andere mensen dachten er duidelijk niet zo over, vandaar de angst voor grijze jagers. Hij luisterde verder naar het gesprek terwijl hij Danger met rustige slagen bleef borstelen. Ik heet… Danamain, Mag ik Uw naam weten?” Vroeg de jongen, hij hoorde de ridder antwoorden. ”Myron… Heer Myron. Danamain. Daarop hoorde hij de jongen antwoorde: ”Heer Myron, hij die geen angst toont voor een grijze jager… Zo zal ik Uw herinneren.” Hij schoot bijna in de lach, maar hield zijn adem in, zodat je hem niet hoorde, hij hoorde hoe de voetstappen van de jongen verdwenen, dus daaruit maakte hij op dat alleen de ridder nog in de stal was. Hij bleef Danger rustig verder borstelen en krabde de hoeven van het paardje uit die tevreden op haver stond te kauwen. Hij concentreerde zich op het paardje, dus hoorde verder niet heel veel meer, hij klopte Danger even zijn hals, het paardje had het vandaag goed gedaan, ondanks dat ze in een lager tempo hadden moeten rijden omdat anders de ridder het niet bij kon houden. ”Het is niet helemaal waar…” Hoorde hij de ridder opeens zeggen. Heel even volgde hij niet waar de ridder nou eigenlijk antwoord op gaf, Totdat hij een link legde tussen wat de ridder nu zei en wat de jongen vlak daarvoor had gezegd, een vluchtige glimlach gleed over zijn gezicht heen, hij wist dat iedereen toch diep van binnen bang was voor de grijze jagers, zelfs bij de koning had hij een keer angst ontdekt, en dat kwam niet vaak voor. Soms waren er momenten dat hij schrok van zijn eigen kilheid, maar dat was binnen een fractie van een seconde dan weer over, het was de enige manier om de normale burgers te beschermen tegen de gevaren van buitenaf, en de koning op zijn troon te laten zitten, zelf had hij alles achter gelaten om een grijze jager te worden, hij wist van vele in het korps dat zij hetzelfde hadden gedaan, soms was dat de enige manier. Mensen wisten alleen je naam, en verder niks, omdat je in feite eigenlijk niet bestond. Sommige hadden nog een verleden, en dan wisten mensen waar de grijze jager oorspronkelijk vandaan kwam, voor zulke jagers waren ze minder bang dan voor de enkele grijze jagers waar hij toe behoorde, Degene waar niemand het gezicht meer van kende, waarvan je alleen wist wie het was als diegene zijn naam zei, en waarvan je het gezicht ook nooit meer zag, die enkel alleen nog een genadeloze strijder leken. En ergens klopte dat bij hem wel. Hij was zijn verleden vergeten, hij had zijn verleden verbannen naar de ondergrond van zijn gedachten. Hij was iemand anders geworden, omdat dat de enige manier was geweest. En juist dat maakte hem zo onvoorspelbaar, voor iedereen. Hij bleef Danger rustig borstelen en sloot even zijn ogen maar opende ze daarna weer, hij zei geen woord, maar keek even naar de roofvogel. Sagitta vloog op richting de staldeuren, ze scheerde vlak langs de ridder heen, en vloog toen de open lucht in. Hij had zonder een woord te zeggen of zich zichtbaar te maken, de ridder laten merken dat hij er wel was. Misschien zou dat voorkomen dat de ridder nog meer dingen ging zeggen die hij eigenlijk niet moest zeggen, ten minste niet in zijn bijzijn. Want je wist bij hem maar nooit of hij het ooit tegen je zal gebruiken of niet.

You don’t know how he feels
You don’t know the color of his eyes
You don’t know how he looks like
You only see the outside from a dangerous killing machine..

