If the silence rules, then we will meet, Mystenia

De dagen trokken voorbij zonder dat hij er veel van mee kreeg. Hele dagen in het zadel, en ’s nachts op boevenjacht. Soms had hij er wel genoeg van, om steeds hetzelfde te doen, er zat de laatste tijd nog maar weinig spanning in. Mensen gaven zich al over, zodra ze zijn zwarte pijlen zagen die op de boog lagen. Hij had er de afgelopen paar dagen niet een kunnen verschieten, omdat de rovers het er liever levend vanaf brachten. Niet dat dat nou zo erg was. De wachters van de kastelen vonden dat minder erg dan als die de dode lichamen moesten bergen. Diep van binnen verveelde hij zich eigenlijk. Maar aan de andere kant, hij ontliep nog steeds de ontmoeting met Mystenia. Hij wist dat als hij naar haar toe zou gaan, dat hij dan ongelofelijk op zijn donder zou krijgen, voor zijn gedrag tegen over de koning, en tegen over de raad. Misschien was dat wel de reden dat hij dag en nacht in het zadel door bracht, en niet terug keerde naar zijn huis daar in de bossen. Hij klopte Danger even op zijn hals. Hij liep naast het paardje over het brede pad heen. Rond dit tijdstip was er niemand die zich op de weg waagde, behalve rovers en boeven. En juist op zulke momenten, waren de jagers op pad. Zij jagen op hun prooien die zich overdag verstoppen. De stilte die er hing was zo vredig en rustig, zoals hij daar van hield. Maar toch, iets knaagde er aan hem, het was geen voorgevoel, want als dat het was geweest, dan had Danger hem allang gewaarschuwd, en had hij al weer op de rug van Danger gezeten. Maar dat was niet zo. Hij bleef naast het paard over de weg heen lopen, waar de weg naar toe leidde, dat wist hij op dat moment niet. Maar hij hoopte dat het hem ver weg leidde van de confrontatie met Mystenia. Hij keek even omhoog en zag een zwarte schaduw vlak voor de maan langs vliegen. Van binnen moest hij glimlachen. Die schaduw kon maar van één iemand zijn. Het was Sagitta, de roofvogel daalde langzaam af naar beneden. De maan stond niet meer boven in de lucht, maar was bijna aan de horizon. Hij zag hoe de zon opkwam. Zelfs na al die tijd dat hij de zon op had zien komen, waren er nooit twee zonsopkomsten die hetzelfde waren. Altijd was er iets anders geweest. Het kleurenspel, dat bleef veranderen, elke keer maar weer. Deze keer was er meer rood te zien dan de afgelopen keren. Alsof de zon voorspelde dat er bloed zou gaan vloeien. De afgelopen uren waren voorbij gevlogen, hij was met zijn gedachten ver weg geweest. Maar de zonsopkomst, dat leek hem altijd wakker te schudden, alsof de zon hem ook wou zeggen dat er een nieuwe dag was, een nieuwe dag met kansen, kansen om alles goed te maken, om weer zijn eigen weg te gaan. De zon leek hem dat extra steuntje in de rug te geven, om verder te gaan met alles, met dit leven, met deze druk. Maar vooral ook met waar hij het meeste van hield, vrij zijn. Hij besefte maar al te goed dat hij zich door zijn daden hij veel mensen boos had gemaakt, maar hem maakte dat niet uit. Ze konden hem niet maken, en als ze hem zouden vermoorden, dan zou hij hun meenemen in zijn graf, zoals hij had beloofd. Hij vreesde niet voor de dood, als de dood hem zou komen halen, dan was dat maar zo, hij had al een leven voor actie en avontuur geleefd, soms met iets te veel. Hij wist dat hij in zijn relatief korte leven al meer had meegemaakt dan dat andere in hun hele leven zouden meemaken. Misschien was het het lot dat hem toelachte, of was het zijn eigen wilskracht. Een zacht geluidje lied hem direct ophouden met erover na te denken. Hij keek Danger aan. Zijn hand lag nog op de nek van het beestje, en hij voelde het lichte gebrom van het bruine paardje. Zonder te aarzelen steeg hij op. Hij pakte zijn boog en legde er een pijl op. Danger liep in hetzelfde tempo verder, de omgeving was nog steeds zo rustig, maar nu had het een gevaarlijke ondertoon, alsof er elk moment rovers uit de bosjes zouden komen en hem zouden vermoorden, maar er gebeurde niks. Danger liep weer verder zonder nog een waarschuwing te geven. Hij stak de pijl terug in de koker en legde de boog voor op het zadel. Zacht pakte hij de teugels weer vast en liet het paardje over gaan in draf. Een hoge krijs liet de vogels verschrikt opvliegen. Van binnen had hij de neiging om te lachen. Sagitta was altijd al goed geweest in mensen de stang op te jagen, maar nu kreeg ze het ook nog voor elkaar om de andere vogels bang te maken met haar gekrijs. Het duurde niet lang voordat hij een stel klauwen zacht in zijn schouder voelde prikken. Hij voelde direct naast zijn hoofd wat lichaamswarmte, en wist dat het Sagitta was. kleine smakgeluiden klonken er naast zijn hoofd. De vogel had duidelijk wat gevangen. Heel lang duurde het niet voordat hij voelde dat de nagels uit zijn schouder verdwenen. Hij hoorde het geklap van vleugels en zag in zijn ooghoeken Sagitta omhoog vliegen. Hij keek weer om zich heen. Deze omgeving kwam hem zeer bekend voor. Dit was thuis, nouja wat je thuis kon noemen. Hij rook al de geuren van het vers gebakken brood. De rand van het bos werd zichtbaar. Danger was onbewust in de richting van huis gelopen. Hij liet de hengst stilhouden en keek naar het dorpje wat beneden aan de heuvel lag, aan het einde van het pad. Daarna keek hij naar het grote bos wat zich aan de linkerkant van het dorpje bevond. Daar was zijn huis. Hij voelde Danger aan de teugels trekken. De hengst rook duidelijk zijn stal. Maar hij diep van binnen wist hij even goed als Danger dat ze niet lang thuis zouden blijven, reizen zat in hun bloed. Ze reisde dagen achter elkaar door het rijk heen, zonder te stoppen. Bendes en rovers werden opgepakt of een kopje kleiner gemaakt. Hij deed zijn werk goed, daar was niks om over te klagen, maar over de rest van zijn gedrag, tja daar waren natuurlijk de minpunten van wel duidelijk, maar daar trok hij zich als gewoonlijk niks van aan, zo was hij gewoon. Hij besefte wel dat hij eigenlijk naar het kasteel toe zou moeten rijden wat daar op de andere heuvel lag, maar dat deed hij niet. Zacht gaf hij Danger de sporen. De hengst ging er van door, op weg naar huis, naar het huisje in de bossen. Hij verwachtte dat het er wel een bende zou zijn, en het onder het stof zou zitten. Men wist nooit wanneer hij kwam en ging. Normaal hadden jagers iemand die voor hun huisje zorgde als ze er niet waren, maar dat had hij niet. Mensen waren te bang voor hem, juist omdat hij niet kon spreken. Maar hem maakte dat niet uit. Zo was het altijd geweest, en zo zou het altijd zo zijn. De bomen flitsten langs hun heen, terwijl Danger in galop door de bossen heen ging, zoals altijd namen ze de binnen door weg, zonder langs het dorp te hoeven. Hoe verder hij het bos inging, hoe zwakker de geur van vers brood werd, en hoe dichter hij bij huis aankwam. Hij zag het huisje al liggen, beschut tussen de bomen in, met daar achter een weide voor Danger. Hij merkte dat toen ze dichter bij het huisje kwamen. Danger nog wat harder ging rennen. Zowel ruiter als paard waren blij dat ze weer thuis waren, ook al zou het vast erg vies zijn door hun afwezigheid. Opeens ging Danger zachter rennen. Het paardje stopte uiteindelijk. Iets wat bevreemd keek hij naar Danger. Elk ander persoon zou zijn paard verder drijven om naar huis te kunnen, maar dat deed hij niet. Hij vertrouwde Danger, en als het paardje dacht dat er iets mis was, dan was dat meestal ook zo. Hij keek om zich heen, maar kon niks vreemd bedenken. Voor de zekerheid pakte hij toch maar een pijl uit de koker en legde die op de boog. Danger stond doodstil en maakte geen geluid. De stilte was oorverdovend. Wie had zijn huis gevonden, maar nog belangrijker was, wie was er hier? Hij bleef op de rug van Danger zitten, de zwarte pijl bleef op zijn boog liggen, afwachtend op wie er komen zou.

in silence we ride,
To never forget what it is like
To be alone.

