Exploring

Dante zag aan het meisje dat ze helemaal opleefde bij zijn vraag over haar paard. Hij bleef vriendelijk glimlachen terwijl ze zo opbloeide.
'Noblesse? Ja, ik ken haar al zo'n... zeven jaar? Toch, meisje?' Het laatste was aan haar paard gericht, en Noblesse hinnikte om haar bijval te luiden. Lachend ging Adastreia verder. 'Zeven jaar dus. Ik heb haar gekregen toen ze nog een klein veulentje was, net afgespeend. Ze was toen maar zo groot.' Ad hield haar handen ongeveer een meter van elkaar, 'En, nou ja, we zijn samen opgegroeid, dus we kennen elkaar ook door en door. En nu ik de paarden train, heb ik nog steeds tijd om Noblesse ook te rijden...' Ze viel stil en met een voorzictige glimlach keek ze Dante aan. 'Oeps, ik zat weer te ratelen zeker? Het spijt me, maar over Noblesse kan ik uren doorgaan', zei ze met een knipoog. Dante zag hoe ze sprak en het er graag over had. Maar dat maakte Dante niet veel uit. Eindelijk eens een kletskous in die lange tijd dat hij op deze reis was. 'Ach als je al zolang als ik onderweg was ben je blij met ieder persoon die graag een praatje te maken hoe de persoon ook rattelt.' zei Dante rustig en voelde Cry zachtjes van menig veranderde en zocht naar een hap vers gras. 'Wel, als jullie zo geheimzinnig doen, kun je wel verwachten dat de dorpelingen roddels gaan verzinnen. En dat opgaan in de natuur-ding is best wel cool. Maar dankje feestelijk, ik denk dat ik gelukkiger ben bij de paarden', zei Ad op plagende toon. Op wat serieuzere toon ging ze verder. 'Je hebt gelijk, ik heb totaal geen idee waar de Jager van dit leen woont.' Of wie dat in hemelsnaam is, voegde ze er in gedachten aan toe. Ad liet haar blik vallen op het Jagerspaard, Cry. Haar nieuwsgierigheid was nog niet volledig geblust. 'En wat van de paarden?' Het was vaag geformuleerd, maar zo kreeg Dante niet het gevoel dat hij moest antwoorden, of hij kon van onderwerp veranderen. Hm... waar wilde ze heen? Dante keek haar rustig met vriendelijke ogen aan, maar kon het niet helpen dat hij even zijn ogen vernauwde. Maar al snel herstelde hij zich en zuchten even. 'Je bent net als ieder ander jonge tiener die veel vragen hebben.' zei Dante en boog zich iets naar voren en keek haar doordringend aan. Hij voelde dat ze hoewel ze zei dat ze liever paarden trainde, maar toch had ze een vreselijke nieuwschirigheid merkte Dante wel op. 'Ik ken Cry anders al vanaf dat ze vast zat in het drijfzand, maar over verdere details ga ik niet uit de kleren.' grinnikte Dante en ging weer recht zitten. 'Jagerspaarden zijn getraint om verschillende dingen op te merken die ze van nature al hebben, maar dan getraint hebben.' zei Dante rustig en wachten af op hoe ze op zijn plagende toon zou reageren...