Het bleef een hele tijd stil. Tot dat het gefladder van vleugelslagen die stilte door braken. Hij zag hoe de roof vogel voor zijn ogen weg vloog. Alsof het een teken was. Een teken van Leonoor om zijn aanwezigheid bekend te maken. Hij schudde zachtjes het hoofd. Hij had helemaal niets te verbergen en zeker niet voor Leonoor. Hij keek naar Flamelight alsof ze wist wat hij van plan was te doen. Maar hij wachte nog een hele poos. Verdwaalt in zijn gedachten… Zijn gedachten waren in het duister gehuld. Flamelight gaf hem een lichte tik en van ergens ver weg was hij terug gekomen in de warme stal. Hij klopte zijn paard even over op de nek en stond zachtjes op. ”Ik weet het… Zei hij tegen haar. Langzaam liep hij naar de deur. Even kijkend of er nog iemand was. Hij wist niet waar de jager was en had geen zin om er rekening mee te houden. Zachtjes liep hij de stallen uit. De koude nachtlucht in. Maar hij had er geen last van. Hij was blij dat het zo rustig was. Nou ja eigenlijk liepen er geen mensen meer rond. Maar de straten werden nog zacht verlicht door de lantarens die er stonden. Langzaam liep hij de straat op… Af en toe keek hij eens om. Hij wilde niet echt dat er iemand hem volgde. Stilletjes ging hij een donker steegje in. Natuurlijk loopt te het dood. Maar met een paar lenige bewegingen kwam hij zacht aan de andere kant uit. Hier was het wel donker. Maar hij had er geen probleem mee. Door de maan die er stond werd alles toch nog goed verlicht. Stilletjes keek hij nog eens over het muurtje. Maar hij kon niemand zien en hij had ook nog niets gehoord. Maar deze beurt vertrouwde hij voor geen meter. Stilletjes liep hij het straatje uit. Dit was het achterbeurtje van de stad. Er was nauwelijks verlichting en de meeste huizen stonden leeg. Hij ademde zachtjes en keek naar de wolkjes die hij maakte. Hij wist precies waar hij moest zijn. Dit zou ook waarschijnlijk de enige kans zijn die hij kreeg om het nog eens te doen. Toch voor een lange tijd. Hij voelde zijn hard kloppen toen hij voor de zwarte poort stond. Hij had er gelukkig niet lang over moeten doen. Hij zou het alleszins in een lange tijd niet meer moeten doen. Hij zuchte even en had toch al zijn moed nodig om de poort zachtjes open te maken. Met een schel en oud geluid kwam de poort scheurend open. Langzaam stapte hij er door. In de open lucht. Deze plek was verlaten en oud. Het zag er enger uit dan dat het overdag al was. Maar hij vreesde hier niets. Zachtjes loopt te hij over het paadje tussen de graven door. Ja het was een kerkhof, het enigste in het gehele gebied. Het diende voor de drie steden die er het dichtste bij lagen. Dus ook voor het leen waar hij vandaan kwam. Helemaal achteraan lagen er drie graven. Zachtjes liep hij er naar toe. Hij stopte eerst bij het eerste en knielde neer. Hij slikte een paar keer en veegde het graf toen schoon. Ook zodat de letters weer zichtbaar werden. “Heer Mordon, de scherpe…” Hij legde zijn hand op zijn vaders graf. Hij moest door bijten om niet te beginnen te schreeuwen. Het teken van zijn vaderschild stak nog goed af… Een zwaard. Hij had ooit gehoopt op zijn vader te lijken. En het enigste wat hij nu nog kon hopen was. Dat waar zijn vader en zijn familie nu ook was. Ze trots op hem zouden zijn. Langzaam schoof hij op naar het tweede graf. De pijn in zijn borst werd groter. Dit graf was wat netter en hij kon het teken van zijn moeder nog goed zien. Een pijl en boog. Vroeger had hij niet geweten wat hij leuker vond. Met een pijl en boog schieten of zwaard vechten. Zijn moeder was niet afkomstig van hier. Zij was een Keltische geweest. Daardoor was hij een halfbloed. Ja zo noemde ze mensen die maar half van iets waren. Vroeger had hij het niet verstaan. Tot dat hij open dag met een bal aan het spelen was geweest. Een paar jongens waren ook aan het spelen. Hij had toen gevraagd of ze niet mee wilden spelen. Maar neen ze hadden allen gezegd “Wij spelen niet met een halfbloed.” Onwetend was hij toen naar zijn moeder toe gegaan. Hij kon haar gezicht nog altijd zien. Ze had die dag gehuild. Tranen voor hem. Door verbazing had hij zijn bal laten vallen en gevraagd wat een Halfbloed was. Zijn moeder heeft er nooit een antwoord op gegeven. Dat was ook de enigste keer geweest dat hij haar had zien huilen. Later had zijn vader het hem uitgelegd. Maar door zijn vader had hij kunnen bewijzen dat hij even goed was en zelfs beter dan een volbloed. Hij had bloed van twee stammen in zich en dat maakte hem sterk. Dat was tot nu nog altijd de reden dat hij zich altijd weer opnieuw moest bewijzen. Dat maakte het hem ook zo hard om nog door te gaan. Langzaam stond hij recht. Myron wilde vertrekken. Maar hij kon zich er niet van weerhouden om zijn blik op het laatste graf te vestigen. Het graf van zijn zuster. Stiller dan ooit te voor knielde hij uiteindelijk ook neer voor haar graf. Maar hij kon er niet aan doen dat hij weer eerst even de woorden op het graf van zijn moeder las. “presidia…” Er waren geen woorden aan verbonden. Nu kon hij niets anders meer dan kijken naar het graf van zijn zuster. Meteen ging hij terug in gedachten naar die verschrikkelijke dag. Hij was weer eens aan het zingen voor zijn kleine zusje. Ze zaten in de stallen van hun boerderij. Het was een warme dag geweest. Hij was naar buiten