1459 woorden^^

Verborgen in de schaduwen bleef ze wachten. Zittend op een tak. Terwijl Canavar wat verder aan het grazen was. Haar blik scherp op de omgeving gericht. Terwijl ze wachte op die ene persoon. De enigste persoon die ze langer kende dan al de rest. De ene persoon waar ze zo veel respect voor had en toch. Toch was er die wanhoop. De enigste die zich niet aan de regels hield. Ook al deed ze er streng over. Eigenlijk was ze er ook wel blij mee. Hij was tenminste een persoon die haar durfde tegen te spreken. Toch zou hij alles voor haar doen en dat wist ze zeker. Zolang het, het land niet zou verraden. Nu ruste haar blik op het huisje die er zo stil bij lag. Haar boog strak vast. Ze wist dat er geen gevaar dreigde. Je zou een idioot moeten zijn om te dicht bij dit huis te komen. Misschien was zij wel zo’n idioot. Veel van haar was er niet bekend. Alleen dat ze streng was. De meesten vreesden haar daar voor. Okay ze was streng, maar dat was alleen een spelletje voor haar. De rest mocht geheim blijven. Tot op een dag. Iedereen die haar langer kende dan gewoon een paar weken. Wist dat ze veel meer was dan streng alleen. Misschien kon je haar ook wel een beetje gek noemen. Maar ook al zei ze het zelf. Geniaal was ze ook wel. Ook al werd dat de laatste tijd wat onder het stof gestoken. Met haar twee leerlingen kon ze niet vaak verder komen dan haar leen. Maar ze had er het er wel voor over. Nieuwelingen waren altijd welkom. Zeker als ze aanleg hadden. Linde en Fernando waren twee leerlingen waar ze trots op was. Van Linde kon ze niet veel zeggen. Toch had ze soms haar twijfels. Maar dat was normaal. Van Fernando kon ze ook niet veel zeggen. Maar soms heel soms twijfelde ze over zijn trouw. Een zucht glipte door haar mond. Misschien maakte ze zich te veel zorgen. Dat was ook zo. Alleen wanneer hij er was. Leken die zorgen voor een paar minuten te verdwijnen. Ja nu zat ze hier niet ver van het huisje van Leonoor. Normaal gezien zou ze het niet doen. Maar de laatste tijd kreeg ze het gevoel. Dat hij haar vermeed. Wanneer je prooi niet naar jou toekomt. Moet jij naar je prooi toe gaan. Dat was precies wat ze deed. Ze wist dat Leonoor onvoorspelbaar was. Maar ze wist ook wel dat hij binnen kort thuis zou komen. Misschien zou hij weer heel ergens anders naar toe gaan. Toch stond ze hier te wachten. Haar leerlingen had ze wat te doen gegeven. Dus ze zouden haar niet missen. Linde had de leiding gekregen. Ook al dacht ze er over na om Fernando ook eens een rol te laten spelen als leider. Dan wist ze zeker hoe ver hij al was. Dat zou een goede test zijn. Haar blik gleed weer eens heen en weer. Hoe lang zat ze hier al? De tijd leek stil te staan. Toch ging hij vooruit. Maar een idee van tijd had ze nu niet echt. Mystenia wist alleen dat ze hier al een tijdje zat. Ze hield niet van wachten. Daar was ze veel te nieuwsgierig voor. Elke seconde dat ze hier zat. Miste ze ergens anders wel weer iets. Maar tja haar taak was nu hier dus zou ze hier blijven. Leonoor zou vroeg of laat wel komen opdagen. Hij kon niet eeuwig weg blijven. Behalve als hij was gedood. Maar dat zou zo snel niet gebeuren. Daar was Leonoor te slim voor en dat wist de man ook wel. Weer ontsnapte een zucht haar mond. Het was stil als de nacht. Toch leek het haar ergens op stang te jagen. Ze hield er niet van om veel te zuchten. De laatste tijd deed ze het al veel te vaak. Opeens hoorde ze Canavar brommen. Ze maakte een zachte beweging zodat het dier wist dat ze het begrepen had. Meteen was ze meer op haar hoede. Haar blik schoot heen en weer terwijl ze elke detail op nam. Misschien was het Leonoor die op komst was. Dan zou ze eindelijk eens met hem kunnen praten. Was hij bang voor haar? Of verveelde ze hem? Wat het ook was, er moest iets op zijn lever liggen. Anders had ze hem al veel sneller kunnen spreken. Ze kon wel raden wat hij zo wat dacht. Ook al kon ze dat nooit zeker weten. Maar ergens wist ze dat hij er tegen op zag haar te zien. Misschien omdat hij haar reactie vreesde. Of Juist om dat de reactie van haar hem verveelde. Ze leegde haar gedachten. Leonoor was onvoorspelbaar. Hoe kon ze zo over hem denken? Maar tja zij zelf was ook onvoorspelbaar. Opeens kwam er een zachte beweging van uit haar oog hoeken. Ze bleef rustig zitten. De gedaante was nog ver weer dus het kon nog wel even deuren voor ze het zeker wist. Haar gezicht was helemaal gehuld in de schaduw van haar kap. Af en toe nam ze die kap af. Alleen wanneer ze heel serieus was. Meestal dachten mensen dat ze serieus was. Maar meestal speelde ze gewoon een spelletje. Gek als ze was, maar geniaal. Ze wachte rustig af. Bleef zitten terwijl de gedaante steeds duidelijker werd. Ja zeker het was Leonoor. De man was zo wat onzichtbaar. Maar zijn jagerspaard was beter zichtbaar. Elk paard was anders. Ja zeker, en zijn paard kende ze even goed als haar Canavar. Het dier leek heel erg blij te zijn dat het thuis was. Het raasde richting het huisje. Maar na een tijdje leek het te vertragen. Natuurlijk. Nu kon hij niet meer weg komen. ‘Feeling evil!’ De woorden van haar leerraar. Zo voelde ze zich nu. Maar wat je moest doen dat moest je gewoon doen. Nu moest ze Leonoor spreken, ook al wist ze nog niet precies wat ze zou gaan zeggen. Het zou wel weer tot haar komen. Zoals gewoonlijk. De meeste jagers maakte plannen van hoe ze iets zouden aan pakken. Zij niet ze verzon het te plekke. Een van de positieve kanten van het gek zijn. Ook al wist ze dat, ze dat niet was; Ze speelde het alleen slim. Ze zag hoe Leonoor zijn boog pakte. Zou ze geschoten worden? Neen natuurlijk niet. Zo makkelijk ging dat nu ook weer niet. Even heerste r totale stilte. Ze bleef rustig zitten. Geen zin om ook maar te bewegen. Maar er kwamen wel woorden uit haar mond. ” are you going to shoot me now?” Er klonk niet echt emotie in de toon te zitten. Het spel was begonnen toch voor haar. Ze vroeg zich af wat Leonoor zou gaan doen. Ze vroeg zich af wat zijn reactie zou zijn. Maar het was gewoon wachten. Dan zou het antwoord wel komen.
[1152 woorden^^]

De pijl bleef dreigend op zijn boog liggen, zonder dat hij ook maar een beweging maakte. Zacht voelde hij Danger opnieuw brommen, weer viel het hem op dat het niet waarschuwend gebrom was, eerder vriendelijker gebrom, alsof de persoon die zich hier bevond, niet vijandelijk was. Hij had een schaduw gezien in de bomen. De punt van de zwarte pijl wees recht op het midden van de schaduw af. Hij stelde de hoek iets bij, zodat het duidelijk werd dat als hij de pijl zou laten gaan, de pijl zijn tegenstander direct zou doden. Hij voelde de wind die langs hem heen blies. Voor de rest was er doodse stilte, de stilte die hier altijd hing en nooit verdween. Dit was de kilte die om zijn huis heen hing. De kilte van geheimen, maar ook van eenzaamheid. De meeste jagers hadden leerlingen, maar hij niet. Zijn huisje stond er maar verscholen bij, opgenomen door de natuur. Bladeren hadden zich over het dak van zijn huis heen gegroeid, zodat het niet opviel. Zijn aandacht bleef gericht op de schaduw daar in de bomen, ergens had het iets bekend, die schaduw. Maar op dit moment, ging hij nergens maar van uit. Hij wist dat sinds hij dit huis had gekregen, geen enkel ander persoon zich hier had gewaagt, zelfs geen andere grijze jager. Simpel gezegd omdat ze bang waren voor de sfeer die hier heerste, en je nooit wist of je hem ergens mee stoorde. Als er iemand was die je niet boos wou maken, dan was het hem wel. Ergens begon hij het gevoel te krijgen dat hij deze schaduw goed kende, vooral om het feit dat hij nog niet de pijl had laten gaan. De kilte hing er nog steeds, maar iets was er veranderd. De kilte was zwaarder geworden, alsof de kilte de buitenstaander weg wou werken. Hij had er een lange rit op zitten, en hetgene wat hem nu bij zijn bed vandaan hield, was die persoon daar in de bomen. Het zou probleem zou simpel opgelost kunnen worden als hij de pijl zou laten gaan, maar dan zou hij zitten met een lijk en dat was nog iets waar hij geen zin in had. Maar als nog maakte hij geen aanstalten om zich te bewegen. De veren van zijn pijl kietelde nog steeds zijn mondhoek, maar het deed hem niks. Danger bleef in dezelfde positie staan, met vier hoeven op de grond. Het beestje bewoog zijn hoofd niet eens. Alsof paard en jager waren bevroren, ze verdwenen in de schaduwen toen de zon achter de wolken vandaan kwam en de bomen in het licht zette. Maar de bomen om hem heen waren zo dicht bedekt, dat het direct zorgde voor donkere schaduwen. Hij bleef naar de schaduw kijken. De belangrijkste reden dat mensen hier niet kwamen, was omdat het hier altijd zo kil uitzag, en daar paste hij perfect tussen. Het spel van licht en schaduwen viel over het stukje heen, wat het nog meer naar de achtergrond liet verdwijnen. Het spel van licht en donker speelde ook over hem heen, maar dat liet hem nog meer verdwijnen in de schaduwen. Zijn hele gezicht was gehuld in schaduwen van zijn kap, hij leek echt geen gezicht te hebben, alleen maar schaduwen, wat nog meer de angstaanjagende verhalen om hem heen leek te bevestigen. Zijn pijl bleef op de schaduw gericht. Een voorgevoel kwam bij hem op dat de schaduw hem wat zou gaan zeggen, en duidelijk zou maken wie het was, en waarom hij eigenlijk nog niet geschoten had op het figuur in de schaduwen. Misschien had dat laatste met het feit te maken dat het hem ergens verbaasde dat iemand zo dicht bij zijn huis durfde te komen. De stilte werd doorbroken door de woorden die van de schaduw kwamen: . ” are you going to shoot me now?” die stem, zo zonder emotie. Er was maar één iemand van wie die stem kon zijn, Mystenia. De stem bevestigde zijn gevoelens. Langzaam liet hij de boog ontspannen totdat de pees weer in de normale stand stond. Hij haalde in een fractie van een seconde de pijl van zijn boog af en stopte die terug in de koker die op zijn rug hing. Hij hield zijn boog in zijn linkerhand en pakte de teugels weer vast met zijn rechterhand. Danger stapte direct verder. Hij antwoorde niet op de vraag die Mystenia had gesteld. Hij liet Danger stoppen bij zijn huisje. Hij liet zich met simpel gemak uit het zadel glijden terwijl hij zijn boog nog in zijn hand had. Hij hing zijn boog weer over zijn schouder heen en maakte het zadel van Danger los. Het stoorde hem totaal niet dat Mystenia hier was, misschien ergerde het haar wel dat hij niet op haar reageerde, maar op dit moment had hij daar gewoon even geen zin in. Het was jaren geleden geweest dat hier iemand anders was geweest, dit was zijn eigen stukje, zijn domein, waar geen ander durfde te komen. En nu, nu was die stilte die eenzaamheid die hier hing, die was verdwenen. Dit was de enige plek waar hij soms zijn kap af zette, maar nu was dat stukje veiligheid direct verdwenen met de komst van Mystenia, en dat maakte dat hij er niet vriendelijk op werd. Hij legde het zadel weg in de stal die er was samen met het hoofdstel. Het paardje draafde zelf de wei in, waarvan het hek open stond. Hij sloot de stal weer en liep daarna naar de veranda van zijn huisje toe. Nog steeds had hij geen woord tegen Mystenia gezegd, diep van binnen wist hij, dat als hij haar weg had willen hebben, dat hij de pijl dan gewoon zou hebben laten gaan in plaats van hem terug te stoppen in zijn koker. Hij wist ook, dat Mystenia zich dat ook beseft zou moeten hebben. Hij opende de deur, die licht krakend open ging. In het huisje was het redelijk licht, maar aan de andere kant ook donker. Hij liet de deur open staan, alsof hij Mystenia zonder woorden uitnodigde om ook naar binnen te gaan. Zoals hij al had verwacht lag er bijna overal stof. Hij hing zijn boog en zijn koker met pijlen aan de haken die daar voor waren, maar zijn messen bleven aan zijn riem hangen. Het rook niet muffig in het huis, zoals je verwachte als er zo’n laag stof hing. Hetzelfde wat opviel, was dat er totaal geen persoonlijke spullen waren. Het had een standaard inrichting van een grijze jager huis. Iedere jager veranderde er wel wat aan, maar hij niet. Naast de grote ruimte waren er zoals bij elk ander huis twee andere kamers, waarvan er een bedoeld was voor een leerling, maar die had hij niet. De deur van een van de twee kamers stond open, die van de kamer waar normaal de leerling sliep, de kamer was naast de standaard inrichting gewoon leeg. De andere deur was dicht. Hij liep naar de luiken toe, en opende die verder, zodat de lucht verder door trok. Als hij hier alleen was geweest, dan had hij misschien zijn kap af gedaan, maar nu, wetend dat Mystenia er was, zou hij dat echt niet doen. Hij wist ergens wel wat hem te wachten zou staan, vooral omdat Mystenia notabene hier naar toe was gekomen, ze was het hol van de leeuw binnen gelopen, en dat betekende dat hem een preek stond te wachtend. Hij bleef daar bij het raam staan, en wachtte geduldig, hij had dit willen vermijden, maar hij wist dat er geen ontkomen aan was, en daar legde hij zich bij neer. Het duurde niet lang voordat Sagitta naast hem landde nu het raam open stond. Hij kriebelde het roofdier even over de kop heen. Maar de roofvogel ging er daarna vandoor om op de muizen te jagen die hier rondliepen. Hij draaide zich om en wachtte af, hij wachtte af op wat komen zou, en wat Mystenia dit keer zou gaan doen, maar vooral wat de gevolgen zouden zijn. De kilte hing er nog steeds, het was zelfs sterker in dit huis, dan erbuiten. Dit was zijn thuis, en dat was heel anders dan hoe hij vroeger was geweest, hoe de sfeer was geweest toen hij samen met Mystenia had getraind. Iets was er in die tussen gelegen jaren gebeurt, wat die sfeer zo had veranderd, wat hem had veranderd. Ergens had hij een vermoeden dat ze daar ook nog naar zou gaan vragen, maar of ze dat zou doen? Mystenia was in sommige opzichten net zo onvoorspelbaar als hij, maar hield zich nog wel aan de regels, iets wat hij niet meer deed op bepaalde momenten. De kilte bleef, alsof het Mystenia duidelijk wou maken dat ze hier een wereld binnen drong van geheimen, en dat ze niets moest doen om hem te forceren. Tijd zou leren wat ze zou gaan doen, tijd was alles.