XD

'Ach als je al zolang als ik onderweg was ben je blij met ieder persoon die graag een praatje te maakt, hoe de persoon ook ratelt.' zei Dante rustig, na haar uiteenzetting over Noblesse. Eigenlijk leek hij wel veel te lachen, wat ze toch een beetje vreemd vond. Adastreia had Jagers altijd gezien als norse, solitaire mensen, die zich in de bossen bezighielden met vreemde dingen. En nu had ze geleerd dat ze onder andere leerden in hun omgeving op te gaan. Plots moest ze huiveren. Al die keren dat ze in het bos had gelopen, denkend dat ze alleen was, zou er dan een Jager toegekeken hebben? Nee, daar was ze vast niet interessant genoeg voor. Als de Jagers zulk geheim werk deden, gingen ze wel geen boerendochter bespioneren. Toch kon ze er niet aan doen dat ze haar linkerhand om de teugels klemde. Noblesse keek vragend op en schudde even haar hoofd. Ze besloot dat er niets interessants was gebeurd en graasde weer verder, naast Cry. Adastreia's aandacht werd weer getrokken naar Dante. Hij zuchtte even. 'Je bent net als iedere andere jonge tiener die veel vragen heeft.' Ad ging niet in op zijn opmerking. Misschien had hij gelijk, maar dat ging ze nou echt niet toegeven. Ad wierp hem een vuile blik toe, die niet echt gemeend was. Hij moest geen commentaar op haar hebben! De enige naar wie ze luisterde was Milosh. Nu ze erover nadacht, hij was wel een beetje haar idool. Nou ja, er was bijna niemand die meer over paarden wist als hij. Dante leunde naar voor en keek haar doordringend aan. Standvastig keek ze terug, wat dacht hij dan? Dat ze zich ging verontschuldigen voor haar vragen? Nou, mooi niet, als je geen vragen wilde gaf je toch gewoon geen antwoord? Het kon haar echt niet schelen hoe hij van haar dacht. Enkel bij Milosh maakte het haar uit. En bij haar moeder... Ze had Mathildis al zo lang niet meer gezien, sinds de dood van haar vader. Ze moest nog eens langsgaan, tonen dat ze wat gemaakt had van haar leven, dat ze trots kon zijn op haar enige dochter. Ad voelde hoe haar ogen vochtig werden en vervloekte zichzelf. Ging ze hier nu huilen in het gezicht van een vreemde. Ze slikte haar tranen weg en ving nog het laatste op wat Dante aan het zeggen was. '... Ga ik niet uit de kleren.' grinnikte Dante. Wacht, wat? Wie had hier iets gezegd over uit de kleren gaan? Meteen zat ze rechtop in het zadel, met de teugels in contact. Noblesse keek verbaasd op, maar verstond Ad's signalen. Als het nodig was, waren ze hier meteen weg. 'Jagerspaarden zijn getraind om verschillende dingen op te merken die ze van nature al hebben, maar dan getraind hebben.' De laatste zin deed Adastreia even twijfelen, het leek erop dat het helemaal niet ging over het onderwerp waar zij aan dacht. Toch wilde ze het zekere voor het onzekere nemen. 'Wat bedoelde je met, uit de kleren gaan?' Ze sprak elk woord met klem uit en liet er geen misverstanden over bestaan dat je niet met haar kon sollen. Ze kneep haar ogen een beetje samen en keek hem dreigend aan.

Dante zag hoe ze haaar greep op de teugels verpakte en hoe haar paard even reageerde maar later weer over ging met door te grazen. Haaar vuile blik was meteen doorgrond en hij zag dat ze het niet meende en zichzelf wijzer probeerde voor te doen dan dat Adastreia eigenlijk was, maar daat amuseerde hem nu juist zo. Dante bleef haar garde slaan en zag dat ze voor even ineen gedachte verzonken was. Hierdoor leek ze zijn uitleg over hoe hij Cry gevonden had mis te zijn gelopen? Dante schudden glimlachend zijn hoofd en keek haar weer aan. 'Ik zei dat ik vroeger toen Cry nog een veulentje was uit het drijfzand heb gered en toen zei ik dat ik er niet verder over uit de kleren ging. Of te wel meer info daarover is uit gesloten. zei Dante enschudden zijn hoofd. Vrouwen! Ze wilde dat je als man zijnde naar hen luisterde, maar als een man iets zei dan zaten ze er vaak niet bij met hun gedachten... Dante keek gaar rustig aan en leunde voorover over de schoft om Cry vlakachter haar oor te kriebbelen. 'Je dacht zeker dat ik iets anders daarmee bedoelde. Lelijke doordenker!' Plaagde Dante Adastreia en hij ging weer recht zitten. Eerlijk gezecht had dante er nog niet bij stil gestaan een vrouw leuk genoeg te vinden. Goed adastreia zag er lief en knap uit, maar ze was zowiezo veel te jong voor hem dus schudden hij inwendig die gedachte van zich af en keek haar rustig en met een vriendelijk gezicht aan.