gegaan en in slaap gevallen in een holle boom. Hij was wakker geworden door een vreselijk geschreeuw. Hij kon de hitte nog voelen en zijn hard. Klopte als een bezetene. Voor zijn ogen zag hij een brandende stal. Overal donkere figuren. Zijn moeder had haar boog al gepakt en hij was gerend naar zijn vader. Roepend waar zijn zusje was. “Bescherm je zus Myron en maak je gaan zorgen over ons.” Had zijn vader geantwoord. In al de gekte was hij de brandende stal in gerend. Hij kon de geur van brandend hout nog goed herinneren. Balken vielen om. Hij had zijn zus gevonden. Samen waren ze naar buiten gerend. Maar daar was er niemand meer geweest. Zijn vader lag bloederig en in stukken op de grond. Naast hun moeder. Hij had zijn zus alleen gelaten en was naar hun lichamen toe gerend. Hij voelde zijn ogen weer prikken. Het schele schreeuwtje van zijn zus stak door zijn hard. Hij kon de donkere gestalte nog goed zien en in één beweging had hij het zwaard van zijn zwaard opgepakt om zijn zus te beschermen. Van overal waren er duistere figuren opgekomen. Één voor één had hij ze kunnen verslaan. Toen alles rustig was had hij verward rond gekeken. “Myron.” De stem van zijn zus. Een groot duister figuur was uit de stal opgedoemd en had voor zijn ogen zijn zus doorboord met een lang zwart zwaard. Boos klopte hij met zijn vuist op het graf. “Heimie…” Haar teken was een zang vogel geworden. Hij voelde hoe een traan over zijn wang kroop. Geen traan van verdriet. Maar wan kwaadheid. Hij was boos op zich zelf. Hij had zijn zus niet kunnen beschermen en door hem lag ze hier nu in de koude kamer. Hij had het zwaard van zijn vader laten vallen en zonder er bij na te denken was hij naar haar toe gerend. Bloederig had hij haar in zijn armen gepakt. En haar tegen zijn lichaam aangedrukt. Het laatste dat hij van haar had gezien waren haar geel gouden ogen. Het zelfde als zijn vader, moeder en hem zelf. Ze hadden warm gestaan. Helemaal niet gevuld met angst of pijn. Opgelicht door de vlammen van de schuur en met een zachte glimlach op haar gezicht. Daarna was door een hevige pijn alles donker geworden en was hij een paar dagen later wakker geworden in de ziekenzaal van het kasteel. Daar waar hij de Baron had ontmoet. Hij had daar gelegen met een dodelijke schouder wonde. De dokters waren verwondert geweest dat hij het overleefd had. Daardoor had het hoofd van de ridderschool hem de kans gegeven en daarna de baron. Zachtjes gleed zijn hand naar de plek, waar de wonde had gezeten. Nu was het niets meer dan een litteken. Maar hij kon de pijn nog voelen. Hij verharde zijn ogen. Hij was toen maar 13 geweest en zijn zusje 9. Hij had haar niet kunnen beschermen. Daardoor voelde hij zich schuldig. Zachtjes begon hij de woorden van het liedje dat hij altijd voor haar zong te zingen. Hij zong het alleen als hun vader weer weg was. Hij ademde eens diep in en uit. “Heimie…” Wat miste hij haar. “Kun je het me ooit vergeven?” Fluisterde hij zacht. Hij keek op naar de sterren hemel. Waar drie sterren extra begonnen te schitteren. Hij kon alleen maar hopen. Hij sloot zijn ogen en liet zijn verleden nog even aan zich voorbij gaan. Maar hij schrok op toen hij een hand op zijn schouder voelde. In een snelle beweging stond hij op en draaide zich naar de persoon toe. Het was wel de laatste persoon dat hij hier had verwacht.

Hij bleef met grote slagen zijn paardje borstelen. Ergens diep van binnen deed het hem pijn om hier terug in dit leen te zijn, maar hij wist ook dat het moest, hij moest zijn eigen leed opzij zetten, het rijk kwam eerst, dan de inwoners, en pas ergens onder aan de lijst kwam hij zelf. Hij haalde even diep adem en hoorde aan het geritsel dat Danger zijn hoofd omdraaide, hij keek in de bruine trouwe ogen van het diertje. Hij aaide even de neus van Danger. Een zachte ontsnapte aan zijn mond. Hij bleef zijn paardje aaien en leunde lichtjes tegen het paardje aan. Hij hoorde aan voetstappen dat de ridder de stal verliet. Hij keek naar Danger, het paardje leek wel te zeggen: Sometimes live’s hard, but you have to go on. Hij glimlachte heel even vaagjes en klopte Danger op zijn hals. “ik weet het Danger” zei hij zachtjes. Hij rekte zich even uit. en liep toen tussen de schotten uit. Hij wist wel dat hij de afgelopen dag niet al te vriendelijk tegen de ridder was geweest, en ergens voelde hij zich daar schuldig over. Hij liep de stal uit, en zag nog net de ridder lopen. Hij liep achter de ridder aan, de schaduwen gaven hem de gelegenheid zodat hij niet gezien werd. Hij zag wel hoe de ridder een paar keer achterom keek, alsof die niet wilde dat hij gevolgd werd. Maar iets maakte dat de grijze jager verder liep, achter de ridder aan. Hij zag hoe ze een dode straat in liep, tenminste daar leek het op, maar hij zag hoe de ridder lenig over het muurtje heen sprong, toch bleef hij nog even stil staan, en dat was maar goed ook. hij zag hoe de ridder nog even achterom, over het muurtje heen keek. Hij liep snel en geluidsloos verder, en toen hij zeker wist dat de ridder weg van achter het muurtje was, sprong hij er lenig overheen, hij zag dat ze in de achterbuurt waren beland, en heel even vroeg hij zich af waar de ridder mee bezig was. Hij zag de ridder een ander straatje in slaan en liep er snel achter aan, zijn boog was