Are you a knight Usui, or just a stupid boy.

Na een tijdje liet hij Danger overgaan in het jagerstempo. Het paardje voerde zijn tempo op, evenals Danger wist hij dat de bende dichtbij was. Ergens vroeg hij zich af waarom de bende de jongen aan had gevallen, maar alles had zijn reden en zijn geheimen. Als grijze jager stak hij altijd zijn neus in zaken waren hij zich niet mee moest bemoeien, geheimen bleven voor hem niet langer geheim, maar als iemand in zijn geheimen ging snuffelen, dan kwamen ze nooit ver, en als ze ver kwamen, dan belande ze daarna onder de graszoden. Elk geheim heeft zijn prijs, en hij had de prijs dik moeten betalen en liep daar nog steeds mee rond. Misschien zou hij ooit het aan iemand vertellen, maar dat was onwaarschijnlijk. Hij zou zijn geheimen zijn graf innemen, en misschien zou dat niet al te lang duren voordat hij in zijn graf zou belanden. Hij bleef nog steeds naar de sporen kijken. In de verte hoorde hij al geluiden en hij zag rook. Duidelijk waren de mannen van plan om daar hun kamp op te zetten. Hij liet Danger nog verder draven, maar het paardje zette nu duidelijk voorzichtiger zijn hoeven neer, om takken te ontwijken. Hij wist dat zo’n grote groep wachtposten uitzette. Hij wist niet wie daar waren, dat moesten ze maar eerst eens uitzoeken. Hij haalde zijn boog van het zadel en spande de pees opnieuw. Hij keek Danger even aan, het paardje leek te begrijpen wat die moest doen. Het paardje stopte en hij steeg af. Zijn koker zat vol, hij hing de tweede koker naast de andere koker, ze klikten aan elkaar. Vier dozijn pijlen droeg hij op zijn rug, vier dozijn mensen levens. Hij wist niet hoeveel mensen daar waren, maar hier moest hij het maar mee doen. De schede met het zwaard daarin werden zichtbaar. Een klein stukje van het lemmet van het zwaard was zichtbaar, er stond wat op het lemmet van het zwaard geschreven. Het enige wat je kon lezen was: ‘the s’ de volledige tekst dat op het zwaard stond was: ‘the shadow’ Hij had die naam lang geleden gekregen, het begon als een bijnaam, maar daarna werd het ook de naam van zijn zwaard, maar ook de naam waarmee hij in verhalen werd beschreven. Weinigen wisten zijn naam, maar ze wisten wel dat hij the shadow werd genoemd. Maar blijkbaar kende de jongen die met hem mee was gegaan dat niet, maar daar zou hij al wel snel achter komen. Hij klopte Danger even op zijn hals. Het paardje draafde verder, maar drukte zijn hoeven dieper in de grond, een spoorzoeker zou niet kunnen zien dat hij was afgestegen. Hij keek niet eens naar de jongen, die moest zelf maar bedenken wat die ging doen. Hij liep het bos in, en al snel was hij verdwenen in de schaduwen. Danger draafde verder en keek even achterom naar freedom, alsof hij zich afvroeg waar het paard bleef. Danger stopte na een tijdje weer, achter een stuk struiken, het paardje keek naar het kamp wat daar achter lag. Het was een groep van ongeveer 50 man. En dat was alleen het kamp, niet de wachtposten. Leonoor sloop door de bossen heen. Hij zag de wachtposten zitten en schoot ze uit de boom, precies op het moment dat in het kamp een gong werd geluid, zodat de klappen niet opvielen. Hij trok zijn pijlen uit de lijken en keek naar het kamp, dit zou een heftig gevecht worden. Hij zag overal de merktekens van the bad wolf. Hij spande zijn boog en schoot de rest van de wachtposten uit de bomen. Hij trok uit hun lijken ook de pijlen, hij zou elke pijl kunnen en moeten gebruiken om deze groep kleiner te maken en gevangen te nemen. Hij bleef in de schaduw staan, hij was the shadow, hij was een moordenaar, maar hij was ook een grijze jager. Hij keek naar de grote tent. Sagitta vloog over het kamp heen, de mannen wezen steeds op de vogel, en sommige probeerden de vogel zelfs uit de lucht te schieten, maar ze misten allemaal, en doden hun eigen mannen met de vallende pijlen. Er heerste chaos in het kamp, en daar maakte hij gebruik van, zijn pijlen vielen niet op tussen de rest in, hij schoot er en paar neer. Een stem deed alleen de rest van de mannen ophouden toen er een man naar buiten kwam lopen. Zijn blik verduisterde. Dat was de commandant