Ze was nog steeds niet zeker of ze nu op zijn uitleg moest wachten of er gewoon vandoor gaan. 'Ik zei dat ik vroeger toen Cry nog een veulentje was uit het drijfzand heb gered en toen zei ik dat ik er niet verder over uit de kleren ging. Of te wel meer info daarover is uitgesloten', zei Dante en schudde zijn hoofd. Ad aarzelde even, maar het klonk oprecht. Ze knikte wat stijfjes, dat ze zijn uitleg begreep. Ad ging weer wat ontspannender zitten in het zadel en glimlachte hem wat onzeker toe. Wat moest ze nu zeggen? Vatte de Jager dit als een belediging op, dat ze dacht dat hij zoiets zou doen? Of was hij gewoon boos dat ze niet goed geluisterd had? 'Je dacht zeker dat ik iets anders daarmee bedoelde. Lelijke doordenker!' Het klonk plagend. Adastreia grijnsde naar hem. 'Ach ja, wat verwacht je dan als je een weerloos meisje tegenkomt, dat helemaal alleen in de bossen ronddoolt', plaagde ze hem terug, op onschuldig toontje. Ze trok haar wenkbrauw op, om duidelijk te maken dat ze maar een grapje maakte. Opgelucht dat ze er met een grapje vanaf kwam. Ze had er eigenlijk nog nooit over nagedacht, maar misschien liepen er in het bos wel mannen rond die niet zo aardig waren als Dante. Mannen die misschien iets slechts in de zin hadden, haar wilden beroven of erger... Adastreia slikte even. Noblesse zou haar wel beschermen, maar ze zou haar paard het nooit laten opnemen tegen gewapende mensen. Of denk eens aan al die keren dat ze alleen op pad was... Maar hoe zou ze zich dan kunnen verdedigen? Ze was geen riddersleerling, ze zou geen zwaard kunnen hanteren. Ook een boog zou niet gaan, nogal onhandig, altijd met zo'n ding rondlopen. Har blik gleed even naar de riem van de Jager voor haar. Daar hingen twee messen, een grote en een kleine, in de avondzon te blinken. Een mes was misschien de beste optie... Ad zat weer helemaal in gedachten verzonken.

Ps. Ik hoop dat Dante's messen zichtbaar waren, en dat ik je niet gepowerplayd heb xD

Dante zag dat ze er wat stijfjes knikte, maar al snel bleek ze te begrijpen dat hij er niks ergs mee bedoelde en voelde Cry lachen met een vreemd snokkend geluid. 'Met een tong als de jouwe? Misschien had je ook naar de klerkeschool kunnen gaan, Je hebt best nog een rappe tong voor een paardentrainers leerling.' grinnikte Dante en zag hoe ze naar zijn riem keek. Hm, was dat ding nu weer weg gezakt? Grrr, zins hij weg was gegaan uit zijn gestorvenleermeesters leen had Dante nauwelijks goed gegeten waardoor hij die riem steeds weer strakker moest zetten. Even zuchte Dante en trok de riem weer op zijn plaatst en zetten hem weer strakker. 'Vervloekt klere ding!' mopperde Dante zachtjes en rechten zijn rug weer. 'Hm kennelijk heb je daar enige intressen in als ik het goed zag? Misschien dat je me de weg naar de herberg kunt wijzen? Cry kan eten wat ze wilt gras genoeg, maar ik verspil liever geen pijlen aan wild als er een dorp in de buurt is.' vroeg Dante en voelde gelijk al zijn maag samen trekken. Gelukkig had hij geen hard buik geluid. Vroeger gromde zijn maag steeds als een Wargal, maar nu hoorde je dat enkel wanneer Dante dagen achterelkaar echt niks gegeten zou hebben, maar hij had nog een kleine voorraad bessen die hij van een bramenstruik had geplukt. De bessen waren lekker, maar vulde zijn maag niet echt. Cry tilde haar hoofd op, want dieren hadden natuurlijk een beter gehoor voor zulke dingen dan mensen hadden. Dante moest echt die personen van het korps vinden dan kon hij tenminste weer goed eten... Maar ze leken zowel dichtbij als erg ver weg! Zijn blik bleef op Adastreia maar hij vroeg zich af of ze wel al terug wilde rijden?