niet gespannen en hing onder zijn mantel, maar die zou er toch binnen seconden uit kunnen zijn en gespannen kunnen zijn, niet dat hij hoopte dat dat moest, maar je wist het maar nooit. Hij zag hoe de ridder stopte voor een grote zwarte poort en fronsde heel even zijn wenkbrauwen. Toen hij zag dat de ridder naar binnen ging, volgde hij snel, voordat de poort weer zou sluiten en hem zou verraden als hij de ridder zou willen volgen. Hij bleef even verstard staan toen hij zag waar ze waren, de begraafplaats, hij slikte een brok weg die in zijn keel was komen te zitten. Al snel keek hij even in het rond, of hij kon zien waar de ridder was. Zijn ogen vonden de ridder, die geknield op de grond zat, bij een graf. Blijkbaar had de ridder een paar dierbaren verloren die hier lagen. Hij zag hoe de ridder met zijn hand de viezigheid van het graf afveegde. Langzaam kwam er weer bij hem op wat hem ooit was verteld over de familie van de ridder. Afgeslacht, en dat de ridder toen nog als klein jongetje het zwaard van zijn vader had opgepakt, en de mannen had gedood, maar te laat was geweest om zijn zusje te redden. Het was een triest verhaal. Hij herinnerde zich ook, dat de ridder een halfbloed was, maar veel maakte hem dat niet uit. Halfbloeden waren in het algemeen sterker dan volbloeden, tenminste die regel gelde bij mensen. Zulke mensen kregen het beste van beide rassen. Hij bleef naar de ridder kijken, die daar zo kwetsbaar zat, blijkbaar gekweld door zijn herinneringen aan die nacht. Hij kreeg het gevoel dat hij stoorde in een intiem moment, maar dat er niemand was die hem zag. Langzaam gleden zijn ogen weer over de begraafplaats heen. Zijn ogen bleven hangen bij een soort kleine tempel dat aan de andere kant van de begraafplaats was, ergens in de buurt van de ridder. Hij voelde de lichte dwang om er te gaan kijken. Hij wist wat het was, hij was er als klein jongetje ooit een keer geweest, en toen had hij zo snel mogelijk weer weg willen gaan. Langzaam liep hij over een graspad heen, wat rechtnaar het kleine tempeltje toe leidde. Hij stond een paar meter ervan af, en volgde met zijn ogen de stenen stamboom die op de tempel was getekend, hij herkende de namen die er stonden. In de verte hoorde hij iemand zingen, maar zijn gedachten gingen voor een moment met hem op de loop. Hij herinnerde zich alles nog, alsof het gisteren was gebeurd, maar ergens wou hij het toch vergeten. Zijn vingers gleden even langzaam over de laatste naam die erin stond. Ooit was dat zijn naam geweest, maar nu niet meer. Hij had het achter zich gelaten. Hij las in gedachten de tekst die erop stond, de laatste regel bleef hij onthouden, vroeger had hij die zin zo vaak gezegd, dat het in zijn hoofd was blijven dreunen, tot het moment dat hij alles achter zich had gelaten, Als alles verloren lijkt te gaan, weet dan dat morgen de zon weer opkomt. Ergens vroeg hij zich af, ofdat die zin daar expres was neer gezet, als een soort boodschap voor als hij het ooit zou lezen. Hij schudde langzaam zijn hoofd, de persoon waarvan die zin was, die was gestorven toen hij was vertrokken, dus misschien was dit graf wel terecht, om de anderen te herinneren aan de persoon die er ooit was, maar eigenlijk in feite gestorven was maar nog steeds bestond. Hij haalde even diep adem en draaide zich toen abrupt om toen hij het kleine teken onderin het graf had gezien, een eikenblad. Ze dachten dus echt dat hij dood was. Hij schudde zijn hoofd. Hij was er niet om alles van het verleden op te graven en proberen goed te maken. Hij was hier voor het rijk, en dat kwam op de eerste plek. Hij zou ze nooit laten weten dat hij nog leefde, dat kon gewoon niet goed gaan. Hij vergat gewoon wat hij net had gezien, hij zag de ridder daar zo bros zitten, verloren in zijn herinneringen. Herinneringen waren goed, totdat je jezelf erin verlor, dan werden het nachtmerries, daarom had hij ze verbannen, je moest alleen de goede herinneringen overhouden, in zijn geval dus niets, omdat het gewoon niet meer kon. Hij liep zachtjes naar de ridder toe en legde zijn hand op de schouder van de ridder, hij kon het verdriet begrijpen waarmee de ridder worstelde, hij had het zelf ooit ook eens gevoeld. Hij wist dat het niet makkelijk was om daar alleen mee te blijven zitten. Hij zag hoe de ridder abrupt overeind kwam en naar hem omdraaide, heel even, in een flits was het mogelijk voor de ridder om hem in de ogen te kijken, ookal kon je niet veel zien in de schaduwen van zijn kap. Maar daarna niet meer, omdat de ridder toen weer te hoog was om zijn ogen te zien. Hij had de ridder aangekeken, in dat ene ogenblik had hij laten merken dat hij de pijn van de ridder begreep. Hij voelde ergens de kilte die neer daalde op de begraafplaats. Hij liet zijn hand nog even liggen op de schouder van de ridder, maar haalde hem toen weg. Hij zei toen tegen de ridder: "When the sun goes down, you don’t have to cry to hard, because if you cry to hard, you don’t see the thousand star sky" Als de ridder zou begrijpen wat hij er mee bedoelde, dan was het goed. Hij bleef nog even staan, maar liep toen weg. Heel even keek hij nog naar het kleine tempeltje en stond stil, alsof hij nog iets zou zeggen, maar dat deed hij niet. Hij liep verder, en werd opgenomen in de nacht, alsof hij er nooit was geweest.


