Exploring

De zon scheen hoog aan de hemel toen hij pas wakker werd in een herberg. Cry stond lekker rustig op stal en Dante had geweigerd een kamer te nemen, maar had er wel op gestaan de waard dezelfde prijs voor een kamer zodat hij de waard niet helemaal op stang zou hoeven te jagen. De beste man was eerst nog verrast geweest daardoor, maar Dante sliep lever bij zijn paard dan apart zolang het niet zijn huisje was die hij van zijn oude leermeester had georven. Dante voelde de snuit van zijn beesje tegen zijn wang drukken en hij glimlachte zacht. 'Ja je bent braaf lieverd. Ik sta al op.' murmelde Dante en streelde haar neus even voor hij zich uit rekte en opstond uit het strobed. Daarna klopte hij zijn kleding af en borstelde Cry even. Haar zwarte vacht glanste in het middag zonnetje. In tegenstelling tot zijn komst hier heen was het eens mooi weer. Dante zadelde Cry en liep eerst naar buiten. Honger had hij nu niet en Cry wist dat heel goed. Ze bleef netjes in zijn buurt zonder af te dwalen. Mensen die naar hen om keken waren dan ook niet meteen verbaasd omdat Cry een jagers paard was en altijd naar haar baasje luisterde. Zijn ijsblauwe ogen keken rustig om zich heen, maar de kilte die erin te lezen was, was eigenlijk niet meer dan zijn eigen bescherming. Wanttrouwen in mannen was erg groot, maar bij dieren en vrouwen voelde hij zich meer ontspannen dan hoefte hij niet steeds die gedachte aan een oude herinnering te verstoppen. Cry wachten even toen Dante opstapte en bij het voelen van de vierende teugels stapte ze verder tot de weg vrij van mensen was en Cry over ging in een rustig drafje. Hij reed richting het bos om daar weer even tot rust te komen. Het info winnen van mensen kon soms zo vreselijk vermoeiend zijn, vooral wanneer hij naar de laatste drie mannen zocht die zijn ouders om zeep geholpen hadden door het huis in de fik te steken. Cry brieste zacht tegen Dante. Ze voelde dat hij weer aan die brand terug dacht. Maar door haar in breng dat hij op moest letten trok ze Dante weer in de realiteit terug. Dante streelde haar zachte hals en glimlachte zacht. Enkel Cry kende zijn ware aard. Dante kon arogant en stuurt overkomen, maar zo was hij totaal niet. Enkel wanneer je zijn vertrouwen gewonnen had was Dante vriendelijk, trouw en loyaal. Hij dacht ook altijd twee keer na voor hij wat deed, maar soms moest hij snel handelen en ging het altijd goed. Wargals had hij al een tijd lang niet meer gezien, maar toch vroeg hij zich af of die wezens hier nog wel voorkwamen? Op dit eiland moesten ze toch voorkomen, want toen hij van zijn neer gebranden ouderlijke woning vertrok van het vaste land en per boot hier heen getrokken waren om naar Sambozy toe te gaan een oude vriend van zijn vader en zijn nieuwe leermeester toen. Hier moest Sambozy toch een bekende naam zijn geweest en in zijn leerling tijd had hij het tegen vier Wargals op genomen gehad en het bijna niet overleeft. Dus ze moesten er nog zijn niet dat Dante nu graag die beesten tegen komen wilde. Het verraste hem dat Dante ze de laatste tijd niet meer gezien had. Cry ging over in een rustige galop toen de eerste bomen voorbij kwamen. De wind was heerlijk, maar Dante voelde aan dat Cry er zelf ook van genoot. Zijn ogen bleven alert ookal genoot Dante enorm van de race die zijn merrie nu in gezet had, maar na een paar meter liet hij haar toch rustiger gaan. Het bleef onbekent terrein en dat wilde hij graag eerst onderzoeken. Vlakbij de grens van Celtica waar de bomen nog groot genoeg waren kon Dante zeggen dat de natuur zijn vriend was, maar hier toch niet. Wel zou Dante zich snel kunnen aanpassen, maar veel van het gebied hier had hij nog niet gezien. Cry ging over in stap en wiebbelde met haar oren. Er was iemand in de buurt... Dante keek van haar blik richting even rond. Wie het ook was het bos leek ineens veranderd te zijn! In vergelijking tot de meeste grijze jagers die liever met een handboog werkte had Dante een kruisboog. Wel had hij eentje die hij zelf gemaakt had samen met Sambozy en het ding had een soort zijwaardtse trekker om de pees snel te kunnen aanspannen voor het snelle pijl kunnen schieten. Dit leen verkende hij nu enkel, maar in een snelle geoefende beweging had Dante zijn kruisboog gepakt en geladen. De pijl was afkomsting uit zijn heuppijlenkoker. Want zeg nu zelf kruisboogpijlen waren niet handig op je rug om ze daar weg te halen. Dante zag een schim aankomen en richten zijn kruisboog even. Wie het ook mocht zijn hij was niet bepaald iemand meer die snel andere in vertrouwen nam...
