Do you fear the shadow, my king..~ Agenor

Nog steeds had hij het gevoel dat er iemand was die de koning kwaad wou doen. Zijn voorgevoel had het nooit mis. Maar toch bleef hij staan in plaats van de kamer uit te lopen en te kijken wie daar boven was. Hij keek weer even naar de rol op tafel, de rol leek zo onschuldig, maar de woorden die erop stonden, die konden alles maken of breken. Hij bleef rustig wachten totdat de man iets zou zeggen. Het handschrift op de rol was duidelijk, Baron Rinaldo, één van de baronnen uit de raad van de koning. Dat leen was op zijn tempo twee dagen rijden, dat was wel te doen. Zijn blik gleed opnieuw door de kamer heen. Schilderijen van koningen en koninginnen, maar ook van prinsen en prinsessen en mensen van adel, die in lijn stonden met de troon. De geur die hier hing was oud, maar ook best gezellig. Hij kon zich wel voorstellen dat de koning hier vaak zijn uren door bracht. De schilderijen hadden geen naambordjes, maar dat maakte niet uit. De schilderijen waren goed in tact voor hun leeftijd. Hij keek na een tijdje maar weer naar de koning, de rol lag nog steeds op tafel. De rol die een geheim bevatte, dat een geheim bevatte dat veel dingen kon uitrichten, en dat notabene een grijze jager de brief moest vervoeren. Hij keek naar de koning en had het idee dat de man iets zou gaan zeggen. Het duurde niet lang voordat de koning sprak: . ”Lees het… Wanneer het echt nodig is en verbrandt het daarna!” hij had het begrepen. Hij wist wat hij moest doen, hij wist ook waar de brief naar toe moest. Hij keek even naar de rol die daar stil lag. Hij keek nog even naar de koning, maar pakte toen de rol op. Hij stopte de rol in zijn mantel, nadat de koning de rol een duwtje in zijn richting had gegeven, in een vak waar die er niet uit kon vallen. Niemand zou weten dat hij dat document zou vervoeren, behalve hij, de raad en de koning. Nog steeds had hij het idee dat er iets niet klopte. Hij keek nog even naar de schilderijen, elk schilderij had iets mysterieus, iedereen had een mysterieuze kant, hij had dat niet. Hij was alleen maar mysterieus. Hij had geen normale kant meer. Eén persoon had zijn verhaal geweten, één persoon, maar die persoon had deze wereld achter zich gelaten, en lag onder de zoden. Meer mensen hoefden zijn geheimen niet te weten. Iedereen betaalde een prijs voor zijn geheimen. Zijn prijs was het feit dat hij ze nooit zou kunnen delen. Hij keek even naar de koning die langs hem heen naar boven toe liep. Hij volgde de koning de trap op. De deur viel achter hem terug in het slot. Hij vertrouwde toch de situatie niet helemaal. Hij had zijn boog al in zijn hand genomen. De pees stond strak gespannen. Hij stond nog achter de koning toen hij het geklik hoorde van een kruisboog en het gezoef van een pijl. Hij had het kunnen weten. In het zelfde moment dat de koning een boek op gooide waar de kruisboog pijl in terechtkwam, had hij een zwarte pijl gepakt en die afgeschoten op het zwarte figuur. ”Daar gaat mijn lievelings boek.” Hoorde hij de koning met humor in zijn stem zeggen. Hij hoorde de doodskreet van de man, maar vlak daarna hoorde hij nog een klik. De indringer was duidelijk niet alleen. Hij wist wie het doel was, de koning. Misschien was de koning niet bang om zijn leven te verliezen, maar als de koning stierf, dan zou het land zonder koning zitten, en zonder direct blauw bloed, wat zou betekenen dat de neef van de koning op de troon zou komen, en dat was iets wat hij totaal niet wou hebben, naast het feit dat het zijn werk was om de mensen in dit land te beschermen. De indringer die had geschoten, had duidelijk niet doorgehad, waar de man door was doodgeschoten. In een reflex trok hij de koning opzij, uit de baan van de tweede pijl. Hij zette zelf een stap naar voren en schoot een zwarte pijl af. De tweede pijl van de kruisboogschutters ketste nutteloos tegen de stenen van de trap aan en rolde naar beneden toe. Zijn tweede pijl daarin tegen trof doel. Een