die hem en Mystenia toen had aangevallen. Hij beheerste zich. Dit was geen wraakactie, dit was een opdracht. De rust keerde weer terug in het kamp. De vogel bleef op de grote tent zitten, en de commandant keek naar de vogel. Langzaam sloop hij tussen de tenten door, ieder die hem zag, kreeg een pijl door zijn borstkas heen. Hij was tot nu toe maar vier pijlen kwijtgeraakt, doordat ze afgebroken waren, dat was jammer, maar het was zo. Het duurde niet lang voordat mensen de dode lijken vonden. Er werd groot alarm geslagen in het kamp. Het duurde hoogstens een paar minuten voordat ze hem zagen. Als hij dood zou gaan, dan zou hij er zo veel mogelijk mee zijn graf in nemen. Mannen stierven bij bosjes. Ze hadden hem redelijk omsingeld, maar dat maakte hem niet uit. De commandant kwam de tent uitlopen. Hij keek naar de commandant, de man wist hoe het echt was gegaan daar in het bos, dus dat maakte hem de gevaarlijkste vijand. Hij schoot de mannen die te dicht bijkwamen direct dood. Hij had nog twee dozijn pijlen over, maar er stonden hier meer dan twee dozijn mannen. Hij keek weer naar de commandant, er waren geen boogschutters meer bij hun, daar had hij wel voor gezorgd. Hij vroeg zich heel even af hoe hij dit later aan Mystenia uit zou moeten leggen. De stem van de commandant schoot over het veld heen; ’Jij’ de commandant wou op hem aflopen, maar keek toen naar de pijl die op hem was gericht en slikte even en bleef staan. Een grijns verscheen op het gezicht van de man. ”dat we juist jou hier moeten treffen, stom van je dat je alleen bent gekomen’ zei de commandant. Hij zei geen woord. Hij was niet alleen, maar dat hoefde de man niet te weten. Hij dacht even aan de jongen, als die wou ingrijpen en hem wou helpen, dan zou dit wel een goeie gelegenheid zijn. De woorden van de man waren over het hele veld heen te horen, ook op de plek waar Danger en de jongen waren. De mannen die om hem heen stonden wisten niet wie hij was, maar hij had zo’n idee dat de commandant dat hun zou vertellen. Hij zag hoe de commandant diep ademhaalde, hij had weer eens gelijk. ”zie hier de man die onze leider, the bad wolf heeft vermoord’ zei de commandant terwijl die de jager aan bleef kijken. ”the shadow’ vervolgde de Commandant. Hij had de neiging om iets terug te zeggen, maar deed dat niet. De commandant lachte in barsten uit. ’de jager die niet kan spreken zei de commandant toen. Hij hield er niet van als mensen hem voor schut zette, of zo over hem praatte. Hij had de blikken op de gezichten van de mannen wel zien veranderen toen de commandant hun had verteld dat hij The bad wolf had vermoord. Hij wist dat de mannen hem nu nog liever dood zouden willen zien, maar hij stelde zijn dood nog even liever uit. Hij wist niet waar de jongen was, en maakte hem toen ook niet meer uit. Zoals gewoonlijk stond hij er weer alleen voor. Hij liet zijn eerste pijlen al weer gaan, er werd een bres geslagen in hun manschappen. Hij draaide rondjes en schoot de mannen neer, het werden er snel minder, maar zijn pijlen raakten ook steeds sneller op. Misschien zou dit slachtveld dan toch zijn graf worden

He shoot,
He kills
He’s the shadow
The one that’s chasing you…

1336 woorden^^

Het gaf een vreemd gevoel. Hij wist dat hij loog tegen zich zelf. Hij kende zo wat heel het land. Maar het was rustgevend om te zeggen dat hij het niet kende. Ook was het ergens goed dat de jager niet sprak. Misschien had hij wel een antwoord verwacht. Maar nu onder tussen wist hij dat het niet zou komen. Ergens wist hij ook dat het beter was om weg te blijven. Zeker van de bende, ja dit zou heel zijn wereld kunnen verwoesten. Hij had er letterlijk een band overgelegd om het niet meer te hoeven zien. Hoe erg hij het ook vond om de jager te volgen, hij voelde dat het moest. Op een of andere reden wist hij dat zijn verleden zou opkomen. Hij had gezworen dat iedereen dat het wist zou sterven. Tot nu toe had hij het kunnen verzwijgen. Maar hoe dan ook ooit zou er iemand komen die het wist. Iemand die zou blijven zwijgen, iemand die je kon vertrouwen. Hoe kon hij nu ook weten dat hij precies achter zo iemand aan