(open)

Uitgeput viel Adastreia neer op haar bed en en zuchtte even. Vanmorgen vroeg had Milosh haar weer wakker gemaakt met een halfhartige, 'De paarden gaan zichzelf niet voeren. Opstaan, slaapkop!' Ondertussen kende ze hem nu al een tijdje en wist dat hij niet echt zo streng was. Dus stond ze op met een hoofd vol watten en begon aan haar morgenroutine. Vlug kleren aandoen, en dan op weg naar de stallen. Ze schatte dat het ongeveer anderhalf uur duurde om alle paarden eten te geven, met een knuffel voor Noblesse inbegrepen. Dan zelf een ontbijtje binnenwerken en weer aan het werk. Elke week werden de stallen uitgemest en dus had ze de hele ochtend zitten ploeteren. En nu, tijdens haar middagpauze, had ze besloten een hazenslaapje te doen. Haar bed was hard, maar toch comfortabel en al snel zonk ze weg in een lichte slaap. Toen ze even later weer wakker werd van een klop op haar deur zag ze dat het tijd was om de paarden te gaan rijden. Ze was pas klaar toen de zon al begon onder te gaan. Met haar arm veegde Adastreia het zweet van haar voorhoofd terwijl ze de stallen uitliep. Ze werd verwelkomd door gehinnik, van Noblesse die in de wei stond. Met een glimlach liep het meisje op haar af en aaide haar over de nek. 'Ja, meisje, we gaan meteen rijden', zei ze met een glimlach. Snel poetste ze haar merrie en zadelde haar op. Haar tuig was eigenlijk al redelijk oud, maar AD was van plan met haar eerste loon een nieuw zadel te kopen. Toen ze opstapte, hinnikte Noblesse nog eens. 'Ik weet het meid, het is al een tijdje geleden. Maar ik ga dat direct weer goedmaken', fluisterde Adastreia in het oor van haar paard. Stapvoets reden ze naar het hek van de wei, waar Noblesse braaf bleef staan tot haar baasje het hek geopend en weer achter hen gesloten had. Ze zat nog maar net weer recht in het zadel, toen Noblesse er al vandoor stoof in galop in de richting van het bos. Ad had meteen haar evenwicht weer gevonden en lachte uitgelaten. 'Je bent me er ook eentje hoor.' De merrie zond een oortje naar achter, en het meisje gaf het teken om wat te vertragen. Ze kende de streek hier nog niet helemaal vanbuiten, en was niet van plan verloren te rijden tussen de bomen. Bij een open veldje liet ze Noblesse weer overgaan in stap, om nog even te genieten van de warmte van een laat herfstzonnetje. Na een tijdje bleef de merrie onrustig stilstaan en Ad keek haar verbaasd aan. 'Wat is er, meid? Wat heb je gezien?' vroeg ze, wetend dat haar paard niet zonder reden zou stoppen. Maar Noblesse brieste enkel. Nog steeds lichtelijk verbaasd keek Adastreia om zich heen, maar zag niets opmerkelijks.