The silence tells you everything,
Everything that he doesn’t say,
But watch out,
His silence can kill you..

1506 woorden, kon het niet laten om te reageren^^ ookal is het zo laat

Leonoor zou haar wel voor gek verklaren. Dit was zijn heilige plek. Zijn thuis, en voor zo ver zij wist. Had niemand anders deze plek betreden. Toch niet sinds dat Leonoor hier leefde. Ze vroeg zich af, of hij zich niet soms eenzaam moest voelen. Nou ja, hij had zijn paard en ook nog die vogel. Het bleef stil, geen antwoord geen reactie. Alleen mikte Leonoor niet langer meer op haar. Een kleine glimlach vormde zich in de schaduw van haar kap. Een antwoord had ze wel niet verwacht. Rustig bleef ze zitten. Terwijl ze haar vriend volgde met haar ogen. Zo lang dat ze hem kon volgen. Want even snel was hij al weer in zijn huis verdwenen. Toch liet hij de deur open. Alsof hij haar uitnodigde. Maar in plaats van rustig uit de boom te klimmen en nog rustiger naar binnen te lopen. Bleef ze lekker zitten waar ze zat. Geen zin om ook maar te bewegen. Toch was haar blik gericht op het huisje. Ze kon de schaduw van Leonoor zien bewegen. De sfeer dat je hier voelde was kil en duister. Alsof je hier in een wereld vol geheimen zat. Geheimen die zich zelf wilde afschermen. Alsof wanneer je één geheim zou ontdekken, je leven zou eindigen in een kille pijn en niets dan duisternis. Toch ze wilde ergens niet geloven dat Leonoor duister was. Gevaarlijk dat was hij wel. Maar hij was te vertrouwen en hij zou alles doen voor het land. Voor de mensen in het land. Misschien veel meer dan elke andere jager die hier leefde. Die in het korps zat. Hij was niets voor niets haar commandant; hem vertrouwde ze meer dan iedereen in heel het korps. Ook al geloofde ze in elke persoon dat was haar werk. Toch voor sommige personen had ze nog altijd soms twijfels. Maar was dat niet normaal? Er lag een geweldige druk op haar schouders. Daarbij kwam nog dat ze ook nog twee leerlingen had. Haar werk was niet gemakkelijk. Maar ze wist ook dat niemand zijn of haar werk gemakkelijk was. Nu er een tijd van vrede aan zat te komen. Zou het werk juist verharden. Ze zouden geen dag mogen vergeten dat het gevaar altijd in de buurt zou zijn. Als ze dat vergaten dan varen ze een gemakkelijke prooi; Ook al had ze het gevoel dat de vrede niet lang zou duren. Meestal had haar gevoel altijd gelijk. Als niet altijd. Zonder het te beseffen kwam er weer eens een zucht uit haar mond. Veel had ze aan haar hoofd. Ze moest iedereen van het korps goed in de gaten houden. Vooral Leonoor, om hem uit de problemen te houden. Maar na twee woorden van haar, durfden de meesten niets meer te zeggen. Nog gemakkelijk als iedereen bang voor je was. Zou Leonoor haar ook vrezen? Of niet zo zeer haar. Maar haar preken? Ze lachte bij de gedachte. Leonoor was opgegroeid, veel veranderd. Maar dat was zij toch ook? Dat hoorde nu eenmaal bij het leven. Toch bleef hij haar beste vriend. Ze zag hoe zijn schaduw bij het raam kwam staan. alsof hij wachte tot dat ze kwam. Ergens had ze geen zin om zijn huis te betreden. Dat was zijn eigendom. Niet dat ze bang was. Neen dat zeker niet. Het was gewoon uit principe. Zelfs Leonoor zou dat verstaan. Ze bleef nog even zitten, waarna ze als een schaduw uit de boom gleed en rustig op het huisje afstapte. Voor een normaal mens zouden de twee jagers er nu uit zien als spoken. Die geen rust konden vinden. Misschien was het gedeeltelijk waar. Maar wat wisten de mensen nou echt van hen? Rustig kwam ze de trap op. Ze twijfelde niet en verdween zo door de deur. In het huisje van Leonoor. Het was er stoffig; hij was dan ook lang weg geweest. Hij had veel werk gedaan en ze had al over een paar voorvallen gehoord. Het zag er uit als een gewoon jagers huisje. Zonder veel speciale eigenspulletjes. Eigenlijk zoals elk jagers huisje wanneer je er voor het eerst in kwam wonen. Ze wist dat Leonoor er van hield om weg te zijn op pad. Maar ze wist ook dat, hij het soms fijn vond om gewoon thuis te blijven. Tenminste als het niet voor te lang was. Nu zou hij tenminste wat werk hebben, met het schoonmaken van het huisje. Langzaam draaide ze zich om naar de jonge man. Een paar jaar ouder dan zij zelf. Haar gezicht was net zoals die van hem, helemaal gehuld in de schaduwen. Zelfs haar ogen kon je niet zien, in de donker schaduwen die alles verborgen hielden. Haar hand gleed over de met stof bedekte tafel. Terwijl ze wat dichter bij Leonoor ging staan. veel woorden had ze niet te zeggen. Veel tijd zou ze hier niet doorbrengen. Neen ze zou het niet lang maken of toch proberen. Zodat Leonoor weer op zijn gemak kon zijn. Normaal kwam Leonoor altijd naar haar. Helaas deze keer kon hij er niet onder uit komen. Het bleef nog eventjes stil. Maar daarna begon ze langzaam te spreken. ”Het spijt me Leonoor dat ik je hier zomaar kom lastig vallen.” begon ze rustig op neutrale toon. ”Helaas liet je me niet veel keuze…” Ze zucht en leunde tegen de tafel. Het leek alsof ze naar de muur zat te staren. Maar uit haar ooghoeken keek ze Leonoor wel aan. Ze hield hem in de gaten, ook al kon je dat niet zien. ”Ik denk wel dat je dit ergens had verwacht. Als je me nu eenmaal blijft ontwijken…” Haar woorden had ze voorzichtig uit gekozen. Zoals gewoonlijk. Ook al zou je niet kunnen zeggen dat ze er over na had gedacht. Omdat het er zo rustig en normaal uit kwam. ”Ben ik echt zo vreselijk?! het klonk een beetje als een vraag. Maar zo was het ook weer niet bedoelt. Dat zou Leonoor ook wel weten. Mystenia zou er wel geen probleem mee hebben als hij er een antwoord op gaf. Ze verwachte wel dat hij zou blijven zwijgen. Veel zei hij nooit. Ook niet bij haar. Toch vond ze het altijd fijn om zijn stem te horen. Het gaf haar zo’n vertrouwd gevoel. Ze kende die stem nu ook al eenmaal langer dan een ander. Ze wist wat hij verwachte, een preek en een goede. Zoals ieder ander wanneer ze bij hun langs kwam. Of ze opdroeg naar haar te komen. Soms snapte ze de andere niet. Okay ze kon kwaad uit de hoek vallen en ze kon ook goede preken geven. Maar alleen wanneer het nodig was. ”terwijl je me nu eigenlijk niet hoeft te vrezen. Of niet mij maar mijn preken.” Nu lag er wat humor in haar stem. ”Eigenlijk wilde ik alleen maar zeggen dat het me spijt wat er allemaal is gebeurt en dat ik blij bent met hoe je het hebt afgehandeld.” Sprak ze weer rustig. Haar hoofd draaide een beetje in zijn richting. Daar stond hij. In zijn mantel, met al zijn geheimen. Net als iedereen… ”Ik ben trots op je werk en als er iets is dat je wilt of nodig hebt, voel je vrij om het te vragen…” (nu ik er toch ben) Dacht ze rustig. Jammer dat ze zijn gezicht niet kon zien. Jammer dat ze zijn reactie niet zou kunnen meten. Niet dat, dat zo belangrijk was. Het was gewoon leuk, om mensen hun reactie te zien. Ook al verwachte ze niet zo’n grote reactie van Leonoor. Ze wachte even, er waren nog zo veel dingen dat ze met hem wilde bespreken. Toch, dat kon ook via brieven. Misschien zou dat ook wel beter zijn. Ook al was het beter in het gezelschap van haar commandant. Zo anders dan de rest…
[1300 woorden XD]

