Exploring

Adastreia's aandacht werd weer getrokken naar Crissa. "Wel, als jullie zo met deze man zitten, moeten we hem misschien naar het kasteel brengen? Onder mijn leiding natuurlijk," zei ze, terwijl ze ook haar neus in de lucht stak. Inwendig moest Ad lachen, het was wel een grappig zicht. Maar dan keek ze Crissa verbaasd aan. Hoe kwam ze daar nu weer op? Zij zat helemaal niet met die man, het was Dante die ermee zat! En voor haar part kon hij de pot op met zijn rover, van wie hij haar zo heldhaftig gered had. 'Hmpf, je doet wat je wil. Maar als we dit bos uit zijn ga ik terug naar de stallen,' voegde Ad er mompelend aan toe. 'Net wat ik dacht. Grote mond, maar een klein hartje,' zei Dante op neutrale toon. Met een ruk draaide Adastreia zich naar hem om en keek hem ziedend aan. Wie dacht hij wel dat hij was, haar zo beledigen? 'Ik heb hem gevangen ja, maar dat je de kans niet aangrijpt je eigen woorden kracht bij te zetten? Nee, liever geen vlooien, maar kennelijk maak jij je liever vuil aan paardenmest. Feitelijk zie ik geen verschil', zei hij nog steeds op neutrale toon. Eindelijk kruipt hij uit zijn schulp, zei een klein stemmetje in haar hoofd. Nu is hij plots niet meer de altijd-aardige-en-behulpzame Jager. Maar ze was voornamelijk geconcentreerd op de woede die in haar borrelde, en een serieuze belediging die ze naar zijn hoofd wilde slingeren. Maar hij was al doorgestapt. Ad wierp een blik op Crissa en drukte haar kuiten tegen de buik van Noblesse, zodat zij ook wegstapte. Vaag besefte het meisje wel dat haar gezicht waarschijnlijk op onweer stond, maar ze was gewoon woedend. Hoezo had zij een klein hartje? Ze was echt niet bang voor die schurftige man, ze wilde gewoon niet bij dat soort uitschot in de buurt komen. En dan die opmerking over de vlooien. Hij had gelijk, liever paardenmest dan vlooien voor haar. Maar zo neerbuigend doen... Dante had haar echt op de verkeerde manier beledigd. Toen ze hem ingehaald had, zorgde Ad ervoor dat Noblesse een paar passen zijwaarts trippelde, zodat Crissa tussen hen in zou moeten rijden. Ze hield haar grijsgroene ogen strak op de weg gericht. En dan stelde Dante voor dat Crissa hem de weg zou wijzen naar het dorp. Goh, dat moest er nog aan ontbreken. Ze voelde zich afgewezen, wat vreemd was, aangezien ze een sterke afkeer voor de Jager had ontwikkeld in de korte tijd sinds ze elkaar ontmoet hadden. Ad bleef voor zich uitkijken, haar gelaat grimmig, toen ze haar mond opende. 'Hou jij je maar bezig met vlooien, daar ben je toch een Jager voor? Opgaan in je omgeving en de weg vragen aan een toevallige voorbijkomer. Ja, ik zie weinig verschil met iemand die de stal uitmest van paarden die getraind worden op oorlog voeren. En het is niet omdat ik niet hulpeloos ben, dat ik graag iemand anders vuiligheid opruim. En liever jouw paard die een rugverzakking krijgt dan de mijne.' Haar stem klonk ijzig, en de enige reden waarom ze er nog niet vandoor gegaan was, was omdat ze Crissa niet alleen wilde laten met die Jager. Ze was benieuwd wat het meisje te zeggen had, omdat Ad haar nu ongeveer als een bondgenoot zag. Als het aan haar lag, had ze Dante al lang achtergelaten, dat hij zelf zijn weg maar zocht! Ze was al niet zo behulpzaam, maar iemand die haar constant beledigde, daar moest ze het echt niet van hebben.