liep. De man in de grijs groene mantel, boog voorop het zadel van zijn klein maar sterk paartje met de bruine vacht. Neen Usui wist niet wie de man was, en ergens vond hij dat, hij het wel moest weten. Maar een stem in zijn hoofd zei dat het niet eerlijk was. De man voor hem wist ook niet wie hij echt was. De man hoefde het niet te weten. Niemand hoefde het te weten. Freedom bleef mooi achter het paardje aanlopen. Maar het tempo veranderde en hij voelde wel dat Freedom het niet normaal vond om zo te lopen. Toch paste Freedom zich goed aan. Lag het aan hem of begrepen paard en ruiter precies wat ze bedoelden? Hij zag de bewegingen wel. Je hij zag de bewegingen van de man onder de mantel. Zijn groene ogen volgden de man. Hij wist niet zeker of het de man wat kon schelen of hij hem wel of niet volgde. Hij kreeg even het gevoel dat de man niet eens wist dat hij er was. Maar de man zou het wel weten… Hij zag hoe het paard stopte en de man uit het zadel gleed. Hij had de rook wel gezien. Was de man echt van plan de bende aan te nemen? Hij was dan zeker gek. Usui wist met hoeveel ze zouden zijn en hoe ze zouden handelen. De jager hoe goed hij ook was tekende zijn dood vonnis. Maar Usui bleef zwijgen. De man kende hem niet. Maar de jager had wel zijn leven gered en daarvoor moest hij nu ook iets terug doen. Dus de jager kon er zeker van zijn dat hij er niet alleen voor stond. Ook al wist die het nu niet. Hij zag hoe de man verdween in de bosjes en het paard weer verder liep. Usui wist wat hij moest doen. Hij volgde het paardje dus op een langzamere pas. Freedom leek aan te voelen wat er ging gebeuren. Ja als kind was hij getraind geweest. Maar hij had alles opgegeven en was gaan trainen om een ridder te worden. Toch was hij blijven trainen in zijn training die zijn vader hem had geleerd. Het kon altijd van pas komen en nu kwam het ook van pas. Hij had er zijn eigen kant van gemaakt. De kant die nu op zou komen was niet hem. Het was niet Usui neen hij had een heel andere naam. Hij volgde het paardje tot dat het stopte tussen de bosjes. Hier zaten ze zeker goed verborgen. Hij gleed van Freedom af en haalde een zwarte zak uit zijn zadel tas. Freedom bromde even. Hij lachte alleen even naar het dier. Hij wist niet wat er gebeurde in het kamp. Maar hij kon horen dat, het er niet al te vriendelijk aan toe ging. Er was paniek. Ze wisten niet half hoe angstig ze zouden worden. Usui deed zijn harnas uit. Het jagers paard keek hem aan van. ‘Wat ben jij van plan?’ Hij schonk er geen aandacht aan. Maar zei wel ‘Dit blijft tussen ons jongens!’ Misschien werd hij gek omdat hij tegen twee paarden sprak. Maar hij sprak zo vaak tegen, freedom dat hij er zich er niets meer van aan trok. Zijn harnas was helemaal uit en hij haalde nu een zwart leren pak uit de zwarte zak. Dat pak deed hij aan. Het was een speciaal leer. Hij had het zelf gemaakt. Het was gladjes en je kon er goed in bewegen. Het was hard en je kon er niet zo makkelijk door met een zwaard. Neen want er zat een metalen laag op. Dat gaf de zwarte glans af. Over al zaten er verschillende vakjes in. Hij haalde zijn zwarte dolken uit. Hij stak ze in de vakjes. Je kon niet eens zien dat het dolken waren. Daarna deed hij een soort van helm aan. Maar het diende als een masker. Het enige wat je kon zien waren zijn groene ogen. Hij deed nog een zwarte stof rond zijn ogen. Je zou niet meer zeggen dat het Usui was neen nu was hij… Nu helemaal klaar, verdween hij stil in de bosjes. Hij luisterde en liep naar het kamp. Hij zag het gevecht wel. Hij zag de jager. Maar zij zagen hem niet. Ja ooit had hij er over na gedacht om ook een jager te worden. Maar het was beter zo. Als hij snel was, kon hij de jager helpen en ook weer weg zijn zonder dat die iets door had. Neen hij wilde niet dat de jager iets doorhad. Maar als het zou zo zijn dan moest het maar zo zijn. Hij klom met gemak in een boom. Daar zou hij wachten. Wachten op een teken. Een teken een moment. Een moment waarop hij hun angst zou over nemen. Hij zag hoe de jager er zo alleen voor stond. Hij zag hoe de mannen hem omringden. Hij zag de commandant. ‘Hij!’ gromde