Geduldig als hij was wachten Dante op wat komen ging. De herstbladeren kleurde al van groen naar geel, bruin of rood en oranje, maar het leiden hem niet af van waar Cry hem voor gewaarschuwd had. Stilletjes bleven ze in de schaduw van de bomen stil staan. Cry viel hierdoor dankzij haar zwarte vacht niet op. Dante's lichte ijsblauwe ogen gaven bijna licht van verwachting. Wie zou daar straks aan komen? Rover, kruimeldief of een andere jager? Nee het bleek een tiener meisje te zijn! Dante liet zijn wapen zakken en haalde de korte pijl net van zijn boog toen Cry haar oren naar voren stak. Dit paard bleek ook een merrie te zijn en ze maakte een vreemd keel geluid waardoor ze haar nieuwschierigheid liet blijken. Toch was het niet te horen en Dante voelde haar ribbenkast op en neer gaan. Zachtjes streelde hij zijn paard en stak de pijl in de koker aan zijn heup. Kruisboog pijlen waren te klein om die op je rug te dragen dus was dit praktischer. Dante hing wel de kruisboos in het tuig op zijn rug. Daarna drukte hij lichtjes zijn kuiten in de flanken van Cry waardoor hij haar liet weten te mogen gaan lopen. Zijn grijs/groene mantel aan de buitenkant had hem prima verdekt gehad. Haar stem was meer dan voldoende geweest voor Dante om zijn wapen weg te hangen, maar mocht het een val zijn dan had hij zijn messen nog voor snelle kleine aanvallen te doen parreren. Zijn blik werd zachter en Dante keek vriendelijk richting het meisje. Met vrouwen en dieren had hij geen enkel probleem, maar tegenover mannen was hij nogal buuks en afstandelijk. 'Gegroet schone dame.' begroeten Dante haar vriendelijk. Hij wilde haar niet laten schrikken en Cry snoof zachtjes, maar had nog geen toestemming gehad om haar nieuwschierigheid te uiten, wel hielt ze haar blik nieuwschierig bevestigt op de merrie die voor hen stond en het meisje, maar dat was nu een zorg voor Dante, maar ze hielt ook de rest van de omgeving in de gaten. 'Je kent het leen hier vast beter dan ik, Waar zijn we nu?' prima misschien niet goede indruk voor de jagers, maar hij was dan wel langer, maar nooit verder gereden dan de grens van Celtica. 'Voor je vragen gaat stellen ik ben pas vanuit Celtica hier heen gereden en kom het leen wat verkennen. Vandaar.' zei Dante nog snel er achter aan en glimlachte zacht naar het meisje. Misschien dat ze nu minder zou gaan denken dat jagers dom waren? Of zich dom hielden.... Dat kon hij helaas niet weten wat deze meid dacht.

XD

Toen opeens als vanuit het niets een gedaante uit het bos tevoorschijn kwam, moest Adastreia toch schrikken. Het ene moment zag ze gewoon een bosrand, het volgende was er een ruiter verschenen, als bij toverslag. Noblesse had het paard gehoord en haar gewaarschuwd. Nu, in het zonlicht zag Ad dat het een prachtige zwarte merrie was, die haar oren naar voor gespitst had. Noblesse reageerde op deze begroeting door een zachte en lage hinnik. Ad gaf haar een klein klopje op haar schoft. Als Noblesse geen gevaar zag, was het vast in orde. Nu pas vestigde ze haar ogen op de figuur die het paard bereed. Het eerste wat opviel, was de lange mantel met grijsgroene vlekken. Ze leek haar blik niet te kunnen focussen, alsof hij steeds in de achtergrond verdween. Een Grijze Jager! Een rilling liep over haar rug. De mensen zeiden dat ze magie beoefenden. En te oordelen naar wat ze net gezien had, begon ze er misschien ook wel in te geloven. De man keek haar vriendelijk aan. 'Gegroet schone dame', begroette de vreemdeling haar. Nog steeds nerveus over het feit dat hij een tovenaar kon zijn, knikte ze enkel stijfjes. Noblesse ving haar plotse spanning op en schraapte onrustig met haar hoef. 'Je kent het leen hier vast beter dan ik, Waar zijn we nu?' vroeg hij haar. Verbaasd keek ze op. Wist hij dat dan niet? 'Voor je vragen gaat stellen ik ben pas vanuit Celtica hier heen gereden en kom het leen wat verkennen. Vandaar.' Weer knikte Adastreia, nu eerder bedachtzaam. Aarzelend gaf ze antwoord. 'Euh... We zijn in... in het noordelijke deel van het bos...' Eigenlijk wist ze het zelf niet helemaal, ze woonde hier nog maar een maand en had niet op de weg gelet toen ze van de stallen wegreed. Maar ze wou deze Jager niet tegen de haren in strijken. Nerveus beet ze op haar lip, terwijl ze de persoon voor haar niet durfde aankijken.

