A grey Hunter in town?

De jager bleef zwijgen. Daar was hij eerlijk gezegd wel redelijk blij mee. Onder tussen dacht hij aan vroeger; Soms was zijn veel beter dan het heden. Toch de dagen dat hij met Richard was geweest. Wat hadden ze toen niet allemaal gedaan. Een dag hadden ze wel eens naar een huis van een grijze jager geweest. Tot hun opluchting was die niet thuis geweest. Ze hadden heel het huisje in verschillende kleuren geverfd. Tot op de dag van vandaag wist hij nog altijd niet van wie dat het huisje was geweest. Misschien was dat ook maar beter zo. Wie weet wat de jager had gedaan als hij er achter was gekomen? Hij wilde het niet eens weten. Hij had nu wel al gezien waar een jager tot in staat was. Dus hij zou er verder niet over spreken en nog minder denken. Toch kreeg hij een grote lach op zijn gezicht. Terwijl hij verder in zijn gedachten dwaalde. Ze hadden de keuken ooit wel eens half in de fik gezet. Maar dat hadden ze dan wel zelf mogen opkuisen en ook een flinke training straf. Hij kon de vermoeidheid nog goed herinneren alsof die nooit meer zou voorbij gaan. Maar anderzijds was het wel een heel goede les geweest. De dag bij de beek zou hij nooit vergeten. Daar had hij Ella voor het eerst ontmoet. Het was een zalige dag geweest. Het water lauw en de bloemen die zo heerlijk geurden. Maar die plek was ondertussen verwoest. Hoe dat kwam wist hij niet. Misschien door droogte en al de rest. Ze reden weer langs verschillende weiden. Waar paarden, koeien en schapen liepen. Hij hield niet van schapen. Niet van hun wel en zeker niet van de beesten. Hij at ze zelfs niet zo graag. Maar ieder zijn smaak. Hij keek weer even naar de lucht. Een paar wolken vertelden een verhaal dat hij kende. Ergens herkende hij de jager en hem zelf in de wolken. Misschien was hun reis ook wel al een verhaal geworden. Hij lachte bij de gedachte. Een jager en een ridder. Wat moesten de mensen wel niet denken. Maar persoonlijk vond hij dat niet erg. Het was een heel andere ervaring en dat was het beste. Trouwens ergens geloofde hij dat hij er een nieuwe vriend bij had. Zo bleef hij verder denken terwijl ze verder reden naar hun volgende bestemming.

Hij zei geen woord, en de ridder ook niet. Hij merkte dat de ridder ergens een beetje afwezig was, af en toe zag hij een grote lach op het gezicht van de ridder, blijkbaar herinneringen aan vroeger, waarschijnlijk kwam dat door andere ridder die ze net tegen waren gekomen. Het leven was niet eerlijk, dat had hij al heel jong ontdekt. En nu? Hij was een schaduw geworden, iemand die eigenlijk niet echt bestond. Het korps kende zijn naam, en ene paar hoge officieren en deze ridder, maar burgers kende hem niet. Hij wist dat er verhalen over hem te ronde ging, maar niemand besefte echt dat hij de persoon uit de verhalen was. Iedereen verwachtte bij grijze jagers grote en sterke mannen die op strijdrossen reden, maar het tegendeel was waar. Ze waren kleiner dan de gemiddelde bewoners, maar ze waren wel sterker dan andere mensen. Hij had al menig mens zich kapot zien zweten om de pees van een grijze jager boog naar achter te trekken, terwijl een grijze jager binnen een fractie van een seconde de pees naar achter kon trekken en kon schieten. Ze reden niet op machtige strijdrossen, maar op de taaiste paardjes die er maar te vinden waren. Er was al vaak genoeg bewezen dat de grijze jagers paardjes de grote strijdrossen gewoon het veld uitliepen. Hij had menig ridder verbaast zien kijken, als hun strijdrossen op waren, en hun jagers paarden nog vrolijk door draafde. Juist dat maakte dat hij zo dol was op Danger. Hij vertrouwde het paardje met zijn leven, en Danger vertrouwde hem met zijn leven. Ze waren op elkaar aangewezen, en konden perfect samen werken. Bij de meeste ridders en hun paarden was het een kwestie van een zakelijke band. Zij hadden de paarden alleen nodig in de strijd, terwijl de jagers er bijna dag en nacht op reden. Toch had hij bij de ridder die naast hem reed gemerkt dat hij en zijn paard erg close waren. Misschien door het feit dat ze 2 jaar lang op een missie waren geweest, of om het feit dat de ridder echt om zijn paard gaf. Hij bleef naar voren kijken. Hij zag in de lucht Sagitta vliegen, jah. Ook zij hoorde nu bij het team. Hij had dan misschien zijn identiteit opgegeven en zijn verleden vergeten, maar hij had er iets veel beters voor terug gekregen. Soms maakte het leven rare deals, en dat begreep hij. Zoals hij hier reed, bijna in niemandsland, met alleen zijn dieren, en natuurlijk de ridder, die momenten dat deed hem beseffen dat hij de beste deal met het leven had gemaakt die je kunt maken. Op zulke momenten voelde hij zich gelukkig. Hij had zijn baningsschap opgegeven voor de vrijheid, en juist een betere deal dan dat kun je niet maken. Dus misschien had hij alles opgegeven, maar dit zou hij voor geen goud willen missen. Vrij zijn, dat was het gene wat telde. En als hij voor zijn vrijheid eerst nog zijn verleden onder ogen zou moeten komen, dan zou hij dat doen. Niet met gebogen hoofd, zoals hij vroeger gedaan zou hebben, maar met vastberadenheid. Hij zou zijn gezicht niet laten zien, en als de baron dat niet goed keurde, dan was dat zijn eigen probleem, niet die van hem. Hij was er klaar mee om zijn verleden niet aan te kunnen. Het was een goede beslissing om hier naar toe te gaan, en uit te vinden wat nou de oorzaak van de problemen was. En misschien vielen er daarbij doden, maar hij beloofde zichzelf dat hij dat niet zou zijn, en de ridder naast hem ook niet. Misschien zou de baron sterven, of iemand anders, maar hun levens waren nog niet zo oud, en moesten nog vele dingen doen. Hij zou strijden tot het einde, omdat hij ergens voelde dat hij dat iemand verontschuldig was. Hij was tegen Mystenia in gegaan, en zelfs dat maakte hem niet uit. Hij voelde het gebrom van Danger, en wist dat het paardje het met hem eens was. De strijd was niet voorbij, hij was net begonnen..

When he’s your friend
He’ll do everything to save you
You maybe don’t expect it
But that’s his way of life..

Topic uit