He’s like the shadow
One moment he’s with you,
The next moment he’s gone.
His live is a mystery
Closed in by secrets..

De jager stond recht voor hem. Hij keek een beetje verward. Had hij nu net? Het was maar een fractie van een seconde geweest. Maar ja hij had het kunnen zien. Ook al was het niet helemaal duidelijk geweest. Hij hoorde de woorden van de jager. Hij kreeg langzaam een glimlach op zijn gezicht. Hij voelde zich veel beter en niet alleen door de woorden. Hij had de ogen van de jager gezien. Ook al was het maar een flits geweest. Hij had ze kunnen zien. Die ogen hadden veel meer uitgesproken dan de woorden. Hij knikte dat hij het begreep en zag hoe de jager weer verdween. Eerst leek het alsof de jager een twijfeling had. Maar daarna toch oploste in het duistere van de nacht. Hey voelde een warmte in zich opkomen. Hij wierp een laatste blik op de graven en sprak nog een paar woorden uit. Voor dat hij weer vertrok en een tijd later weer in de stallen stond. Flamelight was al aan het slapen; Zachtjes ging hij in een hoopje strooi zitten. Waarna hij langzaam maar zeker in slaap viel. Maar zijn dromen waren onrustig en het vreemde was. Hij beleefde die enen verschrikkelijke dag weer opnieuw. Hij kon de vlammen weer voelen op zijn huid en de stekende pijn van zijn wonde. Hij hoorde de woorden van de jager door zijn dromen heen. Maar elke keer dat hij probeerde te kijken naar de hemel kon hij alleen maar rook zien en de ogen van zijn kleine zusje. Daarna zag hij ook nog zijn vriendin Ella en haar woorden dat zijn ogen anders stonden. Hij kon natuurlijk niet weten hoe zijn ogen stonden of niet. Maar ogen van anderen vergat hij nooit. Op het laatste van zijn droom zag hij weer die ene flits en de ogen van de jager. Daarna schrok hij op zwetend en nog diep ademhalend. In de verste kon hij de eerste zonnen stralen al zien. Hoe lang had hij geslapen? Het voelde als een eeuwigheid aan. Maar hij wist maar al te goed dat , dat niet zo was. Half verward stond hij op en pakte al zijn spullen. Hij maakte Flamelight ook al klaar. Daarna schreef hij snel een brief naar de jager. “Ben bij de oude brug…” Het moest niet veel zijn en het was zelfs kort en bondig. Daar kwam er nooit maar iemand omdat de brug was vernield door een zware storm. Hij zou daar rust kunnen vinden. Hij leidde Flamelight voor. Sommige mensen keken verbaast op toen hij passeerde. Maar hoe dichter hij bij de brug kwam hoe minder er waren. Tot hij de verlaten plek bereikt had. Er stonden hier prachtige sterke bomen en er lag ook een bijl voor het geval dat er een idioot de brug zou willen hermaken. Nou toevallig zou hij die idioot worden. Van werken werd hij rustig en hij zou zijn gedachten helemaal kunnen verzetten. Hij maakte het zadel van Flamelight wat losser en trok zijn hemd uit. Zodat zijn gespierde bovenlichaam zichtbaar werd gemaakt. Zijn hand ging weer even over het litteken. Velen hadden ooit gezegd dat het een soort teken vormde. Maar ze hadden nooit gezegd wat voor teken het nou eindelijk vormde. Zelf kon hij het niet zien. Even verfriste hij zich zelf even met het koele water uit de beek. Daarna begon hij te hakken. Het duurde niet lang voor de eerste boom om was en zou kon hij beginnen. Eerst de randen. Hakken en knopen en schuren. Hij deed het op een enorm snel tempo. De zon kwam nog maar net boven de huizen heen toen hij kon beginnen met de onderplanken. Daar had hij wel wat meer tijd voor nodig. Daarna begon hij te hameren en zo ging zijn tijd voor bij. Uiteindelijk kon hij even gaan zitten en kon hij even uitblazen. De zon verwarmde zijn rug terwijl hij naar zijn werk keek. Het zag er zeer stevig en goed gebouwd uit. Een echt kunstwerkje. Maar nu was alleen de vraag. Was het stevig genoeg? Hij had er geen probleem mee om er over te loepen en al zijn werk nog eens te doen. Dus begon hij er op te springen en het houten brugje gaf geen enkele kik. Dus was hij zeker dat het niet zomaar zou instorten en kon hij wachten op de jager. Hij had er nu eigenlijk voor gezorgd dat ze een kortere weg hadden om verder te reizen naar het noorden. Hij ruimde snel de troep op en nam toen een lenige stok en begon een beetje te timmeren op een boom. Lenig zwaaide hij met de stok en maakte soepele bewegingen met zijn lichaam. Alsof de boom een vijand was die hem zo kon bespringen. Hij deed zo voort en hij zou pas stoppen wanneer de jager kwam. Hij zou de jager dan ook meteen bedanken voor wat hij gisteren had gedaan. Het was misschien een klein gebaar geweest. Maar voor hem was het iets met heel veel waarde geweest.