hij half. Niemand zou het ooit door hebben. Neen zijn doel was groten. Hij hoorde de woorden. De woorden dat de man tegen de jager sprak. ”Jij!” De commandant wou op de jager aflopen. Maar hij zag de houding van de man een beetje veranderen, toen de man de pijl van de jager zag. Waarom wachte de jager? Had hij een plan of wou de jager echt sterven. Er verscheen een grijns op het gezicht van de commandant. Hij verdiende het niet om te lachen. ”dat we juist jou hier moeten treffen, stom van je dat je alleen bent gekomen’ Sprak de man verder. Hij lachte even. De jager was niet alleen; Maar hij liet ze dat graag geloven. Zo te zien was de jager ook niet van plan om iets te zeggen. Het vreemde was, dit zou een perfect moment zijn om binnen te vallen. Maar hij zou het niet doen. Hij wilde de spanning nog even ophouden. Hij moest eerst zien dat de jager uit de weg was. Hij had niet alleen 12 dolken. 12 werpmessen en 12 rookbommen mee… Bommen die hij zelf had ontwikkelt met een paar verschillende kruiden die niet goed samen gingen en dus rook vrijmaakten als ze samen kwamen. Maar hij had ook nog iets heel anders mee. Verschillende gif pijltjes dat hij kon gooien en blazen. Ja Usui had zeker twee kanten. De volgende woorden van de man kwamen. ”zie hier de man die onze leider, the bad wolf heeft vermoord’ Zijn hart bleef even staan. Het moest wel waar zijn. Het kon niet anders. Er ging een soort van pijn door zijn lichaam. Maar ook iets van bevrijding. ”the shadow’ Zijn groene ogen glansden even. Okay dit was heel erg interessant. De commandant lachte, en hard ook; het lachen zou hem vergaan. ’de jager die niet kan spreken.’ Okay dit was een druppel. Hij haalde zijn pijltjes uit. Klaar om te schieten. De jager zijn pijlen waren bijna op. Hij zou zijn hulp nog kunnen gebruiken. Hij wachte en zag hoe het gevecht weer startte. De jager bleef maar schieten. Maar zo gingen zijn pijlen alleen maar sneller weg. Toen de jager zijn laatste pijl schoot lachte hij even. Ja dit was het moment. Hij zag hoe de rest van de mannen lachten. Natuurlijk, de jager leek nu ongewapend en het leek er op alsof hij verdween. Helemaal in niets. Usui wist beter. Hij wist dat de jager zijn zwaard ook nog mee had. Hij moest toegeven. De jager was een goede, vechter. Maar hij wilde het niet zo ver laten komen. Hij schoot zijn eerste pijltje en de eerste man viel. Binnen een paar bewegingen Lagen er al een stuk of tien andere mannen neer. De mensen daar leken het niet te begrijpen. De commandant leek in paniek te raken. Hij hoorde de woorden. ”Wat voor magie is dit!” Schreeuwde de man. Hij lachte. Hij sprong uit de boom. Er was mist opgekomen en het speelde perfect mee. Hij kwam tevoorschijn uit de mist. ”Wat als ik je vertelde dat het geen magie is?” Zijn stem klonk opeens veel ouder. Volwassen. Iedereen keek om. Hij zag dat sommigen het niet leken te geloven. Hij hoorde de woorden van de commandant. ”Dit kan niet, jij bent dood.” Hij lachte eens vals. Hij was verrezen uit de dood. Dat kon iedereen hier wel zien. Ja zij hadden hem zien sterven. Hij had het opgezet en ze hadden het geloofd. ” You must believe in ghosts!” Sprak hij. Hij zou zijn dolken niet eens nodig hebben. Maar hij zou wel een paar bommen kunnen gebruiken. Voor er iemand kon bewegen. Bewoog hij zich voort en binnen een paar minuten. Lagen de rest van de mannen neer. Alleen de commandant was nu alleen over. Hij keek naar de man. Die nog echt leek te geloven dat hij een geest was. Hij keek hem recht in de ogen aan. ”Don’t mess white my friends!” Sprak hij nog. Het was aan de jager om de rest af te maken. Hij liet een paar rook bommen gaan en verdween. Alsof hij er nooit was geweest. Hij rende terug naar Freedom en het jagers paard. Hij verklede zich zo vlug als hij kon. Hij wiste alle sporen en voor je het wist was hij gewoon terug Usui die stond te wachten op de jager om terug te komen. Ook het zwarte spul rond zijn ogen was weg. Hij wist ergens zeker dat de commandant zijn naam nog zou prevelen. Niet Usui maar de naam van de geest die ze net hadden gezien. “Amvrosios” wat letterlijk de onsterfelijke betekende!