kreet van pijn vulde de kamer. Hij had expres de man niet doodgeschoten, want levend zou de man nog meer opleveren, vooral qua informatie. Hij liep op de mannen af, nadat hij had gekeken of dat de mannen maar met zijn tweeën waren. Waarschijnlijk hadden de mannen verwacht de koning alleen te treffen. Hij knielde bij het lijk neer. Hij trok zijn pijl uit het lichaam en schoof de mouw van het lijk omhoog. Het teken van the bad wolf werd zichtbaar. Dit waren dus mannen die de missie van hun dode leider nog uit wouden voeren. Hij stak de pijl terug bij de rest en liep toen naar de gewonde man toe. Hij knielde neer bij de man, die met angst ogen naar hem keek en genade stamelde. Hij kneep simpel in de schouder van de man, die toen bewusteloos raakte. Hij trok de pijl uit het lichaam, de wond was niet dodelijk, het zou er hoogstens voor zorgen dat de man helse pijn zou lijden. Ook deze pijl schoof hij terug in zijn koker. Er was nergens zichtbaar dat hij de mannen neer had geschoten, beiden droegen ze het merk van the bad wolf. Hij keek even naar de koning. Hij zei nog steeds geen woord, maar dat was ook gewoon niet nodig. Een paar van de fakkels waren uitgegaan, waardoor hij niet goed meer zichtbaar was. Hij liep de schaduwen in, en leek te verdwijnen. Door de schaduwen heen liep hij naar de tafel toe. Uit zijn mantel haalde hij een paar papieren, met het teken van the bad wolf erop. Hij legde ze onder het glas. Het was de tweede helft met namen, namen van leden van the bad wolf aanhangers. Hij keek nog even naar de koning die daar stond. Toen liep hij terug de schaduwen in. De man die geschoten had, was nog steeds buiten westen. Hij was bij de geheime gang die verborgen zat in de schaduwen, maar draaide zich nog even om. ”If we would follow the rules, then you would have no land to rule” zei hij. Hij sprak niet luid, hij sprak niet dreigend, hij zei alleen de waarheid. Maar die waarheid kon nogal bot zijn. Maar het was wel waar. Als hij zich aan de regels zou hebben gehouden, dan was het in het noorden uit de hand gelopen, en zou het noorden overgeleverd zijn geweest aan hun buren, de vijand had aan hun poorten gestaan, en geen ridder greep in, maar hij. Als hij the bad wolf niet om het leven had gebracht, dan had de man hem wel om het leven gebracht. Als hij toen niet in had gegrepen bij ridder Usui, dan had die ook onder de zoden gelegen. En als hij net niet geschoten had, dan hadden ze spoedig de koning onder de zoden kunnen begraven, als hij eerst om toestemming had moeten vragen. Voortaan zou de raad maar eens wat beter na moeten denken, voordat ze hem of zijn collega’s op het matje riepen. Hij had zijn leven meer dan nodig op het spel gezet voor dit land, en het enige wat de hoge bazen deden, was hem op het matje roepen omdat hij zich niet aan de regels hield en dat was iets, waar hij zich aan ergerde. Hij had geen discussie gevoerd met de koning, nee. Hij had die laten inzien, dat de man anders dood was geweest. Gelijkspel. De koning had hem uit narigheid gehouden, en hij had het leven van de koning gered. Hij was verdwenen in de geheime gang, die hem terug naar beneden leidde, naar waar Danger stond. De roofvogel bij het raam spreidde haar vleugels en vloog al krassend weg, duistere en kille krassen. Eens zouden de hoge bazen beseffen dat hun levens afhankelijk waren van hun jagers, en dan zou pas de paniek losbarsten. De rol zat stevig vast in de zak van zijn mantel. Hij steeg op Danger. Paard en ruiter verdwenen in de ondergrondse tunnel. Toen ze aan de andere kant weer boven kwamen, kon niemand ze meer zien. Hij zette het paardje aan in galop. Het was weer eens tijd om op pad te gaan. Hun dekmantel was de nacht, de schaduwen. Hij was de schaduw die men vreesde. Met hem wou je geen ruzie maken, ook al stond je hoog in rang, want ooit, ooit zou je leven nog eens afhankelijk van hem zijn. Hij liet Danger door galopperen, steeds verder weg van het kasteel, op weg naar Baron Rinaldo.