Dante wachten geduldig tot ze zou reageren, maar ze leek niet te kunnen spreken? Ach ja natuurlijk dat bijgelovige gedoe over dat de grijze jagers magie beoefende! Dante kon een kleine glimlach niet verdrijven en wachten rustig tot ze zou kunnen antwoorden. Ze leek zelf ook niet te weten op welk leen ze woonde. Misschien was ze ook pas nieuw in dit gedeelte. Cry voelde mee met beide, maar wachten geduldig en voelde Dante's strijking van zijn vingers en dat was het teken dat ze haar nieuwschierigheid mocht bevredigen. Cry stak haar snuit uit naar de merrie tegenover haar en snuffelde zachtjes ter begroeting. 'Hm... Kennelijk ben je of ook nieuw hier of je zit te denken aan iets wat helemaal niet waar is.' zei Dante rustig, maar in zijn toon lag iets plagends. Hij voelde zich nu wat meer op zijn gemak, maar die oude haat jegens andere mannen kon hij nu eenmaal niet uit zijn lichaam verbannen. Dante voelde zijn kruisboog wat verschuiven toen Cry haar been optilde en zachtjes op de grond stampte. Ze probeerde Dante altijd in het gereel te houden door andere gewoon te behandelen zelfs vrouwen. 'Het is al goed Cry. Dat gebabbel over magie is kletskoek.' zei Dante en klopte Cry even op haar hals waarbij Cry haar hoofd in een knikkende beweging bewoog. Ze liet zo zien dat ze hem begreep. Dante richten zich weer tot het meisje en hij trok zijn kap iets terug waardoor zijn gezicht wat beter te zien was. 'Goed waar woon je in wel dorp of stad dan kan ik daar de weg vragen?' vroeg Dante rustig en keek haar net zo vriendelijk aan. Hij vroeg zich af of het meisje nu wat meer gerustgesteld was???

Toen de zwarte merrie haar neus uitstak en Noblesse besnuffelde, aarzelde haar merrie niet en deed hetzelfde. Adastreia voelde zich al wat meer op haar gemak, ze kende Noblesse nu zo lang dat deze haar zeker zou waarschuwen als er gevaar dreigde. Ze ging wat gemakkelijker in het zadel zitten en durfde nu de vreemde aankijken. Ze zag dat het een man was, al van middelbare leeftijd. Zijn gezicht was in schaduwen gehuld door de kap can zijn mantel. Toch joeg hij haar geen schrik aan, want hij leek te glimlachen. Ad bleef wel op haar hoede, ze had natuurlijk de boog opgemerkt die op zijn rug hing. 'Hm... Kennelijk ben je of ook nieuw hier of je zit te denken aan iets wat helemaal niet waar is', zei de vreemdeling op rustige toon. Een beetje verbaasd vroeg ze zich af of hij haar gedachten kon lezen, maar schudde toen onmerkbaar haar hoofd. Natuurlijk kon dat niet. Hij had vast opgemerkt dat ze aarzelde wanneer ze probeerde te vertellen waar ze waren. En het was maar normaal dat ze wisten dat er roddels over hen bestonden. Maar zei hij nu dat ze niet waar waren? Ad wist niet of ze deze persoon moest vertrouwen. Hij leek geen aanstalten te maken om haar iets aan te doen... Maar ze kon zich nog levendig de gesprekken van de dorpelingen herinneren over deze rare snuiters. Ze had nog steeds niet geantwoord, en was eigenlijk ook niet van plan dat zo snel te doen. Tot hij tegen zijn paard begon te praten. 