Hij had alle pijlen van zijn kokers verschoten, maar hij had altijd een paar pijlen extra in zijn laars zitten, je wist maar nooit wanneer je die kon gebruiken en op dit moment kwam het hem heel handig uit dat hij de pijlen in zijn laars nog had. Zijn zwaard hing nog aan het zadel van Danger, maar ergens had hij het gevoel dat hij hier niet alleen was, en dan had hij het niet over de bende leden die nog overeind stonden, nee. Hij was niet alleen gekomen, en hij had het gevoel dat de jongen ergens was. Hij wist 1 ding zeker, dit slagveld zou niet zijn graf worden. Zo gemakkelijk gaf hij het niet op. Hij gaf nooit op, dus zeker niet op dit moment. Sommige dachten dat hij misschien gek was, dat hij zulke dingen deed. Maar hij leefde voor zulke dingen, anders was hij nooit een grijze jager geworden. Hij bleef stilstaan en keek naar de mannen die dichterbij kwamen, hij kon in hun ogen duidelijk het zelfvertrouwen terug zien keren. Maar in sommige ogen zag hij nog steeds angst. Met een grijze jager wist je het maar nooit. Er werd nog steeds beweerd dat grijze jagers zwarte magiërs waren, en vooral nu ze wisten dat de grijze jager die voor hun stond the shadow was, waren ze meer op hun hoede. Misschien had hij de commandant dood moeten schieten toen hij de kans had, maar iets in hem had gezegd dat hij de man nog niet dood had moeten schieten, waarom? Hij had geen idee. Maar hij vertrouwde op zijn instinct, dat had hem al meerdere malen gered, dus dit keer zou dat hem ook redden. Nog steeds had hij het idee dat hij niet alleen was. Het duurde niet lang, of zijn gedachten werden waarheid. Bij bosjes vielen de mannen neer, Er was dus inderdaad iemand anders, die hem duidelijk hielp. Er was maar één iemand die dat zou doen. En dat was de jongen. De jongen maakte dus zijn verwachtingen waar. Misschien leek het op het eerste gezicht dat hij de jongen niet wou laten vechten, maar het tegen over gestelde was waar. Hij had steeds voorkomen dat de jongen ging vechten, omdat hij wel eens wou zien dat de jongen zou doen in zo’n situatie. De jongen stelde hem niet teleur. Maar dat zou hij dus niet tegen de jongen zeggen. Hij had wel vaker meegemaakt dat als iemand een compliment kreeg, dat die dan vanuit de hoogte gingen doen. Vooral bij adel zag je dat. ”Wat voor magie is dit!” hoorde hij de commandant schreeuwen. Hij zei niks. Dit was iets waar de jongen maar antwoord op moest geven, en niet hij. Hij zag in de ogen van de andere mannen de angst toenemen, alsof ze bang waren dat de magie van de jager hun zou doden, alleen was het geen magie, hij had de kleine pijltjes wel gezien in de nekken van de mannen. Zeer doeltreffend en dodelijk. ”Wat als ik je vertelde dat het geen magie is?” klonk toen de stem, de stem klonk ouder, maar hij wist dat het de jongen was, hij zag wel hoe de rest omkeek, maar dat deed hij niet. De jongen had hem een unieke kans gegeven. De mannen lette niet meer op hem. Het leek alsof hij opeens verdween. Hij trok een deel van zijn pijlen uit de lijken. Sagitta zat nog steeds op de punt van de middelste tent. ”Dit kan niet, jij bent dood.” Hoorde hij de commandant zeggen. Heel even dacht hij terug aan een paar nachten terug. Toen was het the bad wolf die dat had gezegd, maar tegen Mystenia. Hij hoorde een valse lach. Die jongen had duidelijk twee kanten. . ” You must believe in ghosts!” Sprak de jongen toen. De jongen wist wel goed hoe die de mannen moest bespelen. Hij schoot de pijlen die hij had opgeraapt af. Een deel van de mannen vielen dood neer, maar de rest leek dat niet op te merken, zo erg waren ze geconcentreerd op de jongen die daar in het zwart stond. Hij zag hoe de jongen iets gooide. De mannen vielen neer, alleen de commandant stond nog overeind. Hij rook een scherpe geur van kruiden. Niet veel mensen gebruikte dat. Hij zag hoe de jongen op de man afliep. ”Don’t