Hij liep verder onder om te kijken, hij had de glimlach op het gezicht van de ridder gezien, en dat was voor hem genoeg geweest, misschien moest hij maar iets minder streng en bot tegen de ridder doen. Het was hem wel duidelijk geworden dat niet iedereen met zijn verleden om kon gaan als hij. Hij sloop verder door de straten van het dorp heen, maar hij ging nog niet terug naar de herberg. Hij liep het drop uit, als een schaduw die niet gezien werd. Hij stopte pas toen hij bij een heuvel was, een naamloos graf lag aan de andere kant van de heuvel. Hij ging erbij zitten en keek naar de maan die opkwam. Ze was begraven zonder naam, maar hij wist dat zij het was geweest, Zijn vingers gleden even over de sokkel van het graf heen. Ergens kon hij het niet opbrengen dat ze haar hadden begraven, hier aan de rand van de heuvel, half verscholen in de bosjes, alsof niemand haar mocht zien. Hij had geweten hoe laat het was toen hij de roofvogel boven zijn hut had zien vliegen, alleen had hij nooit de tijd gehad om haar op te komen zoeken. Hij had de roofvogel niets voor niets sagitta genoemd, het latijnse woord voor vrijheid. Vrijheid, dat was het enige wat ze nooit had gehad. Hij stond weer op en keek nog even naar het graf, maar toen liep hij weer terug, en keerde daarmee zijn rug naar het verleden. Soms moest je dingen niet opnieuw opgraven, dat deed alleen maar zeer. Ookal was er ergens iets van onbegrip, dat ze haar hier hadden begraven, en niet op de plek waar ze thuis hoorde. Maar hij kon er niks meer aan veranderen, dus hij liet het maar zo. Eenzaam gleed er een schaduw terug naar het drop. zijn hoofd was licht gebogen. Hij sneakte de herberg in, zonder dat iemand hem opmerkte. Hij liep zijn kamer in, en liet zich op het bed vallen, hij deed nog wel zijn laarzen uit, maar de rest niet. Hij sloot zijn ogen en viel in slaap, dieper dan normaal, misschien was het omdat ergens hij zich hier thuis voelde. Hij sliep door totdat hij wakker werd van het gekraai van de haan. Hij rekte zich uit en trok zijn laarzen weer aan. Hij pakte de boog op die tegen de stoel aan stond en hing die over zijn linkerschouder heen. Hij liep naar beneden en at zijn ontbijt op, zonder het echt te proeven. Hij zag de jongen verschijnen, hij besloot om maar eerst eens de jongen naar huis te brengen. Toen ook de jongen klaar was met zijn ontbijt wenkte hij de jongen om hem te volgen. Hij liep de stal in, en zag het briefje liggen in de box waar eerst flamelight had gestaan. Hij wist nu waar hij de ridder moest vinden, maar eerst de jongen thuis afzetten. Hij zadelde Danger op, terwijl de jongen klierde met het zadel van het paardje waar de jongen de vorige dag op had gezeten. Hij had de bewusteloze man uitgehoord, en wist waar ze moesten zijn, toen had hij zijn mes in het hart van de man gestoken, niemand mocht eigenlijk weten wat hun bedoelingen hier waren, dus dood bewaarde ze hun geheim beter dan levend. Toen de jongen klaar was steeg hij op. Hij hoefde niet eens te zeggen wat hij bedoelde, de jongen begreep het wel. Ze reden het dropje uit, totdat ze bij een grote boerderij kwamen. Hij zag in zijn ooghoeken hoe hoog in de lucht sagitta vloog. Ze reden door, totdat de jongen stopte bij de boerderij. Hij knikte heel even naar de jongen en liet toen Danger omdraaien, de jongen was thuis, en daar ging het hem nu om. Hij gaf Danger de sporen, het kleine paardje trok met gemak op, om in enkele seconden van stilstand in galop te kunnen zijn. Hij wist waar de oude brug was, en liet danger daar naar toe galopperen, Het leek net alsof hij nooit bij de jongen was geweest, alsof ze nooit in het dorpje waren geweest en daar handen overnacht. Hij reed via buitenom, zodat hij niet meer door het dorp heen hoefde. Hij had al zijn spullen al bij zich. Hij zag in de verte de oude brug opdoemen en zag ook de ridder, hij zag iets verderop flamelight staan. Hij hoorde doffe klappen toen hij dichterbij kwam. Hij keek goed naar de brug, en zag dat er planken overheen lagen en dat de bomen om waren gekapt, blijkbaar was de ridder druk bezig geweest om de brug te herstellen, als de brug sterk genoeg was, dan zou dat hun 1 dag omrijden schelen, en dat vond hij wel prettig, hoe eerder ze bij de fokkerij zouden zijn, hoe sneller hij weer terug kon naar zijn leen. Hij