Ik heb er al wat op verzonnen ^^

Dante's stem deed haar opschrikken uit haar gedachten. 'Met een tong als de jouwe? Misschien had je ook naar de klerkenschool kunnen gaan. Je hebt best nog een rappe tong voor een paardentrainers leerling.' grinnikte hij. Ze kon het niet laten en stak haar tong naar hem uit, een zinspeling op wat hij gezegd had. Dante had gezien dat ze naar zijn messen keek en vloekte even op zijn riem waar deze inzaten. 'Hm, kennelijk heb je daar enige interesse in als ik het goed zag? Misschien dat je me de weg naar de herberg kunt wijzen? Cry kan eten wat ze wilt, gras is genoeg, maar ik verspil liever geen pijlen aan wild als er een dorp in de buurt is', vroeg hij. Maar natuurlijk! De Jager had veel gereisd en nu hield ze hem enkel op, door over koetjes en kalfjes te babbelen. Maar die messen hingen nog rond in haar gedachten. Later, besliste ze, ging ze er wel naar vragen. 'O, het spijt me! Ik houd je van je eten af, hé?' zei ze met een knipoog. 'Natuurlijk kan ik je de weg naar de herberg wijzen! Het is... Euhm...' Ad beet op haar lip terwijl ze recht stond in de stijgbeugels en rond zich keek. Ze wist het niet zeker, maar dacht dat er een splitsing was op de weg waarvan zij kwam. Als je die zou volgen, meende ze zich te herinneren dat je in het dorp uitkwam. Adastreia zuchtte even. 'Normaal gezien is het die kant uit', zei ze, terwijl ze wees achter haar. Ze wilde niet laten merken dat ze het eigenlijk niet zeker was. Maar om Dante nu de verkeerde weg op te laten gaan in een vreemd bos? Straks was hij verdwaald en was het haar schuld! Maar... Ik kan wel met je meegaan hoor', voegde ze er daarom maar vlug aan toe.

DAnte zag dat ze opschrok uit haar gedachten en even vroeg hij zich af op welke gedachten hij haar weg gehaalt had, maar daar ging Dante zich nu niet druk over maken en hij glimlachte vriendelijk op haar uitstekende tong. 'Kijk maar uit straks ben je die nog kwijt.' zei hij vriendelijk.
'O, het spijt me! Ik houd je van je eten af, hé?' zei ze met een knipoog. 'Natuurlijk kan ik je de weg naar de herberg wijzen! Het is... Euhm...' Ad beet op haar lip terwijl ze recht stond in de stijgbeugels en rond zich keek. Ze wist het niet zeker, maar dacht dat er een splitsing was op de weg waarvan zij kwam. Als je die zou volgen, meende ze zich te herinneren dat je in het dorp uitkwam. Adastreia zuchtte even. Hij wachten geduldig af op wat ze zou gaan zeggen. Haar aarzeling was meer dan duidelijk dat ze zelf ook even moest nadenken welke kant het dorp op was. 'Normaal gezien is het die kant uit', zei ze, terwijl ze wees achter haar. Ze wilde niet laten merken dat ze het eigenlijk niet zeker was. Maar om Dante nu de verkeerde weg op te laten gaan in een vreemd bos? Straks was hij verdwaald en was het haar schuld! Maar... Ik kan wel met je meegaan hoor', voegde ze er daarom maar vlug aan toe. 'Hm, anders kun je je paard toch de weg laten wijzen? Als ik de weg niet weet laat ik Cry het meestal opzoeken. Vaak heeft ze gelijk.' zei Dante plagend, maar was maar al te blij dat ze zelf ook mee wilde gaan. Dante knikte vriendelijk en voelde zijn riem al weer zachtjes verschuiven, maar het zou nog wel even duren voor het weer verkeert zat. 'Natuurlijk mag je mee, hoe meer zielen hoe meer vreugde.' zei Dante zacht en aaide Cry even zachtjes over haar hals en ze wist dat ze verder gingen. Cry richten haar hoofd op en snoof zachtjes. Ze rook onraad en haar oren wiebbelde gevaarlijk heen en weer. Dante was meteen alert en in zijn ogen ontvlamde een scherpe blik die zijn omgeving afspeurde. In een paar seconden had Dante zijn kruisboog gegrepen en gespannen en legde er net een grijs/witte pijl op voor Cry een zacht hinnekend geluid maakte. 'Waar?' vroeg Dante zacht en Cry draaide haar hoofd naar links. Dante tikte met de neus van zijn laars zachtjes tegen het been van zijn paard en Cry liet haar hoofd weer terug zakken in normale houding. 'Kom te voorschijn of je zult het niet na kunnen vertellen!' riep Dante dreigend kalm en had zijn kruisboog op de struiken gericht. Dante bleef kalm maar zijn dreiging was de eenzame struikrover toch net iets te veel. Hij stapte tussen de struiken vandaan met zijn handen gespreid van zich af en zijn blik stond nors. Ook de rover wist dat dit Dante's leen niet was nog dat het leen van zijn verstorven leermeester tot hem toe behoorde. Dante grimlachte zacht en liet de rover dichterbij komen. 'Dat is ver genoeg, op je knieén en kijk maar naar de bosgrond!' zei Dante en zag toe hoe de man deed wat van hem gevraagd werd. Dante gleed van Cry's rug af en hielt zijn wapen op de man gericht, maar kon die gemakkelijk met 1 hand vast houden en pakte een touw zonder zijn blik af te wenden van de rover uit zijn zadeltas en liep ermee naar zijn gevangenen en dwong hem zijn armen naar voren te steken met zijn polzen over elkaar. Daarna bond Dante hem stevig vast en haalde de korte pijl van zijn boog en ontspande zijn wapen weer voor hij het ding alvorens weer in zijn rugtuig stak. Het touw bond hij vast aan het zadelknop. Nu was het een kwestie van deze bij een van de boeren achterlaten voor een riddengroepje die de rover mee konden nemen... 'Zo waar waren we gebleven? Je wilde mij de weg naar jullie dorp wijzen?' zei Dante alsof er geen interuptie was geweest.