mess white my friends!” Sprak de jongen, nog een paar van die rookbommen kwamen, en toen was de jongen weer weg. De jongen wist duidelijk wat hij deed. Hij had zijn boog over zijn schouder heen gehangen en liep op de commandant af. In zijn hand had hij het grote Saksische mes. Hij stak het mes van achteren in de rug van de commandant. “Amvrosios” hoorde hij de man nog mompelen. Heel even bleef hij stil staan. Amvrosios, de naam van de jongste zoon van the bad wolf, de zoon die zogenaamd zou zijn vermoord. Opeens begreep hij het. Waarom de mannen Usui aan hadden gevallen, wat de schijnvertoning net had voor gesteld. Blijkbaar wist de koning wie Usui echt was, anders was de jongen nooit ridder geworden. De doodskreet van de commandant echode nog over het veld heen, maar dat deed hem niks meer. Hij stak het mes terug en trok toen zijn pijlen uit de lichamen. De meeste waren zwaar gehavend, maar daar kon hij nog wel wat aan doen. De beste stak hij terug in de bovenste koker, en de rest in de onderste. Je kon ze altijd nog gebruiken. Ergens had hij een voorgevoel dat deze actie hem een bezoekje aan de koning zou kosten. Hij had wel meerder uitnodigen gehad om bij de koning op gesprek te komen, maar hij was nooit gegaan. Bij de koning op bezoek gaan, dat was iets voor ridders en iets voor Mystenia, niet iets voor hem. Maar hij besefte wel, dat Mystenia niet altijd alles op kon lossen met de koning. Dus dit keer zou hij dan maar gaan. Hij dacht even aan de jongen. Een geheim voor een geheim, zo was het ongeveer geworden. De jongen was nu naast Mystenia de enige die wist dat hij the bad wolf had vermoord, daarin tegen, wist hij nu wie de jongen echt was. Dit kon nog gevaarlijk worden, misschien voelde de jongen wrok, omdat hij zijn vader had vermoord. Hij liep door de schaduwen heen, naar de plek waar Danger stond. Hij kwam van achteren, hij keek tegen de rug van de jongen aan. Danger was iets weg van de jongen gelopen. Hij steeg op en keek naar Usui. Ze wisten nu beiden een geheim van elkaar, de vraag was, wie zou het overleven? Hij zou nu een pijl door de rug van de jongen heen kunnen jagen, maar dat deed hij niet. Zijn boog lag weer gespannen voorop zijn zadel. ” ridder Usui, beter gezegd Amvrosios. Jongste zoon van the bad wolf” zei hij. Zijn stem klonk niet vijandig, maar het was verre weg van vriendelijk. Hij bleef naar de jongen kijken. Hij wist dat iedereen dacht dat hij niet kon spreken, maar het tegen deel was waar, en dat hij kon spreken, dat was meestal voor mensen een grote schok. Hij had dan niet zijn boog vast, maar hij zou de jongen neer kunnen schieten, voordat die iets zou kunnen doen. Hij was niet goed zichtbaar tegen de achtergrond van bomen. Hij stond daar als een schaduw, de ene keer wel zichtbaar, de andere keer niet. De naam die men hem had gegeven, kwam hier duidelijk tot zijn recht. Hij bleef naar de jongen kijken, ”A secret for a secret. Sounds fair. Keep it with you till your death, or, I’ll kill you” zei hij. Hij trok zacht aan de teugels van Danger. Het paardje draaide zich om en stapte weg. Wat de jongen verder zou doen, dat maakte hem niet uit. Hij meende wat hij had gezegd. Hij zou er alles voor doen, om er voor te zorgen dat Usui zijn mond zou houden. En niets zou hem daar voor tegen houden. Hij zou zwijgen over wat hij wist over de jongen. Als dit de beslissing van de koning was, dan zou hij die respecteren, dat was waarschijnlijke het enige wat hem weerhield om een pijl door het hart van de jongen heen te jagen. Danger ging al snel over in jagersdraf. Ze gingen op in de omgeving. Hij reed in de richting van het kasteel van de Baron, de baron zou zelf maar de lijken op moeten ruimen. Er was geen pijl meer van hem daar, niemand zou kunnen bewijzen dat hij daar was geweest. Baronnen van de lenen waar hij ingreep, hadden nooit door dat hij het