Hij keek in zijn ooghoeken naar de wind die langs de bomen heen waaide, en de bladeren in beweging bracht. De zon scheen waterig op de weide achter het huis. Hij keek naar Danger die vrolijk door de wei aan het heen rennen was. Ergens was het nog steeds zo raar. Het paardje had uren achter elkaar gelopen en gegaloppeerd, en dan staat Danger in de wei, en wat doet hij dan? Galloperen, dat deed Danger nou elke keer als ze weer thuis waren. Alsof het paardje daarmee tegen de omgeving wou zeggen dat dat zijn stuk grond was. Hij richtte zijn aandacht weer op het hier en nu toen hij licht gekraak hoorde. Dat was nou een van de voordelen, nou ja voordelen, van de grijze jagershuisjes. Jagers olieden nooit hun scharnieren, zodat ze het hoorden kraken als iemand hun huis binnen kwam, maar hij had zelf de deur open laten staan voor Mystenia. Elk huisje had een paar planken die kraakten, en bij geen enkel huisje lagen ze op dezelfde plek. Alleen een rover die ongezien het huis in wou komen, zou uitkijken voor de planken, ieder ander niet, omdat ze daarmee hun komst aankondigde. Het had niet al te lang geduurd voordat hij dat geluid had gehoord. Hij had ook niet verwacht dat Mystenia direct achter hem aan zou komen. Op zulke momenten wat Mystenia wel voorspelbaar. Hij had wel haar blik gevoeld toen hij bezig was met Danger en daarna zijn huis in was gelopen. Hij keek naar de deuropening, en wachtte rustig totdat hij haar gestalte in de deuropening zou zien, wat niet lang meer zou duren, aangezien hij de planken had horen kraken. De sfeer van kilte en duisternis bleef er hangen, misschien was dat wel gewoon omdat hij dat gewend was, of.. Nee, hij riep zijn gedachten weer bij elkaar toen Mystenia naar binnen toe liep. Hij keek naar haar, ook al was zijn gezicht gehuld in de schaduwen van zijn kap, de zon scheen licht naar binnen toe, waardoor hij afgebeeld werd als een schaduw. Hij bleef rustig naar haar kijken, hij wist waarom ze hier was, en hij kon het haar totaal niet kwalijk nemen, als de situatie andersom was geweest, dan zou hij precies hetzelfde gedaan hebben als wat zij nu deed. Hij wist dat het hier ongelofelijk stoffig was op bepaalde plekken, maar op de stoelen lag bijna geen stof, dat kwam waarschijnlijk door de wind die altijd door het huisje heen waaide. Maar daarnaast, ergens was het wel prettig om te zien hoe stoffig het hier was, want dat betekende dat er niemand anders in zijn huisje was geweest. Hij wist dat het geen zin had om het nu schoon te gaan maken, want hij zou straks weer weggaan, nadat Mystenia weg zou gaan en hij een paar uur had bij geslapen. Nog zo’n rare eigenschap van hem. Het maakte niet uit hoe lang hij in het zadel doorbracht of hoe kort. Hij kon als hij dat zelf wou overal in slaap vallen, zelfs als het midden op de dag was. Aan de ene kant was het raar, maar aan de andere kant, was dat best fijn als je verloren uurtjes slaap in wou halen, vooral als je eerst vierentwintig uur achter elkaar in het zadel door had gebracht, met tussendoor een paar uur lopen. Rustig bleef hij wachten terwijl hij tegen de vensterbank aanleunde, wachtend op wat Mystenia zou gaan zeggen. Hij keek naar haar, en zag hoe haar hand over de met stof bedekte tafel heen gleed, tja, stof, het effect van veel reizen, en weinig thuis zijn. Maar aan de andere kant, hij had het er zeker weten voor over. Hij bleef rustig naar haar kijken en had een vermoeden dat ze zou gaan praten, en het duurde niet lang voordat ze begon. ”Het spijt me Leonoor dat ik je hier zomaar kom lastig vallen.” Hoorde hij haar zeggen op neutrale toon. Hij keek naar haar toen ze haar woordenstroom vervolgde: ”Helaas liet je me niet veel keuze…” Vanbinnen moest hij glimlachen. Daar had ze een punt. Hij hoorde haar zuchten en zag haar tegen de tafel aanleunen. Hij voelde wel die blik van haar, ook al kon hij hem niet zien. Het gevoel dat je bekeken wordt, soms had je het gevoel dat mensen je mantel van je af wouden rukken om te kijken wie er onder die mantel zat. Maar dit was niet zo’n blik, tenminste die blik van Mystenia gaf hem niet dat gevoel. Ik denk wel dat je dit ergens had verwacht. Als je me nu eenmaal blijft ontwijken…” Vervolgde Mystenia. En ook daar had ze weer een punt. Hij wist niet zeker of hij haar nou expres had gemeden, of onbewust. Hij bleef rustig onder de woorden, vooral omdat hij diep van binnen wist dat ze volledig gelijk had, ook om op deze manier te handelen. ”Ben ik echt zo vreselijk?! De woorden verbaasde hem een beetje, voordat hij het kon tegen houden schoot hij in de lach, het was lang geleden dat de woorden van Mystenia hem aan het lachen hadden gemaakt, het was een oprechte lach. Het had als een vraag geklonken, maar dat was het niet, dat had hij wel gemerkt. Misschien was het een beetje onbeschoft geweest om in lachen uit te barsten, maarja, dan had zij het niet op die manier moeten zeggen. Hij hield op met lachen, Zijn gezicht was nog verborgen in de schaduwen van de kap, en dat was maar goed ook op dit moment. ”terwijl je me nu eigenlijk niet hoeft te vrezen. Of niet mij maar mijn preken.” Hij hoorde de humor in haar stem wel, en heel even had hij de neiging om er op in te gaan, maar dat deed hij niet om haar niet te onderbreken. Hij vreesde haar niet, en haar preken evenmin. Hij keek nog steeds naar haar, heel even viel de schaduw op zijn gezicht iets weg, en werden zijn oceaan blauwe ogen zichtbaar, ze stonden geamuseerd door haar woorden. Maar daarna viel de schaduw weer over zijn gezicht heen, waardoor zijn ogen niet meer zichtbaar waren. ”Eigenlijk wilde ik alleen maar zeggen dat het me spijt wat er allemaal is gebeurt en dat ik blij bent met hoe je het hebt afgehandeld.” Hoorde hij haar toen zeggen. Heel even volgde hij het niet. Hoezo zou zij spijt hebben over wat er gebeurt was, zij kon er immers niks aan doen. Hij zag dat ze meer naar hem keek. Ergens zou hij nu wel willen weten wat ze dacht, hoe ze dacht over hem. Ergens had hij een vermoeden dat ze hem een preek wou geven over zijn gedrag, maar zeker weten, dat wist hij niet. ”Ik ben trots op je werk en als er iets is dat je wilt of nodig hebt, voel je vrij om het te vragen…” hoorde hij haar toen zeggen. Hij bleef naar haar kijken. Hij kwam wat overeind, waardoor de schaduw van zijn kap weer iets afnam. Het enige wat zichtbaar was, was een glimlach, niet een grote, maar toch een glimlach. Hij bleef naar haar kijken, ze was vast niet alleen gekomen om hem alleen dit te zeggen, want dat had ze ook in een brief kunnen doen. Hij wist wel dat Mystenia mensen liever persoonlijk sprak, dat maakte het toch altijd minder formeel, en je kon natuurlijk de reactie van mensen peilen, een van de dingen die ook zo leuk was. Hij keek naar haar, ergens diep van binnen had hij het gevoel dat ze nog veel meer dingen met hem wou bespreken, en net zoals elke andere jager, was nieuwsgierig. Ze had net zelf gezegd dat als hij iets nodig had, dat hij het dan maar moest zeggen, dus zou hij daar gebruik van maken. Hij keek naar haar. Heel even dacht hij na. ”Ga zitten” zei hij tegen haar terwijl hij naar een van de stoelen wees, die niet onder het stof zat door de wind. Zijn stem klonk redelijk vriendelijk. Hij ging zelf op de stoel tegenover de stoel zitten waar Mystenia kon plaatsnemen, nouja stoelen. Het waren niet van die houten stoelen die bij de tafel stonden, nee dit waren iets luxere stoelen. Zijn gezicht was weer verborgen in de schaduwen terwijl hij naar haar keek. ”Vertel maar” zei hij zacht, doelend op wat haar dwars zat, of wat ze met hem wou bespreken. Ze was hier nu toch, en hij was ook hier. Op deze manier zouden ze direct de zaken afhandelen. Want als ze het in brieven zou gaan sturen, wie weet hoe lang het dan zou duren voordat hij zou antwoorden, aangezien hij de komende tijd niet thuis zou zijn, en hij zelf ook nooit wist waar hij zou gaan eindigen. Dus daarmee zou niemand wat opschieten, vooral als het belangrijk was. Rustig wachtte hij af op wat ze daarop zou gaan zeggen. De wind blies rustig door het huisje heen en speelde met hun mantels. De sfeer was iets minder kil geworden, alsof het Mystenia toeliet. De kilte hing er nog wel lichtelijk, om haar te waarschuwen dat ze niet verstrikt moest raken in de geheimen die hier hingen. Hij was wel benieuwd naar wat ze had te vertellen, maar ach, nieuwsgierigheid zat in zijn bloed en in het beroep, en daar kon hij prima mee leven.