zag hoe de ridder met een houten stok een boom te lijf ging, alsof dat de vijand was, het was wel een goede oefening vond hij. Hij liet Danger verder draven, maar naar mate ze dichterbij de ridder kwamen, hoe stiller het paardje begon te lopen. Ze reden buiten het gezichtsveld van de ridder, die toch veel te geconcentreerd bezig was met de boom te lijf gaan. Hij liet Danger stoppen vlak bij de brug en keek ernaar, het zag er goed genoeg uit om een paard en berijder te houden. Hij keek daarna weer naar de ridder, maar zweeg nog. Hij had altijd een groot geduld, de ridder had hun net een dag omrijden bespaart, dus dan mocht die ook wel even zich uitleven door de boom in elkaar te rammen. Hij aaide Danger even over zijn hals heen, en stuurde daarna het paardje richting de brug. Hij had wel gezien dat flamelight nog niet opgezadeld was, maar hij wist dat de ridder een zwak had voor het paardje en er liever niemand anders aan liet komen, dat gevoel kende hij. Want dat had hij bij Danger. hij bleef rustig staan wachten, de ridder zou hem vanzelf wel doorkrijgen.

He maybe seems weird
But even he knows what’s pain
And that makes him
So dangerous

Hij bleef timmeren op de boom. Tot dat hij uiteindelijk bij de genade slag kwam. Natuurlijk brak de tak er door in stukken. Hij schudde even zijn hoofd. Als leerling zou dat nooit gebeurt zijn. Zo kon je zien hoe veel dat hij was gegroeid. Verward keek hij rond. Hoe lang had hij zitten timmeren tegen de boom? Zijn blik ruste even op een halve jager. Hij knikte even als begroeting en deed snel zijn hemd terug aan. Hij kon alleen maar hopen dat de jager zijn litteken nog niet gezien had. Want dat wou hij namelijk niet echt. Snel zadelde hij Flamelight op en ging met gemak zitten. Even keek hij rond. Waar zou de jongen zijn? Had de jager hem al terug gebracht naar huis. Even deed hij zijn mond open om het te vragen. Maar hij liet het zo zitten. Hij wou even wachten tot dat de jager over de brug zou gaan. Maar het leek er op dat hij eerst moest bewijzen of het wel stevig genoeg was. ”Ik weet hoe je bruggen moet bouwen hoor…” Zei hij vriendelijk en met een glimlach. Niet om te toefen. Maar gewoon om weer wat spanning te verbreken. Hij moest de jager ook nog altijd. Bedanken voor wat hij gedaan had. Maar eerst leidde hij Flamelight voort. Zelf zeker van zijn bouwwerk ging hij er met gemak over. Er was helemaal niets aan de hand en het was stevig genoeg. Het zou dus niet zomaar om ver waaien. Hij wachte even op de jager en zo begonnen ze weer verder te rijden. Hij zat verveelt om het te zeggen. Maar het leek hem nog niet het goede moment om het te doen. Dus het eerste deel van hun tocht verliep weer in stilte. De zon scheen weer hoog boven de lucht en hij kon nu al weer meer afstand nemen van zijn verleden. Maar vergeten zou hij nooit doen. Hij kon er namelijk niet aan doen dat hij zich nog steeds schuldig voelde. Maar het verleden zou hij nooit kunnen veranderen. Dus zou hij er mee moeten leren leven. Hoe hard dat ook zou worden. Ze reden in stilte verder, toch een uur of twee. Toen zuchte hij even. Hij had er al gelet dat de man die ze mee hadden gepakt ook zomaar verdwenen was. Maar hij zou er verder ook niet meer op in gaan. Dat zou hij aan de jager overlaten. ”Uhm.. Ik wilde je nog even bedanken voor gisteren Leonoor…” Hij wist niet zo goed hoe hij het moest onder woorden brengen. Het was misschien wel een heel klein iets geweest. Maar voor hem was het veel meer dan een klein iets. Het gaf hem het gevoel dat hij de jager ergens wel kon vertrouwen. Ah het waren ook maar mensen hé die jagers. Hij verwachte niet echt een antwoord van de jager. Daar had hij nu wel rekening mee gehouden. Dus verder bleef hij zwijgen. De weg volgend zoals hij de dag er voor ook had gedaan. Hij miste zijn huis al weer. Nou ja één dag thuis kon je niet echt zeggen dat je het beu kon worden. Na een tijdje hoorde hij geluid achter hun. Even stopte hij. Hij herkende dat geluid uit duizenden. Hij gebaarde de jager gewoon door te loepen. Hij zou hem later wel inhalen. Hij kon die hoefslagen nooit verheten en hij kreeg meteen een lach op zijn gezicht toen hij zijn oude vriend zag opdagen. Die wild zwaaiend op hem af reed. Toen Richard naast hem was liep hij verder. Tegelijke tijd begonnen ze te