was. Hij legde altijd een wit papiertje op hun bureau met daarop de plek, baronnen vreesden de witte papiertjes die op hun bureau lagen, bang voor wat er was gebeurt. Niemand wist dat hij het was, en zo moest dat blijven. De gene waarmee hij mee reisde wisten het wel, maar die waren altijd slim genoeg om er geen woord over te spreken. Want ook al beschouwde de jager je als een van zijn vrienden, je wist ook dat een jager altijd alles deed om zijn rijk te beschermen, ook als dat betekende dat die een van zijn vrienden moest vermoorden. Hij deed er alles voor om zijn geheimen geheim te houden, zelfs moord was voor hem dan niks. Hij keek naar de horizon. Het schemerde al licht. De baron van dit leen, zou niet weten wat die overkwam als die het witte papiertje zou zien. En hij zou weer gewoon verder trekken, misschien terug naar huis? Of misschien ergens anders naar toe? Misschien zou het wel direct een rit worden naar het kasteel van de koning. Hij wist het niet. De toekomst had veel voor hem in gedachten, maar dat zou hij zelf wel ontdekken. Hij wist dat Usui niks zou vertellen, want je wou geen grijze jager achter je aan hebben, die je opjaagde, naast het feit dat hij een geheim van Usui bewaarde, een geheim dat Usui zijn leven op het spel kon zetten, dus als de jongen slim genoeg was, dan zou die gewoon zwijgen, omdat die anders zijn leven niet meer zeker zou zijn. Hij keek even omhoog en zag een schaduw langs vliegen. Het was Sagitta, de vogel ging altijd met hem mee, zoiets was oneindig vertrouwen. De dieren vertrouwden hem, hij vertrouwde de dieren. Usui zou hem maar met het geheim moeten vertrouwen, Hij wist dat Usui hem niet zou vermoorden, anders zou de jongen de toorn van de restende negenveertig jagers over zich heen krijgen. Usui daarin tegen zou wat voorzichtiger met zijn leven om moeten gaan. Je wist immers maar nooit wat hij zou gaan doen, en of deze dag je laatste dag zou zijn of dat je nog verder leefde. Het leven was een risico, even als het geheim bewaren van iemand anders, zo’n geheim kon je vanuit binnen uit vermoorden, of anderen gingen op je jagen, omdat ze het geheim wouden weten. Risico’s nemen, dat hoorde bij zijn werk, maar ook bij zijn leven. Danger bleef doordraven op jagerstempo, de nacht tegemoet.

You have to keep
A secret, secret
Otherwise, it will kill you,
Or he will kill you…

1877 woorden O.o

Leonoor topic uit

Nu wachte hij rustig op de jager; Hij had heel goed, ook gewoon de ridder kunnen spelen. Maar hij hield van de angst. De angst die de mannen hadden getoond. Zo vader zo zoon zeker? Neen hij wist nu dat zijn vader was gestorven. Hij wist wie het had gedaan. Ja ergens diep in hem haatte hij de jager daarvoor. Ergens diep in hem lag dat duistere punt dat ook zijn vader had. Maar Usui had die duisternis weg gedrongen. Hij had vergeving gevraagd aan de koning. Hij was toen nog heel jong geweest. De koning had het goedgekeurd. De man had hem een tweedekans gegeven. Hij wist heel goed, dat als hij ooit één verkeerd ding zou doen. Hij dood was. Maar dan ook echt. Ergens voelde hij de drang om terug naar zijn familie te gaan. Om het spoor te volgen van zijn vader. Daarom was er die haat tegenover de jager. Hij wilde ergens dat die man boete. Maar zijn vader verdiende niet beter. De man moest op een dag verdwijnen. Hij verdiende de dood al heel zijn leven lang; daarvoor was hij de jager dankbaar. Heel erg zelf. Maar hij zou het niet tonen. Hij had het pak niet aangedaan omdat de jager het niet zou weten. Neen het was alleen maar voor de manen geweest. Ook om de commandant te laten boeten. Net als al de rest, verdiende ze niets beter om te sterven. Hij zuchte even, ergens wist hij dat de jager het zou weten. Maar hoe dan ook… Hij wachte dus rustig op de terug komst van de man. Hij voelde een rust, hij was weer even zijn oude ik kunnen zijn. Dat