You don’t know, what you need to do.
Everything he says can mean your end,
But after all the adventures you’ve been true with him,
He only wants to protect you..


1590 woorden, weet het, veel te veel.

Die ene lach, had haar kwaad kunnen maken. Maar het was meer het omgekeerde. Hoe kon ze ook boos worden op Leonoor wanneer hij eens kon lachen. Neen ze was altijd blij wanneer hij begon te lachen. Voor al als het door haar kwam. Ook al wist ze niet goed of hij haar aan het uitlachen was of niet. Veel verschil zou het ook niet maken. Haar ogen stonden even plezierig en ze voelde dat haar kaken wat rood werden. Wat was ze nu blij met de schaduw van haar kap. Langzaam aan voelde ze hoe haar kaken weer af leken te koelen. Nu had ze wel gezegd wat ze wilde zeggen. Het beste was nog dat ze er plezier aan gehad. Ze kon nu zelf ook wel beginnen te lachen. Maar ze hield zich stil. Waarom zou zij nu beginnen te lachen? Neen dit was gewoon een grappige situatie in haar ogen. Waarom was het toch altijd zo. Wanneer ze bij Leonoor was, dat de sfeer heel anders was. Dat elk serieus gesprek. Op het einde als een grap kon genomen worden. Elke keer weer. Misschien omdat ze hem het langste van alle jagers kende. Misschien omdat hij zo’n goede vriend was, en dat ze hem zo goed kende. Ook al was hij veel veranderd die in zijn binnenste was hij nog altijd de Leo die ze had gekend van vroeger. Ze waren alleen volwassen geworden. Ze beet zachtjes op haar lip en haar blik ging automatisch weer naar Leonoor. Daarnet had ze een glimp van zijn blauwe ogen gezien. Ze hadden plezierig gestaan. Fijn dat hij toch niet te boos was dat ze hier was binnen gedrongen. Nou ja hij had haar toch zonder woorden uitgenodigd. Haar ademhaling was rustig en ze zou al snel weer vertrekken. Op haar gevoel was ze hier al lang genoeg gebleven. Ze sloot haar ogen even om al de geluiden in haar op te nemen. Ze hoorde de stille en zachte ademhaling van Leonoor. Ze hoorde in de verte de hoeven van zijn jagerspaard. Zo nu was het wel tijd om te vertrekken. Maar de woorden die haar werden toegeworpen hielden haar tegen… ”Ga zitten.” Haar ogen schoten open. Terwijl ze haar blik langzaam op Leonoor richtte. Ga zitten? Had hij dat nou echt gezegd? Was hij helemaal gek geworden. Toch hij wees naar een stoel aan een tafel. Zelf ging hij op de stoel daarvoor zitten. Even wist ze niet wat ze moest denken. Toch kwam er een lach op haar gezicht. Nu dat ze eens vriendelijk wilde doen en hem met rust laten. Dan hield hij haar zelfs tegen en tja ze kon zo’n mooi aanbod toch echt niet weg gooien hé. Langzaam ging ze op de stoel zitten. Wel ze had het misschien ook zelf wel een beetje uitgelokt. Ze had hem zelf gezegd dat hij alles mocht vragen. Hoe veel keer had ze die zelfde woorden niet al uitgesproken tegen hem? Veel te veel, waarschijnlijk! Maar ah dat maakte ook niet veel uit. Mystenia was ergens blij dat hij haar zo uitnodigde. Nu ze hier was, kon ze al haar zorgen bekend maken. Kijken wat ze er aan konden doen. Als leider en commandant. Ze wilde natuurlijk niet te veel aan hem vragen. Leonoor had al meer dan genoeg werk gedaan voor hun; toch ze wist dat ze hem niet zou kunnen tegenhouden. Niet wanneer hij iets in zijn hoofd had. ”Vertel maar.” Ze bleef even zwijgen. Misschien zou ze wel blijven zwijgen ook. Maar dat kon ze Leonoor ook niet gaan aan doen toch? Hoe wist hij toch altijd wanneer ze nog iets te zeggen had. Hoe wist hij altijd wanneer er haar iets dwars zat. Dat was nog het grootste geheim van allemaal en als er één ding was, waar Mystenia niet goed tegen kon dan waren het wel geheimen. Voor al wanneer ze zeker wist dat, ze, ze kon ontrafelen. Tja altijd had ze een zwak gehad voor geheimen en mysteries. Misschien was dat één van haar zwaktes. Maar soms maakte het haar juist sterker. Ze wist dat Leonoor ook wel nog veel geheimen had. Hoe graag ze die ook wilde ontdekken; Ze had te veel respect voor hem, om zich daar mee te beginnen te bemoeien. Beter nog, als hij het haar niet wilde toevertrouwen. Dan hoefde ze het ook niet te weten. Dan mocht hij ze, voor zichzelf houden. Hoe aanlokkelijk zijn geheimen ook mochten zijn. Die zou ze laten rusten. Trouwens er waren meer geheimen die ze kon ontrafelen. Geheimen in de buurt en geheimen die ver weg lagen. Maar daar had ze nog altijd tijd voor. Ze ging leunend zitten in de stoel. Terwijl ze in de schaduw van zijn kap keek. Niets dan het duistere… Niet dat het veel uitmaakte. Toch waar moest ze beginnen. Welke woorden moest ze uitspreken? Gewoon beginnen met de grootste zorgen. Dat zou wel genoeg zijn. Maar wat was dan haar grootste zorg. Ze doorzocht haar gedachten en zonder verder nog er over na te denken. Kwam er één zin uit haar mond. ”het ging te gemakkelijk…” Ze schrok zelf wat van haar woorden. Ze had nauwelijks doorgehad dat ze er uitgerold waren. Nou ze waren er uit. Leonoor zou toch wel weten waarover ze het had? Toch voor de zekerheid zou ze haar zin misschien beter wat verder uitleggen… Toch ze hield er niet van dat ze zo veel moest spreken. Soms wilde ze net als Leonoor zijn. Die kon zwijgen als een graf. Zo zelfs dat hij mensen gek kon maken. Maar tja, zonder woorden zou ze nu niet te ver komen. ”het was te gemakkelijk, de dood van die man!” Ze had geen zin zijn naam nog uit te spreken. Geen zin om haar stem aan die naam te verspillen. ”En nu, nu denkt iedereen dat het over is. At het eindelijk weer vredig zal zijn. Dat alles weer zoals het oude zal zijn.” Ze stopte haar woorden even. Deze keer dacht ze niet na over de woorden die ze gebruikte; neen ze zei gewoon wat er zo kwam. ”Niet, dat, dat erg is. Maar ik maak me er wel zorgen over.” tja haar angst was wel terecht want zo was het al vaak gegaan en zo zou het nog veel vaker gaan. Toch wilde ze het niet laten gebeuren nu. Niet terwijl zij gezag had over de jagers. ”Mensen die denken dat het veilig is verliezen hun beeld op wat er in de schaduwen licht! Ze zullen denken dat er niets aan de hand is. Ze zullen niet meer op hun hoede zijn. Dan wanneer we echt weer zwak zijn…” Ze stopte haar zin en slikte even. ”Ik vrees dat ze dan weer zullen toeslaan Leonoor. Ik maak me niet zo veel zorgen over de jagers. Neen onze mensen weten het gevaar. Ik maak me meer zorgen om de ridders en zo.” Het was misschien niet nodig dat ze haar zorgen maakte over die mensen. Het was niet haar verantwoordelijkheid. Toch als ze zich geen zorgen maakte. Wat zou er dan van komen? Het ging hier wel over het land! Ze had gezworen het land te beschermen. Dus dat wilde ze ook doen. Ook al ging het nu over de ridders. Er was toch iets dat ze konden doen. ”Ik zou er voor willen zorgen dat, wel ja, dat die mannen hun ‘hoede’ niet verliezen. Dat ze ook voor alles berijd zijn. Alleen weet ik niet zeker hoe..” Ze had alles al bedacht. Maar echt goede ideeën had ze nog niet gehad. Misschien dat Leonoor er dan wel een oplossing voor had. Leonoor moest er zeker een oplossing voor hebben. Als hij er geen oplossing voor had. Wel dan was er waarschijnlijk ook geen oplossing. Maar die moest er toch zijn!
[1300 woorden ^^]