XD

'Kijk maar uit, straks ben je die nog kwijt.' zei Dante vriendelijk, als reactie op haar uitgestoken tong. Adastreia rolde enkel met haar ogen, maar haar gedachten gingen ongewild weer naar de messen aan zijn riem. Zou hij mensen al de tong afgesneden hebben? Ze wilde er niet aan denken. 'Hm, anders kun je je paard toch de weg laten wijzen? Als ik de weg niet weet laat ik Cry het meestal opzoeken. Vaak heeft ze gelijk.' zei Dante plagend. Ad liet haar blik bedenken op Noblesse rusten. Ze zou wel weten waar het dorp was, aangezien ze daar altijd een appeltje kreeg als Ad naar de winkel moest. Toch was ze een beetje geïrriteerd dat ze moest toegeven dat ze de weg niet wist. Ze zuchtte zachtjes en Noblesse keek op. Haar paard brieste even en Adastreia moest lachen. De merrie wilde ook altijd alles beter weten. 'Misschien wel een goed idee, ja', gaf ze toe aan Dante. 'Natuurlijk mag je mee, hoe meer zielen hoe meer vreugde.' zei Dante zacht. Wat dacht hij dan? Dat hij de weg wel alleen vond? Eigenlijk voelde het wel goed dat hij haar prettig gezelschap vond, ook al had Dante het nog niet met zoveel woorden gezegd. Vond hij dat van haar? Of wilde de Jager haar gewoon niet kwetsen? Ze schudde haar hoofd en hield zichzelf voor dat het haar niet kon schelen. Plots begon Dante de omgeving af te speuren en legde vliegensvlug een pijl op zijn boog. Nu ze die goed kon zien, zag ze dat hij niet leek op de bogen die men gebruikte om te jagen. 'Waar?' vroeg Dante zacht. Ad vond het allemaal wel nog amusant. Ze had al rond zich gekeken en niets gezien. 'Kom te voorschijn of je zult het niet na kunnen vertellen!' riep Dante, zijn stem klonk dreigend en hij had zijn kruisboog op de struiken gericht. Adastreia wilde net een opmerking maken over het toneelstukje dat hij aan het opvoeren was, toen ook Noblesse plotseling alert in de richting keek van de struiken. Ad's wenkbrauwen rezen omhoog in een niet uitgesproken vraag. Noblesse zou haar niet om de tuin leiden, dus er zat echt iets in die struiken. Net toen ze wilde vragen aan Dante wat er aan de hand was, stapte een sjofel geklede man de struiken uit. Verbaasd keek Adastreia naar Dante, ze had de man niet gehoord of gezien. Maar als ze iets ging vragen zou hij toch antwoorden dat ze maar Jager moest geworden zijn. 'Dat is ver genoeg, op je knieën en kijk maar naar de bosgrond!' zei Dante. Ad verplaatste haar blik weer naar de man en zag hoe Dante hem inrekende alsof hij nooit anders gedaan had. Hij bond de man vast aan zijn zadel en richtte zich weer tot haar. 'Zo waar waren we gebleven? Je wilde mij de weg naar jullie dorp wijzen?' zei Dante. Ad trok één wenkbrauw op. 'O, en nu verwacht je van mij dat ik ook gewoon negeer dat je net een man hebt ingerekend en hem aan je zadel hebt gebonden? En euh... Ik hoop voor jou dat hij een rover is?' Het klonk eerder als een zachte beschuldiging dan een vraag. Ze geloofde nu niet meteen dat een Jager onschuldige mensen zou vastbinden, maar als dat een rover was, zou het voor hem wel nogal moeilijk geweest zijn iemand te overvallen zonder wapen.