spreken. (Myron) (Richard) Wat doe jij hier nou? Beiden schoten ze in de lach. Dit was zo lang geleden. Maar nog geen twee jaar. Misschien een 6 maanden. Maar ja ze hadden namelijk altijd al kontact gehad en het was zijn beste vriend. ”Weer op een missie zoals gewoonlijk…” Zijn vriend knikte dat het bij hem het zelfde was geweest. Onder tussen was hij de jager helemaal vergeten en was hij aan de praat geraakt met zijn vriend. ”Als we allebei terug gekeerd zijn van onze missie mogen we waarschijnlijk weer samen werken zoals vroeger myr..” Zei zijn vriend opgewekt. Hij had natuurlijk gelijk. Als zij samen waren kon niemand hun nog aan. Ze waren een geweldig team en de baron zou dat zeker goed keuren. ”nou vroeger.. Zo oud zijn we nu ook nog niet Richy…” Ze schoten weer in de lag. Neen ze waren eigenlijk nog in de bloei van hun leven. Misschien zelfs nog vroeger. Maar ja ze waren nu tenminste samen. Ze praatte over van alles en nog wat. Terwijl ze samen de weg aflegden. Tot een bepaald kruis punt. Richard moest daar inslaan. Richard de leeuw. Dat was zijn vriend zij embleem. Samen… hij kon er geen woorden voor vinden. ”Zie je later (Richy) (Myr)” Zeiden ze weer tegelijke tijd en zo namen ze afscheid. Hij miste zijn vriend enorm. Maar wist hem tenminste altijd te vinden. Daar was hij zeker van. Snel volgde hij de jager weer. Die opvallend stil was geweest en hij vroeg zich af of hij er iets over zou zeggen?

Hij zag dat de ridder zich na een tijdje omdraaide en hem zag. Hij zag het litteken zitten op de borstkas van de ridder, maar maakte er geen opmerking over, soms was dat niet al te gepast. Hij zag de knik die de ridder gaf als begroeting. Hij had wel gezien hoe de kracht van de ridder ervoor had gezorgd dat de tak van de boom was afgebroken. Hij zag dat de ridder snel zijn paard opzadelde en naar hem toe reed. Hij bleef staan, toch vond het ergens geruststellender als de ridder als eerste over de brug heen ging, niet dat hij het vakmanschap van de ridder niet vertrouwde, maar hij had het gevoel dat er iemand naar hun keek. ”Ik weet hoe je bruggen moet bouwen hoor…” hoorde hij de ridder zeggen, hij knikte even dat hij dat wel begrepen had. Hij reed nadat de ridder over de brug was geweest achter de ridder aan. Hij reed verder zonder een woord te zeggen, ergens was het de stilte wel gewoon geruststellend. Ze reden in stilte verder, zodat hij alles hoorde. ”Uhm.. Ik wilde je nog even bedanken voor gisteren Leonoor…” hoorde hij de ridder na een tijdje zeggen. Hij wist dat zijn woorden misschien simpel waren geweest, maar toch ergens iets van vriendelijkheid hadden getoond. Hij knikte naar de ridder, het leken misschien afstandige dingen maar normaal gaf hij geen eens knikje, dus het was al meer dan normaal. Hij hoorde toen ze een tijdje hadden gereden de geluiden van een ander paard, maar hij liet zijn boog gewoon voor zich op het zadel liggen. De ridder naast hem was niet de enige die die hoefslagen herkende. Hij zag dat de ridder naar hem gebaarde om door te lopen, alsof de ridder hem kon dwingen. Hij deed niks, maar reed verder. Hij leek te verdwijnen tegen de bos achtergrond, hij kon horen wat de twee ridders tegen elkaar zeiden, niet dat hij het echt volgde, hij hoorde wel een paar dingen die hem interessant leken. Die twee kenden elkaar dus al langer, en waren blijkbaar op eerdere missies geweest, niet dat dat hem veel uitmaakte, meer het feit dat myron zei dat ze nog niet zo oud waren, je wist tenslotte maar nooit of je een minuut of een dag later dood zou kunnen gaan. Hij bleef gewoon doorrijden, hij wist dat het Richard de leeuw was. Hij keek even omhoog naar de lucht waar zijn roofvogel vloog. Hij bleef rustig doorrijden, op naar het volgende punt waar ze moesten zijn. Hij kon horen aan de hoefslagen dat de ridder weer dichterbij kwam. Hij hoorde Danger vrolijk brommen, maar bleef vooruit kijken zonder om te kijken of het echt de ridder was, hij kon zelfs nu na een dag al horen hoe de hoefslagen van het paard van de ridder. De boog bleef voorop het zadel liggen en hij zei geen woord, misschien was dat op dit moment maar beter. Soms was het dat als je een jeugdvriend had gezien, dat je daarna heimwee kreeg naar huis.

To feel it
You have to join it
You only can see the outside
But you don’t know what it’s