Hij hoorde de wind zacht fluiten toen die door de openstaande ramen naar binnen toe kwam. Het was een geruststellend geluidje, tenminste voor hem. Het leek wel alsof de wind hun toefloot, hun aanmoedigde. Zijn ogen waren gericht op Mystenia. Hij zag hoe ze naar de stoel toe liep waarnaar hij had gebaard met zijn hand en ging zitten. Heel even sloot hij zijn ogen, om te kunnen genieten van de stilte. Stilte, hij had zijn leven terug getrokken in stilte. Stilte, dat was het begin en het einde. Stilte heerste tot je geboorte, en stilte heerste na je dood. Meestal was een stilte ongemakkelijk, maar op dit moment niet. Het was een vredige stilte, waarin hij Mystenia de ruimte gaf om haar te laten nadenken over wat ze met hem wou bespreken. Waarom hij had gedacht dat haar iets dwars zat, dat wist hij niet, zo’n gevoel had hij gewoon. Maar dat ze werkelijk ging zitten en na leek te denken, bewees wel dat hij het bij het rechte eind had gehad. Hij luisterde weer naar de wind, die de enige was die de stilte doorbrak. Hij hoorde de geluiden van Danger zijn hoeven wel, het paardje was nog steeds bezig om als een gek door zijn wei heen te rennen, zonder zich ook maar iets aan te trekken van de rest. Hij opende zijn ogen weer en keek naar Mystenia, zijn leider zweeg nog. Maar hoe langer hij erover nadacht. Hij had niet het gevoel dat ze hier zat als leider, nee, als ze dat had gedaan, dan zou er veel meer gezag van haar afstralen. Ze was hier meer als een goede vriend. ”het ging te gemakkelijk…” de woorden trokken hem uit de sleur van gedachten, over vroeger, over de tijd dat hij een leerling was geweest en samen op had getrokken met Mystenia. Ze waren toen twee handen op één buik geweest, en hadden elkaar feilloos aangevoeld. Veel was er in de jaren tussen door niet veranderd, behalve dat hij zich meer had terug getrokken, terug in de stilte. Mystenia was als een zusje voor hem geworden, en daarom was het zo makkelijk om te weten wanneer haar iets dwars zat. Hij volgde de woorden wel, maar er leek iets te ontbreken. ”het was te gemakkelijk, de dood van die man!” haar volgende woorden klaarden zijn geheugen weer op. Oja, die zaak. Hij keek naar Mystenia, die duidelijk geen zin had om haar stem te verspillen aan de naam van the bad wolf. Dus dat zat haar dwars, de dood van the bad wolf, of waren het de gevolgen van de dood van the bad wolf? . ”En nu, nu denkt iedereen dat het over is. At het eindelijk weer vredig zal zijn. Dat alles weer zoals het oude zal zijn.” Sprak Mystenia. Ah, daar doelde ze dus weer op. Hij fronste even een wenkbrauw, ook al zou ze dat toch niet kunnen zien. Het oude? Wat was het oude? Vrede? Vrede voor de burgers misschien, maar niet voor de jagers. Hoe ver je ook terug ging in de tijd, voor de jagers was er nooit een tijd van vrede geweest, er waren altijd wel mensen die de wetten overtreden, of die grootste dingen van plan waren, en dan was het aan hun de taak om dat te voorkomen. ”Niet, dat, dat erg is. Maar ik maak me er wel zorgen over.” Zorgen maken over vrede, tja dat was ook een vak. Maar vrede betekende meestal stilte voor de storm, en op zulke dingen zaten ze nou juist niet te wachten.. ”Mensen die denken dat het veilig is verliezen hun beeld op wat er in de schaduwen licht! Ze zullen denken dat er niets aan de hand is. Ze zullen niet meer op hun hoede zijn. Dan wanneer we echt weer zwak zijn…” Dus dat was haar angst, dat de mensen hun waakzaamheid verloren, en dat de eerste en beste vijand het land in zou kunnen wandelen en iedereen plat zou walsen voordat er ook maar iets kon gebeuren om de vijand tegen te houden. ”Ik vrees dat ze dan weer zullen toeslaan Leonoor. Ik maak me niet zo veel zorgen over de jagers. Neen onze mensen weten het gevaar. Ik maak me meer zorgen om de ridders en zo.” Die woorden verbaasde hem lichtelijk. Sinds wanneer maakte Mystenia zich ook zorgen om de ridders? Het was niet de verantwoordelijkheid van Mystenia om zich daar zorgen over te maken, maar die van de raad. Hij snapte wel waarom Mystenia zich daar zorgen over maakte, aangezien de raad uit oude mannen bestond die het niet eens waren met de koning, en hun eigen wil door dreven, waarbij al vele doden waren gevallen. ”Ik zou er voor willen zorgen dat, wel ja, dat die mannen hun ‘hoede’ niet verliezen. Dat ze ook voor alles berijd zijn. Alleen weet ik niet zeker hoe..” Met die woorden bevestigde ze zijn gedachten gang over waar Mystenia aan dacht. Hij bleef stil zitten en dacht even na, de stilte keerde terug in zijn huisje, waar normaal geen woord werd gesproken. Hij begreep het probleem, maar de oplossing was er al lang, maar hij wist dat dat nieuws Mystenia nog niet bereikt had, anders had ze hier nu niet gezeten om hem dit te vertellen. “Maak je geen zorgen Mystenia, laat het over aan de nieuwe raad” zei hij toen. Hij keek naar haar, zijn oceaan blauwe ogen waren even zichtbaar terwijl hij naar haar keek, zijn ogen stonden vriendelijk en bemoedigend. De schaduw viel na een paar seconden weer over zijn gezicht heen en zijn ogen verdwenen. Hij wist bijna zeker dat zijn antwoord alleen maar meer vragen op zou roepen bij Mystenia. Hij had eigenlijk gehoopt dat ze het bericht via een boodschapper had gekregen, dat zou zo veel minder spanning opleveren dan dat hij het haar zou moeten vertellen. Misschien was ze eerst niet van plan geweest om hem een preek te geven, maar als hij het haar zou vertellen, dan zou hij zeker weten een preek krijgen. Maar aan de andere kant, hij moest het haar wel vertellen, want anders zou ze zich zorgen maken om niks, en dat wou hij haar niet aandoen. Hij wachtte rustig af, op wat ze zou gaan doen, en hoe hij het haar moest gaan vertellen als ze er om zou gaan vragen.

The truth is more shocking,
Then you can have,
Secrets are here to protect
Not only the owner, but also the rest..
1082 woorden.

De stilte die hier heerste. Langzaam leek het zo vertrouwd te zijn. Alsof ze het zo goed kende. Alsof ze er mee vergroeid was geraakt en het haar niet meer los zou laten. Ze hield van stilte ook al hield ze wel van grappen te maken en mensen op stang te jagen door geluid. Maar deze stilte was nog anders dan anders. Deze stilte kende ze. Het was Leonoor die, die stilte uitdrukking gaf. Hij luisterde naar haar woorden is stilte. Hij dacht in stilte. Hij wekte in stilte. Vaak had ze gedacht dat hij de stilte zelf was. Vroeger was hij wat anders geweest. Wat minder stil; Maar tja nu was hij nog altijd als een broer. Een broer die ze nooit had gehad en die stilte dat hij gaf was juist zo fijn. Veel mensen zouden er gek van worden. Zoals haar eigenleerling Fernando. Die was altijd maar actief en aan het praten. Hij kon er niet veel aan doen. Het was een goede leerling. Alleen jammer dat hij soms niet wat stiller was. Toch ze was trots op hem en Linde. Nu had ze haar zegje gedaan en ergens wenste ze vurig dat Leonoor zou blijven zwijgen. Dat hij geen antwoord zou geven. Dan kon ze wat langer blijven. Blijven in de stilte. Misschien moest ze zich er helemaal niet over in zitten. Het waren niet haar mensen. Dat was waar. Niet dat ze geen vertrouwen had. Okay misschien had ze niet zo veel vertrouwen in de ridders. Misschien moest ze meer vertrouwen tonen. De baron vertrouwde ze wel. Ze vertrouwde op zijn woord en ook op de mensen die hij vertrouwde. De baron was een wijs man. Misschien moest ze ook wat meer vertrouwen hebben in de Koning. Die moest het maar uitzoeken. Dat zou ze kunnen zeggen. Helaas zo was ze nu eenmaal niet. Neen ze maakte zich zorgen om de mensen van het land. Ook al hadden die schrik voor de grijze jagers. Het was haar taak om voor de veiligheid te zorgen. Samen met het korps en met de ridders ook. Misschien nam ze haar taak nu wat te serieus. Maar wat kon je er aan doen. Ze keek naar Leonoor, de stilte… Als hij geen antwoord zou geven zou ze het niet erg vinden. Neen misschien zou ze het zelfs beter vinden dan dat hij iets zou zeggen. Waaraan ze misschien wel en misschien niets had. Toch voelde ze dat hij iets zou gaan zeggen. Zwijgen in deze situatie zou raar zijn. Dus nu was het wachten. Het kon haar niet schelen hoe lang hij er voor zou nemen. Er speelden genoeg gedachten door haar hoofd. Dus zich vervelen zou ze zeker niet doen. Maar dan langzamerhand zou ze zelf misschien wel weer beginnen te spreken. Ergens wou ze dat ze hier nu niet zat voor die vraag. Maar dat ze hier gewoon was om een vriend te bezoeken en zich nergens zorgen over hoefde te maken. Er speelde een kleien lach over haar gezicht. Maar die verdween snel weer. ”Maak je geen zorgen Mystenia, laat het over aan de nieuwe raad.” Even had ze de neiging te knikken. Maar toen werden haar ogen rood en het leek alsof ze zelfs niet meer ademde. Nieuwe raad! Wat nieuwe raad. Was er een nieuwe raad? Hoe kwam het dat Leonoor dat eerder wist dan zijzelf? Hoe kwam het dat ze dat eigenlijk nog niet wist? Waarom was er een nieuwe raad. Nu heerste er een duistere stilte over haar. Woede borrelde een beetje in haar op. Maar haar stem klonk kalm en bedeest toen ze sprak. ”Nieuwe raad?” Vroeg ze. Terwijl ze die zin in haar hoofd even liet spelen. Waarom was er een nieuwe raad? Waarom wist Leonoor dat eerder dan haar. Er was maar één mogelijkheid. Leonoor had er iets mee te maken. Wat had hij gedaan… neen deze keer kon hij er niet zomaar aan ontkomen. ”Leonoor wat heb je gedaan?” haar stem was nog steeds rustig en bedeest toen ze deze zin uit sprak. Rustig alsof er niets aan de hand was, bleef ze zitten. Maar vanbinnen was ze woest. De enigste reden waarom dat ze nu nog rustig bleef. Was omdat ze wist dat nu boos worden. Zonder het verhaal te weten niets uit zou halen. Maar wat had hij gedaan. Wat had hij nu weer uitgespookt. Hij zat diep in de problemen in haar ogen. Maar aan de andere kant had ze nog niets ontvangen. Ze was bereid te luisteren en als hij nu zou zwijgen zou ze het niet oprijs stellen. Dit was ernstig en ze wou niet aan de gevolgen denken. Okay ergens was het nieuws ook een opluchting was. De raad die volgens Leonoor nu een oude raad was en dus niet meer in dienst. Mocht wel eens vervangen worden. Maar wat had hij gedaan. Ze wou er echt niet aan denken dat hij… Ze ademde weer rustig in en uit. Als een normaal persoon. Het maakte haar gedachten weer wat vrij. In gedachten kon ze drie verhalen vinden over wat Leonoor bedoelde. De eerste twee waren niet zo erg en kon ze nog door de vingers zien. Het derde was anders en ze vreesde dat Leonoor zo iets zou gaan vertellen. Mystenia had stalen zenuwen en okay ze stond bekent als een strenge leider. Dat was ze ook. Maar ze vloog niet zo vaak uit. Toch voelde ze dat als Leonoor nu één woord verkeerd zou zeggen. Één woord dat zei verkeerd vond. Dat de volkaan dat was ontstaan in haar binnenste zou ontploffen. Er zou geen stoppen aan zijn en Ergens wist ze ook dat Leonoor dat nu ook wist. Ze wachte, wachte op een Reactie en nu was elke seconde veel te lang om te wachten. Nog heel even en de woorden zouden uit haar mond komen rollen. Toch wachte ze. Ze wilde het verhaal uit zijn mond horen. Zwijgen was nu geen optie voor hem. Niet terwijl zij hier was.