'Het is al goed, Cry. Dat gebabbel over magie is kletskoek.' zei de ruiter en klopte zijn paard even op de hals. 'O, je paard heet dus Cry?' Het was eerder een vaststelling dan een vraag en was eruit geflapt voor ze er erg in had. Voor het eerst klonk er wat emotie door in haar stem, een soort nieuwsgierigheid. Ad vond het gitzwarte paard voor haar prachtig. En het leek ook te reageren op het kleinste teken van de ruiter. En zijn woorden bevestigden wat ze al dacht, dat de Jagers wisten van de roddels. De vreemdeling trok zijn kap wat naar achter, en vroeg haar wat. 'Goed, waar woon je in wel dorp of stad dan kan ik daar de weg vragen?' Adastreia was meteen in haar wiek geschoten. 'Je had me helemaal de weg niet gevraagd, enkel waar we precies waren', barstte ze verhit uit, terwijl een lichte blos naar haar wangen steeg. 'En aangezien we midden in een bos zijn weet ik dat niet vanbuiten. Maar ik weet wel de weg naar het dorp, als dat is waar je naartoe moet?' De laatste vraag klonk al vriendelijker. Ze kon het niet helpen, als mensen haar behandelden alsof ze niets wist, was ze op haar teentjes getrapt.

Dante streelde de hals van Cry nog even voor hij de woorden van het meisje voor hem hoorde en rustig keek hij haar dan ook aan. 'O, je paard heet dus Cry?'Het was eerder een vaststelling dan een vraag en was eruit geflapt voor ze er erg in had. Voor het eerst klonk er wat emotie door in haar stem, een soort nieuwsgierigheid. Ad vond het gitzwarte paard voor haar prachtig. 'Ja zo heet ze. Ik heet trouwens Dante Le Seregal.' zei hij rustig en had zijn kap iets naar achteren getrokken zodat ze zijn gezicht wat beter kon zien. Adastreia was meteen in haar wiek geschoten. 'Je had me helemaal de weg niet gevraagd, enkel waar we precies waren', barstte ze verhit uit, terwijl een lichte blos naar haar wangen steeg. Dante hoorde haar reactie en er schoot een glimlach over zijn gezicht die in een grijns overvloeide.'En aangezien we midden in een bos zijn weet ik dat niet vanbuiten. Maar ik weet wel de weg naar het dorp, als dat is waar je naartoe moet?' De laatste vraag klonk al vriendelijker. Ze kon het niet helpen, als mensen haar behandelden alsof ze niets wist, was ze op haar teentjes getrapt. 'Hm rustig maar. Ik wilde je niet beledigen. Maar je bent scherp van geest meisje. Wat is je naam?' vroeg Dante rustig en ging iets verzitten in het zadel, maar hij genoot wel van haar tegenspraak. Het was lang geleden dat hij die had gehad en nu kon Dante er nog van genieten. Niet dat hij haar zou uitdagen om straks boos weg te rijden. Anders had hij nog niks. 'Maar ja ik wil graag naar het dorp toe, enkel zal het ff duren voor ik de juiste persoon gevonden heb waar ik eigenlijk naar op zoek ben.' zei Dante op kalmerende toon. Zijn stem klonk warm en medelevend want hij wilde haar echt geen onrecht aan doen.