Do you hear your heart beating
When you are facing the death.
Only he can save you,
Or end your life..

1500 woordenXD

Leonoor topic uit

Hij maakte zich geheel geen zorgen over de aanvallers. Neen hij wist dat hij veilig was. Behalve als de jager opeens het goede idee kreeg om de aanvallers te helpen. Maar na alles wat Mystenia over hem had gezegd, zou hij dat zelfs niet geloven, ook al kreeg hij een pijl door het hart. Mystenia had hem namelijk verzekerd dat Leonoor één van de trouwste mensen was die ze had. Dat geloofde hij graag. Maar dan ook heel erg graag. Zijn lievelings boek met een pijl doorboord. Het was een zonde. Maar zo had hij ook zijn pleziertje gehad. Voor hij het goed en wel wist was de man dood. Maar het leek er op dat er nog iemand was. Natuurlijk ze kwamen ook nooit alleen. Hij voelde de greep van een hand om zijn arm en hoe hij weg werd getrokken. Het ging snel sneller dan dat hij had verwacht. Misschien maar beter ook. Hij had geen in om het nog langer te laten duren. Hij had de jager al genoeg tijd afgepakt. Hij hoorde hoe een pijl van de trap naar de geheime deur viel. Een leuke herinnering. Het zou goed kunnen dat dit de laatste keer was dat hij de jager zag. Want het was ook de eerste keer dat, de jager wel degelijk hier naartoe was gekomen. Hij hoorde weer een pijl gaan. het leek er goed op dat de jager één man in leven hield. Tja hij kon niet echt zeggen, dat het geen goed idee was. Maar het was ook wel duidelijk dat de jager het snel wilde afhandelen. De man lag nu bewusteloos neer. Hij zuchte even en keek toe hoe de jager zijn pijlen uit de lichamen haalde. Een mooi zicht was het niet echt. Maar hij kon begrijpen dat de jager zijn pijlen terug wou. Toen legde de jager een paar papieren onder het glas op de tafel. Nog steeds had de man geen woord gezegd. Hij lachte even naar de man. Hij had de wolf op de papieren wel gezien. Deze papieren zouden heel erg belangrijk zijn. Toen liep de man de schaduwen in. Het was precies alsof hij oploste. Hij had het al vaker gezien. Bij Mystenia, die verdween dan ook opeens. Of hij draaide zich om, en dan was ze ook al weer verdwenen. Terwijl hij de hele tijd had zitten praten als een idioot tegen haar. Terwijl hij eigenlijk aan het praten was tegen niemand, omdat ze verdwenen was. Hij voelde zich dan een heel grote idioot. Hij was al lang blij dat hij de jager zag verdwijnen in de schaduwen. Weer zonder woorden. Hij bleef staan op zijn plek. Agenor wilde zich net omdraaien toen er een stem kwam. De woorden waren zuiver en hij wist dat het de waarheid was. ”If we would follow the rules, then you would have no land to rule” Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. De jager had geen betere woorden kunnen kiezen. Ja nu zou de jager geheel verdwijnen. Hij zuchte even en sloot de geheime ingang naar de geheime kamer. Daarna keek hij nog even naar de twee mannen. Een koning dat was hij. Er waren voordelen en nadelen. Sommigen hielden van je en anderen wouden je liever meteen uit het land zetten. Hij riep de wachters, die meteen kwamen aangelopen. Hun blikken waren verbaast en angstig. Maar hij zei er niets op. Hij knikte alleen naar het lijk en de man die bewusteloos was. Daarna legde hij een verzonnen verhaaltje uit, over hoe de mannen waarschijnlijk zijn ring hadden gevonden en hoe vriendelijk ze waren geweest om het terug te bezorgen. Over