In stilte bereidde hij zich alvast voor op wat er zou komen. Dit zou niet een al te gemakkelijk gesprek worden, en Mystenia zou op scherp staan. Dat was hem van te voren al duidelijk. Hij keek naar Mystenia, die duidelijk over zijn woorden na moest denken, en die op zich in moest laten werken. De woorden drongen duidelijk tot Mystenia door, want hij zag haar ogen wat groter worden. Het leek alsof Mystenia op was gehouden met ademhalen, maar hij wist wel beter. Hij bleef rustig zitten, terwijl hij rustig afwachtte wat ze zou gaan doen. . ”Nieuwe raad?” hoorde hij haar vragen, haar stem klonk bedeesd en kalm, maar hij wist wel beter. Daar kende hij Mystenia te goed voor. Hij knikte alleen even, ook al was dat niet echt zichtbaar, omdat zijn gezicht verborgen was in zijn kap. Op dit moment was hij blij dat hij zijn kap ophad, dat maakte zulke dingen een stuk handiger. Hij bleef naar Mystenia kijken, haar woordenstroom zou zo wel losbarsten, hem onderwerpen aan een ondervraging, of ongenadig tegen hem lopen schreeuwen, het zou wel een van die dingen worden. ”Leonoor wat heb je gedaan?” De stem van Mystenia klonk rustig en bedeesd toen ze dat zei, maar ook nu wist hij dat schijn bedriegt. Hij wist dat ze woest was, en eigenlijk gaf hij haar nog groot gelijk ook. Dit keer had hij iets gedaan, waar zij niks van wist, en wat nog grote gevolgen had voor het land ook. Het liefst had hij gewild dat hij niks had gezegd, want dan was alles rustig gebleven. En als ze dan de brief had gehad, met daarin de informatie over de raad, dan zou hij al lang weer in het zadel zitten en ver uit haar buurt zijn, terwijl zij in woede ontstak. Maar nu? Nu zat hij er midden in, door zijn eigen schuld, en hij moest zichzelf er ook maar uit zien te redden. Hij keek naar Mystenia, als hij ook maar iets fout zou zeggen, dan zou Mystenia ontploffen, en dan zou hij de volle laag krijgen. Misschien had hij dat wel verdiend, maar aan de andere kant, hij had het land een dienst bewezen. Tenminste dat was hoe hij er overdacht, en andere mensen misschien ook wel. Maar eerst moest hij Mystenia maar eens een goede uitleg geven, voordat die uit haar vel zou springen, en verkeerde conclusies zou trekken. Nouja, je moest hier wel heel erg je best doen om het fout te hebben in deze situatie. Er waren hier maar een paar antwoorden mogelijk, op haar vraag, en dat moest Mystenia toch zelf ook wel weten. Het liefst zou hij zich nu willen wikkelen in de schaduwen en de stilte, maar dat zou niet helpen. Hij voelde zich toch ook wel ergens verplicht om aan Mystenia te vertellen wat er was gebeurt. Misschien kon hij beter bij het begin beginnen, dan bij het einde, hopelijk zou Mystenia dan kunnen begrijpen hoe het is gegaan, en hoezo hij op deze manier gehandeld had. Zwijgen was geen optie meer, hij had de eerste toon gezet, en nu nog de laatste zetten. Hij bleef doodstil zitten, zijn armen lagen op de leuningen, en hij keek Mystenia aan, hij was niet bang voor haar of voor haar buien. “Het begon een paar weken geleden met een brief van de koning” zei hij toen maar, hij had Mystenia niks verteld over zijn bezoek aan de koning, misschien had de koning wel wat aan Mystenia verteld, maar dat betwijfelde hij. “Erin stond vermeld dat de raad en de koning mij ontbood. Aangezien ik de voorgaande keren niet ben geweest, was het zonder woorden duidelijk dat als ik niet zou komen, ze me zouden komen halen.” Sprak hij. Hij nam rustig de tijd. Het was belangrijk dat Mystenia het hele verhaal meekreeg, en niet maar een klein deel ervan. “Dus toen ben ik maar naar het kasteel van de koning toegegaan. Koning Agenor was redelijk verbaasd dat ik op was komen dagen, wat enigszins te begrijpen is.” Hij vervolgde na een paar seconden zijn verhaal weer: “Ik kreeg een brief mee, die naar Baron Rinaldo toegestuurd moest worden. Op de brief zat het zegel van de raad. Maar iemand wou blijkbaar niet dat ik het kasteel verliet, want toen we terug in de vertrekken van de koning kwamen, werd er op ons geschoten, wat de aanvallers hun leven koste.” Misschien had het op het eerste zicht niks te maken met de nieuwe raad, maar daar zou hij vanzelf wel komen. Mystenia moest gewoon wat geduld hebben, ook al had ze meestal met hem meer geduld dan met andere jagers, tja, soms kon hij het ook gewoon niet laten. “Na een rit van 2 dagen heb ik de brief afgeleverd bij Baron Rinaldo, waarbij ik de boodschap meekreeg dat ik de brief terug moest brengen naar het kasteel. Het was halverwege de avond dat ik stopte bij een rivier. Nadat ik duidelijk gevolgd werd. Wat heer Myron bleek te zijn. Hij was naar mij opzoek” zei hij. Hij hield er niet echt van om zoveel te praten, maar nu had hij niet veel keus, zou hij dingen weglaten, dan zou dat fataal kunnen zijn. Zijn stem was nog steeds rustig en beheerst, alsof ze een normaal gesprek hadden, en helemaal geen gesprek waarbij Mystenia bijna op springen stond. “De ridder werd aangevallen, door iemand die duidelijk instructies had gekregen, de man was te zwaarbewapend om een normale struikrover te zijn. De man maakte alleen een fout, wat ook hem zijn leven koste. Iemand wou duidelijk voorkomen dat heer Myron mij een boodschap wou brengen. Heer Myron vertrok verder naar het kasteel toe, en leverde de dode man af bij een nabij gelegen burcht.” Nog steeds was hij niet bij de kern van het verhaal gekomen, maar dat zou wel komen. “Hij had een van mijn pijlen bij zich, waaraan hij een boodschap had gebonden. Toen ik hem opzocht, vertelde hij mij wat de raad van plan was. Het bevestigde alleen mijn vermoedens. De raad speelde een spelletje met me. Door me over en weer te sturen van het kasteel van de koning, naar andere kastelen, om me als boodschapper te gebruiken, en me uit de weg te ruimen.” Zei hij. Dat mensen hem uit de weg wouden ruimen, dat was hij wel gewend. Maar hij had een hekel eraan als mensen een spelletje met hem speelde, en dat wist Mystenia ook wel, die wist ook wel dat hij gevaarlijk werd als hij erachter kwam dat mensen een spelletje met hem speelde. “De raad bevond zich op dat moment in het kasteel van de koning, dus hebben we de vergadering die ze aan het houden waren verstoord. Ze hadden het over een meesterplan, waarbij ook het doorbreken van de dijk hoorde, ze hadden het er ook over om de koning af te zetten” Hij keek naar haar, hij had niet een keer tijdens het verhaal het oogcontact verbroken. “De raad had het over de zegelring van de koning, waarbij de voorzitter zijn zegelring afdeed en die omhoog hield. Ik heb toen een pijl afgeschoten, die de zegelring uit zijn hand haalde” het klonk heel simpel zoals hij dat zei, maar dat was het zeker niet. Precisie werk, dat was wat nodig was, om met een pijl door een zegelring heen te schieten. “Chaos brak uit, waarbij verschillende raadsleden hun zwaarden trokken,” hij bleef Mystenia aankijken, als mensen hun zwaarden trokken, dan eindigde het meestal in een bloedbad. “Een van de raadsleden betaalde een hoge prijs voor het plan, zijn leven, de voorzitter heeft het plan alleen met zijn hand moeten bekopen, afgehakt door een van de raadsleden” zei hij. Hij zei er maar niet bij dat het indirect door hem was veroorzaakt dat het raadslid de hand van de voorzitter af had gehakt en dat hij degene was geweest die het andere raadslid had vermoord, Mystenia zou zelf wel die conclusie kunnen trekken, daar hoefde hij haar niet bij te helpen. Hij had verder de raad redelijk heel gelaten. “Verder heb ik alleen maar duidelijk gemaakt dat ik het niet op prijs stel als mensen spelletjes met me spelen. Ze gaven me de raadsring en traden af” zei hij, Mystenia zou ook wel begrijpen dat dat niet zonder gedonder was gegaan. Dus voegde hij er nog maar wat aan toe, het klonk misschien grappig in de oren van een ander, maar dat was het niet. “Nadat ik had duidelijk gemaakt dat als ze niet aftraden, ik elk een pijl door het hart zou jagen.” Daarmee sloot hij zijn verhaal. Hij liet het laatste stuk maar achterwege, waarbij hij de ring terug had gegeven aan de koning, dat was een detail stuk, dat Mystenia niet hoefde te weten. Hij had meer tegen haar gezegd dan de afgelopen paar maanden, en dat achter elkaar. Hij hulde zich weer in zwijgen. Hij verwachtte alsnog wel een uitbrander, vooral over hoe hij de raad af had laten treden, het was er minder vredelievend aan toegegaan dan als iemand anders het had gedaan, maarja. Iemand anders zou het niet gedurfd hebben, of op het laatste moment zijn bezweken voor de macht van de raad. Hij had nog steeds het oogcontact niet verbroken. Hij was klaar voor de uitbrander die ze hem zou geven. Alles was een kwestie van geduld en tijd.

The sound of moving arrows,
People dying around you,
A black arrow,
That’s him, taking revenge..

1570 woorden.