Meteen na haar uitbarsting had ze er spijt van. Wat moest de Jager nu van haar denken? De blos op haar wangen werd groter, maar nu van schaamte. 'Hm rustig maar. Ik wilde je niet beledigen. Maar je bent scherp van geest meisje. Wat is je naam?' vroeg Dante. Niet lettend op het compliment, besloot ze dat het veilig was haar naam te noemen. 'Ik heet Adastreia Vetanari', zei ze op kalme toon. Noblesse draaide een oortje naar achter, niet zeker of het wel veilig was haar naam te noemen. 'Het is goed, meid', stelde Ad haar gerust. Noblesse moest niet altijd op haar passen hoor! Ze wist niet goed meer wat te zeggen, wat moest ze vertellen aan deze vreemdeling? 'En ik ben leerling-paardentrainer', voegde ze er uiteindelijk aan toe. Het kon toch geen kwaad dat de Jager dit wist? En misschien ging hij ook wel zelf iets vertellen over de Jagers. 'Maar ja ik wil graag naar het dorp toe, enkel zal het even duren voor ik de juiste persoon gevonden heb waar ik eigenlijk naar op zoek ben.' Adastreia trok een wenkbrauw op. Normaal gezien was ze niet nieuwsgierig, nee, meestal liet het haar koud wat andere mensen deden of meemaakten. Maar nu vond ze het toch een beetje té mysterieus. Meteen flapte ze er weer iets uit. 'Oja? Wel, misschien kan ik helpen?' zei ze, haar woorden niet menend. Er lag een koele toon in haar stem. 'Naar wie ben je eigenlijk op zoek? En hoe zit dat nou met dat hele tovenaarsgedoe rond jullie Jagers?' Haar vriendelijke toon was geheel verdwenen en haar grijze ogen stonden eerder grimmig. Noblesse verplaatste ongemakkelijk haar gewicht van haar ene op haar andere voet. Ad wist dat haar paard het er niet mee eens was dat ze uitvloog tegen vreemden, maar ze gaf er geen aandacht aan. Een keer een geheimpje houden, goed. Maar dan moet je er ook niet mee te koop lopen. Ook aan die mysterieuze zaak van de Jagers had ze een hekel. Ze was slim genoeg om te beseffen dat de roddels uit het dorp vast noet waar waren, maar hoe kon ze dan verklaren dat de Jager voor haar uit het niets was verschenen? Het was tijd dat hij eindelijk eens iets vertelde. Ja, ze had zijn naam al, maar dat loste het raadsel niet op. En anders kon hij zelf wel de weg zoeken naar het dorp.

Dante glimlachte naar Adastreia toen ze zich voorstelde. Ook knikte hij er begrip dat ze zich Leerling-paardentrainer noemde. Ze zag er nog jong genoeg uit om een leerling te zijn. 'En je hebt je eigenpaard natuurlijk ook goed getraint.' Het was geen vraag, maar een vaststelling. Ze letten net zo op het dier als elke andere grijze jager het ook deed. Dante voelde dat er een hechte band tussen paard en amazone was. Ze woonde zeker op een van de stoeterijen die vlakbij het dorp lag waar misschien een jager van dit leen ook geherbergt was. Toen hij zei dat er daar mogelijk iemand was die hem helpen kon hoorde Dante bijna zichzelf. Vroeger was hij ook zo snel met zijn tong geweest als zijn verstorven leermeester iets had gezegd dat Dante meende ook op te kunnen lossen. De jeugd was vaak impulsief in het antwoorden nog voor ze erg in hadden. Dante begon Adastreia steeds meer te mogen. Ondanks dat hij de meeste mannen vaak meer op afstand hielt gewoon uit een oude angst dat die hem nog die hij kende zouden kunnen verraden. Een van de mannen was een goede vriend zoals Dante hem altijd gezien had geweest die bij het brandende ouderlijke huis was weg gerent toen Dante als 10 jarig jochie hoestend tussen het brandende puin uit was gekropen. Woede heerste alom zins die tijd en Dante had zich er nooit bij neer kunnen leggen dat mensen vooral in zijn ogen in mannelijke vorm tot zoiets verradelijks in staat waren... Even was Dante weg gezakt en keek in haar grimmige blik en Dante grijnsde breed. Hij hielt niet van zijn baardgroei en scheerde zichzelf elke morgen als hij er de tijd voor had, waardoor zijn grijns beter te zien was dan wanneer Dante een baard zou hebben gehad. 