betekende dat hij dus voor een hele tijd de duisternis terug kon opkroppen. Ooit zou het er terug uitkomen. Hij was vastbesloten om een geest te worden. Zijn oude ik zou over deze landen zwerven. Hij was vastbesloten om de mensen te laten boeten. De mensen die zijn vader hadden gediend en wonden hadden geslagen. Zij hadden vele levens kapot gemaakt. Families vermoord. Daarbij wist hij dat zijn oudere broer hier nog ergens was. Zijn vader zou er alles aan doen om ‘hem’ in leven te houden. Ja zijn broer leefde nog en het was dan ook zijn aartsvijand. Hij zuchte nogmaals en maakte onder tussen zich klaar om te vertrekken. Hij wist niet wat de jager zou doen. Maar hij geloofde dat dit nu wel het einde zou zijn. Hij had het gevoel bekeken te worden. Maar hij sloeg er geen acht op. Tot dat een stem hem toe sprak. Hij keek langzaam op. Zijn ogen glinsterden even. Maar ze werden al snel terug normaal. Hij draaide zich om. Hij keek naar een schaduw. Hij wist dat het de jager was. ‘Wraak’ neen geen wraak, hij was boos, maar dankbaar. Hoe dan ook hij hield niet van zijn vader. Maar het bleef wel zijn vader. Hij keek de man recht aan. Of toch hij dacht toch dat zijn ogen daar ergens zaten. ” ridder Usui, beter gezegd Amvrosios. Jongste zoon van the bad wolf” Hij walgde van de woorden. Het klonk niet vriendelijk. Maar ook niet boos. Hij had zo’n gevoel, dat de jager zin had hem te vermoorden. Waarom? Genoeg redenen. Hij gaf geen kik. De jager was nog niet klaar. Dat wist hij zeker. Hij had veel zin om de jager ook aan te vliegen. Zeker omdat die woorden hem deden barsten van woede. Maar hij bleef rustig. ”A secret for a secret. Sounds fair. Keep it with you till your death, or, I’ll kill you” Na die woorden verdween de jager. Er verscheen een grijns. De jager zou nog verschieten. De jager had het niet tegen hem gehad. Maar goed, hij zou het geheim niet vertellen. Hij zou het bij zich houden. Maar als de jager dacht dat hij zomaar kon zeggen dat hij de zoon van de bad wolf was dan was hij mis. Hij ging op freedom zitten. Deze keer zou hij terug naar huis gaan. Wie zei dat hij de jager niet zou doden? Neen zo dom was hij ook niet. Maar de jager zou hem ook niet zomaar kunnen vertrouwen. Oké hij zou het geheim bewaren… Hij reed dus terug naar huis. Maar zo dra dat hij snel in het dorp terug was. Terug bij de herberg liet hij een bericht verzenden naar het kasteel. Er stond een zegel op. Het was voor de jager. Maar hij stuurde het naar de koning. De man zou het de jager wel bezorgen. Wanneer de brief open ging stond er een teken van goedkeuring. Plus één zin “Bewijs het maar!”. Daarna ging hij naar huis. Ja deze keer liet hij freedom lopen. Lopen tot het paard zelf stopte. Hij vond het wel fijn. Ja hij had gedaan wat hij moest doen. Ze stonden gelijk. De jager had zijn leven gered en hij dat van de jager. Weer verstreken de dagen en hij kwam thuis met een gerust hart. Niemand zou zijn geheim weten. Niemand zou het geheim van de jager weten. Behalve, dan hij… Was er nog iemand? Misschien, maar daar zou hij zich niet mee bemoeien. Als één van hun een verkeerd woord zei, dan zou er oorlog tussen hun ontstaan. Maar iedereen kende de jager als ‘shadow’ de jager die niet sprak. Dus zijn geheim was veilig bij hem. Maar de jager wist maar half af van zijn verleden en hoe hij was. Misschien was het beter dat de jager de rest niet wist. Hij lachte even. Terug thuis moest hij meteen werken. Alsof er niets was gebeurt. Niemand zou hem gemist hebben en het leven ging weer terug zo als altijd. Maar hij wist dat de jager zijn pad weer zou kruisen. Hoe kon het ook anders? Ja het leven kon je niet voorspellen. Je kon niet kiezen wie je familie was. Je kon je eigen naam niet kiezen. Maar je kon wel kiezen wat je er mee deed. Je kon volgen. Maar je kon ook gewoon van het spoor gaan en je eigen leven leiden.