hoe ze zo toegetakeld waren, daar over was hij redelijk vaag. Maar hij zorgde er wel voor dat het verhaal geheel klopte. Één fout en de jager kon in de problemen komen. Nou ja zijn mannen zouden meer in de problemen komen dan de jager. Toch was het beter om niets over de jager te zeggen. De wachters ruimde de mannen op. Het lijk zou verbrand worden en de andere man zou naar de kerkers gaan. het was een zonde van twee levens. Hij had altijd verdriet als zo iets gebeurde. Allebei hadden ze een mooi leven kunnen hebben. Maar ze hadden het verkeerde pad gekozen. Een keus ploeg kwam nog om alles netjes te maken. De papieren de Leonoor hem had gegeven, waren door hem opeens verdwenen. Zodat niemand ook maar iets door zou hebben. Hij was nu eigenlijk echt toe aan rust. Maar hierna kwamen nog mannen van de raad en zijn rechterhand ook. Allemaal om vragen te stellen en vooral om te kijken of alles in orde was. Hij hield van zijn mensen en hij was blij dat ze zo bezorgt waren. Maar soms overdreven ze echt wel veel te veel. Helaas hij was nu niet de man om iemand te verbieden bezorgt te zijn. En ook al zou hij het kunnen dan nog zou hij het niet doen. Het was iets dat mensen met elkaar verbond. Iets dat zorgde dat de mensen bij elkaar bleven en vertrouwen opbouwde. Niemand kon voor altijd alleen blijven. Je had mensen die dat dachten en ze mochten dat denken. Maar ook zij hadden vrienden en mensen die van hun hielden zonder dat ze het beseften. Op een dag zou het allemaal uitkomen voor hun. Maar meestal was het dan al lang te laat. Hij zuchte uiteindelijk toen de deur weer dicht ging. Iedereen was nu weg en de stilte kwam weer. Hij had enorm veel zin om in zijn bed te kruipen. Maar de papieren die Leonoor hem had gegeven waren nu wat belangrijken er hij begon ze meteen te lezen. Na het lezen kon hij weer lachen. Zijn land en de mensen zouden allemaal weer veilig zijn. De volgende dag zou hij de papieren geven aan zijn rechterhand die geen vragen zou moesten stellen. Neen zeker niet. Hij zou er genoegen mee moeten nemen. Langzaam stond hij op, hij voelde wel hoe moe hij was. Toch kroop hij nog niet in zijn bed. Neen hij liep naar het raam. De maag stond al weer hoog aan de lucht. Hij lachte even, ze was schitterend en voorspelde precies een nieuw begin. Hij hoopte alleen dat het een mooi begin zou zijn. Het leek er op dat hij weinig slaap zou krijgen. Wan hij wist dat de nacht al bijna voorbij was. Hij zou nog veel werk krijgen vandaag. Vragen en bezorgde blikken. Als hij de keuze had om weg te lopen. Zou hij het misschien wel doen. Toch zijn taak en zijn eer hielden hem tegen. Het was aan hem om het land veilig te houden en vaak dacht hij dat hij een slechte taak verrichte. Agenor gaf ook toe dat zonder de ridders en de grijze jagers hij helemaal niemand zou zijn. Maar was dat niet bij ieder land? Je had nu eenmaal die rangorde nodig. Voorlopig ging het hier goed. Zeker nu alles weer veilig was. Maar hoe lang zou de vrede er zijn. Kwaad zou nu om elke hoek loeren. Misschien niet meteen, maar eenmaal mensen dachten dat het geheel veilig was zou het weer beginnen. Eindelijk kroop hij in zijn bed. Met al zijn zorgen en al zijn gedachten viel hij in een diepe slaap. Die snel weer over zou zijn. Juist omdat het al weer bijna ochtend was. Maar misschien had hij geluk en zouden ze hem voor het eerst in zijn gehele leven laten uitslapen.