'Hm....' even deed Dante of hij nadacht, maar hij wist al heel goed dat gewone mensen hem niet gelijk konden helpen. De meeste wisten niet eens waar de grijze jager uit hun leen woonde nog dat sommige er heen durfte vanwegen dat de jagers zouden kunnen toveren in al hun kletspraat. Toen Adastreia hem daarom ook naar het tovernaarsgedoe rond de jagers vroeg kon hij het niet helpen een verrukt soort snurkend geluidje te maken. Dante probeerde het nog te verbergen in een soort kriebbelhoest, maar Cry zwiepte met haar hoofd van plezier en brieste net zo. 'als jij weet waar de grijze jager in dit leen woond kun je mij misschien helpen, maar helaas ben ik er al snel achter gekomen dat de meeste of niet weten of ze durven het niet te vertellen. Maar dat tovergedoe zoals jij het zo kostelijk formuleert is helemaal geen tovergedoe, maar de kunst in het opgaan van je omgeving. Meer mag ik er helaas niks over zeggen. als je het echt weten wilt had je leerling van een jager moeten worden.' Dit was het beste dat Dante haar vertelen kon. Hij kon Adstreia niet vertellen over hoe en welke jager-trucjes nodig had nog welke talenten je hebben moest om een leerling of jager te moeten zijn. zijn vader had het al vroeg bij Dante opgemerkt en hemzelf al heel wat van de basis geleert, maar de rest had Sambozy mogen afmaken. Dante keek rustig naar het meisje voor hem en genoot van haar nieuwschierigheid ookal zag ze er nu grimmig uit. het vermaakte hem enkel des te meer.

'En je hebt je eigen paard natuurlijk ook goed getraind.' Adastreia leek tot leven te komen. Als ze over paarden kon praten, ze was de hele dag bezig. Er lag een twinkeling in haar ogen toen ze haar paard voorstelde. 'Noblesse? Ja, ik ken haar al zo'n... zeven jaar? Toch, meisje?' Het laatste was aan haar paard gericht, en Noblesse hinnikte om haar bijval te luiden. Lachend ging Adastreia verder. 'Zeven jaar dus. Ik heb haar gekregen toen ze nog een klein veulentje was, net afgespeend. Ze was toen maar zo groot.' Ad hield haar handen ongeveer een meter van elkaar, 'En, nou ja, we zijn samen opgegroeid, dus we kennen elkaar ook door en door. En nu ik de paarden train, heb ik nog steeds tijd om Noblesse ook te rijden...' Ze viel stil en met een voorzictige glimlach keek ze Dante aan. 'Oeps, ik zat weer te ratelen zeker? Het spijt me, maar over Noblesse kan ik uren doorgaan', zei ze met een knipoog. 'Als jij weet waar de grijze jager in dit leen woont kun je mij misschien helpen, maar helaas ben ik er al snel achter gekomen dat de meeste of het niet weten of ze durven het niet te vertellen. Maar dat tovergedoe zoals jij het zo kostelijk formuleert is helemaal geen tovergedoe, maar de kunst in het opgaan van je omgeving. Meer mag ik er helaas niks over zeggen. Als je het echt weten wilt had je leerling van een jager moeten worden.' Hier was Ad even stil van. Ze bleef een lange tijd nadenkend voor zich uitstaren. Zo had ze het nog niet eens bekeken. 'Wel, als jullie zo geheimzinnig doen, kun je wel verwachten dat de dorpelingen roddels gaan verzinnen. En dat opgaan in de natuur-ding is best wel cool. Maar dankje feestelijk, ik denk dat ik gelukkiger ben bij de paarden', zei Ad op plagende toon. Op wat serieuzere toon ging ze verder. 'Je hebt gelijk, ik heb totaal geen idee waar de Jager van dit leen woont.' Of wie dat in hemelsnaam is, voegde ze er in gedachten aan toe. Ad liet haar blik vallen op het Jagerspaard, Cry. Haar nieuwsgierigheid was nog niet volledig geblust. 'En wat van de paarden?' Het was vaag geformuleerd, maar zo kreeg Dante niet het gevoel dat hij moest antwoorden, of hij kon van onderwerp veranderen. Ondertussen had Noblesse het andere paard al besnuffeld en besloten dat het veilig was, want ze begon ontspannen te grazen.