Hij zag dat Adsetreia een beetje geirriteert raakte doordat ze moest toegeven dat ze de weg niet goed hier wist, maar daar maakte Dante zich geen zorgen over en glimlachte haar bemoedigend toe.
'Misschien wel een goed idee, ja', gaf ze toe aan Dante. Hij knikte en had daarna een rover ingerekend die stiekum zijn wapens achter de struik had laten liggen om net de indruk te wekken dat hij een ongewapende man was. Ad trok één wenkbrauw op. 'O, en nu verwacht je van mij dat ik ook gewoon negeer dat je net een man hebt ingerekend en hem aan je zadel hebt gebonden? En euh... Ik hoop voor jou dat hij een rover is?' Het klonk eerder als een zachte beschuldiging dan een vraag. Ze geloofde nu niet meteen dat een Jager onschuldige mensen zou vastbinden, maar als dat een rover was, zou het voor hem wel nogal moeilijk geweest zijn iemand te overvallen zonder wapen. 'Hm je moest eens weten hoe slim sommige boeventuig denkt te wezen. Zodra Cry mij waarschuwd zijn er ook sinalen voor ontschuldigen. Deze die ze mij net gegeven had staat voor gevaar anders had ze enkel een zacht geluidje gemaakt die voor de gewone burger staat.' zei Dante rustig en spoorde Cry zachtjes aan door zijn kuiten net tegen de buik van Cry aan te leggen en stapte met zijn gevangene richtng de struiken. 'Net wat ik dacht, kom maar eens kijken wat die boef hier heeft laten liggen.' zei Dante en bleef stil zitten zodat Adastreia zelf kon zien of Dante de waarheid sprak, want een zwaard van een meter of anderhalf lag naast een halve hand die voor een groot mes zou door kunnen gaan, maar toch wel degelijk nog een klein zwaard was die je prima in smalle gangen kon gebruiken in een gevecht. Dante stuurde Cry iets verder weg zodat het meisje kon zien wat de jager bedoelde. Hij glimlachte zacht en wachten geduldig af ookal knorde zijn maag vreselijk. Straks wilde hij echt wat gaan eten, anders moest hij weer een nacht door brengen met besjes eten en kruiden kauwen... Dat begon hem aardig de neus uit te komen.

'Hm, je moest eens weten hoe slim sommig boeventuig denkt te wezen. Zodra Cry mij waarschuwt zijn er ook signalen voor onschuldigen. Deze die ze mij net gegeven had staat voor gevaar, anders had ze enkel een zacht geluidje gemaakt die voor de gewone burger staat.' zei Dante rustig en Ad zag dat hij naar de struiken toe stapte, waar de man in had gezeten. 'Net wat ik dacht, kom maar eens kijken wat die boef hier heeft laten liggen', zei de Jager. Adastreia kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en ging naast Dante staan, terwijl ze zich naar voren boog. Noblesse brieste nerveus en trippelde een paar passen opzij, weg van de gevangene. Ad klopte haar geruststellend op de hals en Noblesse ontspande zich een beetje. Het meisje richtte haar aandacht weer op de struiken en zag daar een zwaard liggen. Net als de man zelf zag het er onverzorgd uit. Het leek niet al te lang, eerder een groot mes. Plots hoorde ze Dante's maag knorren. Grijnzend keek ze hem aan en met een zwierende beweging sprong ze van haar paard. Noblesse keek haar vragend aan, maar bleef gewoon staan. Toen Ad naar de struiken liep, zorgde ze ervoor dat ze op veilige afstand bleef van de rover. Je wist maar nooit of die iets wilde doen. Bij de struiken aangekomen, zag ze dat het zwaard toch zo'n anderhalve lang was. Toch pakte ze het zonder te aarzelen op en liep terug naar Noblesse. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze Dante aan. 'Ik neem aan dat die rover deze niet meer nodig zal hebben?' vroeg ze, terwijl ze het zwaard in het zonlicht hield. Ze was niet echt zeker of het wapen nu van Dante was, aangezien hij de boef had gevangen. Maar ze ging onder geen beding laten zien aan de Jager dat ze niet zeker was.