Nog altijd wachte ze op een antwoord dat ze wel zou krijgen. Neen Leonoor zou niet kunnen blijven zwijgen. Hij moest het verhaal vertellen. Trouwens ergens dacht ze dat het beter was dat Leonoor het haar vertelde dan dat, ze het van een ander moest horen. Dan zou ze nog kwader zijn dan nu. Ook al kon je het nu nog niet zien aan haar. Ze voelde de woede van binnen. Maar moest ze wel woede voelen. Ze kende het verhaal nog niet. Pas als ze dat had gehoord kon ze boos worden of niet. Dus zie hield zich in bedwang en de woede in haar binnenste koelde ook langzaam af. Ze wachte op zijn stem, zijn kalme stem die zou beginnen te spreken. Ze wist dat hij het haar kalm zou vertellen. Zou hij er mee verveeld zitten? Wat hij ook had gedaan. Welk verhaal er ook zou komen. Ze wist zeker dat Leonoor er een stuk in mee speelde en van binnen hoopte ze dat, hij er maar een klein stukje in mee speelde. Dat het toeval was dat hij wist van een nieuwe raad. Dat als ze wat langer had gewacht, ze ook een brief zou gekregen hebben met het nieuws dat de raad vervangen was. Deels omdat er met een nieuwe koning ook een nieuwe raad kwam. Het gebeurde vaak dat, dat gebeurde. Misschien was dit ook weer zo een situatie. Dus misschien hoefde ze zich nergens zorgen over te maken. Maar meestal als Leonoor er tussen zat. Was er iets gebeurd. Was er iets gebeurd dat haar en het korps wel in moeilijkheden kon brengen. Als het dat niet was, dan bracht Leonoor zich zelf wel in moeilijkheden en dan mocht zij het weer gaan oplossen met het papier werk. Hoe kwam het toch dat van alle jagers in het korps. Dat Leonoor altijd zorgde voor de grootste hoop bladeren? Niet dat Leonoor zich er ook maar iets van aantrok. Neen net als de vorige keer. ze herinnerde zijn woorden. Ze had er toen mee kunnen lachen. ”de problemen zoeken mij op, ik niet hun. En volgens mij vind ik het niet erg dat jij dan nog meer papier werk krijgt” Hmm natuurlijk vond hij dat niet erg. Want het was haar werk. Toch een beetje medelijden met haar dat mocht hij toen wel getoond hebben. Maar nu ze er over na dacht. Was die ene zin de waarheid. Meestal kwamen de problemen naar Leonoor toe. Hij loste ze op en meestal kreeg hij dan nog meer problemen bij. Die Mystenia op haar beurt dan weer mocht oplossen. Hij mocht haar dankbaar zijn. Zonder haar was hij waarschijnlijk al lang geleden zijn werk kwijt geraakt op de één of andere manier dan weer. Of was hij al lang het land uitgezet. Ze richtte haar gedachten weer op de man. Ze voelde zich weer rustig en het was alsof de duistere stilte van haar weg geweken was. Klaar om het verhaal aan te horen die de man te vertellen had. Klaar om de waarheid te horen. Ze wist dat welke woorden hij ook uit zou spreken. Ze er op kon vertrouwen dat ze de enige waarheid waren. Leonoor zou niet liegen. Hij had nog nooit gelogen en daar was ze zeker van. Trouwens waar zou ze het recht vandaan halen om aan hem te twijfelen? Neen dat was de enigste vraag waar ze geen antwoord op kon vinden. Niet na alles wat hij al had gedaan voor haar. Voor dit land en de mensen die hier leefden. Leonoor mocht trots zijn op zijn werk en zichzelf. Haar blik zocht naar zijn ogen in de duisternis van zijn kap. Niet dat, ze zijn ogen moest zien. Niet u. Ze wachte alleen op zijn woorden. Dat was alles. Maar zijn woorden zouden snel genoeg komen en je kon niet zeggen dat ze geen tijd had om te wachten. Misschien was het goed dat Leonoor wachte. Ondertussen was ze al heel wat afgekoeld. Misschien kon ze toch rustig blijven. Zou ze niet ontploffen zoals ze had gedacht. Wist hij het? Hoe dan ook, als hij te lang zou wachten zou de woede weer op komen. Doordat hij niet sprak. Ze vond zijn blik en eindelijk begon hij te praten. “Het begon een paar weken geleden met een brief van de koning” – “Erin stond vermeld dat de raad en de koning mij ontbood. Aangezien ik de voorgaande keren niet ben geweest, was het zonder woorden duidelijk dat als ik niet zou komen, ze me zouden komen halen.” Ze had veel zin om tussen het verhaal te komen. Maar haar blik en de zijne waren nu gekruist en nu een woord inbrengen leek verkeerd in haar ogen. Dus luisterde ze rustig verder. Naar de rest van het verhaal. “Dus toen ben ik maar naar het kasteel van de koning toegegaan. Koning Agenor was redelijk verbaasd dat ik op was komen dagen, wat enigszins te begrijpen is.” Ze knikte lichtjes maar verbrak het oogcontact niet. Hij had gelijk dat was te begrijpen. Nu was ze alleen maar nieuwschierig naar het rest van het verhaal. “Ik kreeg een brief mee, die naar Baron Rinaldo toegestuurd moest worden. Op de brief zat het zegel van de raad. Maar iemand wou blijkbaar niet dat ik het kasteel verliet, want toen we terug in de vertrekken van de koning kwamen, werd er op ons geschoten, wat de aanvallers hun leven koste.” – “Na een rit van 2 dagen heb ik de brief afgeleverd bij Baron Rinaldo, waarbij ik de boodschap meekreeg dat ik de brief terug moest brengen naar het kasteel. Het was halverwege de avond dat ik stopte bij een rivier. Nadat ik duidelijk gevolgd werd. Wat heer Myron bleek te zijn. Hij was naar mij opzoek” heer Myron? Sprong er in haar gedachten. Wat had Leonoor toch met die ridder? Hij hield toch niet van ridders. Maar Heer Myron leek hem niet te deren… Ergens had ze medelijden met de ridder en ze zou na het verhaal misschien wel een paar vragen stellen. Maar Leonoor vervolgde zijn verhaal en ze luisterde rustig en geconcentreerd verder. “De ridder werd aangevallen, door iemand die duidelijk instructies had gekregen, de man was te zwaarbewapend om een normale struikrover te zijn. De man maakte alleen een fout, wat ook hem zijn leven koste. Iemand wou duidelijk voorkomen dat heer Myron mij een boodschap wou brengen. Heer Myron vertrok verder naar het kasteel toe, en leverde de dode man af bij een nabij gelegen burcht.” – “Hij had een van mijn pijlen bij zich, waaraan hij een boodschap had gebonden. Toen ik hem opzocht, vertelde hij mij wat de raad van plan was. Het bevestigde alleen mijn vermoedens. De raad speelde een spelletje met me. Door me over en weer te sturen van het kasteel van de koning, naar andere kastelen, om me als boodschapper te gebruiken, en me uit de weg te ruimen.” Wel één ding was duidelijk nu. Heer Myron had verstand! Ergens was ze nu bozer op de raad dan op Leonoor zelf. Ook moest de ridder geweten hebben dat hij zijn kop op het spel stelde en dat verwonderde haar. Maar weer zei ze niets. Ook al had ze veel zin om er iets tussen te werpen en een paar vragen te stellen. maar neen ze bleef zwijgen en luisteren. “De raad bevond zich op dat moment in het kasteel van de koning, dus hebben we de vergadering die ze aan het houden waren verstoord. Ze hadden het over een meesterplan, waarbij ook het doorbreken van de dijk hoorde, ze hadden het er ook over om de koning af te zetten” – “De raad had het over de zegelring van de koning, waarbij de voorzitter zijn zegelring afdeed en die omhoog hield. Ik heb toen een pijl afgeschoten, die de zegelring uit zijn hand haalde” Ze kon zich levendig voorstellen hoe dat was gegaan. Maar het leek alsof hij er iets uit weg liet. Of dat expres was of niet zou ze wel te weten komen. “Chaos brak uit, waarbij verschillende raadsleden hun zwaarden trokken,” – Een van de raadsleden betaalde een hoge prijs voor het plan, zijn leven, de voorzitter heeft het plan alleen met zijn hand moeten bekopen, afgehakt door een van de raadsleden” heel leuk om naar te luisteren. Tenminste als het een verhaal zou zijn. Maar dit was echt en ergens… “Verder heb ik alleen maar duidelijk gemaakt dat ik het niet op prijs stel als mensen spelletjes met me spelen. Ze gaven me de raadsring en traden af” - “Nadat ik had duidelijk gemaakt dat als ze niet aftraden, ik elk een pijl door het hart zou jagen.” het was duidelijk dat het verhaal gedaan was. Nu was het aan haar en het was precies op tijd. Want ze kon het niet langer meer inhouden. Ze begon te lachen en niet zo maar lachen. Maar ze liet het echt uit. Het was alsof iemand een geniale grap had verteld. Ze kon er niets aan doen. Ze kon het niet inhouden. Er kwamen tranen in haar ogen van te lachen. Hoe lang was het geleden dat ze zo had gelachen? Ze probeerde het in te houden. Maar het ging niet. Langzamerhand kreeg ze geen adem meer en dat werd duidelijk. Doordat ze tijdens het lachen naar adem snakte. Zo ging het wel even door. tot ze haar adem weer had. Haar blik was wazig geworden door de tranen en ze droogde ze af met haar hand. Ze keek naar Leonoor waardoor ze weer wat begon te lachen. Maar deze keer hield ze het echt wel in. Toen ze zeker was dat ze niet meer zou lachen, sprak ze rustig en een beetje buiten adem. ”Als het dat maar is.” Ze kreeg weer tranen in haar ogen. Ze had de neiging om weet te lachen. Maar eerst moest ze toch nog wat zeggen en vragen. ”het is een goed verhaal Leo. Een heel goed zelf.” Ze wist dat hij alleen de grootte details had verteld. Wat ze ergens jammer vond. Maar ze had nu al medelijden met hem. Omdat hij zo veel had moeten spreken. Aan de andere kant kon ze het een soort van straf noemen. ”Maar vertel eens, wat is er met Heer Myron gebeurt?” Daar moest hij niet op antwoorden het was gewoon een vraag. Ze wilde het gewoon graag weten. Dat was alles er ging niet meer aan. ”En wat heb je met die ridder? Ik dacht dat je een hekel aan ridders had…” Vroeg ze toen. Nu leek het alsof er niets aan de hand was. Alsof ze echt gewoon met elkaar spraken. Zoals vroeger…
[1800 woorden XD]